ေႏွာင္ထံုးမဲ့ေက်ာက္စာ

Wednesday, July 22, 2009

ဒီဝတၳဳတိုကို..ဘယ္တုန္းကေရးၿဖစ္တာလဲေတာ့..မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ People Magazine မွာပါေတာ့ ၂၀၀၂ ပါ။ အဲဒီ တုန္းက ခင္မ်ိဳးသန္း ခင္မ်ိဳးသင္းညီအစ္မက ကၽြန္မကို ပင္တိုင္ေရးေနသလားမွတ္ရေအာင္ စာမူ ေတာင္းခဲ့ၾကသူေတြပါ။အဲဒီ ေႏွာင္ထံုးမဲ့ေက်ာက္စာ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ လံုးခ်င္းတစ္အုပ္လည္း ေရးၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီထဲက စာသား ေတြကိုအဖြင့္နဲ႔အပိတ္မွာ ထည့္ခဲ့ပါတယ္။အက္ေဆးဆန္ တဲ့ဝတၳဳတိုမ်ိဳးၿဖစ္ပါတယ္။

ေႏွာင္ထံုးမဲ့ေက်ာက္စာ

ကၽြန္မသည္ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းမ်ား၏ သတ္ၿဖတ္မႈေၾကာင့္ ေသအံဆဲဆဲၿဖစ္ေနသည့္ ပစၥဳပၸန္တစ္ခု ၿဖစ္သည္။ ႏွင္းစက္တို႔ထိစို အံု႔ဆိုင္းေနေသာ ေလာင္းရိပ္တစ္ခု၏ အတြင္းသံ စစ္စစ္ကို သင္ၾကားနာလုိပါသေလာ။ မိုးတိမ္နက္နက္တို႔ႏွင့္ အတိၿပီးေသာ သီခ်င္းမ်ား၏ ဂီတတြင္ ကၽြန္မတို႔ ေနထိုင္ေနရပါသည္။ ဖေယာင္းတုိင္တစ္တုိင္စာမွ်ပင္ လင္းခ်င္းခြင့္ မရေသာကံတရားအား ကၽြန္မ မည္ကဲ့သို႔ စြဲခ်က္တင္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ အမွန္ေတာ့ လွည့္စား ခံရၿခင္းသည္ လွည့္စားသူက ေတာ္ ၿခင္းေၾကာင့္သက္သက္မဟုတ္ပါ။ ကန္႔လန္႔ကာ သို႔မဟုတ္ ၿပည္ဖံုးကားတစ္ခုၿခားထားေသာ ကိန္းဂဏန္းအေရအတြက္ တစ္ခုေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ မ်က္ႏွာဖံုးေၿပာင္ ႏွစ္ခုပါ၏။ 00 ..။
မိတ္ေဆြ……..သင့္၏မသိမႈမ်ားထဲတြင္ ေလးလံၾကပ္ခဲေနေသာ ကၽြန္မ၏ ဒုကၡႏွင္းၾကြင္း မ်ားကို ေဝမွ်ဖိသိပ္ထည့္ေပးႏိုင္ပါမည္လား။
မွားယြင္းမႈ …ဆိုကတည္းက ဘယ္ေသာအခါမွ အမွန္ ၿပန္မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ Better late than never ဆိုေသာ စကားပံုသည္ ေနရာတိုင္းႏွင့္ ဆီေလ်ာ္မႈ မရွိလွေၾကာင္း လက္ေတြ႕ သိခဲ့ရခ်ိန္တြင္ မွန္ၿပင္စမ်ား ကြဲအက္က်ဆင္းလာခဲ့ၿပီ။
တကယ္ဆို ကၽြန္မ၏ညံ့ဖ်င္းမႈမ်ားကို တိတိပပေဝဖန္ပစ္ခဲ့ဖုိ႔ေကာင္းသည္။ခုေတာ့ ညံ့ဖ်င္းမႈမ်ားက ကၽြန္မကို တိတိပပ ေဝဖန္ၿပစ္တင္လာေသာအခါ …ကၽြန္မ၏အာရံုမ်ား တင္းမာကန္းဆြံ႔သြားၾကေတာ့၏။
ကၽြန္မသည္ တေယာတစ္လက္မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘိုးတံႏွင့္လည္းေဝးေဝးေနစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ ပက္ထရမ္ၿပားေသးေသးေလး၏ လာေရာက္ ထိခတ္မႈကို ေသြးပ်က္တတ္ေသာ ဂစ္တာၾကိဳးတစ္ၾကိဳးမွ်သာ ၿဖစ္၏။ အေၾကာင္းမွာ ကၽြန္မ၏ မလွပခဲ့ေသာ ကံၾကမၼာအမွားမ်ား ေပါက္ထြက္လာမည္ကိုစိုးေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
နင့္နင့္သီးသီးလိုခ်င္တပ္မက္ခဲ့၍လားမသိ။ ဘဝတြင္ တစ္ခါမွ မၾကံဳခဲ့ရဖူးေသာ သစၥာတရား ဆိုေသာအရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရင္း ေသအံ့မူးမူး ၿဖစ္ေနခဲ့ရၿပီ။ ကၽြန္မ၏ ဂီတသည္ ..နင့္သီး၏။နက္ေမွာင္၏။နက္နဲသိပ္သည္း၏။အဘယ္သူမွ် နားမလည္ႏိုင္ေသာ ဂီတကို ကၽြန္မ ေဖာ္က်ဴးခဲ့မိၿပီလား။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္မေတာင္းပန္စရာဆို၍ ၾကယ္ကေလး သံုးလံုးတန္းေနေသာ ေမာင္ရင္ဆိုင္းထမ္းၾကယ္စုကေလးသာရွိပါသည္။ အခ်ိန္ ဟူေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ပတ္ခ်ည္ခဲ့သူသည္ ကၽြန္မ မဟုတ္ခဲ့ရပါ။ သို႔ေသာ္ မေၿပးေသာ္လည္း ကံရာကရွိခဲ့ေလၿပီ။
ပန္းတစ္ပြင့္မွမပြင့္ေသာ ဖုန္းဆိုးေၿမတလင္းတစ္ခုအား အာရံုမွားယြင္းခဲ့မိသည့္အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ..ဟု ကၽြန္မ ..မည္သူ႔ကိုမွ အသနားမခံလိုပါ။ထိုအရာအားလံုးသည္ ဘုရားသခင္၏ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ၿဖစ္ခဲ့သည္ဆိုလ်င္…ကၽြန္မကိုလြတ္ေၿမာက္ခြင့္ေပးပါ။ သံေၿခ က်င္းသံမ်ားဆူညံေနေသာ ေၿပးလမ္းတစ္ခုရွိခဲ့ေၾကာင္း ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ေနာက္က်ၿပီးမွ ကၽြန္မ သိခဲ့ရသည္။ ထြက္ေၿပးေနရတာကိုက ထြက္ေၿပးမရတာ ..ဟူေသာ ကဗ်ာစာသားေလးကို ရြတ္ဆိုမိရင္းေပါ့။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ..ေရွ႕တူရူမွ အနက္ေရာင္ကတၱရာလမ္း သည္ ကၽြန္မရင္ဝတည့္တည့္သို႔ စိုက္ဝင္ေနၿပီ။ကၽြန္မသည္လမ္းႏွင့္ အသားက်လွသူတစ္ ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ပါ……..။
ကဗ်ာစာသားတခ်ိဳ႕ကို သူရူးတစ္ေယာက္လို ဟစ္ေအာ္ေပါက္ကြဲရင္းအၿဖဴေငြ႕ေငြ႕ေတြကို ကၽြန္မ လိုက္လံရွာေဖြေနခဲ့မိသည္။ ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္းမ်ား၊ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္မ်ား၊ က်န္းမာ ၿခင္းအသစ္၊တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ၊သင္းကြဲပင္လယ္၊ လမ္းနဲ႔မဆန္႔တဲ့ခရီး၊ေကာင္းကင္အ ရိပ္၊တိတ္ဆိတ္ၿခင္း၏နာမေတာ္၊ မီးဘုရင္မ၏က်ိန္စာ…….အားလံုး ကၽြန္မထံမွ ေပ်ာက္ဆံုး သြားၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ တိမ္ေတြကို ေက်ာက္ခ်ရပ္ထားႏိုင္စြမ္း ကၽြန္မမွာ မရွိခဲ့ပါ။ မည္သူက..ကၽြန္မကိုေမာင္းနွင္ေနၿပီး မည္သူ႔ကို ကၽြန္မက ဆုပ္ကိုင္ထားမွန္းလည္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါ။
ကၽြန္မ၏မ်ားၿပားလွစြာေသာ မသိၿခင္းတြင္းနက္မ်ားထဲတြင္ မေတာ္တဆမဟုတ္ဘဲ ပါသြား ခဲ့သည့္ တလက္လက္မွိန္ေဖ်ာ့ေနေသာ ေမွ်ာ္လင့္ၿခင္းမ်ားကို သင္ေတြ႕ရလိမ့္မည္။ မည္သည့္ သမားေတာ္၏ ေဆးစြမ္းေကာင္းႏွင့္မွကုသ၍ရေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။
ကၽြန္မ၏ေသဆံုးၿခင္းသည္ ဂီတတစ္ခု၏အစသာလ်င္ၿဖစ္ခဲ့လိမ့္မည္။မည္သို႔ေသာဂီတပါလဲ ဟုေမးစရာမလုိပါ။သင့္တြင္ Vasco Popa ၏ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားပြင့္လင္းေနမည္ဟု ကၽြန္မယံုပါ သည္။ၾကက္ေၿခခတ္အနီေရာင္မ်ား အုပ္ဖြဲ႕ပ်ံသန္းေနသည့္ ေကာင္းကင္ၿပင္သည္ ကၽြန္မ၏ အနာဂါတ္လား…။အတိတ္လား…။တံၿမက္စည္းေကာင္းေကာင္း တစ္ေခ်ာင္းေတာ့ လိုအပ္ လာလိမ့္မည္။
မည္သူသည္ ၿပင္ဆင္ခြင့္ ဟူေသာ ဆု ကို ကၽြန္မအားေပးသနားပါမည္နည္း။ ဝိဘစၱရသမ်ား ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနေသာတိမ္တိုက္သည္လည္း ကၽြန္မကို မုိးရြာခ်ရန္ ၾကိဳးစားေနခဲ့သည္။ လြတ္ေၿမာက္ၿခင္း ဟူေသာ ေဝါဟာရသည္ အဘိဓာန္ထဲတြင္ အမွန္ တကယ္ ရွင္သန္ခဲ့ဖူးတာေသခ်ာပါသလား။ ကၽြန္မ မသိပါ။ တကယ္ဆို ကၽြန္မထံတြင္ ပံုသ႑န္ေၿပာင္းတတ္ေသာ ရယ္စရာမွန္တစ္ခ်ပ္ ရွိမေနခဲ့တာကို သင္..သိသင့္ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ မသိၿခင္းသည္ ..သူ၏သိၿခင္းႏွင့္ ၿပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္းသာၿဖစ္၏။
ေလွာင္အိမ္ထဲမွ က်ားတစ္ေကာင္၏ ပမာမခန္႔ရိုက်ိဳးမႈကို ေၿမြအလမၸာယ္ဆရာက သတိ ထားစရာမလုိပါ။မိန္းမမ်ားသည္ေအးစိမ့္ေခြေခါက္ေနေသာ အဆိပ္ၿပင္းေၿမြမ်ားၿဖစ္သည္ကို သာသတိထားစရလိုသည္။ ေဆာက္ခ်က္မ်ား၏ လြဲေခ်ာ္မႈသည္ အစားၿပန္မရႏိုင္သကဲ့သို႔ ကၽြန္မ၏ပဲ့ထြက္သြားခဲ့ရေသာ သကၠရာဇ္မ်ားကိုလည္း မည္သူကမွ် အစားၿပန္မေပးႏိုင္ခဲ့ ၾကပါ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မသည္ စိတ္ကူးယဥ္သမားမဟုတ္ခဲ့ပါပဲ..လေရာင္ထဲလွည့္စားခံနစ္ၿမဳပ္ ၿခင္းကို မရႈမလွ ခံလိုက္ရသူတစ္ဦးသာ ၿဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကံၾကမၼာသည္ လြဲေခ်ာ္တတ္သည္ ဟု ဘယ္လုိပဲေၿပာေၿပာ … ထိုလြဲေခ်ာ္မႈသည္ တစ္ဘဝစာ ၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မသာ ခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
မေတာ္တဆမဟုတ္ပဲ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ ၿပဳတ္ၿပဳတ္က်လာေသာ အမွန္တရားေယာင္ ေဆာင္ထားသည့္ ၾကိဳးကြင္းမ်ားသည္ ကၽြန္မလည္ပင္းကို လာေရာက္ထိခတ္ေနၾကသည္။ ထိုၾကိဳးကြင္းမ်ားသည္ပင္ ကၽြန္မအတြက္ အဆံုးအၿဖတ္လား….။စီရင္ခ်က္လား..။တရားမွ် တမႈတစ္ခုလား…..။ေလာကပါလတရားလား………..။ ယုတ္မာမႈေနာက္ဆက္တြဲလား…..။ ေသသပ္က်နလြန္းေသာ အက်င့္ပ်က္ဝိေသသ တစ္ခုလား……။
ကၽြန္မ… မေဝခြဲတတ္ၿခင္းမဟုတ္ဘဲ ..မေဝခြဲတတ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ရသည္။ အဝင္လြယ္၍ အထြက္ခက္ေသာ ဝကၤဘာတစ္ခုထဲ ကၽြန္မေရာက္ရွိေနခဲ့ေလၿပီ။ စမ္းေခ်ာင္းမ်ားတစ္စ တစ္စ တိမ္ေကာသြားၾကသည္။ ကဗ်ာမ်ား၏အခ်ိဳ႕အပိုဒ္မ်ားသည္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ မၾကားရေတာ့ေသာ ပင္သက္ရႈိက္သံ မ်ား၏အဆံုးတြင္ ေရာင္စဥ္ၿဖာေနေသာ သက္တံတစ္ကံုးရွိသည္။ ထိုအရာအားလံုးႏွင့္ လဲလွယ္ရန္ သင့္တြင္စုေဆာင္းထားေသာအမိႈက္မ်ားရွိပါသလား…။ မည္သည့္အရာကိုမွ အလကားမရေသာ ေလာကၾကီးထဲသို႔ ကၽြန္မတို႔ေၿခဗလာလက္ဗလာႏွင့္ ဝင္ခဲ့ၾကသူမ်ား ခ်ည္းၿဖစ္၏။သို႔ေသာ္ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ မေၿပးေသာေၿခေထာက္မ်ား ေရႊသီးလာခဲ့ၾကသည္။ ေၿမဆီ ေၿမၾသဇာ အခံေကာင္း၍ၿဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မကဆိုေသာအခါ လူအမ်ားက ကၽြန္မကို ထံုအေနေသာ အသီနာ (Athena)၏ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ရသည့္ႏွယ္ အထူးအဆန္း ဝိုင္းၾကည့္ၾက၏။ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အဆိပ္လူးၿမားမ်ားထက္ အရွိန္ၿပင္းေၾကာင္း ကၽြန္မသိခဲ့ရခ်ိန္တြင္ နာရီတစ္လံုးသည္ မထင္မွတ္ပဲရပ္တံ့ေနခဲ့ေလၿပီ။
ကၽြန္မ၏ဂီတသည္ ရူးသြပ္ရဲရင့္၏။ႏူးညံ့ညင္သာ၏။ သူရဲေကာင္းဆန္ကာနက္ရိႈင္း လင္းပြင့္၏။ သို႔ေသာ္..ရာသီဥတုက မ်က္ႏွာသာမေပး၍ ကၽြန္မရံႈးခဲ့ရသည္။ ဟိုးေဝးေဝး.. အနာဂါတ္ေတြေရးေရးထုတ္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းကေလး၏ ေနာက္တြင္ေနဝင္သြားခဲ့ၿပီ။ မည္သူသည္ မိမိအတၱကိုစြန္႔လႊတ္ကာ လူတစ္ေယာက္ကို ေပးဆပ္ခဲ့ဖူးပါသနည္း။ ကၽြန္မ သည္ ရာဇဝင္အဆက္ဆက္ သကၠရာဇ္ အဆက္ဆက္ ၏ ဒ႑ာရီတစ္ခုသာၿဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာက္ထက္ အကၡရာတင္ခဲ့ပါရေစ။ ( ထိုေက်ာက္စာတြင္ ..က်ိန္စာမပါသလို..မည္သည့္ ဆုေတာင္းမွလည္းမပါဝင္ပါ။)

မေနာ္ဟရီ