မဟာရန္ကုုန္သံခိပ္

Monday, May 16, 2016

မဟာရန္ကုုန္သံခိပ္

(ရက္မလြန္ခင္နာရီမ်ား)

တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားဟာေပါက္ကြဲဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗုံးတစ္လုံးျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ကုန္တိုက္ေတြ၊ စီးတီးမတ္ ေတြထဲကတစ္ဆင့္ခင္ဗ်ားကို ကမၻာၾကီးက ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံတကာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးတပ္မ်ားဟာကမၻာ ့စီးတီးမတ္မ်ားကို ကာကြယ္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားသတိျပဳပါ။ သတိေပးစာတမ္း ကပ္မထားတဲ့ရက္လြန္အစားအစာေတြကိုု ေကာက္ကိုုင္ၾကည့္မိတဲ့အခါ ခင္ဗ်ား သိပ္ကိုုေနာက္က်ေနၿပီဆိုုတာသိလုုိက္ေတာ့မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ 

(ရန္ကုန္ဖိစီးမႈ)

အပူခ်ိန္တအားျပင္းတယ္။လူေတြဟာ ေလ်ွာက္သြားရင္းနဲ႔ တေငြ႔ေငြ႔ေလာင္ေနတယ္။ ေလာင္ကၽြမ္းမႈေတြက ၾကည့္လုုိ႕  အ ေကာင္းသား။အနီအဝါအၿပာ စသၿဖင့္ တေငြ႕ေငြ႕ တလွ်ံလွ်ံ။ စကားေျပာရင္းနဲ႔ ေရဓာတ္ ခန္းေျခာက္လာတယ္။ကားေတြက လမ္းမေတြေပၚမွာအျပည့္ လႈပ္မရျပဳမရ က်ပ္ခဲၾကီး အေငြ႔ပ်ံေနတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ ရစ္လုံးကၾကိဳးလို ေလ်ွာ့လိုက္ ျပန္ရစ္လိုက္ ျပတ္ထြက္သြားမွာ လည္းစိုးရတယ္။ ငါတို႔ေခါင္းေတြထဲမွာယင္ေကာင္ေတြတေလာင္းေလာင္းပဲ ေအာ္ျမည္ေနတာ။ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ စိတ္က ေမာင္းမထုတ္နိုင္ဘူး။သံေၿခက်င္းေတြကိုု ငံုု႕ငံုု႕ၾကည့္ေနရတာ မအားဘူး။ ဒီေတာ့ ဦးေႏွာက္ကို ဝိုင္းတြတ္ၾကမယ္။မီးရထားဟိုတယ္ေရွ႔နားမွာ ျမိဳ႔ကိုေသြးေပါင္တိုင္းထားတာ ေမာ့ၾကည့္မိရင္းနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ဦးေႏွာက္     ေသြးေၾကာ ေထာင္းခနဲျပတ္သြားမယ္။ အရုုပ္ၾကိဳးၿပတ္။ ေရွ႔တည့္တည့္ၾကည့္။ ေနထြက္ရာအရပ္ကိုုခဏေမ့ထား။ ခင္ဗ်ား  ေနာက္ေက်ာမွာ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားေနတဲ့ ေအာက္ေျခ သန္းတစ္ဝက္ေလာက္ ရိွတယ္။ ခင္ဗ်ားေရွ႔မွာ ဘဝင္ျမင့္ေနတဲ့      အေပၚထပ္ အေဆာက္အအုံၾကီးေတြ ရိွတယ္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြရဲ့အျပဳံးအရယ္ထဲ ငါတို႔အားက်မိတာ သမိုင္းထဲပါသြားျပီ။ မေန႔က  ‘မအ’ေအာင္လို့ အဆိုအငိုလွခဲ့တဲ့ ခ်စ္ေသာသူမ်ား  ဒီေန႔ ‘အ’ေနတဲ့ အထက္တန္းစားမ်ားအျဖစ္ ပန္းဆိုးတန္းဘက္ ဖမ္းေကြ႔လိုက္တယ္။  ရုတ္တရက္  ကတၲရာလမ္းနဲ႕  ကားဘီးပြတ္သံက  ၿဖိဳလက္စ  တိုက္အိုျကီးရဲ့   နံရံမွာ      အစင္းေၾကာင္း   ထင္သြားတယ္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက ေျခဦးတည့္ရာလွမ္းက်ိန္ဆဲလိုက္တယ္ “အရိေမတၲယ်ဘုရား အဖူးရေစ” ။     တကၠစီသမားက မွန္အလုံပိတ္ျပီး ေျပာေနတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားေျပာေနတဲ့ စကားပဲတစ္ျမိဳ႔လုံးေျပာေန  ၾကတာပဲ ခင္ဗ်ားက်မွ။ ဟုတ္ပါတယ္ ကူးစက္လြယ္ပါတယ္။ လူကိုေလာင္ေစတာကေတာ့ေပါ့ဆတာပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ေအဒီ ၅ရာစုထဲကမုတ္ဆိတ္ေတြ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ ဘယ္သူရိတ္သြားတာလဲ။ကမၻာၾကီးမွာ လူႏွစ္မ်ိဳးတည္းရိွတယ္ မဟုတ္လား။ စူပါမင္းနဲ႔ စပိုက္ဒါမင္းေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွသမၼတျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူးေလ။   မ်က္ႏွာေျပာင္စပ္စပ္နဲ႕အသည္းကြဲရတာ ေဘးလူတစ္ေယာက္အတြက္ အရသာမရိွလွဘူးဆိုပါေတာ့။    တစ္ေယာက္တစ္ေလပဲ ေလာင္က်ြမ္းရတာကို သေဘာမတူတဲ့အေတြးအေခၚမ်ိဳး ရိွေနေလေတာ့ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေတြေခတ္စားလာတယ္။ မာရ္နတ္ရဲ႕စၾက္ာေတြဘယ္အင္ပါယာမွာ နန္းစိုက္ခဲ့တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါ့ပ္ယဥ္ေက်းမႈမွာ ရက္လည္ေနၾကျပီ။ ၂၀၁၄မွာလည္းဝင္းေမာ္ဦးေလး အမွ်ေမွ်ာ္ေနတုန္းပဲလား။ လက္ကိုင္တုတ္ေတြကိုလည္း ရိွသအမွ်ေတြ ေ၀ေပးလိုက္ရင္ေကာင္းမလား ...၊ ခုနက ဘရိတ္အုပ္လိုက္တာ တိုက္နံရံမွာ အစင္းေၾကာင္းထင္ျပီးမွ ခုေတာ့မိျပီ။ ရပ္သြားျပီ။ တုတ္ကိုင္လက္ကလည္း ေလ်ွာက္သြားရင္းနဲ႔ တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္ေနတာပါ။ ငါတို႕ကိုယ္၌ကပလဂ္ကၽြတ္ေနသလို လြတ္ေနသလိုမ်ိုးေပါ့။ နာဇီတစ္ေယာက္နဲ႔ နွစ္ေပေလာက္အကြာမွာ ကြ်ိကနဲထိုးရပ္သြားတာကိုကငါတို့ကံေကာင္းပါတယ္ ၊ကမၻာၾကီးကံေကာင္းပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာျပဳတ္က်ရင္ ျပန္တက္ဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။ဟိုေန႕က ေနျပည္ေတာ္ရုံမွာေလတိုက္လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးျပဳတ္က်ေနတာ၊  စပိုက္ဒါမင္းတစ္ေယာက္ အခု ရန္ကုန္ေတာအုပ္မွာ တာဇံလိုလစ္ေနၿပီ။ amazing ။ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ။ အာမင္။ 

ဖိစီးမႈေတြအားလံုုးကိုုရန္ကုုန္လိုု႕ ခပ္တည္တည္ အမည္တပ္ပစ္လိုုက္တယ္။ သံသာေလကမ္းတုုိင္ထိ အတူကူးမယ့္ ဖိစီးမႈ ေတြ။ ကၽြိကနဲထိုုးရပ္သြားအၿပီးမွာ သံသရာက ဆက္မလည္ေတာ့ဘူးဆုုိရင္ .. ?? ခပ္တည္တည္နဲ႕ ငါတုုိ႕ခုုန္ဆင္းခ်သြားၾကရံုု .. ။ ခုုေတာ့ အလြတ္တည္ ကန္ထည့္လိုုက္တဲ့ ေဘာလံုုးေတာင္မွ မဝင္တဲ့ဘဝ။ ငါ့ကိုု အနီကဒ္ေပးပါ။ ဒီေတာအုုပ္က    ထြက္ခြင့္ၿပဳပါ။ ငါဟာ တစ္ရြာေၿပာင္းမွ ေသခြင့္ရမယ့္က်ားလည္းၿဖစ္ေနႏိုုင္တာပဲ မဟုုတ္လား။ လက္သည္းခၽြန္ေတြနဲ႕ တားေရာ့ကဒ္ တစ္ကဒ္ကိုု ကုုတ္ဆြဲယူလိုုက္တယ္။ ပါးစပ္ၿဖဲဟ ခံထားရတဲ့ ၿခေသၤ့တစ္ေကာင္။ “ေညာင္”ေအာ္သံနဲ႕ အတူ   ေၾကာင္နက္တစ္ေကာင္ခုုန္ဆင္း ေၿပးထြက္သြားရဲ႕ ။ သံသာေလကမ္းထိ တဲ့။ ထံုုးစံအတုုိင္း ပလီပလာေတြ လွမ္းေၿပာသြား ေသးတယ္။က်င့္သားရေနတဲ့ လက္ကေတာ့ လွန္ထားတဲ့ကဒ္ကိုု ၿပန္ဆြဲေမွာက္ပစ္လိုုက္ရင္း ေတြးေနမိတယ္။ ၿပည္ဖံုုးကားဆိုုတာ တစ္ထစ္ၿခင္း က်က်လာတဲ့ ကန္႕လန္႕ကာမ်ိဳးကိုု ေခၚတာလား။ 

မတရားမႈေတြကိုုတရားမွ်မွ်တတ ခင္ဗ်ားေရာ က်ဳပ္ေရာ ေက်ာေကာ့ခံခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဘာကိုု ကဗ်ည္းထိုုးေနေတာ့မလဲ။ စိတ္ထဲက အပူေတြ တေငြ႕ေငြ႕ တလွ်ံလွ်ံ ေတာက္ေလာင္ကၽြမ္းေနပံုုေတြက အေရာင္ေတာ့ စံုုသား။ၾကက္မ တစ္ဝပ္စာေတာင္ တိမ္မည္းမရွိေအာင္ ေကာင္းကင္ၾကီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေလာင္ကၽြမ္းေနပံုုကမယံုုၾကည္ခ်င္စရာ။ လာပါ။ အဲဒီေလာင္ကၽြမ္းမႈေတြကိုု နာမည္လွလွေလးတစ္ခုု ကင္ပြန္းတပ္မယ္။သတင္းစာထဲ ထည့္ေၾကာ္ၿငာမယ္။ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ေတြ ခင္းက်င္းၿပီး ေက်းဇူးတင္ထိုုက္သူေတြကိုုေက်းဇူးတင္ပစ္လုုိက္မယ္။ တခန္းတနား။ God bless burning, God bless flame, Godbless you, God bless me, သာဓုု သာဓုု သာဓုု သာဓုု ( ခြင့္လႊတ္ပါ အရွိန္လြန္ၿပီး တစ္လံုုးပိုုသြားခဲ့တယ္။ပိုုတဲ့ သာဓုုတစ္လံုုးကိုု ေနာက္တစ္ၾကိမ္အတြက္ ေသခ်ာ သိမ္းထားေပးပါ။ ) 

(ဗစ္တိုးရီးယားရဲ႕လိ်ွဳ႕ဝွတ္ခ်က္)

မိုးရြာထားျပီးေပမယ့္ ညဟာ ေအးလွတယ္ မဟုတ္ဘဲ အပူေငြ႔ျပန္သလိုလို၊ တေန႔ခင္းလုံး  ပူထားခဲ႔တာေၾကာင့္လား။  ညဥ႔္နက္ေနၿပီ၊ အိမ္မီးေတြကပ်က္ေနၿပီး လမ္းမီးေတြကပဲလင္းေနေလေတာ့ ညကပိုနက္သေယာင္။ လမ္းသြယ္ေလးကေတာ့  ေရအစိုဓာတ္ေလးကဲလို႔ ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ ေျပာင္လက္။ ဒီဘက္ဝရန္တာေလး ကေန တျခားဝရန္တာေတြဆီ၊ဟိုဟိုဒီဒီအေၾကာင္းမဲ့ေငးၾကည့္ရတာကလည္း ဒီလိုညနဲ႔ အေတာ္လိုက္ဖက္ သားလို႔။ မိုးေရစိုတိစိုစြတ္ေၾကာင့္လားမသိလမ္းေပၚမွာေခြးေတြလွဲေနတာေတာင္ မေတြ႔ရဘူး။ ဆိုက္ကား တစ္စီးျဖတ္သြားေတာ့ ပါလာတဲ့ခရီးသည္လူၾကီးတစ္ေယာက္ဖုန္းနဲ႔စကားအက်ယ္ၾကီးေျပာသြားတာ အဆဲ အဆိုေတြ႔နဲ႔။ ဘာသာစကား မွာ အဆဲအဆိုေတြသာမရိွရင္အေတာ္ေလးေျခာက္ကပ္ေနမွာလားလို႔ ေတြးမိတာ။ ကားပုေလးတစ္စီးက တြန႕္ ဆုတ္တြန႔္ ဆုုတ္တြန္႕နဲ႔လမ္းထဲဝင္လာတုန္း ေမွာင္ရိပ္ထဲက      ေၾကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတာ ဘာတိုက္ဆိုင္ပတ္သတ္မႈမွမရိွဘူး။လမ္းထဲမွာ ညအိပ္ထိုးထားၿပီျဖစ္တဲ့ ကားေတြကျပည့္ေန ေလေတာ့ လြတ္တဲ့ေနရာကို ၾကြက္အစာရွာေနသလိုကားေလးကရွာေနတာကလား။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးပဲ ျမန္ျမန္သ႔ူအိပ္ရာကိုေရာက္ခ်င္ေနတဲ့ပုံကားေလးေနရာလြတ္ေလးကိုရွာေနတာ။ ကားမီးတန္းရဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေမွာင္ရိပ္ထဲကထြက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးေဆးလိပ္မီးကို ရဲခနဲ လမ္းမေပၚ ပစ္ေပါက္သြားေတာ့ ခံတြင္းခ်ဥ္တဲ့စိတ္က လွ်ာဖ်ားဆီေရာက္လို႔။မလြတ္တလြတ္ေနရာေလးမွာ ကားေလး ဖင္ေစာင္းထိုးထည့္ေနတာ စိတ္မရွည္ခ်င္စရာ။ ကားရပ္ထားၿပီးမွကားေပၚကတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ဆင္းမလာေသး။ ေက်ာပိုးအိပ္ေလးေတြလြယ္လ်က္သား အတြဲတစ္တြဲ တေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတာက ၾကိဳးနဲ႔ပူခ်ည္ထားသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေျခသံကလြဲလ႔ို သူတို႔ဆီမွ ဘာသံမွမၾကားရ။ပတ္ဝန္း က်င္ကို  ေမ့ေလ်ာ့ထား ရင္းက အနမ္းခ်င္း  က်စ္က်စ္ ခ်ည္ထားသလိုမ်ိဳး ရပ္လိုက္ ေလွ်ာက္လိုက္  တေရြ႕ေရြ႕။   ညကုိ  လ်ိဳ႕ဝွတ္ခ်က္ တို႔ျဖင့္ဖန္တီး ထားပါက ေမွာင္ေနေသာ ျပတငး္ ေပါက္မ်ားရဲ႕ေနာက္ကြယ္၊ေအးစက္စက္ဝရန္တာလက္ရန္း မ်ားရဲ႕အတြင္းဘက္၊ လွမ္းျမင္ေနရေသာ အလင္းမရိွတရိွအိမ္ခန္းမ်ား၊ယိုင္နဲ႔နဲ႔အေမွာင္မွီတင္းေနထိုင္ေသာ နံရံေထာင့္ခ်ိဳးမ်ား၊ ရက္စက္ေသာအလင္းမ်ားေအာက္ကကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ထားေသာ အေမွာင္မ်ား ၊ အလုံးစုံေသာညကာလ အခင္းအက်င္းမ်ားျဖင့္ ေအးစက္ေသာလ်ဳ႕ိဝွက္မႈမ်ား။ညၾကီးထဲ အေမွာင္ရဲ႕အနံ႕ အရသာတို႔ ၿငိမ္သက္ေနၾကတုနး္ ရုတ္ခ်ည္းေဝ့ဝဲ တိုက္ခတ္လာေသာ တဖက္ေစာင္းနင္းေလျပင္းေလးေၾကာင့္ဝရန္တာမ်ား ျပတင္းေပါက္မ်ားမွာ လိႈင္းပုတ္ခံလိုက္ရသလိုပင္။ ေလးျပင္းေလးအရိွန္ေၾကာင့္စိုတိစိုစြတ္ လမ္းေလးထဲမွာ အေမွာင္လိႈင္ၾကီး တလိပ္လိပ္ျဖတ္နင္းသြားသလိုလို၊ အလင္း  ေတြခါသြားၾက၊အသံ ေတြတုန္ယင္သြားၾက။ လမ္းမေပၚကန္႕လန္႕ၿဖတ္ တန္းထားတဲ့ ဓာတ္ၾကိ္ဳးတန္းေတြးယိမ္းထိုးလို႔။ဒီအေျခ အေနမွာ မီးတုိင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းကကားျဖဴေလးရဲ႕အမိုးေပၚ ပဝါတစ္ထည္လို ျပဳတ္က်လာတဲ့ပန္းႏုုေရာင္ အဝတ္တစ္စ။ ဘယ္ေနရာကျပဳတ္က်လာသလဲလို႔ ေတြးႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ကားအမိုးေပၚမွာလုံးေထြးေနတဲ့အဝတ္က ေနာက္ထပ္ ေလအရွိန္ရွိေနတာနဲ႕ ထပ္ေရြ႕ၿပီး အမိုုးစြန္းနားမွာ ၿပန္႕ကားလိုု႕။ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီေလး။ညအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ထင္ရွားတဲ့ ပန္းႏုုေရာင္ အတြင္းခံသန္႕သန္႕ေလး၊ကားျဖဴေလးေပၚမွာအထီးက်န္စြာ။ ေနာက္ထပ္မ်ား ေလတစ္ခ်က္ ၿဖတ္ရိုုက္သြားရင္ၿဖင့္ စိုုစြတ္ေနတဲ့လမ္းေအာက္က်လြင့္လို႔ မသတီစရာအေမွာင္နဲ႔ေရာေထြးျပီး ညစ္ေပသြားရမယ့္ျဖစ္ျခင္း။ ေနာက္ထပ္ရင္မဆိုင္ ခ်င္ေသာ ရင္မဆိုင္သင့္ေသာ အေျခအေနမ်ားအတြက္ ေရွာင္လႊဲရန္ လူတိုင္းလူတိုင္းအတြက္ အခြင့္အေရးတစ္ကိုက္စာ ရိွထားၿပီးသား။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေျခအေနကို ဒီေနရာမွာပင္ မရပ္တန္႔ခင္သနားစရာေဘာင္းဘီေလးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါ၊ ေနာက္ထပ္ေလမတိုုက္ခင္ ဒီအေရးအသားကို ဒီမွာ ရပ္စဲလိုက္ပါတယ္။

အေရးအသားကိုုရပ္စဲလုုိက္ေပမယ့္သဘာဝတရားက ရပ္စဲလုုိက္လုုိ႕မရဘူး။ ၿပဇာတ္တိုုင္းဟာ ၾကိဳတင္ ဇာတ္တိုုက္ထားခြင့္ရတတ္တာမွမဟုုတ္ပဲ။ အထူးသၿဖင့္ ဟိုုဇာတ္ဆရာၾကီးရဲ႕ ဇာတ္ေတြမ်ားဆိုု ေနာက္တစ္နာရီ ဘာၿဖစ္မယ္ေတာင္ၾကိဳသိခြင့္မရ။ မ်က္ကန္းေတြ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းလိုု စမ္းတဝါးဝါးနဲ႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုုက္တာ။ ဆန္အိုုးတိုုးမိတဲ့သူက တိုုးမိ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚ ကပ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့သူကေလွ်ာက္၊ ေခ်ာက္ေအာက္ေရာက္လိုု႕ ေရာက္ေနမွန္းမသိသူက မသိနဲ႕  ။ ေလာကရဲ႕လွည့္ကြက္လိုု႕ အမည္တပ္ခံထားရတဲ့ ၿဖစ္ရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဇာတ္တိုုက္ထားစရာမလိုုပဲၿဖစ္လာခဲ့ၾကတာ။ ကိုုယ့္ေကာ္ဖီခြက္ခါးသက္ေနတာက သူ႕ေကာ္ဖီခြက္ထဲ သၾကားထဲ ပိုုေရာက္သြားလုုိ႕မွမဟုုတ္ပဲ။ မည္သူမၿပဳ မိမိမႈလိုု႕ ရြတ္ဆုုိရင္းက ဒီသံသရာကိုုပဲ အပတ္ပတ္လွည့္ေနမိၾက။အမွတ္သညာနည္းတဲ့ သူေတြလိုု။ အလုုိ .. ယိုုင္က်သြားတဲ့ အလင္းတန္းေတြကမွ ပိုုလွသတဲ့လား။ဒါထက္ စကားမစပ္ .. ပိုုးက်ပ်က္စီးေနတဲ့ ကံၾကမၼာ သီးထပ္ သီးညွပ္အခင္းေတြ အေမွာင္ထဲမွာ  ပိုုအသားက်ေနလိုုက္ပံုုက မၿမင္ရတဲ့အေရာင္ေတြစံုုလိုု႕။ တၿဖည္းၿဖည္း ပိုုပိုုနက္လာတဲ့ညရဲ႕ အေမွာင္က ပိုုၿပီး  ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ႏိုင္လာတယ္။ အရာရာကိုု မသိက်ိဳးကၽြံၿပဳရင္းၿပဳရင္းကတံုုဏွိဘာေဝ ၿဖစ္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕  အေရာင္မ်ိဳး။     ပူစပ္ပူေလာင္ႏုုိင္တဲ့ ေအးစက္မႈအတုုၾကီးကအဲဒီညကိုု အရသာခံၿပီးၿပံဳးၾကည့္လိုု႕။ ၾကယ္တစ္လံုုးတစ္ေလမွ ထြက္လာခြင့္မရတဲ့ညက က်ိန္စာသင့္ခံထားရတဲ့သံစဥ္တစ္ခုုလိုုပဲ။ အထစ္ထစ္ အ,အအ ၊ အက်ိဳးက်ိဳး အပ်က္ပ်က္။ ထြက္သက္ ဝင္သက္ကိုုမွတ္ရင္းၿဖတ္တုုိက္လာတဲ့ ေလတစ္ခ်က္ကိုုအသက္ေအာင့္ၿပီး ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္။ လြင့္ထြက္သြားတဲ့လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ သန္႕သန္႕ေလးကိုု ဘယ္လိုုမွ မတားဆီးလုုိက္ႏုုိင္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အေရးအသားကိုုပဲေရွ႕ဆက္လုုိက္ၾကရေအာင္ ။ 

(သတိရျခင္း )

 ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကာလေတြဆီကခိုတစ္ေကာင္ကိုသတိရမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိရျခင္းေတြက ငါ့လိပ္စာ ေမးျပီးေရာက္မလာ  ခင္မွာပဲငါ သတိရမိတာ။ ကမၻာမွာ နာမည္မရိွတဲ့ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိွေနမလဲ။ အဲဒီခိုတစ္ေကာင္  ကေတာ့နာမည္ရိွပါတယ္။ ခိုေလး၊  ခိုေလးေရ မင္းကို သတိရလိုက္တာ။ငါတို႔ေစာင့္ေနလိုက္ရတဲ့ ရက္ေတြကို ဂိုေဒါ့သိပါ တယ္။ ေသျခင္းတရားသိပါတယ္။ ငါ ရပ္ေစာင့္ေနရစ္မိတာသတိရျခင္းပဲ။  ကားမွတ္တိုင္မွာ ဝန္အျပည့္နဲ့ကားေတြ၊ ဝန္ မရိွေတာ့တဲ့ကားေတြ ဆိုက္လာထြက္သြား၊သတိရျခင္းပါမလာဘူး။ ငါ ရပ္ေစာင့္ေနမိတယ္။ ေအးစက္ ရက္စက္တဲ့ တစ္ရက္မွာ သတိရျခင္းထဲကခိုတစ္ေကာင္ဟာ ငါ့အလင္းခိုေပါက္ေလးမွာ အခ်မ္းနင္ေနခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီခိုေလးရဲ႔ရင္ဘက္ကိုေအးစက္မႈေတြက တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္လို႔။ ငါက ေအးခဲေနတဲ့လေရာက္ကိုမွီလို႔ ၊ ငါ႔စိတ္ေတြကေအးခဲလြန္းလို႔ ခိုေလးကို မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ခိုေလးဟာ ငါ့အေမွာင္ရဲ႔ေထာင့္က်ဥ္းေလးထဲေအးခဲျပဳတ္က်လာတယ္။ ငါ -ခိုေလးကို မျမင္ႏိုင္ ခဲ့ဘူး။ ငါ လန္႔ဖ်ပ္သြားရတယ္။ သတိရျခင္းျပဳတ္က်လာလို႔ေအးခဲ့ေနတဲ့ လေရာင္ဟာ တုန္ခါသြားရတယ္ဆိုတာ။ 

                  သတိရျခင္းနဲ့ ငါတို႔ရဲ႔ၾကားမွာအသက္လုေနရတဲ့ေနရက္ေတြ၊ ပရိေဒဝေနၾကာခင္းေတြ၊ စိမ္းလန္းတဲ့   ရူးသြပ္မႈေတြ၊ ေမွာ္ဆန္တဲ့အလြမ္းေတြ။ တခ်ိဳ႔သတိရျခင္းေတြက အထိအခိုက္မခံတဲ့ ဆပ္ျပာပူေပါင္းေလးေတြ။ မင္း သတိရဦးမလားမသိဘူး၊စစ္ၾကီးတစ္ခုအတြင္းက ေရးခဲ့တဲ့စာေတြကိုေလ၊ ေရးခဲ့တဲ့သူေတြလည္း စစ္ေၾကာင့္က်ဆုံး၊ ေသဆုံးၾက        မရိွၾကေတာ့ဘူး။ စစ္ၾကီးလည္းၿပီးေရာ လိပ္စာရွင္ေတြနဲ့ စာေရးတဲ့ သူေတြမရိွၾကေတာ့လို႔မေရာက္ေတာ့တဲ့စာေတြက လမ္းခုလတ္တင္ပလူပ်ံလို႔၊ ပိုင္ရွင္မဲ့ေနတဲ့ သတိရျခင္းေတြေလ။

              ငါ့သတိရျခင္းေတြကေတာ့ ေအးစက္စြာနဲ႔ပဲေမာၾကီးပန္းၾကီးေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိရျခင္းနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ဇာတ္လမ္းဟာလည္း ေတ့လြဲကေလးမ်ားနဲ႔ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔ျပီးသားမို႔ မဆုံျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ငါ့အိမ္တံခါးရြက္မွာ အျမဲတမ္း ေအးခဲေနတဲ့စာရြက္တစ္ရြက္ ကပ္လ်က္သားေတြ႕လိုက္ရတာက “သတိရျခင္းလာသြားတယ္”  ။

            တံခါးဝက ေအးခဲေနတဲ့ စာရြက္ကိုု ဒီတုုိင္းထားပစ္ခဲ့လုုိက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာရန္ရွိတဲ့ သတိရၿခင္းေတြ အေဖာ္ရွိေအာင္၊ မေတာ္တဆမ်ားကံအားေထာက္မစြာ ေနေရာင္ၿခည္နဲ႕ ေတြ႕ဆံုုခြင့္ ရခဲ့ရင္ ေႏြးေထြး ေပ်ာ္က်ခြင့္ရေအာင္လုုိ႕ေပါ့။ဇာတ္ညႊန္းအရ ငါတိုု႕ခ်င္းဆံုုဖိုု႕ မၿဖစ္ႏိုုင္ေတာင္ သတိရၿခင္းခ်င္းေတာ့ ဆံုုခြင့္ရွိပါေစေလဆုုိတဲ့ ကိုုယ္ခ်င္းစာနာက်င္မႈေတြနဲ႕ … ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း သုုညေအာက္ ဒီဂရီ ၃၀ေက်ာ္ေအးခဲမႈေတြနဲ႕ပဲ  ေရွ႕ကိုု ခ်ီတက္ၾကရတာပါပဲ။       ဘာေၾကာင့္ သတိရၿခင္းေတြက ခုုထိ ပဲ့ေၾကြမသြားေသးတာလဲ ဆုုိတာကပဲ စဥ္းစားခ်င္စရာ (ဒါေပမယ့္မစဥ္းစားၿဖစ္ခဲ့ဘူး) ။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေနေရာင္ၿခည္ႏုုႏုုေလးေတြ ေရခဲၿပင္ၾကီးထဲ ပိတ္မိေနတာကိုုေတာ့   မၿမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ပစ္ခဲ့လိုုက္တယ္။ တစ္ေန႕မွာလြတ္ေၿမာက္ လာႏိုုင္ႏိုုးဆိုုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳး   ငါ့မွာရွိမေနဘူးလိုု႕ ငါလည္း အာမ မခံပါဘူး။ အဲဒီ လည္ပင္းကိုုလာလာစြပ္တဲ့ ၾကိဳးကြင္းေတြနဲ႕တူတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႕ပဲ ဘဝဟာ ယားယံေနခဲ့တာပဲ မဟုုတ္လား။ 

            မလႈံပဲ ဖိုုၿဖစ္ခဲ့ၿပီး တေငြ႕ ေငြ႕ က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့မီးဖိုုေလး တစ္ခုုနဲ႕ ခုုထိ စာလံုုးေပါင္းသတ္ပံုု မွန္မလာေသးတဲ့ သတိရၿခင္းေတြက လက္ေရးလက္သားတစ္စက္မွ တက္မလာေသးတဲ့ သံသရာလမ္းေလးေပၚမွာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေပါက္မလာခဲ့ဖူးတဲ့ ေႏြဦးေတြကိုုသတိရရင္း မယံုုၾကည္ၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ပိုုင္ရွင္မဲ့ သစၥာတရားေတြအေၾကာင္းေတြးေနမိတယ္။ နာက်င္အခ်ိန္ပိုုဆုုိတာလူတုုိင္းရတဲ့ ဆုုလာဘ္ပဲလား …။     အဲလိုု အခ်ိန္ေတြမွာ ေစာင့္ဆိုုင္းၿခင္း  အတတ္ပညာကိုု  နားမလည္တဲ့      သတိရၿခင္းေတြကိုု ေက်းဇူးတင္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ႏွင္းၾကြင္းႏွင္းက်န္ေတြကလည္းခါးတယ္။ 

(ရန္ကုန္အက္ဖ္အမ္)

ေျပး -ေျပးေနာက္မွာေရေတြလိုက္လာၿပီဆိုေတာ့  ဘယ္ကရဲေတြလဲတဲ့တကၠစီသမားက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ေမးေသးတယ္။ မဟုတ္ဘူး ေရေတြလိုက္လာတာ မျမင္ဘူးလားဆိုေတာ့ေၾသာ္…ေနာက္ေနတာလားတဲ႔။ မိုးက ေဝါကနဲ ေဝါကနဲရြာေနေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေအာက္ေတြထဲကေန ေနာက္ေဖးလမ္းေတြထဲကေနထူးဆန္းေသာ ေရေတြ အလုံး အရင္းနဲ႔ထြက္လာလို႔မို႔ ကားေတြ ကိုယ္လြတ္ရုန္း ထြက္ေျပးဖို႔ျပင္ေနတယ္။ဒါေပမယ့္ဘယ္လြတ္လိမ့္မတုန္း ကားဗိုက္      ေအာက္ကို ေရေတြလာလာရိုက္ေနတယ္။ ကိုယ့္လူေတာ့ ဒီေန႔ေနတြက္ေျခကိုက္ပါ့မလားမသိ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ စိတ္ကို     ေလွ်ာ႔ထားဖို႔ျပင္လိုက္တယ္ ေရာက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွသာေရာက္ေတာ့ေပါ့။ေရေတာထဲမွာ ကားေတြေရြ႕ရခက္ေနတာ ထက္စာရင္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္သြားရင္ေကာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေသးတယ္၊မဟုတ္ေသးဘူးပါဘူးေလ အေရးၾကီး ခ်င္လို႔မွမရရင္ ဘာမွအေရး ၾကီးေနစရာမွမလိုေတာ့တာလို႔ျပန္ေတြး၊ေတြးရတာမလြယ္ဘူး။ ငါေတြးတယ္ ဒါေၾကာင့္ ငါပင္ပန္းတယ္။              ပလက္ေဖါင္းေပၚ ေရစိုေနတဲ့ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြလမ္းသြားရင္းဘာေတြေတြးေနမယ္မသိဘူး။ ဒီေလာက္မိုးရြာေနတဲ့ၾကားက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ မွန္တံခါးေတြေခါက္ၿပီးပိုက္ဆံေတာင္းေနေတာ့ ဘယ္သူမွ တံခါးဖြင္႔ေပးခ်င္မွာမွမဟုတ္တာ ျမင္ေနရတယ္။ အဲကြန္းဖြင္႔လို႔ရတာမွမဟုတ္တာတံခါးေလးဟထားေပး ပါလား လို႔ေျပာလိုက္ရတယ္ မြန္းလာလို႔၊    မိုးေရေတာ့ နည္းနည္း  ဝင္လာတာေပါ့ေလ။     ထမင္းမစားရေသးလို႔တဲ့ ေရစိုေနတဲ့ေခါင္းၾကီး မွန္ေပါက္ထဲကေန              ဝင္လာၿပီးေျပာေနတယ္၊ အေရာင္ဆိုးထားတဲ့ဆံပင္ဝါဝါေတြကေန ေရေတြတစက္စက္ ကားထဲမွာ၊ ကားဆရာက အသံမာမာနဲ႔ သြားပါကြာ ငါလည္းထမင္းစားရေသးတာမဟုတ္ေသးဘူးဆိုေတာ႔အစ္ကိုတို႔က ပါမုန္႔စား လုိ႔ရတယ္လို႔ ဗလုံးဗေထြးနဲ  ႔ျပန္ေျပာတယ္။ ကားကဆက္လိွမ္႔ေတာ့မယ္သူ႔ေခါင္းကကားထဲက မထြက္ေသးတာ၊ ေခါင္းၾကီးမ်ားျပတ္ပါလာမလား၊ မထူးေတာ့ဘူး ႏွစ္ရာတန္ေလးထုတ္မင္းလည္းပါမုန္႔စားေပါ့ကြာဆိုေတာ့ သူလည္း ေက်နပ္သြားၿပီးေတာ့မွ သူ႔ေခါင္းၾကီးျပန္ယူသြားတယ္။

အမိန္႔ရအေပါင္ဆိုင္ဝမွာေထာင္ထားတဲ့ တရုတ္လက္ေရးစာလုံးၾကီးကိုေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္၊ ဘာမွန္းမသိေပမယ္႔လို႔ ၾကည့္လို႔အေကာင္းသား။ေရစိုေနတဲ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းမိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္နားမွာ မိုးခိုေနတာ ဓာတ္ပုံလွမ္းရိုက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္သြားတယ္၊ ခုနတရုတ္လက္ေရးစားလုံးရဲ႕ ဘက္ဂေရာင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ကားဆရာက ေရတိမ္တဲ့ဘက္ကို ယူခ်င္လို႔ လမ္းအလယ္ကို တက္ဖို႔ျပင္လိုက္တယ္၊ ေနာက္မွာလည္းဟြန္းသံေတြဆူညံလို႔။ မီးပိြဳင့္နဲ႔လည္း နီးလာေတာ့ ပိုၿပီး အားတက္လာတယ္။ ကားခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ဖြင့္ထားတဲ့မွန္တစ္က မိုးေရေတြ တျဖန္းျဖန္းဝင္လာလို႔ မွန္ေတြ ျပန္တင္လိုက္ၿပီး ဒီေန႔ညကမၻာ႔ဖလားဖြင့္ပြဲမီပါ့မလားဆိုေတာ့ ကားဆရာက ဖိုင္နယ္ပြဲေတာ့မီမွာပါဆိုျပီး ျပန္ေနာက္တယ္။ေျပာရင္းဆိုရင္း ဂ်နီဖာလိုပက္ဇ္ ဖြင့္ပြဲမွာ ျပန္လည္ေဖ်ာ္ေျဖမယ္ ဆိုတာကို သတိရလိုက္ေသးတယ္၊ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘရာဇီးပြဲ ၾကည့္ရဦးမယ္၊ ေဟာ္လန္ပြဲလည္း ၾကည့္ရဦးမွာပါလားလို႔ အားတက္သြားတယ္။အိမ္မေရာက္ခင္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္ဝင္ျပီး ညေဘာပြဲၾကည့္ရင္း စားစရာ ေသာက္စရာ တစ္ခုခုဝင္ဝယ္ရေကာင္းမလား။ 

ကားက မီးပိြဳင့္ေက်ာ္သြားေတာ့ခရီးကနည္းနည္း အလွ်င္မီသြားတယ္။ ကားဆရာကလည္း နည္းနည္းအသက္ရွဴ ေခ်ာင္သြားတဲ့ပုံပဲ ေရဒီယိုေတြဘာေတြဖြင့္လိုက္ေတာ့ ယဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္ေနပါသတဲ့။ အစီအစဥ္တင္ဆက္ေနတဲ့မိန္းခေလးအမည္က ဗဂ်ီတဲ့၊ စကားေျပာေနရင္း အမည္ပါ ထည့္ထည့္ေျပာသြားတာပဲ။ ေတာင္ဥကၠလာ ျမင္သာဘက္မွာေရၾကီးကားပိတ္ေနတာကို အငွားယာဥ္ေမာင္း မတရုတ္မက ျပီးခဲ့တဲ့ငါးမိနစ္က သတင္းေပးသြားပါတဲ့၊ကိုယ္သြား တဲ့လမ္းနဲ႔ တျခားစီေပမယ့္လို႔ ေရၾကီးကားပိတ္ေနတာကိုေတာ့ ျမင္ေယာင္လိုက္ရလို႔မဆိုးဘူးလို႔ ေက်နပ္သြားရေသးတယ္။  ကမ္းနားလမ္းဘက္ကေနကားကေကြ႔ခ်သြားေတာ့ ျမင္လမ္းက်ယ္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ထဲ ေရာက္သြားျပန္တယ္။ မိုးေရထဲမွာ ျငိမ္သက္ေနတဲ႔ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းဘက္က အေဆာက္အအုံေတြ     အစီစဥ္လိုက္ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ဆိုဗီယက္ေခတ္က စက္ရုံေတြကိုျမင္ေနရသလိုမ်ိဳးပဲ ေဝဒနာတစ္ခုခု ရေနတယ္။ တာေမြအဝိုင္းဘက္မွာလည္း ငါးဖက္ငါးတန္ ကားေတြပိတ္ေနျပီးက်ိဳကၠဆံလမ္း ဘက္မွာလည္း ကားလမ္းပိတ္ဆို႔ေနပါတယ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့သုံးမိနစ္က  အငွားယာဥ္ေမာင္း ဦးဟစ္တလာက သတင္းပို႔ထားပါတယ္ရွင့္ဆိုၿပီး ထုတ္လႊင့္ေနတဲ႔ ႏွာသံေလးနဲ့ အသံေႏြးေႏြးေလး။ ပန္းဆိုးတန္းဘက္က ၾကယ္ငါးပြင္႔       သ ေဘၤာၾကီးရဲ႔ အေပၚပိုင္းကို လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြ   ရန္ကုန္ကို   စသိမ္းပိုက္တဲ့ရက္ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တာ    ခပ္ေမ့ေမ့ရယ္၊ ဟိုတုန္းက အလြတ္က်က္ခဲ့ဖူးတဲ့ဟာ။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းေပၚကိုက်တဲ့အဂၤလိပ္အေျမာက္ဆံေတြကိုျမင္       ေယာင္ၾကည့္ျပီး ရယ္ခ်င္သလိုျဖစ္လာတယ္။ အကၤ်ီအိပ္ထဲကဖုန္းမွာမစ္ေကာသံတစ္ခုျမည္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့      ျပန္မေခၚျဖစ္ေတာ့ျပန္ဘူး၊ ဒါနဲ့ ေဖ႔စ္ဘြတ္ခ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကားေပၚမွာ ဘိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲ ၾကားေနတယ္၊ ကားဆရာတစ္ခုခုေျပာလိုက္သလားလို႔မသဲကြဲေပးမယ့္ျပန္ေမးမေနေတာ့ဘူး။ ဖုန္းေပၚမွာ နည္းနည္းေစာင့္လိုက္ရၿပီးေတာ့မွ ပုံတခ်ိဳ႔တက္လာတယ္။လမ္းေပၚမွာေရလႊမ္းၿပီး ကားေတြနဲ႔ပုံေတြ၊ အမ်ိဳးသားေရးကိစၥေတြ၊ ဘာသာေရးအရႈပ္အရွင္းပိုစ္႔ေတြနဲ႔စုံလို႔။ ဟိုက္- ဒီပုံေလးေတြကိုျမင္ေတာ့ ရင္ထဲ ယားက်ိက်ိျဖစ္သြားတယ္။ မိုးေရထဲမွာ ကားပိတ္ေနတုန္းကားအနက္တစ္စီးေပၚမွာရိုက္ထားတဲ့ပုံ။ ကိုယ္က တခြိခြိနဲ့အုပ္ရယ္ေနေတာ့ ကားဆရာက ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနၾကည့္ၿပီးလွမ္းေမးတယ္ ကားအမိုးေပၚမွာ အတြင္းေဘာင္းဘီေလးနဲ႔ ကိုယ္ဟန္ျပေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းသူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္၊ ေအဒီမီးပိြဳင့္ဘက္နားမွာ ကားပိတ္ေနတုန္း ဒီအမ်ိဳးသမီး ဘယ္လိုစိတ္ကူးေပါက္သြားတယ္မသိဘူးလို႔။ ဓာတ္ပုံရိုက္တင္တဲ့ သူေတြက    လည္း ကားၾကိဳကားၾကားကေနရိုက္ထားေသးတာ။ ေအာက္လမ္းမီးပြိဳင္႔မိေနတုန္း ဖုန္းကိုကားဆရာဆီ ေပးျပလိုက္တယ္၊ သူ႔မွာခြက္ထိုးခြက္လွန္ ရီလိုက္တာဆိုတာ။အဲ႔ဒါ ဘယ္တုန္းကလဲဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃နာရီေလာက္က တင္ထားတာပဲလို႔   ဖုန္းထဲကိုျပန္ၾကည့္ျပီးေျပာလုိက္တယ္။ ကိုယ္ဟန္က ခပ္ျပည့္ျပည့္နဲ့ အလန္းမဟုတ္ေပမယ္လို႔ အေတာ္စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့အမ်ိဳးသမီးပါတဲ့၊    အီရန္တို႔ ဘာတို႔မွာ  ဆိုရင္ေတာ့ ကမၻာေက်ာ္မလားေတာင္   မေျပာတတ္ဘူးတဲ့   ကားဆရာ က   မွတ္ခ်က္ေတြေပးေနတယ္။ 

ေအာက္လမ္းမွာ   နည္းနည္းေလး   ပိတ္ေနေလေတာ့ ကားဆရာက     ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္ ေရဒီယိုကို အသံနည္းနည္းထပ္ခ်ဲ႕လိုက္ျပန္တယ္။မိုးေရထဲမွာ အလုပ္ၾကမ္းသမားတခ်ိဳ႕ ေရလႊတ္ေျမာင္းထဲကေန တစ္ခုခုကို ၾကိဳးနဲ႔       ဆြဲထုတ္ေနတယ္။ေလးငါးေယာက္ဝိုင္းဆြဲေနတာ ဘာၾကီးကိုလည္းမသိဘူး၊ လုပ္ငန္းခြင္ဦးထုတ္လည္းမပါ၊ တစ္ဖက္မွာ      ကလည္းလုပ္ငန္းခြင္တစ္ခုရိွေနျပန္တယ္၊ အဲဒီလုပ္ငန္းခြင္ထဲက အဝါေရာင္ရႊံ႕ေရေတြ လမ္းမေပၚလွ်ံထြက္ေနတယ္။ ဒီတစ္ခ်က္ပိတ္ေနတာေလး ေက်ာ္ရင္ေတာ့ ကားလမ္းက သိပ္မဆိုးေတာ့ဘူး။ သီခ်င္းသံရပ္သြားၿပီးဗဂ်ီဆိုတဲ့မိန္းခေလးရဲ႕အသံ ထြက္လာျပန္တယ္။ ကားၾကီးႏွစ္စီး တိုက္မႈတစ္ခုျဖစ္ထားလို႔လမ္းပိတ္ေနတဲ့အေၾကာင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မိနစ္က ကိုယ္ပိုင္ ကားေမာင္းသူ တစ္ေယာက္က သတင္းပို႔ထားတဲ့အေၾကာင္းေျပာသြားေတာ့ ကားဆရာကိုမရွင္းလို႔ထပ္ေမးရတယ္ ဘယ္နားမွာလဲလို႔။ ေအးဗ်ာ ကမၻာ႔ဖလားမီမယ္လို႔ေတာ့ထင္တာပဲ၊ သူေျပာသြားတဲ႔အတုိင္းဆို ကားတိုက္လို႔ပိတ္ေနတာ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕နားေလးမွာတဲ့။ဒီအတိုင္းဆို ဟိုေကြ႔ဒီေကြ႔ လုပ္ဖို႔စဥ္းစားရဦးေတာ့မယ္ေပါ႕၊ ေဘးဘီၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလိုကိုယ္လိုကားေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပည့္ခဲလာလိုက္တာ မိုးေရထဲမွာ ။  နည္းနည္းမြန္းက်ပ္လာလို႔ ကားတံခါးဟလိုက္ေတာ့    ဟြန္းသံေတြဆူညံေနၾကၿပီ။ ေနမဝင္ေသးဘူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကမၻာ့ဖလားပြဲကို မီပါ႔မလားလို႔ ရီစရာမေျပာရဲေတာ့ဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ဘယ္လိုအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား မထင္မွတ္ဘဲထြက္လာဦးမလဲလို႔ ကားေခါင္မိုးေတြေပၚလွမ္း ၾကည့္ေနမိတယ္ သူလိုကိုယ္လို။ 

သူူလိုုကိုုယ္လိုုေရေတြစိတ္အလ်ဥ္ထဲ ေဝါကနဲ ၿပည့္လွ်ံလာတာကိုု ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုုယ္တိုုင္ စီးေမ်ာပါသြားတာမသိလုုိက္သလိုု စိတ္ၾကီးကလည္း ဝင္ေနေသး။ ခပ္ေရးေရးၿမင္ေနရတဲ့ ကုုန္းေၿမေပၚမွာ ေနာ္ဧရဲ႕ေလွၾကီး ။ သူလည္း ေရေမ်ာကမ္းတင္ ၿဖစ္သြားပံုုပဲ။ သားရဲေတြနဲ႕ ၿပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာဒီလိုု ကားပိတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ပိုုၿပီး အႏၱရာယ္မ်ား တယ္။ ပိုုက္ဆံေတာင္းမရလိုု႕ကားကိုု သံခၽြန္နဲ႕ပြတ္ဆြဲသြားတာမ်ိဳးကအစ၊ ေဒါသေမာဟစိတ္ေတြနဲ႕ ထိုုးထြက္လာတဲ့ ကား  ေခါင္းေတြအလယ္၊ေရဝင္လိုု႕ ထိုုးရပ္သြားတဲ့ ကားေတြအဆံုုး  အကုုန္လံုုးကအႏၱရာယ္ၾကီးပဲ။ ေနသားက်ေနသူေတြအတြက္ကေတာ့ အႏၱရာယ္ေတာကလည္း ေပ်ာ္ေမာစရာ။ ေဟာ ေရဒီယိုုကသီခ်င္းသံထြက္လာတယ္။စံုုေတာ စံုုေတာသာယာ သားရဲစံုုလွစြာ တဲ့ .. ။ ဒီသီခ်င္း ဘယ္တုုန္းက စာသားၿပင္လိုုက္ပါလိမ့္။

တလိမ့္လိမ့္ေၿပးဝင္သြားတဲ့ေဘာလံုုးကိုု လွပေသသပ္စြာဖမ္းအၿပီး ဂိုုးတိုုင္ရင္းမွာခ်ထားတဲ့ lucky coin ေလးကိုုေလထဲတစ္ခ်က္ ပစ္ေၿမွာက္လိုုက္တဲ့ ဂိုုးသမားၾကီး ခ်ီလာဗတ္ကိုု ၿမင္ေယာင္မိတယ္။ ေခါင္းလားပန္းလားဘာနဲ႕ ၿပန္က်လာလဲ မေသခ်ာတဲ့ ကံေကာင္းၿခင္းအေၾကြေစ့ေလးက သူ႕လက္ထဲမွာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ၿမင္လုုိက္ရမွာမဟုုတ္တဲ့ကံၾကမၼာကိုု ၿမင္ခ်င္မိသလိုုမ်ိဳး မၿဖစ္မိတာကိုုက ထံုုေပၿခင္းရဲ႕ အစပဲ လုုိ႕သိေနတယ္။ စိတ္ၾကိဳးေတြ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ထိန္းထားရင္း ေနသားတက်ေတြ ေအးခဲကုုန္ၾကတာပါပဲ။အရင္က ရန္ကုုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရႏႈတ္ေၿမာင္းၾကီးေတြက လူတစ္ရပ္မကနက္သတဲ့။ အဖြားကိုု သူမမီႏိုုင္ေတာ့တဲ့rap သီခ်င္းေတြ မဖြင့္ၿပၿဖစ္ေပမယ့္ အဖြားကေတာ့ ကိုုယ္မမီလုုိက္တဲ့ ေခတ္ၾကီး အေၾကာင္းမၾကာခဏ  ဆုုိဆုုိၿပတယ္။ အမိႈက္ေတြလွဲၿပီးရင္   ပလက္ေဖာင္းက ေရစီးေပါက္ထဲ ထိုုးထိုုးထည့္တတ္တဲ့   တံၿမက္လွည္းသမားေတြကိုု   ေဗ်ာက္အိုုးေသနတ္နဲ႕ ခ်ိန္ခ်ိန္ပစ္တာ တစ္ေယာက္မွမထိဘူး။ ေနာက္ဆံုုးမွာသူတုုိ႕ပါ အဲဒီအေပါက္ထဲ ဆင္းဝင္ ပိတ္ဆိုု႕သြားၾကတယ္။ ရန္ကုုန္ၿမစ္ထဲ တေဝါေဝါ စီးဆင္းသြားၾကတဲ့မည္းနက္ ေနာက္က်ေနတဲ့ ေရေတြလိုုပဲ ေကာင္းကင္ၾကီးက ခုုထိမဲသဲေနတုုန္း။ ရြာရန္ရာႏႈန္းကေတာ့သူမဟုုတ္သလိုု ၿပံဳးၿပံဳးၾကီးၾကည့္ေနေလရဲ႕ ။

အဲဒီ ေရဒီယိုုထဲကအသံရွင္ေကာင္မေလးနာမည္က ဗဂ်ီတဲ့။ တကၠဆီသမားလက္မွာ ထိုုးထားတဲ့ တက္တူးက ေအာင္စိုုးတဲ့။လင္းဝဏၰကုုိသိလားလိုု႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ေမးမိေတာ့ သူက ေခါင္းခါတယ္။ သူ႕ ဆရာက စႏၱိနိေကတန္ေက်ာင္းဆင္းလုုိ႕ သူ႕ဘယ္လက္ဖ်ံေပၚက တက္တူးကိုု ၾကည့္ၿပီးဆက္ေၿပာေတာ့ ကားဆရာက ဒီညကန္မယ့္ႏိုုင္ငံထဲက တစ္ႏုုိင္ငံလားလုုိ႕ ေမးတယ္။ သူကန္လုုိက္တဲ့ အလြတ္တည္ကန္ေဘာ တည့္တည့္ၾကီးေခ်ာ္သြားတာကိုုတစ္ဘက္ အသင္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေငးၾကည့္ေနလုုိက္တယ္။ အခ်ိန္ပိုု ၁၅မိနစ္ေလးရဖိုု႕မိနစ္ကိုုးဆယ္လံုုးလံုုး ကံတရားနဲ႕ သားေရက် ေနဖိုု႕ ဆုုိတာ လြယ္တဲ့ ကိစၥမွမဟုုတ္ပဲ။ဒီကားတန္းၾကီးကိုု ထိုုးေဖာက္ထြက္ဖုုိ႕က သိပ္ေတာ့မလြယ္လွဘူးတဲ့။ သူက ခပ္ဖြဖြညည္းတယ္။အသက္ရွဴမဝတဲ့အတြက္ မွန္ကိုုပဲ ထိုုးေဖာက္ခ်င္ေနတဲ့အတြက္ သူမသိေအာင္ မွန္ကိုု ခိုုးခ်လိုုက္တယ္။မိုုးစက္ေတြနဲ႕ ေရာတဲ့ ေလတစ္ခ်ိဳ႕ဝင္ၿပန္လာတယ္။  ေရၾကီးေနတဲ့ လမ္းမေပၚ ေရကူးကန္လိုု သေဘာထား ကူးခတ္ေနတဲ့ကေလးေတြကိုုၾကည့္ၿပီး မွန္တံခါးကိုု အမွတ္တမဲ့ ၿပန္ပိတ္လုုိက္မိတယ္။ ရုုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ေရကူးကန္ေတြက ၿပာလဲ့လိုု႕ ။ ခုု ကေလးေတြ    ကူးခတ္ေနရတဲ့ ေရကေတာ့ ညိဳမည္း ေနာက္က်ိ ။ မခ်ိတခ်ိၿပံဳးမိတာကိုု တစ္ဘက္ကားကလူက သူ႕ ၿပံဳးၿပတယ္ထင္ၿပီး       ေရစက္ေတြနဲ႕ ဝါးေနတဲ့ မွန္ ၂ထပ္ကိုုေက်ာ္ၿပီး  အားပါးတရ  ၿပန္ၿပံဳးၿပတယ္။    ရွားပါးပစၥည္းမိုု႕ ေသခ်ာသိမ္းထားလုုိက္ပါတယ္။ 

တကၠဆီသမားကေရဒီယိုုကိုု ပိတ္လုုိက္တယ္။ စီဒီပေလယာကိုု ဖြင့္တယ္။ ဂီတေလာကကိုု ဦးေဆာင္ဖ်က္ဆီးသူၾကီးရဲ႕အသံေတြ စကားလံုုး အတုုေတြ ကိုု႕ရိုု႕ကားယား ထြက္က်လာတယ္။ စာေပေလာကကိုု ဦးေဆာင္ဖ်က္ဆီးသူၾကီးရဲ႕ရုုပ္ကိုု အလိုုလိုုေၿပးၿမင္တယ္။ ကားေရွ႕ ခံုုေပၚ တင္ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္အဖံုုးမွာက ဖန္ဆင္းရွင္လုုိ႕ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ထင္ေနသူ။ ေစာေစာက ေရမဲမဲေတြ စိတ္ထဲ ေဝါကနဲ ထိုုးဆင္းအလာ .. ကားခလုုိ႕ယူဆရတဲ့ပိုုက္ဆံတခ်ိဳ႕ကိုု ေစာေစာက ဂ်ာနယ္မ်က္ႏွာဖံုုးေပၚ လွမ္းအတင္ ပိုုက္ဆံေတြက ဖန္ဆင္းရွင္ၾကီးပါးစပ္ဝမွာ စိုုက္ကုုန္တယ္။ မတတ္ႏုုိင္ဘူး။ တေဝါေဝါ ထိုုးဆင္းေနတဲ့ မိုုးေရထဲက ပိတ္ဆိုု႕ၾကပ္ညပ္ေနတဲ့ ဘဝၾကီးထဲ ဆင္းခ်လာလိုုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြဟာ စိတ္မခံသာတတ္ဘူး။ ဒူးဆစ္ထိၿမဳပ္ေနတဲ့ကံၾကမၼာကိုုေတာင္ အေတာ္ရုုန္းေနရတာဆိုုေတာ့ တစ္ဘက္လူေပးလုုိက္တဲ့ ေဘာလံုုးကိုု ဂိုုးစည္းထဲလွလွပပကန္သြင္းဖိုု႕ အခြင့္ရေနလည္း လက္ေလွ်ာ့လိုုက္ရေတာ့တာပဲ။ ေၿခကုုန္စိတ္ပမ္း က်သြားတဲ့အခါမိုုးစဲသြားပါလိမ့္မယ္။ 

(ေနာက္ဆုံးသတင္းပို႔ခ်က္)

ကိုယ့္ဆီ တည့္တည့္ ဆက္သြယ္လာေတာ့လည္း ဘယ္လိုမွေရွာင္လြဲမရ။ ဓားအိမ္ထဲက ထုတ္ထားတဲ့ဓားကိုျပန္ထည့္ရတာ လြယ္တယ္။ ေျပာင္းဝကထြက္လာတဲ့ က်ည္ဆံကေတာ့ ဘယ္လိုျပန္သိမ္းလို႔ရမလဲ။ ကိုယ့္ဆီကိုတိုက္ရိုက္ ဆက္သြယ္     လာျပီျဖစ္တဲ့ က်ည္ဆံ။ ကမၻာႀကီးရဲ႕လိုအပ္ခ်က္ဟာ ေရခ်ိဳ၊ ဂ်ဳံ၊ အာလူး၊သၾကား၊ ေရနံနဲ႔ အတူ က်ည္ဆံဟာ ေနေရာင္မွာ တဖိတ္ဖိတ္လက္ေနတယ္။ ေစ်းကြက္အရ ထုတ္လုပ္ျပီးသြားရင္ေတာ့သုံးစြဲပစ္ဖို႔ဆိုတာ ကမၻာၾကီးရဲ႕သင္ရိုးပဲ။ ကိုယ့္ရင္ဘက္နဲ႕လက္ခံမလား၊ ကိုယ့္ေက်ာသားနဲ႔လက္ခံမလား၊ ကိုယ့္ဦးေခါင္းနဲ႔လက္ခံမလား၊ က်ည္ဆံဟာ ကိုယ္သိရသေလာက္        ခပ္ေအးေအးေလး လာေနျပီ။ကိုယ္ေသေပး လိုက္ရရင္ ကိုယ့္နားကအေယာက္တစ္ရာ ရွင္သြားမလား၊ ကိုယ့္ေက်ာသားရင္သား ဖြင့္ေပးလိုက္ရရင္ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့သူေတြ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမလား၊ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ေတြ ဖြာလံၾကဲပစ္လိုက္ရရင္ ကိုယ့္လူမ်ိဳး   ေတြျငိမ္းခ်မ္းသြားမလား။ ဘာမွျဖစ္မလာလည္း က်ည္ဆံကေတာ့ ေသြးေအးေအးနဲ႔လာေနျပီ။ မေအာင္ျမင္တဲ့  အဘိဓမၼာထက္ ရက္လြန္ေနတဲ့က်ည္တစ္ေတာင့္ဟာ အႏၱရာယ္ႀကီးပါေရာလား။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ကိုယ့္ဆီတည့္တည့္ဆက္သြယ္လာမွေတာ့။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဦးေခါင္းထဲ ထည့္သိမ္းထားရမယ့္ က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္အေၾကာင္း     ခင္ဗ်ားတိုု႕ဆီ သတင္းပိုု႕ဖုုိ႕ sms   တစ္ေစာင္ ခပ္သြက္သြက္ေကာက္ရိုုက္လုုိက္တယ္။ ၿပင္ဆင္ခ်က္မရွိတဲ့က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ ကိုုယ့္ဆီ ေရာက္မလာခင္ ……..

ေဇာ္လူစိမ္း ၊ မေနာ္ဟရီ 

၂၀၁၅ မတ္လ ၊ အိုုင္ဒီယာ မဂၢဇင္း