နကၡတ္မွားတဲ့ၿမိဳ႕

Saturday, May 21, 2016

နကၡတ္မွားတဲ့ၿမိဳ႕

အစ

ေႏြရာသီဆိုုေတာ့ ေနဝင္တာ နည္းနည္းေနာက္က်တယ္။ ဒါေတာင္ အေတာ္ေမွာင္ရိပ္သမ္းလာၿပီ။ လက္က နာရီကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ခုုႏွစ္နာရီ ဆယ့္ငါးသာသာ။ ဒါဟာ ရံုုးဆင္းခ်ိန္လား။ ၇နာရီခြဲမွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္က ရံုုးကေန ၇နာရီမထိုုးခင္ေလာက္ေတာ့ ထြက္သင့္တာေပါ့။ ခုုရန္ကုုန္ traffic ကလည္း ဆိုုးကဆိုုးနဲ႕ ။ အဲဒီလိုု ေတြးလုုိက္မိၿပီးမွ မထီတရီ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ၿပံဳးလိုုက္မိတယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ ဘာဆုုိင္လုုိ႕လဲ။ ေမာင့္ကိုု ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႕  ေစာင့္မေနရေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵလား လုုိ႕ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေမးေတာ့လည္း သိပ္မေသခ်ာဘူး။ မေသခ်ာတာလား မေၿဖရဲတာလား လိုု႕ ေဝခြဲမရၿဖစ္ေနတုုန္း ကိုုယ့္ကားေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားဆီ ဦးတည္ေလွ်ာက္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကိုု ေတြ႕လုုိက္ရတယ္။

ေဟာ …

အာေမဋိတ္သံေလးေတာင္ ခပ္ဖြဖြေယာင္ရမ္း ထြက္က်သြားလား မဆုုိႏုုိင္။ business suit ရဲ႕ အေပၚကုုတ္အက်ီ ၤကိုု လက္မွာ သိုုင္းခ်ိတ္ထားၿပီး   လက္တစ္ဘက္က လက္ကိုုင္အိတ္ၾကီးၾကီး တစ္ခုုကိုု ကိုုင္လာတယ္။ ကားနားမေရာက္ခင္ ေလးငါးလွမ္းအလိုုေလာက္မွာ သိုုင္းတင္ထားတဲ့ ကုုတ္အက်ီ ၤကိုု ပုုခံုုးေပၚ ေၿပာင္းခ်ိတ္ၿပီး ကားေသာ့လွမ္း ဖြင့္တယ္။ ကားေပၚ ပစၥည္းေတြ လွမ္းတင္ေနတာကိုု ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မသာဆုုိရင္ business suit ကိုု ေဘာင္းဘီနဲ႕ပဲ ဝတ္မိမယ္ ထင္တယ္လိုု႕ ေတြးမိတယ္။ သူမကေတာ့ ဒူးထိရွည္တဲ့ စကဒ္နဲ႕။   သြယ္လ်  ၿဖဴဝင္းေနတဲ့  ေ ၿခတံေတြကိုု        ခပ္ၿမင့္ၿမင့္ ေလးေထာင့္ေဒါက္နဲ႕ ေလဒီရွဴး အနက္ေရာင္တစ္ရံက ေထာက္ပင့္ထားတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မ ႏွစ္သက္တဲ့ ဖိနပ္အမ်ိဳးအစားပဲ။  ကၽြန္မက ဖိနပ္ကိုု ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္ေဒါက္ေတြနဲ႕ ႏွစ္သက္တတ္တယ္။

သူမ ကားထဲမဝင္ခင္ သိပ္ေသေသသပ္သပ္ၾကီးမဟုုတ္ပဲ ကပိုုကရိုုေလး တမင္ထံုုးတင္ထားတဲ့ ဆံပင္ေတြကိုု ေၿဖခ်လိုုက္တာ   ေတြ႕ရတယ္။  ေက်ာလည္ေလာက္မွာ အညိဳရင့္ေရာင္ လိႈင္းေတြ ထသြားသလိုု ဆံပင္ေတြ ၿဖာက်လာတယ္။ သူမ ဆံပင္ေတြက အလင္းအားနည္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ေတာက္ပေနလိုုက္တာ။ အင္းေလ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ဆီ သြားမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လုုပ္ငန္းခြင္ထဲက ထက္ထက္ၿမက္ၿမက္ မိန္းမတစ္ေယာက္လိုု မာေတာင့္ မေနသင့္ဘူး မဟုုတ္လား။ ေသခ်ာတာက သူမဟာ ေမာင့္ ခ်စ္သူေတြထဲမွာေတာ့ တကယ္လွတဲ့ ၿပီးၿပည့္စံုုတဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါပဲ။

၁။

ေမာင္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁နာရီ။ ညစာစားၿပီးၿပီလား လိုု႕ ကိုုယ္က သူ႕ကိုု ေမးစရာမလိုုပဲ သိသလိုု ကိုုယ္ကလည္း သူ႕ကိုု ေစာင့္မယ့္သူမဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ ေမာင္သိတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္က ေၿပာစရာ စကားလံုုးေတြ သိပ္မရွိလွဘူး။ ရုုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုု honey, I’m home လိုု႕ ေအာ္ဝင္လာတဲ့သူမ်ိဳးထဲမွာလည္း ေမာင္မပါဘူး။ ခါတိုုင္းဆိုု ေမာင္ၿပန္လာခ်ိန္ဆိုု ကိုုယ္က ကိုုယ့္အခန္းထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ ေမာင္လည္း သူ႕အခန္းထဲ သူ ဝင္ၿပီး တံခါးပိတ္သြား။ မနက္မိုုးလင္းေတာ့မွ မနက္စာစားတဲ့  အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႕    တစ္ေယာက္ေတြ႕ၾကတာလည္း ၾကာေနၿပီ။ ဒါလည္း ကိုုယ္စားစရာရွိတာ ကိုုယ့္ဘာသာ ရွာစားၿပီး ထြက္သြားၾကတာပါပဲ။ ဒီေန႕ညေတာ့ စိတ္လိုုလက္ရကိုု ေမာင့္ကိုု ထိုုင္ေစာင့္ေနခဲ့တာ အေၾကာင္းမဲ့ ဘယ္ဟုုတ္မလဲ ။ ေမာင့္ကိုု နည္းနည္းေတာ့ ကလိခ်င္ေသးတယ္ေလ။

“ ေမာင္ ”

ေခၚသံက ခါတိုုင္းလိုမဟုုတ္ပဲ ေလွ်ာေလွ်ာလ်ဴလ်ဴ ႏႈတ္က ထြက္သြားေပမယ့္ ေမာင့္ဆီက အၾကည့္ကေတာ့ ေလးတိ ေလးကန္ ပဲ ၿပန္ေရာက္လာတယ္။ အင္းေလ။ အၾကည့္ေတာင္    မသြက္လက္ႏုုိင္မွေတာ့       ဒီလူႏွစ္ေယာက္   ေဝးေနၾကတာ သိပ္မွမဆန္းပဲ။  မာင့္ဆီက ဘာလဲ တုုိ႕ ေၿပာေလတိုု႕ကိုု ေစာင့္ေနရင္ စကားက ဆက္ၿဖစ္ေတာ့မွာ မဟုုတ္တဲ့ အတြက္ ကိုုယ့္လိုုရင္းကိုု ကိုုယ္ေရာက္ေအာင္ အၿမန္ေၿပာလုုိက္ရတယ္။

“ ၿမဴက သိပ္လွတယ္ေနာ္ ေမာင္၊ ထက္ၿမက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုုတာ အထင္းသားေတြ႕ရတယ္၊ ေမာင့္အခ်စ္ ေတြထဲမွာေတာ့ ၿမဴ႕ကိုု ကိုုယ္သေဘာက်တယ္။ ေကာင္မေလးကိုုေတာ့ အေပ်ာ္မၾကံပါနဲ႕ ေမာင္ရယ္  ”

အထူးအေထြေလ့က်င့္ဟန္လုုပ္စရာေတာင္ မလုုိပဲ ေနာက္ဆံုုး အဆံုုးပိတ္ ေတာင္းပန္သံေလးက တကယ့္ကိုု တုုိးတိုုးလ်လ်။ ေမသူရိန္ တိုု႕ ဘယ္တုုန္းက သိပ္ေတာ္သြားတာလဲလိုု႕ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုေတာင္ ေမးရေတာ့မလိုု ။

စကားအဆံုုးမွာ ဒိုုင္းကနဲ အလ်င္အၿမန္ ေရာက္လာတဲ့ အၾကည့္စူးစူးနဲ႕ အတူ ေနာက္က စကားလံုုးမာမာေတြ ကပ္ပါလာတယ္။

“ မင္း .. မင္း … ဘယ္လိုုသိ .. ၿမဴ႕ နဲ႕ ဘယ္လိုုေတြ႕တာတုုန္း ”

စကားလံုုး မာမာေတြနဲ႕ အတူ ေမာင္ကိုုယ္တုုိင္လည္း ကိုုယ့္အနားကိုု ေလနီၾကမ္းတုုိက္သလိုု ဖ်တ္ကနဲ ေရာက္လာတယ္။ ၄ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ အသားခ်င္းမထိတာ သူေမ့သြားပံုုနဲ႕ ။ တကယ့္ကိုု နီးနီးကပ္ကပ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသနဲ႕ ..။

ကိုုယ္ ေမာင့္ကိုု အသာေလး တြန္းဖယ္ပစ္လုုိက္တယ္။

“ အသားလာမထိပါနဲ႕ ။ ေၿပာမွာေပါ့ ”

အဲဒီေတာ့မွ ေ  မာင္လည္း ဖ်တ္ကနဲ        ခုုမွအသိဝင္သူ     တစ္ေယာက္လိုု   ေနာက္ၿပန္ဆုုတ္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုုိင္က ခံုုမွာဝင္ထိုုင္ၿပီး မ်က္ေထာင့္နီနဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္။

“ ညေနက သူ ေမာင့္ဆီ မသြားခင္ အခ်ိန္ေလးေပါ့ ”

“ ဘာ … ”

“ ေအာ္ ေမာင္တုုိ႕ ၇နာရီခြဲခ်ိန္းထားတယ္ေလ။ သူ ရံုုးကထြက္တာ ေနာက္က်တယ္။ သူ ေမာင့္ဆီ အခ်ိန္မီ ေရာက္ရဲ႕လား”

ေမာင္ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ဟန္က အထင္းသား ။

“ မင္း အပိုုေတြေၿပာမေနနဲ႕  ငါေမးေနတာ ၿမဴ႕ကိုု ဘယ္လိုုသိလဲ ၿမဴ႕ ရံုုးပါ သြားရေအာင္ ၿမဴ ဘာလုုပ္တယ္ဆုုိတာ ဘယ္လိုုသိလဲ ဒါေတြအရင္ေၿဖ ”

“ အိုု ေၿဖမွာေပါ့ ေမာင္ရယ္ .. ေလာေနလုုိက္တာ။ ေမာင္က ပိရိ ေသသပ္သူမွမဟုုတ္တာ။ ေရွ႕ ေရွ႕က ေမာင့္ခ်စ္သူေတြကိုု ကိုုယ္မသိခဲ့ဘူးလိုု႕မ်ား ေမာင္ထင္လိုု႕လား .. ”

“ အဲဒါေတြကိုု ငါဂရုုမစိုုက္ဘူး။ ခုု ငါေမးေနတာ ၿမဴ႕ အေၾကာင္း ”

“ ေမာင္ ၿမဴ႕ကိုု တကယ္ၾကီး ခ်စ္သြားသလိုုပဲ ”

 ကိုုယ္တမင္ပဲ တအံ့တၾသဟန္ေလးနဲ႕ ေၿပာလိုုက္ေတာ့ ပိုုေဒါသထြက္သြားပံုုရတယ္။ တကယ္ပါပဲ။ ေမာင့္အားနည္းခ်က္ ကိုုက ေဒါသပဲေလ။

“ မင္း အပိုုေတြလာေၿပာမေနနဲ႕ … ေအး ဟုုတ္တယ္ တကယ္ခ်စ္သြားတယ္ ဘာၿဖစ္လဲ ”

“ အင္းေလ ၿမဴကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတာကိုုး ”

“ ဘာ”

အသံက ေတာ္ေတာ့ကိုု က်ယ္ေလာင္ ၿပင္းထန္လြန္းတဲ့အတြက္ ကိုုယ္တကယ္ပဲ တစ္ခ်က္လန္႕သြားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လိုုရင္းကိုုပဲ ဆက္ရတယ္။

“ ေမာင္ မနက္က ဖုုန္းေၿပာၿပိး ဖုုန္းကိုု ဒီတိုုင္းထားခဲ့တယ္ေလ။ ပိတ္မသြားခဲ့ေတာ့ ကိုုယ္ဖြင့္ၾကည့္လုုိက္မိတယ္။ ေဆာရီး။  စည္းကမ္း မရွိသလိုု ၿဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမဴ ဆုုိတဲ့ နာမည္နဲ႕   message ေလးတစ္ခုုေၾကာင့္ ဒါေတြ သိလိုုက္တယ္ ဆိုုပါေတာ့ ”

“ အဲဒီ message နဲ ႕ၿမဴ ဘယ္မွာ အလုုပ္လုုပ္တယ္က အစ မင္းသိႏိုုင္မလား ”

ေမာင့္ပံုုၾကည့္ရတာ ေမသူရိန္ကိုု မယံုုတာေတာ့ မၿဖစ္ႏုုိင္ဘူး။ ဘယ္လိုု အစထြက္သြားတယ္ဆုုိတာကိုု သိခ်င္ေနပံုုပဲ ရတယ္။ ခုုနကထက္စာရင္ ေဒါသလည္း နည္းနည္း ေၿပသြားပံုုပဲ။

“ ေအာ္ ဒီနာမည္က သိပ္ရွာရမယ့္ နာမည္ မိုု႕လိုု႕လား ေမာင္ရဲ႕ .. ၊ ေမာင္တုုိ႕ အႏုုပညာေလာကက လူေတြေလာက္ပဲ လူသိမ်ားတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုုယ္တုုိ႕ စီးပြားေရး ေလာကမွာလည္း သူ႕ ဟာနဲ႕သူ ေအာင္ၿမင္လာတဲ့သူတုုိင္းဟာ အဲဒီေလာကရဲ႕   celebrity တစ္ေယာက္ပါပဲ  ”

ေမာင့္ဆီက အသံမၾကားရဘူး။ တကယ္က ကိုုယ္လည္း ေမာင့္ ဖုုန္း message ထဲက ၿမဴဟာ ကိုုယ္တုုိ႕စီးပြားေရး ေလာကထဲက ၿမဴလုုိ႕ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ့္လက္တံ နဲ႕ ေနာက္ခံ အသိုုင္းအဝိုုင္းက ဘယ္ေလာက္က်ယ္တယ္ ဆုုိတာ ေမာင္သိတာပဲ။ ဖုုန္း သံုုးေကာလ္ေလာက္အၿပီးမွာ ၿမဴ ဆိုုတာ ကိုုယ္သိထားတဲ့ ၿမဴပဲ ဆုုိတာ သိလုုိက္ရတယ္။ နာမည္သာၾကားဖူးၿပီး ေသခ်ာမၿမင္ဖူး (အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ဆုုိပိုုမွန္မယ္ ) ခဲ့ဘူး။

“ တကယ္က ဒီနာမည္ကိုု ၾကားဖူးတာ ၾကာၿပီ။ ဒီညေနမွပဲ ေမာင့္ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေသခ်ာသြားၾကည့္ၿဖစ္ေတာ့တယ္ ”

တစ္ခုုခုုကိုု ဆဲေရးပစ္လုုိက္သလိုု ႏႈတ္ခမ္းက မသိမသာ လႈပ္သြားတယ္။ အသံေတာ့ မၾကားရဘူး။ ေမာင္က ဆဲေရးတဲ့ စကားလံုုးမ်ားမ်ား စားစားမွ မတတ္တာ။ ေမာင္ ေၿပာေနက် “ သြားေသလုုိက္” ဆုုိတဲ့ ဆဲေရးနည္းပဲ ေနမွာေပါ့။

ဆက္ေၿပာစရာ စကားလံုုးမရွိေတာ့သလိုု ကိုုယ္ ထိုုင္ရာက ထလုုိက္တယ္။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ေမာင့္ကိုု နည္းနည္း လႈပ္ခတ္သြားေအာင္ လုုပ္လိုုက္ႏုုိင္တဲ့အတြက္ ေက်နပ္တယ္။ ခုုလိုု ၿငိမ္သက္သြားပံုုကေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုုယ့္အခန္းထဲ ကိုုယ္ၿပန္ဝင္ဖိုု႕ ေၿခအလွမ္းမွာ … ေနာက္က လွမ္းေအာ္ေၿပာတယ္။

“ မွာထားမယ္ေနာ္။ မင္း ၿမဴ႕ကိုု ဘာၿပႆနာမွ ရွာဖိုု႕စိတ္မကူးနဲ႕ ” တဲ့

“ ၿပႆနာ ?? ရွာစရာလား … ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေလးကိုု ”

“ မင္း …. မင္း .. ”

ေမာင္ ဘာဆက္ေၿပာမယ္ဆုုိတာ ကိုုယ္စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး။ အခန္းတံခါးကိုု တမင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး အသံၿမည္ေအာင္ ဆြဲပိတ္ပစ္လုုိက္တယ္။ စိတ္အခန္းတံခါးေတြ ပိတ္ခဲ့ၾကတုုန္းကေတာ့ ဘာလိုု႕ အသံမထြက္ခဲ့ၾကတာ ပါလိမ့္။ တိတ္ဆိတ္ၿခင္းဟာ ပိုုက်ယ္ေလာင္တယ္ဆုုိတာ သိပ္မွန္တာပဲ။

၂။

အားလပ္ရက္မနက္တုုိင္း ၿမဴတစ္ေယာက္ ဘုုရားတက္တတ္တယ္ဆိုုလုုိ႕ မနက္ေစာေစာစီးစီး ဘုုရားလာေစာင့္ရတာ အေတာ္ေတာ့ မေထာ္မနန္းႏိုုင္ေနတယ္။ ေမသူရိန္ဆိုုတာ အလုုပ္မရွိတဲ့ရက္ဆုုိ ေနၿမင့္မွ အိပ္ရာထတတ္သူေလ။ ေရႊတိဂံုုလိုု ေလးဘက္ေလးတန္ကေန    ဝင္လိုု႕ရတဲ့  ဘုုရားမ်ိဳးမတက္ပဲ ဗိုုလ္တေထာင္ဘုုရားလိုု ဘုုရားကိုုမွ လာတတ္တဲ့ ၿမဴ႕ကိုုေတာင္ ၾကိတ္ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္။ မဟုုတ္ရင္ ဘယ္လိုုမွ ေတြ႕ ႏုုိင္မွမဟုုတ္။ ဗိုုလ္တစ္ေထာင္ ဘုုရားက် ဝင္ေပါက္က တစ္ေပါက္တည္း။ ဒီတစ္လမ္းကပဲ ဝင္လာမွာမုုိ႕ အသာေလး ထုုိင္ေစာင့္ၾကည့္ရံုုသာ။

သူမထက္ေစာေရာက္တာမိုု႕ ႏွင္းဆီ နီနီရဲရဲေတြကိုု ဝယ္ၿပိး ဘုုရားကပ္ထားခဲ့လိုုက္တယ္။ ၿပန္ထြက္လာၿပီး ေစာင့္ေနတာ သိပ္မေစာင့္လိုုက္ရ။ ၿမဴ ကၽြန္မဝယ္တဲ့ ပန္းသည္ဆီမွာပဲ စပယ္ေတြဝယ္ေနတာ ေတြ႕လုုိက္ရတယ္။ သူလည္း ကၽြန္မလိုု စပယ္ေတြကိုု ႏွစ္လိုုသူလား။      ေမာင္လည္း    စပယ္ေတြကိုု ႏွစ္သက္သူပါပဲ။ ၿမန္မာဝတ္စံုု သိပ္မဆန္တဲ့ ဇာအက်ီ ၤလက္စက အၿဖဴေလးနဲ႕ စကဒ္အရွည္ကိုု ဝတ္ထားတယ္။ ေပ်ာ့တြဲေနတဲ့ စကဒ္ အၿဖဴအနက္ၾကားေလးက ဟိုုေန႕က ေတြ႕လုုိက္ရတဲ့ ေၿခသလံုုးသားေလးကိုု မၿမင္ရေအာင္ ဖံုုးထားေလရဲ႕ ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ၿမဴ႕႕ကိုု စကားေၿပာဖုုိ႕လာတာပါ။ ဘုုရားေက်ာင္းကန္လိုု ေနရာမ်ိဳးမွာ သူမ စိတ္ကေလး ေအးခ်မ္းေနခ်ိန္မွာ အေႏွာက္   အယွက္ၿဖစ္ေစမယ့္ စကားမ်ိဳး မေၿပာသင့္ဘူး ထင္လုုိ႕ စိတ္ေလွ်ာ့လုုိက္ၿပီးမွ သူမကားေနာက္ကေန လိုုက္သြားဖိုု႕ပဲဆံုုးၿဖတ္လိုုက္ေတာ့တယ္။

ဘုုရားကေန ထြက္လာေတာ့ ဗိုုလ္ကေလးေစ်းေရွ႕ ကားရပ္ၿပီး ေစ်းဝယ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲလိုု ေစ်းဝယ္ရတာ ကိုုယ္စားခ်င္တာေလး ကိုုယ့္ဘာသာ ခ်က္ၿပဳတ္စားရတာကိုု သေဘာက်တယ္။ ( အရင္ကေတာ့ ေမာင့္ကိုုပါ ခ်က္ၿပဳတ္ေကၽြးဖူးတယ္။ ေမာင္ကလည္း မင္းမွာ မိန္းမပီသတာ ဆုုိလိုု႕ဒါပဲရွိတယ္တဲ့။ ကမၻာေက်ာ္ စားဖိုုမွဴး အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေယာက်ာ္းေတြပါ လိုု႕ ေၿပာေတာ့ ေမာင္ႏွာေခါင္းရႈံ႕ တာ မွတ္မိေသးတယ္။ )    ခုုေတာ့ သူၿပန္အလာကိုု ၾကည့္ေနရမွာမိုု႕ မဝယ္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေစ်းဝယ္ၿပီးသူေမာင္းရာေနာက္ လုုိက္ေမာင္းေနရင္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု နားမလည္ ၿဖစ္ရေသးတယ္။ တကယ္ဆိုု သူမ ရွိရာ ရံုုးခန္းထဲ တည့္တည့္ဝင္သြားၿပီး ေမာင့္အေၾကာင္း ေၿပာလုုိ႕ရတာပဲ။ အမွန္က ကၽြန္မ ဗိုုက္ဆာေနၿပီ။ မနက္ breakfast စားခ်ိန္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကိုုက္လက္စ muesli bar ကိုုလည္း ဆက္မစားခ်င္ဘူး။ သူ႕ကိုု ထားခဲ့ၿပီး တစ္ေနရာမွာ breakfast သြားစားေတာ့မယ္လိုု႕ စဥ္းစားေနုတုုန္း ကားရပ္လိုုက္တာကိုုေတြ႕လုုိ႕  သူ႕ကားကိုု ေက်ာ္ၿပီး လိုုက္ရပ္ လိုုက္ရတယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုုင္။

သိပ္ဝမ္းသာစရာေကာင္းတာပဲ သိလားၿမဴ  လိုု႕ ႏႈတ္က ခပ္ဖြဖြ ခ်ီးက်ဴးပစ္လိုုက္ေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဒီလိုု ေကာ္ဖီဆိုုင္ တစ္ဆုုိင္ရွိေနမွန္း ကၽြန္မ တကယ္မသိဘူး။ သူကေရာ သူ႕ အလုုပ္နဲ႕လည္းမနီး အိမ္နဲ႕လည္း မနီးပဲ ဘာလုုိ႕ သိေနတာလဲ။ ေမာင္နဲ႕ လာေနက် ဆိုုင္မ်ားလားလုုိ႕ ကၽြန္မ ေတြးလိုုက္မိေသးတယ္။ ခါတိုုင္း ေမာင္ဟာ ကၽြန္မ ေခါင္းထဲ သိပ္မရွိတတ္တာ ၾကာၿပီ။ ေမာင့္ကိုု ကၽြန္မအာရံုုထဲက ထုုတ္ထားတာ ၾကာၿပီဆုုိ ပိုုမွန္မယ္။ ခုုက်ကာမွ ၿမဴနဲ႕ အတြဲလိုုက္ ေမာင္က ကၽြန္မေခါင္းထဲ မၾကာခဏ ဝင္ဝင္လာတယ္။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနပါေရာလား။

သူဝင္သြားတဲ့ ဆုုိင္ထဲ လုုိက္ဝင္သြားေတာ့မွ သိလုုိက္ရတာက ဆုုိင္က သူ႕ဆုုိင္ ၿဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာက ဝယ္ၿခမ္းထားတာေလးေတြပါ သူ ယူလာတာကိုုးလိုု႕ ေတြးလိုုက္မိတယ္။ ဆိုုင္က သူ႕အတြက္ မနက္စာကိုု ၾကိဳၿပင္ထားပံုုပဲ။ သူမ ထိုုင္လိုုက္တဲ့ စားပြဲခံုုမွာ green tea တစ္အိုုး၊ ၾကက္ဥၿပဳတ္ႏွစ္လံုုး၊ အုုတ္စ္တစ္ခြက္၊ သစ္သီးတစ္ပန္းကန္နဲ႕  ဒိန္ခ်ဥ္တစ္ခြက္ကိုု ေတြ႕ရတယ္။

ကၽြန္မလည္း ဝင္ဝင္ခ်င္း ထုုိင္လိုုက္မိတဲ့ ခံုုမွာ menu ကိုု တစ္ခ်က္ သူမကိုု တစ္လွည့္ ၾကည့္ေနရင္းက စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ထုုိင္ရာက ထလိုု႕ သူမေရွ႕က ခံုုမွာသြားဝင္ထိုုင္ဖိုု႕ ဆံုုးၿဖတ္လုုိက္တယ္။

“ ကၽြန္မ ထိုုင္လုုိ႕ရမလား ”

တကယ္ဆိုု သူ ရုုတ္တရက္မိုု႕ ေၾကာင္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုုသလိုုပဲ သတိဝင္သြားသလိုု ထိုုင္ပါ ထုုိင္ပါ လိုု႕ ေၿပာတယ္။ သူက ဆိုုင္ရွင္ေလ။ ေနာက္ကေန တားမလိုု႕ လိုု္္က္လာပံုုရတဲ့ စားပြဲထိုုးမေလးလည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႕ ရပ္သြားတယ္။

“ ကၽြန္မကိုု ဒီအတုုိင္းပဲ ေပးပါ။ အုုတ္စ္ အစား whole meal bread  ေလး လိုုခ်င္ပါတယ္။ ”

စားပြဲထိုုးေလးကိုု သူမ ေခါင္းဆတ္ၿပလိုု္က္တာနဲ႕တင္ အကုုန္ အဆင္ေၿပသြားၿပီ လိုု႕ သေဘာေပါက္လိုုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒိဆုုိင္ menu ထဲမွာ ဒီလိုု breakfast မပါပါဘူး။ တစ္ခုုခုုေတာ့ တစ္ခုုခုုရွိလိမ့္မယ္လိုု႕ ယူဆထားတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ သူမ ကၽြန္မကိုု လွမ္းၾကည့္တယ္။

ကၽြန္မ ၿမဴ႕ကိုု အၾကည္လင္ဆံုုး ၿပံဳးၿပရင္း ေၿပာလုုိက္တယ္။..

“ ၿမဴလင္းေဝ မဟုုတ္လား .. ”

“ ဟုုတ္ပါတယ္ ”

“ ကၽြန္မ ေမသူရိန္ ပါ ”

သိပ္လွတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚက ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလး ဝိုုင္းစက္သြားတယ္။ သူ ကၽြန္မကိုု မသိေပမယ့္ နာမည္ကိုုေတာ့ ၾကားဖူးပံုုပါပဲ။ ေမာင္ကလည္း လ်ိဳ႕ ဝွက္ထားမယ့္ သူရဲေဘာနည္းသူမွမဟုုတ္ပဲ။ စကၠန္႕ပိုုင္းေလာက္ပဲ ဖူးခြင့္ရတဲ့ သူမရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ပံုုမွန္အတုုိင္း ၿပန္ၿဖစ္လာတယ္။

“ ဟုုတ္ကဲ့ ေၿပာပါ ” တဲ့။

မ်က္ႏွာေလးက ဘာမဆိုု ရင္ဆုုိင္မယ္ဆိုုတဲ့ ရဲရင့္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသြင္ ခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းသြားတယ္။ ေမာင္ ကံေကာင္းလိုုက္တာ။ ေမာင္ဟာ သူဘာ ဆုုိတာ သိသိၾကီးနဲ႕ ေမာင့္အေၿခအေနကိုု သိသိၾကီးနဲ႕ ေမာင့္ဆီက ဘာမွ အလိုုမရွိပဲနဲ႕ ခ်စ္ၿခင္းတစ္ခုုတည္းနဲ႕ ေမာင့္ကိုု လက္ခံထားတဲ့ မိန္းကေလးကိုု ေတြ႕ထားတာပဲ။

“ ေမာင္ ကံေကာင္းပါတယ္ ”

“ ရွင္ ”

တကယ္ေတာ့ ေၿပာဖုုိ႕ ၾကံစည္လာတဲ့ စကားလံုုးေတြရဲ႕ အစက ဒါမဟုုတ္ဘူး။

“ ဟုုတ္တယ္။ ေမာင့္ အေၿခအေနကိုု သိသိနဲ႕ ေမာင့္ဆီက ဘာမွမလိုုအပ္ပဲ ခ်စ္ၿခင္းတစ္ခုုတည္းနဲ႕ လက္ခံထားႏုုိင္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးကိုု ေမာင္ ေတြ႕ ခဲ့တာပဲ ။ ”

“ မ .. ေမ .. သူရိန္ ..”

သူမ တစ္စံုုတစ္ခုု ေၿပာခ်င္သလိုု ကၽြန္မ နာမည္ကိုု တံုု႕ဆိုုင္းစြာေခၚတယ္။ ကၽြန္မ လက္ကာၿပလိုုက္တယ္။

“ တကယ္ကေလ  ၿမဴ႕လိုု မိန္းကေလးကိုု ေမာင့္နားက ေမာင့္အေပ်ာ္ခ်စ္သူေတြနဲ႕ တစ္တန္းတည္း မၿဖစ္ေစခ်င္လုုိ႕ သတိေပးဖုုိ႕ လာခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုု မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမာင့္ကိုုပဲ ေၿပာရမယ္။ ၿမဴ႕လိုု မိန္းကေလးကိုုပဲ အတည္တက် လက္ထပ္ယူဖုုိ႕ ”

“ ရွင္ ” လိုု႕ ခပ္ဖြဖြေလး ေရရြတ္မိသြားၿပီးမွ ၿမဴက ကၽြန္မကိုု သြက္သြက္ခါ ရူးသြားတာလား ဆုုိတဲ့ စူးစမ္းၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးမွ သတိဝင္သြားသလိုု  ..

“ I’m sorry ” တဲ့။ တိုုးလ်စြာဆုုိရင္း ေခါင္းမသိမသာ ငံုု႕သြားတယ္။

“ ဟင့္အင္း .. စိတ္မေကာင္းမၿဖစ္ပါနဲ႕ .. ကၽြန္မ ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။ ေမာင့္အတြက္ေရာ ၿမဴ႕အတြက္ေရာ တကယ္ ဝမ္းသာပါတယ္”

ဒီစကားကိုု တကယ့္ကိုု စိတ္ရင္းနဲ႕ အလိုုအေလ်ာက္ေၿပာခ်လုုိက္မိၿပီးကာမွ ရင္ထဲ ဘာေတြ စိမ့္ဝင္လာမွန္းမသိ ေလးလံသြားတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားသလိုု စားပြဲခံုုကိုု အသာတိုု႕ထိ ေနတဲ့ ၿမဴ႕ လက္ေခ်ာင္းလွလွေလးေတြကိုု ေငးၾကည့္ေနရင္းက ဘယ္လိုုေနာင္တေတြ စိမ့္ဝင္လာမွန္းမသိဘူး။ ခ်က္ခ်င္းဆိုုသလိုုပဲ ေဆာက္တည္ရာမရသလိုု လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ စားပြဲခံုုကိုု တိုု႕ထိလိုုက္ရသူဟာ ကၽြန္မ ၿပန္ၿဖစ္သြားတယ္။ သူမရဲ႕ လက္သူၾကြယ္မွာ စိန္ပြင့္ေလးေတြ စီထားတဲ့ ပလက္တီနမ္ လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္း ရွိေနၿပီး ကၽြန္မလက္သူၾကြယ္မွာေတာ့ ဘာမွရွိမေနဘူး။ တခ်ိန္က ရွိခဲ့ဖူးပံုုရတဲ့ လက္စြပ္ရာေလးေတာင္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာ ၾကာေပါ့။ အဲဒီ လက္စြပ္ေလး ဘယ္နားမွာလဲေတာင္ မသိေတာ့။

အဲခ်ိန္မွာ breakfast ေရာက္လာတယ္။ အာရံုုစိုုက္စရာ တစ္ခုုခုု အၿမန္အဆန္ရလိုုက္တဲ့အတြက္ စားပြဲထိုုးေလးေတြကိုု ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ မက်က္တက်က္ ၿပဳတ္ထားတဲ့ ၾကက္ဥႏွစ္လံုုးကိုု ပန္းကန္လံုုးေလးထဲ ခြဲထည့္ၿပီး whole meal bread  နဲ႕ စိတ္ဝင္တစား တိုု႕စားပစ္လုုိက္တယ္။ တကယ္လည္း ဆာေနၿပီကိုုး။

“ ၿမဴလည္း အုုတ္စ္ မစားၿဖစ္ရင္ whole meal bread စားၿဖစ္တယ္။ ၾကိဳက္တယ္။ ”

“ ကိုုယ္က အုုတ္စ္ စားေလ့ မရွိဘူး ”

ဘာမွရယ္စရာမပါပါပဲ ခပ္ဖြဖြေလးေတြ ရယ္မိၾကတယ္။ တစ္ဦးကိုု တစ္ဦး နားလည္လိုုက္တဲ့ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံလား။ ဟုုတ္ေတာ့ မ   ဟုုတ္ေသးဘူးပဲ။ ကၽြန္မကသာ သူ႕ကိုု နားလည္လိုုက္တာ။ သူကေတာ့ ကၽြန္မကိုု နားလည္ေသးပံုု မရပါဘူး။

ကၽြန္မအေတြးမွန္တယ္ဆိုုတာ အၾကာၾကီးတိတ္ေနၿပိးမွ ေပၚလာတဲ့  သူမစကားလံုုးက သက္ေသၿပလိုုက္တယ္။

“ ၿမဴ ကိုုကိုု႕ကိုု မေမသူရိန္ လက္ထဲက လုုယူသြားဖုုိ႕ စိတ္ကူး မရွိပါဘူး ” တဲ့။

ကိုုယ္အရမ္း ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ ေပးလိုုက္ၿပီးသား ပစၥည္းတစ္ခုုကိုု လုုယူသြားဖုုိ႕ စိတ္ကူးမရွိပါဘူးတဲ့။ သူမလုုပါဘူး။ ကၽြန္မ ေပးလိုုက္တာပါလုုိ႕လည္း ကေလးကလားေတြ ေၿပာမေနခ်င္ဘူး။ ၿပီး သူမရဲ႕ ခ်စ္ၿခင္းဟာ ကၽြန္မဆီက လုုယူခ်င္စိတ္နဲ႕ ဘယ္လိုုေလးမွ မပတ္သက္ေနဘူး ဆုုိတာလည္း ကၽြန္မ သိပါတယ္။  ေနာက္ ႏွလံုုးသားခ်င္း ဘယ္လိုုမွ မအပ္စပ္ေတာ့တဲ့သူႏွစ္ေယာက္ အတူဆက္ရွိေနဖုုိ႕ဆုုိတာက သိပ္မလိုုအပ္ေတာ့ဘူး ဆုုိတာ သူမသိေသးပါဘူး။ သူ နားမလည္ေလာက္ေသးပါဘူး။

“ အဲဒါေတြ မလိုုအပ္ဘူးေလ ကိုုယ္တုုိ႕ခ်င္း နားလည္ၿပီးၿပီပဲ ”

သူ ကၽြန္မကိုု ခပ္စူးစူးေလး ၾကည့္တယ္။ အၾကည့္က  are you serious ? ဆိုုတဲ့အၾကည့္။ ကၽြန္မ ေခါင္းဆတ္ ၿပီး ၿပံဳးၿပလိုုက္တယ္။ ၿပီး စားထားသမွ်အတြက္လည္းမရွင္း၊ သူမကိုုလည္း ႏႈတ္မဆက္ပဲ ထြက္လာခဲ့လိုုက္ေတာ့တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ရင့္သလိုု ထင္ရေပမယ့္ ဒါ အဆင္အေၿပဆံုုး ထြက္ခြာနည္းပါပဲ။

၃။

ဒုုတိယေၿမာက္ ေမာင့္ကိုု ေစာင့္ေနမိတဲ့ညပါပဲ။ အိမ္ေသာ့ကိုု ဖြင့္ဝင္လာတဲ့ ေမာင္ကလည္း ကၽြန္မ ေစာင့္ေနမယ္ ဆုုိတာကိုု သိေနတဲ့ပံုုမ်ိဳး။ ကၽြန္မ ဟိုုတစ္ညက သူ႕ကိုု ထိုုင္ေစာင့္ေနတဲ့ ခံုုကိုု ဝင္လာတာနဲ႕ လွမ္းၾကည့္တယ္။ တကယ္ဆိုု အိမ္အဝင္ တံခါးဝနဲ႕ သူ႕ အိပ္ခန္းက တန္းေနတာ။ ဧည့္ခန္းဆိုုတာက အိမ္တံခါးမနဲ႕ ေထာင့္ခ်ိဳးမွာ ရွိေနတာ။ ဧည့္ခန္းဝကေန  နံရံကိုု မွီရပ္ၿပီး လွမ္းေမးတယ္။

“ မင္း .. ၿမဴ႕ဆီသြားတယ္ဆိုု ”

ဒီေန႕ေတာ့ ဘယ္ဆုုိးလိုု႕လဲ။ ေမာင့္အသံက ေဒါသမပါပဲ အေတာ္ တည္ၿငိမ္တယ္။

“ ဟုုတ္တယ္   .. ေမာင္ ”

လုုပ္သံေလးနဲ႕  သံရွည္ေလးဆြဲၿပီး ေမာင္ လုုိ႕ပါ မလိုုအပ္ပဲ ထည့္ေၿဖလုုိက္ေတာ့ ေမာင္ ဆတ္ကနဲ ၿဖစ္သြားတယ္။ ၿငိမ္ေနတဲ့ ေရၿပင္ေပၚ ခဲေသးေသးတစ္လံုုး ပစ္ခ်လိုုက္သလိုု လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ၿဖစ္သြားၿပီး ခပ္စူးစူး ၿပန္ၾကည့္တယ္။

“ ကၽြန္မ ေၿပာစရာရွိတယ္ ထိုုင္ပါဦးေမာင္ ”

ထိုုင္ဖိုု႕ မရည္ရြယ္ထားရာကေန ဝင္ထုုိင္တယ္။ ၿပီး ကၽြန္မကိုု ေၿပာ ဆုုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္တယ္။

“ ၿမဴကေလ ..”

စကားစလိုုက္တယ္ဆိုုရင္ပဲ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ ေဒါသအနည္းငယ္ ပါခ်င္လာသလိုု။ ေမာင္ဟာေလ။ သိပ္ရယ္ရတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လိုုဆိုု သိပ္ခင္စရာေကာင္းမွာ။ စလိုု႕လည္း သိပ္ေကာင္းမွာ။

“ အစစ ၿပည့္စံုုၿပီး ထူးခၽြန္ထက္ၿမက္တဲ့ မိန္းကေလးပဲ ”

“ သိတယ္ ”

ေလသံက ခပ္ဆတ္ဆတ္။ ကၽြန္မပဲ ဆက္ေၿပာရတယ္။

“ ေမာင္ ခါတုုိင္း ပတ္သက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြလိုု မဟုုတ္ဘူးေမာင္။ ၿမဴက ေမာင့္ကိုု တကယ့္ ေမတၱာ စစ္နဲ႕ ခ်စ္တာ။ သူ ေမာင့္ဆီက ဘာမွမလိုုဘူး။ ေမာင္ ၿမဴ႕ကိုုပဲ သစၥာရွိရွိ လက္ထပ္လုုိက္ပါလား .. ကၽြန္မ ေမာင့္ကိုု ကြာရွင္း လက္မွတ္ထိုုးေပးပါ့မယ္ ”

ခါတိုုင္းဆိုု ကြာရွင္းလက္မွတ္ထိုုးမယ္လိုု႕ ဆိုုလိုုက္တာနဲ႕ ထထြက္သြားတတ္တဲ့ေမာင္က ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မကိုု ခပ္ေတြေတြ ၿပန္ၾကည့္တယ္။      ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ထံုုးစံအတုုိင္း မယံုုသကၤာ အၾကည့္ေတြ ေရာက္လာတယ္။ ေလွာင္သလိုု ေထ့သလိုု အေငြ႕အသက္ တခ်ိဳ႕လည္း ေရာယွက္ေနတယ္။

“ ငါ မင္းကိုု ဘာမွမေတာင္းဆိုုဘူး … ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႕ ၿမဴနဲ႕ ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ကလည္း ဘာမွမလိုုအပ္ဘူး ”

ကၽြန္မ ခပ္ေထ့ေထ့ ၿပံဳးလုုိက္မိတယ္ ထင္တာပါပဲ။ ဒီစကားက ေမာင္ ကၽြန္မနဲ႕တုုန္းကလည္း ေၿပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ ရယ္လိုု႕ေတာ့ ကၽြန္မ ကေလးကလားေတြ ၿပန္မေၿပာမိေတာ့ပါဘူး။ ေမာင့္လိုုလည္း ခပ္ေထ့ေထ့ မၿပံဳးမိဘူး။

“ ကိုုယ္ တကယ့္ စိတ္ရင္းနဲ႕ ေၿပာတာပါ ”

စိတ္က ဘယ္လိုုက ဘယ္လိုု ဒံုုးကနဲ က်သြားမွန္းမသိဘူး။ အသံပါ ေဖ်ာ့သြားလိုုက္တာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မေက် မနပ္ေတာင္ ၿဖစ္သြားမိေသးတယ္။

“ မင္း စိတ္ရင္းကိုု ငါ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ၊ သြားစမ္းပါ မင္း ကူညီမွ ငါနဲ႕ ၿမဴရဲ႕ လမ္းက ေၿဖာင့္ၿဖဴးမွာ မဟုုတ္ဘူး။ မင္း မေႏွာက္ယွက္ဖုုိ႕ပဲ လိုုတယ္ ဒါပဲ ”

စကားစကိုု အတင္းၿဖတ္ၿပီး ဒီတစ္ခါ အခန္းထဲ အရင္ဝင္သြားသူက ေမာင္။ ေမာင့္ေနာက္ေက်ာကိုုေတာင္ လိုုက္ၾကည့္မေနၿဖစ္ဘူး။ အၿပံဳးအရယ္ နည္းပံုုရတဲ့ ၿမဴ႕ မ်က္ႏွာ လင္းလင္းေလးက အေတြးထဲ ေပၚလာတယ္။ ၾကည္စင္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ၿမဴက ကေလးဆန္ဆန္ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး လူၾကီးဆန္ဆန္ ရင့္က်က္ပံုု ေပါက္ေနတယ္။ ၿမဴ႕ဆံႏြယ္ ေလးေတြကေတာ့ တုုိ႕ထိ ကစားခ်င္စရာ။ အညိဳရင့္ေရာင္ လိႈင္းေတြနဲ႕ တူတယ္။ ေမာင္ အဲဒီ ဆံပင္ေတြကိုု တိုု႕ထိ ဖုုးမွာေပါ့။ မနာလိုုစရာေကာင္းလုုိက္တာ ..။ မနက္က စားပြဲခံုုကိုု အသာတိုု႕ထိ ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုု ၿပန္ၿမင္မိတယ္။ လူမမာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ တူတဲ့ ၿမဴ႕ လက္ေခ်ာင္း ၿဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြကိုုလည္း ေမာင္ ဆုုပ္ကိုုင္ အားေပးဖူးမွာပဲ ။ အဲဒီလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ပဲ ေမာင့္လက္ကိုုလည္း သူ ဆုုပ္ကိုုင္ အားၿဖည့္ေပးဖူးမွာပဲ ..

ကၽြန္မ အေတြးေတြ ဒီနားတင္ ရပ္သင့္ၿပီလိုု႕ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု သတိေပးလုုိက္ရတယ္။ အခန္းထဲ တန္းဝင္ၿပီး ကုုတင္ေပၚ ပစ္လွဲအိပ္ဖုုိ႕ ၾကိဳးစားလုုိက္တာ။ ေမာင္ နဲ႕ အခန္းခြဲၿပီးတည္းက ပထမဆံုုးအေနနဲ႕ အခန္းတံခါး ေလာ့ခ္ မခ်မိတာကိုု သတိရမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပန္ထ မပိတ္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္မွ ၿဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။

၄။

ခရီးေဝး တစ္ခုုေလာက္ ထြက္ရရင္ေကာင္းမယ္ ဆိုုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ ကားကိုု အလုုိင္းမင္းခ်ိန္ လိုုအပ္တာ စစ္ေဆးဖိုု႕ ရံုုးက ကားသမား နဲ႕ ထားခဲ့ၿပီး ကၽြန္မက မလွမ္းမကမ္းက ဆိုုင္တစ္ဆိုုင္မွာ ေန႕လည္စာ စားရင္း ထုုိင္ေစာင့္ဖုုိ႕ ထြက္လာခဲ့လိုုက္တယ္။ ဆိုုင္ထဲ ထုုိင္လုုိက္ၿပီး menu ၾကည့္ေနတုုန္းမွာပဲ ဆိုုင္ထဲကိုု လူတစ္ေယာက္ဝင္လာတာမိုု႕ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ၿမဴ … ။ ဖ်တ္ကနဲ အၾကည့္မွာ ၿမဴကလည္း ေတြ႕သြားၿပီး ကၽြန္မထိုုင္ေနတဲ့ စားပြဲရွိရာကိုု ေလွ်ာက္လာတယ္။

“ ေန႕လည္စာ လာစားတာလား ”

“ ဟုုတ္တယ္ ကားလည္းၿပင္ေနတာနဲ႕ ”

အမွန္တကယ္က ကားၿပင္ေနတာမဟုုတ္ပါပဲ ပါးစပ္က ဘာေတြထြက္သြားမွန္း ကိုုယ့္ဘာသာကိုုယ္ သတိ မထားမိလုုိက္ဘူး။ ဘာလိုု႕ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြ ၿဖစ္ခ်င္ရတာတဲ့လဲ။ ကၽြန္မ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မေက်မနပ္ ၿဖစ္မိတယ္။ ၿပီးမွ သတိတရနဲ႕ ေမးလိုုက္ရတယ္။

“ ေမာင္နဲ႕ ခ်ိန္းထားတာလားဟင္ ”

ၿမဴ စိတ္အနည္းငယ္ က်ဥး္ၾကပ္ဟန္နဲ႕ ေခါင္းညိမ့္တယ္။

“ ဒါဆိုု ကၽြန္မ သြားမွထင္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ေမာင္က ကၽြန္မ တမင္လာရႈပ္တယ္ ထင္ေနလိမ့္မယ္ ”

ေၿပာေၿပာဆုုိဆိုု အိတ္ကိုု ေကာက္ဆြဲၿပိးထမယ္လုုပ္ေတာ့ ၿမဴက ကၽြန္မ လက္ကိုု ဖမ္းဆြဲတယ္။ လူမမာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႕ တူတဲ့ လက္ေခ်ာင္းၿဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြရဲ႕ ဆြဲအားက သိပ္ကိုု ညံ့သက္ညင္သာတယ္ေမာင္။ ဒါေပမယ့္ ဆြဲအားလည္းပါတယ္။ သိလား။

“ မသြားပါနဲ႕ .. ဒါ မေတာ္တဆ တိုုက္ဆုုိင္တာပဲ .. ၿမဴတုုိ႕ တူတူ ေန႕လည္စာစားၾကမယ္ေလ .. ဟိုု မေမသူရိန္ အဆင္ေၿပမယ္ဆုုိရင္ ”

ကၽြန္မ အဆင္ေၿပရင္တဲ့။ ကၽြန္မက ဘာကိုု အဆင္မေၿပစရာရွိမလဲ။

“ ေၿပပါတယ္ .. ၿမဴတုုိ႕ အဆင္မေၿပမွာပဲ စိုုးတာပါ ”

“ ေၿပပါတယ္ .. ေဟာ ကိုုကိုုေတာင္ လာၿပီ ”

ေမာင္က ဆိုုင္တံခါးကိုု ဆြဲဖြင့္ ဝင္လာတယ္ဆုုိရင္ပဲ ကၽြန္မကိုု ေတြ႕လုုိက္တာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳး ၿဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမဴဟာ  ထက္ၿမက္ပါးနပ္တဲ့ မိန္းကေလးပဲ။

“ တိုုက္တုုိက္ဆုုိင္ဆိုုင္ ဒီနားမွာ မေမသူရိန္က ကားလာၿပင္ရင္းေတြ႕ၾကတာ ”

သူမ လွမ္းေၿပာပံုုက ဆုုိင္မွာအမွတ္တမဲ့ ေတြ႕ၾကတာထက္ အၿပင္မွာေတြ႕ၿပီး သူေခၚလာသလိုုလိုု အဓိပၺာယ္လည္း သက္ေရာက္ေနတယ္။ လိမ္မာပါးနပ္လုုိက္တဲ့ ၿမဴ။ ကၽြန္မ ၿမဴ႕ကိုု ၾကိတ္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။

“ လာ ကိုုကိုု ၿမဴတုုိ႕ အတူစားၾကတာေပါ့ ” ဆိုုၿပီး ၿမဴက ကၽြန္မနား လာကပ္ထုုိင္တယ္။ စားပြဲက ေလးေယာက္စားပြဲ။ တစ္ဘက္မွာ ခံုုႏွစ္လံုုးစီ ခ်ထားတယ္။ ကၽြန္မက ထုုိင္ေနၿပီးသား။ တကယ္ဆိုု သူနဲ႕ ေမာင္ ေဘးခ်ဥ္း ယွဥ္ထိုုင္လည္း ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကၽြန္မကိုု အားနာလုုိ႕လားမသိ။ ကၽြန္မနား လာထိုုင္တယ္။ ခံုုေလးေတြက က်ဥ္းေတာ့ တကယ့္ကိုု ပူးပူးကပ္ကပ္။ ေမာင္တစ္ေယာက္ ဒိအခြင့္အေရးကိုု လက္လြတ္သြားရရွာတာေပါ့။

ၿမဴ႕ ဆီက ရတဲ့ ကိုုယ္သင္းနံ႕နဲ႕ ေရေမႊးနံ႕ဟာ ႏွစ္လိုုစရာ။ ေမာင္ လည္း ႏွစ္လိုုမွာပါပဲ ။ ဒီေန႕ ရံုုးပိတ္ရက္မိုု႕ ၿမဴ႕ရဲ႕ အညိဳေရာင္ လိႈင္းေတြက ေက်ာမွာဝဲက်ေနတယ္။ လွမ္းတိုု႕ထိ စရာမလိုုပါပဲ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခႏၶာကိုုယ္ အလႈပ္မွာ ကၽြန္မဘက္ကိုု လာေရာက္ ထိခတ္ေနေသးတာ။    အသားေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ခါးလြတ္ အက်ီ ၤနဲ႕ ေအာက္က အညိဳရင့္ေရာင္ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီနဲ႕ ၿမဴဟာ ခ်ပ္ရပ္ လွပလိုု႕ ။ ကၽြန္မတိုု႕ရဲ႕ ေန႕လည္စာဟာ ဘာေတြကိုု ဘယ္လိုု စားေသာက္လုုိက္လဲ မသိလုုိက္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္ဟာ ကၽြန္မတုုိ႕   သံုုးေယာက္လံုုးအတြက္ အေတာ္      အဆင္ေၿပခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားရတဲ့ အဆင္မေၿပဆံုုး နာရီတစ္ခုု ၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မကိုု ရွိေစခ်င္မွာ မဟုုတ္သလိုု ကၽြန္မကလည္း ေမာင့္ကိုု ရွိမေနစခ်င္ဘူး။ ၿမဴကလည္း ဒီႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုုမႈကိုု မလိုုမလား မၿဖစ္တဲ့တုုိင္ စိတ္ထဲ အေနခက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတိုု႕ မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမွ မရွိတာ။ ကၽြန္မက တားေနတဲ့ၾကားထဲက အဆင္မေၿပလိုု႕ ထထြက္သြားတယ္ဆိုုတာမ်ိဳး အၿဖစ္မခံခ်င္သလိုု ၿမဴ႕ အေနနဲ႕ကလည္း ကၽြန္မကိုု ဒီတုုိင္း ထထြက္သြားရတာမ်ိဳး အၿဖစ္ခံမွာမဟုုတ္ဘူး။ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိတဲ့ နာရီေတြ ကုုန္ဆံုုးသြားတယ္ဆုုိရင္ပဲ ကၽြန္မက အသိဝင္လာသူလိုု႕ ထၿပန္ဖုုိ႕ ၿပင္ရတယ္။

“ သြားလုုိက္ဦးမယ္။ ကားၿပင္ထားတာေလး ရွိေနေတာ့ ”

“ ကားလည္း မပါပဲ နဲ႕ ဘာနဲ႕သြားမလဲ  ကိုုကိုု အိမ္ၿပန္မွာလား ”

ၿမဴ႕ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ေမာင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ သေဘာတရားက အိမ္ၿပန္ရင္ တူတူၿပန္ၾကေပါ့ ဆိုုတဲ့ သေဘာ သက္ေရာက္တယ္ေလ။ မင္းကေလးကေတာ့ သေဘာရိုုးပါရဲ႕ ၿမဴ။ ငါတုုိ႕ေတြက သေဘာမရိုုးၾကဘူးလိုု႕  စိတ္ထဲက တိုုးတိုုးေလး ေၿပာမိတယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မထက္ပိုုၿပတ္သားပါတယ္။

“ မၿပန္ဘူး။ အလုုပ္က ထြက္လာတာ။ အလုုပ္ၿပန္သြားရမယ္ ခဏပဲ အခ်ိန္ရတယ္လုုိ႕ ေၿပာထားတယ္ေလ ”

ေမာင္တုုိ႕အလုုပ္က ကၽြန္မတိုု႕လိုု ပိတ္ရက္မွမရွိတာ။ ဒါကလည္း ကၽြန္မတုုိ႕ကိုု ပိုု အဆင္ေၿပေစပါတယ္။ ကၽြန္မ နားရက္မွာ ေမာင္ မရွိတတ္သလိုု ေမာင္နားရက္ဟာလည္း ၾကားရက္ၿဖစ္ေနတတ္တာ မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ခ်င္ပဲ သိပ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုုိင္စရာ မလိုုေတာ့ဘူးေပါ့။ ရတဲ့ အခ်ိန္ခဏေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း အခ်ိန္အတူကုုန္ဆံုုးခြင့္ မရတဲ့အတြက္ ေမာင္ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။

“ ရတယ္ ၿမဴ၊ ကၽြန္မ ကားငွားသြားလုုိက္မယ္ ”

“ ကိုုကိုု အလုုပ္ၿပန္မွာဆုုိရင္ ၿမဴပဲ လိုုက္ပိုု႕လိုုက္ေတာ့မယ္ ညေနမွေတြ႕တာေပါ့  ”

ေမွ်ာ္လင့္မထားပဲၿမဴက ေမာင့္ကိုု ပုုခံုုးေလးကိုုင္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္မကိုု ဦးေဆာင္ ထြက္လာတာမိုု႕ ေနာက္က လိုုက္ထြက္လာရတယ္။ ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုုက်န္ခဲ့မယ္ဆိုုတာ ကၽြန္မသိေနတယ္။ ကၽြန္မကိုု ေမတၱာေတြ တစ္ေလွၾကိး ပိုု႕ေနေလာက္ေရာေပါ့ ။

“ ရတယ္ၿမဴ ကၽြန္မ ကားငွားသြားလိုု႕ အဆင္ေၿပတာပဲ ။ ဟိုုမွာ စိတ္တုုိေနဦးမယ္ ”

“ ရတယ္ မေမသူရိန္ နဂိုုတည္းက ကိုုကိုုက ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေလာက္ပဲ အားတယ္လိုု႕ ေၿပာထားတာ”

ကၽြန္မကိုု ကားေရွ႕ခန္း ဖြင့္ေပးၿပီး ထုုိင္ဖုုိ႕ ေနရာေပးတယ္။ ဒါ ခါတိုုင္း ေမာင္ထိုုင္ေနက်လည္း ၿဖစ္ႏုုိင္တာပဲ။ ေမာင္ဟာ သူ႕ဘာသာသူ တစ္ေယာက္တည္း သြားမွသာ ကားကိုု ကိုုယ္တုုိင္ေမာင္းတတ္ၿပီး ကၽြန္မနဲ႕ သြားလိုု႕က အခါခပ္သိမ္း ကၽြန္မ ေမာင္းရတာပဲ မ်ားတာကိုုး။ ၿမဴက ကၽြန္မကိုု ကားထားခဲ့တဲ့ ေနရာကိုု ေမးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ အဲဒီ ေနရာက အလုုိင္းမင္းနဲ႕ ဝပ္ေရွာ့ တြဲဖြင့္ထားတဲ့ ေနရာမိုု႕ ။ မဟုုတ္ရင္ ကၽြန္မ အခက္ေတြ႕မွာ။ ကၽြန္မ ေၿပာတဲ့ေနရာက သိပ္မလွမ္းပါဘူး။ ကားနည္းနည္း ပိတ္ေနတဲ့အတြက္ အခ်ိန္ေတာ့ နည္းနည္း ယူရလိမ့္မယ္။

ကားစတီယာရင္ကိုု ကိုုင္ထားတဲ့အတြက္ ခါးလြတ္အက်ီ ၤေလးက အေပၚတက္ၿပီး ၿမဴ႕ ခါး ဝင္းဝင္းေလးကိုု ၿမင္ေနရတယ္။ ၿမဴ႕ကိုု ၾကည့္ရတာ ကၽြန္မထက္ ေလးငါးႏွစ္ေတာ့ အသာေလး ငယ္ပံုုပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္က ကၽြန္မလည္း ဒီလိုုပဲ ထင္တာပဲ။ တက္ၾကြ လန္းဆန္းခဲ့ဖူးတယ္ ။ ကိုုယ့္အေတြးေတြကိုု ကိုုယ္ၿဖတ္ခ်င္တာနဲ႕ ၿမဴ႕ကိုု စကားစလိုုက္ရတယ္။

“ ၿမဴက BLV အၿပာႏုုကိုု ၾကိဳက္တာလား ”

ၿမဴ႕ ဆီက ရေနတဲ့ ေရေမႊးနံ႕က ကၽြန္မၾကိဳက္တဲ့ BLV အၿပာႏုုေရာင္ အနံ႕ေလ။

“ ဟုုတ္တယ္။ မေမသူရိန္ေရာ အဲအနံ႕ၾကိဳက္တာလား ”

“ ကၽြန္မက အၿပာႏုုေရာ အရင့္ေရာ ၾကိဳက္တယ္ ”

“ ဟုုတ္လား .. ၿမဴေရာပဲ ”

“ ကၽြန္မတိုု႕  အၾကိဳက္တူၾကတာ တစ္ေန႕ေလာက္ အတူ ေစ်းဝယ္ၾကရင္ေကာင္းမယ္ ” လိုု႕ အရယ္စြက္ၿပီး ေၿပာမိတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ စကားက တကယ့္ကိုု ဖ်ားေယာင္းတဲ့ စကားပါ။ သူနဲ႕ ကၽြန္မက အဲလုုိ အတူ ေစ်းဝယ္ထြက္     hang out    လုုပ္ရေလာက္ ေအာင္ ရင္းႏွီးထဲဝင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြမွမဟုုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း လုုိက္ေလ်ာညီေထြ ပါပဲ။

“ ေကာင္းတာေပါ့ ” တဲ့။

ရာသီဥတုု အေၾကာင္း၊ ကားၾကပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စည္းကမ္းမဲ့သူေတြအေၾကာင္း အေရးအရာလုုပ္ေၿပာလာလိုုက္တာ။ ကၽြန္မ ဆင္းရမယ့္ ေနရာ ေရာက္လာတယ္။ ဆင္းခါနီးမွာ ၿမဴ႕ကိုု အႏွစ္လိုုဆံုုး ၿပံဳးၿပလုုိ႕ ေစာေစာက ၿပတ္သြားတဲ့ စကားကိုု ရေအာင္ ၿပန္ဆက္ပစ္ခဲ့တယ္။  see you for shopping လိုု႕ ။ ၿမဴက sure လုုိ႕ ၿပန္ေၿဖၿပီး ကားကိုု ေမာင္းထြက္သြားတဲ့ထိ ကၽြန္မ ေၿခစံုုရပ္ေငးက်န္ခဲ့ဆဲ။

၅။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္မ အဲဒီေနာက္ပိုုင္း ၿမဴနဲ႕ တစ္ခါမွ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ခရီးရွည္တစ္ခုုကိုု တစ္ပတ္ေလာက္ သြားဦးမယ္ ဆုုိၿပီး ထြက္ၿဖစ္တယ္ဆိုုေပမယ့္ ၿပန္လာခ်င္စိတ္သာ ၾကီးစိုုးေနတာနဲ႕ အလုုပ္အေၾကာင္းၿပလိုု႕  သံုုးရက္နဲ႕ ၿပန္ေရာက္လာတာလည္း ကိုုယ့္ဘာသာပဲ သိတယ္။ ေမာင္ ၿမဴနဲ႕ ဖုုန္းေၿပာေနလား ။ message ေတြ ပိုု႕ေနမလား ဆုုိတာေတြ မၾကာခဏ အကဲခတ္မိ ေတြးမိေနသလိုု ဒီလိုု ညေနဆိုု သူတုုိ႕ ညစာ အတူစားေနက်ပဲ ဆိုုတာေတြပါ ထံုုးစံမဟုုတ္ပါပဲ သတိရမိလာတယ္။ ေမာင္နဲ႕ ညစာစားၾကတဲ့အခါမွာ ၿမဴ႕ ဆံပင္အညိဳေရာင္လိႈင္းေတြ လူးလြန္႕ေနၿပီး BLV အၿပာႏုုေရာင္ေလး သင္းေနလိမ့္မယ္ ဆုုိတာလည္းပါတယ္။ ၾကားရက္ဆိုုရင္ ၿမဴက business suit ကိုု ဝတ္ေနက် ၿဖစ္ေပမယ့္ weekends ေတြမွာဆိုု ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး လွေနလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ   ခါးလြတ္အေပၚအက်ီ ၤ  ေလးေတြဝတ္လာရင္     ခါးသားဝင္းဝင္းေလးလည္း ေပၚလာႏုုိင္ေသးတာပဲ။ ေမာင္က အဲဒိခါးကေလးကိုု ဖက္မထားဘူးလုုိ႕ ဘယ္သူကေၿပာႏုုိင္မွာမိုု႕လဲ။ ၿမဴ႕ ခႏၶာကိုုယ္ကိုု ေမာင္ သိမ္းပိုုက္ထားႏုုိင္တယ္ဆိုုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးထိ ဝင္လာရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ဝိုုင္ပုုလင္းတစ္လံုုးကိုု ကမူးရွဴးထိုုး ထဖြင့္ရတယ္။ ေမာင္ၿပန္လာတာကိုု ထိုုင္ေစာင့္ရင္း ေမာင္နဲ႕ ၿမဴ အတူရွိမေနေတာ့တာ ေသခ်ာတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့မွ ကၽြန္မ ဝုုိင္ပုုလင္း အကူအညီနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့တယ္။

ဘာေတြၿဖစ္ေနတာလဲ ေမသူရိန္လုုိ႕  … ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မေမးၿဖစ္ပါဘူး။ သိမွမသိခ်င္ပဲ။ အမွတ္တမဲ့နဲ႕ လမ္းေတြမွာ ဆုုိင္ေတြမွာမ်ား ၾကံဳမလားလိုု႕ ေယာင္ရမ္းၾကည့္ၾကည့္ေနမိတာလည္း မ်ားေနၿပီ။ ၿမဴနဲ႕ ဆင္ဆင္တူတာေတြ႕ရင္ လည္ၿပန္ လိုုက္ၾကည့္မိတဲ့ထိ။ ေမာင္နဲ႕ဆင္ဆင္တူတာေတြ႕ရင္   ၿမဴမ်ား ပါေလမလားၾကည့္မိတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးရဲ႕ ။ မနက္ေစာေစာ ဘုုရားကေန သြားေစာင့္တဲ့ အလုုပ္မ်ိဳးေတာ့ ကၽြန္မ မလုုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေစ်းဝယ္ထြက္ၾကရေအာင္လုုိ႕ ဖုုန္းဆက္ေခၚဖုုိ႕ရာ ကလည္း ေၾကာင္လြန္းပါတယ္ဆုုိၿပီးမလုုပ္ၿဖစ္။ ကိုုယ္တုုိင္ကလည္း ေစ်းဝယ္ထြက္ရတာ ဝါသနာကိုုမပါ။ အဲဒီလိုု ေနမထိ ထိုုင္မထိေတြနဲ႕ ေန႕ရက္ေတြကိုု ၿဖတ္ေက်ာ္လာတုုန္း မေန႕ညက ေမာင္ဖ်ားတယ္။ ဒါလည္း သူငယ္ခ်င္းဆရာဝန္က ဖုုန္းလွမ္းေခၚၿပီး တံခါးထဖြင့္ဦး ငါ နင့္အိမ္ေရွ႕မွာဆိုုမွ ေမာင္ ဖ်ားေနမွန္း သိလုုိက္ရတာ။ ဟိုုကလည္း အေၾကာင္းသိ ဆုုိေတာ့ နင္မသိရေကာင္းလားလိုု႕ တစ္ခြန္းမွမေၿပာ။ သူ႕ဘာသာသူ မွာၾကားစရာရွိတာ မွာၾကား ေဆးေပးစရာရွိတာ ေပးၿပီး ၿပန္သြားတယ္။ မၿပန္ခင္ေတာ့ ေၿပာသြားေသးတယ္။ သရဲကား ရိုုက္ဖိုု႕ အစီအစဥ္ရွိလား တဲ့။ နင့္ၾကည့္ရတာလည္း သရဲေပါက္စၾကည့္ရသလိုုပဲ တဲ့။ သူ႕စကားကိုု ကၽြန္မ နည္းနည္း တုုန္လႈပ္သြားေပမယ့္ ထံုုးစံအတုုိင္း ကၽြန္မ ခပ္ေသာေသာ ရယ္ေမာ ပစ္လုုိက္တယ္။ ငါတုုိ႕ ဇာတ္ကားက သရဲကားထက္ ေၿခာက္ၿခားစရာ ေကာင္းပါတယ္ဟာ လိုု   ႕ေတာ့ ၿပန္မေၿပာၿဖစ္လိုုက္ ေတာ့ဘူး။

မနက္ အခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ေမာင္က ဧည့္ခန္းမွာထုုိင္ရင္း ဖုုန္းေၿပာေနတယ္။

“ ဒီေန႕ ရံုုးပိတ္တာပဲ ကိုုယ္စားဖုုိ႕ၿမဴ တစ္ခုုခုုခ်က္ၿပီး ယူလာေပးပါလား”  တဲ့။

ကၽြန္မ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖိုု႕ ခြက္ယူရင္းက ခပ္ေထ့ေထ့ ၿပံဳးမိတယ္။ ကၽြန္မကိုုယ္တုုိင္က ေမာင့္ကိုု ၿမဴနဲ႕သေဘာတူပါတယ္ တိုု႕ ကြာရွင္းေပးပါ့မယ္ လက္ထပ္ယူပါတုုိ႕ ကမ္းလွမ္းထားမွေတာ့ ေမာင္ ဒီလိုု ၿမဴ႕ကိုု ကမ္းလွမ္းရဲတာ ဆန္းေတာ့ မဆန္းပါဘူး။

“ ကိုုယ့္ဖုုိ႕ပါ ပိုုခ်က္လာခိုုင္းလိုုက္” လိုု႕  ေမာင္ၾကားေအာင္ လွမ္းေၿပာေတာ့ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ တစ္ဖက္က မေကာင္းပါဘူးလိုု႕   ေၿပာသလားမသိ။

“ ဘာလိုု႕ မေကာင္းရမွာလဲ။ လာခဲ့။ ကိုု စားစရာဘာမွမရွိဘူး” လုုိ႕ ၿပန္ေၿပာသံကိုုၾကားရတယ္။

ေရေႏြးနဲ႕ ထိလုုိက္တာနဲ႕ ေပ်ာ္ဝင္သြားတဲ့ Nescafe အမႈန္႕ နဲ႕ equal မွႈန္႕ေတြကိုုမွ အားမနာ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု ဇြန္းနဲ႕ နာနာေလး ေမႊေခါက္ပစ္လိုုက္တယ္။ ေမာင္ေၿပာေနတဲ့အသံကိုု မၾကားခ်င္ေတာ့လုုိ႕ေပါ့။ အစကေတာ့ ေစတနာနဲ႕ ေကာ္ဖီေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ေဖ်ာ္တုုိက္မလုုိ႕ပါပဲ။ လုုပ္ေနပံုုက တုုိက္ခ်င္စရာ တစ္စက္မွမရွိ။ ၿပီးရင္ သူက ၿမဴ ခ်က္ၿပဳတ္ ယူလာတာကိုု စားၿပဦးမယ္။ မနာလိုုစရာ မေကာင္းဘူးလား။  တကယ္က ကၽြန္မ အခန္းထဲဝင္ၿပီး တံခါးပိတ္ထားရမွာ ဒါမွမဟုုတ္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ထထြက္သြားရမွာ။ ဒါေပမယ့္ မသြားၿဖစ္ဘူး။ ဘာမွန္းမသိတဲ့ စိတ္က ကၽြန္မကိုု မသြားဖုုိ႕ ၊ အခန္းထဲ ပိတ္မေနဖုုိ႕ တားထားသလိုုပဲ။

ေကာ္ဖီခြက္နဲ႕ အခန္းထဲ ၿပန္ဝင္လာခဲ့ေပမယ့္ လူက ေဆာက္တည္ရာမရ။ သရဲအေသးစားေလးနဲ႕ တူတယ္လိုု႕ ေၿပာခံထားရတဲ့ မ်က္ႏွာကိုု  မွန္ထဲၾကည့္မိေတာ့ ကိုုယ့္ဘာသာ စိတ္ပ်က္မိၿပန္တယ္။ ဒါနဲ႕ မၿဖစ္ေသးပါဘူးေလ ဆုုိၿပီး ေရခ်ိဳးၿပီး ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ရွိေအာင္ two way ေလးနဲ႕ ပြတ္ထားလုုိက္မိတယ္။ အဝတ္အစား ခပ္လတ္လတ္ကိုုလည္း လဲ ထားလုုိက္တယ္။ တိုုက္ဆိုုင္တာေတာ့ မဟုုတ္ဘူး။ တမင္ကိုု ဝတ္ပစ္လုုိက္တာ။ အေပၚအက်ီ ၤက အသားေရာင္ႏုုႏုု ဇာေပ်ာ့ ခါးလြတ္အက်ီ ၤေလး။ ေအာက္ကေတာ့ အညိဳေရာင္ ဂါဝန္အရွည္ၾကီးကိုု   ဝတ္ထားလုုိက္တယ္။   ၿပီးေတာ့ BLV အၿပာႏုုေရာင္ေလးကိုုပါ ဆြတ္လုုိက္ေသးတယ္။

ကၽြန္မ ဘာေတြလုုပ္ေနတာလဲ။ တကယ္ဆိုု ၿပင္ဆင္ ေစာင့္ေနရမွာက ေမာင္ေလ။ ကၽြန္မမွ မဟုုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကိုုယ္ကၽြန္မ ဆန္းစစ္ မေနေတာ့ဘူး။ လုုပ္ခ်င္တာလုုပ္ဖုုိ႕ စိတ္ကိုု လႊတ္ထားဖုုိ႕ ဆံုုးၿဖတ္လုုိက္သူလုုိ ၿဖစ္ေနတယ္။     စိတ္ကိုု     နည္းနည္းလႊတ္လိုုက္ရတာ သက္သာတယ္ေ   မာင္။ ကၽြန္မ ဒီေန႕လိုု တစ္ခါမွ မေပါ့ပါးဘူးထင္တာပဲ။ ၿမဴလာတဲ့ခါ ေမာင္နဲ႕ အတူ လွတပတေလး ၿမဴ႕ေရွ႕ ရွိေနခ်င္ေသးတေလ။

ကၽြန္မ ၿပန္ထြက္လာေတာ့ ေမာင္က အိမ္ေရွ႕က ဆိုုဖာအရွည္ေပၚမွာ ေခါင္းအံုုးေတြ ဆင့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္ေတြနဲ႕ ေမွးမိွတ္ထားတဲ့ ေမာင့္မ်က္လံုုးေတြကိုုၾကည့္မိၿပီး တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္မ ဒီမ်က္ေတာင္ရွည္နဲ႕ မ်က္လံုုးေတြကိုု နမ္းခဲ့ဖူးတယ္ဆုုိတဲ့ အေတြးၿပန္ဝင္လာခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္မ ေက်ာထဲစိမ့္သြားတယ္။ သိပ္ၾကီးမားတဲ့ အမွားတစ္ခုုဟာ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္မနဲ႕မွ တိတိပပ လာပတ္သက္ေနတာတဲ့လဲ။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကိုု မၿမင္ရတဲ့ ဝရံတာမွာ ထြက္ရပ္ေနလုုိက္မိတယ္။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္ေရွ႕ မွာ ကားရပ္သံၾကားရတယ္။ မသိစိတ္ရဲ႕ ႏႈိးေဆာ္မႈနဲ႕ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ၿမဴ႕ကား။ ေမာင့္ကိုု ၾကည့္လိုုက္ေတာ့ ေမာင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနတုုန္း။ ေဟာက္သံေလးေတာင္ နည္းနည္းထြက္ခ်င္သလိုု။ ညက အဖ်ားရွိန္နဲ႕ ေကာင္းေကာင္း အိပ္လုုိက္ပံုုမေပၚဘူး။ သူ႕ကိုု အိပ္ေနပါေစဆိုုတဲ့ စိတ္ကေလးကလည္း ေပၚလာေသးတယ္။ တံခါးကိုု ကၽြန္မပဲ ထဖြင့္ေပးၿပီး ေမာင္ အိပ္ေနတယ္လုုိ႕ ေၿခဟန္လက္ဟန္နဲ႕ ၿပလုုိ႕ ၿမဴ႕ကိုု မီးဖိုုခန္းထဲ တစ္ခါတည္း တန္းေခၚသြားလိုုက္တယ္။

“ ဘာေတြလဲ ၿမဴ ”

“ ဆန္ၿပဳတ္ရယ္ ၾကက္ဥၿပဳတ္ မက်က္တက်က္ေတြနဲ႕ ၿမဴစြမ္ၿပဳတ္ရယ္။ ၿမဴစြမ္က ၾကက္ၿပဳတ္ရည္ပဲ ယူလာတယ္။ စားခါနီးမွ  ၿပန္ေႏႊးၿပီးထည့္ေပးဖုုိ႕ ”

သံုုးဆင့္ခ်ိဳင့္အၾကီးတစ္ခ်ိဳင့္နဲ႕ ၿမဴစြမ္ထုုတ္ေလးေတြကိုု ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္တယ္။ ခ်ိဳင့္ေတြကိုု တစ္ဆင့္ခ်င္း ၿဖဳတ္တယ္။ ၾကက္ဥေတြကုုိ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ေပၚ စီတင္ေပးတယ္။ ပန္းကန္လံုုး တစ္ခုုကိုု စင္ေပၚက လွမ္းယူၿပီး ဆန္ၿပဳတ္ထည့္ဖုုိ႕ အဆင္သင့္ လုုပ္ထားတယ္။ ကၽြန္မက ၿမဴလုုပ္ေနတာေတြကိုု ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္လို ထုုိင္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၿမဴက သူ႕ ဆံပင္ညိဳညိဳေတြကိုု ဒီေန႕ လက္ကိုုင္ပုုဝါအၿပာ တစ္ထည္နဲ႕ ခပ္ၿမင့္ၿမင့္ေလး ပင့္တင္ စည္းေႏွာင္ထားတယ္။ တီရွပ္ အၿပာႏုု၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအၿပာနဲ႕ တကယ့္ကိုု ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးေလး။  ၿမဴ႕ကိုု ကၽြန္မ ေတြေတြေလး
 ေငးၾကည့္ေနမိရာက ရုုတ္တရက္ ထရပ္ လုုိက္မိတယ္။

“ ၾကည့္စမ္း မေမသူရိန္႕ဆီက BLV အနံ႕ရတယ္ ”

“ ဟုုတ္တယ္။ အၿပာႏုုေလ၊ ၿမဴက ဒီေန႕ အၿပာရင့္ ဆြတ္လာတယ္ ”

ေၿပာရင္း ၿမဴ႕နား ပိုုတိုုးကပ္ၿပီး ပင့္သက္နဲ႕အတူ ရနံ႕ေတြကိုု ရိႈက္သြင္းပစ္လုုိက္တယ္။ ရုုတ္တရက္မိုု႕ ၿမဴလည္း လက္ထဲက ၿမဴစြမ္ထုုတ္ေတြကိုု ကိုုင္ရင္း ကၽြန္မကိုု ေဝခြဲမရတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္မ သူ႕ကိုုယ္က ေရေမႊးနံ႕ သက္သက္ကိုု ရိႈက္သြင္းမိတာ မဟုုတ္ဘူး။ သူ႕ ကိုုယ္နံ႕ သင္းသင္းေလးလည္း ပါတယ္။ အိုု … ၿမဴရယ္။

ကၽြန္မ ၿမဴ႕ကိုု ခပ္ေငြ႕ေငြ႕ေလး ထပ္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မစိတ္ကိုု တဆံုုးထိ လႊတ္ေပးလိုုက္ေတာ့တယ္။

“ ကၽြန္မ ကၽြန္မေလ …  ၿမဴ႕ကိုု သိပ္ခ်စ္တာပဲ သိလား”

စကားလံုုးေတြနဲ႕အတူ ဆံပင္ေတြသိမ္းထားလုုိ႕ ေပၚေနတဲ့ ၿမဴ႕ ဂုုတ္သားဝင္းဝင္းေလးကိုု တရိႈက္မက္မက္ ငံုု႕နမ္းပစ္လုုိက္တယ္။ အိုုး … ဒါ ဒါ   ကၽြန္မ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေတာင့္တေနတဲ့အေတြ႕အထိ တစ္ခုုေပါ့။ ကၽြန္မ လိုုအပ္ေနတာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိအေတြ႕မဟုုတ္ဘူး။ ခုုလိုု ႏူးညံ႕ လွပတဲ့ အေတြ႕အထိ တစ္ခုုဆိုုတာ ပိုုၿပီး ေသခ်ာသြားခဲ့ရၿပီ။    အဲဒီ ေသခ်ာမႈနဲ႕ ရရွိလိုုက္တဲ့     အေတြ႕အထိ အတြက္လည္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု  ေက်နပ္ေနမိတယ္။

သားရဲ တစ္ေကာင္ကိုု ေတြ႕လိုုက္ရသလိုု ၿမဴ တစ္ေယာက္ ၿမဴစြမ္ထုုတ္ေတြ ပစ္ခ်ၿပီး ေၾကာင္အမ္းမင္သက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ၿမဴ႕ကိုု ထားခဲ့ၿပီး ကၽြန္မ အခန္းထဲ ၿပန္ဝင္ခဲ့လိုုက္ေတာ့တယ္။ ဆက္ေနေနရင္ ကၽြန္မ ၿမဴ႕ကိုု ဘာေတြ ဆက္လုုပ္မိမယ္ မေသခ်ာဘူးပဲ။

ေမာင္နဲ႕ ကၽြန္မတုုိ႕  ဒီလိုု အေၾကာင္းခ်င္းရာေတြေၾကာင့္ တစ္အိမ္တည္း ေဝးေနၾကတာဆိုုတာ မၾကာခင္ေတာ့ အားလံုုး သိသြားၾကပါလိမ့္မယ္။

မေနာ္ဟရီ

၃၊၃၊၂၀၁၆