တစ္ရံခါဆီ ေဖေဖာ္ဝါရီဟုု

Tuesday, February 12, 2013

တစ္ရံခါဆီ ေဖေဖာ္ဝါရီ ဟုု …

အရွိန္ၿပင္းကားတစ္စင္း ကိုုယ့္ေရွ႕က ၿဖတ္ေမာင္းသြားတုုန္း အဆက္မၿပတ္ၿမည္လာတဲ့ ဖုုန္းသံေတြလိုု

ကၽြန္မ … လတ္တေလာ ဘဝကိုု အေရးတၾကီး ၿဖတ္ကူးေနပါတယ္  …. လိုု႕    ေၿဖပစ္လိုုက္ရမလား  …

အဲလိုု အေရာင္ေတြနဲ႕  မၾကာခဏ လာလာၾကည့္တတ္တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီကိုု ကၽြန္မမုုန္းတယ္ ….

စိတ္ေတြ ပ်ံသန္းခြင့္ မရတဲ့ ဇံုုဆိုုတာ မရွိေလေတာ့ ကိုုယ့္စိတ္ကိုုယ္ နားခ်ရတာပဲ လက္ဝင္တာပါ ..

သူတုုိ႕ အေသမသတ္ႏုုိင္တုုိင္း မာေက်ာခြင့္ ရသြားရွာတဲ့ ႏွလံုုးသားကလည္း နည္းနည္းေခါင္းမာတယ္

တကယ္ဆိုု ကၽြန္မ  … အဲဒီၾကိဳးကိုု အစဆြဲ ၿဖည္ၿပလုုိက္သင့္တာေပါ့  …ခုုေတာ့ ..

အသိတရားမဲ့သူေတြရဲ႕ ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ ဇာတ္ပိုု႕ဝင္လုုပ္ေပးရတာလည္း ဝဋ္နာကံနာတစ္ခုုပါပဲ

ခင္းက်င္းထားတဲ့ ဇာတ္က သိပ္လွလြန္းေတာ့ ဇာတ္ပိုု႕ကေန ဗီလိန္ၿဖစ္မွန္းမသိၿဖစ္သြား ..

ခင္ဗ်ား အေရးအသားေတြ တစ္ေန႕တၿခား ညံ့ညံ့လာတယ္  ဇာတ္ဆရာ …

ေနဝင္ခ်ိန္ေတြကိုု ဖန္ခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္လုုိက္မိေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီညေတြက ေအးစက္လိုု႕

ဘာမွန္ကန္ခ်က္မွ ဘာသက္ေသမွ မပါပဲ တြက္ထုုတ္လိုုက္ၿပီးကာမွ ကူးထည့္ပစ္လုုိက္တဲ့ အေၿဖလိုု ..

တခ်ိဳ႕ လူေတြရဲ႕  ထံုုအအ အၾကည့္ေအာက္မွာ ခ်ိဳေနပံုုက စိတ္ပ်က္စရာ ..

ဘဝအဆက္ဆက္ အစြန္းအထင္းလြယ္တဲ့ အေရာင္တစ္ေရာင္ မၿဖစ္ခ်င္ပါဘူးတဲ့(ကၽြန္မရူးေနၿပီထင္တယ္) ..

စိတ္ကူးရတိုုင္း ေတာင္းမိတဲ့ တစ္ခုုတည္းေသာ ဆုုလိုု မ်က္ရည္ေတြစိုုလိုု႕ …(ကၽြန္မ ငိုုေနမိေသးသလား)

ေက်းဇူးၿပဳၿပီး သံသရာဆီ သြားရာလမ္းေတြအားလံုုး ကိုု ပိတ္ေပးထားၾကပါ ..

ခရမ္းေရာင္ ဗ်ိဳင္းအုုပ္ေတြ ၿဖတ္သန္းခြင့္ မၿပဳ ဆိုုတဲ့ သတိေပးစာတမ္းေတြ ၿပည့္ေနတဲ့

ကၽြန္မ အခန္းနံရံကိုု ၾကည့္လိုုက္မိတုုိင္း ေမေမက တဖြဖြ ရယ္တတ္တယ္ ..

တကယ္ဆိုု ဒီလိုု စာတမ္းေတြကိုု ေကာင္းကင္ တက္ခ်ိတ္လိုု႕ မရမွန္း ေမေမလည္း သိတာပဲ …

ၿပတင္းေပါက္ေတြကိုု ဖြင့္ၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါ ေဖေဖာ္ဝါရီေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြစံုုေနတယ္

နကၡတ္အမွားေတြနဲ႕  က်ီစယ္တတ္တဲ့  သူ႕ ထံုုးစံအတိုုင္း ကုုမ္ရာသီဟာ အေရာင္အဝါေတြမဲ့လိုု႕

အခ်ိဳ႕ေသာ စကားလံုုးေတြနဲ႕ နာက်င္ကိုုက္ခဲေနတာကလြဲရင္ သစ္ရြက္ေတြက ဝါေနဆဲ…

မလြဲေတာ့တဲ့ အနာဂတ္ ေန႕ေတြမွာေတာ့ အဲဒီၾကိဳးစကိုု ငါဆြဲပစ္လုုိက္မိေတာ့မယ္ ….. ထင္တယ္ …. ။      ။

မေနာ္ဟရီ

၁၂.၂.၂၀၁၃

တစ္ရံခါဆီ ေဖေဖာ္ဝါရီဟု ….

ညေနခင္းေကာင္းကင္ဆီမွာ ခရမ္းေရာင္ဗ်ိဳင္းတစ္အုပ္ပ်ံသန္းသြားၾကတဲ့အခါ

ဒါဟာ ေဖေဖာ္ဝါရီ ဆိုတာပဲလုိ႔ ေမေမက ဆိုတယ္။

ေမေမ့ ဒိုင္ယာရီထဲမွာေတာ့ ေဖေဖာ္ဝါရီ ဆိုတာ နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္လုိပဲ မင္နီေတြခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔

အဲဒီ နီက်င္က်င္စာမ်က္ႏွာေတြကို မီးရႈိ႕သုတ္သင္ပစ္လုိက္တုန္းက

ကၽြန္မက အဝါေရာင္အေငးေတြနဲ႔ ခပ္ေလးေလးေတြးလုိ႔ .. ဘာကိုမွန္းေတာ့မသိဘူး ..

မီးခိုးေငြ႕ေတြကလြင့္ပါးၿပီး တိမ္တိုက္ေတြၿဖစ္သြားတဲ့အခါ ..

ေမေမ့မ်က္ဝန္းေတြက ၿပာလြင္လာၿပီး တိမ္ေတြကိုယ္စား ရိႈက္ၾကီးတငင္ငိုတယ္

သူတုိ႔ေတြကို သနားလုိ႔ ဆုိပဲ … ကၽြန္မနားလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေခါင္းညိမ့္ၿပခဲ့ဖူးတယ္..

အသံတိတ္သင္ၾကားမႈေတြကိုနာယူဖို႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွလံုးသားနံရံေတြက အထူးအပါးညီဖို႔လိုတယ္

ဒီစာသားကို ခဏခဏ ခ်ခ်ေရးေနခဲ့ဖူးၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ မလိုက္နာခဲ့ဖူးတဲ့ကၽြန္မက

ေဆးစပ္အသစ္ အေရာင္တြဲအသစ္ေတြနဲ႔ ေဖေဖာ္ဝါရီကိုခ်စ္ၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားေတာ့ ေမေမကရယ္တယ္..

ေမေမ့ရယ္သံေတြက  ဖန္တံတံ အေငြ႕အသက္ေတြနဲ႔  ..ဓာတ္ခြဲစူးစမ္းၾကည့္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရခဲ့လုိက္ဘူး

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေမွာ္ဆရာရဲ႕ က်မ္းတစ္အုပ္နဲ႔ မႏၱာန္ၾကိဳးရႈပ္ေတြၾကားမွာ အရုပ္ၿဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္

သိဟ္ရာသီရဲ႕ နကၡတ္ရုပ္နဲ႔ ေကာင္းကင္ကိုေမ့ၿပီး ဟန္လုပ္ေပ်ာ္ေမာေနမိတဲ့ အခ်ိန္ …

စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔သံေတြကို မသိက်ိဳးကၽြံၿပဳ ဟားတုိက္ရယ္ေမာပစ္ေနမိတဲ့အခ်ိန္ ..

အၿငိမ္မေနတတ္တဲ့ ေရာ္ရြက္ေၾကြေတြကိုေတာင္မွ ခ်စ္ၿမတ္ရိုက်ိဳးေနမိတဲ့ အခ်ိန္ …

တိမ္ေတြလိုပဲ ေယာက္ယက္ေတြခတ္လုိ႔ … အေရာင္ေၿပာင္းဖို႔ေမ့ေနခဲ့တာေလး တစ္ခုပါပဲ …

Fast ခလုတ္ကို ႏွိပ္လုိက္ပစ္လုိက္ေတာ့ အရုပ္ေတြ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားၿပီး သကၠရာဇ္တစ္ခုဆီ ရပ္တံ့သြားတဲ့ခါ

ေဖေဖာ္ဝါရီဟာ ဟန္က်ပန္က်နဲ႔  ၿပန္ေပၚလာတယ္ .. မယံုႏိုင္စရာ ပန္းေသြးေရာင္ တလက္လက္ထ လုိ႔ …

အရင့္အရင္ ဝိုင္ခြက္ေတြအတိုင္း မာရ္နတ္တစ္ပိုင္း ဘုရားတစ္ပိုင္း ပံုရိပ္ေတြ လိႈင္းထလို႔ ..

ေမေမ .. လို႔ ကၽြန္မေအာ္ေခၚလုိက္မိတဲ့အခါ … ခရမ္းေရာင္ဗ်ိဳင္းတစ္အုပ္ ထပ်ံသြားရဲ႕..

အနက္ေရာင္ေက်ာက္တံုးႏွစ္တံုးကို ပြတ္တိုက္ပစ္လုိက္တဲ့အခါ မီးေတာက္ေတြၿဖာက်လာတယ္ .

ကိုယ့္ကိုယ္ကို သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ မီးတင္ရႈိ႕ပစ္လုိက္ၿပီး ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့ .. 

သားၾကီးက ၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္း တရားေတာ္ထဲက စကားလံုးေတြကို မီးခိုးေငြ႕ေတြဆီပစ္တင္ေပးတယ္

သားကေလးကေတာ့ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကလိုပဲ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ ေသြးေအးဟန္ေဆာင္လုိ႔ ..

မီးေတာက္ေတြရဲ႕ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြၿပာက်မသြားခဲ့တာကိုေတာ့ …

ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ေတာင္ သတိမထားလုိက္မိေပမယ့္ ေမေမကေတာ့ သိသြားခဲ့ပံုပါပဲ …

အဲဒီေန႔ကစလို႔  .. ေမေမနဲ႔ ကၽြန္မတို႔သားအမိေတြ ..လမ္းေလွ်ာက္ မထြက္ၿဖစ္ၾကေတာ့ဘူး …

မေနာ္ဟရီ