အလြမ္းေၾကာင့္ ၿဖစ္ေသာ စစ္ပြဲမ်ား၊ လြမ္းစရာ မေကာင္းတဲ့ သီခ်င္း

Monday, June 27, 2011

အလြမ္းေၾကာင့္ ၿဖစ္ေသာ စစ္ပြဲမ်ား

စိတ္ကို စိတ္နဲ႔တုိက္ရတာ ၾကာလာေတာ့ အက်အဆံုးမ်ားလာတယ္

နာလံမထူႏိုင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ စူစူးနစ္နစ္ၾကည့္ေနပံုက ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿခံဳခို တိုက္ရဖန္မ်ားေတာ့ ဗ်ဴဟာလည္း မေၿမာက္ေတာ့ဘူး

လက္ေၿဖာင့္ တပ္သားေတြကလည္း ငါ့အသံကို အနာခံ လြဲလာတယ္ ...

ခံႏိုင္ရည္ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ ... ငါ့ကိုငါက မသိသလို ဟန္လုပ္ေမးတယ္

ေၿခာက္ေသြ႕ပ်က္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးမွာ ဘာအသံမွ မက်န္ေတာ့ဘူး ....။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ခလုတ္တိုက္ေနမိတာကလည္း ဇေဝဇဝါ ၿဖစ္ခ်င္စရာ

ေဟာ ဟိုနားက ထကြဲၿပန္တဲ့ ေရၿမဳပ္ဗံုး တစ္လံုး ..............

ပိုက္စိတ္တိုက္ ရွာဟန္ၿပဳတုန္းက ဘယ္မွာပုန္းေနလုိ႕ ငါ အမိန္႕ေပးထားခဲ့မိပါလိမ့္ ...

စစ္ကူမရွိ မဟာမိတ္မရွိ .. စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ တိုက္မိေနေသာ စစ္ပြဲမ်ား .. .... ..... ...

အမိန္႕သံေတြ ေပါက္ကြဲ ဆူညံေနၿပီး နာခံမႈ မပါေတာ့ေသာ နံနက္ခင္းမ်ား ..

ထံုေပေပ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ အေရာင္မဲ့ မသိစိတ္ .. အသိစိတ္မ်ား

မၿဖစ္ႏိုင္ၿခင္းမ်ားစြာကို ထုဆစ္ေနမိေသာ အဆိပ္မိထားသလို အသိဥာဏ္မ်ား ..

ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ရွည္ၾကာခဲ့ေသာ သံု႕ပန္းဆန္ဆန္ ခံစားမႈမ်ား ....

ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရဲ႕ ႏွင္းကြဲစ မနက္ခင္း အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ...

မွန္တစ္ခ်ပ္ထဲ .. ... ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတဲ့ စစ္တလင္းလုိ မ်က္ႏွာနဲ႔

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သားရေနခဲ့လို႕ အတုအစစ္ခြဲမရေတာ့တဲ့ အၿပဳံးတစ္ခုကိုသာ

ငါ ...စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအၿဖစ္ ၿပန္ရရွိခဲ့လိုက္ရဲ႕ .... ....

မေနာ္ဟရီ

လြမ္းစရာ မေကာင္းတဲ့ သီခ်င္း

Scene 1

စစ္ပြဲတစ္ခု အစပ်ိဳးလာသလိုမ်ိဳး .. ပ်ိဳးလာတဲ့ အင္ထရိုပိုဒ္က နည္းနည္းေတာ့ မုိက္သလို ရွိသား

အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးစာခ်ဳပ္ပါ စကားလံုးေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပတ္ပ်ိဳးေတြလည္း ဝင္မလာေသးဘူး

အစဆုိတဲ့အတုိင္း .. ယဥ္သကိုနဲ႔ ေၿခဆင္းနဲ႔ ညင္ညင္သာသာေလး .. ရက္စက္ေနခဲ့ပံု …

နည္းနည္းေတာ့ … ရင္ခုန္ခ်င္စရာ ေကာင္းတယ္ …

Scene 2

တရႊီရႊီပ်ံသန္းလာတဲ့ က်ည္ဆံသံေတြ၊ တရစပ္ေပါက္ကြဲေနတဲ့ဒံုးက်ည္ေတြ …

နာက်င္မႈရဲ႕ ေတာ္လဲသံေတြ … ေသြးရဲရဲသံရဲရဲေတြနဲ႔ ဒုတိယပိုဒ္က ဝိဘစၦ ရသမ်ားလာၿပီ ..

လက္တစ္ဖက္က လက္တစ္ဖက္ကို စြန္႔ခြာလုိက္ရတဲ့ ဂီတ ..

ေၿခတစ္ဖက္က ေၿခတစ္ဖက္ကို လုိက္ရွာေနရတဲ့ စံုန႔ံသာၿမိဳင္ .. အတီးပိုဒ္ကအစ သိပ္မၿမိဳင္ေတာ့ဘူး။

Scene 3

ဝိညာဥ္ေတြငိုတယ္ .. အသက္ရွိလ်က္ေသဆံုးသြားရသူေတြ ငိုတယ္ .. မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ ဂီတအတြက္ ငိုတယ္

တတိယေၿမာက္ ၿမစ္လက္တက္မွာေတာ့ စီးဆင္းသံက နည္းနည္းေၿပာင္းသြားခဲ့ၿပီ …

ဟင္နရီဒူးနန္႔က ဒီစစ္ပြဲေတြကို ဘယ္လို စိတ္ထားနဲ႔ၿဖတ္ခဲ့တာလဲ ဆုိတာ သိလာတယ္

ႏိုက္တင္းေဂးလ္ရဲ႕ မီးအိမ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္တတ္လာတယ္ …

ပ်ံသန္းလာမယ့္ အနီေရာင္ ၾကက္ေၿခခတ္ေတြကိုလည္း အိပ္မက္မက္တတ္လာတယ္ .

Salvation army ဆိုတာ ဘဝေတြကို ကယ္တင္တဲ့တပ္တဲ့လား ….

ကေယာင္ကတမ္းေတြလည္း ပါးစပ္က အလိုလို ရြတ္ဆိုေနမိတတ္လာတယ္ …

Scene 4

ကိုယ္ပိုင္အတၱကေလးေတြ နည္းနည္းစီ ေလွ်ာ့ခ်ၿပစ္ဖို႔ ညွိႏိႈင္းေတာ့ အဲဒီသမိုင္းက ေဆးမမီေတာ့ဘူး

သံလြင္ခက္ေတြ ခ်ိဳးငွက္ၿဖဴေတြကို ဘာလို႔ ေစာင့္ေနတာလဲ .. .. ေရက ခုထိမလႊမ္းေသးဘူး

လႊမ္းေနတာက ေသြးစက္ေတြ … ဝိညာဥ္အေသေတြ ..အနာဂါတ္အေသေတြ ..

ငါတုိ႔ ေနာက္ဆုတ္ၾကပါေတာ့လား ………ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားခ်ရတာ လက္အဝင္ဆံုးပဲ ..

စကားမွမဆံုးေသးဘူး .. လက္ကေလးကို ေကြးညြတ္လုိက္မိၿပီ ဆိုသလို .. ဆိုသလို … ဆိုသလို..

စိတ္ကေလးတစ္ဆစ္စာ ေနာက္ဆုတ္လုိက္ဖို႔ကိုပဲ စိတ္ေတြ ေလးလံ တုံ႕ဆိုင္းေနခဲ့ …

အက်အဆံုးမ်ားသလို အပ်က္အစီး အဆံုးအရႈံးလည္း မ်ားလြန္းတယ္ (ဘာထပ္ဆံုးရႈ့ံးခံဖို႔ က်န္ေသးလုိ႔လဲ ..)

Scene 5

ေနာက္ဆံုး ၿငိမ္းသြားခဲ့တဲ့ မီးဟာ ဘာမီးလဲ …. တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ စိတ္ကုန္ …

တလူလူက်န္ခဲ့တဲ့ စိတ္အခိုးအေငြ႕ေတြက ၿမင္မေကာင္းဘူး …

မထူးေတာ့တဲ့ဇာတ္မွာ တေယာသမားခ်ည္းက်န္ေတာ့သလို ဂီတက အိုင္ဖြဲ႕ အီဆြဲလာခဲ့ …

ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ၿဖစ္ေနတဲ့ မီးခိုးေတြ ဘယ္ဆီသြားရမွန္းမသိသလိုၿဖစ္ေနပံု ….

အေယာင္ေယာင္ အနန ဘယ္လိုအဆံုးသပ္ရမွန္းမသိ အဆံုးသပ္သြားခဲ့ရပံုက …

တသသ ေအာ္ဟစ္လြမ္းေမာေနခ်င္စရာ တစ္စက္မွမေကာင္းတာ ေသခ်ာတယ္ …။

မေနာ္ဟရီ

၂၂.၂.၂၀၁၁

တကယ္က ဒီကဗ်ာက လြမ္းေနေသာအၾကည့္မ်ား နဲ႕ အတူတူ ေရးခဲ့တာပါ .. ခုက် အလြမ္းေၾကာင့္ ၿဖစ္ေသာ စစ္ပြဲမ်ားနဲ႕ တြဲတင္လုိက္မိၿပီ း)