Tuesday, March 9, 2010
ကိုၿပည္ေသြးႏိုင္နဲ႔ သူ႔ဇနီးခင္သန္းျမင္႔တို႔ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္းကို လုပ္ေနစဥ္က ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳေလးပါ။ အၾကည္ေတာ္ကေတာ့ မၾကီးမငယ္နဲ႔ ဒါမ်ိဳးလည္း ေရးသလားလို႔ ေမးပါတယ္။ တကယ္က ကၽြန္မ ေရးေနက်ပံု မဟုတ္လုိ႔ ေၿပာတာပါ။ တကယ္လည္း ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေရးဖူးပါဘူး။ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ အိပ္မက္နဲ႔ လက္ေတြ႕ ေရာယွက္ေနဟန္မ်ိဳးမွာ အခ်စ္ဝတၳဳပံုစံ နည္းနည္းစြက္ၿပီး ေရးထားတာမ်ိဳး ၿဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ အိပ္မက္ကေတာ့ တကယ္ပဲ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တည္းကေန ၂၀၀၇ ထိ ဆက္တုိက္မက္ဖူးတဲ့ အိပ္မက္ပါပဲ။ အဲဒါကို ၿဖည့္စြက္ေရးထားတာမ်ိဳးပါ။ အဲဒီအိပ္မက္ကို ခုလို ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ၊ လံုးခ်င္းဝတၳဳထဲက အပိုင္းတစ္ခု အၿဖစ္ လည္း ခ်ေရးပစ္လုိက္ေရာ တစ္ခါမွကို ထပ္မမက္ေတာ့ပါဘူး။ ေႏြကိုဖြဲ႕တဲ့တိမ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၾကိဳက္လုိ႔ လံုးခ်င္းဝတၳဳတစ္အုပ္ေခါင္းစဥ္
ေႏြကို ဖြဲ႕တဲ့တိမ္
အိပ္မက္ေတြထဲက ကမ္းပါးေလးတစ္ခုေပၚမွာ ကိုယ္ရပ္ေနမိတယ္။
ဟိုး.. ခပ္ေဝးေဝးက ေသးငယ္တဲ့ အစက္ကေလး တစ္စက္ဟာ သစ္အယ္သီးေရာင္ ေလွကေလး တစ္စင္းမ်ား ၿဖစ္မလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္သူကို တင္ေဆာင္လာတဲ့ ေလွကေလးတစ္စင္းပဲ ၿဖစ္မွာပါ။ ခက္တာက ေရႊအိုေရာင္ အလင္းသဲ့သဲ့ေတြ ေအာက္မွာ ဘာကမွ မသဲကြဲခဲ့ပါဘူး။
………………………………………………………………………………
စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို တို႔ထုတ္ဖယ္ရွားဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ရင္း ငယ္ငယ္က ေလွာ္ခတ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ စိတ္ကူး တိမ္တိုက္ေတြအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။ သူတို႔ ကိုယ့္ဆီ ၿပန္လွည့္လာခဲ့ေသးသလား လုိ႔ ..။ ဝကၤပါေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္းေပါ့ ..။
တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ကိုယ္ဟာ လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့ ရနံ႔တခ်ိဳ႕ကို ရယ္ရယ္ ေမာေမာနဲ႔ နားမလည္ ပါးမလည္ စိတ္ကူးယဥ္စြာ ရွဴရႈိက္ခဲ့မိဖူးပါရဲ႕ ..။ ခုေတာ့လည္း ေနာင္တ တခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ စြတ္စြတ္စိုစို ၿပံဳးေနမိၿပန္တယ္။
တကယ္ဆို .. ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြအေပၚ သစၥာ မမဲ့ခဲ့သင့္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြယ္ .. ကိုယ္ဟာ ၂၁ရာစု သိပၸံေခတ္ၾကီးထဲမွာ ရွင္သန္ ၾကီးၿပင္းေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေလာကရဲ႕႕ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကို တပင္တပမ္း သင္အံ ေလ့လာတူးေဖာ္ ၾကည့္ခဲ့ၿပီးကာမွ ကိုယ့္အိပ္မက္ရဲ႕ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ဆန္းစစ္ဖုိ႔က်ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိတယ္။
ခ်စ္သူရယ္ .. ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးပါ။ ဟိုး… ကမၻာ တစ္ဖက္ဆီကေန ကိုယ့္ကို တမ္းတေနခဲ့ရတယ္ဆုိရင္ေပါ့ ..။
………………………………………………………………………………
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဆံႏြယ္ ေခြေခြေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြက အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ညိဳေရႊေရာင္ ေတာက္ပေနခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ကို ရင္ေမာေစႏိုင္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ ကိုယ္စာ နံနက္ခင္း အလင္းနဲ႔အတူ ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ရက္တယ္လို႔ ေၿပာရင္လည္း ခံရမွာ ပါပဲ။ ႏူးညံ့ၾကည္စင္လြန္းတဲ့ မ်က္ဝန္းလက္လက္ေတြဟာ ကိုယ့္ကို ညြတ္ႏူးမိန္းေမာေစခဲ့ ပါလ်က္နဲ႔ ကိုယ္က ဒီ မ်က္ဝန္းအစံုကို အသိမ္းလြန္ၿပီး ထုတ္မၾကည့္မိေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုလို ထားခဲ့မိတယ္။
တကယ္ဆို သကၠရာဇ္ေတြဟာ တစ္စစီ ၿပန္ေကာက္ယူလုိ႔ရတဲ့ မွန္ကြဲတစ္ခ်ပ္မွ မဟုတ္တာ။ သံသရာဆိုတာကိုလည္း ေလ့လာ သိရွိထားခဲ့ေပမယ့္ အတိတ္ေမ့ သစ္သီး ေတြကို စားသံုးခဲ့ရေလေတာ့ ဘာကိုမွ ဆက္စပ္မရတာ ကိုယ့္အမွားလားကြယ္။ ခ်စ္သူရယ္ တကယ္ပဲ ကိုယ္တို႔ဟာ အရင္ ဘဝအဆက္ဆက္ကတည္းက ေတြ႕ဆံုဖို႔ ဆႏၵ ၿပဳခဲ့ ၾကသလား။ ဆုေတာင္းတစ္ခုကို အတူၿပဳခဲ့မိၾကသလား။ ကိုယ္တို႔ ဘယ္သိႏိုင္ၾကမွာလဲ။
ဒါဆိုလည္း ကိုယ္တို႔ ဒိထက္ပို ေစာေစာ ေတြ႕ခဲ့သင့္တာေပါ့ေနာ္။ ဘဝရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ေတြဟာ ဘာၿပီး ဘာလာမယ္ဆုိတာ ၾကိဳတင္သိခြင့္ရတဲ့ အရာေတြ မဟုတ္ခဲ့ေလေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔မွာ အဲဒီအိပ္မက္ေတြဟာ ကိုယ္ၾကံဳေနက် အတိုင္း ကိုယ့္ေရွ႕ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ရဲခဲ့ဘူးေလ။
………………………………………………………………………………
ညိဳေရႊေရာင္ ဆံႏြယ္ေခြေခြေလးေတြရယ္ သစ္အယ္သီးေရာင္ ေလွကေလး တစ္စင္းရယ္။ ညင္သာစြာာ ကိုယ့္လက္ထဲ ထည့္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ဆင္စြယ္ႏွစ္ေရာင္ ရုိမန္ကက္သလစ္ ေတြရဲ႕ လက္ဝါးကပ္တုိင္ပံုပါ ပုတီးတစ္ကံုးရယ္ သားေရဖံုးအနက္ေရာင္ေပၚမွာ ေရႊေရာင္ လက္ဝါးကပ္တုိင္ပံု ရိုက္ႏွိပ္ထားတဲ့့ က်မ္းစာအုပ္တစ္အုပ္ရယ္ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူ ဝတ္ဆင္ ထားတဲ့ ဆင္စြယ္ေရာင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ရွပ္အက်ီ ၤ ကပိုကရိုရယ္ ၊ ဘယ္လုိမွ ေၿပာမၿပတတ္ ေလာက္ေအာင္ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနတဲ့ ခံစားမႈ တစ္ခုရယ္ နဲ႔ ကိုယ္တုိ႔ ေဝးကြာ သြားခဲ့ရၿပန္တယ္။
ကိုယ္က ဘာလုိ႔မွန္းမသိ။ ကမ္းေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေလွကေလး ထြက္သြားရာကို ေငးၾကည့္နာက်င္ေနမိတယ္။ အိပ္မက္က အႏိုး္မွာ သည္းသည္းထန္ထန္ ရႈိက္ငိုေနမိၿပန္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ကိုယ္ .. ဘာလုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ထားပစ္ခဲ့ရတာလဲ။
လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ အိပ္မက္ထဲက ပုတီးေလးနဲ႔ က်မ္းစာအုပ္ကေလး ဟာ ကိုယ့္ဆီမွာ တကယ္ပဲ ရွိေနခဲ့တာေတာ့ အံ့ၾသစရာပါ။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူ ထားတာလည္း မဟုတ္ .. တစ္စံုတစ္ေယာက္က တသီးတသန္႔ ေပးတာလည္း မဟုတ္ပါပဲ တဆင့္ တဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းရင္း ကိုယ့္ဆီမွာ ခရီးဆံုးခဲ့ရတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ။
တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားတဲ့ ေလွကေလးေပၚက ခ်စ္သူရဲ႕ အညိဳေရာင္ မ်က္ဝန္းေတြကို ၿပန္ေတြးၾကည့္မိတုိင္း တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား မႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕..။ ကိုယ္ဟာ လက္ေတြ႕က်ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အိပ္မက္ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့ ထားခဲ့မိတာ။
တကယ္ဆို ကိုယ္ဟာ မုန္တိုင္းထဲက လြတ္ေၿမာက္လာကာစ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ပါ။ ေသာကဝန္ထုတ္ေတြ ေလးေလးလံလံ ပိၿပိဳက်ခဲ့တဲ့ ဒါဏ္ေတြကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီ မ်က္ဝန္းေတြကို မတမ္းတၿဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိေနထိုင္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ပဲ သိပါတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ မီးၿပင္းတိုက္ခံထားရတဲ့ သံမဏိ တစ္စလို မာေက်ာေနခဲ့ပါၿပီ။
………………………………………………………………………………
ဒါေပမယ့္ကြယ္ .. သိပ္အံၾသစရာေကာင္းတာပဲ။
ဟိုး .. ေဝးေဝးက .. ေသးငယ္တဲ့ အစက္ကေလး တစ္စက္ဟာ ကိုယ့္ကမ္းဆီ တေရြ႕ေရြ႕ ၿပန္လည္ ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့ သစ္အယ္သီးေရာင္ ေလွကေလး ဆုိတာလည္း သိေရာ ကိုယ္ဟာ အရင္ကလိုပဲ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ ၿပန္ၿဖစ္သြားတယ္။ တသုန္သုန္ ၿဖတ္သန္း တိုက္ခတ္လာတဲ့ ရနံ႔ခ်ိဳခ်ိဳေတြကို ေခါင္းေမာ့ လည္ဆန္႔ရင္း ႏွစ္လိုေနတတ္တဲ့ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္လို ကိုယ္ဟာ လန္းဆန္း သက္ဝင္လုိ႔ …။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာလည္း ရင္ခုန္သံေတြ မၾကံဳစဖူး လန္းဆတ္ သစ္လြင္ ပ်ိဳၿမစ္လို႔။ သူ တကယ္ပဲ ကိုယ္က်န္ရစ္ခဲ့ရာ ကမ္းဆီ ၿပန္လွည့္လာခဲ့တယ္ေလ။ ကိုယ္ လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ ထားတဲ့ ဆင္စြယ္ပုတီးေလးကို အသာ ၿပန္ၾကည့္မိတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ သူေပးခဲ့ဖူးတဲ့့ ဆင္စြယ္ ပုတီးေလးနဲ႔ တစ္ေထရာတည္း ပါပဲ။
ခုတစ္ခါမွာေတာ့ ကိုယ္ … သူကမ္းေပးလာတဲ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လုိက္မိပါၿပီ။ ေလွကေလးေပၚကို ညင္သာစြာ ဆြဲယူ တြဲေခၚသြားရာကို ကိုယ္လုိက္ခဲ့မိၿပီ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဆင္စြယ္ႏွစ္ေရာင္ ရွပ္အက်ီ ၤ ကပိုကရို ေအာက္က ခ်စ္သူရဲ႕ ဆင္စြယ္ႏွစ္ေရာင္ အသားႏုႏု ကိုလည္း ၿမင္ေနရတယ္။ ဒါဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြလိုပဲလား။ နိုးထ လာခဲ့ရင္ ကိုယ္ ငိုရႈိက္ေနခဲ့ ရဥိးမွာလား။
………………………………………………………………………………
ကိုယ့္ရဲ႕ အညိဳေရာင္ ဆံစေတြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ညိဳေရႊေရာင္ ဆံႏြယ္ေခြေတြ ေရာယွက္သြားခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ..သူ႔ရင္ခုန္သံကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကားလုိက္ရပါၿပီ။ နတ္ဆိုးေတြ သကၠရာဇ္ အဆက္ဆက္ လိုက္လံ ေႏွာက္ယွက္ ဖ်က္ဆီးထားတာကို ခံရတဲ့ ကစားပြဲေလးတစ္ခုကို အဆံုးသတ္လုိက္ရသလို ကိုယ္တို႔ ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီလား …။ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ စီးက်သြားတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြကို သူက လြတ္လပ္စြာ စီးဆင္းခြင့္ ေပးတယ္။ ၿပီးမွ စကားတစ္ခြန္းကို တိုးဖြညင္သာစြာ ဆိုတယ္။
“ အရာအားလံုး ၿပီးဆံုးသြားၿပီပဲကြယ္ မင္းရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြဟာ ဒါ ေနာက္ဆံုး ၿဖစ္မွာပါ ”
တဲ့။
တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ခုၾကားမွာ ဆင္စြယ္ႏွစ္ေရာင္ ပုတီးေလး ရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ မဖယ္ပစ္ၾကဘူး။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ကိုယ္ရွိေနခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲမွာေတာ့ က်မ္းစာအုပ္ကေလး ရွိေနတယ္။ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ထြက္ခြာေနတဲ့ ေလွကေလးနဲ႔အတူ ကိုယ္တို႔ ဘယ္ကို သြားၾကမွာလဲ။
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကမ္းတစ္ဖက္ဆီမွာေတာ့ ဒါဏ္ရာ အနာတရေတြနဲ႔ အတိတ္အားလံုးကို ထားခဲ့လုိက္ၿပီ။ လံုၿခံဳေႏြးေထြးရာ ေနရာသစ္ တစ္ခုကို ခ်စ္သူနဲ႔အတူ သြားေနၾကၿပီပဲေလ။ ကိုယ္တုိ႔ရဲ႕ ဥိးတည္ရာေကာင္းကင္ဟာ အလင္းတခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ၾကည္စင္လုိ႔ ..။ လွပတဲ့ တိမ္ၿဖဴတခ်ိဳ႕ စီးေမ်ာေနရာ ေကာင္းကင္ၿပင္ၾကီးကို အတူေငးၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ မ်က္ရည္ေတြ ေသြ႔ေၿခာက္သြားတာကို သတိၿပဳလုိက္မိတယ္။
“ ဟိုးမွာ ၾကည့္စမ္း ”
“ အင္း ”
“ အဲဒါ ေႏြကို ဖြဲ႕တဲ့ တိမ္ေတြ ”
“ ေႏြကို ဖြဲ႕တဲ့တိမ္ ..”
ကိုယ္ သံေယာင္လုိက္ လုိက္မိတယ္
“ ဟုတ္တယ္ မိုးတိမ္ေတြလို စြတ္စိုမႈကို မေပးဘူး။ ဒီအတြက္ မင္း မငိုရေတာ့ဘူး ”
“ ရွင္ ”
“ ဟုတ္တယ္ ေနာက္ မိုးတိမ္ေတြလို မည္းေမွာင္မေနဘူး ဒီအတြက္ မင္းဘဝမွာ အေမွာင္ဆိုတာ မရွိရေတာ့ဘူး ”
“ အိုး ..”
တကယ္ပါ။ ဘာၿပန္ေၿပာရမွန္း မသိတဲ့အတြက္ တိတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ တိတ္ဆိတ္မႈဟာ သိပ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေၿမ႕စရာ ေကာင္းတာကို သိေနတယ္။ မွီႏြဲ႔ထားမိတဲ့ သူ႔ရင္ခြင္ဟာလည္း ေႏြကို ဖြဲ႕တဲ့တိမ္ေတြ စီးေမ်ာရာ ေကာင္းကင္ၿပင္လိုပဲ ေႏြးေထြး ၾကည္စင္ေနခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
…………………………………………….. မေနာ္ဟရီ ………………………….
20 Comments:
အဟမ္း အဟမ္း ...
အဟမ္း အဟမ္း ...
မဂ်ဴ၊ မဒါ နဲ႕ က်န္တဲ႔ခံစားတတ္တဲ႔ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီးမ်ား ... စိတ္ကူးယဥ္မိေနသည္ကို ေခ်ာင္းဟန္႕၍ သတိၾကိဳေပးပါတယ္ ....။
အခုလို အပူခ်ိန္ ၃၄မွာ ...
သတိေလးဘာေလးထားၾကပါ ...။ :P
အိပ္မက္ေတြထဲက ကမ္းပါးေလးတစ္ခုေပၚမွာ ကိုယ္ရပ္ေနမိတယ္။
ဟိုး.. ခပ္ေဝးေဝးက ေသးငယ္တဲ့ အစက္ကေလး တစ္စက္ဟာ သစ္အယ္သီးေရာင္ ေလွကေလး တစ္စင္းမ်ား ၿဖစ္မလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္သူကို တင္ေဆာင္လာတဲ့ ေလွကေလးတစ္စင္းပဲ ၿဖစ္မွာပါ။ ခက္တာက ေရႊအိုေရာင္ အလင္းသဲ့သဲ့ေတြ ေအာက္မွာ ဘာကမွ မသဲကြဲခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီ့ သစ္အယ္သီးေရာင္ေလွကေလး နဲ႕အတူတူေမ်ာပါသြားခဲ့တယ္..
မေနာ္ဟရီနတ္သမီးရဲ႕ လက္မ်ားစြာထဲက
အခ်စ္နဲ႔မႈန္းေသာလက္နဲ႔ ေရးခ်ယ္ထားတဲ့
ပန္းခ်ီ၀တၳဳပါ..။
ခ်စ္သြားပါတယ္ မမ..။
( ၃၄ အပူမွာ ခံစားခ်က္ေတြ ေရွာ့ မျဖစ္ေအာင္ ။
ေလွ်ာ့ ဖတ္သြားေၾကာင္း..)
စိတ္ကူးနဲ႔လက္ေတြ႔ဘ၀ဟာကြာျခားတယ္ ခ်စ္သူရယ္သိေစခ်င္တယ္........ သီခ်င္းေလးေကာက္ျငီးမိပါတယ္ကြယ္
အပူခ်ိန္ ၃၄ ေလာက္ေတာ႔အေပ်ာ႔ပါကြယ္
၄၅ ေလာက္ ၅၀ မွာေနသားက်ျပီးသား........
ေမခကိုရန္စြယ္နဲ႔ေငါေငါရန္ေတြ႔ေနတယ္ အခု.....
ဘယ္႔နွယ္ အသဲတစ္စိတ္ကြဲအက္ေနပါတယ္ဆိုမွ သူက အနာေပၚတုတ္လာခ်တယ္.....
အေျပာမခံဘူး လက္ေတြ႔လုပ္လိုက္ေတာ႔မယ္ .....ဟင္း း(
မဂ်ဴ
ေနာက္မွတစ္ေခါက္လာမန္႔မယ္ ေသခ်ာဖတ္ျပီး
မေနာ္ရဲ႕ အခ်စ္လက္ရာ သက္သက္ကေလး...
ေနအံုုး..အၾကည္ေတာ္ ေျပာသလိုုဆိုု.. အခ်စ္က..ငယ္မွ လွတယ္လား.. မၾကီးမငယ္ ခံစားခ်က္ မဟုုတ္ပဲ..ၾကီးၾကီး ငယ္ငယ္ ခံစားလိုု႕ ရတဲ့.. အေၾကာင္းအရာ ေတြရယ္ပါ.. း)
အားပါး..ေကာင္းလိုက္တာ။ခ်စ္မမ စာေလး ...အရမး္လွတာပဲ။
အိပ္မက္တဲ႔လား။
မိုက္လိုက္တာ :D...
အားက်လိုက္တာ။
မယ္လည္း အိပ္မက္ မက္ဖူးတယ္။ အိပ္မက္ကို ေရးဖူးတယ္။ အတိုပဲ ရတယ္။
စာေလး အကုန္လံုးၿပီးရင္ တျဖည္းျဖည္း အရသာခံျပန္ဖတ္ဦးပါမယ္။
ေမ်ာသြားတာေတာ့ တကယ္ဘဲ...။
ဖတ္ျပီး ကိုဇက္ကြန္မင့္ ဖတ္လိုက္ေတာ့ ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ရတယ္..။
ဘုရားသခင္ရယ္..။
အခ်စ္ရယ္...။
ေနာက္ထပ္ ဘဝမွာ ဘာေတြ ထပ္လိုပါေသးသလဲ..။
တစ္ခုလိုေသးတယ္ ... You are my religion ဆိုတဲ႔သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ ....။
ကိုဇက္ေရ.. လႊတ္ေပးထားလိုက္
ႏိုင္မွာမဟုတ္။ ၅၀ ေတာင္မမႈဆိုဘဲ ေဒၚဂ်ဴက.. ဟိ...။
လက္ေတြ႔ျပခ်င္တဲ႔သူေတြခ်ည္းဗ်ိဳ႕။
လႊတ္သာထားလုိက္ပါေလ။ :PPP
ေအာ္ ရယ္ခ်င္လုိ႕ သစ္ရြက္လႈပ္တဲ႔အရြယ္ေတြကိုး Craton ရယ္။ .... ဘာ၀နာမဖက္ဘဲ တစ္ခုခု ဖက္မယ္ဆိုလို႕ ဘယ္ရမလဲ ...။ .... အပူပိုင္းႏုိင္ငံမွာ လံုလံုေလာက္ေလာက္ပူတာေတာင္ .... မလံုေလာက္ေသးဘူးလုိ႕ တကာမၾကီး ေဘဘီဂ်ဴတုိ႕က အမွတ္မွား အသိမွား အယူမွားေနတာ ....။
မေျပာရင္လည္း လူငယ္ေတြက လူၾကီးေတြကို မထိန္းဘူးျဖစ္ဦးမယ္မဟုတ္လား။
:P
ဟုတ္
လာဖတ္သြားပါတယ္ ေဒၚမေနာ္ဟရီ ခင္ဗ်ား
တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ကိုယ္ဟာ လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့ ရနံ႔တခ်ိဳ႕ကို ရယ္ရယ္ ေမာေမာနဲ႔ နားမလည္ ပါးမလည္ စိတ္ကူးယဥ္စြာ ရွဴရႈိက္ခဲ့မိဖူးပါရဲ႕ ..။ ခုေတာ့လည္း ေနာင္တ တခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ စြတ္စြတ္စိုစို ၿပံဳးေနမိၿပန္တယ္။ (အဲလိုျပံဳးခ်င္လိုက္တာ)
ဒါဆိုလည္း ကိုယ္တို႔ ဒိထက္ပို ေစာေစာ ေတြ႕ခဲ့သင့္တာေပါ့ေနာ္။ (ကိုယ္႔အတြက္ေတာ႔ ကံေကာင္းတယ္ ေစာေစာမေတြ႔ခဲ႔တာ အဟိ)
တကယ္ဆို ကိုယ္ဟာ မုန္တိုင္းထဲက လြတ္ေၿမာက္လာကာစ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ပါ။ ေသာကဝန္ထုတ္ေတြ ေလးေလးလံလံ ပိၿပိဳက်ခဲ့တဲ့ ဒါဏ္ေတြကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီ မ်က္ဝန္းေတြကို မတမ္းတၿဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိေနထိုင္ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ပဲ သိပါတယ္ေလ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ မီးၿပင္းတိုက္ခံထားရတဲ့ သံမဏိ တစ္စလို မာေက်ာေနခဲ့ပါၿပီ။ (အထိဆံုးစာပိုဒ္......ရင္ထဲကိုတုိက္ရိုက္)
ေမခ... ဒီလိုေလးေတြလည္းေရးပါ၊ ငါသိပါတယ္ နင္ေရးနိုင္တယ္ဆိုတာ။ ေခါင္းသိပ္မမာပါနဲ႔၊ ဒါဘဲ
ဂ်ဴ
ေမာင္ဇက္နွင္႔ေမာင္ကာတြန္းတို႔သို႔.....
သစ္ရြက္ေတာင္လႈပ္စရာမလို အလိုလိုရယ္ခ်င္ေနတယ္ ေလာကၾကီးကို
ဘာ၀နာဆိုတာဘာလဲဟင္ မသိဘူးေလ.......ဖက္ခ်င္းဖက္ ေခါင္းအံုးဘဲတင္းတင္းဖက္အိပ္ေတာ႔မယ္ (သနားတယ္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို)
ေဘဘီဂ်ဴမဟုတ္ေတာ႔ဘူးဆို ..... ခက္တာဘဲ ... တစ္ခုခုမ်ားမွတ္ထားျပီးရင္မျပင္ေတာ႔ဘူး......အေဟာင္းထဲမွာေနခဲ႔တဲ႔ အေဟာင္းလက္သစ္ကေလးေတြ
လူၾကီးေတြဆိုတာမွားတတ္တယ္... သိသိနဲ႔မွားတာကို စိတ္ကူးလက္သစ္္လို႔ေခၚတယ္....
လူငယ္ေတြကသိတတ္စြာထိန္းမွေပါ႔.....အဲဒါတာ၀န္လို႔ေခၚတယ္...
တြံ အေမာင္ကေလးတို႔ မွတ္သားၾကပါကုန္ေလာ႔
အန္တီဂ်ဴ
ငယ္မွ ဖြဲ႔ရမယ္၊ ႀကီးမွ ဖြဲ႔ရမယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ ..
၃၄ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၄၅ - ၅၀ ျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္လို႔ ရပါတယ္ ..
(ဪ .. အဲဒါေတြက အပူခ်ိန္ကို ေျပာေနတာကိုး၊ အသက္ကို ေျပာေနၾကတာ မွတ္လို႔ :P)
အမေရ
ဖတ္ရတာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေလးေတြနဲ႕ ရုပ္လွန္ကားဆက္တခုကို ၾကည္႕ရသလိုပဲ။ လွတယ္။
မေနာ္...
အရမ္းႀကိဳက္တဲ့စာသားေလးေတြပါပဲမေနာ္...။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ေမ်ာပါသြားလိုက္တာ...ၿပီးမွ အသက္ရွဴဖို႔သတိရမိတယ္။
ခင္တဲ့
ညီမ သဒၶါ
ထူးဆန္းတယ္ေနာ္...
အိမ္မက္က.....
မေနာ္ေရ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ...
ဒီကလည္း အဲ့လိုမ်ိဳး အိပ္မက္ေတြ မက္ေနတာ ခ်ေရးခ်င္ေနတာ မေရးတတ္လို႔
ေရးတတ္သေလာက္
ေရးကို ေရးထားလိုက္ဦးမယ္ မေနာ္ရာ
ေႏြကိုဖြဲ႕တဲ့တိမ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္..
ေသခ်ာတယ္.. မိုးကိုဖြဲ႕တဲ့တိမ္ကေတာ့ လွမွာ မဟုတ္ဘူး.. မိုးကို ယူေဆာင္လာလို႕ေလ..။
ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ အေသအခ်ာ တစ္လံုးခ်င္း ျပန္လာဖတ္ပါတယ္ မ။
လွပတဲ့ အေရးအသားေတြနဲ႕ဖြဲ႔ထားတဲ့ အိပ္မက္တခု
ေလးစားခင္မင္လွ်က္
ေထြးငယ္
Post a Comment