တနဂၤေႏြမ်ား

Wednesday, August 28, 2013

ဖိနပ္ၾကိဳးကိုု လွတပတ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခ်ည္ရမွာ စိတ္မပါတတ္ေပမယ့္ ဒီေန႕ေတာ့ စိတ္လုုိလက္ရပဲ ၾကိဳးပါတဲ့ ဖိနပ္ကိုု ေရြးလုုိက္တယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အခ်ိန္ယူ ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ  အိမ္ေရွ႕ ခံုုရွည္ေပၚမွာထုုိင္ၿပီး တစ္ေခ်ာင္းထိုုး ထိုုးေနတဲ့ ေမေမက ကၽြန္မကိုု လွမ္းၾကည့္ေမးတယ္ ။ ဘယ္သြားမလုုိ႕လဲ .. တဲ့။

“ ဒီေန႕ တနဂၤေႏြေန႕ လိုု႕ ထင္တာပဲ ”

ဘာမွမဆိုုင္တဲ့ အေၿဖကိုုေပးလုုိက္တဲ့ အတြက္ေရာ၊ “ထင္တာပဲ” ဆိုုတဲ့ စကားအတြက္ေရာ ေမေမေတာ့ ကၽြန္မကိုု သနားစရာသတၱဝါတစ္ေကာင္လိုု စကၠန္႕ အနည္းငယ္ေလာက္ ေငးၾကည့္ေနလိမ့္မယ္ ဆုုိတာ ကၽြန္မ ေမာ့ၾကည့္စရာ မလိုုပဲ သိေနတယ္။ စင္ကေလးေပၚ တင္ထားတဲ့ ေနကာမ်က္မွန္ရယ္၊ အိမ္ေသာ့ရယ္၊ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ ဖုုန္းနဲ႕နားၾကပ္ရယ္ ပါၿပီဆုုိရင္ ကၽြန္မ အၿပင္ထြက္လုုိ႕ရၿပီေပါ့။

အိမ္တံခါးကိုု တြန္းဖြင့္လိုုက္တယ္ဆုုိရင္ပဲ ေၾကာင္ကေလး JC က ကၽြန္မကိုု အၿပင္သြားၿပန္ၿပီလား ဆုုိတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္တယ္။ သူက်ေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ ထြက္ခ်င္တုုိင္း ထြက္ခြင့္မရွိဘူး ဆုုိတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳး နဲ႕ ။ အဲဒီ မႈန္ေတေတ ဂ်စ္ကန္ကန္ သူ အလုုိရွိမွ အနားကပ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလးကိုုလည္း ကၽြန္မက ခ်စ္တာပါပဲ။

အိမ္တံစက္ၿမိတ္ကေန လွမ္းထြက္လုုိက္တယ္ဆုုိရင္ပဲ တိမ္ၿဖဴၿဖဴေလးက ကၽြန္မပုုခံုုးေပၚ ခုုန္ခ်လာတယ္။ ေစာင့္လုုိက္ ရတာလုုိ႕လည္း ေရရြတ္တယ္။ သူ ကၽြန္မကိုု ဘယ္ခ်ိန္တည္းက ေစာင့္ေနခဲ့တာတဲ့လဲ။ ကၽြန္မ မေမးလုုိက္မိဘူး။ ဘာလုုိ႕လဲ ဆုုိေတာ့ ကၽြန္မက ေစာင့္ဆုုိင္းရမႈမွာ နာက်င္မႈေတြ အနည္းနဲ႕အမ်ား ရွိတတ္တာကိုု သိထားလုုိ႕ပဲ။ သူ႕နာက်င္မႈကိုု မသိခ်င္တာမ်ိဳးေတာ့မဟုုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ အပိုုဝန္ထမ္းဖိုု႕ အားမရွိေသးဘူးေလ။

“ ဒီေန႕ ဘာသီခ်င္းနားေထာင္မွာလဲ ” လိုု႕ တိမ္ၿဖဴေလးက ေမးတယ္ ။ ကၽြန္မက “ ႏွင္း ” လိုု႕ ခပ္ဖြဲဖြဲက်ခ်င္လာတဲ့ ႏွင္းေငြ႕ေတြကိုု ၾကည့္ရင္းေၿပာေတာ့ “ ႏွင္းေရ .. လို႕ ေအာ္ဖိုု႕ ေရတြင္းေလးလည္း မရွိဘူး ” တဲ့။ စကားအဆံုုးမွာ ကၽြန္မတိုု႕ အသက္မပါပဲ ခပ္ဖြဖြ ရယ္လိုုက္မိၾကတယ္။ တိမ္ၿဖဴေလးနဲ႕ ကၽြန္မက အဲလိုု အေပးအယူတည့္တာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေကာင္းကင္ထဲမွာ သူက အၿမဲတမ္း ရွိေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မ အိမ္ေလးထဲ အိပ္စက္နားေနရင္လည္း သူက အေဝးေကာင္းကင္မွာ ရွိေနတတ္တယ္။ ဒီလိုုေန႕မ်ိဳးဆုုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မကိုု တံစက္ၿမိတ္ကေလးကေန တြဲခိုု ေစာင့္စားေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မ ကမၻာဘက္ၿခမ္းမွာ မိုုးတိမ္ေတြ အုု႔ံဆုုိင္း မႈန္မႈိင္းလာရင္ေတာ့ ကၽြန္မ တိမ္ၿဖဴေလးကိုု ေနေရာင္ေတြရွိတဲ့ဆီ သြားေနေခ်လုုိ႕ တြန္းတြန္းထုုတ္ရတယ္။ ကၽြန္မက တိမ္ၿဖဴေလးကိုု အေရာင္ေတြ မစြန္းေစခ်င္ဘူးေလ။

“ ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္းပါ အမ်ိဳးသမီးေလးေရ ..”

စကားပင္အိုုၾကီးက ကၽြန္မကိုု ခါတိုုင္းလိုုပဲ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္မွ တိမ္ၿဖဴေလးကိုု ၿမင္ၿပီး ..

“ အိုု .. တိမ္ၿဖဴကေလးေရာေပါ့ ” လိုု႕ ထပ္ၿဖည့္စြက္တယ္။ “ ေကာင္းေသာ တနဂၤေႏြ နံနက္ခင္းပါ စကားပင္အိုုၾကီးရယ္”  လိုု႕ ကၽြန္မက ၿပန္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ စကားပင္ၾကီးက ဇေဝဇဝါ ကၽြန္မကိုု ၾကည့္တယ္။

“ ဒီေန႕ တနဂၤေႏြေန႕လား ” တဲ့။

ကၽြန္မလည္း ေမေမ့ကိုု ေၿပာခဲ့သလိုုပဲ “ ထင္တာပါပဲ စကားပင္ၾကီးရယ္” လိုု႕ ေၿပာလုုိက္ေတာ့ စကားပင္ၾကီးကေတာ့ ေမေမ့လိုု မၾကည့္ပါဘူး။ အက္အက္ကြဲကြဲအသံၾကီးနဲ႕ ရယ္တယ္။ ၿပီးမွ အဓိပၺာယ္ ရွိလြန္းတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုု လွမ္းေၿပာတယ္။

“ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ထင္ေယာင္မွားမႈေတြက ကိုုယ့္အတြက္ ေဆးၿဖစ္ေစတတ္ပါတယ္ ” တဲ့။ နည္းနည္း လွမ္းသြားၿပီ ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မ စကားပင္ၾကီးကိုု အေၿဖမေပးမိဘူး။ စိတ္ထဲကေတာ့ အဲဒီေဆးက side effect ရွိလားမသိဘူး လုုိ႕ ေတြးေနမိတယ္။ တိမ္ၿဖဴကေလးကေတာ့ ပုုခံုုးေပၚကေန ၿဖဳတ္ကနဲ ဆင္းသြားၿပီး စကားပင္ၾကီးကိုု သြားေနာက္ေလရဲ႕  ။ “ အဲဒီေဆး ကၽြန္ေတာ္ ယူသြားၿပီေနာ္ ” တဲ့။ စကားပင္ၾကီးကေတာ့ ထံုုးစံအတုုိင္း ခပ္အက္အက္ ရယ္ၿပီး က်န္ခဲ့ရွာတယ္။

ရုုတ္တရက္ အသက္ရွဴသံခပ္ၿပင္းၿပင္းၾကီးေၾကာင့္ ကၽြန္မ တစ္ခ်က္ တုုံ႕ကနဲ ၿဖစ္ၿပီး လန္႕သြားတယ္။ ကၽြန္မ လန္႕သြားပံုုကိုုၾကည့္ၿပီး ေခြးၾကီး Duke က တြန္႕ေနတဲ့ ပါးနားေတြလႈပ္သြားတဲ့ ထိရယ္တယ္။

“ ဒီေလာက္ၾကီးတဲ့ ေခြးေတာင္ မၿမင္ရေအာင္ ဘာၿဖစ္လာတာလဲ ” တဲ့။

ဟုုတ္ပါရဲ႕ ။  Duke က တကယ့္ကိုု ေခြးအၾကီးၾကီးမ်ိဳး။ အေကာင္အၾကီးၾကီးမွ  သူထိုုင္ေနရင္ ကၽြန္မ ပုုခံုုးနားထိ ေရာက္တယ္။ ခႏၶာကိုုယ္ကလည္း အၾကီးၾကီး။ ၾကည့္ရတာ ဒီေန႕သူ႕သခင္ မပါဘူး။ သူနဲ႕သူ႕သခင္နဲ႕ ထူးၿခားမႈက ႏွစ္ေယာက္လံုုး ( တစ္ေယာက္ တစ္ေကာင္ေပါ့ ) လမ္းေလွ်ာက္ပ်င္းတာပါပဲ။ သူတုုိ႕ သူတုုိ႕ ၿခံေရွ႕ ေပ ၆၀ေလာက္ကိုု သံုုးေခါက္ေလာက္ ေလွ်ာက္လုုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပမ္းေနၿပီထင္တဲ့သူမ်ိဳးေတြ။

“ ငါ စဥ္းစားလာတာ၊ စကားပင္ၾကီးက ေၿပာလုုိက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ထင္ေယာင္မွားမႈေတြက ေဆး ၿဖစ္တတ္ပါတယ္ ဆိုုလိုု႕   .. ”

Duke က ေခါင္းခါတယ္။ ကၽြန္မ ထင္တာက သူ ဒါကိုု လက္မခံဘူး ထင္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာက ၊ သူ လက္မခံတာမဟုုတ္ဘူး။

“ ငါ နားမလည္ပါဘူး ” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေၿပာေသးတယ္။ “ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ။ သခင္က ငါ့ကိုု ညေနစာ အမဲသားေကၽြးမယ္ ထင္ထားၿပီးေပ်ာ္ေနတယ္ တကယ္စားရေတာ့ ၾကက္ဥ နဲ႕ ေပါင္မုုန္႕  .. ငါ့အတြက္ကေတာ့ အဆင္မေၿပေလာက္ပါဘူးကြာ ” တဲ့။

ကၽြန္မ ရယ္ပဲ ရယ္ေနလုုိက္တယ္။ သူ႕အေတြးနဲ႕သူလည္း မွန္ေနမွာပဲ။ စကားပင္ၾကီးလည္း သူ႕ အေတြးနဲ႕သူ ရွိမွာပဲ။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မအေတြးနဲ႕ ကၽြန္မ ရွိမွာပဲ။ တိမ္ၿဖဴကေလးလည္း အလားတူ ရွိမွာပဲ။ ဘာမွၿပန္မေၿပာၿဖစ္ဘူး။ သူ႕ၿခံဧရိယာ ေက်ာ္သြားတာနဲ႕ သူလည္း လွည့္ထြက္သြားတာပါပဲ။ ဒီထက္ ပိုုေလွ်ာက္ရင္ ေဘးထြက္ဆုုိးက်ိဳး ရွိတယ္လုုိ႕  Duke က သတ္မွတ္ထားပံုုရတယ္ ။ ေၿခတစ္လွမ္းပိုုထြက္ေလ့ မရွိဘူး။ သိပ္သစၥာရွိတဲ့ေကာင္။

သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး နားၾကပ္ကိုု နားမွာတပ္လုုိက္ေတာ့ တိမ္ၿဖဴေလးက ၾကိဳးစ တစ္ဘက္ကိုု လွမ္းဆြဲတယ္။ သူလည္း နားေထာင္မယ္ေပါ့။ အစကေတာ့ တိမ္ၿဖဴေလးက ကၽြန္မ နားၾကပ္နဲ႕ သီခ်င္းနားေထာင္တာ၊ ဖုုန္းေၿပာတာကိုု မၾကိဳက္ဘူး။ နားစည္ထိခိုုက္တယ္တဲ့။ ခုုေတာ့ သူေတာင္ ကၽြန္မနဲ႕ေပါင္းတာၾကာလာလုုိ႕ ပ်က္လာတာလား၊ ကၽြန္ကိုု ေၿပာမရလိုု႕ သူပါ အရြဲ႕တုုိက္ၿပီး လုုိက္နားေထာင္ေနတာလား မသိေတာ့ဘူး။ ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ သီခ်င္းေတြ တူတူ နားေထာင္ဖိုု႕ အေဖာ္ေလးေတာ့ ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ ဘုုရားသခင္ကိုု ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ မဟုုတ္ရင္ သီခ်င္းေလးေတြ အေၾကာင္းေၿပာစရာ အေဖာ္ေတာင္ မရွိတဲ့ဘဝ။

“ ေဆာင္းစဝင္ေတာ့မယ္ .. ႏွင္းေငြ႕ေတြ သန္းလာၿပီ ”

ကၽြန္မက တစ္ကိုုယ္တည္း ခပ္တိုုးတိုုးေရရြတ္ေတာ့ တိမ္ကေလးက မင္း သိပ္ေအးေနလား တဲ့။ ကၽြန္မ အေအး မၾကိဳက္တာ သူသိတယ္။ တိမ္ၿဖဴေလးက ကၽြန္မေက်ာေပၚက hood ကေလးကိုု ေခါင္းေပၚ အသာဆြဲတင္ေပး လုုိက္ေတာ့ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ နားရြက္ေလးေတြ နည္းနည္းေႏြးသြားတယ္။ တိမ္ၿဖဴေလးက ကၽြန္မကိုု ဂရုုတစိုုက္ ရွိသားလုုိ႕ ေတြးေနတုုန္း ၿဖဳတ္ဆိုု ေကာင္းကင္ေပၚကေန ထုုိးဆင္းခ်လာတဲ့ ကတၱဝါ အၿဖဴၾကိးတစ္ေကာင္က ကၽြန္မကိုု ရယ္တယ္။

“ သိပ္ေအးေနလား ဒါအစပဲ ရွိိေသးတယ္ ” တဲ့။

အဲဒီ ကတၱဝါၾကီးက သိပ္လွတာပဲ။ အဝါေရာင္ အေမာက္ကလည္း လြင္လုုိ႕။ “ ကိုုယ္က အေအး မၾကိဳက္ဘူး ကတၱဝါၾကီးရဲ႕ ၊ ဘယ္ၾကိဳက္မလဲ ကိုုယ္က ေနေရာင္ေတြ ရွိတဲ့ အပူပိုုင္းဇံုုက လာတာေလ ” လိုု႕ ၿပန္ေၿပာေတာ၊့ ေနေရာင္ၿခည္ကိုု မနာလိုုစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရရွိခဲ့သူေတြေပါ့ တဲ့။ သူ႕ေလသံက ခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းသြားတယ္။ ေစာေစာကလိုု ကၽြန္မကိုု ရယ္သြမ္းေသြးၿပီး ေနာက္တဲ့ ေလသံမ်ိဳး မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မက သူ႕ကိုု ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႏွစ္ႏွစ္လုုိလိုု ၿပံဳးၾကည့္ေတာ့ သူ ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္မပုုခံုုးေပၚ လာနားတယ္။ ဘယ္ဘက္ ပုုခံုုးေပၚက တိမ္ၿဖဴေလးကိုု ၾကည့္ၿပီး သူ႕ကိုု မနာလုုိလုုိ႕လာနားတာ လုုိ႕လည္း ရယ္က်ဲက်ဲ ေၿပာေသးရဲ႕ ။ ကတၱဝါၾကီးရဲ႕ အေမြးအေတာင္ေတြက တိမ္ေတာင္ တိမ္လိပ္အၿဖဴေတြလိုု ဆြတ္ဆြတ္ၿဖဴၿပီး လွလိုုက္တာ။ တိမ္ၿဖဴေလးကေတာ့ အေတာင္ပံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ရံုုနဲ႕ လိုုရာပ်ံသန္းႏုုိင္တဲ့ ကတၱဝါၾကီးကိုု ေငးလုုိ႕ ။

အရင္ရက္ေတြကေတာ့ ဒီကတၱဝါၾကီးက  ကၽြန္မကိုု သိပ္ၿပီး တရင္းတႏွီး မရွိလွပါဘူး။ ၿမက္ခင္းေပၚ သူနားေနတာကိုု ကၽြန္မက ဓာတ္ပံုုရိုုက္ရင္ေတာင္ ပ်ံထြက္ေၿပးသြားတတ္တာမ်ိဳး။ တစ္ခါမွ သူ႕ပံုုေကာင္းေကာင္းရယ္လုုိ႕ မရဖူးပါဘူး။ ခုုက်ေတာ့လည္း သူက ကၽြန္မ ပုုခံုုးေပၚမွာ မခန္႕သား .. ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတိုု႕ကိုု ဓာတ္ပံုုရိုုက္ေပးမယ့္လူ တစ္ေယာက္ တစ္ေလမွ လမ္းေပၚမွာ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ လမ္းေတြအားလံုုး ၿငိမ္သက္ေသြ႕ေၿခာက္လုုိ႕ ။ ကၽြန္မရဲ႕ လုုပ္ေဖာ္ ကိုုင္ဘက္ ဓာတ္ပံုုဆရာေတြကေတာ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ အလုုပ္ရႈပ္ေနၾကလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္မေနရာရဲ႕ ရာသီဥတုုကေတာ့ မႈိင္းမႈန္လုုိ႕။ ေနေရာင္လည္း မထြက္လာႏုုိင္ေသးဘူး။

ကတၱဝါၾကီးက ကၽြန္မကိုု “ ဧည့္သည္ေလးေရ ” လုုိ႕ ေခၚတယ္။ ၿပီးမွ “ မင္း ေနေရာင္ေတြကိုု လြမ္းဆြတ္ေနမွာပဲ” တဲ့။ ကၽြန္မ အသံမထြက္ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္လိုုက္ေတာ့ သူကလည္း အေမာက္ဝါၾကီး တစ္ခါခါနဲ႕ ေခါင္းလုုိက္ၿငိမ့္တယ္။ “ တစ္ခါ တစ္ခါက်ေတာ့လည္း ေပ်ာ္တဲ့ေနရာမွမေနရတတ္ပါဘူးကြာ .. ” တဲ့။ သူက သူ႕ဘာသာသူ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ စကားလိုုလိုု ကၽြန္မကိုု ႏွစ္သိမ့္တဲ့ စကားလိုုလိုု နဲ႕သူ႕ ဘာသာသူ ေရရြတ္ၿပီးေၿပာတယ္။ သူလည္း တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာ ေရႊ႕ေၿပာင္းပ်ံသန္းေနရသူပဲ။ ကၽြန္မမွာ သူ႕ကိုု ၿပန္ေၿပာစရာ စကားလံုုးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါလ်က္က ေအးခဲၿပီး ေပ်ာ္က်မလာတဲ့အတြက္ ဘာမွၿပန္မၿပာႏိုု္င္ခဲ့ဘူး။ ေကာင္းေသာတနဂၤေႏြေန႕ေလးပါ လိုု႕ မဆီမဆိုုင္ ၿပန္ေၿပာလုုိက္ေတာ့  သူရယ္တယ္။

ကၽြန္မ ပုုခံုုးေပၚမွာလည္း သူ သိပ္ၾကာၾကာ မေနႏုုိင္ပါဘူး။  ခဏေနက် အေဝးကိုု ပ်ံထြက္သြားေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ သူက်န္ခဲ့တဲ့ စကားေၾကြးကိုု ရေအာင္ အေဝးကေန ေအာ္ဆပ္သြားေသးတယ္။ “ေကာင္းေသာ တနဂၤေႏြေန႕ေလးပါ” တဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ သူနဲ႕ ၿပန္ေတြ႕ရမလဲလည္း မသိပါဘူး။ ဒီခံစားမႈမ်ိဳးက တစ္စံုုတစ္ေယာက္နဲ႕ ဒါမွမဟုုတ္ တစ္စံုုတစ္ရာနဲ႕ ခြဲခြာရတိုုင္း စိမ့္ဝင္ တုုိက္ခိုုက္လာတတ္တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတိုု႕ အဲဒီခံစားမႈၾကီးေတြနဲ႕ပဲ ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကရတာပဲ မဟုုတ္လား။ ဘဝေတြက ရပ္ပစ္လုုိက္လိုု႕ ရတာမွမဟုုတ္ပဲ။ တစ္သက္လံုုး ၿပန္မေတြ႕ၾကရေတာ့တဲ့ အရာေတြ ရွိသလိုု မၾကာခဏ ၿပန္ေတြ႕ေနရတာေတြလည္း ဘဝမွာ ရွိခဲ့ၾကရဲ႕ မဟုုတ္လား။ တိမ္ၿဖဴေလးလည္း မၾကာခင္ မိုုးေတြ မႈိင္းမႈန္လာရင္ ကၽြန္မဆီကေန ခဏေတာ့ ထြက္သြားဦးမွာပါပဲ။ အဲဒီလိုုေန႕ေတြက်ရင္ ကၽြန္မ လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္ၿဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။

ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေမပယ္ပင္ၾကီးက ကၽြန္မကိုု လွမ္းေခၚတယ္။ လာဦး တဲ့။ ဒီမွာ မင္းေစာင့္ေနတဲ့ အရြက္နီေလးေတြ ေၾကြေနၿပီတဲ့။ အိုု ဟုုတ္ပါရဲ႕ ေမပယ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ ရြက္ေၿခာက္ေတြ၊ ရြက္ဝါေတြနဲ႕ အတူ အနီေရာင္ အရြက္ကေလးေတြးပါ ေတြ႕လိုုက္ရတယ္။ ကၽြန္မက သူ အရြက္ေတြ တဖြဲဖြဲေၾကြေနတာကိုု ေတြ႕ရင္ တေမ့တေမာ ရပ္ၾကည့္ေနတတ္တာ သူသိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ အရြက္ေတြေၾကြတာကိုု ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မက မဆီမဆိုုင္  မ်က္ရည္ေတြ စိုုလာတတ္ေသးတာ။ တကယ္ဆိုု ဒါဟာလည္း ခြဲခြာၿခင္း တစ္ခုုပဲ မဟုုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ေမပယ္ပင္ၾကီးကေတာ့ ကၽြန္မကိုု ေၿပာတယ္။ ဒါဟာ သဘာဝတရားပဲတဲ့။ ေလာကဓံပဲ တဲ့။ အသစ္ေရာက္လာမယ့္ အရာေတြကိုု ၾကိဳဆိုုၾကရဦးမယ္ တဲ့။ အသစ္ေတြ ေရာက္လာဖုုိ႕အတြက္ အေဟာင္းေတြကဖယ္ေပးရတာကလည္း သဘာဝပဲ တဲ့လား။ ၾကည့္အတြက္ သစ္ရြက္ေၾကြေတြကိုု ကုုန္းေကာက္လုုိက္တဲ့အခါ သစ္ရြက္ေၾကြေတြေပၚ မ်က္ရည္တစ္စက္ က်သြားတယ္။ တိမ္ၿဖဴေလး မၿမင္လုုိက္ဘူးထင္တာပါပဲ။ သစ္ရြက္ေၾကြေကာက္တာ လုုိတာထက္ အခ်ိန္ပိုုၾကာသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ တိမ္ၿဖဴေလးက ေၿပာတယ္။

“ ရာသီဥတုုက ေအးေနၿပီ မင္း လႈပ္ရွားမႈ မရွိပဲ အဲလိုု ၿငိမ္လုုိက္ရင္ အေအးပတ္သြားလိမ့္မယ္ ” တဲ့။

တိမ္ကေလးကိုု ကၽြန္မ သိပ္ခ်စ္တာ အဲဒါပါပဲ။ သူကအရာရာကိုု သိၿပီး လုုိက္သတိေပးေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မနား မရိုုးသားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြေရာက္လာရင္လည္း သူပဲ အရင္ဆံုုး သတိေပးတတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း မွားတယ္ မရွိဘူး။ အၿမဲတမ္း မွားေနတာက ကၽြန္မသာပါပဲ။ လူေတြရဲ႕ မ်က္ဝန္းထဲက ရာသီဥတုုေတြကိုု ကၽြန္မက မခန္႕မွန္း မခ်င့္ခ်ိန္တတ္သူေလ။ ကၽြန္မ ေနာက္ေက်ာက ဓားေတြကိုုလည္း တိမ္ၿဖဴေလးက စိတ္မသက္မသာ ၿဖစ္ေနတတ္ၿပန္ တယ္။ တကယ္ဆိုု ဒါေတြက သူအတန္တန္ သတိေပးေနလ်က္သားနဲ႕ ထပ္မေရာက္လာသင့္ဘူးတဲ့။ သိပ္မွန္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ခုုထိ အားနည္းစြာ အားနာတတ္ေနတုုန္း။

သစ္ရြက္ကေလးေတြကိုု လက္ကကိုုင္ၿပီး ကၽြန္မဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ Rex Road ဟိုုမွာဘက္ဆီကိုု ေက်ာ္သြားၿပီ ဆုုိရင္ ၾကားေနက် က်ီးသံေတြကိုု ၾကားလုုိက္ရတယ္။ ဒီေရာက္စက သူတိုု႕ေအာ္တာကိုု ကေလးေတြ ေအာ္ငိုုတဲ့ အသံလုုိ႕ ထင္တာ။ ေအာ္ပံုုက ကၽြန္မတိုု႕ဆီက က်ီးေတြနဲ႕ မွမတူတာ။ သီခ်င္းနားေထာင္ေနတဲ့ တိမ္ၿဖဴေလးေတာင္မွ သူ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ ေဘးဘီကိုု လွည့္ၾကည့္တယ္။ က်ီးကန္းၾကီးကိုု ရွာေနပံုုပဲ။

“ ၾကားရတာ အဆင္မေၿပလုုိက္တာဟာ။ ခဏေလာက္ မေအာ္ပဲ ေနရင္ေကာင္းမွာပဲ ”

ကၽြန္မက ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေၿပာသလုုိ တီးတိုုးေရရြတ္မိေတာ့ ရုုတ္ကနဲ ကၽြန္မေရွ႕ကိုု က်ီးတစ္ေကာင္ ထိုုးဆင္းခ်လာတယ္။ ကၽြန္မေတာင္ လန္႕ၿပီး ေၿခတစ္လွမ္းဆုုတ္လိုုက္မိရဲ႕ ။ သူက ေၿပာတယ္။

“ ငါက မင္းကိုု ဘာမွမလုုပ္ပါဘူး။ မင္းပဲ ငါ့ကိုု မေအာ္ပဲ ေနရင္ေကာင္းမွာပဲ လုုိ႕ သူတစ္ပါး အခြင့္အေရးကိုု စြက္ဖက္တာပါ ”  တဲ့။  သူ႕ေလသံက မေက်နပ္တာ အထင္းသား ။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္မက အားနာတတ္သူပီပီ

“ မဟုုတ္ပါဘူး။ မင္းေအာ္တဲ့အသံက ငါတုုိ႕ဆီက က်ီးေတြ ေအာ္တာနဲ႕မတူလုုိ႕ ” လုုိ႕ ၿပန္ေၿပာလုုိက္မိတယ္။ တကယ္လည္း တူမွမတူပဲ။ သူတုုိ႕ ေအာ္သံက ကေလးေတြ ေအာ္ဟစ္ ငိုုယိုုေနတာနဲ႕ တူတယ္။

“ တူမလား ငါက မင္းတိုု႕ဆီက က်ီးေတြနဲ႕မွ မတူတာ ၊ ငါက Raven သူတုုိ႕က Crow ေတြ .. ”

“ ဒါေပမယ့္ က်ီးေတြပဲ မဟုုတ္ဘူးလား ”

“ ငါတုုိ႕က ေတာက်ီးကန္းဆိုုေတာ့ ရိုုးရိုုးသားသားပဲ ေအာ္တတ္တယ္။ မင္းသိတာပဲ ငါတုုိ႕ေအာ္တာ သိပ္ကိုုအၿပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးေတြ ေအာ္ဟစ္ ငိုုေနသလိုုပဲ ။ မင္းတုုိ႕ တုုိင္းၿပည္က က်ီးကန္းေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕က်ီးကန္း ဆိုုေတာ့ လွတပတ အာၿပတတ္တာေပါ့ ၊ ငါတုုိ႕လိုု မရိုုးသားဘူး ”

သူ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ မ်က္လံုုး အဝိုုင္းသားနဲ႕ နည္းနည္းေတြသြားရတယ္။ သူေၿပာတာ ဟုုတ္မလားမသိဘူး။ ကၽြန္မက Raven နဲ႕ Crow လည္း စာအုုပ္ေပၚမွာပဲ ၿမင္ဖူးတာ။ ခြဲမွ မခြဲတတ္ပဲ။ တစ္ခုုပဲ။ သူ႕ ၾကည့္ရတာ ရန္ကုုန္က က်ီးကန္းေတြမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ မ်က္ကလဲဆန္ၿပာ သူခိုုး မ်က္စိမ်ိဳး သူတုုိ႕ မွာ မရွိဘူး။ လူေတြကိုု အနည္းငယ္ မသကၤာရိပ္သန္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္တတ္တာကလြဲရင္ သူတုုိ႕ကိုု ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေအးခ်မ္းတယ္။ ဟိုုက က်ီးေတြလိုု ေသာက မမ်ားဘူး။

“ ဒါကေတာ့ သူတုုိ႕ခမ်ာ ေသာကမ်ားရွာတယ္ေလ ” လုုိ႕ ကၽြန္မက ဘက္လိုုက္ၿပိး ေၿပာၿဖစ္ေအာင္ ေၿပာလိုုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မက ကၽြန္မတုုိင္းၿပည္ေလးနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ ဘာမဆိုု ဘက္လိုုက္ခ်င္တတ္တဲ့ သူေလ။ တိမ္ၿဖဴေလးကေတာ့ ကၽြန္မကိုုရယ္တယ္။ နင္က နင့္ဆီက က်ီးကန္းကပိုု အသံသာတယ္လုုိ႕ ဘယ္လိုုမွ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ မရွိတဲ့ က်ီးအာသံေတာင္ အသာၿပိဳင္ခ်င္ေနတဲ့သူမ်ိဳးတဲ့။ ဘာတတ္ႏုုိင္မလဲ။ ကိုုေရႊေတာက်ီးကန္း ကေတာ့ ဒီတိုုင္း ပ်ံမထြက္သြားပါဘူး။ စကားေလး တစ္ခြန္းေတာ့ ရေအာင္ ေၿပာသြားေသးတယ္။

“ ဒီလိုုပါပဲ။ ေလာဘမ်ားသူေတြက ေသာကမ်ားၾကရတာပါပဲ ” တဲ့။

သူ႕ကိုု ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ အေဝးၾကီးကိုု ပ်ံထြက္ေၿပးသြားၿပီ။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေအာ္ငိုုေနသလိုု တမင္ သံရွည္ဆြဲၿပီး ေအာ္သြားေသးတယ္။ သူ႕ အသံေဝးသြားေတာ့ တိမ္ၿဖဴေလးက ကၽြန္မကိုု ရယ္တယ္။ ငေပါမေလး တဲ့။ သူ႕ တုုိင္းၿပည္က က်ီးကန္းေတြကပဲ ေသာကမ်ားရေသးတယ္ ဆုုိၿပီး မခံခ်င္ေအာင္ေၿပာၿပီးရယ္တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပဲ ဆုုိတာ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတိုုင္းေတာ့ ၿငိမ္မေနႏိုုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မ  မ်က္ေစာင္းထိုုးၿပီး တိမ္ကေလးကိုု ဆဲေရးေနက်အတုုိင္း ခပ္တုုိးတိုုး ဆဲေရးလုုိက္တယ္ ဆုုိရင္ပဲ တိမ္ကေလးက တဟားဟား ထရယ္ေတာ့တာပါပဲ။ တိမ္ၿဖဴေလးက ကၽြန္မ အဲလိုုဆဲရင္ သိပ္သေဘာက်တာေလ။ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ႏုုိးထ သက္ဝင္လာသလုုိ ခံစားရတယ္လိုု႕ သူယံုုၾကည္ထားပံုုပဲ။

ၿမက္ခင္းေလးထဲမွာ အစာေကာက္ေနတဲ့ ibis ၾကီးေတြ တိမ္ကေလးရဲ႕ ရယ္သံကိုု ၾကားသြားပံုုပဲ။ အေဝးကေန လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေကာင္းေသာ တနဂၤေႏြေန႕ပါ တဲ့။ ေဟာ … ဒါဆိုု ဒီေန႕ဟာ တနဂၤေႏြေန႕ ၿဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာလာသလိုုပဲေပါ့။ ေကာင္းေသာ တနဂၤေႏြေန႕ပါ ibis ၾကီးေရ လုုိ႕ ကၽြန္မလည္း အတိအက် ၿပန္ႏႈတ္ဆက္လိုုက္တယ္။ ibis ၾကီးက မင္း ဘုုရားေက်ာင္းမသြားဘူးလား သိုုးမည္းမေလးေရ တဲ့  .. ကၽြန္မကိုု ႏႈတ္သီး ရွည္ေကာက္ေကာက္ၾကီးေတြနဲ႕ က်ီစယ္တယ္။ သူ႕ က်ီစယ္မႈက ကၽြန္မကိုု တည့္တည့္ၾကီး မွန္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ အစာေကာက္ေနတဲ့ ၿမက္ခင္းေလးေဘးမွာ ဘုုရားေက်ာင္းေလး တစ္ေက်ာင္းရွိေနတယ္။ အမိုုးခၽြန္ခၽြန္ အေဆာက္အဦဝိုုင္းဝိုုင္း မွန္သားအၿပည့္ နဲ႕ ဘုုရားေက်ာင္းေလးက သိပ္လွတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါပဲ ကၽြန္မ ေရာက္ၿပီး ေနာက္မေရာက္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ အထဲမွာ ဆရာ Paul John မွ မရွိပဲ။

အရင္ႏွစ္ကေတာ့ ငါလည္း သိုုးၿဖဴေလးပါပဲ ibis ၾကီးရာ .. တိမ္ၿဖဴေလးသိပါတယ္ ေနာ္ .. လုုိ႕ ibis ၾကီးကိုု ၿပန္ေၿပာရင္း တိမ္ကေလးကိုုပါ အေဖာ္ညွိလိုုက္မိတယ္။ တိမ္ၿဖဴကေလးက သူ အာရံုုဦး မနက္တုုိင္းေရာက္ေနက်ပါ လုုိ႕ ေထာက္ခံေပးရွာတယ္။ ibis ၾကီးကေတာ့ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားပံုုနဲ႕  အိုု God is everywhere ပါလိုု႕ ႏွစ္သိမ့္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ေနာက္တနဂၤေႏြက် ေတြ႕ေသးတာေပါ့ လုုိ႕ ေၿပာၿပီး သူ႕ အေဖာ္ေတြကိုုေခၚလိုု႕ ဆက္လက္ပ်ံသန္း သြားေလရဲ႕။ သူတုုိ႕ ဘယ္ဆီသြားၾကမလဲ ကၽြန္မတိုု႕ မသိသလိုု ကၽြန္မတိုု႕ ဘယ္ဆီ ဆက္ေလွ်ာက္သြားမယ္ ဆုုိတာလည္း သူတုုိ႕ စိတ္ဝင္စားမွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ အားလံုုးဟာ ကိုုယ့္လမ္းကေလးကိုုပဲ ကိုုယ္အာရံုုစိုုက္ၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရတာကိုုး။ ibis ၾကီးေတြ ပ်ံသန္းသြားတဲ့ ေကာင္းကင္ၿပင္ကိုု ကၽြန္မ ရပ္ေငးေနမိတယ္။ ေကာင္းကင္ၾကီးကေတာ့ ကၽြန္မလိုုပဲ ၿပာစင္စြာ အထီးက်န္လုုိ႕ ။

“ ေဟာ .. ရပ္ေနၿပန္ၿပီ။ မေအးဘူးလား ။ မင္း ၾကည့္ရတာ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ၿဖစ္လာၿပီ။ မင္း ေကာ္ဖီေသာက္မလား ” တိမ္ကေလးက စိုုးရိမ္တၾကီး ေမးရင္း အၾကံေပးတယ္။ သူေၿပာမွ သတိရတယ္။ Rex နဲ႕ Birdwood ေထာင့္မွာ ေကာ္ဖီဆုုိင္ေလး တစ္ခုုရွိေနတာ။ ကၽြန္မ တစ္ခါမွ မထိုုင္ဖူးပါဘူး။ ရန္ကုုန္က ေကာ္ဖီဆိုုင္ေတြ လက္ဘက္ရည္ဆုုိင္ေတြလိုု ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာမဟုုတ္ဘူးလုုိ႕ ထင္သလိုု အတူထုုိင္ဖိုု႕ အေဖာ္လည္း တစ္ေယာက္မွ ရွိမေနခဲ့ဘူးေလ။ ငါ တစ္ေယာက္တည္း မထိုုင္ခ်င္ပါဘူး လုုိ႕ ေၿပာေတာ့ တိမ္ၿဖဴေလးက ငါရွိတယ္ေလ တဲ့။ အိုု . ဟုုတ္သားပဲ။ ကၽြန္မ တိမ္ၿဖဴေလးနဲ႕ ေကာ္ဖီဆုုိင္ ထုုိင္လုုိ႕ ရတာပဲ။ တိမ္ၿဖဴေလးကိုု ေက်းဇူးတင္လုုိက္တာ။ ေကာ္ဖီဆုုိင္က အၿပင္ထုုတ္ထားတဲ့ ေနေရာင္ႏုုႏုုေလးေတြေအာက္က စားပြဲေလးမွာ ကၽြန္မတိုု႕ အတူထိုုင္လုုိက္ၾကတယ္။ ေကာ္ဖီ ႏွစ္ခြက္လုုိ႕ ကၽြန္မက မွာေတာ့ ဆုုိင္ရွင္က ကၽြန္မတုုိ႕ကိုုေက်ာ္ၿပီး ေနာက္ကိုု လွမ္းၾကည့္တယ္။ ဘယ္သူမ်ား ပါေသးလဲ ေပါ့။ ညံ့လိုုက္တဲ့ လူၾကီးႏွယ့္။ ကၽြန္မပုုခံုုးေပၚက တိမ္ၿဖဴေလးကိုု ရွင္မေတြ႕ ဘူးတဲ့လား … ။

ေကာ္ဖီဆုုိင္ကေလးမွာ ထုုိင္ၿပီး တိမ္ၿဖဴေလးနဲ႕  ကၽြန္မ စကားေတြ တေမ့တေမာ ထုုိင္ေၿပာၾကတယ္။ အခ်ိန္ နာရီေတြကိုု ေရတြက္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပန္လွည့္လိုု႕ မရတဲ့ ကံတရားကိုု ခပ္ဆဆေလး ဆင္ၿခင္ၾကည့္ၾကတယ္။ မၿမင္ရတဲ့ အနာဂါတ္ကိုုေတာ့ ကၽြန္မတုုိ႕ ဘာသိဘာသာလုုပ္ၿပီး ေရွာင္လႊဲေနလုုိက္ၾကတာ အေကာင္းဆံုုးပဲ မဟုုတ္ဘူးလား။ တိမ္ၿဖဴေလးက ကၽြန္မထက္ အမ်ားၾကီး လက္ေတြ႕က်ၿပီး အရာရာကိုု ေခါင္းေအးေအး ေၿဖရွင္းတတ္တယ္။ တကယ္တမ္း ေသြးပူတတ္သူက ကၽြန္မပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရခဲၿမစ္ တစ္စင္းလိုု ေအးခဲေနတဲ့ ဘဝထဲ အပူစ တစ္စ ၿဖတ္ဝင္ၿပီဆိုု သိပ္ေတာ့ မသိသာလွဘူးလုုိ႕ ေၿပာရင္ရမလား .. ကၽြန္မ ေသြးပူတာကုုိ တိမ္ၿဖဴေလး တစ္စင္းပဲ သိတာပါ။ ဘယ္သူမွ မသိလုုိက္ၾကဘူး။ အမ်ားအၿမင္မွာေတာ့ ကၽြန္မက ေသြးေအးသူေပါ့။

ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးတယ္ဆုုိရင္ပဲ ကၽြန္မ ဖုုန္းေခၚၾကည့္တယ္။ နံပါတ္ေတြ တစ္ခုုၿပီး တစ္ခုု။ မိတ္ေဆြ ဆိုုတဲ့ သူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္။ ဘယ္သူမွ ဖုုန္းကိုုင္မယ့္သူ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္မတိုု႕ ထုုိင္ရာက ထထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး တစ္ေနရာၿပီး တစ္ေနရာ ေလွ်ာက္သြားေနလုုိက္တယ္။ ဘယ္သူမွလည္းမေတြ႕ ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုုး ကၽြန္မတိုု႕ အိမ္ၿပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ထဲမွာလည္း ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူး။ ဒီေန႕ တနဂၤေႏြဆုုိေတာ့ အားလံုုး အၿပင္သြားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕ ..။ တိမ္ကေလးကေတာ့ ကၽြန္မကိုု အိမ္ထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားသြားခဲ့ၿပီ။ မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲ ဝင္လာေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ စားစရာတစ္ခ်ိဳ႕ တင္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ရာသီဥတုုနဲ႕ အၿပိဳင္ ေအးစက္ ေနမယ့္ ညေနစာကိုု ကၽြန္မ ထားရစ္ခဲ့လုုိက္တယ္။ ကၽြန္မမွာက လင္းဒီပလိုု စားပြဲေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္း လုုိ႕ ေခၚလုုိက္ဖုုိ႕ ပန္းအိုုးေလး တစ္အိုုးေတာင္ ရွိမေနခဲ့ဘူးမဟုုတ္လား။

ဒီလိုုနဲ႕  ပိတ္ထားခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ ညေနခင္းကေလးကိုု စိတ္မသက္မသာနဲ႕ပဲ ေခ်ာက္ကနဲ လွမ္းဖြင့္လုုိက္မိတယ္။ ၿပတင္းေပါက္ေတြ တစ္ေပါက္ၿပီး တစ္ေပါက္ ..။ အရိပ္ေတြ တစ္ခုုၿပီးတစ္ခုု။ ကၽြန္မဆီ ဆင္းအန္က်လာတယ္။ တခ်ိဳ႕ အရိပ္ေတြက အားေဆးနဲ႕ တူၿပီး တခ်ိဳ႕ အရိပ္ေတြက ေဘးထြက္ဆုုိးက်ိဳးမ်ားတဲ့ အသက္ကယ္ေဆးေတြနဲ႕ တူတယ္။ တခ်ဳိ႕ အရိပ္ေတြကေတာ့ အမိႈက္သက္သက္ပါပဲ။ အမိႈက္ေတြကိုု အသာခပ္ဆယ္ထုုတ္ပစ္လုုိက္ၿပီး ေရၾကည္ၾကည္ေတြကိုု အငန္းမရ ေမာ့ေသာက္လုုိက္မိ ၿပန္တယ္။ ပြင့္ေနတဲ့ ညေနခင္းကေတာ့ ကၽြန္မကိုု မႏွစ္မ်ိဳ႕သလိုု ၾကည့္ေနတုုန္း။ ဘာတတ္ႏုုိင္မလဲကြယ္။ တစ္ရံတစ္ခါဆီက်ရင္ေတာ့ ကၽြန္မ အမိႈက္ေတြမပါတဲ့ ေရၾကည္ၾကည္ေတြခ်ည္း ေသာက္ခြင့္ရပါလိမ့္မယ္ ။ ထင္တယ္။

ကၽြန္မ နားထဲမွာေတာ့ အသံေတြ။ အသံေတြ။ ရုုတ္တရက္ေတာ့ က်ီးသာသံေတြပဲ ၾကားလုုိက္ရသလိုု .. ဓမၼေတးသံၿပိဳင္ေတြ ၾကားလုုိက္ရသလိုု ..။ လက္ဘက္ရည္ဆုုိင္ေတြဆီက ပ်ံ႕လြင့္လာတတ္တဲ့ သီခ်င္းသံေတြကိုုပဲ ၾကားလုုိက္ရသလိုု..။ ကၽြန္မ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ေအာ္ဟစ္ ၿငင္းခုုန္သံေတြကိုုပဲ ၾကားလိုုက္ရသလိုုလိုု။ ေနာက္ေတာ့လည္း အရာအားလံုုးက တိတ္ဆိတ္လိုု႕။ ကၽြန္မ အသက္ရွဴသံေတာင္ ကၽြန္မ ၿပန္မၾကားရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့လည္း ထံုုးစံအတုုိင္းပါပဲ။ ကၽြန္မ ၿပကၡဒိန္ေတြကိုု စိတ္လိုုလက္ရ ဆုုတ္ၿဖဲပစ္လိုုက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ တနဂၤေႏြတစ္ခုု ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနတာကိုု ေတြ႕လုုိက္ရတယ္။ ေနာက္ တနဂၤေႏြေတြမွာလည္း ကၽြန္မ တိမ္ၿဖဴေလးကိုု ေခၚၿပီး လူသူမရွိတဲ့ လမ္းမေတြေပၚ လွမ္းေလွ်ာက္ေနမိဦးမလား။ မေသခ်ာဘူး။ တိမ္မဲညိဳေတြ မႈန္မႈိင္း အံုု႕ဆုုိင္းေနတယ္ဆုုိရင္ေတာ့ ကၽြန္မ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၿဖစ္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ မၿမင္ရတဲ့ စိတ္ထဲက ေရတြင္းေလးဆီ ငံုု႕ၾကည့္လုုိ႕ ႏွင္းေရ လုုိ႕ ေအာ္ေနမိလိမ့္မယ္။ ေနေရာင္ေတြ လတ္ဆတ္ေနတဲ့ ေန႕ေတြဆုုိရင္ေတာ့ တိမ္ၿဖဴေလးနဲ႕ အတူ လမ္းေတြကိုု ဆက္ေလွ်ာက္ေနမိမွာေပါ့။ စကားပြင့္ေၾကြေတြကိုု ေကာက္ရင္း၊ ရြက္ေၾကြေတြ ေကာက္ရင္း၊ ကတၱဝါၾကီးနဲ႕  စကားစၿမည္ေၿပာရင္း ၊ ကၽြန္မကိုု ေစာင့္ေနမယ့္ ibis ၾကီးကိုု ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဘယ္ေတာ့မွ မကိုုင္တဲ့ ဖုုန္းေတြကိုု ေခၚၾကည့္ရင္း ၊ ဘယ္သူ မွ မရွိတဲ့ ေနရာေတြကိုု တစ္လမ္းဝင္တစ္လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ ေနမိရင္း ……….

ေဟာ .. ညေနခင္း ၿမဴေတြ သဲသဲလႈပ္ ၿပိဳက်လာၿပန္ၿပီ။ အဲဒီ တနဂၤေႏြေရာင္ ၿမဴေငြ႕ ေတြနဲ႕အတူ ညိဳက် ေပ်ာက္ဆံုုးသြားေတာ့မယ့္ တနဂၤေႏြေန႕ေလးက ကၽြန္မကိုု ေငးၾကည့္ေနတယ္ ..။ မၾကာခင္ ၿပန္ဆံုုၾကမွာပါကြာ လုုိ႕ ခပ္တည္တည္နဲ႕ လူတတ္ၾကီး လုုပ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္မိေတာ့ တနဂၤေႏြေန႕ေလးက ေၿပာတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ေတြ႕မယ့္ တနဂၤေႏြဟာ ငါၿဖစ္လိမ့္မယ္လုုိ႕ မင္းယံုုၾကည္လုုိ႕ လားတဲ့။ အေသးစား ငလ်င္တစ္ခုု ၿဖတ္သန္းသြားသလိုု ကၽြန္မ အၾကီးအက်ယ္ တုုန္လႈပ္သြားတယ္။  ထံုုးစံအတုုိင္း ဘယ္သူမွ မသိလုုိက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတနဂၤေႏြေန႕က စလိုု႕ ကၽြန္မ ေသြးေအး မာေက်ာဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ တနဂၤေႏြေတြကိုု မယံုုသကာၤ လိုုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။

မေနာ္ဟရီ

၂၁.၅.၂၀၁၃