အဲဒီေန႕က ကၽြန္မ ခရီးထြက္ေနခဲ့တယ္

Monday, September 2, 2013

အဲဒီေန႔က ကၽြန္မ ခရီးထြက္ေနခဲ့တယ္

ႏွင္းစက္ေတြရဲ႕ တဝုန္းဝုန္း ေအးစက္ေတာင္ေလာင္မႈကို မခံႏိုင္တဲ့ အဆံုးမွာ ကၽြန္မ ခရီးထြက္ခဲ့မိတယ္လိုု႕ ထင္တာပဲ။ (ခုုခ်ိန္မွာ ဘာတစ္ခုုမွ မေသခ်ာခ်င္ဘူး ) မွတ္တမ္း မွတ္ရာတခ်ိဳ႕ကို ၿပန္ၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္မ အဲဒီေန႔ရက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာကိုမွ မွတ္တမ္းတင္မထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဟာလာ ဟင္းလင္း ၿဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီေန႔ ရက္စြဲကို ဇေဝဇဝါၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ဘာကို ၿပန္လည္ ၿဖည့္စြက္လုိက္ရမွန္း မသိခင္မွာပဲ စာမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး အနီေရာင္ေတြ ဖံုုးအုုပ္သြားခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ဘာသာၿပန္လုိ႕မရ၊ အဓိပၺာယ္ေဖာ္လုုိ႕မရ၊  ေဝဝါး မႈန္သီေနတဲ့ၾကားကပဲ အနီေရာင္ေတြဟာ ၿမားအစင္းစင္း အၿဖစ္ေၿပာင္းလဲသြားသလိုုလိုု။ အိုု .. ပဥၥလက္ေတြက ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလုုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက နာက်င္ေနရင္ေတာင္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လုုိက္ဖိုု႕ ေမ့ေလ်ာ့ ေနခဲ့တတ္တဲ့သူပါ။

အဲဒီေန႕က ကၽြန္မ ဘယ္ေတြသြားေနခဲ့တာလဲ လို႕ လာေမးတဲ့သူေတြကို ေၿမာက္အရပ္လုိ႕ ခပ္တည္တည္ ေၿဖပစ္လုိက္ဖုုိ႕ ၾကိဳးစားေတာ့ ဓူဝံၾကယ္က ကၽြန္မကို ရယ္တယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္မ လားရာမတူေအာင္ ထြက္လာခဲ့မိတာ တစ္ခုကလြဲရင္ ဘယ္အရပ္ကို ထြက္လာခဲ့မိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မကိုုယ္တုုိင္လည္း မသိပါဘူး။ ဒါကိုု သူ ဟားတိုက္ မရယ္သင့္ဘူး ထင္တာပဲ။ တကယ္ဆိုု ကၽြန္မက ေကာင္းကင္မွာ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ၾကီး လမ္းေပ်ာက္ေနလိုု႕ ေက်ာက္ခ်ေနခဲ့ရတဲ့ သူ႕လိုု ၾကယ္တစ္စင္းမဟုုတ္ဘူးေလ။ ဝင္ရိုုးစြန္းေတြရဲ႕ ညိႈ႕ငင္မႈကိုု ခံထားရတဲ့ ၾကယ္တစ္စင္းလည္း မဟုုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါကိုုေတာ့ သူသိသင့္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ေမးခြန္းေတြကိုု ကၽြန္မ မေၿဖၿဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။

နံနက္ခင္းေတြ ထူးထူးဆန္းဆန္း ယံုုၾကည္ခ်က္မဲ့ ဦးတည္ရာမဲ့ ပြင့္အာေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ေနာက္ကို ၿပန္လွည့္မၾကည့္မိေတာ့ဘူး။ ခရီးစဥ္ စခဲ့တဲ့ ေၿခလွမ္းေတြက ပိုုသြက္လာတယ္။ အဲဒီလိုု စိတ္နဲ႕ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ အရပ္မွာ ေနေပ်ာ္ေနတယ္လုိ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္ေယာင္ထင္မွား ၿဖစ္ေအာင္ ဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္ ပစ္လုုိက္မိတယ္ ထင္တာပဲ။ စနစ္တက်နဲ႕ ပရမ္းပတာ ၿဖစ္က်န္ခဲ့တဲ့ အဲဒီေန႕ရက္ကိုုေတာ့ ကၽြန္မက တကယ့္ကိုု မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မ ဘာဆိုု ဘာမွ မွတ္တမ္းတင္ မထားႏုုိင္ခဲ့သလိုု ၿပန္ေၿပာၿပႏုုိင္ဖုုိ႕ စြမ္းအားလည္း မရွိခဲ့တာပါ။

ဘယ္သူဟာ ခရမ္းေရာင္ဝိုင္အရက္တစ္ခြက္ကို မာရ္နတ္ရဲ႕ က်မ္းတစ္ပိုဒ္နဲ႔ ၿမည္းစမ္း ရဲခဲ့လုိ႕လဲ။ အဲဒီေန႔က တကယ္ပဲ ကၽြန္မ အလိုုမတူစြာ ေသြးေအး ရဲရင့္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနထိုုင္ပစ္လိုုက္ခဲ့တယ္။ အကၡရာေတြ တစ္လံုုးၿပီး တစ္လံုုး သူတုုိ႕ကိုုယ္ သူတုုိ႕အဆံုုးစီရင္သြားၾကတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ဘာကိုုမွ မွတ္တမ္း မတင္ထားႏိုုင္ခဲ့တာကလြဲရင္ အဲဒီ မာရ္နတ္ကိုု ကၽြန္မ ေအာင္ႏုုိင္လုုိက္ခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြဟာ ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါလုုိ႕ တုုန္း …။ ၿဗဳန္းကနဲ ထုုိးစိုုက္ပစ္လုုိက္လိုု႕ အၾကည့္ဓားတစ္လက္ နစ္ဝင္ေသဆံုုးေနတဲ့ ႏွလံုုးသားအတြက္ ဘာသက္ေသ သာဓကမွ လိုုအပ္မေနခဲ့ပါဘူး။

ခပ္ဝါးဝါး ၿဖစ္က်န္ခဲ့တဲ့ အၿပံဳးတစ္ဝက္နဲ႔အတူ ကၽြန္မလွည့္ထြက္ခဲ့တုန္းက ဓားကိုးလက္ကဒ္ဟာ ႏွလံုးသားမွာ တည့္တည့္ စိုက္ဝင္လုိ႕။ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ေဆာင္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ courage card ကို အလုိလို အားနာေနမိတာ တစ္ခုကလြဲရင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အစိမ္းေရာင္ပန္းေတြ တဝုန္းဝုန္း ထပြင့္တာကိုလည္း သည္းခံနားလည္လုိ႕ ရခဲ့တာပါပဲ။ ဟည္းထေနတဲ့ ေတာၾကီးမ်က္မည္းထဲက ခန္းနား တင့္တယ္မႈအားလံုး .. က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာတဲ့ မစၦိယ အားလံုုး  … ေသြးရိုုးသားရိုုး မဆန္တဲ့ လိမ္လည္ လွည့္ဖ်ားမႈ အားလံုုး၊ လွတပတ ဆင္ယင္ၿခယ္သထားတဲ့ မာယာအားလံုုး၊ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႕ ခ်စ္ၿပေနတဲ့ စကားလံုုးေတြအားလံုုး …  အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မ ၿပံဳးၿမေနခဲ့ လိမ့္မယ္။ (ေသခ်ာတယ္။)

ေခါင္းေမာ့ အသက္ရွဴပစ္လုိက္ဖုိ႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိတဲ့ ေန႕ရက္ေတြမွာ အသက္ရွဴၾကပ္ေနခဲ့တာ ဘာဆန္းလဲ။ အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြ .. ၿပီးေတာ့ စကားလံုးေတြ ၿမားေတြ ခ်ိဳက်ိဳး နားရြက္ပဲ့ အမနာပေတြ၊ အေလနေတာ အၾကည့္ေတြ .. အုတ္ၾကားၿမက္ေပါက္ ဗ်ဴဟာထိုးစစ္ေတြ အသက္မရွဴမိတာ မွန္လိုုက္တာ။

ခပ္တည္တည္နဲ႕ ေသာ့ေပ်ာက္ေၾကာ္ၿငာေတြ လိုုက္ကပ္ဖိုု႕ ခရီးထြက္ေနခဲ့တယ္ လိုု႕ ေၿပာရရင္ ေကာင္းမလား။ စိတ္ကိုဖြင့္မယ့္ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း ေပ်ာက္ဆံုုးသြားခဲ့လုုိ႕လိုု႕ ေၿပာဖိုု႕စဥ္းစားရင္း ဘယ္ဘက္ရင္အံုေထာင့္က ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို စႏိုးစေနာင့္ ၿဖစ္ေနခဲ့ရတာဟာလည္း ဟာသ တစ္ခုုပါပဲ။ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ၿပန္ရယ္ေမာရတာပဲ နည္းနည္း နာက်င္တာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူဟာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းၿဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္မက သက္ေသသာဓကေတြနဲ႔ ေရွ႕ေန လုိက္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ ဖြင့္ဖို႔ ဘယ္လိုုမွ အသံုုးမဝင္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္မက လ်ိဳ႕ဝွက္ထားေနမိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ (လိုုမွမလိုုအပ္ပဲေလ) ခရီးေတြ ရွည္လာတာနဲ႔အမွ် သူလည္း ေပ်ာက္က်ခဲ့ဖို႕ အလားအလာ သိပ္မ်ားတယ္လုိ႕ တိတ္တိတ္ကေလး ၾကိတ္ေမွ်ာ္လင့္ထားမိတာကိုေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ဝန္ခံၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ။ ေလာေလာဆယ္ မွာေတာ့ ကၽြန္မက စကားလံုးတစ္လံုးမွ မပါတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းလို ေၿခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ .. … .. အဲဒီ အမနာပေလာကက ခုုထိ မီးမမွိတ္ေသးဘူး။

အဲဒီ ဒိုုင္ယာရီထဲက မွတ္တမ္းမွတ္ရာမဲ့ ရက္စြဲေလးကေတာ့ မိုင္ ၅၀၀ ေက်ာ္မက ကြာေဝးသြားခဲ့ၿပီ ..။ ဒီေတာ ဒီေတာင္ ဒီအေမွာင္နဲ႔က ကၽြန္မစုထားတဲ့ ေနေရာင္ေလးနဲ႔ မေလာက္င ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သက္ၿပင္းေတြကို အသက္တိုဖုိ႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ၾကိဳးစားပမ္းစား ခ်ေနမိရင္း .ခရီးဆံုုးကိုု လက္ခ်ိဳးတြက္ေရရင္း နင့္နင့္သီးသီး ေပ်ာ္ရႊင္တတ္လာခဲ့ၿပီ။ ပင္လယ္ကေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ၿခား ဆားငံႏႈန္းၿမင့္လာခဲ့ရဲ႕ ..။ မုန္တုိင္းေတြကို ေက်ာသပ္ရင္သပ္ နံပါတ္မွတ္ေပးေနရတဲ့ ဘဝမွာ မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူးကြယ္ .. ကၽြန္မကို ေလွကေလး တစ္စင္း မေပးပါနဲ႔ .. ေခါင္းခ်စရာ ဝက္သစ္ခ်ပင္ေလး တစ္ပင္ပဲေပးခဲ့ပါ ..။ ခုုခ်ိန္မွာ အၿပာေရာင္ေတြကို ငယ္ငယ္ကလို စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္နဲ႔ ေကာင္းကင္လုပ္ဖို႕ မလိုခ်င္တတ္ေတာ့ပါဘူး။

ေမးခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြက သံုးနာရီစာ မကဘူး။ ရလာမယ့္ အေၿဖေတြကို ကၽြန္မက အမွတ္ၿပည့္ ေပးႏိုင္ဖုိ႕ မေသခ်ာတာနဲ႔ပဲ ဘယ္ကံတရားကိုမွ စာေမးပြဲ မစစ္ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ၿပန္႕က်ဲ ရႈပ္ပြေနတဲ့ အဲဒီ အခန္းကိုေတာ့ ေသာ့မခတ္ပဲ တံခါးဖြင့္ထားခဲ့လုိက္တယ္။ ကၽြန္မ ၿပန္လွည့္လာတဲ့အခါ အိပ္ယာဝင္ ပံုၿပင္ေတြထဲကလုိ ရွင္သန္ေနထုုိင္နည္း တစ္ခုုခုု နတ္သမီး တစ္ပါးပါးကမ်ား  တိတ္တိတ္ကေလး လာခ်ထားေလမလား ဆုုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ေပါ့..။ ခရီးကၿပင္းလာတာနဲ႔အတူ ေၿခဆင္းကလည္း ၿမန္ၿမန္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ဝင္လာမယ့္ ဂီတဟာ ဘာအေရာင္ၿဖစ္မယ္လုုိ႕ ထင္လဲ …။ ရွင္မွန္းၾကည့္လုုိက္စမ္းပါ။

ေမွာက္က်သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္တစ္ခြက္မွာေတာ့ လန္းဆန္းမႈေတြပါသြားခဲ့တယ္။ ေကာ္ဖီစီးေၾကာင္းေလး တစ္ေလွ်ာက္ စိတ္နဲ႔ လုိက္ေသာက္ခဲ့ဖူးတာကို သတိရေတာ့ အတုန္တုန္ အလႈပ္လႈပ္။ တစ္ကိုယ္စာ လႈပ္တဲ့ ငလ်င္ဆိုတာ ဒါပဲေပါ့။ ခရီးမိုင္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပါက္ေနခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ကိုယ္လာရာလမ္း ေၿမပံုကို ဆုတ္ၿဖဲ ပစ္ခဲ့လုိက္ရံုနဲ႕ အရာအားလံုုးကိုု အလြယ္တကူ ေမ့ေပ်ာက္သြားေရာ တဲ့လား။ သၾကားေတြအမ်ားၾကီးထည့္ မေသာက္ခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ ဘဝက သိပ္ေတာ့ မခ်ိဳလွပါဘူး ဆိုတဲ့ စာသား … ကၽြန္မ ဘယ္နားမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါလိမ့္။ ကၽြန္မကေတာ့ အခါးကိုု အလိုုမတူစြာ စြဲလန္းေနခဲ့ရၿပီ ။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ခ်င္မက္ခဲ့မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ နံနက္ခင္း အသစ္ကို သာတူညီမွ် ရလုိက္ၾကမွာခ်ည္းပါပဲ။ ေရာက္လာတဲ့ နံနက္ခင္းေတြက ရိုးသား သစ္လြင္ သေလာက္၊ လက္ခံလုိက္တဲ့ လူေတြက ရာႏႈန္း အနည္းနဲ႔အမ်ား လြဲမွားေနခဲ့ၾကတာ … ဒါဟာလည္း ကံတရားအရပါလုိ႕ လမ္းလႊဲလုိက္ၾကဦးမွာလား ..။ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့အတုိင္း ရိတ္ရမယ္ဆိုတာ သိခဲ့ပါရဲ႕။ ကႏၱာရပင္ေတြကို ဆူးစူးမယ္မွန္း သိသိၾကီးနဲ႔ စိုက္ခဲ့မိေၾကာင္း ကၽြန္မ ဝန္ခံခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီဆူးေတြရဲ႕ ရနံ႕ကို ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ မွတ္မိေနဖို႕ လုိတယ္ေလ ..။ ဆူးခက္ေတြ ၿပြန္းေနတဲ့ လမ္းကေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ၾကမ္းမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အသားက်သြားခဲ့ရင္ေတာ့ ဆူးေတြလည္း က်ိဳးက်န္ခဲ့မယ္လုိ႕ ယံုတယ္။  

တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ၿပရဲ႕ လူစီးေၾကာင္းထဲမွာ သိမွတ္မဲ့စြာ ေမ်ာေနတဲ့ ရုပ္ၿဒပ္တစ္ခုဟာ အေရာင္တင္ဆီ ခပ္ရဲရဲနဲ႔ ။ မေန႕က သြန္ပစ္လုိက္တဲ့ အၾကြင္းအက်န္ စိတ္ကူးအသိုးေတြကို ဘာလုိ႔ မီးရႈိ႕ လက္စေဖ်ာက္မပစ္ရဲၾကတာတဲ့လဲ ..။ ၿပာမႈန္ေတြ လြင့္ေနမွၿဖင့္ အဲဒီအရပ္မွာ မီးခိုးလည္း ရွိေနလိမ့္မယ္။ အသက္ရွဴရနည္းနည္း ခက္တာ တစ္ခုကလြဲရင္ က်န္တာအားလံုး ေရလုိက္ငါးလုိက္ …။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ ၿငိက်န္ခဲ့တဲ့ ပါးစပ္ေတြနဲ႔ ေရေနာက္လုိက္တဲ့ငါးေတြ အကုန္လံုး ေမာဟိုက္ေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။

အေရာင္ေတြမွားခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကိုေတာ့ လႊင့္ပစ္လုိက္ၿပီ။ အသစ္ေရးၿခယ္လုိ႕ရမယ့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ အတြက္ ကၽြန္မ ဘာလုိ႕ငိုမလဲ။ ခရီးသြားရင္း ပန္းခ်ီဆြဲရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းတယ္ လုိ႕ ကၽြန္မ ဒိုုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးရဲ႕ ေရွ႕မွာ ခပ္ၾကီးၾကီး ေရးထားလုိက္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးတဲ့ စာေၾကာင္းေတြကို နီတိလုိလို စကားပံုလုိလို ဆိုရိုးလုိလို မင္နီနဲ႔ ေရးမွတ္ထားရတာ နည္းနည္းေတာ့ ရွက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ခက္တာက ေက်ာပိုးအိတ္တစ္ခုလံုးအၿပည့္ ေဆးအၿဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းပဲ ပါလာခဲ့တာပါပဲ။ အထပ္ထပ္ ဆြဲေနတဲ့ အၿဖဴေရာင္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ ေၿပာၿပေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေရာင္ကန္းေနတဲ့သူေတြ မေတြ႕ဖုိ႕ ဒီပန္းခ်ီကားေတြကို လံုုၿခံဳတဲ့ အရပ္မွာ သိမ္းထားေပးရဦးမယ္ေလ။

အာရံုေတြကို လမ္းလႊဲေနရင္းက ဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ေပၚက ပံုုလို ရဲရင့္ခဲ့ဖူးသလား ေတြးတယ္။ စီးထားတဲ့ ဖိနပ္တံဆိပ္လိုု ေဝးေဝးေၿပးႏိုုင္ခဲ့ၿပီလား ေမးတယ္။ (ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု) ။ သံုုးစြဲေနတဲ့ လက္ကိုုင္ဖုုန္း တံဆိပ္လိုု သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းေတြေတာ့ ေတြ႕ ေနရၿပီ။ အေၿဖမရတဲ့တူတူ သီခ်င္း တစ္ပုုဒ္ကိုု၊ စိတ္ပါလက္ပါ ဆုုိခဲ့ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္လိုု စိတ္လုုိ လက္ရ ဆိုုလိုုက္မိတာ နာက်င္မႈေတြ တဖတ္ဖတ္ကြာက်လာခဲ့တယ္။ နဂိုုတည္းက သီခ်င္းမွာ အက္ရာေတြနဲ႕ ၿပည့္ႏွက္ေနတာကိုု ကၽြန္မ ဘာလိုု႕မသိထားခဲ့တာတဲ့လဲ ။ ေဝးေလ ေဝးေလ အသံေတြ ေဝးလြင့္ ပါးလ်ားသြားေလတဲ့လား။ ခုေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ပဲ အသံေတြက အမႈန္ေတြနဲ႕အတူ သိပ္သည္း ထူေၿပာလာခဲ့ …။ ေဒါသတၾကီး ဆုတ္ကိုင္ ရမ္းခါ ပစ္လုိက္လုိ႕ရတဲ့ထဲ အဲဒီအသံေတြ ပါမေနခဲ့တာကေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ .ေကာင္းလွခ်ည့္။  

ကိုုယ့္စိတ္ကိုုယ္ အေရးေပၚ ၿပန္ေခၚၾကည့္တယ္။ အဆင္မေၿပေတာ့ဘူး။ နံပါတ္လည္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေခၚမိတဲ့ နံပါတ္ေတြက် ကိုုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုုယ့္ကိုုယ္ မဟုုတ္ၿပန္ဘူး။ အရာအားလံုုးဟာ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာၿပင္ပ။ ဘာဆိုုဘာမွ မၿမင္ရေတာ့ဘူး။ အရွင္လတ္လတ္ငရဲဟာ ကိုုယ့္ဆီမွာေတာ့  ခ်ိဳခါးခါး ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ ။ အႏႈတ္လကၡဏာ မၿပခင္ ခပ္သြက္သြက္ ေမာ့ေသာက္ပစ္လုုိက္ရတယ္။

ပါးလ်ႏြမ္းဖတ္ေနတဲ့ ဖိနပ္ေလးကိုုေကာက္ၿပီး ေလွ်ာက္ၿပန္လာတဲ့လမ္းက လာရာလမ္း ၿဖစ္ေနမွန္း ခရီးဆံုုးမွ သိလိုုက္ရသူလိုု ကၽြန္မ ၿပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီေန႕က ဘယ္ေတြသြားေနခဲ့တာလဲ လိုု႕ ေမးလာတဲ့ သူတုုိင္းကိုု ကၽြန္မ ၿပံဳးၿပံဳးၿပေနရတာလည္း မ်က္ႏွာေၾကာေတြ ေညာင္းညာကိုုက္ခဲလာတဲ့ထိ။ ကၽြန္မဆီမွာက အေၿဖမရွိဘူးေလ။ ရာသီဥတုုကိုု အၿပစ္ဖုုိ႕ရေလာက္တဲ့ထိလည္း ကၽြန္မ ေသြးမေၾကာင္ခ်င္ဘူး။ ဒိုုင္ယာရီထဲမွာ အနီေရာင္ေတြဖံုုးၿပီး ေပ်ာက္ဆံုုးေနတဲ့ ေန႕ရက္ေလး တစ္ရက္ ရွိေနတယ္။ အဲဒီစာမ်က္ႏွာကိုု ကၽြန္မက ဘာမွမွတ္တမ္းတင္မထားလုုိ႕  ေက်ာ္ေက်ာ္သြားလည္း လူေတြက ၿပန္ၿပန္လွည့္လာေမးၾကတယ္။ ဘာမွရွိမေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာအေၾကာင္း ကၽြန္မမွာ ေၿပာစရာစကားမွမရွိပဲ။ တကယ္မၿဖစ္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကိုု ဇာတ္လမ္းဆင္ေရးထည့္လုုိက္လုုိ႕ရေပမယ့္ ကၽြန္မ မလုုပ္ၿဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကံအေၾကာင္း မလွစြာပါပဲ။ လက္ထဲမွာကလည္း အနီေရာင္မင္ေတြပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ ေက်ာပိုုးအိတ္ တစ္လံုုးန႕ဲ အၿပည့္ထည့္ထားတဲ့ အၿဖဴေရာင္ပန္းခ်ီေဆးေတြကိုုေတာ့ ဒီစာမ်က္ႏွာအတြက္ ကၽြန္မ ဘယ္ေသာအခါမွ သံုုးၿဖစ္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပိုပိုမိုမို ထည့္ယူလာခဲ့တဲ့ အေရာင္ေတြက အေမွာင္ထဲက် ဘာမွ သိပ္အသံုးမဝင္ဘူး။ ခါးက်ိဳးမတတ္ ယိမ္းႏြဲ႕ေပးေနရတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေတာက္ေတြကိုေတာ့ ထန္လြန္းတဲ့ေလက က်ိန္စာ ေၿဖေပးလုိက္ၿပီ။ မနီၿဖစ္ေတာ့တာ ၾကာေနၿပီၿဖစ္တဲ့ ၾကက္ေၿခခတ္ေတြက ၿဖဴေရာ္ေရာ္နဲ႔ ေပ်ာ့တြဲ ၿပဳတ္က်လာတယ္။ ဘယ္လုုိၿဖစ္လိုု႕ အဲဒီ အရိပ္ေတြက အေမွာင္ထဲထိ လာၿပီးယိမ္းက ေနရတာတဲ့လဲ..။   ဒီည . ၿပဇာတ္နားတယ္။ … ကဒ္ ..။

ဘာေတြနဲ႔ ေၾကကြဲၿပလုိက္ရမွန္းမသိတဲ့ ညေနခင္းက အေတာ့ကို ထံုေပေပ ႏိုင္လြန္းတယ္။ ေရွာ့ထ္ ရိုက္ၾကည့္ဖို႔စဥ္းစားမိေတာ့မွ ဗို႔အားမၿပည့္တာကို သြားသတိရတယ္။ မေန႔က တစ္ညလံုး charging ၿဖည့္မထားမိတဲ့ ႏွလံုးသားက ဘာမွ သိပ္အလုပ္လုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေလးရၿပီး လူလည္း လန္းဆန္းလာတဲ့တစ္ေန႕က် စကားလံုုးတခ်ိဳ႕ကိုု ၿပန္လည္ကယ္တင္ဖိုု႕ မင္အနက္ေရာင္ေတြကိုု လဲလွယ္ရယူဖုုိ႕ ကၽြန္မ ခရီးထပ္ထြက္ၿဖစ္လိမ့္မယ္။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြ လြင့္ေမ်ာထြက္ခြာသြားတဲ့ လမ္းေတြဆီကိုုေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္မွတ္နဲ႕ လိုုက္ၾကည့္ထားေနမိတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ခရီးထြက္တုုိင္း ထားပစ္ခဲ့တတ္လိုု႕ သူ႕ေၿခေထာက္သူ ရွာေနတဲ့ ေၿမပံုတစ္ခ်ပ္ရယ္ လမ္းေတြကိုု စိတ္မွတ္နဲ႕ လွမ္းေမွ်ာ္ရွာေဖြေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရယ္ .. ဖိတ္စင္ ေမွာက္က်ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ကေယာင္ကတမ္း ၿပန္လည္ခူးဆြတ္ေနၾကေလရဲ႕။

မေနာ္ဟရီ

၂၀၊ဇြန္၊၂၀၁၃