နတ္သမီးပံုၿပင္ (အပိုင္း ၁)

Thursday, January 21, 2010

ဘေလာ့ခ္ ကို သိပ္ၿပီး အစဥ္တစိုက္ အားထုတ္မေရးၿဖစ္တာ ၾကာၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေက့ စကားနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ဂရပ္ဖ္ မ်ဥ္းက ထိုးက်လာတဲ့သေဘာေပါ့ ။ ဒါက ေက tag ထားတဲ့ စိန္ပန္းေတြ ကံ့ေကာ္ေတြကို ၾကာဦးမယ္ လို႔ ေၿပာဖို႔ စတဲ့ စကားဦး ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ J

အစကေတာ့ ကံေကာ္တင္းကုတ္ကေလး အေၾကာင္းကို တခုတ္တရေရးရမယ့္အခ်ိန္နဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ၿပန္မယ့္အခ်ိန္နဲ႔က အံကိုက္ၿဖစ္ေနလုိ႔ ပံုေတြက အစ ေသခ်ာရွာၿပီး ေရးမယ္လို႔ ဆံုးၿဖတ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့လည္း လုပ္စရာေတြက တပံုတပင္.။ ေနဆူးသစ္နဲ႔ တင္မင္းထက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ေရးပံုမေပၚေသးေတာ့ အေဖာ္ရတယ္ လို႔လည္း ေၿဖေတြး ေတြးလုိက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရးေတာ့ ေရးမွာပါ။ အၿမန္ေရးႏိုင္ ေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ (ဒါက ေက့ကိုေပးတဲ့ ကတိပါ ) တင္မင္းထက္ရဲ႕ အေၾကြးကို ဆပ္ဖို႔ရွိေနတာလည္း သတိရပါတယ္။ ငယ္လက္ရာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။

ခု ဝတၱဳရွည္ကေတာ့ mini fiction သေဘာမ်ိဳးေရးထားတဲ့ ဝတၳဳရွည္ပါ။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္မ လက္ထဲ tarot ကဒ္ တစ္ထုတ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ Goddess Tarot တဲ့။ ေမဂ်ာ ၂၂ ကဒ္ကို နတ္ဘုရားမ ၂၂ပါးနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ tarot ကဒ္ေတြပါ။ စိတ္ဝင္စားစရာ တကယ္ေကာင္းသလို ကၽြန္မနဲ႔လည္း အေတာ္ကီးကိုက္ခဲ့တဲ့ ကဒ္ေတြၿဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ထိလဲ ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မက အဲဒီအထုတ္ကို ကိုင္တဲ့အခါမွာ ေမဂ်ာ ၂၂ကဒ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ကဒ္ေတြကိုေတာင္ မကိုင္ၿဖစ္တဲ့ထိကို ၿဖစ္သြားပါတယ္။ (တၿခားအထုတ္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ မိုင္နာကဒ္ေတြပါ ကိုင္ပါတယ္ ။ ဥပမာ လက္ရွိကိုင္ေနတဲ့ Osho Zen Tarot ကဒ္ေတြဆို ကၽြန္မ ၇၈ ခ်ပ္လံုး သံုးပါတယ္။)

အဲဒီကဒ္ေတြကို ကိုင္ရင္း ကၽြန္မဒီဝတၳဳကို ေရးၿဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာပါတဲ့ နတ္ဘုရားမ ၂၂ပါးနဲ႔ ဖြဲ႔တည္ထားတဲ့ ဝတၳဳမ်ိဳးပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စိတ္အေၿခအေနေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ ၿပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သိပ္ေတာ့ စိတ္တုိင္းမက် ေတာ့ပါဘူး။ အဓိကက အဲဒီတုန္းက စိတ္အေၿခအေနမ်ိဳး ကၽြန္မမွာ မရွိေတာ့လုိ႔ပါပဲ။ ေၿပာင္းလဲမႈ တရားေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္မလည္း ေၿပာင္းလဲလာခဲ့ၿပီကိုး။

အဲဒီဝတၳဳရွည္ကို ပထမဆံုးေပးၿဖစ္တာက ကိုသွ်ီသူေအာင္ အင္တာဗ်ဴးဂ်ာနယ္မွာ လုပ္ေနတုန္းက ၿဖစ္ပါတယ္။ ရတယ္ ေပးပါ အခန္းဆက္ထည့္မယ္ ဆိုလို႔ ေပးလိုက္တာ။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္နဲ႔ တင္ ရပ္သြားပါတယ္။ ဆက္ထည့္ခြင့္မရေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ မဂၢဇင္းတစ္ခုကိုေပးပါတယ္။ မရၿပန္ပါဘူး။ တတိယအၾကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္မ အိုင္ဒိယာကို ေပးၿဖစ္သြားပါတယ္။ ၂၀၀၄ ႏိုဝင္ဘာ မွာ ပါလာပါတယ္။ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ မထိခိုက္ပဲ ပါလာတာပါ။ ရွားပါးလွတဲ့ ဆရာေမာင္ေမာင္သိုက္ရဲ႕ ပန္းခ်ီလက္ရာနဲ႔ၿဖစ္ပါတယ္။ နတ္သမီးပံုၿပင္ လုိ႔ အမည္ရပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ Goddess ေတြက နတ္သမီးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ နတ္ဘုရားမေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ကို လွေအာင္ နတ္သမီးပံုၿပင္ လုိ႔ ေပးလုိက္ပါတယ္။

တၿခားတၿခားေသာ အခန္းဆက္ တင္တဲ့ blogger ေတြကို လက္စားေၿခတဲ့အေနနဲ႔ မဟုတ္ရပါဘူး။ တၿပိဳင္နက္တည္း စာမ်ားမ်ား မရိုက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေၿခြၿပီး တင္တယ္လို႔ သေဘာထားေပးပါ။ တစ္ပိုင္းစီ တင္ေပးသြားပါမယ္။

နတ္သမီးပံုၿပင္

“ ဧည့္သည္ ..”“

"ေဝး .. ဧည့္သည္ ..”

“ ဆရာ .. ဧည့္သည္ ..”

ကေလးမ်ား တဆင့္တဆင့္ေအာ္သံ၏ အဆံုးတြင္ ကၽြန္မ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္းကေလးသည္ ေက်ာင္းခန္းကေလးထဲမွ ထြက္လာသည္။ မ်က္ေမွာင္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ၾကဳတ္ကာ အဘိုးအိုေလး တစ္ေယာက္လို ကၽြန္မကို ၾကည့္၏။ ၿပီးမွ မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ..

“ ေမခ .. နင္ ေမခ လား ”

“ အင္းေလ..”

“ နင္ ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ ”

ကၽြန္မကိုၿမင္၍ သူ ဝမ္းသာသည္က နည္းနည္း ဘာလာရႈပ္တာလဲဟု ေတြးသည္က ခပ္မ်ားမ်ား ၿဖစ္ပံုရသည္။ ဟန္ပင္မေဆာင္ႏိုင္ပဲ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း သူသိလိုသည္ကိုသာ ေမး၏။

“ စာလာေရးတာ ”

“ လာ… ထြင္ကိုထြင္တယ္ ..အံ့ေရာ သူမ်ားေတြလို ေအးေအးေဆးေဆးရွိမယ့္ ေနရာမ်ိဳး မွာေရးပါလား ဒီလိုေနရာထိလာၿပီး …”

ဖိတ္ေခၚပံုက ေစတနာပါေသာ္လည္း ေနာက္က ပြစိပြစိသံမ်ားက ကပ္ပါလာသည္။

“ နင္ နားမလည္ပါဘူး စိုလတ္ရာ ..”

“ ဘာလို႔ နားမလည္ရမွာလဲ တၿခားလူဆရာသြားလုပ္ ငါ့ေတာ့လာမလုပ္နဲ႔ ”

“ ေအးေအး ေမ့သြားလုိ႔ နင္က ေက်ာင္းဆရာပဲ ..”

ခုေနခါမွာေတာ့ သူက အိမ္ရွင္.. ကၽြန္မက ဧည့္သည္။ သူထားရာေနရၿပီး သူေၿပာတာခံရမည့္သူ ၿဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ခရီးကို ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုး လက္ဆြဲအိတ္ တစ္အိတ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတာကို တစ္စက္ကေလးမွ ဂရုဏာသက္ေဖာ္မရပါ။

“ ငါ့ရြာကို ဘယ္လိုလာရတယ္ဆိုတာ မေမ့ေအာင္လို႔ စာနဲ႔ေတာင္ အတိအက်ေရးေၿပာၿပီးသား .. အဲဒါကို နင့္ဟာနင္လာၿဖစ္ေအာင္လာတာ ပင္ပမ္းလည္း နင္ပဲ ..”

ကၽြန္မ အေတြးမ်ားကို သူက သိသည့္ႏွယ္။ ထပ္ၿပီးပြစိထိုးေနေသးသည္။ ၿပီး ကၽြန္မကို အိမ္ကေလးတစ္အိမ္သို႔ေခၚသြား၏။ ကုန္းကမူေလးအထက္က အိမ္ကေလး။ သူေနထိုင္ရာ မူလတန္းေက်ာင္းနားက အိမ္ကေလးႏွင့္ အနီးဆံုးအိမ္ၿဖစ္၏။ အိမ္ရွင္ ရဝမ္အမ်ိဳးသမီး ညီအစ္မက ကၽြန္မကို ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းထက္ပင္ လိႈက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုၾကေသးသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မက အိမ္ေၿခဘယ္ေလာက္မွမရွိေသာ ရြာကေလးကို လွည့္ကာ စပ္စုေရးဆင္းေတာ့သည္။ သူတို႔လုပ္သမွ် ကိုင္သမွ်က ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္ႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္တာမို႔ ကၽြန္မ သိခ်င္သမွ်ကို စပ္စပ္စုစုေမးသည္။ သူတို႔က သူတို႔နားလည္ သလိုေၿဖသည္။ သူတို႔စကားဝဲဝဲကို ကၽြန္မက တစ္ဝက္မွ်သာ နားလည္သည္။ သိပ္ေတာ့ မဆိုးလွပါ ။ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ေတာ့ တင္က်န္ခဲ့ပါသည္။

သူတို႔က ကၽြန္မကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းၿပတတ္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔ကိုယ္၌က ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ဒီကိုလာၿပီး ဒါေတြေလွ်ာက္ေမးေနမွန္း သူတို႔မသိၾကပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚေမးၾကသည္။

“ ဆရာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီကိုလာလည္တာလား ”

“ ဟင့္အင္း စာလာေရးတာ ”

ကေလးေတြကို ဘယ္လုိစာသင္သည္မသိ။ သူ႔အေၿဖကေတာ့ အပိုအလိုမရွိ။ တိက်လွ၏။ ေဒသခံမ်ားကေတာ့ ကၽြန္မကို နားမလည္သလိုသာၾကည့္သည္။ စာရြက္ႏွင့္ ခဲတံ(သို႔) ေဘာလ္ပင္ရွိလ်င္ ဘယ္ေနရာေရးေရးရသည့္ကိစၥကို ဒီအထိ လာသလား ဟုလည္း ေတြးပံုရသည္။ ကိစၥမရွိပါ။ သူတုိ႔နားလည္ေအာင္ ကၽြန္မရွင္းၿပစရာမလုိပါ။ တခ်ိဳ႔ကိစၥမ်ားတြင္ နားမလည္သည္က ပို၍ေကာင္းပါသည္။ စိုလတ္ကေတာ့ ကၽြန္မကို မယံုသကၤာႏွင့္ေမးပါသည္။

“ နင္ထြက္ေၿပးလာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္ ”

“ ေရာ္ ..ခက္ေနပါၿပီ ေၿပးခ်င္ရင္ ဒိထက္ေဝးတဲ့ေနရာ ေၿပးလုိ႔ရတယ္ေလ ငါ့ကို မယံုသကၤာ လာမလုပ္နဲ႔ ဒီးရမ္ တို႔သာဆို ငါ့ကို အဲလိုေမးမွာမဟုတ္ဘူး ”

သူ ဘာမွၿပန္မေၿပာေတာ့ပါ။

ရြာကေလးႏွင့္ကၽြန္မ လြဲေခ်ာ္ေနတာ တစ္ခုပဲရွိသည္။ သူတို႔က ညဆို ေစာေစာအိပ္တတ္ၿပီး မနက္မိုးမလင္းမီ ထတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္မက ညဆို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္တတ္ပဲ မနက္ဆို ေနၿမင့္မွ ထတတ္သည္။ ကၽြန္မက သူတို႔ကို မအံ့ၾသေသာ္လည္း သူတို႔က ကၽြန္မကို တအံ့တၾသ။

ကၽြန္မတည္းခိုရာအိမ္ကေလးမွ မၾကီးႏွင့္မငယ္ဟု ကၽြန္မက ေခၚသည့္ (သူတို႔ ရဝမ္အမည္ ကိုကၽြန္မ မေခၚတတ္ပါ။ ) အမ်ိဳးသမီးၾကီးႏွစ္ေယာက္သည္ ေရာက္စညက ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မအိပ္သည့္အတြက္ သူတို႔ပါ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ စိုလတ္ကိုေခၚကာ ရွင္းၿပခိုင္းရေသး၏။ ထိုအခါမွ သူတုိ႔ဘာသာ သူတုိ႔ ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ကာ မနက္ထသည္ႏွင့္ ေတာင္ယာသုိ႔ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။

ကၽြန္မ နာမည္ကိုေတာ့ သူတို႔စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ..

“ သူ႔နာမည္က ေမခ တဲ့”

“ အိုးအို .. အမိုင္ခ လား ”

“ အင္း .. ဟုတ္တယ္ ”

“ ထူးဆန္းရာေရာ သူက ဘာလူမ်ိဳးလဲ ”

“ ကခ်င္မဟုတ္ပါဘူး”

“ ေအာ္ ေအာ္ ”

သူတို႔ ကၽြန္မနာမည္ကိုေတာ့ သေဘာက်ေနၾကသည္။ ကၽြန္မတြင္ ေမလိခ ဟုေခၚေသာ ညီမတစ္ေယာက္ ရွိသည္ဟုပါ ထပ္ေၿပာလုိက္လ်င္ သူတုိ႔ အေတာ္ စိတ္ဝင္စားသြားၾကေပ လိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ မေၿပာၿဖစ္ပါ။ စိုလတ္ကလည္း မေၿပာၿပပါ။

တစ္ညေနတြင္ ကၽြန္မတို႔ ညစာ စားေသာက္ၿပီးၾကေသာအခါ မၾကီးက ကၽြန္မအတြက္ စာေရးရန္ ထမင္းစားပြဲကို ေၿပာင္စင္ေအာင္ သုတ္ေပးရင္းက ..

“ အမိုင္ခေရ ဒီႏွစ္ ေတာင္ယာက နည္းတယ္ ”

“ ဟင္ ဟုတ္လား ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ”

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ မၾကီးေၿပာတာကို သိပ္နားမလည္ပါ။ နားလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ တတ္ေသာပညာတတ္တခ်ိဳ႕၏ညာဥ္အတိုင္း ကၽြန္မ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ၿပန္ေမးခြန္း ထုတ္လိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။

“ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲေရာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး စားေလာက္ၾကမွာပါ မေလာက္လည္း မွ်စားေပါ့ ဘယ္သူမွ လာေပးမွာမွ မဟုတ္တာ ”

မငယ္က ဝင္ေၿဖၿခင္း ၿဖစ္သည္။ အင္မတန္လက္ေတြ႕က်ေသာ အေၿဖပင္ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယူကီမိုခ်ီ ( Ukemochi) ဟူေသာ ဂ်ပန္နတ္ဘုရားမအေၾကာင္းကို ဖတ္ထားဖူးေသာ ကၽြန္မက အတြန္႔တက္လုိက္မိသည္။

“ ေမခ ဖတ္ထားဖူးတဲ့အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုေၿပာၿပခ်င္တယ္ ပံုၿပင္ေပါ့ေလ ”

“ ဘာအေၾကာင္းလဲ ေၿပာေလ”

“ ေအာ္ ဂ်ပန္ရိုးရာပံုၿပင္ေခၚမလား ဒ႑ာရီေခၚမလားပဲ ေကာက္ပဲသီးႏွံနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ နတ္ဘုရားမ တစ္ပါး အေၾကာင္းေပါ့ ”

ဂ်ပန္ .. ဒ႑ာရီ.. နတ္ဘုရားမ .. ထုိစကားလံုးမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကို သူတို႔ မေမးၾကေတာ့ပါ။ ကၽြန္မကိုသာ မ်က္လံုးေမွးေမွးေလးမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။

“အဲဒီ နတ္သမီးေလးနာမည္က ယူကီမိုခ်ီ တဲ့ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ မိုးေခါင္ၿပီး ေကာက္ပဲသီးႏွံမေအာင္ ၊အစာေရစာရွားပါးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ Ukemochi ဟာ အစာေရစာ ေခါင္းပါးေနသူေတြအတြက္ အေသခံၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ အစာၿဖစ္ေအာင္ ေၿပာင္းလဲ ေပးခဲ့တယ္တဲ့ ”

“ သူေသေတာ့ သူ႔ကို စားခိုင္းတာလား ဟင္ ”

“မဟုတ္လူး မငယ္ရဲ႕ သူ႔ရဲ႕ အဓိဌာန္အတိုင္း သူေသေတာ့ သူ႔ဦးေခါင္းဟာ ႏြားၿဖစ္သြားတယ္ ၿပီးေတာ့ နဖူးကေန စပါးပင္ေတြ ေကာက္ပဲသီးႏွံပင္ေတြ ေပါက္လာခဲ့ သတဲ့ ”

“ ႏြား .. ဟုတ္လား ႏြားက စားဖုိ႔လား လယ္ထြန္ဖို႔လား ”

“ အဲ ”

ကၽြန္မ ၿပန္မေၿဖတတ္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဆိုသည့္အတိုင္း ..

“ ဟို လယ္ထြန္ဖို႔ေနမွာေပါ့ ေၾသာ္ သူ႔နဖူးက ေပါက္လာတဲ့ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြကလည္း အားလံုး စားေလာက္ၾကတယ္တဲ့ ”

“ ေၾသာ္ ”

တကယ္ေတာ့ ဒ႑ာရီထဲမွာ ဒါေတြမပါပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မက စမိသူေလ။ နဖူးက ေပါက္တဲ့အပင္ ဘယ္ႏွေယာက္စားရမွာလဲဟု မေမးခင္ ၾကိဳကာကြယ္ထားလုိက္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ စိတ္ေတာ့မေကာင္းပါ။ ကၽြန္မတို႔တြင္ ေမြးရာပါ ၿဖတ္ထိုးဥာဏ္မ်ားက လက္နက္တစ္ခုပမာ ၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီေလ။ ကၽြန္မ ေၿပာသမွ်ကို နားေထာင္ၿပီး အိပ္ရာဝင္သြားၾကေသာ ရိုးသားလွသည့္ ညီအစ္မ ႏွစ္ဦးကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္မ သူတို႔ကို အားက်ေနမိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း မၿဖစ္ႏိုင္ေသာ အရာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။

(၁)

သူတို႔အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာအခါ ကၽြန္မ ထံုးစံအတုိင္း အၿပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿဖစ္သည္။ ဒီအရပ္ေဒသတြင္ အေမွာင္မရွိေပ။ အေမွာင္မရွိသလို အႏၱရာယ္လည္းမရွိ။ လ ကလည္း သာေနသည္။ ကၽြန္မသိသေလာက္ ဒီေန႔သည္ လၿပည့္ေန႔ၿဖစ္သည္။

မၾကီးႏွင့္ မငယ္၏အိမ္သည္ ကုန္းၿမင့္ကေလးေပၚတြင္ တည္ရွိသည္။ ထိုကုန္းကမူအစြန္း ေလးမွ ရပ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အေတာ္ကေလးၿပန္႔ၿပဴးေသာ ေၿမၿပင္ႏွင့္ မူလတန္းေက်ာင္း ကေလးကိုေတြ႕ရ၏။ ေက်ာင္းေဘးမွ သူငယ္ခ်င္း၏ အိမ္ကေလးသည္ ထင္းရွဴးသားလိုလို အသားၿဖဴၿဖဴ သစ္တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေဆာက္ထားၿခင္းၿဖစ္၍ သူငယ္ခ်င္း၏ အိမ္ကေလးသည္ လေရာက္ေအာက္တြင္ ဝင္းလက္ေန၏။

တစ္ရြာလံုးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လုိ႔။

တကယ္ေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္၊ ဒီလိုရာသီဥတု၊ ဒီလုိေနရာဆိုတာ တကယ့္ကို စာေရးလို႔ ေကာင္းမည့္ေနရာၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မမွာေတာ့ ဘာကိုမွေတြးမရ။ ေရးမရခဲ့ပါ။ ဘာကိုမွန္းမသိ ရမ္းေရာ္လြမ္းဆြတ္ေနေသာ အလြမ္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေန တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ဘာကိုမွန္းမသိ စိုးရြံ႕ေနမိတတ္ၿပန္၏။

ကမူကေလး၏ အစြန္းတြင္ ခဲရာခဲဆစ္ ကုတ္ကပ္ အၿမစ္တြယ္ထားေသာ ဘာပင္မွန္းမသိသည့္ အပင္ေလးတစ္ပင္ ရွိသည္။ ထိုအပင္ေလး၏ နိမ့္ေလွ်ာ ေၿပဆင္း သြားပံုက ကၽြန္မအတြက္ အမီွတစ္ခုလိုပင္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း သဘာဝတရားက ဆန္းၾကယ္လြန္းလွသည္။

ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္မ်ားစံုေနၿပီ။ ညဦးပိုင္းသာ ရွိေသး၍ ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္ကလည္း ဣေၿႏၵရေနဆဲ။ southern cross ဟုေခၚေသာ ခုႏွစ္စဥ္ ၾကယ္ဆန္ဆန္ ငါးလံုးတြဲၾကယ္စုကေလးလည္း ရွိေနသည္။ ဓႏုရာသီ၏ ၾကယ္စုကေရာ ဘယ္ဆီမွာလဲ။ ထို ၾကယ္ကေလးဆယ္လံုးပါဝင္သည္ဆိုသည္ ဓႏုရာသီ၏ ၾကယ္စုကေလး ကို ကၽြန္မ တစ္ခါမွ ေသခ်ာမၿမင္ဖူးေသးပါ။ ဘယ္ၾကယ္စုမ်ား ၿဖစ္ေလမလဲ။

ကၽြန္မ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ ေကာင္းကင္ကို လွည့္ပတ္ရွာေဖြလိုက္သည္။

ဘုရားသခင္။

ကၽြန္မ အၿမင္မွားေနသလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံသယဝင္ကာ မ်က္လံုးမ်ားကိုပင္ ေယာင္ရမ္း ပြတ္သပ္မိေလသလား မသိ။ ၿခေသၤ့အမေတြလား ၊ေၾကာင္ၾကီးေတြလား က်ားသစ္လား ကၽြန္မ မခြဲၿခားတတ္သည့္ အေကာင္လွလွၾကီးႏွစ္ေကာင္ကေသာ ရထားပ်ံ တစ္စီး ကၽြန္မဆီပ်ံသန္းလာေနသည္။ ရထားပ်ံေပၚတြင္ ပါလာသည္က ပန္းဆီေရာင္ ဝတ္ရံုကို ၿခံဳထားသည့္ ေရႊညိဳေရာင္ ဆံပင္မ်ားႏွင့္ မိန္းမလွေလး။

“ အိုး … လွလိုက္တာ ”

ကၽြန္မ တအံတၾသ ေရရြတ္မိဆဲ ရထားပ်ံက ကၽြန္မေရွ႕တြင္ ရပ္သြားကာ မိန္းမလွေလးက ကၽြန္မကို ၿပံဳးကာၾကည့္၏။

ကၽြန္မ…။

ဆြ႔ံအေနသူ တစ္ေယာက္ပမာ သူ႔ကိုၿပန္ၾကည့္ေနမိရံုကလြဲၿပီး ဘာေၿပာရမွန္းမသိ။ သူမကပင္ ..

“ မင္း ငါ့ကိုသိလား ”

“ ဟင့္အင္း .. ”

ကၽြန္မ ေခါင္းခါၿပမိသည္။

“ ငါက Freyja ပဲ ”

“ ေအာ္ ကၽြန္မ သိတယ္ ”

ကၽြန္မသည္ နတ္ဘုရားမမ်ားႏွင့္ စာအုပ္ထဲတြင္သာ ကၽြမ္းဝင္သူၿဖစ္သည္။ Freyja ကိုလည္း ကၽြန္မ တကယ္သိပါသည္။ သူမသည္ Norse ေတြ၏ နတ္ဘုရားမ ၿဖစ္သည္။ စြမ္းအားလည္း အလြန္ၾကီးသည္။ သူမ၏ သေကၤတသည္ Power ၿဖစ္သည္။

သူမကပင္ဆက္၍ ေၿပာၿပန္သည္။

“ ငါက ဖန္တီးမႈ အခ်စ္နဲ႔ အလွအပကို အုပ္စိုးတဲ့ နတ္ဘုရားေပါ့ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စြမ္းအင္ေတြကို အလိုရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းးကိုငါ ကူညီႏိုင္တယ္ ”

“ ကၽြန္မ အလွအပကို မကိုးကြယ္ဘူး အခ်စ္ဆိုတဲ့ လက္တမ္းပံုၿပင္ေတြကို အယံုအၾကည္ မရွိဘူး .. အဲ .. အႏုပညာ ဖန္တီးမႈ စြမ္းရည္ကိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားပါရဲ႕ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ စြမ္းရည္သိပ္မ်ားေနရင္လည္း ကၽြန္မ အလုပ္ၿဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ”

“ ဒါဆို မင္း ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ စာလာေရးတာဆို ”

“ ရွင္ ”

ရုတ္တရက္ အံ့ၾသမိသြားၿပီးမွ ထိုအံ့ၾသမႈေတြကို အၿမန္ လက္စသပ္လုိက္ရသည္။ သူမက နတ္ဘုရားမပဲ။

“ အဲဒါ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုပါ အမွန္က ကၽြန္မ လူတခ်ိဳ႕ ဘယ္လိုေနထိုင္တယ္ဆိုတာ သိရေအာင္ လာတာ ”

“ အဲဒါလည္း ေခါင္းစဥ္တစ္ခုၿဖစ္မွာပါ ။မင္းဘာလို႔ ဒီကိုေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ ”

ဟင့္အင္း။ မၿဖစ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္မဘာသာကၽြန္မပင္ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာထဲမွ နီးစပ္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ဆြဲယူလာၿခင္းၿဖစ္သည္။ အတိအက်မဟုတ္ေပ။

“ မင္း မယံုဘူးမဟုတ္လား မင္းစိတ္ေတြလြင့္ေနတယ္ ”

ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဝန္ခံလိုပါသည္။ သူမက ဆက္ေၿပာ၏။

“ မင္း စိတ္ေတြလြင့္ေနေတာ့ အေတြးေတြသာ ရေနတယ္ စာမေရးႏိုင္ဘူး ။ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ကလည္း မကပ္ေတာ့ ခုနက မင္း ယူကီမိုခ်ီ အေၾကာင္းေၿပာသလိုေပါ့ ”