ကႏၱာရသစ္ပင္

Monday, June 18, 2012

ကႏ ၱာရသစ္ပင္

(နိဒါန္း)

ဒီတစ္ခါ မွန္ၾကည့္တာ ေနာက္ဆံုုးပဲဟုု ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေၿမာက္မွန္းမသိ ဆံုုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ရင္း မွန္ကို မရဲတရဲ ၾကည့္လုုိက္မိၿပန္သည္။ တကယ္ပါပဲ … သူမ နားထင္မွာ ဆူးကေလး တစ္ေခ်ာင္း ထိုုးထြက္ေနခဲ့တာကိုု ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေၿမာက္မွန္းမသိ လက္ခံလုုိက္ရၿပန္ေလသည္။

(က)

အဖ်ားေသြးက်စမုုိ႕ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္ေနေသာ ေခၽြးစမ်ားကိုုလည္း နဖူး ဆံစပ္တစ္ေလွ်ာက္ တြဲခိုုေနတာကိုု ေတြ႕ရသည္။ တစ္ရွဴး ၿဖဴၿဖဴေလးႏွင့္ အသာတုုိ႕ သုုတ္လုုိက္ေတာ့ ဆူးကေလးက ပိုုထင္ရွားလာသည္။ အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ သိပ္လည္း အားရွိဟန္မတူ။ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေၿမာက္မွန္းမသိ မွန္ေရွ႕က ခြာလာခဲ့ၿပန္သည္။ လူကေတာ့ အဖ်ားေသြးေၾကာင့္ ႏံုုးခ်ိလုုိ႕။

သူမ အၿပင္းဖ်ားေနခဲ့တာ ၃ရက္ေလာက္ ရွိေတာ့မည္ ထင္သည္။ ေန႕ေတြညေတြ ရက္ေတြလည္း သိပ္ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့။ စဖ်ားတည္းက ကံအားေလ်ာ္စြာ ရွိေနခဲ့ေသာ ဘိုုင္အိုုဂ်က္ဆစ္ အလံုုး ၂၀ တစ္ကဒ္     (အေသအခ်ာ ေၿပာရလ်င္ သံုုးလံုုး ေလ်ာ့ေနသည္။ ) ႏွင့္ ထိုုအဖ်ားကိုု တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆုုိင္ ေနခဲ့တာ။ ဖ်ားေနတာမ်ား ေဆးခန္း သြားပါေတာ့လား ဟုု တစ္စံုုတစ္ေယာက္က ေၿပာလာလွ်င္ ရယ္ၿပလုုိက္ရံုုသာ တတ္ႏိုုင္လိမ့္မည္လားမသိ။ (ရယ္ဖုုိ႕ေတာင္ အားရွိမရွိ မေသခ်ာ) ။ တကယ့္တကယ္က ၇လႊာအၿမင့္ကေန အဖ်ား ၁၀၄ေလာက္ ရွိေနေသာ သူက တစ္ေယာက္တည္းဆင္းၿပီး ကားငွား ေဆးခန္းသြားဖုုိ႕ဆိုုတာ ဘယ္လုုိမွ မၿဖစ္ႏိုုင္ေသာ အရာဆိုုတာ သူတုုိ႕သိေအာင္ ရွင္းၿပမေနခ်င္။ ဖ်ားတုုိင္း ဖ်ားတိုုင္း ကိုုယ့္ဘာသာကိုုယ္ပဲ ေဆးေသာက္ၿဖစ္တာ မနည္းေတာ့။ ဒီတစ္ခါ အဖ်ားကေတာ့ အနည္းငယ္ ပိုုၿပင္းထန္ကာ ပိုုၿပီးရက္ရွည္သည္။

အဖ်ားတက္ေနခ်ိန္တြင္ ေဆးခန္းထသြားဖိုု႕ မေတြးႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအကြာေလာက္က ေရဗူးႏွင့္ ေဆးကိုု ပင္ ယူမေသာက္ႏိုုင္။  တစ္ေယာက္တည္း တစ္ေရြ႕ေရြ႕ ထယူေနမိေသာ အခ်ိန္မ်ားသည္ ငရဲ အေသးစားေလး  ႏွင့္တူသည္။ အသက္ဆက္ရွင္ရန္ လုုိအပ္သလား မလိုုအပ္လားပါ ေတြးေတာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတတ္သည္။ အေၿဖမရွိေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ သူရဲေဘာေၾကာင္ေသာ၊ လူသားသိပ္ဆန္ေသာ အေတြးမ်ား ေရာယွက္ သြားေသာအခါ ေဆးလံုုးေတြကိုု နာရီၿခား ေသာက္ၿဖစ္သြားေတာ့သည္။

မနက္ကေတာ့ မုုိးမလင္းခင္တည္းက သိသိသာသာ ကိုုယ္ပူက်သလိုု ခံစားလုုိက္ရတာကိုု သတိထားမိသည္။ ၿပဒါးတုုိင္မွ အပူခ်ိန္ၿပ ၿပဒါးေလး ၿဖဳတ္ကနဲက်ဆင္းသြားတာကိုုပင္ ၿမင္လုုိက္ရသလိုု ခံစားမိသည္ထိ။ စိတ္အနည္းငယ္ သက္သာမလုုိ ရွိကာမွ စိုု႕လာေသာ ေခၽြးေတြကိုု အသုုတ္၊ နားထင္ေထာင့္စြန္းဆီမွ ဆူးကေလးကိုု လက္က စမ္းမိသြားသည္။

ဘာေလးပါလိမ့္ ..လိုု႕ ဇေဝဇဝါ ေတြးကာ ထပ္ကာ ထပ္ကာ စမ္းေနမိေသးသည္။ တစ္စံုုတစ္ခုုမ်ား ကိုုယ့္ထဲ လာစိုုက္ဝင္ေနတာလားဟုု။ ဟင့္အင္း။ မဟုုတ္ဘူး။ တစ္စံုုတစ္ခုု ကိုုယ့္ထဲကေန ထိုုးထြက္ေနတာ။ ဘုုရားသခင္ …။ သူမ ကုုတင္ေပၚက ခုုန္ထလိုုက္မိမလိုုပင္။ အားက မပါေတာ့ ခပ္ေရြ႕ေရြ႕သာ ထလုုိက္ႏုုိင္သည္။ မွန္ေရွ႕ေရာက္လိုု႕ ေသခ်ာ ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ နားထင္ဆီမွ ထိုုးထြက္ေနေသာ ဆူးကေလး တစ္ေခ်ာင္း။ အဝါ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ ပထမေတာ့ အိပ္မက္မက္ေနသလိုု ထင္ကာ ကုုတင္ဆီ ၿပန္လာၿပီး ၿပန္အိပ္ပစ္လုုိက္ေသးသည္။ ၿပန္ႏိုုးလာလ်င္ ဒါေတြ အားလံုုး ၿပီးဆံုုးသြားမည္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၿပန္ႏုုိးလာေတာ့ အသိႏွင့္ခႏၶာကပ္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ လက္က အလုုိလိုု နားထင္ဆီ အရင္ဆံုုး ေရာက္သြားသည္။ ဆူးကေလးက ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ထိုုးထြက္လာဆဲ။ မနက္ကထက္ပင္ အနည္းငယ္ ပိုုရွည္လာသလိုု။

တစ္စံုုတစ္ရာမကေတာ့ မွားေနေလာက္ၿပီ။ ေဆးမ်ားမွားေသာက္မိလားဟုု ဇေဝဇဝါႏွင့္ အိမ္မွာ နတစ္ကဒ္တည္းသာ ရွိဖူးေသာ ဘိုုင္အိုုဂ်က္ဆစ္ ေဆးကဒ္ေလးကိုု ဇေဝဇဝါ ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ ဘာဆုုိင္လုုိ႕တုုန္း။ ဒီေဆးက အကိုုက္အခဲေပ်ာက္ အပူက်ေဆးပဲ ..။ ကုုန္ေနၿပီၿဖစ္ေသာ ေဆးကဒ္ကိုု လႊတ္ပစ္လုုိက္သည္။ မွန္ကိုု တတိယအၾကိမ္ ထၾကည့္မိၿပန္သည္။ ဆူးကေလးက ရွိေနတုုန္း။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒါဆိုု။ ဒါဟာ အိပ္မက္မွမဟုုတ္တာ။ အိပ္မက္မဟုုတ္သလိုု သမားရိုုးက်လည္း မဆန္တာ သတိထားမိေနသည္။ ဘယ္လုုိ သမားရိုုးက် မဆန္တာလဲ ဟုု ေမးလ်င္ေတာ့ ေၿဖတတ္လိမ့္မည္ မဟုုတ္တာ ေသခ်ာသည္။

ဒီဆူးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဘယ္လိုု အၿပင္ထြက္မလဲ ..ဟုု သူမစဥ္းစားမိၿပန္သည္။ အလုုပ္ကိုု သူမ မသြားၿဖစ္တာ တစ္ပတ္ခန္႕ ရွိေတာ့မည္။ ဖ်ားဖ်ားခ်င္း အီးေမးလ္ ပိုု႕ကာ ခြင့္တုုိင္ထားခဲ့တာကိုု သတိရသည္။ ထူးဆန္းတာက ခုုထိ ဘယ္သူကမွ သတင္းလွမ္းမေမးသလိုု အလုုပ္ၿပန္မလာေသးဘူးလားဟုုလည္း  ဘယ္သူကမွ မေၿပာ။ ေခါင္းအုုံးေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ လက္ကိုုင္ဖုုန္း အနက္ေရာင္ေလးကိုု မယံုုသကၤာ ေကာက္ေကာက္ၾကည့္ေနမိတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဒီေကာင္ ပ်က္မ်ား ေနသလား မသိ။ အသံမၿမည္တာကိုု အေတာ္ၾကာၿပီ။ မၿမည္တတ္ေတာ့ေသာ ဖုုန္းတစ္လံုုးမ်ား ၿဖစ္ေနတာလား။ ၿမည္ခြင့္မရေသာ ဖုုန္းတစ္လံုုးၿဖစ္ေနတာလား ။ သူမကိုုယ္တိုုင္လည္း ေသခ်ာေတာ့ မသိခ်င္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက နံရံမွာ ခ်ိတ္တြယ္ေနေသာ အိမ္ဖုုန္းကေတာ့ ပိုုဆိုုးသည္။ သူ႕ၿမည္သံသည္ ဘယ္သုုိ႕ ဘယ္ပံုု ရွိမွန္းပင္ သူမ မမွတ္မိေတာ့။ ကလင္ ကလင္ ဟုု ၿမည္တတ္လား။ တူတူ တူ ဟုု ၿမည္တတ္လား။ သီခ်င္းသံ တစ္ခုုခုု ထြက္သလား ။ လိုုင္းဖုုန္းမိုု႕ ထံုုးစံအတုုိင္း ပ်က္ပဲ ေနတာလား၊ ဆက္သူ တကယ္ပဲ မရွိတာလား။ သူမ မသိေတာ့။ ၾကာၿပီပဲ။ ဒီဖုုန္း အသံေသေနခဲ့တာ။

ေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္ေလာက္ ခြင့္ ဆက္တုုိင္သင့္ မတုုိင္သင့္ သူမ စဥ္းစားေနမိသည္။ မတိုုင္ပဲ ေနလ်င္ ဘာၿဖစ္မလဲ။ တုုိင္လိုုက္လ်င္ ဘယ္လိုု အက်ိဳးထူးမည္လဲ။ ဘာမွေတာ့ သိပ္ကြာၿခားမေနသလုုိပင္။ စိုုးရိမ္စရာ က တစ္ခုုတည္း ရွိသည္။ ဒီဆူးဝါဝါေလး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သူမ ဘယ္လိုု အၿပင္ထြက္မလဲ ဆုုိတာပင္။ ေတြးေနဆဲမွာ ဆူးကေလးက ပိုုမိုုခၽြန္ၿမလာခဲ့သည္။

ေန႕လည္က် သိသိသာသာၾကီး လန္းလာသည္။ အဖ်ားက တိကနဲ ေနာက္တဆင့္ ထပ္က်သြားသလုုိပင္။ ထိုုင္ရာမွ ထလုုိက္တာပင္ အေတာ္ေလး သြက္လက္ေနသလိုု ခံစားရသည္။ တစ္ခုုခုု စားဖုုိ႕ သတိတရ ေရခဲေသတၱာဆီ အသြား ေနာက္ဖက္ ေဘစင္မွန္ထဲ ၿမင္လုုိက္ရေသာ ကိုုယ့္ပံုုရိပ္ကိုုယ္ ဖ်တ္ကနဲ သတိထားလုုိက္မိသည္။ တစ္ခုုခုု။ တစ္ခုုခုု ထူးေနသလုုိလုုိ … ခံစားရတာေၾကာင့္ မွန္နား ကပ္သြားလုုိက္မိေတာ့ .. နဖူးေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ ဆူးကေလး တစ္ေခ်ာင္း။ စထြက္ကာစမုုိ႕ အဝါအနည္းငယ္သာ သမ္းေသာ အၿဖဴေရာင္ေလး ၿဖစ္ေနသည္။ ၿမတ္စြာဘုုရားသခင္ .. ဟုု အထိတ္တလန္႕ တလုုိ္က္မိေသာ္လည္း လူက ထူးထူးဆန္းဆန္း ေပါ့ပါး လန္းဆန္းေနတာ သတိၿပဳလိုုက္မိသည္။

ေရခဲေသတၱာထဲမွာ စားစရာဆိုု၍ ၾကက္ဥတစ္ကဒ္ႏွင့္ သူမကိုု လိမ္ပိန္ကာၾကည့္ေနေသာ လိေမၼာ္သီးေၿခာက္ တစ္လံုုးသာရွိသည္။ သူတုုိ႕ ေရခဲေသတၱာထဲေရာက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲမသိ။ လိေမၼာ္သီးကိုု ယူကာ အမိႈက္ပံုုးထဲ ပစ္ထည့္လုုိက္သည္။ ေသခ်ာတာက ဒီၾကက္ဥေတြကလြဲလ်င္ ဘာမွစားစရာ မရွိ ဆုုိတာပင္။ ဒါေတြကိုု ၿပဳတ္စားရမလား ေၾကာ္စားရမလား စဥ္းစားရင္း မစားၿဖစ္ေတာ့။ ေရခဲေသတၱာကိုု ၿပန္ပိတ္လိုုက္မိၿပီ။

အဖ်ားမရွိေတာ့မွ လူက တၿခားကိစၥေတြ ၿပန္ဝင္လာသည္။ ဖုုန္းကိုု မၾကာခဏ ေကာက္ေကာက္ၾကည့္ေနမိ တတ္ေသာ ေရာဂါ ၿပန္ဝင္လာသည္။  message message message ဟူေသာ မရပ္မနား ေအာ္သံႏွင့္အတူ message တစ္ခုုတေလမ်ား လမ္းမွား ဝင္လာႏိုုး။ missed call တစ္ခုု တေလမ်ား ကိုုယ္မၾကားလုုိက္ရသၿဖင့္ ရွိေနႏိုုင္ႏိုုး ၾကည့္ၾကည့္ေနမိတတ္ေသာ ေရာဂါ ၿပန္ထလာသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုုဖြင့္ ေမးလ္စစ္ေတာ့ ခြင့္တိုုင္စာကိုု ထူးထူးၿခားၿခားၾကီး OK ဟုု တစ္လံုုးတည္း ၿပန္ထားေသာ  admin manager ၏ တုုိရည္ ရွားရည္ႏုုိင္လွသည့္ စာကိုုသာ ထီးထီးၾကီး ေတြ႕လုုိက္ရသည္။ (ဒီေတာ့မွ အသိတစ္ေယာက္ ရယ္စရာလိုုလိုု ေၿပာထားေသာ စကားကိုု သတိရမိသည္။ ကိုုယ့္ mail box ထဲ စာပိုု႕မယ့္သူမရွိ မၿဖစ္ရေလေအာင္ astrology site ေတြ၊  သတင္း sites ေတြကိုု တတ္ႏိုုင္သေလာက္  subscribe လုုပ္ထားရတယ္ ဆုုိေသာစကား .. ခုုက်ကာမွ အဲလုုိ လုုပ္မထားမိတာ မွားေနၿပီလား ေတြးရေတာ့မလုုိ)

ရင္ထဲမွာ ၿပန္ပူကာ ေရငတ္လာသလိုု ခံစားရသည္မိုု႕ အနားက ေရဘူးကိုု လွမ္းအဆြဲ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ စိမ္းဖန္႕ဖန္႕ အေရာင္တစ္ခုု သမ္းေနတာ သြားသတိထားမိသည္။ ေရထည့္ထားသည့္ ဘူးက အၾကည္ေရာင္။ အစိမ္းေရာင္ တံဆိပ္ေတြ ဘာေတြလည္း ကပ္မထား။ ၾကည့္ေနရင္းက အေရာင္က ၿပန္ေပ်ာက္သြားသလိုု။ တစ္ေယာက္တည္း ေနတာၾကာရင္ လူက ဘာလုုိလိုု ၿဖစ္လာတတ္တယ္လုုိ႕ ဘယ္နားမွာမ်ား ဖတ္ဖူးသလဲ ၿပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ စဥ္းစားမရေတာ့။ စဥ္းစား မရတာလား။ မဖတ္ကိုု မဖတ္ဖူးခဲ့တာလား မမွတ္္မိေတာ့။ ေရကိုု တစ္ဝၾကီး ေမာ့ေသာက္ပစ္လုုိက္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းသြားသည့္ ေရေတြ ေၿခဖ်ားထိတိုုင္ စီးသြားသည္ဟုု ခံစားလုုိက္ရသည္။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထုုိင္ေနရာကေန ထလုုိက္ေတာ့ ေၿခဖဝါးေအာက္မွာ ေရတခ်ိဳ႕ စိုုစိစိလုုိလိုု ..။ အဝတ္စုုတ္တစ္ခုု ယူၿပီး သုုတ္ပစ္လုုိက္ၿပီးမွ စထိုုင္စက ဒီေရေတြ ရွိေနတာ မသိဘူးတဲ့လားဟုု ကိုုယ့္ဘာသာ ကိုုယ္ေတြးမိသည္။ မေသခ်ာေတာ့။ မေသခ်ာတာေတြ သိပ္မ်ားလာတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ကိုုယ္ကပဲ စုုထားမိတာလား။ ေသခ်ာတာေတြကိုု ရင္မဆုုိင္ ခ်င္ေတာ့လုုိ႕လား စဥ္းစားမရေတာ့။

တစ္ခုုခုုေတာ့ စားဦးမွပါဟုု စဥ္းစားၿပီး ၾကက္ဥကိုု ေၾကာ္တာနဲ႕ ၿပဳတ္တာ ဘယ္ဟာ ပိုုၿမန္မလဲ ထိုုင္ေတြးေနတာႏွင့္ပင္ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဟုုတ္တာ မဟုုတ္တာမသိ ဆီအိုုးတည္ကာ ေၾကာ္ပစ္လုုိက္သည္။ ၾကက္ဥ သံုုးလံုုးကိုု တစ္ခါတည္း ခြဲထည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ေမႊပစ္လုုိက္ရံုုႏွင့္ သူမ၏ ၾကက္ဥေၾကာ္ၿခင္း ကိစၥ ၿပီးေၿမာက္သြားသည္။ ေနာက္ ေရေႏြးဓာတ္ဘူးႏွင့္ အၿမဲ ပလပ္တပ္ထားေသာ ေရေႏြးကိုုယူကာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္သည္။ ပထမဆံုုး ၿပန္လည္စားေသာ အစားအစာ ၿဖစ္လုုိ႕လားမသိ။ စားရတာ သိပ္အဆင္မေၿပ။ ကိုုယ့္အစာမဟုုတ္တာကိုု စားေနရသလိုုလိုု။ ဖ်ားေနတုုန္းက ေဆးမေသာက္ခင္ တစ္ခ်ပ္ တစ္ခ်ပ္ စားေနေသာ ကြတ္ကီဘူးကိုု ၾကည့္လုုိက္ေတာ့ ကုုန္ေနၿပီ။ ဘယ္တုုန္းက ကုုန္ေနခဲ့တာမွန္းလည္းမသိ။ သူမေနာက္ဆံုုး ေဆးေသာက္သည့္အထိ ကြတ္ကီက ရွိေနေသးလား စားခဲ့ေသးလားလည္း မမွတ္မိခ်င္ေတာ့။ မကုုန္ေတာ့ေသာ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြကိုု ဇကာ ခပ္ေသးေသး တစ္ခုုႏွင့္ အုုပ္ထားလုုိက္သည္။ ညေနစာေပါ့။ ဒါမွမဟုုတ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ စားေပါ့။ ေကာ္ဖီခြက္ကိုု ယူၿပီး ေမာ့ခ်လုုိက္ေတာ့ ေစာေစာက ေရေသာက္တုုန္းကလိုု ခံစားရသည္။ ေကာ္ဖီပူေတြ ေၿခဖဝါးထိ ေႏြးကနဲဆင္းသြားသလုုိ ..။

လူကလည္း ေစာေစာကလုုိ မဟုုတ္ပဲ သိသိသာသာ ေကာ္ဖီေၾကာင့္ လန္းမလာပဲ ေခြခ်င္လာသည္။ အိပ္ယာေပၚ ၿပန္တက္ဖိုု႕စိတ္ကူးလုုိက္ေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခ်ိဳ႕ ၾကမ္းၿပင္ေပၚမွာ ဖိတ္ေနၿပန္သည္။ ဘယ္တုုန္းက ဖိတ္က်သြားခဲ့တာလဲ။ ၾကက္ဥပန္းကန္ႏွင့္ တုုိက္မိလုုိ႕လား။ သူမ ဆားဘူး ထယူလုုိက္တုုန္းကလား။ ကြတ္ကီဘူးကိုု သြားၾကည့္ဖိုု႕ ထလုုိက္တုုန္းကလား မသိေတာ့။ သိပ္မမ်ားသၿဖင့္ စြတ္စိုုစိုုၿဖစ္ေနေသာ ေကာ္ဖီမ်ားကိုု ေၿခသုုတ္ဝတ္ အေဟာင္းတစ္ခုုႏွင့္ ေၿခေထာက္ကိုုပါ ပြတ္သုုတ္ လုုိက္ရင္း ကုုတင္ေပၚ ၿပန္တက္ အိပ္ပစ္လုုိက္သည္။ ေလးငါးရက္အတြင္း တစ္ခါမွ မအိပ္ဖူးသူလုုိ ၿပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပန္သည္။

ေနာက္တစ္ေခါက္ ၿပန္ႏိုုးလာေတာ့ လူက ပိုုလန္းဆန္းလာသည္။ အဖ်ားေသြးဆိုုတာ လံုုးလံုုးပင္ မရွိေတာ့ သလုုိပင္။ စိတ္ထဲက စိုုးရိမ္ေသာကမ်ားပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုုလိုု။ ဆူးကေလး ေနာက္တစ္ေခ်ာင္း တစ္ေလမ်ား ထပ္ထြက္ေနမလား ဟူေသာ အေတြးကေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရ။ လူက အလုုိလိုု မွန္ေရွ႕ကိုု ေရာက္သြားၿပန္သည္။ တစ္ေခ်ာင္းတစ္ေလဟုု ေတြးလုုိက္တာ နည္းပင္ နည္းေနေသးသည္။ ဆံစပ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆူးကေလး ေနာက္ထပ္ သံုုးေခ်ာင္း။ လက္ဖ်ံေပၚမွာ ထြက္လာေတာ့မေယာင္ ၿဖစ္ေနေသာ ခပ္ၿဖဴၿဖဴဝါဝါ အဆံေလး သံုုးေလးခုုစီကိုု ေတြ႕လုုိက္ရသည္။ ဆူးကေလး ပိုုၿပီး ဝါလာတာကိုု သတိထားမိရင္းက မွန္ထဲမွာ အစိမ္းရိပ္တစ္ခုု သမ္းေနသလိုုလည္း ခံစားလုုိက္ရေသးသည္။ ေသခ်ာ ၿပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း မေသခ်ာၿပန္။

ေန႕လား ညလား မေသခ်ာသၿဖင့္ ကန္႕လန္႕ကာၾကီးမ်ားကိုု ဆြဲလုုိက္သည္။ နံနက္ခင္း၏ ေနေရာင္ၿခည္ ႏုုႏုုေလးက သူမေရွ႕မွာ ၿဖာက်ေနသည္။ အိုုး .. ေန၏ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ပထမဆံုုး ၿပန္လည္ထိေတြ႕ရလုုိ႕လား မသိ ..။ လူက ေခါင္းၿပဴထြက္လာေသာ ၿမက္စိမ္းပင္ ႏုုႏုုေလးေတြလိုု ခံစားေနရသည္။ ဘာကိုုမွ မစဥ္းစားလုုိက္ရပဲ လူက အခန္းထဲၿပန္ဝင္ကာ မ်က္ႏွာသစ္ ေရေလာင္းပစ္လုုိက္သည္။ ေရ၏ ထိေတြ႕မႈက သူမကိုု ပိုုမိုု လန္းဆန္းလာေစသလိုု။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အထြက္ ေရတစ္ခြက္ေသာက္လုုိက္ေသးသည္။ ေၿခဖ်ားထိ စီးဆင္းသြားသလိုု ခံစားမႈက တတိယအၾကိမ္ၿဖစ္၍ သိပ္ၿပီး မထူးၿခားေတာ့။ စြတ္စိုုေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခႏၶာကိုုယ္အႏွံ႕က ေရမ်ားကိုု သုုတ္ပစ္လုုိက္သည္။ အဝတ္အစားလဲေတာ့ လက္ဖ်ံကိုု အုုပ္ေသာ အက်ီ ၤလက္ရွည္ကိုု ဝတ္လုုိက္သည္။ မွန္ထဲၾကည့္ၿပီး မၿဖီးတာၾကာၿပီၿဖစ္သည့္ ဆံပင္ေတြကိုု ရွင္းေတာ့ ဆံစပ္တေလွ်ာက္က ဆူးကေလးေတြကိုု ဆံပင္ႏွင့္ ဆြဲအုုပ္ၾကည့္လုုိက္သည္။ ဘယ္ဆုုိးလုုိ႕တုုန္း .. ။ အစစ အဆင္ကိုုေၿပလုုိ႕။ တစ္ခုု ထူးၿခားတာက စေတြ႕စက လူကိုု အတုုန္တုုန္ အလႈပ္လႈပ္ ၿဖစ္သြားေစေသာ ဆူးကေလးမ်ားက ခုုေတာ့လည္း ဘာခံစားမႈမွ မက်န္ေတာ့သလိုု …

သူမ အသံမၿမည္တာၾကာေသာ လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု ပိုုက္ဆံအိတ္ထဲ ေကာက္ထည့္လုုိက္သည္။ (တကယ္က အက်င့္ၿဖစ္ေနလုုိ႕သာ။ ထိုုဖုုန္းသည္ တစ္သက္လံုုး အသံမၿပဳေတာ့ရန္ အဓိဌာန္ခ်ထားသူလုုိ ..) ပိုုက္ဆံကိုု လံုုလံုုေလာက္ေလာက္ ပါမပါ စစ္ေဆးၿပီး ထြက္လာခဲ့လုုိက္သည္။ အိမ္ႏွင့္ သိပ္မေဝးေသာ မီနီမားကက္ တစ္ခုုဆီသိုု႕ …

(ခ)

နံနက္ခင္း၏ ေနေရာင္က ထူးထူးၿခားၿခား လင္းလက္ေနသလိုု။ မေရာက္တာ ၾကာၿပီၿဖစ္ေသာ မီနီမားကက္ ကေလးကေတာ့ သူမကိုု မသိက်ိဳးကၽြန္ၿပဳကာ ဆီးၾကိဳသည္။ ၾကက္ဥတစ္ကဒ္၊ ကြတ္ကီတစ္ဘူး၊ ေပါင္မုုန္႕ တစ္ထုုတ္၊ ေထာပတ္တစ္ဘူး၊ ေခါက္ဆြဲေၿခာက္ ဆယ့္ေလးငါးထုုတ္ (ဘာေတြမွန္းေတာင္ မမွတ္မိ၊ ေသခ်ာတာက အပူအစပ္ေတြ မပါတာပင္)၊ ဘီစကစ္ တစ္ပံုုး၊ ေခ်ာကလက္ တစ္ဘား၊ ဒါေတြ ေကာက္ထည့္ ၿပီးကာမွ သူမ ဘာမွမဆိုုင္ေသာ တစ္ဖက္ စင္ေပၚမွ ေၾကြအိုုး ခပ္ၾကီးၾကီး တစ္လံုုးကိုု သြားေတြ႕သည္။ ေၾကြအိုုးက သူမၾကိဳက္ေသာ အၿဖဴေပၚတြင္ ေရႊေရာင္ႏွင့္ အၿပာႏုုေရာင္ ေရာယွက္ထားေသာ ပန္းခက္မ်ား ပါဝင္သည္။ တစ္ခုု ခက္ခဲေနတာက ဒီ ပန္းအိုုးကိုု သယ္သြားႏုုိင္ေလာက္ေအာင္ သူမ အားမရွိ ဆုုိတာပင္။ အားရွိလည္း သယ္ႏိုုင္လိမ့္မည္ မဟုုတ္သည့္ အရြယ္အစားၿဖစ္သည္။ တကယ့္တကယ္က် သူမ အပင္စိုုက္တာ ဝါသနာမပါ။ ဘာလုုိ႕ ဒီေၾကြအိုုးၾကီးကိုု ေတြ႕တာႏွင့္ လိုုခ်င္စိတ္ ဝင္လာ မွန္းလည္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မသိ။ စိတ္က မဆံုုးၿဖတ္လုုိက္ရခင္မွာပင္ လူကေကာင္တာနား ေရာက္သြားသည္။

ထိုုေၾကြပန္းအိုုးၾကီးကိုု ဝယ္လ်င္ အိမ္တုုိင္ယာေရာက္ပိုု႕ႏိုုင္ မပိုု႕ႏိုုင္ေမးေတာ့ ေကာင္တာမွ ေကာင္မေလးက ဘယ္နားလဲဟုု ေမးသည္။ သူမက လက္ညိႈးညႊန္ၿပရင္း သူမေနထိုုင္ရာ တိုုက္ခန္းေတြဆီ ညႊန္ၿပေတာ့ ရပါတယ္ဟုု ဆိုုသည္။ ေကာင္မေလးက စပ္ေၿမ အထုုတ္မ်ားပါ ယူမလားဟုု သတိေပးသၿဖင့္ ေၿမၾကီးႏွင့္ ေၿမၾသဇာ စပ္ၿပီးသား ေၿမထုုတ္ေတြကိုုပါ ဝယ္ယူလုုိက္သည္။ ေၾကြအိုုးႏွင့္ ေၿမထုုတ္ေတြကိုု ၿမင္ေတာ့ ကႏၱာရပင္မ်ားစုုေဆာင္းသူ လူတစ္ေယာက္ကိုု ဖ်တ္ကနဲသတိရလုုိက္မိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဖုုန္းသံတခ်ိဳ႕ ဆူညံလာသလုုိမိုု႕ လက္ထဲက လက္ကိုုင္ဖုုန္းကိုု ေယာင္ရမ္း ပိတ္ပစ္လုုိက္မိေသးသည္။

စပ္ေၿမႏွင့္ ေၾကြအိုုးကိစၥၿပီးေတာ့ သူမ ေနာက္တစ္ခုု မ်က္စိေရာက္သြားသည္က  Aloe Vera Juice ဘူး စိမ္းစိမ္းေလးမ်ား။ အရင္က ေတြ႕ဖူးေသာ္လည္း ေသာက္ဖုုိ႕ တစ္ခါမွ စိတ္မကူးခဲ့ဖူး။ ခုုမွ ထိုု ဘူးေလးမ်ားကိုု မ်က္စိက်ေနမိသည္။ စိတ္ကလည္း အလိုုအေလ်ာက္ ေတာင္းဆုုိေနသလိုု ခံစားေနရသည္။ ႏွစ္ခါ မစဥ္းစားလုုိက္ရပါပဲ ဒါဇင္လုုိက္ ယူဖိုု႕ ဆံုုးၿဖတ္လုုိက္ရင္း ေၾကြအိုုးႏွင့္အတူ အိမ္ကိုု ပိုု႕ခိုုင္းလုုိက္သည္။

ေငြရွင္းၿပီး သူမထြက္လာေတာ့ ေနေရာင္က နည္းနည္း ပိုုၿပင္းလာၿပီ။ ေၾကြအိုုးသယ္လာသူႏွင့္ အမွီလုုိက္ရင္း သူမ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေမာပမ္းေနၿပီ။ ေခၽြးေတြလည္း သိသိသာသာ စိုု႕ထြက္လာသည္။ ပစၥည္းေတြ ေနရာခ်ၿပီး ေခၽြးသုုတ္ေတာ့ ဆူးကေလးေတြ ထပ္ထြက္လာတာေတြ႕ရ၏။ ခုုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာၿဖစ္လာမည္မွန္း ေသခ်ာမသိပဲ စိတ္က အလုုိလုုိ ေပါ့ပါးလုုိ႕ေနတာကိုု သတိထားမိသည္။ ထူးဆန္း မေနဘူးလား။ စိုုးရိမ္ေၾကာင့္က် ရမည့္အခ်ိန္မွာ လူက ဘာမွမၿဖစ္သလုုိ ေပါ့ေပါးေနတာ။

ဝတ္ထားေသာ လက္ရွည္အက်ီ ၤကိုု ခၽြတ္လုုိက္ေတာ့ ဆူးကေလးေတြက လက္မွာ ပိုုပီၿပင္လာသည္။ သူတုုိ႕ကိုု ၾကည့္ရတာ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ပိုုအားေကာင္းသက္ဝင္လာသလုုိလိုု ..။  Aloe Vera Juice ဘူးကိုု ေဖာက္ေသာက္ လုုိက္ေတာ့ လူက ပိုုမိုု အားအင္ၿပည့္ကာ လန္းဆန္းလာသလိုု ခံစားလုုိက္ရသည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဒီ Juice  ကိုု ေသာက္ေတာ့ ေရေသာက္တုုန္းကလုုိ စီးဆင္းသြားသည့္ ခံစားမႈမ်ိဳး မရေတာ့။ ပန္းကန္ထဲ က်န္ေနသည့္ ၾကက္ဥေၾကာ္မ်ားကိုု ေပါင္မုုန္႕ တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ လက္စသပ္ လုုိက္ၿပီးေသာအခါ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေနေကာင္းသြားၿပီ ဟုု အေသအခ်ာ သိလုုိက္သည္။

ဒါဆိုု အလုုပ္ၿပန္လုုပ္လုုိ႕ရၿပီေပါ့။ ဟင့္အင္း။ အလုုပ္ၿပန္လုုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ရံုုးၿပန္မတက္ခ်င္ေသး။ အိမ္ကေန အလုုပ္လုုပ္လုုိ႕ အဆင္ေၿပေနာက္ေလာက္သည္ ဟုုေတြးကာ ရံုုးကိုု mail ပိုု႕လုုိက္သည္။ လုုိအပ္ေသာ ေဒတာ မ်ား ဖိုုင္မ်ား ပိုု႕ေပးရန္ႏွင့္ အၿပင္မထြက္ႏုုိင္ေသးေသာ္လည္း အလုုပ္လုုပ္ႏိုုင္မည္ထင္ေၾကာင္း.. စသၿဖင့္ admin manager ထံ mail ပိုု႕လုုိက္သည္။ နာရီဝက္ပင္မၿခားပဲ သူမအတြက္ ေဒတာမ်ား၊ ဖုုိင္မ်ား၊ ေရာက္လာသည္။ လုုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကိုု တစ္ခ်က္ခ်င္း ေၿပာထားသည့္ စာေအာက္ကေတာ့ Get well soon ဆုုိသည့္ ဝတ္ေၾကတန္းေၾက စာေၾကာင္း တစ္ေၾကာင္းႏွင့္ အဆံုုးသပ္ထားသည္။ ထိုု စာေၾကာင္းကိုု ၿမင္မွ သူမ စက္ကိုု ပိတ္ပစ္လုုိက္မိသည္။ ဘာလိုု႕မွန္းမသိ။ အလုုပ္လည္း မလုုပ္ခ်င္ေတာ့။ စိတ္က တစ္စံုုတစ္ရာကိုု အလိုုမက်သလုုိ ခ်က္ခ်င္းၿဖစ္သြားပံုုက သိသာသည္။ ဘာကိုု ၿဖစ္သြားမွန္း ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုလည္း မသိ။ ကုုတင္ေပၚ ၿပန္လွဲလုုိက္ရင္း ဆူးေတြ ေက်ာမွာပါ ထြက္လာရင္ ဘယ္လုုိ အိပ္ရပ ဟုု သြားေတြးမိကာ ကုုတင္ေပၚက ရုုတ္တရက္ထလုုိက္ၿပီး လူ က မွန္ေရွ႕ ေရာက္သြားၿပန္သည္။ မွန္ေသး တစ္ခ်ပ္ၿဖင့္ ေနာက္ၾကည့္မွန္လိုု အသံုုးခ်ကာ ေက်ာကိုု ၾကည့္ေတာ့ ဆူးကေလးေတြ မထြက္လာေသး။ သိုု႕ေသာ္ ထြက္ရန္တာစူသည့္ အေနႏွင့္ အဝါဖုုကေလးမ်ားကိုု ေတြ႕ေနရသည္။ သိပ္မၾကာေလာက္ ေတာ့ပါဘူး။ အလြန္ဆံုုး ေနာက္တစ္ေန႕ မနက္ေပါ့ … ဟုုခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြးရင္း အိပ္ရာေပၚ ၿပန္ေရာက္ လာသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပန္သည္။

သူမ ႏိုုးလာေတာ့ ညအေတာ္နက္ေနၿပီ။ ေနမေစာင္းခင္က အိပ္လုုိက္တာ ညသန္းေခါင္ေလာက္ ၿပန္ႏိုုးသည္ ဆုုိေတာ့ အေတာ္ေလးေတာ့ အိပ္ေရးဝေနၿပီ။ သိုု႕ေသာ္ လူက ဆက္အိပ္မည္ဆုုိလ်င္လည္း အိပ္ေပ်ာ္မည္ ဆုုိတာကိုု သိေနသည္။ ကိုုယ့္ခႏၶာကိုုယ္ေပၚမွာ သဘာဝမက်စြာ ဆူးကေလးေတြ ထြက္ေပၚလာေနေသာ ဘယ္လုုိလူက သူမလုုိ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုုင္ပါ့မလဲ ..။ သူမကေတာ့ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးစြာ အိပ္ေပ်ာ္ႏုုိင္ေနသည္။ ဘာမွစားခ်င္စိတ္ မရွိသၿဖင့္ Aloe Vera Juice ကိုုသာ ေသာက္လုုိက္ၿပီး ၿပန္အိပ္ပစ္လုုိက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အိပ္မက္မက္သည္။

အိပ္မက္ကလည္း သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္း။ သမားရိုုးက် ဆန္ေသာ္လည္း သေကၤတ အရိပ္တစ္ခုုလိုု ၿဖစ္ေနသည္။ တစ္ခုုေသာ မနက္ခင္းကေလးမွာ ကႏၱာရပင္ေလးတစ္ပင္ အိမ္ေရာက္လာသည္ ..တဲ့ ။ ဘယ္သူ လာထားမွန္းမသိ ကိုုယ့္အတြက္ ဟုုတ္မဟုုတ္ မေသခ်ာပဲ အိမ္တံခါးဝမွာ ေရာက္ေနသည့္ ကႏၱာရပင္ေလးကိုု ေကာက္ယူလုုိက္မိသည္။ အိပ္မက္ဆုုိေတာ့လည္း သိပ္ၿပီး စပ္စပ္စုုစုုၾကီး ေတြးေတာ ရင္ခုုန္မေနပဲ ယထာဘုုတ က်က် အပင္ကိုု ဘယ္နားထားရမလဲသာ စဥ္းစားေနပံုုက သူမ သဘာဝႏွင့္ နည္းနည္းေတာ့ ဆန္႕က်င္ ေနတာ သတိၿပဳမိသည္။ ( ခုုလုုိခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၾကီး အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး အိပ္မက္ပင္ မက္ေနေသးေသာ ပံုုစံမ်ိဳးကလည္း သူမပင္ကိုုယ္ မဟုုတ္ဆုုိတာ အိပ္မက္ထဲမွာပင္ သတိထားမိေနေသးသည္။) တကယ္ဆိုု သူမက အပင္စိုုက္၊ ေရေလာင္း၊ ၿပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ရတာ နည္းနည္းမွ ဝါသနာမပါ။ သူတစ္ပါးကိုု ၿပဳစုုပ်ိဳးေထာင္ဖိုု႕ ေနေနသာသာ၊ ကိုုယ့္ဘာသာပင္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားမိလား မစားမိလား မေသခ်ာတတ္သူက ခုု အပင္တစ္ပင္ကိုု အိမ္မွာ အလိုုမတူပဲ လက္ခံထားဖုုိ႕ ၿပင္ဆင္ေနၿပန္သတဲ့။ ေၾကြအိုုး ခပ္စိမ္းစိမ္းေလး ႏွင့္ ထည့္ထားေသာ ကႏၱာရပင္ေလးက ေၾကြအိုုးေလးႏွင့္ အၿပိဳင္ စိမ္းေနသည္။ ဆူးကားကားကေလးေတြကလည္း နက္နက္နဲနဲ သန္မာၾကံ႕ခိုုင္လုုိ႕ ..။ တစ္ခါဖူးမွ ဒီလိုု ကႏၱာရပင္ အေၿပာႏွင့္ အလွပန္းပင္ တစ္ပင္ကိုုမွ်ပင္ မစိုုက္ဖူးခဲ့။ အိပ္မက္ကေတာ့ ကႏၱာရပင္ေလးကိုု ဘယ္နား ထားရမွန္းမသိပဲ လန္႕ႏိုုးလာခဲ့ရသည္။

အိပ္ရာက ႏိုုးေတာ့ မိုုးစင္စင္လင္းေနၿပန္ၿပီ။ ေရာင္ၿခည္တခ်ိဳ႕ ၿဖာက်ေနေသာ ဝရံတာေလးကိုု ၾကည့္ကာ ထုုိေနေရာင္ၿခည္ထဲ ထြက္ရပ္ခ်င္စိတ္ တဖြားဖြားေပၚလာတာမိုု႕ ဝရံတာဆီ လွမ္းသြားလုုိက္သည္။ ေၿခလွမ္းေတြက မယံုုၾကည္ႏိုုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကိုု သြက္လက္ ေပါ့ပါး လန္းဆန္းေနခဲ့သည္။ ေနေရာင္ၿခည္ေတြကိုု လက္နဲ႕ ခပ္ခပ္ၿပီးေလာင္းခ်ိဳးထားသလိုု တစ္ကိုုယ္လံုုး ေနေရာင္ေတြ နစ္ေနမွ သူမ အထဲ ၿပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ လူကေတာ့ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ လည္တခါခါ ၿဖစ္ေနသည့္ ပန္းတစ္ပြင့္လုုိ လန္းဆန္းလိုု႕ ..။

မွန္ေရွ႕မွာ ရပ္လုုိက္ၿပီး ကိုုယ္ေပၚက ဆူးေတြကိုု ၾကည့္ေနပံုုက သူမကိုုယ္သူမပင္ သံသယ ၿဖစ္မိသည္ထိ။ မွန္ထဲက သူမဟန္ပန္က နည္းနည္းမွ တုုန္လႈပ္မႈ မရွိေတာ့ပဲ ဆူးေတြကိုု ကိုုယ့္ဘ႑ာတုုိက္ထဲက ဒဂၤ ါးခ်ပ္ ေတြ ထုုတ္ေရသလိုု ေရြတြက္ေနပံုုက နည္းနည္းေတာ့ မ်ားေနသည္ဟုု ေတြးမိသည္။ တကယ္ဆိုု သဘာဝ မက်မႈမ်ားအတြက္ စူးစမ္းေနရမွာ .. တစ္ခုုခုု စဥ္းစားရခက္ေနရမွာ … ဘာလုုပ္ရမလဲ ဟုု ခ်ီတံုုခ်တံုု ၿဖစ္ေနရမွာ .. ခုုေတာ့ လူက ပံုုမွန္မဟုုတ္သလိုု ..။ ကိုုယ္ပံုုမွန္မဟုုတ္တာကိုု ကိုုယ့္ဘာသာသိေနသည့္ သူမ ကိုုယ္သူမလည္း သိပ္ေတာ့ နားမလည္ခ်င္။

မနက္စာအၿဖစ္ ၾကက္ဥကိုု ေရႏွင့္ေၾကာ္ကာ ေပါင္မုုန္႕တစ္ခ်ပ္၊ Aloe Vera Juice ႏွင့္ ေသာက္လုုိက္သည္။ ခါတုုိင္းလိုု ဘိန္းငတ္သလိုု ေတာင့္တေနတတ္သည့္ ေကာ္ဖီကိုုလည္း မေသာက္ၿဖစ္။ ဘယ္တုုန္းတည္းက က်န္ေနမွန္းမသိေသာ ေကာ္ဖီမစ္ အထုုတ္မ်ား အိမ္ေနာက္ေဖးနံရံေပၚက စင္ေပၚတြင္ ဖုုန္အေသာေသာ ၿဖစ္ေနသည္။ သူမ ဘယ္တုုန္းတည္းက ေကာ္ဖီၿပတ္သြားခဲ့တာပါလိမ့္။ ေနမေကာင္းလုုိ႕ ထမေဖ်ာ္ႏိုုင္ခ်ိန္ ကတည္းကလား။ အဲဒီမတုုိင္ခင္တည္းကလား ။ သိပ္ၿပီး မမွတ္မိခ်င္ေတာ့။

သိုု႕ေသာ္ .. လူက ပိုုၿပီးေပ်ာ္ရႊင္ လန္းဆန္းလာသလိုု ခံစားရတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကိုု သိေနသည္။ ခါတုုိင္းလိုု အထီးက်န္ ေၾကကြဲမႈေတြ ဝင္မလာေတာ့။ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနပါလား ဆုုိသည့္ ခံစားမႈေတြလည္း ၿဖစ္ေပၚမလာ။ ကြန္ပ်ဴတာ ထဖြင့္လိုုက္၊ ဖုုန္းကိုု ေကာက္ကိုုင္လုုိက္။ နံပါတ္ေတြကိုု ဇေဝဇဝါ ၾကည့္ေနလုုိက္။ ခ်ီတံုုခ်တံုုၿဖစ္ကာ ဖုုန္းကိုုၿပန္ခ်ထားလုုိက္ ေတြလည္းမၿဖစ္ေတာ့။ အသံမၿမည္တတ္သည့္ ဖုုန္းကိုုလည္း  ရမယ္မရွာမိေတာ့။ နဂိုုတည္းက သဘာဝအေလ်ာက္ အသံမၿမည္တတ္ေသာ၊ ဖုုန္းတစ္လံုုး၊ ကိုုယ့္ကိုု ဆက္မည့္သူမရွိသည့္ နံပါတ္တစ္ခုုကိုု ပိုုင္ဆုုိင္ထားခဲ့သည္ဟုုပဲ သေဘာထားမိသြားတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာ ..။

“ ေလာကမွာ သိပ္ေတာ့ ေၾကကြဲစရာမ်ားမ်ားစားစားရယ္လုုိ႕ မရွိပါဘူး။ အစိမ္းေရာင္ေတြ က်န္းမာၾကံ႕ခိုုင္ ေနရင္ကိုု ေနေပ်ာ္ပါတယ္ ..”

အဝါေရာင္ note pad ကေလးေပၚမွာ မင္အစိမ္းေရာင္နဲ႕ခပ္ေသာ့ေသာ့ ခ်ေရးလုုိက္တဲ့ စာေၾကာင္းက ၿမက္ပင္ေလးေတြ ယိ္မ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ ပံုုနဲ႕တူေနတယ္။ ဘာလုုိ႕ ဘယ္လုုိခံစားခ်က္နဲ႕ ခ်ေရးလိုုက္မိမွန္း မသိတဲ့ စာေၾကာင္းေတြကိိုု သူမကေတာ့ က ုုိယ့္ဘာသာ သေဘာေတြက်ၿပီး မွန္မွာ ကပ္ထားလုုိက္တယ္။ မွန္ေရွ႕က လွည့္အထြက္မွာ အၿပင္ထြက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ မွန္ဘက္ တစ္ခါ ၿပန္လွည့္လုုိက္ၿပီး ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု မွန္ထဲ ေသခ်ာၾကည့္လုုိက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဆူးေတြထြက္ရန္ တာစူမလာေသး။ အက်ီ ၤလက္ရွည္၊ ဂါဝန္ အရွည္ကိုု ဝတ္လုုိက္ၿပီး ေၿခဖမိုုးကိုု ရုုတ္တရက္ၾကည့္မိေတာ့ အဝါေရာင္သန္းေနတာကိုု သတိၿပဳမိသည္။ သူ ဝါေနပံုုက အစိမ္းဖက္သမ္းေတာ့မည့္ အဝါမ်ိဳး ..။ လက္ကိုု ဖ်တ္ကနဲၾကည့္မိေတာ့ သူလည္း အစိမ္းဖက္လုု ေနသည့္ အဝါမ်ိဳး ၿဖစ္ေနသည္။ တစ္မ်ိဳးေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းသား။ ဒီ ေၿခေတြ လက္ေတြကိုု အလံုုထုုတ္ သြားဖုုိ႕ကေတာ့ သူမ စိတ္မဝင္စားပါ။ ေၿခစြပ္စြပ္ ရွဴးဖိနပ္စီး၊ လက္အိတ္စြပ္သြားရမယ့္ ရာသီဥတုုမ်ိဳးလည္း မဟုုတ္ …။ ေနေရာင္ကာ ဦးထုုတ္တစ္လံုုးကိုုေတာ့ လုုိရမယ္ရ ေဆာင္းလာလုုိက္သည္။ ဆံပင္ေတြ ေလတုုိက္လုုိ႕ လြင့္သြားလ်င္ နဖူးစပ္က ဆူးကေလးေတြကိုု ၿမင္သြားႏုုိင္သည္ မဟုုတ္လား။ ဒီဆူးေတြက အေတာ္ေလးကိုု ရင့္မာ လွပေနၿပီၿဖစ္သည္။

(ဂ)

ပန္းၿခံထဲရွိ ခံုုတန္းလ်ားတြင္ မထုုိင္ပဲ၊ ၿမက္ခင္းအစပ္ အပင္စုုစုုကေလးမ်ားရွိရာ ေနရာေလးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုုင္ေနသၿဖင့္ လူတခ်ိဳ႕က သူမကိုု ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုုပ္သြားၾကသည္။ အပင္ေတြၾကား ထုုိင္ရတာ အရသာ ရွိလုုိက္တာ။ ဒီလိုုသာ အၿမဲတမ္း ထုုိင္ေနရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟုု ေတြးလုုိက္မိၿပီးကာမွ  ဘဝရဲ႕ၿဖတ္သန္းမႈ ႏွစ္ ၃၀ေက်ာ္ထဲမွာ ဒီလိုုအပင္ေတြၾကား တစ္ခါမွ မထုုိင္ခဲ့ဖူးတာကိုု သတိထားလုုိက္မိသည္။ ထိုုင္ဖူးဖိုု႕ ေနေနသာသာ ဒီပန္းၿခံေလး အိမ္ႏွင့္ မနီးမေဝးမွာ ရွိေနတာကိုုပင္ ခုုမွ ေလွ်ာက္လာရင္း အမွတ္တမဲ့ သိလုုိက္ရၿခင္း ၿဖစ္သည္။

အရင္တစ္ခ်ိန္တုုန္းကေတာ့ သူမက အပင္ေတြကိုု စိတ္မဝင္စားတတ္ခဲ့သူပဲ။ မိုုးလင္း မိုုးခ်ဳပ္ .. ေနေရာင္ေတြကိုု ေမ့ထားတတ္ခဲ့တာ။ ကန္႕လန္႕ကာၾကီးေတြကာၿပီး ေနေရာင္ေတြ ဝင္မလာေအာင္ တားဆီးထားတတ္ခဲ့တာ။ ေလေအးေပးစက္ေတြကိုု အစြမ္းကုုန္ဖြင့္ၿပီး ရာသီဥတုုကိုု ၿပဳၿပင္ေၿပာင္းလဲ ထားတတ္ခဲ့တာ ..။  ကမၻာၾကီးကိုု ကြန္ပ်ဴတာကေန တဆင့္ ဆြဲက်ဥ္းပစ္လုုိက္ၿပီး ကမၻာ့ ေနရာအႏွံ႕အၿပားကိုု ကလစ္ ကလစ္ ႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားေနတတ္ခဲ့သူ ..။ စိမ္းလန္းေနေသာ သစ္ေတာၾကီးေတြ၊ ဥယ်ာဥ္ေတြ၊ ယာခင္းေတြကိုု ဖန္သားၿပင္ေပၚမွာသာ ေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးသူ …။ ကႏၱာရပင္မ်ားကိုု စိတၱဆန္ဆန္ စုုေဆာင္း ပ်ိဳးေထာင္တတ္သူ လူတစ္ေယာက္အတြက္ မ်ိဳးစိပ္မ်ား လိုုအပ္သမွ် ရွာေဖြေပးခဲ့ဖူးပါလ်က္ ကိုုယ္တုုိင္က် ထိုု အပင္မ်ားကိုု ေယာင္လုုိ႕ေတာင္ ကိုုင္မၾကည့္မိခဲ့သူ။

တကယ္ေတာ့လည္း သစ္ပင္ တစ္ပင္လိုု တစ္ေနရာတည္းမွာ မေရြ႕မလ်ား ရွင္သန္ေနထုုိင္ရမည့္ ကိစၥကိုု သူမ စိတ္ဝင္စားခဲ့ဖူးတာမွ မဟုုတ္ပဲ။ သူတစ္ပါး၏ ဂရုုစိုုက္မႈ မလိုုအပ္ပဲ ရွင္သန္ေနခ်င္သူမ်ိဳး ။ သူမက အၿမဲ လႈပ္ရွား တက္ၾကြေနသူ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ မေနတတ္သူ။ အလုုပ္ကိုု မနားတမ္း လုုပ္ေနၿပီး အလုုပ္သည္ သူမအတြက္ ေဆးဝါးတစ္မ်ိဳး (မူးယစ္ေဆးဝါးလည္း အနည္းငယ္ ဆန္ေနႏုုိင္သည္။ ) ဟုု ခံယူထားသူ။ ခုုေတာ့ သူမက မေရြ႕လ်ားတတ္ေသာ၊ အစဥ္သၿဖင့္ ၿငိမ္သက္ေနတတ္ေသာ၊ ေအးခ်မ္းေနေသာ အပင္ေတြကိုု ရုုတ္ခ်ည္း ႏွစ္လုုိေနမိၿပီ။ တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့ဖူးေသာ အေတြးတုုိ႕ကိုု အမွတ္တမဲ့ မဟုုတ္ပဲ ေတြးမိေနၿပီ။ ထိုုသိုု႕ ေတြးေနရင္းကကိုု သူမ အလိုုအေလ်ာက္ေပ်ာ္လာသည္။ ဘာမွန္းမသိေသာ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ေတြ ကိုုယ္ထဲ စီးဝင္လာသလိုု ခံစားေနရတာကိုု ေနေပ်ာ္ေနမိတာကိုု သူမကိုုယ္တုုိင္လည္း နားမလည္။

ခုု ရက္ပိုုင္းက်မွ ရွင္သန္ေနထိုုင္မႈ ဆုုိတာကိုု မ်က္ဝါးထင္ထင္ ခုုမွေတြ႕ရသူ တစ္ေယာက္လိုု သူမ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ၿပန္ၿဖစ္လာတာ ကိုုေတာ့ ဝန္ခံလိုုသည္။ တစ္ခ်ိန္တုုန္းကေတာ့ သူမရဲ႕ ရွင္သန္မႈက ကံဆိုုးမိုုးေမွာင္ က်သူတစ္ေယာက္လိုု၊ က်ိမ္စာသင့္သူ တစ္ေယာက္လိုု၊ အိပ္မက္ မက္ေနသူ တစ္ေယာက္လိုု ကိုုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုုယ္ ထပ္တူမက်ပါပဲ  တစ္စံုုတစ္ေယာက္ေပၚမွာ တည္မွီေနသည္ဟုု ထင္ခဲ့ဖူးသည္။ မထင္မွတ္ထားေသာ လွ်ိဳ႕ ဝွက္ခ်က္တစ္ခုုကိုု အထိတ္တလန္႕ သိလုုိက္ရ ခ်ိန္တြင္ ထိုုခံစားခ်က္သည္ လဲၿပိဳ ဆံုုးရႈံးသြားခဲ့ရသည္ ..။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ က်ိမ္စာမွ လြတ္ေၿမာက္လာသူလုုိ ၿဖစ္ရမည့္အစား သူမ ဒါဏ္ရာမ်ားစြာကိုု ေန႕ေန႕ညည ေခၽြးသိပ္ေနရေသာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနခဲ့ရတာကိုု မွတ္မိေနသည္။

ဘယ္သူ မၿပဳမိမိမႈေတြ၊ သံသရာေတြ၊ ဝဋ္ေၾကြးေတြ၊ လွည့္ဖ်ားမႈေတြ၊ ေက်းဇူးကန္းသူေတြ၊ ေက်းစြပ္သူေတြ ႏွင့္ လူေတြ၏ ရွင္သန္မႈက အေတာ္ေလးကိုု ရႈပ္ေထြးလွတာကိုု သတိၿပဳမိသည္ ။ သိုု႕ေသာ္ ဘာမွ မတတ္ႏိုုင္။ သူမကိုု လူအၿဖစ္ ေမြးဖြား သန္႕စင္ခဲ့ၾကသည္ေလ။  သစ္ပင္ေတြမွာေတာ့ သံသရာဆိုုတာ ရွိသည့္တုုိင္ ဝဋ္ေၾကြးေတြ၊ ေက်းဇူးကန္းတာေတြ မရွိ .. အခ်င္းခ်င္း စစ္ၿဖစ္တာမရွိ၊ အၿငိဳးအေတးမရွိ ..ကလဲ့စားမရွိ၊ လွည့္စားမႈ မရွိ၊  .. ခ်စ္ၿခင္း မုုန္းၿခင္းမရွိ …

တစ္ခ်ိန္က ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိေသာ ေနေရာင္ၿခည္ကလည္း သူမေပၚ ရက္ရက္ေရာေရာ ၿဖာက်ေနသည္။ စိမ္းလန္းၿခင္းႏွင့္ ေနေရာင္ၿခည္ … ။ သူမကိုုယ္ထဲမွ အေငြ႕တခ်ိဳ႕ တလူလူ ပ်ံထြက္ေနသလိုု ခံစားလာရသည္။ ထိုုခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ သူမရင္ထဲမွ ေဝဒနာမ်ား တၿဖည္းၿဖည္း ေပ်ာက္ဆံုုးပါးလ်ားသြားတာကိုုလည္း သတိၿပဳမိသည္။ အဖ်ားလံုုးဝ မရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုုင္းကတည္းက စိတ္၏ နာမက်န္းမႈမ်ားပါ တစစ ပါးလ်ားသြားတာကိုု သူမ သတိၿပဳမိသည္။ ဆူးကေလး တစ္ေခ်ာင္း ရင့္မာ လွပလာတုုိင္း ထိုု ဆူးဖ်ားတြင္ သူမ၏ ရင္တြင္းခံစားမႈမ်ား အေငြ႕ပ်ံ ပါသြားသလိုု ခံစားမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားတာကေတာ့ အံ့ၾသစရာ … ။ သူမဟာ နဂိုုတည္းက ကႏၱာရပင္ တစ္ပင္ ၿဖစ္သင့္ခဲ့သူလား …။ သစ္ပင္ေတြမွာ ခ်စ္ၿခင္း မုုန္းၿခင္း ဆုုိတာ မရွိသည့္အတြက္ အလြန္တရာ ကံေကာင္းၾကသည္ ဟုု သူမထင္သည္။

သူမ ထိုုင္ရာမွ ထၿပန္ခ်ိန္တြင္ ေနေရာင္မ်ား တစ္စက္မွ မရွိေတာ့။ တစ္ေနကုုန္ တစ္ေနခန္း Aloe Vera Juice ၂ဘူးႏွင့္ေနခဲ့ေပမယ့္ လန္းဆန္းေနတာကိုုလည္း သတိၿပဳမိသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခါတိုုင္း အလုုပ္က ၿပန္လာသလိုု ေၿခပစ္ လက္ပစ္ မၿဖစ္ပဲ ေပါ့ပါး သြက္လက္ေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကိုုလည္း မဖြင့္မိ။ အလုုပ္လုုပ္ရန္လည္း သတိမရ။ တီဗီကိုုလည္း မဖြင့္မိ။ အသံမၿမည္တတ္ေတာ့ေသာ ဖုုန္းမ်ားကိုုလည္း သတိမရ။ ခပ္စိမ္းစိမ္းအေရာင္ဘက္ ပိုုသန္းလာေသာ ေၿခလက္မ်ားကိုုၾကည့္ရင္း သူမေပ်ာ္ေနသည္။ မွန္ဝိုုင္းကေလးႏွင့္ ၿမင္ေနရေသာ ဆူးဝါဝါ ရင့္ရင့္မ်ားကိုု လက္ႏွင့္ ပတ္သပ္ ကိုုင္တြယ္ရင္း ထူးဆန္းစြာ သူမေပ်ာ္ေနသည္။ တစ္အိမ္လံုုးရွိ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားကိုုလည္း ပိတ္ထားလုုိက္သည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သားရေနသူ တစ္ေယာက္လိုု ႏွစ္ႏွစ္လုုိလိုု ထိုုင္ေနမိသည္။

ထိုုညကစၿပီး သူမ မအိပ္ၿဖစ္ေတာ့။ နံနက္ဦး အခ်ိန္ သူမ ေနထုုိင္ရာ ကမၻာၿခမ္းသိုု႕ တစ္ဖက္ ကမၻာၿခမ္းမွ ၿငင္းဆန္ၿခင္း ခံလုုိက္ရေသာ ေနေရာင္ၿခည္မ်ား တၿဖည္းၿဖည္း ဝင္ေရာက္လာတာကိုု ထုုိင္ၾကည့္ရတာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသည္။ တၿဖည္းၿဖည္း ရင့္မွည့္လာေသာ ေနလံုုးၾကီးကိုု ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ သူမ၏ အိမ္သည္ အေနာက္ဘက္သုုိ႕ လွည့္ေဆာက္ထားေသာေၾကာင့္ ေနထြက္ရာ အရပ္သည္ အိမ္၏ အေနာက္ဘက္အရပ္ ၿဖစ္ေနသည္။ မနက္ဆိုု သူမ မီးဖိုုေခ်ာင္ထဲ ထုုိင္ေနတတ္ၿပီး ေန႕လည္ဆိုု အိမ္လယ္ခန္းတြင္ ရွိေနတတ္သည္။ ညေနက်ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဝရံတာမွာ ေနလံုုးဝင္သြားသည္ထိ ၾကည့္ေနမိတတ္ၿပန္သည္။

ခပ္တိုုးတိုုးေလး ဖြင့္ထားမိသည့္ ဂီတသံသည္  အစိမ္းေရာင္ေန႕ရက္မ်ား၏ ေတးဂီတၿဖစ္သည္။ သူမကိုုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ႏႈိးရန္လိုုလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ အိပ္စက္ၿခင္း မရွိေတာ့သည့္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ (သူမက လူလား …ဟုု ခပ္တိုုးတိုုးေရရြတ္ရင္း မွန္ၾကည့္မိၿပန္သည္။ ) ႏိုုးထရန္လည္း လိုုလိမ့္မည္ မဟုုတ္။ ဂီတသံႏွင့္ အတူ စည္းခ်က္ညီညီ ထိုုးထြက္ ယိမ္းကေနေသာ ဆူးဝါဝါမ်ားကိုု သူမ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေငးၾကည့္ ေနမိတတ္သည္။ သူမ မဆိုုညည္းၿဖစ္ေသာ သီခ်င္းသည္ ဆူးကေလးမ်ား၏ အိပ္မက္ ၿဖစ္လိမ့္မည္။ သူတုုိ႕၏ အိပ္မက္သည္ အေရာင္စံုုလား အစိမ္းေရာင္ တစ္ခုုတည္း ပါဝင္တာလား မေသခ်ာေသးပါ။ မၾကာခင္ေတာ့ သူမ သိရလိမ့္မည္ဟုု ထင္သည္။ ထိုုအခါတြင္ေတာ့ သူမ သီခ်င္းတစ္ပုုဒ္ပုုဒ္ကိုု ဆိုုညည္းၿဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။

ေန႕ေန႕ ညည လိုုက္ကာၾကီးမ်ားကိုု စုုစည္းကာ မွန္တံခါးၾကီးမ်ားကိုုလည္း ဖြင့္ထားလိုုက္သည္။ ေနေရာင္ၿခည္ ၏ သံစဥ္ႏွင့္မွ ယိမ္းထိုုး  ကခုုန္လုုိေသာ ဆူးဝါဝါေလးမ်ားက သူမကိုုယ္ေပၚတြင္ တၿဖည္းၿဖည္း ရင့္မာ သန္စြမ္းလာၾကသည္။ မွန္ထဲကိုု ၾကည့္လုုိက္တုုိင္း သူမကိုု စိမ္းဖန္႕ဖန္႕ မ်က္ႏွာၿပင္တစ္ခုုက ၾကည္လင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ ေနတတ္သည္။ ဆူးဝါဝါေလးမ်ား ကလည္း မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အဆိပ္ကင္းမဲ့စြာ လင္းလက္ ေနၾကသည္။ ထိုုမ်က္ႏွာေလးက သူမ မအိပ္တာၾကာေလ၊ အစာမစားတာၾကာေလ ပိုုမိုု စိမ္းဖန္႕ ၾကည္လင္လာေလၿဖစ္သည္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာတစ္ခုုက တစ္ခ်ိန္က ခက္ခက္ခဲခဲ ကုုန္ႏိုုင္ခဲစြာ ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရသည့္ ေန႕ရက္မ်ားက ခုုေတာ့လည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ ကုုန္ဆံုုးသြားေနသလိုုပင္ ..။ သူမ တစ္ခါမွ မပတ္ဖူးေသာ လက္ပတ္နာရီေလး အပါအဝင္ အိမ္ရွိ နာရီမ်ား အားလံုုး ရပ္တံ့ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီမိုု႕ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေန႕ကိုု ေရာက္ေနမွန္းလည္း သူမ မသိ။ သုုိ႕ေသာ္ အခ်ိန္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူမကိုု ၿဖတ္သန္း သြားေနတာကိုုေတာ့ သိေနသည္။ 

သူမ မအိပ္တာ ဘယ္ႏွစ္ည … ဘာမွ မစားၿဖစ္တာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ .. အလုုပ္ကိုု အဆက္အသြယ္ ၿဖတ္ထားတာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီမွန္းလည္း မသိေတာ့။ ဆူးကေလးေတြႏွင့္ မၿငိႏိုုင္ေသာ အဝတ္အစား မ်ားကိုု ေရြးခ်ယ္ ဝတ္ဆင္ရင္း သူမ အဝတ္ မဝတ္ၿဖစ္ေတာ့တာလည္း ဘယ္တုုန္းကမွန္း မသိေတာ့။ ေၾကြအိုုးၾကီးတြင္ ထည့္ထားမိသည့္ စပ္ေၿမမ်ားကိုု ေရခ်ိဳးခန္းထဲက bath tub ထဲ ဘယ္တုုန္းက ဘာေၾကာင့္ ေၿပာင္းထည့္လုုိက္မိတာလဲလည္း မမွတ္မိေတာ့။ ခုုခ်ိန္ထိ သူမကိုုယ္ေပၚမွ ဆူးကေလးမ်ား ၁၁၉၈၆ ေခ်ာင္း ရွိေနတာကိုုေတာ့ အတိအက်ၾကီးကိုု မွတ္မိေနသည္။

မနက္ၿဖန္သည္ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည့္ ေန႕ရက္တစ္ရက္ ၿဖစ္ႏုုိင္သည္။

(နိဂံုုး)

အဆက္မၿဖတ္ ဖုုန္းသံတခ်ိဳ႕ ၿမည္ေနသည္မွာ ေလးငါးရက္မကေတာ့။ တိုုက္ခန္း တစ္ခန္းႏွင့္တစ္ခန္းက သိပ္ကပ္ေနသၿဖင့္ ဖုုန္းသံမ်ားကိုု ေဘးတုုိက္ခန္းမ်ားက ၾကားေနရသည္။ ဖုုန္းသံေတြၿမည္ေလ့ မရွိေသာ အခန္းတစ္ခန္းက အသံမိုု႕ ဘယ္သူကမွလည္း ထိုုအခန္းက လာသည္ဟုု မထင္ၾက။ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ႏွင့္ပင္ အသံမ်ား ေပၚလုုိက္ေပ်ာက္လုုိက္ ၿဖစ္ေနရသည္။

လူသိမ်ားေသာ logo တစ္ခုု ကပ္ထားသည့္ ကုုမၺဏီကားတစ္စင္း လာရပ္သည္။ တူညီဝတ္စံုုဝတ္ လူတခ်ိဳ႕ ၇ထပ္တုုိက္ေပၚ တက္သြားၾကသည္။ အၿပင္က ေသာ့ခတ္ မထားေသာ အခန္းကိုု ဘဲလ္ႏွိပ္၊ တံခါးေခါက္ၾကေသာ္လည္း အတြင္းက ဘာသံမွ မၾကားၾက။ လွ်ပ္စစ္ လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံႏွင့္ ကိုုယ့္တံခါးေခါက္သံကိုုသာ ကိုုုု္ၿပန္ၾကားေနရသၿဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ၿပန္ဆင္းသြား ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕ ထပ္ေရာက္လာၾကၿပန္သည္။  တက္လာလုုိက္ ေခါက္လုုိက္၊ ၿပန္ဆင္းသြားလုုိက္ႏွင့္ သံုုးရက္ေၿမာက္ေသာ ေန႕တြင္ လူတခ်ိဳ႕ တံခါးဖ်က္ဝင္လုုိက္ၾကသည္။

တိုုက္ခန္းထဲမွာေတာ့ သက္ရွိလႈပ္ရွားမႈ ဟူ၍ တစ္ခုုမွ မေတြ႕ရ။ အသံုုးၿပဳၿခင္း မခံရတာ ၾကာေနဟန္တူေသာ ဖုုန္ထူထူ ဖုုန္းကိုု ေကာက္ကာ လူတစ္ေယာက္ ဖုုန္းဆက္သည္။ မၾကာမီ ရဲတခ်ိဳ႕ ေရာက္လာသည္။ ေၿခရာလက္ရာ ဘာသဲလြန္စမွ မေတြ႕ရေသာ အခန္းထဲတြင္ သူတုုိ႕ ရလုုိက္တာဆုုိလုုိ႕ အနည္းငယ္သာရွိသည္။ ထိုုအနည္းငယ္ကလည္း သူတုုိ႕အတြက္ ပေဟဠိပမာပင္။

“ ေလာကမွာ သိပ္ေတာ့ ေၾကကြဲစရာမ်ားမ်ားစားစားရယ္လုုိ႕ မရွိပါဘူး။ အစိမ္းေရာင္ေတြ က်န္းမာၾကံ႕ခိုုင္ ေနရင္ကိုု ေနေပ်ာ္ပါတယ္ ..”  ဟုု မင္အစိမ္းႏွင့္ ေရးထားေသာ အဝါေရာင္ စာရြက္ တစ္ရြက္ ၊ ဘာအဓိပၺာယ္မွန္းမသိသည့္ ဘာကိုု ဆိုုလိုုမွန္းမသိသည့္ ၂၃၉ ၈၇ .. ဆုုိသည့္ ဂဏန္းႏွင့္ ပိတ္ထားသည့္ အစဥ္လိုုက္က်ေသာ၊ မက်ေသာ ဂဏန္းမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေနေသာ စာရြက္တစ္ရြက္ တိုု႕ကိုုသာ မွန္တင္ခုုံေပၚက မွန္တြင္ ကပ္ထားတာကိုု ေတြ႕ၾကရသည္။  ေနာက္ထပ္ သူတုုိ႕ ထူးထူး ဆန္းဆန္း ေတြ႕လုုိက္ရတာကေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း bath tub ထဲတြင္ စိမ္းစိုု လန္းဆန္းေနေသာ လူတစ္ေယာက္ ေကာက္ေၾကာင္းႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည့္ ကႏၱာရပင္တစ္ပင္ ..

သူတုုိ႕ ခုုထိ သူမကိုု တာဝန္အရ ရွာေဖြေနဆဲ။ သဲလြန္စဟုု သူတုုိ႕ မထင္ေသာ ကႏၱာရပင္ကေလးကိုုေတာ့ သူမႏွင့္ ပတ္သက္သည္ဟုု ဆိုုေသာ လူတစ္ေယာက္က လာေယာက္သိမ္းဆည္းသြားသည္။ ထိုုသူက ကႏၱာရပင္မ်ား စုုေဆာင္းသည္။ 

ကႏၱာရပင္ေလး ေပ်ာ္ႏိုုင္ပါ့မလား။  မေသခ်ာေတာ့။

မေနာ္ဟရီ

၂၃၊ မတ္၊ ၂၀၁၂