၂၀၁၀ လမ္းခြဲလဲ႔ျပာ

Thursday, December 30, 2010

ဒီကဗ်ာေလးကို ဒီေန႔ပဲ လက္စသပ္ပါတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ ညီမ အိၿႏၵာရဲ႕ ေမြးေန႔မို႔ သူ႔ကို လက္ေဆာင္ ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါကပဲ ၂၀၁၀ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပို႔စ္ ၿဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ .... ကိုယ့္ဘာသာ အလိုေတြ မက် ကံမေကာင္းတုိင္း သကၠရာဇ္ေတြကို ေမာင္းထုတ္ခ်င္ေနမိတာေတာ့ မေကာင္းဘူး ထင္တာပါပဲ။ း) ေနာက္မွာ ေရာက္လာမယ့္ ၂၀၁၁ ကေရာ ကၽြန္မတို႔ကို ဘာအာမခံခ်က္ေတြ ေပးထားလုိ႔လဲ ... ဒီလိုပါပဲ .. လူၿဖစ္လာၿပီ ဆိုကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရဲ႕ ၾကိဳးေပးသတ္မႈကို ခံရ .. ကံတရားရဲ႕ စီမံရာ အဆိုးေတြကို မၾကံဳခ်င္ပဲ ၾကံဳရ .. အေကာင္းေတြ လာႏိုးႏိုး လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရ .. ဘာမွမဟုတ္မွန္းသိေတာ့လည္း တရားရခ်င္ သေယာင္ေယာင္ေလး ေဆာင္ၿပီး စိတ္ေတြကို ေဖာ့ပစ္လုိက္ၾက ... ဒီလိုနဲ႔ .. ဒီလိုနဲ႔ ....

အားလံုးကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ႏွစ္သစ္ ၂၀၁၁ ကိုပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ပါေစလုိ႔ ..

Happy and Prosperous New Year 2011!!

၂၀၁၀

ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ၿပန္ၿမင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ၾကည့္လို႔မေကာင္းဘူး
သံုးခ်က္ေခါက္လိုက္တဲ့ တံုးေမာင္းသံက ေခတ္ေဟာင္းအၿဖဴအမည္းကား နည္းနည္းဆန္တယ္
အဲဒီ ၂၀၁၀ ေတးသြားက အဆံုးမွာေတာင္ မလိုအပ္ပဲ တေယာသံခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ .. အီဆြဲေနလုိက္တာ
ၿပဳတ္က်ေအာင္ ၿဖဳတ္မခ်ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အဲဒီ ဂီတက ရင္နင့္မက်န္ခဲ့တာ ဆန္းသလား ………..



ဒီမွာ ..ကၽြန္မက အစြန္းနည္းနည္းေရာက္ၿပီး .. အဲဒီအစြန္းက ေခ်ာက္ကမ္းပါး နည္းနည္း ဆန္တယ္ ..
ေလနည္းနည္းထန္ၿပီး .. အႏၱရယ္ေတြကိုလည္း ဟန္က်ပန္က် ခ်စ္တတ္တယ္ … ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္
ကိုယ့္အတြက္ တိတိပပညႊန္းထားတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းက်ကာမွ စကားလံုးေတြကလာကၽြမ္းေနတာ မခက္ဘူးလား
ကတ္ …. ကနဲ ၿဖတ္ခ်လိုက္ရမယ့္ ဒါရိုက္တာ .. ခင္ဗ်ား ဘယ္ေရာက္ေနၿပန္တာလဲ …



တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေကာင္းကင္ဆန္ၿပရတာ ေမာပန္းၿပာႏွမ္း လာတယ္ ( ၿမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြမွာက လူေတြအၿပည့္နဲ႔ )
ေၿမေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းခြင့္ရေနရင္ ဒိထက္ပို ၿပဳတ္က်စရာ ဒါဏ္ရာရစရာ ဘယ္မွာရွိေတာ့မလဲ …
သာသာယာယာရွိေနတဲ့ ၿမစ္ကမ္းအေရာက္မွာမွ ကမ္းပါးထိပ္က ခုန္ခ်ပစ္လုိက္ရတဲ့ ဇာတ္ညႊန္း ..
တဆိတ္ေတာ့ .. လြန္လြန္းေနၿပီ …ထင္တယ္



ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဒါဏ္ခတ္မွ ၿဖစ္ေတာ့မယ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမရတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲပင္ပမ္းတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိတာပဲ ..
ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ မာေရေၾကာေရ ရွိတယ္ ဆုိတာလည္း ကိုယ္တိုင္ပဲသိတာ..
ကိုယ့္နားထင္ ကိုယ္ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ၿပီးကာမွ ပစ္ရခက္ေနတတ္တာကလည္း သဘာဝပဲမဟုတ္လား …



တကယ္ဆို အဲဒီလို ၿပန္ၿမင္ၾကည့္ဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး … ကုိယ့္ဇာတ္ရုပ္လည္း ကိုယ္သိေနလ်က္နဲ႔ အပိုေတြ ..
က်ိမ္စာေတြ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ ေဝးၿပီးရင္း ေဝးေနရတဲ့ နံနက္ခင္းေတြက အဓိက ဇာတ္ကြက္လို ထပ္ထပ္လာ
ခုက်မွေတာ့ ေဆးစပ္လည္းမွား အေရာင္လည္း မမွန္္တဲ့အေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္ခ်ဴပ္ေၾကာင္းထပ္ေၿပာေနမလဲ အဲဒီလို လြင့္ေမ်ာရမယ္မွန္းသိရင္ အစတည္းက မုိးတိမ္တစ္ခုအၿဖစ္ပဲ ရြာခ်ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့လုိက္ပါတယ္ ..



မေနာ္ဟရီ

လမ္းခြဲလဲ႔ျပာ

ပုလင္းကြဲစမ်ား ... အျပံဳးမ်ားျဖင္႔ ကန္႕လန္႕ျဖတ္အမာရြတ္္ျဖစ္သြားေသာမ်က္ႏွာ ... ထိထိရွရွျဖစ္ေစဖို႕မရည္ရြယ္ေသာ လွ်ာဖ်ားမွႏွလံုးသားဆီသို႕ ... အလံုအေလာက္သံဆူးၾကိဳးမ်ား ...။ ေထရီ ... မ်က္လႊာခ်ထားေသာ သူငယ္မသည္ ......တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လ်က္။

သံဆူးပါေသာ ခုံတစ္ခံု ...ျဖတ္ခနဲေပၚလာေသာျမင္ကြင္းမ်ား ...ငိုမဲ႔မဲ႔သူငယ္မေလး ... ငိုိမဲ႕မဲ႔စိတ္ကို၀တ္ဆင္လ်က္ ... ေနာက္ဆံုးေပါက္ကြဲထြက္ရမယ္႔ အလံုအေလာက္ ျမဳပ္ႏွံထားျပီးသား ... အေသခံဗံုးခြဲသမားရဲ႕ အျပံဳးတစ္စဟာ ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ကေလး ခ်ိဳေနတယ္။ ေထရီ .... မ်က္လႊာခ်ထားရာမွ အသက္ကို ရွဴထုတ္လုိက္ဟန္ .... တည္ျငိမ္ေသာ အၾကည္႕ကို ရုတ္သိမ္းဟန္ .....။ ျဖတ္လတ္ျခင္းကို စြန္႕ပယ္ထားေသာ၊ ကိေလသာေႏွာင္ၾကိဳးကို ပယ္ျဖတ္ေသာ၊ ဒဏ္ရာကို အမွတ္ျဖင္႔ခြာထားေသာ အၾကည္႕ .... ။

ျဖတ္ခနဲ လက္ေနတဲ႔ လေရာင္ ျမစ္ေရ ...။ ခုန္ပ်ံေနတဲ႔ငါးတစ္ေကာင္ရဲ႕ လက္လက္မြတ္မြတ္ အလင္းျပန္မ်က္ႏွာျပင္ ........။လေရာင္ထဲ ခုန္၀င္မိတဲ႔အခိုက္အတန္႕ ....ခ်စ္ျခင္းျဖင္႔ ေနၾကတ္ျခင္း၊ လၾကတ္ျခင္းမ်ား၊........ တီးတိုးသံေ၀၀ါးခ်ိန္ ........... အျပံဳးမ်ားရွထားေသာစိတ္တစ္ခု ဒဏ္ရာမရိွတဲ႔ဒဏ္ရာ၊ အလြမ္းမဟုတ္တဲ႔အလြမ္း .... ခံစားခ်က္အစစ္မရိွႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ အိပ္ကပ္အလြတ္တစ္လံုး ...ေ၀းရမွာကို ၾကိဳတင္သိေနတတ္တဲ႔ အကင္းပါးက်ိန္စာ ......။ တခြ်င္ခြ်င္ျမည္ေနတဲ႔လက္ေကာက္.... လက္ေကာက္ေတြဟာ တစ္ကြင္းတည္း အသံျမည္လုိ႕မရဘူး .... ရုပ္ၾကီးသက္သက္နဲ႕ စိတ္ကိုထမ္းျပန္ခဲ႔ရျခင္း တစ္စစ္စစ္ ......။

ေထရီ .... စိတ္၏ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းမွ အပ .....။ ခံစားသူသတၱ၀ါမရိွေသာ ေလာက၊ အရည္ခြံပါးပါး ... အတင္အျမင္ ဇာပု၀ါကင္းပေသာလ၀န္းသို႕ ..ရွင္းျငိမ္ေအးသက္ေသာ ကိုယ္အမူအယာ .... သင္ငါႏွင္႔ အေ၀းသို႕ မည္မွ်အထိ ............ဆို႕နစ္သြားေသာ စိတ္တြင္းစကားလံုးမ်ား၊ ဆြံ႕အသြားေသာ တစ္ပတ္ႏြမ္းခံစားခ်က္မ်ား .... တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခုန္ကူးေနေသာ အမွ်င္အတန္းတစ္ခ်ိဳ႕သည္ တိခနဲ ...........။သင္၏လံုေလာက္မႈမ်ားသည္သာ ေၾကကြဲျခင္းေတးတို႕၏ျမဳပ္ႏွံရျဖစ္ပါရေစ ေထရီ။

ဥေပကၡာဖန္႕ဖန္႕ လင္းခ်င္းေတာက္ပရံုမွ် ...ပန္းပြင္႔မ်ား အသက္ရွဳေအာင္႔ထားၾကသလား။ ရနံ႕မ်ားေျခဖ်ားေထာက္ရပ္ေနရာမွ ဖ၀ါးစံုကို က်က်နနခ်လိုက္သံ၊ သင္႔စိတ္ႏွင္႔ငါသည္၊ သို႕တည္းမဟုတ္၊ ငါမဲ႔ေသာသူ၏ ဗလာအၾကည္႕မ်ားသည္ ...သင္ႏွင္႔ငါၾကားစုရပ္အျဖစ္သတ္မွတ္ထားေသာနားလည္မႈသည္ ...၊ ငါ၏ ထင္ျမင္မွားမိုက္မႈသည္၊ ........ေထရီ၊ ထြက္ေလတြင္ပါသြားေသာ ၀င္ေလ၏သက္တမ္းႏွင္႔ရွင္သန္မႈသည္ .... ငါ၏ဘ၀သည္၊ .... အၾကည္႕ေအးေအးမ်ားေအာက္တြင္ .... အလံခ်သြားေသာ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းသည္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ထပ္မံေသဆံုးခြင္႔ျဖင္႔ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာသြားေသာ ၀ိညာဥ္မ်ားသည္၊ ေတာင္ပံမဲ႔ေသာ ငွက္မ်ား၏ အိပ္တန္းအပ်က္မ်ားသည္၊ .... နကၡတ္မ်ားျဖင္႔ျငိေထြးပ်က္က်ခဲ႔ေသာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း မေတာ္တဆမႈမ်ားသည္ ............ သံသရာေၾကြးျမီေဟာင္းသည္ ၀ဋ္ေကာင္အသစ္ဆီသို႕တေရြ႕ေရြ႕ ......................။

ေထရီ ... ႏို၀င္ဘာသစ္ရြက္အေၾကြေလးတစ္ရြက္ေၾကြက်ခ်ိန္ ......... ........... ............. ...................ဖေယာင္းတိုက္ထားတဲ႔ေညာင္ရြက္ေလးထဲက ျပာမႈန္ေတးသြား ..........။ အၾကင္တရားတို႕သည္ အေၾကာင္းေၾကာင္႔ပင္ျဖစ္ၾကကုန္၏ .....က်ကုန္ၾက မ်က္ရည္။ ... တရားေသာ အၾကင္နာမဲ႔ေမတၱာ ...။ ျဖစ္ၾကကုန္၏ ေထရီ။ ။

Zephyr

(2010 မွာေရးသမွ်မွာ ဒီကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲၾကိဳက္ေတာ႔တယ္။)