ႏွစ္ေလးဆယ္

Saturday, May 29, 2010

တစ္ခါမွ အေမ နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စာမဖြဲ႕ဖူးပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ေရးလုိ႔ မမီတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဖြဲ႕လို႔မပီတဲ့ ေတးတစ္ပုဒ္လို႔ ခံစားမိလို႔ပါ။ ဒီဝတၳဳကိုေတာ့ မႏွစ္က စေရးပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ရန္ကုန္ၿပန္ေရာက္ လုိ႔ ရတီ အထူးထုတ္အတြက္ စာမူ ဆိုမွ ဒီဝတၳဳကို လက္စသပ္ၿဖစ္ပါေတာ့တယ္။ သရုပ္ေဖာ္ထားတဲ့ ကိုကိုႏိုင္ရဲ႕ လက္ရာကိုလည္း ၾကည့္လုိက္ပါဦး ... ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔သရုပ္ေဖာ္ပံု ေတြကို ႏွစ္သက္လို႔ပဲလားမသိဘူး ဒီပံုေလးကို ေတာ္ေတာ္လုိက္ဖက္တယ္လုိ႔ ၿမင္ပါတယ္ ...

ႏွစ္ေလးဆယ္

မွန္ၿပင္ထဲတြင္ၿမင္ေနရေသာ ပံုရိပ္ကိုၾကည့္လုိက္ေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေလးဆယ္ကို ၿပန္ၿမင္လာသည္။ ဇရာသည္ ႏွစ္ေလးဆယ္ကိုၿဖတ္သန္းကာ သူမကို အမီလိုက္လာခဲ့ၿပီ။ ႏုပ်ိဳမႈအားလံုးသည္ ဇရာ၏စုတ္မ်ိဳသြားမႈေအာက္တြင္ ခပ္ေငြ႕ေငြ႕ေတာင္မက်န္ခ်င္။ တစ္ခ်က္ၿပံဳးလုိက္ေတာ့ အၿပံဳးက ငယ္စဥ္ကလုိ သန္႔စင္မေနႏိုင္ေတာ့ ။ ေလာကကိုေလွာင္ ရယ္ခဲ့ၿခင္းနည္းပါးခဲ့သည့္တိုင္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လည္း ရယ္ေမာခဲ့မိလိမ့္မည္ထင္သည္။

ၿဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ သကၠရာဇ္မ်ားကို ၿပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ အရာရာသည္ ၿပက္ၿပက္ထင္ထင္ရွိေနဆဲ..။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ႏွစ္ေလးဆယ္သည္ ေၿခလွမ္းေလးဆယ္ မွ်သာလွမ္းခဲ့ရေသာ ခရီးတိုတစ္ခုလို။ ေလွ်ာက္လာခဲ့တုန္းကေတာ့ၾကာလွခ်ည့္..ဟုထင္ခဲ့ မိေသာအခ်ိန္မ်ားရွိခဲ့သလို အကုန္သိပ္ၿမန္ခဲ့ေသာကာလမ်ားလည္းရွိခဲ့သည္။ လင္းတစ္ခါ မွိန္တစ္လွည့္ရက္စြဲမ်ားပါဝင္သလို၊ ၿပိဳတစ္ခါ လဲတစ္လွည့္ေန႔ရက္မ်ားလည္းပါဝင္ခဲ့သည္ပဲ။ ေလာကဓံကို ပန္းလိုပန္ခဲ့ရေသာေန႔ရက္မ်ားကိုၾကံဳခဲ့ရသည့္တုိင္ မွန္ၾကည့္မပ်က္ခဲ့သည္ကို က ရင္ဆိုင္ရဲၿခင္းတစ္မ်ိဳးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ေနခဲ့ဖူးသည္..။ခုေတာ့လည္း အရာရာ ကိုစိတ္ေလွ်ာ့အရႈံးေပးခ်င္လာသလိုလို…။

ထိုင္ရာမွထလုိက္ေသာအခါ မွန္ထဲတြင္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ကိုယ္လံုးကို ၿပက္ထင္စြာၿမင္လုိက္ ရသည္။ဒီတစ္ၾကိမ္တြင္ေတာ့ မၿပံဳးမိေတာ့။ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကိုအသာခ်ကာ မွန္ၿပင္ကို ေက်ာခိုင္းပစ္လုိက္သည္။ ေလးကန္ခ်ိနဲ႔ခ်င္ေသာေၿခလွမ္းမ်ားႏွင့္ မွန္ေရွ႕မွခြာခဲ့လုိက္သည္။ အခန္းနံရံတစ္ဖက္အၿပည့္ေနရာယူထားေသာ နံရံကပ္ဘီရိုကိုလွမ္းဆြဲဖြင့္လုိက္ေသာအခါ အထဲတြင္ အေရာင္အေသြးစံုလင္ေနေသာ အဝတ္မ်ားက သူမကိုေစာင့္ၾကိဳေနသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ ဘာကိုမွ မက္မက္ေမာေမာ မဝတ္ဆင္ခ်င္ခဲ့ မေတာင့္တ တတ္ခဲ့ပါပဲလ်က္ သူမ ဘီရိုထဲ ထိုမွ်အေရာင္ေသြးစံုေနသည္မွာအံ့ေတာ့အံ့ၾသစရာပင္။ သားေတြသမီးေတြက ေမြးေန႔ေတြ အမွတ္တရေန႔ေတြ အမွတ္တမဲ့ေန႔ေတြမွာေပးထားခဲ့ေသာအရာမ်ားလည္း မနည္းမေနာ။ႏွစ္ေလးဆယ္သည္ အေရာင္မ်ားကိုလည္းစံုလင္စြာသယ္လာတတ္ခဲ့သည္ပဲ။

အနီကိုႏွစ္ၿခိဳက္ပါလ်က္ရဲရင့္ရမွာ ကိုေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ဖူးသည္။အၿဖဴသည္စြန္းထင္းလြယ္မွန္း သိပါလ်က္ႏွင့္ ၿဖဴစင္မႈကိုႏွစ္လိုေနခဲ့ဖူးသည္။ ဝန္တိုၿခင္းမ်ားေသာအဝါေရာင္မ်ားကလည္း ဟိုတစ္စ သည္တစ္စႏွင့္ေရာပါေနဆဲ။ သိပ္ၿပီးလက္မခံခ်င္ပဲလက္ခံထားရေသာ ခရမ္းႏု ခရမ္းရင့္မ်ားကလည္း ၿပိဳးၿပိဳးၿပက္ၿပက္လက္လုိ႔။ ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့မိေသာအစိမ္းေရာင္ဝတ္စံု မ်ားကိုေတာ့ ဒီေန႔ၿပန္ထုတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ အနက္ေရာင္ကို လူေတြက ဘာလုိ႔ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲသည့္အခါဝတ္ဆင္တတ္ၾကတာလဲ..။သူမကေတာ့ အနက္ေရာင္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္လို စြာဝတ္ဆင္ခဲ့ဖူးသည္။မိန္းမဆန္လြန္းေသာ ပန္းႏုေရာင္ ေရႊအိုေရာင္ မ်ားကိုေတာ့ တၿခား ေသာအေရာင္မ်ားႏွင့္သာေရာေႏွာ၍ေတြ႕ရတတ္သည္။ သူမက သိပ္မႏွစ္သက္တတ္သလို သားႏွင့္သမီးတို႔လည္းႏွစ္သက္ၾကပံုမေပၚ။ တစ္ခါကေတာ့ အၿဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းပဲလႊမ္းမိုး ေနမည့္ အဝတ္ဘီရိုတစ္ခုကိုစိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ေတာ့ အရာရာသည္စြန္းေပလြယ္လြန္းေလစြ။

ေနာက္ဆံုးလက္ထဲပါလာသည္က အညိဳေရာင္ရင့္ရင့္။ ရင့္မိႈင္းတည္ၿငိမ္ေနသည္။ ဒီအညိဳ ေတြကိုၾကည့္ရင္း သူမသည္ပင္ ၿငိမ္သက္မိႈင္းပ်သြားသလို ခံစားသြားရသည္။ ပယင္းေရာင္ လဲ့ေနေသာ လည္ဆြဲမ်ားႏွင့္ယွဥ္တြဲလုိက္ေသာအခါ…တည္ၿငိမ္ေသာ ၾကည္လင္မႈတစ္စံု တစ္ရာကိုရလုိက္သလို သူမေက်နပ္သြားမိသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ငယ္စဥ္ကလို အညိဳေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးကို မဆိုးႏိုင္ေတာ့မွာပင္။ ပန္းေသြးေရာင္စြန္းသည္ဆိုရံုမွ်သာ စြန္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို ၾကည့္ကာေက်နပ္လုိက္သည္။ ဘာလုပ္မွာလဲကြယ္။ က်ားကန္ၿခင္း ပန္းပန္ၿခင္းေတြကို သူမနဂိုတည္းက အယံုအၾကည္မွမရွိခဲ့ပဲ။ အၿဖဴေရာင္ေတြေရာယွက္ စိမ့္ဝင္လာခဲ့ေသာ ဆံႏြယ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ ႏွစ္ႏွစ္လိုလို လက္ခံထားႏိုင္ခဲ့သည္ပဲ။

တခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းမမ်ားကဲ့သို႔ ဇရာကိုဖံုးကြယ္လိုသည့္ထဲ သူမ မပါဝင္ခဲ့ပါ။ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ ေရာက္လာေသာ အေရးအေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း သကၠရာဇ္ေလွကားထစ္မ်ားသဖြယ္ သူမက လက္ခံေက်နပ္ေနခဲ့ဖူးသည္။ ေရာ့ရဲ ေၿပေလ်ာ့သြားမႈမ်ားကိုလည္း ဓမၼတာဟု လက္ခံႏိုင္ခဲ့သည္။ အေပၚယံအရည္ၿပားတစ္ေထာက္စာသာရွိေသာ အလွကို သူမ မယံု ၾကည္ခဲ့ဖူးပါ။ သူမ ယံုၾကည္သည္က ၿဖဴစင္မႈ ၿဖစ္ၿပီး မယံုၾကည့္သည္က သံသယမ်ားသာ ၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုယံုၾကည္မႈမ်ားႏွင့္ အၿမဲတမ္း ပဋိပကၡ ၿဖစ္ေနခဲ့ရၿပီး မယံုၾကည္သည့္ သံသယမ်ားကသာ ဘဝထဲ စိမ့္စို က်ဴးေက်ာ္လာတတ္ခဲ့သည္ပဲ။

အဆိပ္ ဟုအမည္ရေသာ ကမၻာေက်ာ္ေရေမႊးနံ႔က အခန္းေလးထဲ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ ဘာကိုမွ အစြဲအလန္းမထားတတ္ေသာသူမ အဖုိ႔ကေတာ့ အဆိပ္ သည္လည္းေကာင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ သည္လည္းေကာင္း၊ သုခဘံုအလြန္ သည္လည္းေကာင္း ဘာမွသိပ္ၿပီးမထူးၿခားလွေပ။ အရာအားလံုးသည္ ေငြေၾကးႏွင့္လဲလွယ္ယူႏိုင္ေသာ ရနံ႔အတုမ်ားၿဖစ္သည္။သူမကေတာ့ တစ္ခ်ိန္က (ခုထိလည္းၿဖစ္ႏိုင္ပါသည္) ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္သင္းနံ႔ကိုသာ ကိုယ္ယံုၾကည္ေနခ်င္တုန္း။သို႔ေသာ္လည္း… အရာရာသည္ ေၿပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။ တန္ဖိုးတစ္ခုသည္ သတ္မွတ္သူႏွင့္သာ တုိက္ရိုက္အခ်ိဳးက်တတ္တာကေတာ့ ရင္နင့္စရာ ။အခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားတြင္ စံဆိုသည့္အရာမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။ ဒီေရေမႊးကို သူမ ကိုယ္ပိုင္စြဲလန္းမႈႏွင့္ သံုးစြဲေနခဲ့သည္မွမဟုတ္ပဲ။ အဆိပ္ ကို သူမႏွင့္ ယဥ္ပါးေစခဲ့သူ သည္ …

ၿပဴတင္းဝမွတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိေသာအခါ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ၿခံထဲတြင္ အညိဳရင့္ေရာင္ ပန္းတခ်ိဳ႕လင္းလက္စြာပြင့္ေနၾကသည္။ သစ္ရြက္ေၾကြတခ်ိဳ႕ညိဳးေရာ္ေၿခာက္ေသြ႕ေနတာ ကိုလည္းၿမင္ရသည္။ ၿပတင္းေပါက္မွဝင္လာေသာေႏြသည္ အရာအားလံုးကို ေသြ႕ေၿခာက္ ႏြမ္းေရာ္သြားေစႏိုင္သည္တဲ့လား။ဒီၿပတင္းေလးမွပင္ရာသီဥတုအမ်ိဳးမ်ိဳး သူမထံဝင္လာ ထြက္သြားရွိခဲ့ဖူးသည္။ ေႏြကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္ရသလို ေဆာင္းကိုလည္း ခရီးဦးၾကိဳၿပဳရ သည္ပဲ။ မိုးစက္ေတြကိုလည္း တရင္းတႏွီး မိတ္ဖြဲ႔ခဲ့ရဖူးသည္။ မိုးစက္မ်ားႏွင့္တူေရာေႏွာ သြားခဲ့ရေသာမ်က္ရည္စက္မ်ားကိုေတာ့ အထူးတလည္ၿပန္ၿပီးမိတ္ဆက္မေနခ်င္ေတာ့။ အရာအားလံုးသည္ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ားႏွင့္အတူေဟာင္းႏြမ္းသြားေပလိမ့္မည္။ ( ထင္သည္။)

အညိဳေရာင္ ေက်ာက္မ်ားႏွင့္ စီရီထားေသာ ေနာက္ညွပ္ကလစ္ တစ္ခုကိုယူကာ ဆံပင္မ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စုသိမ္းလုိက္သည္။ သမီးၾကီးကေတာ့ ေဟာ အဘြားၾကီး အေရာင္နဲ႔ ထြက္လာၿပန္ၿပီ ဟု ေၿပာဦးမလား .. ။ သမီးလတ္ကေတာ့ ေယာဂီဆန္ေသာ ဒီအေရာင္ကို သေဘာက်ေနေပလိမ့္မည္။ အေဝးမွ သီခ်င္းသံတစ္စကို ၾကားရသည္။ Brown girl in the ring , sha la la la la တဲ့။ ဘာလုိ႔မ်ား အဲဒီ အညိဳေရာင္ ေကာင္မေလးက ၾကိဳးဝိုင္းထဲ ေရာက္ေနရတာတဲ့လဲ။ အေတြးႏွင့္အတူ သူမ က်ေရာက္ေနခဲ့ေသာ ၾကိဳးဝိုင္း တစ္ခုၿမင္မိသလို။ သတ္ကြင္း ။ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ၿပံဳးလုိက္မိေသာ အၿပံဳးကပင္ အညိဳေရာင္ ရင့္ရင့္ ၿဖစ္ေနခဲ့၏။

ခပ္စိမ္းစိမ္းရနံ႔တစ္ခု ေရာက္ေနခဲ့တာ ကာလ တစ္ခုမက ၾကာေနၿပီၿဖစ္ေသာ အခန္းကေလးကို ေဝ့ဝဲၾကည့္လုိက္သည္။ အခန္းေထာင့္က ဖိနပ္စင္တြင္ အညိဳရင့္ရင့္ ဖိနပ္ပါးပါးေလးတစ္ရံရွိေနသည္။ (အသက္အရြယ္အရ ခြာေသးေသး ခၽြန္ခၽြန္ ဖိနပ္မ်ားကို မစီးၿဖစ္တာ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုပင္ မကေတာ့ဟု ထင္သည္။) တကယ္ေတာ့ ဒီအညိဳေရာင္ေတြကို သူမ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိရွိ ဖိတ္ေခၚထားခဲ့ၿခင္းမဟုတ္ပါ။ အေၾကာင္းတရားမ်ားစြာ ႏွင့္ သူမထံ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၾက ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ခုေတာ့လည္း တုိက္ဆုိင္လြန္းေလစြ.. ။ သူမ အညိဳေရာင္မ်ားကို စကၠန္႔ ပိုင္းအတြင္း နွစ္လိုသြားခဲ့ရေတာ့သည္။ မေန႔က သမီးၾကီးဆိုးေပးထားေသာ အညိဳႏုေရာင္ လက္သည္း ဆိုးေဆးမ်ားကပင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသလို ခံစားလာရသည္။ နည္းနည္းၿဖစ္ၿဖစ္ မိႈႈ္င္းရင့္ ပစ္လုိက္ၾကပါေတာ့လား။ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းရင့္ရင့္ လက္သည္းမ်ားကေရာ ဘယ္လုိ အသံုးဝင္မွာ မို႔တဲ့လဲ ။ ႏွလံုးသားေတြကို စုတ္ၿပတ္သတ္သြားေအာင္ ကုတ္ဖဲ့ပစ္လုိက္လို႔ရမွာတဲ့လား။ အဲလို အသံုးဝင္ခဲ့သည့္တိုင္ မိႈင္းညိဳေနေသာ သူမ စိတ္အင္အားမ်ားက သူမ ေနာက္က ပါလာလိမ့္မည္မထင္ေတာ့ပါ ။ ေနာက္က် သြားခဲ့ေသာ စကၠန္႔မ်ားသည္ အညိဳေရာင္ စကၠန္႔မ်ား ၿဖစ္သည္။

အညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ မိႈင္းမိႈင္း အက်ီ ၤလံုၿခည္ေပၚတြင္ လဲ့ေနေသာ ပယင္းတစ္ဆင္စာက ခပ္လဲ့လဲ့ေလး လင္းေနေစသည္။ အဆိပ္နံ႔သင္းေနေသာ ခႏၶာကိုယ္သည္ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုး မ်ားကို ဖံုးကြယ္ထားလိုက္သည္။ အညိဳေရာင္ဖိနပ္ပါးပါးေလးသည္ နာက်င္မႈကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသည့္ႏွယ္ သူမကို ထမ္းပိုးထားခဲ့သည္။ ဘယ္လက္လက္ဖ်ံေပၚမွ သားေရညိဳ ၾကိဳးတပ္ နာရီ ဒိုင္ခြက္ အညိဳေလးကို ဖ်တ္ကနဲၾကည့္မိေတာ့ အညိဳေရာင္နာရီ တစ္ခုကို ညႊန္ၿပေနခဲ့ၿပီ။ ထို အခ်ိန္နာရီသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ကတည္းက ညိဳမိႈင္း ေနခဲ့သည္လား။ ဘယ္တုန္းကမ်ား ညိဳမိႈင္းရင့္အိုသြားခဲ့ရသည္လဲ။

အေတြးပင္မဆံုးလုိက္ အညိဳေရာင္မီးခိုးလံုးမ်ားႏွင့္တူေသာ အသံတစ္သံသည္ တံခါးကိုၿဖတ္ေဖာက္ ဝင္ေရာက္လာသည္။ မၿပီးေသးဘူးလား..တဲ့ ။ တစ္သက္တာနာခံခဲ့ဖူးသည္ဟု ထင္ခ်င္စရာ မရွိေတာ့ေသာ အညိဳေရာင္မုန္တိုင္းတစ္ခုႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူသည့္ အသံေအာက္တြင္ သူမ၏ ဖံုးကြယ္ ထားခဲ့ေသာ ယိုယြင္းပ်က္စီးေနသည့္ စိတ္ဓါတ္မ်ားက ခံုးၾကြ မိုေမာက္ လာခ်င္သလုိ ၿဖစ္သြားရသည္မို႔ ကဗ်ာကယာ ၿပန္သိမ္းလုိက္ရသည္။ ရွိပါေစေတာ့။ အပ်က္အစီးမ်ားကို သိမ္းေကာက္ရင္း ဘဝကို အဆံုးမသပ္လိုေတာ့ပါ။ အရာအားလံုးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းဆံုး ၿဖစ္ေစခ်င္သူတစ္ေယာက္၏ ေၾကမြအက္ကြဲေနေသာ သကၠရာဇ္မ်ားသည္ ခပ္ရင့္ရင့္ လႊမ္းၿခံဳထားေသာ အညိဳေရာင္မ်ား ေအာက္တြင္ နစ္ၿမဳပ္ေနပါေစေတာ့။

တဆိတ္ကေလး ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္ဟု ထင္ရေသာ အညိဳေရာင္ ကၽြန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ထြက္လိုက္ေသာ အခါ ..အညိဳေရာင္မ်ားႏွင့္ တည္ၿငိမ္မိႈင္းၿပေနေသာ သူမကို ႏွစ္ေလးဆယ္ၾကာသူမႏွင့္ အတူ ရွိခဲ့ဖူးသည့္ အရင္းႏွီးဆံုးသူစိမ္းတစ္ေယာက္က သူမကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေစာင့္ၾကိဳေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ မိႈင္းၿပညိဳလြင္ေနေသာ ယေန႔သည္ သူမတို႔ႏွစ္ဦး၏ ႏွစ္ေလးဆယ္ၿပည့္ မဂၤလာေန႔ၿဖစ္သလို မွားယြင္းခဲ့မႈ၏ ႏွစ္ေလးဆယ္ၿပည့္ေန႔လည္း ၿဖစ္ေလသည္။

To 27^th July’09 and my mom !!!

မေနာ္ဟရီ

2010, March' Yati Magazine

Publish Post