စိတ္နဲ႔မမီႏိုင္ေသာအရပ္

Tuesday, September 29, 2009

စိတ္နဲ႔မမီႏိုင္ေသာအရပ္

တယ္လီဖုန္းၿမည္သံေတြ…..အဆက္မၿပတ္..
(လက္ခံမယ့္သူမရွိ)
ေစာင္းၾကိဳးၿပတ္တဲ့အသံေတြလြင္ …
ေတာင္စဥ္ေတြအထပ္ထပ္ၿခားခဲ့ၿပီလား...

ေမးထူးေခၚေၿပာေတာင္လုပ္လုိ႔မရတဲ့ကမၻာ
အသံေတြကိုဆာေလာင္မြတ္သိပ္လာတယ္
ဆက္သြယ္မႈဧရိယာရဲ႕ၿပင္ပမွာ
စာပို႔သမားေတြလည္းမရွိၾကဘူး။

စိတ္ေတြကိုပို႔လႊတ္လိုက္တဲ့အခါ
ၿပန္လင္းတန္းေတြေပ်ာက္ဆံုးလာခဲ့
လမ္းခုလပ္က နတ္ဆိုးမ်ားရဲ႕ပြဲသဘင္မွာ
ေပ်ာ္ရႊင္စြာေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၾကၿပီလား
စိတ္ကိုစိတ္ကၿခားေနတယ္။

အဲဒီ ကမၻာပတ္လမ္းက နဂါးၾကီးကို
အိပ္ေမြ႕ခ်ထားလိုက္စမ္းပါ ….ေမွာ္ဆရာ
တစ္ခါတစ္ခါ ..သူအေၾကာဆန္႔လုိက္တိုင္း
စိတ္ရဲ႕အပိုင္းအစေတြဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုန္
မရဏဗံုသံေတြသာ ၿမည္ဟည္းက်န္ခဲ့
ကမၻာအထပ္ထပ္ၿခားသြားခဲ့ရၿပီ။

တရားနဲ႔သာေၿဖလုိက္ၾကပါေတာ့
တိမ္မီးခိုးေတြကေတာ့လြင့္ပါးသြားခဲ့ၾကၿပီ
စိတ္နဲ႔ဖမ္းယူရႈိက္သြင္းပစ္လိုက္ရင္း
ငါ့ တစ္ကိုယ္စာလက္ယက္တြင္းထဲမွာ
အနက္ေရာင္ေတြရြာခ်လာခဲ့တယ္။
မေနာ္ဟရီ


Zephyr's Comment

…အဆက္မၿပတ္..
အသံေတြကိုဆာေလာင္မြတ္သိပ္
တစာစာ အသံေလးကအစ တစြာစြာအသံေလးအဆံုး
ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ ....
ဆက္သြယ္မႈဧရိယာရဲ႕ၿပင္ပ
ေမး
ထူး
ေခၚ
ေၿပာ
လုပ္လုိ႔မရ
စာပို႔သမားမဲ႔ ကမာၻ
ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထား
သဲေရက်ရံု ခဲေနရျပန္ ....။ ။

စိတ္ေတြကိုပို႔လႊတ္လိုက္တဲ့အခါ
ၿပန္လင္းတန္းေတြေပ်ာက္ဆံုးလာခဲ့
စိတ္နဲ႔စိတ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္လာခဲ႔ ...
... စိတ္ပ်က္စရာ စိတ္ျပတ္မႈ
ခါးအီေမႊးျမစြာေသာ က်ိန္စာဆိုးသြမ္းတစ္ခုလို။

အဲဒီ ကမၻာပတ္လမ္းက နဂါးၾကီးကို
ေက်ာက္ရုပ္မႏၲာန္နဲ႔ ခဲပစ္လိုက္စမ္းပ….ေမွာ္ဆရာ
သူအေၾကာဆန္႔လုိက္တိုင္း
စိတ္ရဲ႕အပိုင္းအစေတြဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုန္ျဖစ္လြန္းလို႕...။
မရဏဗံုသံေတြနဲ႕
ကမၻာအထပ္ထပ္ၿခားသြားခဲ့ရၿပီ။
အထပ္ထပ္ျခားေနတဲ႔ကမာၻ ေတြမွာေနထိုင္ရင္း
မရဏဗံုသံေတြနဲ႔ စိတ္က ရိုင္းစိုင္းညြတ္ႏူးေနခဲ႔တယ္ ...။

တရားနဲ႔သာေၿဖလုိက္ၾကပါေတာ့
စိတ္နဲ႔ဖမ္းယူရႈိက္သြင္းပစ္လိုက္ရင္း
ငါ့ တစ္ကိုယ္စာလက္ယက္တြင္းထဲမွာ
မာရ္နတ္အိမ္မက္ေတြနဲ႔ သီတင္းသံုးေနမိေတာ႔တယ္....။

ကဗ်ာနဲ႔ထပ္တူခံစားထားတဲ့ ကြန္မင့္ေလးေတြကိုလည္း အမွတ္တရၿပန္တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။

အိျႏၵာ said...

စိတ္တစ္ကမ္းမွာ....
စိတ္တေမွ်ာ္မွာ..
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္သြားေပမယ့္
စိတ္မေရာက္ႏိုင္တဲ့..ခရီး ရွိေနတယ္...
ခဏေလး...ျဖစ္ျဖစ္...ပါကြယ္...
အဲဒီ့လို ေတာင့္တလြမ္းဆြတ္လာမႈက မီးေတာက္မီးလွ်ံလိုပါပဲ.....
စိတ္ကို လာလာဟတ္ေနေတာ့...
စိတ္ခမ်ာ..အညြန္႔တလူလူမတက္ႏို္င္ေလာက္ေအာင္.
ညိွဴးေလ်ာ္...ႏြမ္းယဲ့.......လို႔


လင္းဒီပ said...

စိတ္ျခင္း အကြာအေဝးတူပါရက္
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လွမ္းေခၚမရတဲ့ ေန႕စြဲေတြမွာ
ကိုယ့္အခန္းေလးထဲကိုယ္
အလြမ္းေတြပဲ တစ္ေၾကာင္းခ်င္း ခ်ဆြဲေနျဖစ္ခဲ့တယ္။


Julian said...

စိတ္ကို စိ္တ္ကျပန္သတ္တယ္
စိတ္နဲ႔အသက္ရွင္သလို စိတ္နဲ႔ဘဲအသက္ရွင္ခြင္႔ဆံုးရတယ္
စိတ္နဲ႔ခရီးသြားသလို စိတ္နဲ႔ရပ္တယ္
စိတ္ခ်ည္းသက္သက္ကမၻာမွာ စိတ္နဲ႔စိတ္ ညီညြတ္ကြဲကြာၾကတယ္
........စိတ္နဲ႔မမွီတဲ႔အရပ္တစ္ခုမွာ ကိုယ္တို႔ေကြးညြတ္ေပ်ာ႔ေျပာင္းအနားယူၾကမယ္


Mogok Thar said...

စိတ္နဲ႔ စိတ္ေတြၾကား ေတာင္စဥ္ေတြ အထပ္ထပ္ျခားထားေပမဲ့
နွလံုးသားကို စီးျပီးသြားတဲ့အခါ
ႏွလံုးသားတံခါးေတြ ဖြင့္ထားတဲ့အခါ
ျဖဴလင္းတဲ့ စိတ္ဂီတသံေတြ ၾကားရမယ္။

တုန္႔ျပန္မႈမဲ့ ေခၚသံေတြၾကား
အလုပ္မ်ားတဲ့ စာပို႔သမားဟာ
စာလႊာေတြေပ်ာက္တာလဲ ရွိရဲ႔၊ လိပ္စာမွား ေရာက္တာေတြလဲ ရွိအံုးမယ္။

ေမွာ္ဆရာေရ
တစ္ခါတစ္ေလမွ တီးခတ္ျပတဲ့
၀ိဥာဥ္ေခၚသံ ဗံုေတးသြားမွာ
အသံေတြ အ ခဲ့ရ၊ ကၾကိဳးေတြ ေမွာက္မွားၾက။

ၾကိဳးျပန္ညွိမရတဲ့ ဂီတ တလြဲမွာ
စိတ္ကို အခါခါ လႊဲပစ္ရင္း
အလင္းေတြမွ်ားဖို႔ ၊ အသံေတြကို ျမံဳးေထာင္ဖို႔
တိတ္ဆိတ္ျခင္း ခင္တန္းမွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ တရားျပေနမိေတာ့တယ္။


အိုင္လြယ္ပန္ said...

လက္ခံသူ မ႐ွိတဲ႔
တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြ အဆက္မၿပတ္
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္လိုက္တဲ႔
ေစာင္းၾကိဳးသံေတြ တစ္လြင္လြင္
ေတာင္စဥ္ေတြ အထပ္ထပ္ ၿခားခဲ႔ၿပီလား ။

ေမးမရ ထူးမရ ေခၚမရ ေၿပာမရတဲ႔ ကမၻာထဲ
အသံေတြကို ေရ လို ငတ္မြတ္ လာတယ္
ဆက္သြယ္မႈဧရိယာရဲ႕ တစ္ၿခားတစ္ဖက္ကမ္းမွာ
စာပို႔သမားေတြကလည္း နတၱိ ။

စိတ္ေတြကို လႊတ္တင္လိုက္တဲ႔အခါ
ၿပန္လင္းတန္းေတြဆီက ပဲ႔တင္သံ ၿပန္မရဘူး
လမ္းခုလပ္မွာ နတ္ဆိုးေတြ ပြဲေတာ္စေနၿပီလား
စိတ္ ကို စိတ္က စည္းတစ္ေခ်ာင္း တားထားရဲ႕ ။

အဲဒီ ကမၻာပတ္လမ္းက နဂါးၾကီးကို
တေမ႔တေမာစာ ညိွဳ႕ထားေပးပါ ေမွာ္ဆရာ
တစ္ခါတစ္ခါ သူအေၾကာဆန္႔လိုက္တိုင္း
စိတ္ရဲ႕ အပိုင္းအစေတြ ဟိုဒီပ်ံဝဲ
မရဏ ဗံုသံေတြ သည္းသည္းလာခဲ႔
ကမၻာ အထပ္ထပ္ၿခားသြားခဲ႔ရၿပီ။

တရားနဲ႔သာ ေၿဖလိုက္ၾကပါေတာ႔
တိမ္ေတြက မိးခိုးၿဖစ္တမ္း ကစားသြားၾကေပါ႔
စိတ္နဲ႔ လွမ္းကိုင္ ဆုပ္ယူ လိုက္ရင္း
ငါ႔တစ္ကိုယ္စာ လက္ယက္တြင္းေလးထဲ
အလင္းတစ္စက္စာမွာေတာင္ အဘိဓာန္ မဲ႔ခဲ႔ရတယ္ ။ ။


မယ္ကိုး said...
ႏွစ္ခုေသာ စိတ္ကေလး
မခ်ိတ္ဆက္မိတဲ႔အခါ
စိတ္ကိုစိတ္ကၿခားေနတယ္ တဲ႔လား။

ဟင့္အင္း။
မယံုဘူး။
လက္မခံႏို္င္ဘူး။

ဘာေတြက တားေနခဲ့တာလဲ...
မရဏဗံုသံေတြ ၿမည္ဟည္းလို႔ သူ မၾကားခဲ႔တာလား...

ကမၻာအထပ္ထပ္ၿခားၿပီးသားမို႔
တရားနဲ႔ ေၿဖခ်င္ေပမယ့္......................

နားမစြင့္ေတာ့တဲ႔ ခ်စ္ရသူေလး ... ခ်စ္ရသူေလးေရ...

ရင္ကြဲေအာင္ ေအာ္ေခၚမိလည္း ...
ထူးသံေလး မၾကားရဘူးပဲ။

အေသအခ်ာေပါ့
စိတ္နဲ႔မမီႏိုင္ေသာအရပ္ မွာ
စိတ္က စိတ္ကို အခါခါသတ္တယ္။


ဖိုးစိန္ said...

စိတ္ေတြလြင့္ေမ်ာေနတယ္
တိမ္ေတြလို ေရာင္စဥ္အထပ္ထပ္
ပံုသ႑န္ေတြ ကြဲလြဲ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ႔
ေဝးကြာေမွးမွိန္ေပ်ာက္ေနဆဲ…
စိတ္ေတြကိုစုစည္းဖို႔
ငါ့အေတြးလက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔
ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားဆဲ….
စိတ္ရဲ႔အတိတ္ေတြက ဆန္းၿပားၿပီး
ပစၥဳပန္မွာရုိးသားေနၿပန္တယ္…။

ၾကယ္ေဝးရာသီ ခရမ္းၿပာဂီတ လမ္္းေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ညေတြ

Friday, September 25, 2009

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဒီလိုအခ်ိန္က ဒီဘေလာ့ခ္ေလးကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ခုဆိုတစ္ႏွစ္ၿပည့္ပါၿပီ ။ ဒီဘေလာ့ခ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္သင့္သူတခ်ိဳ႕ကိုလည္းသတိရပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကၽြန္မနာမည္နဲ႔ ဘေလာ့ခ္ကို ကၽြန္မ ဘေလာ့ခ္ေရးဖုိ႔စိတ္ကူး မရွိခင္တည္းက ယူထားေပးခဲ့ၿပီး စလုပ္ဖုိ႔ပါ အစစကူညီခဲ့တဲ့ ညီလင္းဆက္၊ ဘေလာ့ခ္ေရးဖို႔ မၾကာခဏတိုက္တြန္းတဲ့ ေက နဲ႔ ေရးပါ လို႔ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ မေခ်ာအိ ..သူတို႔ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ ဒီခရီးကိုစၿဖစ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္သက္တမ္းအတြင္း ကၽြန္မစာေတြကိုလာဖတ္တဲ့သူေတြအားလံုးနဲ႔ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအားလံုး ကိုလည္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့လမ္းဟာ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းေၿမ႕ဖြယ္အၿခားေသာလမ္းတစ္လမ္းၿဖစ္ခြင့္ရခဲ့လုိ႔ပါ။
ဒီလထဲမွာ တစ္ႏွစ္ၿပည့္တဲ့သူေတြမ်ားပါတယ္။ လင္းဒီပ၊ နန္းညီ၊ မေၾကးမံု၊ Zephyr စသၿဖင့္..။ ေၿခလွမ္းတူစခဲ့ၾကတဲ့သူေတြအားလံုး ေရွ႕ဆက္ေၿခလွမ္းေတြကိုလည္း တူတူလွမ္းႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
(အထူးအေနနဲ႔ ကၽြန္မဒီအက္ေဆးေလးအတြက္ ကဗ်ာကူေရးေပးတဲ့ ကၽြန္မသား Zephyr ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)

ၾကယ္ေဝးရာသီ ခရမ္းၿပာဂီတ လမ္းေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ညေတြ

အိပ္စက္ၿခင္းက ကၽြန္မဆီကေန တေရြ႕ေရြ႕ ခရီးထြက္ခြာသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကယ္ေတြက ကၽြန္မဆီ အုပ္ဖြဲ႕ပ်ံသန္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ၾကယ္ေတြနဲ႔ ၿပည့္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ.. တစ္စံုတစ္ရာဟာ သိပ္ကိုေသခ်ာသြားခဲ့ရၿပန္ေရာ..။ ဟုတ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မ အေဝးးးးးးးးၾကီးးးးးးးးပဲ…………..

မင္းတို႕အိမ္မက္ထဲမွာ
ငါမပါႏုိင္ေတာ႔ဘူးကြယ္ ..
ေျမမႈန္စြန္းထင္းတဲ႔ ေျခေထာက္ေတြ...
က်ိန္စာရသမွာ မိုးမိေနခဲ႔တယ္ ....
ငါ႔ရဲ႕အျပံဳးကို အလင္းႏွစ္တစ္သန္းမွာ လက္ခံေပးပါ ...။
ငါ႔႔ရဲ႕ နာက်င္မႈကို အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ လုပ္ျပီး ...
ငါတို႕ရဲ႕ေ၀းကြာမႈကို ... သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေခါက္သိမ္းထားလိုက္ပါကြယ္ ....။

လြင့္ထြက္ခဲ့တဲ့အေဝးေတြနဲ႔ ဆုတ္ခြာခဲ့တဲ့အေဝး..မတူညီသလို က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့အေဝးနဲ႔ ေငးေမွ်ာ္ရတဲ့ အေဝးလည္း မတူပါဘူး။မတတ္ႏိုင္ၿခင္းမ်ားစြာေတြကို လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတဲ့ အခါတိုင္းမွာ လူေတြဟာ ရွင္လ်က္နဲ႔ တစ္ဖန္ ေသၾကရၿပန္ပါတယ္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ေသဆံုးရမႈေတြထဲ အၾကိမ္ၾကိမ္နာက်င္ အထီးက်န္ရင္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆြံ႕အ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ရၿပန္ပါေပါ့။ တေၾကာ့ၿပီးတေၾကာ့ ၿပန္ၿပန္လာေန တဲ့ အဲဒီ တိတ္ဆိတ္ၿခင္းဂီတသံက ေမွာက္မိုက္စိမ့္စိုႏိုင္လြန္းလွခ်ည့္။

အလြမ္းဆိုတာ
ထြက္ခြာသြားတဲ႔သူနဲ႕ က်န္ရစ္သူၾကားက
စိတ္အကြာအေ၀းပါကြယ္ ...။
Fade Out မျဖစ္ႏိုင္တဲ႔ ဂီတအတြက္ ...
ႏွလံုးသားေတြလည္းခါးလွျပီ ....
အလင္းခါးခါးေတြ ေသာက္သံုးထားတဲ႔စိတ္မွာ
အၾကားအလပ္မရိွတဲ႔ ေသဆံုးျခင္းကို နံနက္ခင္းတစ္ခင္းလို ...
သပ္သပ္ရပ္ရပ္စိုက္ပ်ိဳးထားလိုက္ပါျပီ ...

တကယ္ေတာ့ အေဝးၾကီးေတြကို နီးနီးေလး ဆြဲေရႊ႕ပစ္လုိက္ရတာ သိပ္ပင္ပမ္းပါတယ္။ စိတ္ခြန္အားေတြကို အားသြန္ခြန္စိုက္ ပံုေအာပစ္လုိက္ၿပီးမွေတာ့ ဘယ္သူမဆို အရာေရာက္ခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ၾကယ္ေတြကို တိတ္တဆိတ္ စိတ္နဲ႔ နီးပစ္လိုက္ရတာ ပင္ပမ္းလိုက္တာ….။ အကြာအေဝးေတြကို တိတ္တိတ္ၾကိတ္ က်ိန္ဆဲပစ္လုိက္ရင္း ခရီး ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို သံစဥ္ဖ်က္ပစ္လုိက္မိတယ္။ က်ိဳးပဲ့က်န္ေနခဲ့တဲ့ စာသားခ်ည္းသက္သက္ ကမွ… ေသြးပ်က္ဖြယ္အတိ ဆိုတာေနာက္က်စြာသိခဲ့ရၿပန္ပါေရာ။

အသိေနာက္က်ျခင္းေတြမွာ ခ်စ္သူဟာ ကိုယ္႔အျခမ္းမဟုတ္မွန္းသိခဲ႔ရတယ္ ... အေမဟာ သစ္ပင္ရဲ႕ အျမစ္ေတြလို စိတ္မွာစြဲျပီး အရိပ္ေတြအျမဲေပးေနမယ္ဆိုတဲ႕ အာမခံခ်က္ဟာ မရဏမင္းရဲ႕ လက္မွတ္တစ္ခ်က္ထုိးရံုနဲ႕ ပ်က္ျပယ္တတ္မွန္းသိခဲ႔ရတယ္...။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ .... ခ်ဳပ္ေဆးမသံုးထားတဲ႔ အ၀တ္အထည္ေတြလို အေရာင္လြယ္လြယ္လြင္႔တတ္မွန္းသိခဲ႔တယ္ ....။ မိတ္ေဆြလို႕ ယူဆခဲ႔သူေတြက ေနာက္ကြယ္မွာ ၀ွက္ထားတဲ႔ သူစိမ္းအၾကည္႕ေတြ ထုတ္ျပႏိုင္တာသိခဲ႔ရတယ္ .....။ ၾကယ္အဖြဲ႔အစည္းမွာ ၾကယ္တစ္စင္းစီရဲ႕ တစ္ကိုယ္စာ လြတ္လပ္စြာေလာင္ကြ်မ္းမႈဟာ ၾကယ္အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေလာင္ကြ်မး္မႈပါပဲ ...။ ၾကယ္တစ္စင္းရဲ႕ေသာကဟာ ၾကယ္တာရာ အဖြဲ႕ အစည္းရဲ႕ေသာကပါပဲ .....။ ၾကယ္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေၾကြျခင္းေၾကြ ငါ႔စိတ္ထဲေၾကြမယ္႔ ၾကယ္ကေလးတစ္စင္းရိွေနမလားကြယ္ ....။ အျပာလဲ႔လြန္းတဲ႔ လက္တံေတြဆန္႕ထုတ္ ... အဲဒီႏွလံုးသားကို မႈတ္သိမ္းျငိမ္းသတ္လုိက္စမ္းပါ ၾကယ္ေၾကြေလးရယ္ ......။ က်ိန္စာတရာ သင္႔ေနတဲ႔ ကမ္းလင္႔မႈထဲ ... ၾကယ္ေၾကြေလးကို ေမွ်ာ္ရီသီေငးေနမိတယ္ .... ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းေတြ ဆြတ္ျဖန္းထားတဲ႔ ကမ္းလင္႔မႈတစ္ခုပါကြယ္ .....။

အလင္းႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေနခဲ့ၿပီးကာမွ အၾကည့္ေတြနဲ႔ခ်ည္း ေၿဖသိမ့္ေၾကကြဲ ေနၾကရမွာတဲ့လား။ မ်က္ေတာင္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္သလို မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ အၾကည့္ေတြ အားနည္းမွိန္ေဖ်ာ့သြားမွာလည္း ေၾကာက္ပါရဲ႕။ ၾကည့္ေနရင္း ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ဆံုး ေပါက္ကြဲ စၾကဝဠာထဲ လြင့္စင္ေၾကကြဲသြားမွာလည္း ေၾကာက္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကြယ္…ကၽြန္မတို႔ ဘာတတ္ႏို္င္ခဲ့ၾကလို႔လဲ။

မတတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး
မနက္ျဖန္ကို သားရဲတြင္းက ၾကိဳေနမိတယ္ ...
ေသြးေတြၾကားမွာ ပန္းပြင္႔ကို ဆာေလာင္တဲ႕ ျခေသၤ႔တစ္ေကာင္လို ...
ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ အသက္လုတိုက္ခိုက္ျပီးမွ ...
သရဖူကို စြန္႕ခြင္႔ရမလဲလို႕ေတြးေနမိတယ္ ....

စိမ္းလန္းတဲ႔ေတာအုပ္ေလးမွာ မိုးခ်ဳပ္ခြင္႔ရခ်င္ျပီ ....
ေသြးညီွနံ႕ၾကားမွာ ...
စံပယ္ေတြပြင္႔လာမယ္႔ေန႕ ....၊
၀ုန္းခနဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ခုန္အုပ္ ... ..... .......
ညာဘက္ရင္အံုမွာ လွံတစ္လက္ စူးနင္႔၀င္ခဲ႔တယ္ .....။


မတတ္ႏိုင္ၿခင္းအစစ္ေတြကို လက္ေလ်ာ့ထားခဲ့ရၿပီး မတတ္ႏိုင္ၿခင္းအတုေတြကို ၿဖတ္ေက်ာ္ခြင့္ေပးေနတဲ့ ကမၻာ…။ လွည့္စားမႈအစစ္ေတြနဲ႔ဖမ္းစားထားခဲ့ၿပီးကာမွ လွည့္စား မႈအတုေတြနဲ႔ ရိုးသားၿပေနတဲ့ကမၻာ…။ တိုက္ပြဲစစ္စစ္ေတြကိုတိုက္ခိုက္ေစခဲ့ၿပီးကာမွ ေအာင္ပြဲအတုေတြနဲ႔ လွည့္စားခံထားရတဲ့ကမၻာ။ ကမၻာက ငါ့ကိုေက်ာခိုင္းမသြားသေရြ႕ ငါက ကမၻာကိုေက်ာခိုင္းဖို႔ပဲၾကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။

နားလည္မႈတစ္ခုပါ ....
ကမာၻၾကီးမွာ ရပ္ေနခြင္႔ေပးရင္
ကမာၻၾကီးကို တံေထြးနဲ႔ေထြးတယ္ ...
ငါက အဲဒီလို လူဆန္ဆန္လူပါ ...
ပန္းေတြပြင္႔သြားတာအတြက္ ေက်းဇူးဆပ္တဲ႔အေနနဲ႕
ဒီေန႕ပဲ .... ေပါင္းျမက္ေတြ အကြက္က်က်စိုက္ပ်ိဳးေပးခဲ႔တယ္ ...
ငါရဲ႕ လယ္ထြန္မဂၤလာ အခ်ိန္မွာ မိုးခါးၾကီးရြာဖို႕ တိမ္ခါးေတြကို မွာထားခဲ႔ျပီ ...။

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြဟာ ႏွစ္ကာလရွည္လ်ားစြာၿဖတ္ေက်ာ္ရတဲ့ အပူေရာင္ကႏၱာရေတြ နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ သဲကႏၱာကိုေတြ႕ႏို္း .. ကႏၱာရသေဘာၤၾကီးေတြကို စီးသြားခြင့္ရႏိုးနဲ႔ မ်က္စိကိုစံုမွိတ္ထားခဲ့လုိက္တာ .. ေရာင္ၿခည္ေတြသာ တစ္ေန႔ၿပိးတစ္ေန႔ ခုန္ဆင္းခ်လာ တယ္။ အိပ္စက္ၿခင္းကေတာ့ တစ္လက္မမွ ကၽြန္မဆီ ၿပန္ေရြ႕မလာခဲ့ဘူး။

အေတြးမ်ားတဲ႔သူက အိပ္ရခက္သတဲ႔
အေတြးမရိွတဲ႔ေတာင္တန္းေတြ
အေတြးမရိွတဲ႔ ပင္လယ္ေတြ
အေတြးမရိွတဲ႔ ေက်ာက္တံုးနဲ႔
အေတြးမရိွတဲ႔ တိမ္တိုက္ေတြ
ကဲ .. ေျပာစမ္းပါ ... ဘယ္သူကေရာ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ႔ပါသလဲ ....

တကယ္ေတာ့ အေဝးၾကီးပါ။ သူတုိ႔နဲ႔ ကၽြန္မ..။ တစ္စံုတစ္ရာ သိပ္ကိုေသခ်ာသြားတဲ့အခ်ိန္ မွာ.. ကၽြန္မေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြၿပည့္လို႔။ ကၽြန္မဆီအုပ္ဖြဲ႕ပ်ံသန္းလာေနတဲ့ ၾကယ္ေတြ ခရီးမေပါက္ႏိုင္ေသးတာဘာေၾကာင့္လဲ။ ခုထိေတာ့ သူတုိ႔လည္း ခရီးႏွင္ေနဆဲ ကၽြန္မလည္း အိပ္စက္ၿခင္းေတြကိုလိုက္လံရွာေဖြေနဆဲ…….။

ၾကယ္ေတြ စိတ္ထဲကို ေၾကြမလာႏိုင္ေတာ႔ရင္
စိတ္ကိုပဲ ၾကယ္ေတြဆီ ေၾကြပစ္လိုက္ရမလား ...
သိမ္းထားတဲ႔ ငယ္အိမ္မက္ အစိမ္းေရာင္ကုိ ေလွကေလးလုပ္ျပီး ....
သူတို႕ဆီကို ေမွ်ာလႊတ္လိုက္မိတယ္ ....။
ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပကေန ...
ႏွလံုးသားရဲ႕ ဆယ္႔ရွစ္ကိုက္စည္းအထိ
ေလွကေလး သြားလမ္းသာပါေစလို႕
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဆုေတာင္းေနမိတယ္ ....။

အေမွာင္ကေဝကေတာ့ၿဖင့္ အိပ္စက္ၿခင္းမရွိသူပီပီ သူလုိ မအိပ္စက္သူေတြအတြက္ ပီတိ ၿဖစ္ေနေရာ့မယ္။ ခက္တာက ကၽြန္မကလည္း သူနဲ႔ မိတ္ေဆြမၿဖစ္ခ်င္ဘူး ။ ကင္းစိမ္း ေဝးၿပတ္စြာေနထိုင္ရင္းကကို သူနဲ႔ တစ္လမ္းတည္းၿဖစ္ေနရတာကေတာ့ ရင္နာစရာပါပဲ။ တစ္လမ္းသြားလမ္းမၾကီးေတြကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း ယာဥ္ေၾကာေနာက္ၿပန္ေမာင္းခ်င္ေနမိ သလိုမ်ိဳး ခုလည္း အေမွာင္နဲ႔ခရီးဆက္ရင္း အိပ္စက္ၿခင္းေတြဆီ ခရီးဆန္႔ခ်င္ေနမိတယ္။

သိုးကေလး တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္႔ကိုးရာျပည္႕သြားရင္
နံနက္ခင္းတစ္ခုေရာက္လာလိမ္႔မယ္ ......
စိမ္းဖန္႕ေနတဲ႔ ဖန္လံုးထဲမွာ ..
ကိုယ္႔ဘ၀ဟာ အက္ရာတစ္ခုေပါ႔ ....၊
လူသန္ေတြမေျပာျဖစ္တဲ႔ ရာဇ၀င္ထဲမွာ ...
ကိုယ္ဟာ မီးကိုေတြ႕ရိွသူမဟုတ္ခဲ႔သလို ...
ေတြ႕ျပီးသားမီးကို ျငိွမ္းသတ္ခဲ႔သူလည္းမဟုတ္ဘူး ...
အိပ္စက္ျခင္းနဲ႕ ဓာတ္တူနာမ္တူမျပဳႏိုင္ခဲ႔သူရဲ႕
အိမ္မက္ကို နားမလည္ျခင္းမွာ
သံသာကမ္းရပ္ဆိုတဲ႔ စကားတစ္လုံုးျဖည္႕စြက္ခြင္႔ျပဳပါ.....။

ခရီးတစ္ခုကိုစတင္ၿပင္ဆင္လုိက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမွာအခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အေမွာင္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ၾကယ္ေတြကို အႏိုင္မခံအရႈံးမေပး မိုက္ေမွာင္ေနပံုက ေက်ာစိမ့္ ခ်င္စရာ..။ တစ္ေယာက္တည္း .. တိတ္ဆိတ္စြာ..တစ္လွမ္းခ်င္း..ခရီးေတြႏွင္ေနမိ .. ဦးတည္ရာက … ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက အိပ္မက္မမက္ခဲ့ဖူးတဲ့ နန္းရင္ၿပင္တစ္ခုဆီ…။


မုန္တိုင္းေတြခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ႔ ႏွလံုးသားနဲ႕
စိတ္ကို ၾကယ္ျပန္လုပ္ပစ္ေနတဲ႔ပန္းေလးတစ္ပြင္႔ ....
ခရမ္းျပာ နန္းရင္ျပင္ဆီသို႕ .. တေရြ႕ေရြ႕ ....။ ။

မေနာ္ဟရီ - Zephyr

ေလာင္းရိပ္မိေနတဲ႔ၾကယ္

Monday, September 21, 2009

ေမေမ ... ေကာင္းကင္ ျပာျပာေအာက္မွာငွက္ေတြ အသည္းကြဲလားေမေမ ...။
ရနံ႕ေတြ အေၾကာင္း ပန္းေတြကို မေျပာျပေတာ႔အခါ ... သူတို႕ဘယ္လိုသိမွာလဲ .. ေမေမ ...။ ဆူးစူးထားတဲ႔ စိတ္တစ္ခု လားရာအတိုင္းျပန္ဖို႕ အိပ္တန္းက်န္ေသးရဲ႕လားေမေမ ...။ .. သစ္ပင္ေတြအိပ္သြားတဲ႔အခါ ... သစ္သီးေတြ ပ်င္းရိလာတယ္တဲ႔ ... သားမၾကားဘူးတဲ႔ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္မွာ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ဘုရင္ၾကီးက သိပ္ခ်စ္သတဲ႔ ....။ ... ေမေမ ... ဟိုးအေ၀းမွာ သား အိပ္မေပ်ာ္ခဲ႔တာ ၾကာလုပါျပီ ....။

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့သူကအိပ္မက္ေတြပိုရွည္သတဲ့။ ေကာင္းကင္ၿပာေအာက္မွာမွ ငွက္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူးသားရယ္။ အခန္႔မသင့္တဲ့အခါတိုင္း ႏွလံုးသားေတြကြဲေၾကရတတ္တာပဲ။ ဆူးစူးေနတဲ့စိတ္တစ္ခု အတြက္ အိပ္တန္းတက္စရာေနရာတစ္ခု ေကာင္းကင္ဘံုမွာေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမေမထင္တယ္။ ရနံ႔ေတြအေၾကာင္းမေၿပာၿပၿဖစ္ေပမယ့္ ပန္းေတြကေတာ့ ေလာကကို အလွဆင္ေနဥိးမွာပါပဲ။ႏွင္းဆီနီရဲ႕ ရဲရင့္မႈက ခ်ိဳအီသင္းပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႕တစ္ခုမွ မလိုပဲကြယ္။ အိပ္ရာဝင္ပံုၿပင္ေတြကို မေၿပာၿပၿဖစ္ခဲ့တဲ့ေန႔ရက္တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ ေမေမ့ကို ခြင့္မလႊတ္လုိက္ပါနဲ႔။

သားကို အုပ္မုိးေနတဲ႔ေကာင္းကင္ကို အသစ္လဲေပးႏိုင္မလား ေမေမ ...၊ လူေတြရဲ႕ အၾကည္႕ေတြကို အေရာင္ခြ်တ္ေပးပါ ....၊ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ နဲ႔ ျပံဳးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ တစ္ခါသံုးမ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ပဲျပံဳးျပဖို႕ တိုက္တြန္းေပးပါ .... စိတ္ေတြနာဖ်ားေနတဲ႔ သားအတြက္ ... အၾကည္႕တစ္ခ်က္ကလည္း ေလးပါတယ္ေမေမ ...။ သားအိပ္မေပ်ာ္တဲ႔ ညမွာ သိုးေက်ာင္းသား အိမ္မက္တစ္ခုကို ေကာက္ရထားတယ္ ....။ သိုးေတြမွာ သိုးစိတ္ရိွတဲ႔ အတြက္ သား သိုးေမႊးအက်ၤီ ၀တ္တာပါေမေမ ....။ သူတို႕အတြက္ သားအေႏြးထည္ေလးျပန္ေပးခဲ႔ပါတယ္...။ တစ္ခုေသာ ေဆာင္းညမွာ သူတို႕ေတြ သိုးထိန္းရဲ႕စိတ္ထဲက ဂီတကို ရွာေတြ႔မွာပါေမေမ ....။

ေကာင္းကင္ကို အသစ္လဲမေပးႏိုင္ခဲ့သည့္တိုင္ ေမေမ့ခ်စ္ၿခင္းေတြနဲ႔ သားကို အုပ္မိုးေပး ထားမွာေပါ့။ လူေတြရဲ႕ အၾကည့္တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ပဲ ေလွ်ာ္ဖြတ္ပစ္ရ လိမ့္မယ္။ သိုးကေလးေတြနဲ႔အတူ ၿဖဴၿဖဴစင္စင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကရေအာင္သား။ သူတို႔စြန္႔က်ဲခဲ့တဲ့ ၿဖဴစင္မႈေတြကို ၿခံဳယူဝတ္ဆင္ၿပီးမွေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ဂီတကိုလည္း ၿပန္လည္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေပးခဲ့ရလိမ့္မေပါ့ကြယ္။ အိပ္မရတဲ့ညတာရွည္ေတြမွာ အိပ္မက္ေတြကို သိုးေတြနဲ႔အတူ လွည့္ေက်ာင္းထားလုိက္ၾကရေအာင္။ မ်က္ႏွာဖံုးအတုေတြအေၾကာင္းသိဖုိ႔ေတာ့ သားသိပ္ငယ္ေနပါေသးတယ္။ ေလာကရဲ႕မာယာခပ္ၾကီးၾကီး ေတြကို ေလ့လာ တတ္ေၿမာက္ လာတဲ့ အခါ..နာဖ်ားေနတဲ့ စိတ္ေတြအတြက္ ေၿဖသာရာ တစ္ခုခုကိုရလာပါလိမ့္မယ္။

ေမေမ သားက အေျဖာင္႔အတိုင္းေလွ်ာက္တဲ႔ အခါ သခ်ၤာပညာရွင္က ၃၆၀ ဒီဂရီေကာက္ေနတဲ႔ ေျခလွမ္းလို႕ေျပာတယ္ေမေမ ... သားက အလင္းျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ႔ ရူပေဗဒပညာရွင္က အနည္ထေနတဲ႔ ေတာက္ပမႈျဖစ္ေတာ႔ေရာ ဘာထူးမွာလဲတဲ႔ ....။ ေမေမ သားတို႕စကား၀ိုင္းမွာ ရင္ကြဲနာက်သူေတြအေၾကာင္းေဆြးေႏြးတဲ႔အခါ ဓာတုေဗဒ ပညာရွင္က ဓာတ္ေျပာင္းလဲမႈတစ္ခုမွ်သာတဲ႔ ...ေမေမ သားကန္ထုတ္လိုက္တဲ႔ ေက်ာက္တံုးကေရာ ေထာင္႔ခ်ဳပ္ေက်ာက္တစ္လံုးပဲလား ...။ ဘုရားသခင္နဲ႕ေတြ႕မွ ေမးၾကည္႕ေတာ႔မယ္ေမေမ ...။ ရိုးသားမႈတစ္ခုရဲ႕တန္ရာတန္ေၾကးကို ရွာေဖြေတြ႕ရိွမွပဲ လူေတြလည္း ဒုတိယ မီးကို ရွာေတြ႕တယ္လို႕ ဂုဏ္ယူႏိုင္ေတာ႔မယ္ေမေမ ...။ အခုေတာ႔ သား အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းေတြကို ခင္မင္စြာေပါင္းေဖာ္ျဖစ္ေနတယ္ေမေမ ...၊ ဘုရားသခင္ကိုယ္တိုင္လည္း ညည အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ႔သူတစ္ေယာက္မ်ားလားေမေမ .. ေရႊပံုသ႑ာန္ေတာ္နဲ႔ အညီဖန္ဆင္းေတာ္မူတယ္လို႕ ဆိုတယ္မဟုတ္လားေမေမ ...။

သံသရာရဲ႕အေရြ႕ကိုက ၃၆၀ ဒီဂရီရွိေလေတာ့ အေၿဖာင့္အတုိင္းေၿခလွမ္းေတြရဲ႕အေရြ႕ဟာ ၃၆၀ ဒီဂရီေကာက္ေနခဲ့မွာပဲသား။ သံသရာတစ္ခုလံုးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေၿခလွမ္းေတြက ေၿဖာင့္ တန္းေနခဲ့ပါလ်က္ ကံတရားက ေကြ႕ေကာက္ေနခဲ့တာက် ဘယ္လိုေၿပာၾကမလဲ။ ေမတၱာတရားရဲ႕ အလင္းဓါတ္ေတြအေၾကာင္းကို ေမေမတို႔ဘယ္သူနဲ႔ေဆြးေႏြးႏိုင္ၾကမွာလဲ။ စတီဖင္ေဟာကင္းဟာ အနည္ထေနတဲ့ အလင္းတစ္မႈန္ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္။ ေကာရိ ႏၲဳ ၾသ၀ါဒ ပထမစာေစာင္ အခန္း ၁၃ ကို ဘယ္လို ယူနစ္ေတြနဲ႔မ်ား တိုင္းတာ တြက္ခ်က္လို႔..အေၿဖထုတ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ။ မဒမ္က်ဴရီလည္း အသည္းကြဲခဲ့ဖူးမွာပါပဲ သား ရယ္။ က်မ္းစာမွာေတာ့ေၿပာတယ္သား။ အိပ္ေပ်ာ္ရေသာအခြင့္ကို ခ်စ္ေတာ္မူေသာ သူအား အမွန္ေပးေတာ္မူ၏ .. တဲ့။ ဘုရားသခင္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္ၿခင္းအားၿဖင့္ သူ အိပ္စက္ခြင့္ မရွိသူၿဖစ္တယ္။ သူတစ္ပါးကိုပိုခ်စ္တဲ့သူဟာပိုၿပီးအနစ္နာခံရတတ္သတဲ့။

ေမေမ ရွံဳးနိမ္႔မႈေတြက ထလာတဲ႔သူတစ္ေယာက္အတြက္ ေစာင္႔ၾကိဳေနတဲ႔ ေနာက္ထပ္ရွံဳးနိမ္႔မႈေတြကေရာ ေစာေစာထတဲ႔ ငွက္ေတြပဲလား ...။ သူတို႕ကို ပ်င္းရိခြင္႔ေပးဖုိ႕ အေၾကာင္းၾကားေပးပါေမေမ ...။ ေရထဲမွာ ငါးတစ္ေကာင္နစ္ႏိုင္တဲ႔အေၾကာင္း ...၊ ေလထဲမွာ ငွက္တစ္ေကာင္ အပ်ံမွားသြားႏိုင္တဲ႔အေၾကာင္း .... လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔သူတစ္ေယာက္ ေခ်ာ္လဲႏိုင္တဲ႔အေၾကာင္း ...။ စိတ္တစ္ခုု အထားအသိုမွားျပီး Black Hole ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္း သား ေတာင္စဥ္ေရမရေျပာမိတဲ႔အခါ ... ေမေမနားလည္ေပးပါ။ အက္ရာေတြမ်ားတဲ႔ေလာကထဲမွာ သား ... ေလာကနဲ႔ အသားက်ဖို႕ စိတ္အက္အက္တစ္ခု တပ္ဆင္ထားလိုက္တယ္ေမေမ ....။ လဲေနသူတစ္ေယာက္ကို ထူမယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ခါးကိုင္းျပီးမွ လက္ဆန္႕ရသလိုေပါ႔ေမေမရယ္ ....။ ..သား ... လဲေနတဲ႔သူနဲ႔ လွဲေနတဲ႔သူမခြဲျခားတတ္ဘဲ ထူေနမိတယ္ေမေမ ...။ သားမ်က္လံုးေတြကို လွဲလွယ္ေပးပါေမေမ ... ဒါမွမဟုတ္ သားရဲ႕ႏွလံုးသားကို လဲလွယ္ေပးပါ ....။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲၿပင္ဆင္လုိ႔ရတဲ့ေလာကၾကီးထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ၿပင္ဆင္ဖို႔ဆိုတာကလဲ အခက္ဆံုးတစ္ခုပဲသား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုက ေအာင္ႏိုင္မႈတစ္မ်ိဳးပဲေလ။ ရႈံးနိမ့္မႈေတြကို ဆင့္ကဲလက္ခံရရွိလုိက္တယ္ဆိုတာကိုက ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ရွိေနေသးတယ္လို႔ပဲ ေက်နပ္လုိက္ပါ တရားၿခင္း မတရားၿခင္းေတြကိုေတာ့ ေလာကပါလတရားက သူ႔ဘာသာသူဆံုးၿဖတ္ပါလိမ့္ မယ္။ မၿမင္ရတဲ့ ဝဋ္ေၾကြးေတြအတြက္ ေမေမတို႔မွာ တာဝန္မရွိပါဘူး။ သားရဲ႕ ေတာင္စဥ္ေရမရ စကား လံုးေတြကို ေမေမ့ ေမတၱာတရား နဲ႔စဥ္ေပးလိုက္တဲ့အခါ အရာရာဟာ လင္းေဝႏိုးထလာပါ လိမ့္မယ္။ အက္ေၾကာင္းေတြကို ေတာ့ ခဏ ေမ့ထားလုိက္ၾကရေအာင္ သား ။ ကမၻာေၿမၾကီးရဲ႕ လႈပ္ႏိုးခံရမႈနဲ႔အတူ လမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းသြားတဲ့အခါ အရာရာဟာ ပကတိအတိုင္းၿဖစ္ခြင့္ရသြားၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားသခင္ေပးသနားေတာ္မူတဲ့ အၿဖဴေရာင္ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ဒီတိုင္းပဲထားၾကရလိမ့္ မယ္။ ထူခြင့္ရေနေသးတဲ့လက္ ထူမခ်င္ေနေသးတဲ့စိတ္ေတြအတြက္ပဲ ေက်းဇူးေတာ္ ခ်ီးမြမ္းလုိက္ၾကရေအာင္။

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ တစ္ျခမ္းပဲ႕လေလးကို သားလြမ္းတယ္ေမေမ ....။ ကုမုျဒာကုိ ဖြင္႔တဲ႔ေသာ႔ကို လေရာင္မွာ သားရွာေနမိတယ္ ...။ လေရာင္၀ါေတြညြတ္ေကြး ေနတဲ႔ ဂီတစာရြက္တစ္ရြက္ကို ျငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ တေယာသမားတစ္ေယာက္ ေကာက္ရပါေစလိို႕ သားဆုေတာင္းေပးေနမိတယ္ ...။ အေရာင္ကန္းေနတဲ႔သူအတြက္လည္း လေရာင္ဟာ လင္းေနမွာပါေမေမ ...။ ခဲဖ်က္မပါတဲ႔အတြက္ အမွားေတြမျပင္ႏိုင္ေတာ႔ဘူးေေပါ႔ ...။ ဘ၀ကို သိပ္နီျမန္းသြားမွာစိုးတယ္....။ ၾကက္ေျခခတ္ေတြက ပစ္မွတ္တစ္ခုလို ဘ၀ကို ခ်ိန္ရြယ္ပစ္ခတ္ခဲ႔တဲ႔ သားရဲ႕ ထိခ်က္အလြဲေတြပါေမေမ ...။ ေမတၱာဟာ အျဖဴေရာင္ဆိုေတာ႔ေမေမရယ္ ... ဒီဘ၀မွာ သိပ္ေရာင္းမေကာင္းလွဘူးေပါ႔ ....။ ေစ်းေခါင္းကြဲတယ္ ေမေမရယ္ ...။ အခ်စ္ဦးဆိုတာ မျငိမ္းေသာမီးမဟုတ္လား ....။

တစ္ဘဝလံုးေရးၿခစ္လာတဲ့စာမ်က္ႏွာေတြအတြက္ အားလံုးကို အမွန္ခ်ည္းပဲလိုခ်င္လုိ႔ ေတာ့ ဘယ္ၿဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အနီေရာင္ၾကက္ေၿခခတ္ေတြလည္း ခပ္က်ဲက်ဲေတာ့ ပါေနလိမ့္မယ္ ။အဲဒီအတြက္ ေနာင္တရစရာမလိုဘူးသား။သင္ခန္းစာယူတတ္ဖို႔ပဲလိုပါ တယ္။ သန္႔စင္ၾကည္လင္တဲ့ ခ်စ္ၿခင္း ေတြနဲ႔ လႊမ္းၿခံဳထားတဲ့ ကမၻာကိုေတာ့့ လူတိုင္းတပ္မက္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ထင္ရင္ မွားသြားမွာ ေပါ့သား..။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ေမြးဖြားလာကတည္းက အေရာင္တစ္ေရာင္တည္းနဲ႔ ေမွာင္ေနၾက သူေတြၿဖစ္တယ္။ လေရာင္ကေတာ့ အစဥ္အဆက္ၿဖာက်ေနမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကုမုၿဒာ တုိင္းကေတာ့ လေရာင္နဲ႔ပြင့္ခ်င္မွပြင့္ၾကလိမ့္မယ္။ ဘယ္အရာမွပံုေသကားက် တြက္ဆလို႔ မရတဲ့ ကမၻာမွာ မၿငိမ္းဘူးထင္တဲ့ မီးေတြလည္း ၿငိမ္းသြားၾကလိမ့္ဦးမယ္။ ထိုက္တန္တဲ့ သူေတြအတြက္ သားရဲ႕ အၿဖဴေရာင္ေမတၱာေတြကိုသိမ္းဆည္းထားလုိက္ပါ။

တကယ္လို႕ ေသာ႔တစ္ခုပိတ္ခြင္႔ရမယ္ဆိုရင္ သားမနက္ျဖန္ေတြကို ပိတ္ထားလိုက္ခ်င္တယ္ ...။ ဒီေန႕အထိ ေနထိုင္ခဲ႔တဲ႕လူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီေန႕မွာ ျပီးဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုေပါ႔ေမေမ ... မနက္ျဖန္မွာသူမပါေတာ႔ဘူး .. ပန္းပြင္႕ရဲ႕ရနံ႕ထဲမွာသူမပါေတာ႔ဘူး ... ေလညင္းရဲ႕ေအးျမမႈထဲမွာသူမပါေတာ႔ဘူး။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ေၾကြက်သံထဲမွာ သူမပါေတာ႔ဘူး ..။ ဇာတ္နာေအာင္ ဗီလိန္ တစ္ျပံဳၾကီးသံုးထားတဲ႔ ျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးမွာ သူမပါေတာ႔ဘူး ...။ သူ ... ခရမ္းေရာင္ အလံတစ္လက္ကို လႊင္႔ထူရင္း က်ဆံုးသြားပါျပီေမေမ ....။

ခရမ္းေရာင္ေတြတဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္ဝဲေနတယ္။ အလြမ္းဟာ အနည္းဆံုးတစ္ရာသီေတာ့ ခံလိမ့္မယ္သား..။ သူ႔ရာသီကုန္ရင္ေတာ့ သူလည္း သူ႔အလံကိုသိမ္းရုတ္ တပ္ဆုတ္သြားရပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာလည္း ေလာကရဲ႕ဓမၼတာပါပဲ သား။ ကံတရားရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြကိုေက်ာ္လြန္လို႔ မနက္ၿဖန္ေတြကို ၿပင္ဆင္ခြင့္မရွိသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို မႈတ္သိမ္းၿငိမ္းသတ္ခြင့္လည္း မရွိပါဘူး။ နီေစြးစြာရဲရင့္ တည္ၿငိမ္စြာၿပာလြင္ လို႔ ခရမ္းေရာင္ေတြကို ၿဖိဳခြဲပစ္ခဲ့လိုက္ရင္း နံနက္ခင္းအသစ္ေတြနဲ႔အတူ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထူမတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ မနက္ၿဖန္ဟာ ရနံ႔သစ္ ေတြနဲ႔ေမႊးၿမၾကည္လင္ေနခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ။

မေနာ္ဟရီ၊Zephyr

စက္တင္ဘာ Vs စက္တင္ဘာေတးခ်င္း

Friday, September 11, 2009

စက္တင္ဘာ
ေတာ္သလင္းေန... တဲ့
ပုစြန္ေတြေသၾကတာေပါ့ ... ။
စြတ္စိုမႈရာသီရဲ႕အစြန္းနား
မ်က္ရည္ေတြကို ကုန္စင္ေအာင္ခါခ်
ဘာမွမသိသလို ေရွ႕ကို ခရီးဆက္ဖို႔တာစူ
ေနာက္ဆုံးျပာက်ေနတဲ့ ဆည္းဆာရိပ္မွာ
ဆူးမဲ့ႏွင္းဆီေတြဟာရွင္သန္
ျပန္မလာေတာ့မယ့္
သူ႔ရဲ႕ရနံ႔ေတြအေၾကာင္း... သီခ်င္းဖဲြ႕ဆို... ။
အလို...
ဟိုကလာေနတာ...
ငါ့ညီအစ္ကိုေတာ္ေတြမဟုတ္လား
အက်ႌေတြေပၚမွာ ႏွင္းစက္ေတြရႊဲရႊဲစိုလို႔
မငိုၾကပါနဲ႔
ငါ... ျပန္လာတဲ့အခါ...
၀မ္းသာအားရ ၾကိဳမယ့္သူေတြ
တစ္ေတာလုံး တစ္ေတာင္လုံး
ရိွေနရဲ႕ ။


မေနာ္ဟရီ
စာေပဂ်ာနယ္ 96



စက္တင္ဘာေတးခ်င္း
ႏွင္းေတြ ...
မာယာေတြ ...
ေႏြကို ယက္ေဖာက္ထြက္လာခဲ႔တဲ႔ ဆံႏြယ္ေပ်ာ႔ေပ်ာ႔ေတြ


သက္တူရြယ္တူေလာကထဲမွာ ..
ငါ လူလားေျမာက္ခဲ႔တယ္ …
“ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ”… ဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕နိဂုံးလုိ
ေနာက္ဆုံးမွာ …
မီးခုိးလုံးမ်ား ျဖစ္သြားေရာ့မလား…
ငါေတြးရင္းေတာရင္း လူလားေျမာက္ခဲ႔တယ္ …။


ေရာက္ဖို႕ေနာက္က်ေနတဲ႔ တနဂၤေႏြေတြ ...
ဘယ္သူကေရာ တနဂၤေႏြနဲ႔တိုင္းျပီး ၀တ္ရည္တစ္ကိုင္းခ်ိဳးေပးဦးမွာလဲ ....
အယံုအၾကည္မဲ႔ေနမွန္းေသခ်ာသြားတဲ႔ အခါမွာ ..
တိမ္ေတြသာျပိဳဆင္းနိမ္႔ကြ်ံလာတယ္ ....။
တစ္ေန႔ခ်င္းေနာက္က်လာလုိက္တာ ..
အကုန္လံုးစားသြားတဲ႔ အဂၤါလည္း ေနာက္က်ျပီ ..


ခုနစ္သံခ်ီေၾကကြဲေနတဲ႔ ရထား ေပၚက ခုံနံပါတ္ ၁၄ မွာ ကြက္လပ္တစ္ခုက ခံုနံပါတ္ ၁၃ နဲ႔ တြဲစီးသြားပါျပီ ...
သံေယာဇဥ္ကိုမွ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းတတ္တဲ႔လယ္သူမဟာ ....
ဒီနစ္ေတာ႔ မိုးေရခ်ိန္ၾကဲပါးေသာ ရာသီဥတုအလြတ္တစ္ခု ေကာက္ရခဲ႔တယ္ ...
ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ ညပ္ေနတဲ႔သစ္သီးရဲ႕ရနံ႕ဟာ ..
ေသာက္ေရျဖဴျဖဴေတြအတြက္ပါ ...


ဟမ္းေလာ႔ဒ္ေတြျဖဴေနေအာင္ပြင္႔မွ ..
ငါ႔ရင္ခြင္ကို ဆြဲဖြင္႔လိုက္ပါ ...
အလြမ္းေတြ တေ၀ေ၀ ခေရႏွင္းစက္ေတြ တဖားဖား
မ်က္ရည္နဲ႔တိုက္စားသြားတဲ႔ညမ်ားစြာ ....
ၾကယ္ေၾကြလကၤာေပါင္းမ်ားစြာ ...
ေရးခြင္႔မရခဲ႔ေသာ ပန္းပုရပိုဒ္မ်ားစြာ ..
နာဖ်ားကြဲအက္ေနတဲ႔ ခရမ္းေရာင္ေက်ာက္ခ်ပ္မ်ားစြာ ..
တေရြ႕ေရြ႕ဆုတ္ခြာသြားတဲ႔ ျမရာပင္ၾကီးရဲ႕ ၀ိညာဥ္လို ...
ႏွင္းေရ စိုစြတ္စြာ ေလာင္ကြ်မ္းေနဆဲ ဗီဇနာမ်ားစြာ ...။


ေျမၾကီးျဖစ္မွေတာ႔ ...
မိုးလြတ္ပါ႔မလားလို႕ ေတြးမေနနဲ႔ေတာ႔ တဲ႔...
ငံု႕ကိုင္းရိုက်ိဳး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ႔ေသာ
စပါးပင္ေလးတစ္ပင္ ...

အခုေတာ႔ ..
အခုေတာ႔လည္း ....
ေဆာင္းအိပ္မက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ေထြးရင္းေပြ႕ရင္း....
ျမင္းသည္ေတာ္ေတြမမီေတာ႔မယ္႔ အရပ္ဆီကို ...
ပ်ံသန္းသြားခဲ႔ျပီ.....


သုိးေက်ာင္းသားရဲ႕ ခံႏုိင္ရည္နဲ႕
နတ္ဘီလူးေတြရဲ႕ သတိရျခင္းမ်ဳိးက
ငါ့ကုိ…ဆီးမုိးထားတယ္…။
မိုးရယ္ ..
သိုးေက်ာင္းသားရဲ႕ခံႏိုင္ရည္နဲ႔
နတ္ဘီလူးေတြရဲ႕ သတိရျခင္းမ်ိဳးက ငါ႔ကို ဆီးမိုးထားတယ္ …။

ႏွင္းျမားတစ္လက္ရဲ႕ အဆိပ္နဲ႕
နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပုံျပင္
မျမင္ဘူးေသာ ေန႕မ်ား…ညမ်ား
ပိေတာက္ပုိင္းဖ်ားမွာ…၀ပ္တြားစုရုံး
ငါ့ကုိ…ခ်ည္ထုံးခဲ့တာ…
(ခု…အခ်ိန္တုိင္ေအာင္…)
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလုိ႕ကြယ္။

ၿပီးဆုံးသြားတာေသခ်ာပါတယ္။
ႏွင္းခုိးေတြ
ၿပီးေတာ့ ဒုိင္ယာရီခ်ဳိခါးတစ္ခြက္
ၿပီးဆုံးသြားတာက ေသခ်ာပါတယ္။

အခုေတာ႔ …
မုိးေတြကုိ တုိးတုိးကေလး ရြာရဦးမွာေပါ့ေလ
မုိးေတြကုိ တုိးတုိးကေလး ရြာရဦးမွာေပါ့ …။
အရွင္လတ္လတ္လြမ္းလုိက္ရတာ
ဘာနဲ႕မွကုိမတူေတာ့ဘူး
မပြင့္ဘဲဖူးခဲ့ရတဲ့ေကာင္မုိ႕
. .. .ေမွာင္တယ္ …. စက္လက္ေမွာင္က်သြားတယ္ ….
အေမွာင္ဆံုးအထိ …
တစ္ခ်ိန္မွာ ငါလင္းျမခြင္႔ရခ်င္တယ္ …
ငါေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ပြင္႔လာတဲ႔အခါ ….
….
ငါ႔ကို အလင္းနဲ႔ၾကိဳပါ …
ငါ႔ကို အလင္းနဲ႔ၾကိဳပါ …. ။ ။

(ကဗ်ာက Collage လုပ္ထားတာပါ ... စက္တင္ဘာ ၁၃ မွာေမြးဖြားခဲ႔တဲ႔ ေမွာ္ဆရာအတြက္ Zephyr ရဲ႕လက္ေဆာင္ပါ ...။ တာရာမင္းေ၀ နဲ႔ မေနာ္ဟရီ တို႕ရဲ႕ကဗ်ာေတြနဲ႔ collage လုပ္ထားပါတယ္ ...။ စကားစပ္ေတြနဲ႔ စာတစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းကလြဲျပီးဘာမွထပ္မျဖည္႕ထားပါဘူး .. )
Zephyr

သိုက္စာ

Tuesday, September 8, 2009

သိုက္စာ
ထစ္ကနဲဆို
ၿပိဳမည္တကဲကဲၿဖစ္ေနေသာတိမ္အုပ္မ်ား
ေလႏွင္ရာလြင့္ပါးသြားခဲ့ၾကၿပီ။

အေၾကာင္းၾကားစာေနာက္က်သြားေသာအတိတ္တံခါးခ်ပ္
ဖ်တ္ကနဲပြင့္….
အနီရင့္ရင့္ေတြသာ လန္းစြင့္လာခဲ့။

ခုေလာက္ဆို….
တစ္ေနရာရာမွာ ေၿခကုန္လက္ပမ္းက်
သူတုိ႔ရြာခ်လိုက္ၿပီးေရာေပါ့…။ ။

မေနာ္ဟရီ
၁.၈.၂၀၀၉

အခ်စ္ဆိုေသာ လက္တမ္းပံုၿပင္မ်ားအေၾကာင္း

Wednesday, September 2, 2009

ဝါဝါက တက္ဂ္ပါတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းတဲ့..။ စည္းကမ္းခ်က္ကလည္းပါလုိက္ေသးတယ္။ အမွန္က ထံုးစံအတုိင္း တက္ဂ္ပို႔စ္ေတြမွာ ကၽြမ္းက်င္စြာညံ့တတ္တဲ့ ကၽြန္မက ဝါဝါ့ဆီမွာ အေၾကြးက သံုးခုပါ။ ဒီပို႔္စ္ေလးကိုေတာ့ထပ္ေရွာင္လုိ႔မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး တစ္ခါကေရးဖူးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေလးကို ၿပန္တင္ေပး လုိက္ပါတယ္။ ေရႊဖူးစာ မဂၢဇင္း၊ အခ်စ္ဂ်ာနယ္ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ ေနာက္ထပ္ စာမ်က္ႏွာသံုးေလးခု ေလာက္မွာပါထားၿပီးသားၿဖစ္တဲ့အၿပင္ ဘေလာ့ခ္စလုပ္တုန္းကလည္း တင္ထားဖူးတာမို႔ အေဟာင္း လို႔ပဲ ေၿပာၾကရေအာင္။ ဒါေပမယ့္ မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြနဲ႔ တက္ဂ္ထားတဲ့ ဝါဝါ့အတြက္ အမွတ္တရပါ။

အစ... ဘုရားသခင္က ေၾကြအံမကစားေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အံစာတုံးကိုေကာက္အသိမ္း အိတ္ဝကေန ေခ်ာ္က်လာတဲ့ အံစာတစ္တုံးဟာ ငါတုိ႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာၿဖစ္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာၿပင္ ေၿခာက္ခုလံုး နဲ႔ မသက္ဆိုင္တဲ့ အံေစာင္းတစ္ခုၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါပါပဲ ။ ေနာက္ထပ ္လက္တမ္းပံုၿပင္အသစ္တစ္ပုဒ္ ဘုရားသခင္ ကိုယ္တုိင္ နားဆင္ခြင့္ရသြားခဲ့တာေပါ့

လက္တမ္းပံုၿပင္
ရင္ကိုေတာက္စားတတ္တဲ့ဖဲပြင့္ေေတြအေၾကာင္းကစ ရေအာင္
“ခ်စ္တယ္”ဆိုတာတကယ္ေတာ့“ေသဆံုးၿခင္း”တဲ့..
နားလည္သူေတြရဲ ့ေခါင္းတညိတ္ ကိုပဲ လက္ခံမွာပါ..
အနာဂါတ္ဟာ ဘာအေၾကာင္း အရာမွေရးထိုး မထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ မွ မဟုတ္ပဲ
ခဲဖ်က္ ဆိုတာကလည္း ငယ္တုန္းပဲ အသံုး၀င္တာ...
“မေသခ်ာဘူး”ဆိုတဲ့ လူေတြကို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း
မ်က္ႏွာေၾကာ ေတြ ေတာင္ တင္းလာ လိုက္တာ
ကမၻာဦးက်မ္းၾကီး ေတာင္ ေၿမြတစ္ေကာင္နဲ ့ အၾကီးအက်ယ္ ၿပႆနာတက္လို ့..
“ငါတို ့ေနာက္ဆုတ္ ၾကပါေတာ့လား”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေၿပာတာေတာင္ ၾကားေအာင္ မေၿပာရဲတဲ့ ေနာက္
ေခ်ာက္ကမ္းပါး ဆိုတာလည္း ဂႏၳ၀င္ ဂီတတစ္ပါး ပဲေပါ့
တစ္ခုပဲ…တစ္ခုပဲ…
ဒီေန ့ထိ လူေတြ အယူလြဲေနတဲ့ “အခ်စ္ အေၾကာင္း စစ္စစ္” ကို
ဘယ္လိုိ လူကမွ ေသခ်ာမသိ ေလေတာ့
လက္တမ္းပံုၿပင္ ေတြ တေလတလြင့္ ေရပန္းစားက်န္ခဲ့တာ… မဆန္းပါဘူး။
မေနာ္ဟရီ
၂၀၀၃