ကၽြန္မႏွင့္ ၾကယ္ဆယ့္ေလးစင္း

Sunday, November 7, 2010

ကၽြန္မႏွင့္ ၾကယ္ဆယ့္ေလးစင္း

ၾကယ္ေတြညီလာခံတဲ့ ညမွာမွ ကိုယ္က ေကာင္းကင္ကို စြန္႔ခြာခဲ့ရတယ္။ ၾကယ္သြားလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ေနရာလပ္တစ္ခု ၿဖစ္က်န္ခဲ့လိမ့္မေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အလင္းတန္းတစ္ခု ကမၻာေၿမဆီ ၿဖာဆင္းက်လာခဲ့လိ့မ္မယ္..။ ၾကယ္ေတြေၾကြမွ ဆုေတာင္းဖို႔ သတိရတတ္သူမ်ားနဲ႔ ၾကယ္ေၾကြဆုေတာင္း မ်ားစြာ အတြက္ .. ကိုယ္.. ရာဇဝင္ အထပ္ထပ္ကိုၿဖတ္လုိ႔ ေၿခေထာက္ကေလး တစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ ေထာက္ရပ္ေနေပမယ့္ အင္မတန္ မာေက်ာတဲ့ ကိုယ့္သံမဏိ ကေခ်သည္ေလးဆီ ေၾကြဆင္းလာခဲ့ ေတာ့မယ္။

Abundance

ေလာကရဲ႕ ၾကြယ္ဝခန္းနားမႈ ဆိုတာ ဘာကိုေၿပာတာပါလိမ့္။ ႏွစ္သိမ့္ေတြးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေၿဖသိမ့္ေနတတ္တဲ့ အလင္းမဲ့ ဥကၠာခဲေလးတစ္တုံးလို ငါ .. ဘာကို တပ္မက္လုိက္ရပ ..။ ၾကယ္ေတြေၾကြမလာခင္ေလး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆုိခဲ့ပါရေစ။ အေမွာင္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ ဘာမ်ား ရွိပါသလဲ တဲ့ ။ အေမွာင္ရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ အေမွာင္ေတြပဲ ၾကြယ္ဝစြာရွိေနခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မသိပါေစနဲ႔ဦးလား ..။

Flowering

ဘဝဟာ ပန္းခင္းလမ္းခ်ည္းပဲဆိုရင္ သိပ္မ်ား ပ်င္းစရာေကာင္းေနမလား။ မရႏိုင္မွန္းသိတဲ့ အိပ္မက္ေတြက စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ခ်င္စရာ သိပ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မတည္ၿမဲတတ္ၾကတ့ဲ ကတိကဝတ္ေတြကို လိုက္လံ ေကာက္သိမ္းရင္း ကိုယ့္အလင္းေတြက ပန္းလိုေၾကြလြင့္ ေမွာင္မုိက္ သြားခဲ့ၿပီ။ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ က်က်န္ခဲ့တဲ့ ပြင့္ဖတ္ေတြရဲ႕ တခၽြင္ခၽြင္ၿမည္သံက အေမွာင္ထဲမွာ တိုးတိုက္ လြင့္ပ်ံလို႔။ ၾကယ္ေတြကို ပန္းလိုခင္းထားတဲ့လမ္းက နည္းနည္းေတာ့ မွန္းဆရခက္လိမ့္မယ္။ ထိုက္တန္တဲ့သူအတြက္ လမ္းကေတာ့ ရွင္သန္ေနမွာပါပဲ။

Slowing down

ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရွိန္သပ္ပစ္လုိက္တဲ့အခါ ၾကယ္သြားလမ္းေၾကာင္းေတြက မွိန္ေဖ်ာ့သြားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စက္ၿပန္ႏိႈး စက္ရွိန္ၿပန္ၿမွင့္ဖို႔ သိပ္မေသခ်ာေတာ့ဘူး .။ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေနရ ေပမယ့္ အဲဒီေၿခလွမ္းေတြရဲ႕ ေသခ်ာမႈက တပ္မက္စရာေကာင္းလြန္းေနတယ္။ ေအးခ်မ္းစြာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ .. ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္သက္ ညင္သာစြာ ..

Adventure

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြဲၿဖိဳပစ္လုိက္တဲ့ညမွာပဲ ငါဟာ အက်အန ၿဖစ္တည္လာခဲ့။ ဒါဟာ စြန္႔စားမႈ တစ္ခုလို႔ ေခါင္းစဥ္တတ္ရမလား ။ ေပ်ာက္ေနတဲ့လမ္းေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၿပန္လည္ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိ ခဲ့တာက .. တစ္စစ မႈန္ဝါးေနၿပီၿဖစ္တဲ့ အနာဂါတ္.. ငါ .. ဒီေနရာမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ့မိတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီလဲ ..။ အားနည္းေနတဲ့ အလင္းေအာက္မွာ အရာအားလံုးဟာ ၿပတ္သားရွင္းလင္းစြာ ..

Maturity

ေလာကရဲ႕ ဓမၼတာအရေတာ့ သီးကင္းေတြနဲ႔အတူ စိမ္းၿမကၽြတ္ဆတ္ေနခဲ့ဖူး ၿပီ။ သီးမွည့္ ေတြနဲ႔ အတူ ဝင္းပ တည္ၿငိ္မ္ေနခဲ့ဖူးၿပီ။ ေၾကြခ်ိန္တန္သည့္တုိင္ တည္ၿငိမ္စြာ။ … ငါ … တစ္ခါက လင္းၿမ စိမ္းညိဳ႕ ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ေတြကိုေတာ့ ထားရစ္ရဲရေတာ့မေပါ့ ..။

Moment to moment

တစ္ထစ္ခ်င္းလွမ္းတက္ခဲ့ရတဲ့ ေလွခါးထစ္ေတြမွာ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ရွိတယ္။ မွတ္တိုင္ေတြ မိုင္တိုင္ေတြ .. တစ္လွမ္းၿပီး တစ္လွမ္း .. တစ္ထစ္ၿပီးတစ္ထစ္ … တစ္ဘူတာၿပီး တစ္ဘူတာ သင္ခန္းစာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေအာင္ပြဲတစ္လွည့္ အရႉံးအခါခါ .. ဒါ ..ေလာကရဲ႕ ဓမၼတာတဲ့လား .. ခါးသက္မႈေတြကို ေၿခတစ္လွမ္းစာ ေက်ာ္ၿဖတ္ထားခဲ့ပါရေစ ..။ ေအာင္ၿမင္မႈေတြ ၿပတ္ေရြ႕ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည့္တုိင္ အရာရာကို ကိုယ္ ထားခဲ့ႏိုင္ရမေပါ့ .။ သူတို႔နဲ႔ ငါ အလင္းႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ .. ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ခုထိ ငါ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနဆဲ ..။

Guidance

ကိုယ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနမယ့္ သူတစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနမလားလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ကိုယ့္ကို လမ္းၿပ ေခၚေဆာင္သြားတဲ့ ေနာက္ လုိက္သြားမိရဲ႕။ ကားတုိင္တစ္ခုကို ထမ္းရင္း .. ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာအေၾကာင္းကို ေတြးရင္း၊ စြန္႔လႊတ္မႈေတြအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း .. ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းေလးကိုယ္ အမွတ္မထင္ ငဲ့ၾကည့္မိ ပါရဲ႕ ..။ ကိုယ့္ေနာက္မွာေတာ့ ဘာမွ ပါမလာခဲ့ဘူး..။

The miser

အလိုေလာဘၾကီးမားစြာ ေကာက္သိမ္းလိုက္မိတဲ့့ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာမွာ ဘာမွၿပန္မပါလာခဲ့ဘူး ..။

The outsider

အဲဒီစည္းကို ဘယ္သူက တားသြားတာလဲ။ ကိုယ္တိုင္က စည္းအၿပင္ဖက္ကို ေရာက္ေနခဲ့တာလား။ ကိုယ့္အၿပင္မွာမွ စည္းကို လာတားသြားခဲ့တာလား ..။ ကိုယ့္ဖက္မွာေတာ့ ကိုယ့္လို တစ္ေယာက္တည္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ေနသူေတြရွိၿပီး ဟိုမွာဖက္မွာလည္း ကိုယ့္လို တစ္ေယာက္တည္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ေနသူေတြပဲရွိရဲ႕။ စည္းတစ္ေၾကာင္းရဲ႕ အတြင္းဖက္က ဘယ္ဘက္ၿဖစ္ၿပီး စည္းရဲ႕ အၿပင္ဘက္က ဘယ္ဘက္ ၿဖစ္မလဲ ..။ ခုထိ ေဝခြဲမရေသးဘူး။

Compromise

အတူလင္းခဲ့ၾကဖူးေပမယ့္ သီခ်င္းကမတူခဲ့ေလေတာ့ သံစဥ္ကကြဲတယ္။ ဇာတ္ဆရာအလုိက် ကရတဲ့ ကကြက္ေတြကလည္း ကြဲတယ္။ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္ထားလ်က္က ဘာလုပ္ဖုိ႔ မုန္းတီးေနၾကမလဲ။ ခပ္ေဝးေဝးက လမင္းအတြက္ ေနာင္တရေနမယ့္အတူတူ ေဝးလုိက္ၾကတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။

Patience

တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္း ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲ ကိုယ္ၿပန္ေၾကြက်ခြင့္ မရတဲ့အခါ .. စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆုိင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ရာသီဟာ အခိုင္လုိက္ ေၾကြက်သြားခဲ့ရဲ႕ ။ ၾကယ္အစင္းစင္း ၿဖတ္သန္းပ်ံဆင္းလာေပမယ့္ ငါ့ကိုယ္ပိုင္ ၾကယ္ကေလး တစ္လံုးတေလမွ ၿပန္မပါလာခဲ့ေလေတာ့ ငါ့ေကာင္းကင္ အလင္းမရခဲ့တာ ဆန္းသလား …။ ထိတ္လန္႔တၾကား အေမွာင္ဟာ ငါ့ေခ်ာင္မွာေတာ့ ေနသားေတြက်လုိ႔ ..။

Ordinariness

မူလကေတာ့ ကိုယ္ဟာ ၾကယ္ကေလးတစ္စင္းပါပဲ။ အထီးက်န္ေနတဲ့ အေဖာ္စံု ၾကယ္ကေလး တစ္စင္းလည္း ၿဖစ္ရဲ႕။ ၾကယ္ကေလးမွာေတာ့ လြမ္းရင္ ၿပန္စရာအိမ္တစ္လံုး ရွိမေနခဲ့ဘူး။ တယ္လီဖုန္း ၿမည္သံေတြကိုလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကပဲ ၾကားေနရတတ္တယ္။ ဓာတ္ၿပားတစ္ခ်ပ္ေပၚ ေကာက္သိမ္း ထားမိတဲ့ အသံေတြမွာ လိုအပ္ေနတဲ့ အသံေလး တစ္သံ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရဲ႕။ ဘုရား သိၾကား မလို႔ .. ေၿခေထာက္ေလး တစ္ေခ်ာင္းတည္း ေထာက္က ေပ်ာ္ေမာေနရွာတဲ့ နာက်င္သူ ကေခ်သည္ေလးဆီကို တည့္တည့္ေၾကြက် လိုပါတယ္။

Ripeness

ေၾကြခ်ိန္ကို တည္ၿငိမ္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတတ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ဘာလုိေတာ့မလဲ…။ စိမ္းၿမ လင္းပခြင့္ ေန႔ရက္ေတြကေတာ့ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက အိပ္မက္ေတြ ..။ အမွတ္မ်ားနဲ႔ ခရီးသြားရင္း အမွားမ်ားခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကိုလည္း ခပ္ဖ်ဖ်ဆီမွာ ထားရစ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ စိမ္းၿမခ်င္ ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ အိပ္မက္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေခၽြခ် ထားႏိုင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ခုေနခါမွာေတာ့ ေနညိဳခ်ိန္ဟာ .. ရင္ခုန္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္ေနခဲ့ရဲ႕ ..။

We are the world

ဘဝမွာ ဘာမွ မ်ားမ်ားစားစား မလိုအပ္ခဲ့ပါဘူး။ ခ်စ္ခင္သူ ေဘာလံုးသင္းတစ္သင္းစာ (အရံလူမလုိ) ေလာက္နဲ႔တင္ ေက်နပ္ပစ္လုိက္ဖို႔ပါ .. ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ၾကယ္ကေလး တစ္စင္း ေပ်ာက္ဆံုး ေနတဲ့ ကမၻာမွာ .. စုစည္းခ်စ္ခင္စြာ ေနထိုင္ေနပါတယ္။

မေနာ္ဟရီ

All are based on my Osho Zen Tarot cards ( Pentacles)