Posts
Friday, June 18, 2010
အမ ေမၿငိမ္းရဲ႕ ကၾကီး ခေကြး tagged post အတြက္ တခ်ိန္က ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီဝတၳဳေလးကိုပဲ ၿပန္တင္လုိက္ပါတယ္။ အရင္က တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီဝတၳဳေလးက ၂၀၀၆ ေလာက္က ကိုေက်ာ္သီဟ ေရႊသမင္ မဂၢဇင္းမွာ လုပ္ေနတုန္း ေပးၿဖစ္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။
ပံုကို ဒီေနရာက ယူပါတယ္ ။ကၾကီးခေခြးအိမ္ကိုေၿပး…. အေၿပးမတတ္…………
ကေခ်ာ္ကခၽြတ္ႏိုင္လွတဲ့ ကမၻာထဲကို ကံအားေလ်ာ္စြာ ကစဥ့္ကလ်ားၿပဳတ္က်ခဲ့တာဟာ ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕ အလိုက်အတိုင္းမ်ားလား။ ဒီေလာက္ေတာင္ ကေမာက္ကမႏိုင္ခဲ့ရေကာင္း လားလို႔.. ကက္ကက္လန ္ရန္ေတြ႕ဖို႔က်ၿပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မမွာက အဲဒီလိုနိမ့္က်တဲ့ဗီဇက ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးတစ္ခုအေနနဲ႔ ပါမလာခဲ့ၿပန္ဘူး။ ေက်းဇူးဆိုတာ႐ွိမွေက်းစြပ္ႏိုင္တာ ပဲ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကတိက၀တ္ေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္ၿပီး တည့္တည့္ၾကီး ထုိးခြင္းပ်ံသန္းလာတဲ့ ေက်ာဖက္က ဓါးတစ္ေခ်ာင္းဟာ “ကတညဳတ”တရားနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ကစိန္းက၀ါးၾကည့္တတ္တဲ့သူေတြကို ကၽြန္မက သီးခံလို႔မရတတ္ဘူး။ ကရကဋ္ရာသီရဲ႕ တိမ္ထုကေမွာင္လြန္းတယ္။ တခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕ လ်ိဳ႕၀ွက္လက္သည္းခၽြန္ေတြလိုပဲ။
“ခႏၱီစတရား”ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ပညာ႐ွိေတြရဲ႕ အလွစကားပါ။ အမွန္က အားမတန္လို႔ မာန္ခ်လိုက္ရတာမ်ိဳး။ အဖက္မတန္လို႔ေကာ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္စကားမ်ားရတာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္က ခံၿပင္းစိတ္ေတြကို ေလ်ာ့ပါး အားေပ်ာ့သြားေစခဲ့တယ္။ ဘ၀မွာ ခိုက္ရန္ေဒါသၿဖစ္ရမွာကို မေကာင္းမႈက်ဴးလြန္ရသလို ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မက … မၾကာခဏ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြနား ကပ္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ခေလာက္ဆန္ေနရမွ ေနသာတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ခပ္ထတ္ထတ္ေလး ေၿပာၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ မေအာင္ၿမင္ဘူး။ ၀န္တိုမစၦရစိတ္ မ်ားေနတဲ့လူေတြကို က်က်နန ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးဖို႔ ခ၀ါသည္ ေကာင္းေကာင္းလုိေနတယ္။ ခလုတ္တံသင္းနဲ႔ တူတဲ့ အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ေနတဲ့ အမႈိက္သ႐ုိက္ေတြကို စစ္ထုတ္ဖယ္႐ွားေပးေနတဲ့ ၿခင္းက ၿခင္းၾကားၾကီး ၿဖစ္ေနခဲ့တာကေတာ့ ကမၻာၾကီးရဲ႕ကံေပါ့။
ကေခ်ာ္ကခၽြတ္ႏိုင္လွတဲ့ ကမၻာထဲကို ကံအားေလ်ာ္စြာ ကစဥ့္ကလ်ားၿပဳတ္က်ခဲ့တာဟာ ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕ အလိုက်အတိုင္းမ်ားလား။ ဒီေလာက္ေတာင္ ကေမာက္ကမႏိုင္ခဲ့ရေကာင္း လားလို႔.. ကက္ကက္လန ္ရန္ေတြ႕ဖို႔က်ၿပန္ေတာ့လည္း ကၽြန္မမွာက အဲဒီလိုနိမ့္က်တဲ့ဗီဇက ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးတစ္ခုအေနနဲ႔ ပါမလာခဲ့ၿပန္ဘူး။ ေက်းဇူးဆိုတာ႐ွိမွေက်းစြပ္ႏိုင္တာ ပဲ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ကတိက၀တ္ေတြနဲ႔ဆန္႔က်င္ၿပီး တည့္တည့္ၾကီး ထုိးခြင္းပ်ံသန္းလာတဲ့ ေက်ာဖက္က ဓါးတစ္ေခ်ာင္းဟာ “ကတညဳတ”တရားနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ပတ္သက္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ကစိန္းက၀ါးၾကည့္တတ္တဲ့သူေတြကို ကၽြန္မက သီးခံလို႔မရတတ္ဘူး။ ကရကဋ္ရာသီရဲ႕ တိမ္ထုကေမွာင္လြန္းတယ္။ တခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕ လ်ိဳ႕၀ွက္လက္သည္းခၽြန္ေတြလိုပဲ။
“ခႏၱီစတရား”ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ပညာ႐ွိေတြရဲ႕ အလွစကားပါ။ အမွန္က အားမတန္လို႔ မာန္ခ်လိုက္ရတာမ်ိဳး။ အဖက္မတန္လို႔ေကာ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ခြန္းၾကီးခြန္းငယ္စကားမ်ားရတာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္က ခံၿပင္းစိတ္ေတြကို ေလ်ာ့ပါး အားေပ်ာ့သြားေစခဲ့တယ္။ ဘ၀မွာ ခိုက္ရန္ေဒါသၿဖစ္ရမွာကို မေကာင္းမႈက်ဴးလြန္ရသလို ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္မက … မၾကာခဏ ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြနား ကပ္ေလွ်ာက္ေနခဲ့ရတယ္။ ခေလာက္ဆန္ေနရမွ ေနသာတဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို ခပ္ထတ္ထတ္ေလး ေၿပာၾကည့္ဖို႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ မေအာင္ၿမင္ဘူး။ ၀န္တိုမစၦရစိတ္ မ်ားေနတဲ့လူေတြကို က်က်နန ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးဖို႔ ခ၀ါသည္ ေကာင္းေကာင္းလုိေနတယ္။ ခလုတ္တံသင္းနဲ႔ တူတဲ့ အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ေနတဲ့ အမႈိက္သ႐ုိက္ေတြကို စစ္ထုတ္ဖယ္႐ွားေပးေနတဲ့ ၿခင္းက ၿခင္းၾကားၾကီး ၿဖစ္ေနခဲ့တာကေတာ့ ကမၻာၾကီးရဲ႕ကံေပါ့။
ၿငိဳးသူရန္ဖက္ေတြအတြက္ ၿဂိဳဟ္္ေၿပနံေၿပ ယၾတာေၿခေပးဖို႔ လိုအပ္ေနပံုပဲ။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္မွ လူသိမယ္ထင္တဲ့ မသူေတာ္ေတြကို ကၽြန္မ မေန႔ကပဲ အေကာင္းစားၾကည့္မွန္ေတြ လိုက္ေ၀ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီၿပီး မာယာမ်ားလွတဲ့ ေလာကနဲ႔ လားလားမွ မအပ္စပ္တာက “ဃ”ပါ။ “ငါတေကာ”ေကာေနတဲ့ သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး သံေ၀ဂေတြရလို႔။ ေခ်ာင္းေကာေၿမာင္းေကာေတြနဲ႔ လူေကာေတြ ဘယ္လိုကြာလဲသိခ်င္တယ္။ ေ႐ႊတေကာကေတာ့ လူေတြကိုဆီးၾကိဳေနေလရဲ႕။ ၿငင္းခံုေအာ္ဟစ္ရန္ အဆိုတင္သြင္းခဲ့တာမဟုတ္ရပါဘူး။ ငါ့စကားႏြားရ ေၿပာတတ္သူေတြကို အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ။ တကယ္ဆို ကၽြန္မက ၿငိမ္သက္ၿငိမ္း ေအးတာကိုပဲ ႏွစ္သက္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာပါ။
“စိုင္ေကာ္လို႔ ခ်ံဳေပၚေရာက္” ခဲ့တဲ့သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး ထုိးေကာ္တင္ေပးမယ့္ စိုင္ေတြကို ေတာနင္း႐ွာေနၾကတာကို စိတ္စႏိုးစေနာက္နဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ေနမယ့္အစား စနစ္တက် စနည္းနာ လိုက္ပါလား။ စနစ္တက်နဲ႔ ခ်ံဳေပၚေရာက္ေရး planေတြကို ေတြ႕ရမွာေပါ့။ စပ္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ ေစတသိက္ေတြ၊ ေစတနာမပါတဲ့ မာယာစကားလံုးေတြ၊ အစြယ္ပုန္းေတြ၊ စိတ္ကိုဥပါဒ္ေပးမယ့္ မိန္းမလိုမိန္းမရတိမ္တုိက္ေတြ၊ မ်ိဳးပြား႐ွင္သန္ေနၾကေလရဲ႕။ဆင္ၿခင္တုံတရားဆိုတဲ့ စကားလံုးကို လူေတြသံုးလာလိုက္တာ ေဆြခုႏွစ္ဆက္မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဘ၀ေတြ ဆတ္ဆတ္ခါ နာခဲ့ရေပါင္းမ်ားၿပီ။ ကိုယ့္ဆင္ၿခင္တံုတရားနဲ႔ သူတစ္ပါးရဲ႕ဆင္ၾကံၾကံမႈ ပက္ပင္းတိုးလာတဲ့အခါ..။ ဆင္ေသကို ဆိတ္ေရနဲ႔ဖံုးရေလာက္ေအာင္ မတံုးေတာ့တဲ့ လူေတြကိုလည္း ေတြ႔ဖူးလာတယ္။ ေသၿပီဆိုမွေတာ့ကြယ္။
ဇ၀က္သာနဲ႔ ဇာတိပၹိဳလ္သီးကို ေရာစပ္ထားတဲ့ ပရေဆးကိုၿမင္ဖူးလား။ ဘယ္လိုအသံုးက်လဲ သိခ်င္ရင္ ဇာတ္ေၾကာင္းသာ လွန္ၾကည့္လိုက္ေပေတာ့။ ဇာတ္သာလန္သြားမယ္ ဇစ္ၿမစ္မေတြ႕ရတဲ့ ကိစၥေတြလည္း႐ွိေနတာပါပဲ။ ကၽြန္မကို ဇိကုတ္ၿပီး နတ္ၿပည္တင္ေပးမွေတာ့ ဇက္နာ႐ံုပဲ ႐ွိေတာ့မွာေပါ့။ ဇာတ္ဆရာကေတာ့ ဇာတ္ကိုၿပင္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ေကာက္ယူလိုက္မိတဲ့ အရာဟာ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ေဇ ပဲတဲ့။ Victory ၿဖစ္ဖို႔ တစ္ဘ၀စာ ၿခားသြားခဲ့တာကလြဲရင္ေပါ့။
စ်ာပနအခန္းအနားတစ္ခုရဲ႕ နိဂံုးတစ္ခုဟာ စတင္မႈအသစ္တစ္ခုရဲ႕ အစၿဖစ္တယ္။ သိပ္ေတာ့မေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္မလည္း လူေကာင္းမွမဟုတ္တာ။ ကၽြန္မရဲ႕အားနည္းခ်က္ကိုက ငတံုးေတြကိုမုန္းတာ။ ဥာဏ္ႏံုနဲ႔ရတဲ့အထဲ ဥာဥ္ကလည္းဆိုးေသး … ဆိုတဲ့သူေတြကလည္း ဒီေလာကမွာ ဒုနဲ႔ေဒး ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ႐ွင္သန္ ေပါက္ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဥာဏ္မ႐ွိေပမယ့္ ကံ႐ွိတယ္ဆိုလား…။ သံသရာရထားၾကီးက ဆီကုန္ေနတယ္။ ညစ္ပုတ္ကပ္က်ယ္နဲ႔ လူတြင္က်ယ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ က်န္းမာေရးေကာင္းၾကပါေစ။
ၾကံဳခဲ့ဆံုခဲ့သမွ် စိတ္ညစ္ညဴးစရာေတြကိုသာ ဋိကာခ်ဲ႕ရရင္ “ဋိကာေက်ာ္က်မ္း”ကေတာင္ ငိုသြားဦးမယ္။ ဌာန္က႐ုိဏ္းက်က် ႐ြတ္ဆိုရတဲ့ ဂါထာေတြ အေၾကာင္းေၿပာၿပပါဦး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တကၠသိုလ္ဆိုတာ ဘြဲ႕ေတြခ်ည္းပဲ ေပးလိုက္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါကိုပဲ တခုတ္တရယူခဲ့ၾကတယ္။ တံငါနားနီးတံငါဆိုတာကိုး။ တစ္ခုလပ္တစ္ေယာက္ကို တေစ့တေစာင္းၾကည့္ၿပီး တခဲနက္ တာ၀န္မဲ့ ေ၀ဖန္ အားေပးခ်င္သူေတြကလည္း အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔။ လူဆိုတာကလည္း လူတိုင္းကို ကုိယ့္ေစတသိက္နဲ႔ တြက္ၾကတာကိုး..။“ငါသာဆိုရင္လည္းသူ႔လို…”လို႔ သူတို႔မေတြးတာလား၊ ေတြးႏိုင္စြမ္းကို ပါမလာတာလား မသိဘူး။
တေယာသံေတြက တအီအီနဲ႔ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ၿပိဳက်လာေနတယ္။ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္တာ။ တစည္းတလံုးတည္း ႐ွင္သန္ေနတဲ့ မ’တစ္ရာသားေတြကို ေတြ႕ဖူးလို႔လား။ အားလံုးက ကိုယ္ေလွကိုယ္ထိုးရင္း သူမ်ားေလွလွမ္းႏွစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကသူေတြ မ်ားတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ႏႈိင္း မ႐ိုင္းဆိုလား..။ အေရးၾကီးတာက လူလည္က်ႏိုင္မႈကို ဥာဏ္ၾကီးမႈလို႔ ထင္သြားမွာစိုးတာပါပဲ..။ ဒါကအႏၱရာယ္ၾကီးတယ္..။
ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီးေတာင္ လက္မႈိင္ခ်ရတဲ့ထိ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာတဲ့ ပုစၦာေတြ လိႈင္းထေနခဲ့ၾကၿပီ။ ေထာင့္မွန္တစ္ခုရဲ႕အတြင္းေထာင့္ဟာ ..၉၀ံ တိတိက်က်႐ွိေနပါလ်က္နဲ႔ “ေထာင့္မက်ိဳးဘူး”လို႔ အေၿပာခံရတာကလည္း ရင္နာစရာ။ ထံုထိုင္း ထြားက်ိဳင္းလာတဲ့သူေတြကို ေထြလီကာလီ ႐ွင္းၿပမေနေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ ေနစရာအေၾကာင္းမွ မ႐ွိတာ ကာကြယ္ေဆးေရာ ATD ေရာထိုးထားသင့္တာေပါ့။ ဒလန္ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ စိမ္းေ၀းလြန္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မက ဒီဇင္ဘာလမွာ ေမြးခဲ့တာကိုး။ ဒီဇိုင္းလွတပတေလးေတြနဲ႔ ယက္လုပ္ ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ အႏုပညာဟာ ဒံုးေ၀းလြန္းေနတယ္။ ၿမင္းစီးလာခဲ့ပါလား။ ခြာေတာ့မလိပ္ေစနဲ႔ေပါ့။ ေဒ၀ဒတ္ေတာင္ နားမခံသာတဲ့ ဒိုက္သေရာေတြ ေမ်ာပါလာေနတယ္။ ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ဒိုင္းလႊားတစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ပါ။ စိတ္ရဲ႕ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထြက္ေပါက္မဲ့ေနခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေလးက သနားစရာ..။ ဓႏုရာသီမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာကိုက စမွားတာထင္ပါရဲ႕။ ဓူ၀ံၾကယ္ကေတာ့ လမ္းၿပပါရဲ႕။ ခက္တာက ဓားစာခံသက္သက္ ၿဖစ္ေနတာ။
နက်ယ္ေကာင္လို႔ ဘာလို႔ေခၚၾကတာလဲ။ နားစြန္နားဖ်ားနဲ႔ နားၾကားမ်ား လြဲေရာ့ေလသလား။ နိမိတ္ေတြကို ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ နိယာမတရားေတြက အတုေတြ..။ နကၡတ္ေတြက အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္…။ နတ္သံနဲ႔လာပစ္ေနပံုက …နင္ပဲငဆနဲ႔..။ လူလည္းႏြမ္းလ်လာခဲ့ရၿပီ။ ႏႈတ္ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းနဲ႔ ႏႈတ္တံု႔လွန္တတ္တဲ့သူေတြဟာ ဘယ္လိုကႏၱာရေတြက ေပါက္ေရာက္ လာၾကတာတဲ့လဲ…။ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့………..။
တကယ့္ “ပကတိ”တရားကို ၿပပါဆိုရင္ ဒါဟာ “ပညာ” ပါပဲ။ အဲဒီမွာ ပညတ္ခ်က္မပါဘူး။ ပစိပစပ္မမ်ားဘူး။ ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာဆိုမေနေတာ့ပါဘူး။ ၿပႆဒါးရက္ေတြက ၿပႆနာေတြကို သယ္သယ္လာတတ္လြန္းလို႔။ ဘ၀ဟာ ပံုေသကားက်ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ပါခ်ီပါခ်ဲ႕ ပညာေလာက္နဲ႔ေတာ့ နားလိုက္တာ ေကာင္းမွာပါ။ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္းခ်င္သူေတြက အမ်ားသား…။ အဲဒီလူေတြကို ဖယ္က်ဥ္ထားခဲ့ဖို႔ ေကာင္းေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါကိုပဲ. .မိုး႐ြာတုန္းေရခံတာ လို႔ၿမင္ေနေတာ့မခက္လား…။
ဖားကို ဖုတ္က်ည္းသၿဂိဳဟ္ထားတဲ့ ပံုနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပဲ..။ ေဖာက္ခ်ည္နဲ႔တိုင္ခ်ည္ကလည္း လြဲေနေသးတယ္။ ဖက္ဆြတ္မိုးေလး႐ြာ႐ံုနဲ႔ ဖက္ယားပင္ေတြ အၿပိဳင္းအယိုင္း ေပါက္လာတာေတာ့ လြန္လြန္းတယ္။ ေလာကထဲက ဖဲ့ထုတ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ၿဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းဦးမွ…။ ခုေတာ့ ဖ်င္းလိုက္တာကလည္း ခ်ာလို႔။ ၿဖစ္စဥ္ေတြကို ၿပန္ၾကည့္တဲ့အခါ.. မင္းကလြဲရင္ဖြဲနဲ႔စကြဲပါပဲ…တဲ့။ ဖြဲေတြကၿပာသြားတာေတာ့ဆိုးတယ္။
အထဲမွာ ဘာမွမပါတဲ့ ဗလာစာအုပ္နဲ႔တူတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿဖဴစင္႐ိုးအ တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့. .ဘာေတြမွန္းကို မသိတာ။ ဗလာေကာင္ေတြ..။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဗဟုသုတေတြ စီတန္းထည့္ၿပီး လိုသလိုဆြဲဆြဲသံုးတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔က်ေတာ့ဘယ္လိုေခၚမလဲ ..ဗံုမဟုတ္ပတ္မဟုတ္နဲ႔…။ ဗလစ္ဗလစ္နဲ႔ ဗေလာင္းဗလဲ ေၿပာတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးလား..။ ဟိုေ႐ွ႕နားက ဗြက္အိုင္ကိုေက်ာ္ရင္ သူ႔ဆီေရာက္ၿပီ။ ဘူတာ႐ံုေတြေတာင္ ခ်ိတ္ပိတ္ထားရတဲ့ ရထားတစ္စင္းကိုလည္း ကၽြန္မေတြ႕ဖူးတာပဲ..။ ေရဆူမွတ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ ေဘာင္ဘင္ခတ္သံေတြ ဆူညံလိုက္တာ နားမခံသာဘူး..။ ခုက်မွလည္း ဒီကစားပြဲကေန ဘြာခတ္လို႔ ရမွာမွမဟုတ္တာ။ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြ ေပးလို႔ရရင္ေတာင္ ေပးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဘံုၾကိဳးၿပတ္တဲ့ နတ္ဘီလူးမၾကီးရယ္။
လူေတြမ်ားခက္တာ။ ဘာမွၿပန္လွန္မေၿပာႏိုင္တဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြကို ေခၚပံုက “မေကာင္းဆိုး၀ါး”တဲ့။ တညင္းသီးက ၿပန္နံေနတာ မ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။ မၾကား၀ံ့မနာသာ စကားေတြကို မခ်ိသြားၿဖဲေလးနဲ႔ မခ်ိမဆန္႔ခံေနရတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ မလံုမလဲနဲ႔ ထြက္က်လာတဲ့ မလွိမ့္တပတ္စကားေတြကို ဘယ္သူက မထီတရီ နားေထာင္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ မႏုသီဟကမွ ဖင္ႏွစ္ခြထဲ႐ွိတာ။ ေၿမြေဟာက္ကလွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔။ ေမွာ္ဆရာေရ..အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ဘယ္လိုမွ မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ မိုက္မိုက္မဲမဲနဲ႔ မြန္ၿမတ္ေနမိတဲ့ဘ၀ပါ။
ေ႐ွ႕မွာ ယီးတီးယားတား လာလုပ္ေနပံုကိုက ၾကည့္ရတာ ရင္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိၿဖစ္လာေစတယ္။ ယစ္ထုတ္ေတြကေတာ့ ကမၻာၾကီးလည္လို႔လည္ေနမွန္းေတာင္ မသိၾကဘူး။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့ ေယာက္မေတြ ေမႊေႏွာက္ေနပံုက ေေအာ္ဂလီဆန္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေယ႐ႈသခင္ ကိုယ္ေတာ္. .ကယ္တင္ပါ။ ယူက်ံဳးမရေန႔ရက္ေတြကိုေတာ့ ထားခဲ့လိုက္ပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ယိုးစြပ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ရာဇဂုဏ္ေမာက္ဖို႔ဆိုတာက လြယ္တာမွတ္လို႔။ ရာသက္ပန္႐ုိးေၿမက်တဲ့..။ ေရစက္..တဲ့။ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ စကားလံုးေတြ ေရ႐ြတ္ၿပေနတာ။ ခင္ဗ်ား. .ခုထိမရင့္က်က္ႏိုင္ေသးဘူးလား…။ လူကၿဖင့္ ရင့္ေရာ္ေနခဲ့ၿပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႐ုိင္းပင္းၿပီး တၿခားသူတစ္ေယာက္ကို ရိသဲ့သဲ့နဲ႔ ႐ုိင္းၿပရတာ အရသာလား..။ ေလာကနိတိအေကာင္းစားေတြကိုေတာ့ ထားခဲ့လိုက္ပါေတာ့။ ကိုယ္ေဖာ္တဲ့ေဆး ကိုယ္မစားႏိုင္ၿဖစ္မွာစိုးရတယ္ေလ။
လိုင္းေတြ ပူးေနတယ္။ ပန္းခ်ီၿပပြဲက ဂီတသံေတြ. ဂီတပေဒသာပြဲက အေရာင္ေတြ၊ စာမ်က္ႏွာထက္က သံစဥ္ေတြ၊ သံစဥ္ေတြၾကားက ကေလာင္သြားေတြ၊ မူယာမာယာေတြနဲ႔ ၿပဳလုပ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့မာယာေတြ ။ကၽြန္မ လြတ္ၿငိမ္းေအးခ်မ္းခြင့္ ရခ်င္ပါၿပီ။ လြတ္ေၿမာက္ၿငိမ္သက္ခြင့္ ရခ်င္ပါၿပီ။ လြတ္လပ္ေနေပ်ာ္ခြင့္ ရခ်င္ပါၿပီ။ လြတ္ကၽြတ္ေပ်ာ္ေမာခြင့္ ရခ်င္ပါၿပီ။ လွည့္ပတ္ေၿပာေနရတာ မေမာဘူးလား။ လက္ပမ္းက်ေနရင္လည္း လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေ ၿပာင္းၾကည့္သင့္တယ္။ လမ္းခုလတ္က်ကာမွ လက္သည္မေပၚမွာ မေၾကာက္ဘူးလား။
၀ါရမိတၱဴၾကီးေန႔တဲ့၊ မဟာရက္ၾကမ္းတဲ့၊ သမားညိဳေန႔တဲ့။ ဘယ္မွာလဲ..ရက္ရာဇာ..။ ၀ကၤပါေတြက တင္းၾကမ္းနဲ႔။ ၀ဋ္ေၾကြးက ခုထိမေၿပႏိုင္ဘူး။ ဒီ၀ဲၾသဃသံသရာကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၿပန္မလည္ခ်င္ပါဘူး။ ၀ကၤႏၱဥာဏ္နည္းနည္းေပးပါ။ ၀ါသနာထံုလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ၀မ႐ွိပဲ ၀ိလုပ္ၾကည့္ခ်င္တာ သက္သက္ပါ။ သတင္းစကားေတြ ၾကားေနရတယ္။ အေရးၾကီးတာက အတင္းအဓမၼလာမေၿပာဖို႔ပါပဲ။ သမာသမတ္က်က် ဆံုးၿဖတ္ေပးပါ့မယ္။ တစ္ထြာေလာက္႐ွိတဲ့ သမုဒၵရာထဲ ေၿခကုန္လက္ပမ္း က်ေနရတဲ့အထဲ….။ သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ၿမတ္ေတြကလည္း မကယ္ႏိုင္ၿပန္ဘူး။ သံမဏိစကားလံုးေတြနဲ႔ ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ေသတမ္းစာကိုပဲ သူရဲေဘာနည္းစြာ ေရးခဲ့ရေတာ့မွာေပါ့။ သိၾကားမင္းနဲ႔ သဟဇာတၿဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ေၾကး၀ါေသာ့ေလး တစ္ေခ်ာင္းအပ္ခဲ့ခ်င္တယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြ အတြက္ပါ။ သုညတၱတရားကေတာ့ လြင့္ပါးသြားခဲ့ရၿပီ။
ဟိတ္ဟန္ထုတ္ေနတဲ့ ဟိရိၾသတၱပၸတရားေတြက ဟႆရသ ေၿမာက္လြန္းတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဟုပ္ကနဲ ၿငိမ္းသြားခဲ့ၿပီ…။ ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ ဖြင့္မေနေတာ့ပါဘူး။ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ဟပ္ထိုးလဲမွာ စိုးရေသးတယ္။ ဠင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွၾကပါတယ္တဲ့။ ဒါဟာလည္း ေ႐ႊၿပည္ေအးတရား တစ္မ်ိဳးပဲေပါ့။ အခိုက္အတန္႔ဆိုတဲ့ ခဏေလးမွာေတာင္ အမနာပေတြနဲ႔ အကုသိုလ္႐ွာခ်င္ေနၾက..၊ အၿငိဳးထားခ်င္ေနၾကတာကို အံ့ၾသမိပါရဲ႕။ အတု႔႔ံအလွည့္ဆိုတာ ႐ွိေပမယ့္ လွည့္မေနေတာ့တာ ေကာင္းပါတယ္။ အမွ်အတန္းေ၀ ေရစက္ခ်လိုက္တာ ေကာင္းတာေပါ့။ အတိတ္နိမိတ္ေတြ အရကေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ နကၡတ္ေတြစံုလို႔။ အတိအလင္း ေၾကညာမထားတာကလြဲရင္ေပါ့..။ အာလာပသလႅာပ စကားေတြၾကားထဲ ညပ္ပါလာတဲ့ အလိမ္အေကာက္ေတြကို ၿမင္ရေတာ့… အဆင့္အတန္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို သတိရမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ…အတြင္းေၾက..ေၾကခဲ့ရေပါ့……..။ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္မွာ စိုးရင္းစိုးရင္းနဲ႔ပဲ ..ဥမၼတေကာေတြနဲ႔ေမ်ာခဲ့ရတာ…..။ တကယ္ဆုိ ဥပဓိ႐ုပ္ကို ၾကည့္မိသင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့...ဤေ႐ြ႕ဤမွ်သာ… လို႔ေၿပာ႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဤေ႐ြ႕ဤမွ်သာ…။ ။
မေနာ္ဟရီ
ထီးခ်က္ေစာင့္နတ္သမီးေတာင္ လက္မႈိင္ခ်ရတဲ့ထိ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာတဲ့ ပုစၦာေတြ လိႈင္းထေနခဲ့ၾကၿပီ။ ေထာင့္မွန္တစ္ခုရဲ႕အတြင္းေထာင့္ဟာ ..၉၀ံ တိတိက်က်႐ွိေနပါလ်က္နဲ႔ “ေထာင့္မက်ိဳးဘူး”လို႔ အေၿပာခံရတာကလည္း ရင္နာစရာ။ ထံုထိုင္း ထြားက်ိဳင္းလာတဲ့သူေတြကို ေထြလီကာလီ ႐ွင္းၿပမေနေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေထြးေရာယွက္တင္ ေနစရာအေၾကာင္းမွ မ႐ွိတာ ကာကြယ္ေဆးေရာ ATD ေရာထိုးထားသင့္တာေပါ့။ ဒလန္ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဟာ ကၽြန္မနဲ႔ စိမ္းေ၀းလြန္းလွပါတယ္။ ကၽြန္မက ဒီဇင္ဘာလမွာ ေမြးခဲ့တာကိုး။ ဒီဇိုင္းလွတပတေလးေတြနဲ႔ ယက္လုပ္ ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ အႏုပညာဟာ ဒံုးေ၀းလြန္းေနတယ္။ ၿမင္းစီးလာခဲ့ပါလား။ ခြာေတာ့မလိပ္ေစနဲ႔ေပါ့။ ေဒ၀ဒတ္ေတာင္ နားမခံသာတဲ့ ဒိုက္သေရာေတြ ေမ်ာပါလာေနတယ္။ ခုခံကာကြယ္ဖို႔ ဒိုင္းလႊားတစ္ခုေလာက္ ေပးလိုက္ပါ။ စိတ္ရဲ႕ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထြက္ေပါက္မဲ့ေနခဲ့တဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကေလးက သနားစရာ..။ ဓႏုရာသီမွာ ေမြးဖြားခဲ့တာကိုက စမွားတာထင္ပါရဲ႕။ ဓူ၀ံၾကယ္ကေတာ့ လမ္းၿပပါရဲ႕။ ခက္တာက ဓားစာခံသက္သက္ ၿဖစ္ေနတာ။
နက်ယ္ေကာင္လို႔ ဘာလို႔ေခၚၾကတာလဲ။ နားစြန္နားဖ်ားနဲ႔ နားၾကားမ်ား လြဲေရာ့ေလသလား။ နိမိတ္ေတြကို ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ နိယာမတရားေတြက အတုေတြ..။ နကၡတ္ေတြက အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္…။ နတ္သံနဲ႔လာပစ္ေနပံုက …နင္ပဲငဆနဲ႔..။ လူလည္းႏြမ္းလ်လာခဲ့ရၿပီ။ ႏႈတ္ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္းနဲ႔ ႏႈတ္တံု႔လွန္တတ္တဲ့သူေတြဟာ ဘယ္လိုကႏၱာရေတြက ေပါက္ေရာက္ လာၾကတာတဲ့လဲ…။ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့………..။
တကယ့္ “ပကတိ”တရားကို ၿပပါဆိုရင္ ဒါဟာ “ပညာ” ပါပဲ။ အဲဒီမွာ ပညတ္ခ်က္မပါဘူး။ ပစိပစပ္မမ်ားဘူး။ ၿပန္ေၿပာင္းေၿပာဆိုမေနေတာ့ပါဘူး။ ၿပႆဒါးရက္ေတြက ၿပႆနာေတြကို သယ္သယ္လာတတ္လြန္းလို႔။ ဘ၀ဟာ ပံုေသကားက်ေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ပါခ်ီပါခ်ဲ႕ ပညာေလာက္နဲ႔ေတာ့ နားလိုက္တာ ေကာင္းမွာပါ။ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာခင္းခ်င္သူေတြက အမ်ားသား…။ အဲဒီလူေတြကို ဖယ္က်ဥ္ထားခဲ့ဖို႔ ေကာင္းေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါကိုပဲ. .မိုး႐ြာတုန္းေရခံတာ လို႔ၿမင္ေနေတာ့မခက္လား…။
ဖားကို ဖုတ္က်ည္းသၿဂိဳဟ္ထားတဲ့ ပံုနဲ႔ေတာ္ေတာ္တူတာပဲ..။ ေဖာက္ခ်ည္နဲ႔တိုင္ခ်ည္ကလည္း လြဲေနေသးတယ္။ ဖက္ဆြတ္မိုးေလး႐ြာ႐ံုနဲ႔ ဖက္ယားပင္ေတြ အၿပိဳင္းအယိုင္း ေပါက္လာတာေတာ့ လြန္လြန္းတယ္။ ေလာကထဲက ဖဲ့ထုတ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ၿဖတ္ထိုးဥာဏ္ေကာင္းဦးမွ…။ ခုေတာ့ ဖ်င္းလိုက္တာကလည္း ခ်ာလို႔။ ၿဖစ္စဥ္ေတြကို ၿပန္ၾကည့္တဲ့အခါ.. မင္းကလြဲရင္ဖြဲနဲ႔စကြဲပါပဲ…တဲ့။ ဖြဲေတြကၿပာသြားတာေတာ့ဆိုးတယ္။
အထဲမွာ ဘာမွမပါတဲ့ ဗလာစာအုပ္နဲ႔တူတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿဖဴစင္႐ိုးအ တာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့. .ဘာေတြမွန္းကို မသိတာ။ ဗလာေကာင္ေတြ..။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဗဟုသုတေတြ စီတန္းထည့္ၿပီး လိုသလိုဆြဲဆြဲသံုးတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔က်ေတာ့ဘယ္လိုေခၚမလဲ ..ဗံုမဟုတ္ပတ္မဟုတ္နဲ႔…။ ဗလစ္ဗလစ္နဲ႔ ဗေလာင္းဗလဲ ေၿပာတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးလား..။ ဟိုေ႐ွ႕နားက ဗြက္အိုင္ကိုေက်ာ္ရင္ သူ႔ဆီေရာက္ၿပီ။ ဘူတာ႐ံုေတြေတာင္ ခ်ိတ္ပိတ္ထားရတဲ့ ရထားတစ္စင္းကိုလည္း ကၽြန္မေတြ႕ဖူးတာပဲ..။ ေရဆူမွတ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ ေဘာင္ဘင္ခတ္သံေတြ ဆူညံလိုက္တာ နားမခံသာဘူး..။ ခုက်မွလည္း ဒီကစားပြဲကေန ဘြာခတ္လို႔ ရမွာမွမဟုတ္တာ။ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးေတြ ေပးလို႔ရရင္ေတာင္ ေပးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဘံုၾကိဳးၿပတ္တဲ့ နတ္ဘီလူးမၾကီးရယ္။
လူေတြမ်ားခက္တာ။ ဘာမွၿပန္လွန္မေၿပာႏိုင္တဲ့ ၀ိညာဥ္ေတြကို ေခၚပံုက “မေကာင္းဆိုး၀ါး”တဲ့။ တညင္းသီးက ၿပန္နံေနတာ မ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။ မၾကား၀ံ့မနာသာ စကားေတြကို မခ်ိသြားၿဖဲေလးနဲ႔ မခ်ိမဆန္႔ခံေနရတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ မလံုမလဲနဲ႔ ထြက္က်လာတဲ့ မလွိမ့္တပတ္စကားေတြကို ဘယ္သူက မထီတရီ နားေထာင္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ မႏုသီဟကမွ ဖင္ႏွစ္ခြထဲ႐ွိတာ။ ေၿမြေဟာက္ကလွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔။ ေမွာ္ဆရာေရ..အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ဘယ္လိုမွ မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ မိုက္မိုက္မဲမဲနဲ႔ မြန္ၿမတ္ေနမိတဲ့ဘ၀ပါ။
ေ႐ွ႕မွာ ယီးတီးယားတား လာလုပ္ေနပံုကိုက ၾကည့္ရတာ ရင္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိၿဖစ္လာေစတယ္။ ယစ္ထုတ္ေတြကေတာ့ ကမၻာၾကီးလည္လို႔လည္ေနမွန္းေတာင္ မသိၾကဘူး။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့ ေယာက္မေတြ ေမႊေႏွာက္ေနပံုက ေေအာ္ဂလီဆန္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေယ႐ႈသခင္ ကိုယ္ေတာ္. .ကယ္တင္ပါ။ ယူက်ံဳးမရေန႔ရက္ေတြကိုေတာ့ ထားခဲ့လိုက္ပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ယိုးစြပ္မေနေတာ့ပါဘူး။ ရာဇဂုဏ္ေမာက္ဖို႔ဆိုတာက လြယ္တာမွတ္လို႔။ ရာသက္ပန္႐ုိးေၿမက်တဲ့..။ ေရစက္..တဲ့။ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ စကားလံုးေတြ ေရ႐ြတ္ၿပေနတာ။ ခင္ဗ်ား. .ခုထိမရင့္က်က္ႏိုင္ေသးဘူးလား…။ လူကၿဖင့္ ရင့္ေရာ္ေနခဲ့ၿပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႐ုိင္းပင္းၿပီး တၿခားသူတစ္ေယာက္ကို ရိသဲ့သဲ့နဲ႔ ႐ုိင္းၿပရတာ အရသာလား..။ ေလာကနိတိအေကာင္းစားေတြကိုေတာ့ ထားခဲ့လိုက္ပါေတာ့။ ကိုယ္ေဖာ္တဲ့ေဆး ကိုယ္မစားႏိုင္ၿဖစ္မွာစိုးရတယ္ေလ။
လိုင္းေတြ ပူးေနတယ္။ ပန္းခ်ီၿပပြဲက ဂီတသံေတြ. ဂီတပေဒသာပြဲက အေရာင္ေတြ၊ စာမ်က္ႏွာထက္က သံစဥ္ေတြ၊ သံစဥ္ေတြၾကားက ကေလာင္သြားေတြ၊ မူယာမာယာေတြနဲ႔ ၿပဳလုပ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့မာယာေတြ ။ကၽြန္မ လြတ္ၿငိမ္းေအးခ်မ္းခြင့္ ရခ်င္ပါၿပီ။ လြတ္ေၿမာက္ၿငိမ္သက္ခြင့္ ရခ်င္ပါၿပီ။ လြတ္လပ္ေနေပ်ာ္ခြင့္ ရခ်င္ပါၿပီ။ လြတ္ကၽြတ္ေပ်ာ္ေမာခြင့္ ရခ်င္ပါၿပီ။ လွည့္ပတ္ေၿပာေနရတာ မေမာဘူးလား။ လက္ပမ္းက်ေနရင္လည္း လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေ ၿပာင္းၾကည့္သင့္တယ္။ လမ္းခုလတ္က်ကာမွ လက္သည္မေပၚမွာ မေၾကာက္ဘူးလား။
၀ါရမိတၱဴၾကီးေန႔တဲ့၊ မဟာရက္ၾကမ္းတဲ့၊ သမားညိဳေန႔တဲ့။ ဘယ္မွာလဲ..ရက္ရာဇာ..။ ၀ကၤပါေတြက တင္းၾကမ္းနဲ႔။ ၀ဋ္ေၾကြးက ခုထိမေၿပႏိုင္ဘူး။ ဒီ၀ဲၾသဃသံသရာကိုေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၿပန္မလည္ခ်င္ပါဘူး။ ၀ကၤႏၱဥာဏ္နည္းနည္းေပးပါ။ ၀ါသနာထံုလို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ၀မ႐ွိပဲ ၀ိလုပ္ၾကည့္ခ်င္တာ သက္သက္ပါ။ သတင္းစကားေတြ ၾကားေနရတယ္။ အေရးၾကီးတာက အတင္းအဓမၼလာမေၿပာဖို႔ပါပဲ။ သမာသမတ္က်က် ဆံုးၿဖတ္ေပးပါ့မယ္။ တစ္ထြာေလာက္႐ွိတဲ့ သမုဒၵရာထဲ ေၿခကုန္လက္ပမ္း က်ေနရတဲ့အထဲ….။ သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ၿမတ္ေတြကလည္း မကယ္ႏိုင္ၿပန္ဘူး။ သံမဏိစကားလံုးေတြနဲ႔ ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ေသတမ္းစာကိုပဲ သူရဲေဘာနည္းစြာ ေရးခဲ့ရေတာ့မွာေပါ့။ သိၾကားမင္းနဲ႔ သဟဇာတၿဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ ေၾကး၀ါေသာ့ေလး တစ္ေခ်ာင္းအပ္ခဲ့ခ်င္တယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြ အတြက္ပါ။ သုညတၱတရားကေတာ့ လြင့္ပါးသြားခဲ့ရၿပီ။
ဟိတ္ဟန္ထုတ္ေနတဲ့ ဟိရိၾသတၱပၸတရားေတြက ဟႆရသ ေၿမာက္လြန္းတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဟုပ္ကနဲ ၿငိမ္းသြားခဲ့ၿပီ…။ ဟိမ၀ႏၱာခ်ီးမြမ္းခန္းေတြ ဖြင့္မေနေတာ့ပါဘူး။ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ဟပ္ထိုးလဲမွာ စိုးရေသးတယ္။ ဠင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွၾကပါတယ္တဲ့။ ဒါဟာလည္း ေ႐ႊၿပည္ေအးတရား တစ္မ်ိဳးပဲေပါ့။ အခိုက္အတန္႔ဆိုတဲ့ ခဏေလးမွာေတာင္ အမနာပေတြနဲ႔ အကုသိုလ္႐ွာခ်င္ေနၾက..၊ အၿငိဳးထားခ်င္ေနၾကတာကို အံ့ၾသမိပါရဲ႕။ အတု႔႔ံအလွည့္ဆိုတာ ႐ွိေပမယ့္ လွည့္မေနေတာ့တာ ေကာင္းပါတယ္။ အမွ်အတန္းေ၀ ေရစက္ခ်လိုက္တာ ေကာင္းတာေပါ့။ အတိတ္နိမိတ္ေတြ အရကေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ နကၡတ္ေတြစံုလို႔။ အတိအလင္း ေၾကညာမထားတာကလြဲရင္ေပါ့..။ အာလာပသလႅာပ စကားေတြၾကားထဲ ညပ္ပါလာတဲ့ အလိမ္အေကာက္ေတြကို ၿမင္ရေတာ့… အဆင့္အတန္းဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို သတိရမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ…အတြင္းေၾက..ေၾကခဲ့ရေပါ့……..။ ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္မွာ စိုးရင္းစိုးရင္းနဲ႔ပဲ ..ဥမၼတေကာေတြနဲ႔ေမ်ာခဲ့ရတာ…..။ တကယ္ဆုိ ဥပဓိ႐ုပ္ကို ၾကည့္မိသင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့...ဤေ႐ြ႕ဤမွ်သာ… လို႔ေၿပာ႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဤေ႐ြ႕ဤမွ်သာ…။ ။
မေနာ္ဟရီ
9 Comments:
ပထမတစ္ေခါက္တင္တုန္းကလည္း ဖတ္ပီးပီ။
ခုလည္းထပ္ဖတ္တယ္။ ရိုးမသြားဘဲ ဘာလို႔
အသစ္အသစ္ေတြခ်ည္း ရရေနတာလဲ?
ဒီပို႔စ္ကို တကယ္ခိုက္တယ္။
အားပါးပါး ...(က-အ) စကားလံုးေတြကို အခုလို ခ်ိတ္ဆက္မိမိ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ အထူးသျဖင့္ Mood တစ္ခုထဲနဲ႔ ေရးထားတာ ဖတ္ရတာ အရသာ ရွိလိုက္တာ။
အကၡရာ ေတြကို စံုေနေရာပဲ...း)))
အကၡရာ အာလံုး စံုေနတာပဲ...း))
Wow!wow!wow ! It's so great that I can't express how's beautiful.:).thanks a lot for posting this essay.
ဒုတိယတေခါက္..လာဖတ္တာေပါ႕
ဘယ္ရမလဲ..။။။
ေအာ္..ဒါနဲ႕ခ်စ္မေရ.လူၾကံဳကုိ
တကယ္ထည္႕ေပးလိုက္မွာလားဟင္..။။:P
ခ်စ္တဲ႕
အမရာ
ငယ္ငယ္တုန္းက စာ :P
ေလးစားစြာနဲ႔ဖတ္သြားပါတယ္မေနာ္..။
အစံုအလင္ဖတ္လိုက္ရတယ္..
ခင္တဲ့
သဒၶါ
“ကႀကီးကေန အ” တင္မက သရအကၡရာေတြပါ ေရးသြားတာပဲ...။
- ဧရာ
Post a Comment