သတိရေၾကာင္း

Sunday, June 28, 2009


သတိရေၾကာင္း

(က)
သတိရၿခင္းေတြက မိုးတိမ္လိုၿပိဳက်တဲ့အခါ
ငါ့ေပၚမွာ လြမ္းဆြတ္ၿခင္းမိုးဖြဲေတြရြာတယ္
တစ္ခ်ိန္ကအတိတ္ေနေရာင္ေတြကိုတမ္းတ
ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာတဲ့မ်က္ဝန္း…
ေရခိုးေရေငြ႕တို႔စြန္းထင္းလာခဲ့ရဲ႕။

ပထမဆံုးသတိရမိတာက ေၿခေထာက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ ေထာက္ရပ္ေနေပမယ့္ သိပ္ၿပီးၾကံ႕ခိုင္တဲ့ သိပ္လွတဲ့ ကမၻာေပၚကအလွဆံုးေၿမပံုေလးနဲ႔ အမိႏိုင္ငံကိုပါ။ ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ဘုရားသခင္က ကၽြန္မကိုအဲဒီေၿမေပၚေမြးဖြားရွင္သန္ခြင့္ခ်ေပးခဲ့သလုိ အဲဒီေၿမ ၾကီးကလည္း ကၽြန္မကိုေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုခဲ့တာပါပဲ။ၿဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လမ္းသြယ္တစ္ခ်ဳိ႕ ကိုသတိရမိေလတိုင္း ဒီလမ္းေတြေပၚမတိမ္းေစာငး္ေစခဲ့တဲ့ေန႔ရက္ေတြကိုလည္းသတိရမိ ပါရဲ႕။ဘာကိုမွမသိတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕နိဗၺာန္ဘံုေန႔ရက္တခ်ိဳ႕ဟာ ဟိုးေဝးေဝးမွာ မႈန္ဝါးက်န္ေနခဲ့ရၿပီ။ေသခ်ာတာက နိဗၺာန္ဘံုရယ္လို႔မရွိခဲ့ရွာတဲ့ကေလးေတြေရွ႕မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာနိဗၺာန္ဘံု ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မဆိုခဲ့သင့္ဘူး မဟုတ္လား။

(ခ)
သန္႔စင္ၿခင္းေတြနဲ႔အိပ္မက္မက္ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့
တစ္ကုိယ္ေရၿမိဳ႕ကေလး သင့္ေတးသီခ်င္းကို
ငါ ..ဆိုပါရေစ…………

ဒုတိယသတိရမိတာကေတာ့ ပထမဆံုးေရႊ႕ေၿပာင္းေရာက္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ပုသိမ္ေကာလိပ္။ မုန္တိုင္းစဲၿပိးကာစကာလမွာေရာက္သြားခဲ့တာမို႔ ၿမိဳ႕ကေလးက အၿပိဳၿပိဳ အယိုင္ယိုင္၊ႏိုဟီ ရဲ႕ အုတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဒါေတြက ဘာၿဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ၿပိဳတာ ဆိုတဲ့ အေၿဖကိုရခဲ့တယ္။အဲဒီကတည္းက (ပထမတန္းေက်ာင္းသူကၽြန္မက) မုန္တိုင္းဆိုတာ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းမွာပဲလို႔ေတြးခဲ့တဲ့ကၽြန္မ.. ၂၀၀၈က်မွပဲ တကယ့္မုန္တိုင္းဆိုတာနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးေတာ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကေလးဟာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ရိုးသားစြာလွပတဲ့ၿမိဳကေလးပါ။ သူ႔ရင္ခြင္မွာေနခဲ့ရတဲ့ႏွစ္လေတြဟာ ရိုးစင္းေအးၿမမႈကို လက္ေတြ႕သင္ၾကားခံခဲ့ရတဲ့ မိဘရင္ခြင္ေအာက္က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လိုေန႔ရက္ ေတြပါပဲ။သတိရေနမိတဲ့သူေတြကပုသိမ္ေကာလိပ္စာၾကည့္တုိက္က.စာၾကည့္တုိက္မွဴးအန္ကယ္
ဦးဥာဏ္ထြန္း(ဦးေအာင္စည္)၊သူငယ္ခ်င္းဝင္းမင္းထြန္း၊မီးငယ္၊စာသင္သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဆရာၾကီးဦးအုန္းေမာင္၊ဆရာဦးေလးေမာင္၊ေဒၚေအးေအး၊ေဒၚစန္းစန္းရီ……စာေရးဆရာဆိုတာေသ ခ်ာၿမင္ေတြ႕ဖူးတဲ့ထဲ ပထမဆံုးက အဲဒီခ်ိန္က ပုသိမ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး တကၠသို္လ္ ဘုန္းႏိုင္ဆိုရင္ ဒုတိယလူဟာ ကၽြန္မဆရာမ ေဒၚစန္းစန္းရီပါပဲ။စာေရးဆရာမ စိမ္းႏွင္းဆီ..တဲ့။အဲဒီအခ်ိန္တည္းက..စာေတြကိုဖတ္ရံုတင္မက….ကၽြန္မေရးဖို႔ၾကိဳးစားေနခဲ့ပါၿပီ။
အဲဒီတုန္းက..ကၽြန္မ(၆)တန္း။စာေပခရီးကိုအဲဒီေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္နဲ႔ၿမိဳ႕နယ္နံရံကပ္စာေစာင္ ေတြကေနစခဲ့ပါတယ္။

(ဂ)
ဂ်ပ္ဆင္လမ္းၾကားကေၿပးထြက္လာမယ့္

တစ္ရံတစ္ခါဆီက ငါတို႔ရဲ႕ရယ္ေမာသံေတြ

“အဓိပတိ ”ေၿမကိုေက်ာ္
“ စစ္ကိုင္းလမ္း”ေပၚၿဖတ္
“ ပုဂံလမ္း”ထိမရပ္တန္႔
“ သထံုလမ္း”ထိခရီးဆန္႔
အၿမဲတည္တံ့ေနလိမ့္မယ္။
သတိရေၾကာင္းေတြကိုေၿပာမယ္ဆိုရင္ ၿမကၽြန္းညိဳညိဳ တကၠသိုလ္ကိုလည္းခ်န္ထားလို႔ မၿဖစ္ပါဘူး။တကၠသိုလ္ကဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီးမို႔ ဒီလမ္း၊ဒီစခန္းေတြက ရင္းႏွီးေနၿပီး သားဆိုေပမယ့္ တကယ္ကိုယ္တိုင္တက္ရတဲ့ေက်ာင္းသူဘဝနဲ႔ေတာ့ဘယ္လိုမွမတူႏိုင္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီ သီေရတာေတြ၊ဒီဓါတ္ခြဲခန္းေတြ၊သစ္ပုတ္ပင္၊ေငြစာရင္းရံုး၊သိပၸံကင္တင္း ပုဂံလမ္း၊စစ္ကိုင္းလမ္း၊စတာေတြက ကၽြန္မငယ္ငယ္တည္းကေၿခရာထပ္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြပဲ။ တကယ့္တကယ္ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မထဲေရာက္သည့္တိုင္၊အဲဒီေၿမကထြက္ခြာလာခဲ့တဲ့ တိုင္ ကၽြန္မ အဲဒီလမ္းေတြကိုၿပန္ေလွ်ာက္ခ်င္ေနတုန္း။ပုဂံလမ္းဆိုတာကေက်ာင္းလာတိုင္း ပုဂံလမ္းမွတ္တိုင္မွာဆင္းေလွ်ာက္ေနက်လမ္း၊ေက်ာင္းေရွ႕ကေနဝင္ဝင္၊ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္ေပါက္ကေနဝင္ဝင္ ဘယ္လိုဝင္ဝင္ပိုနီးေပမယ့္ ပုဂံလမ္းကေနပဲေန႔တိုင္းဆင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့တိုင္ တစ္ေန႔မွမရိုးႏိုင္တဲ့လမ္းကေလး။ပုဂံလမ္းေပၚက အမွတ္တရေန႔ရက္ ေတြကိုလည္း မေမ့ႏိုင္စတမ္းေပါ့။

မိုးလင္းကေနမိုးခ်ဳပ္ အတန္းမွန္သမွ်တက္ ေက်ာင္းထဲမွာတစ္ေနကုန္ေနတတ္တာ ကၽြန္မ တို႔အုပ္စုပဲရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။မနက္တစ္ဝက္ ညေနတစ္ဝက္ ခြဲထားတဲ့ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းတန္းခြဲႏွစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔က မနက္ပိုင္းပါ။ဒါကိုမနက္ ၇နာရီခြဲကေနေက်ာင္း စတက္လိုက္တာ ညေနတန္းခြဲၿပီးတဲ့ငါးနာရီမွၿပန္ပါတယ္။အဓိကအေၾကာင္းၿပခ်က္ကေတာ့ ညေနပိုင္းသင္တဲ့ ေဒါက္တာထြန္းခင္အတန္းကိုတက္တာပါ။ဒါေပမယ့္ အဲဒါအဓိကအခ်က္ ေတာ့မဟုတ္ခဲ့တာကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိပါတယ္။ေက်ာင္းထဲမွာတတ္ႏိုင္သမွ်ေနမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ကေလးနဲ႔ေနခဲ့လိုက္တာပါ။ေနာက္ မဟာ တန္းဆိုတာက ဆက္တက္ၿဖစ္သည့္တိုင္ဒီလူ ေတြအကုန္ပါမလာႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ကၽြန္မၾကိဳေတြးထားခဲ့ၿပီပဲ။ပန္းေလွလမ္းခြဲကဗ်ာ စုကိုေတာင္ ဒုတိယႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းအၿပိးေက်ာင္းပိတ္ရက္ကတည္းကေရးၿပီးေနခဲ့ၿပီေလ။

ၿမကၽြန္းညိဳကိုသတိရၿပီဆိုမွၿဖင့္ ၿမကၽြန္းသာလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ (ဝိဇၹာကင္တင္းက) ကိုလည္းသတိရမိပါတယ္။သိပၸံဘက္ကေနေက်ာ္ေက်ာ္ၿပီး ဝိဇၨာကင္တင္းမွာထမင္းသြားစား ရၿခင္းအေၾကာင္းအရင္းက အင္းဝေရွ႕ကခံုေတြကို မဦးႏိုင္လို႔တစ္ခုတည္းမဟုတ္ပါဘူး။အဲဒီ မွာ ေမာင္ၾကည္သစ္ရွိတယ္၊နႏၵသိန္းဇံရွိတယ္၊ေမာင္ေမာင္ေဇယ်ရွိတယ္…။ေနာက္ပိုင္းက် ကၽြန္မတို႔ ရာစုသစ္အုပ္စုက သူငယ္ခ်င္းေလးေတြပါရွိလာေတာ့ အဲဒီဖက္ပဲေၿခဥိးလွည့္ၿဖစ္ ပါေတာ့တယ္။အဲဒီကေနတဆင့္မွ ဆက္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဦးခ်စ္ဖက္ေပါ့။နယ္ေၿမေက်ာ္ ေက်ာ္လာတဲ့ ကၽြန္မကို ဒဂံုေဆာင္ေပၚက သူငယ္ခ်င္းေတြကလွမ္းလွမ္းေအာ္ေနက်ပါ။ဒဂံု ေဆာင္ဆိုတာက မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေနဆူးသစ္တုိ႔လို ဘူုမိေက်ာင္းသားေတြထားတဲ့ ေနရာ ေပါ့..။(ေအာ္တဲ့ထဲသူမပါပါဘူး..အဲဒီတုန္းက သူတြဲေနက် ညီဆင္းသစ္နဲ႔ အေဝးတစ္ေနရာ ကေန လက္လွမ္းၿပသြားတတ္ရံုပါပဲ..)

ညေနဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႔မၿပန္ေသးၿပန္ပဲ ဦးခ်စ္မွာစကားလက္ဆံုက်ေနတတ္တဲ့ေန႔ရက္ေတြ ကိုလည္းသတိရတယ္။အိမ္မွာဆို ေရေႏြးၾကမ္းဟာ ဘာအဖတ္ေတြေရာထားမွန္းမသိတဲ့ ေရပူပူေပါ့။အဲဒီမွာဆိုရင္ေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းလည္းတစ္အိုးၿပီးတစ္အိုးေသာက္ၾကတယ္။ ေၿပာမကုန္ႏိုင္တဲ့စကားေတြလည္းေၿပာၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္း အုပ္စုေတြကဗ်ာအတြက္ဆံုၾကေတာ့လည္း ဦးခ်စ္ သို႔မဟုတ္ အရွည္ၾကိးရဲ႕ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ ေအာက္ကခံုေတြမွာပါပဲ။

သိပၸံေဆာင္ဟာ ဇာတိေၿမဆိုရင္ ၿမကၽြန္းသာဟာ အႏုပညာတခ်ိဳကနဲ႔ေဝစည္ေနတဲ့ဥယ်ာဥ္ ေလးတစ္ခုေပါ့။ေတာင္ငူေဆာင္နဲ႔ ဦးခ်စ္ဆိုင္ကေတာ့ သိပ္ကိုခ်ိဳၿမတဲ့ ဂႏၳဝင္မ်ားစြာနဲ႔ဖြဲ႔သီ ထားတဲ့အရပ္။ပုဂံလမ္းက အမွတ္တရေန႔ရက္မ်ားစြာဝွက္သိုသိမ္းဆည္းရာေနရာ။ စစ္ကို္င္း လမ္းကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားစီးဆင္းသြားရာအရပ္၊(ကိုေနဝင္းအတြက္ကေတာ့..ခုညေတာ့ အိပ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ဆိုတဲ့လမ္းကေလး..)..သထံုလမ္းကေလးကေတာ့ မိုးပိေတာက္ေတြ နဲ႔စိမ္းစိုတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အတိတ္ရပ္ဝန္း။လြမ္းတယ္။အေၾကာင္းၿပခ်က္မ်ားစြာထဲက တစ္ခု မွမၾကြင္းက်န္ခဲ့ရင္ေတာင္လြမ္းေနဦးမယ့္ေနရာေလးတစ္ခုပါပဲ။

ၿမကၽြန္းညိဳနဲ႔အတူသတိရေနေၾကာင္းေၿပာခ်င္မိသူေတြက ဘယ္ေသာအခါမွ ကိုယ့္အတြက္ negative ဆိုတာမေပးခဲ့ပဲ (နင့္ဆီမွာႏိုးလို႔ေၿပာတတ္တဲ့အက်င့္ေရာရွိေသးလားလို႔ေမးခ်င္ ရေလာက္ေအာင္သေဘာေကာင္းခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း)သံလြင္ခ်မ္းေၿမ႕။ခုဆိုရင္ေတာ့ သူဟာ တစ္ခ်ိန္က အဲလိုလူပါလားလို႔ ၿပန္ေတြးရမွာေတာင္ခပ္ခက္ခက္ၿဖစ္ေစတဲ့လူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ဆတ္ဆတ္က်ဲ။မဟုတ္မခံ၊မန္းေဆးတကၠသို္လ္ရဲ႔႕ ၿပႆနာေလးတစ္ပြင့္ကိုၿဖစ္
လို႔..။ေနာက္..ကၽြန္မ နားမွာတစ္ခ်ိန္လံုးဆိုးအတူေကာင္းအတူေနခဲ့ၿပီးကာမွ Thesis ၿပီးခါ နီးခ်ိန္က်မွ သင္းကြဲဘဝကိုတစ္စံုတစ္ေယာက္ကဆြဲထုတ္ေမႊေႏွာက္သြားတာကိုခံလုိက္ရ တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အေကာင္းစားသူငယ္ခ်င္းေလး။တစ္ခ်ိန္ကသိပ္ထက္ၿမက္ခဲ့ပါတယ္လို႔ ဘုရား စူးၾကိမ္ေၿပာရမယ့္နင့္သူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္စမ္းလုိ႔ ..ေၿပာယူရတဲ့ထိ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ က စီးပြားေရးသမား ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ သူငယ္ခ်င္းေလး။ဘဝမုန္တိုင္းဒါဏ္ေတြကို ငယ္ငယ္တည္းက ရုန္းခံတြန္းလွန္ခဲ့ၿပီး ခုထိလည္းရုန္းကန္ေနရဆဲ မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ဒလဖက္ကမ္းက ကၽြန္မတို႔အုပ္စုရဲ႕ ေမြးစားကေလးလိုၿဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္။

ေတြ႕ေလရာတေကာက္ေကာက္လုိက္မုန္႔ေတာင္းစားတတ္တဲ့ ဥပေဒပညာရွင္ၾကီးတစ္စု လည္းရွိေသးတယ္။တစ္ခါတစ္ခါသူတုိ႔မ်ားသိပ္အားေနရင္ ရူပေဗဒအေဆာင္တစ္ေဆာင္ လံုးကိုပတ္လုိ႔ ကိုယ့္နာမည္ေအာ္ ၿပီးမုန္႔ကိုေၾကြးေတာင္းသလိုလာေတာင္းစားတတ္တဲ့သူ ေတြ ။အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေၾကာက္လုိ႔ထြက္ေၿပးတာပဲ။ခုေတာ့လည္းသူတို႔ကိုသတိရပါမိပါ ရဲ႕ ။အဲဒီထဲက ကာတြန္းမင္းသားကေတာ့မင္းသမီးေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔အေၾကာင္းပါသြား တာသိခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဂုဏ္ထူးတန္းမွာ စာသင္ဝိုင္းတစ္ခုအၿဖစ္ဆံုဆည္းၿပီးပိုတြဲၿဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ ခ်င္းေတြလည္း ခုေတာ့တစ္ေနရာစီမွာ။ပဲခူးေဆာင္ရဲ႕ဂီတမွဴးတစ္ေယာက္ကေတာ့တစ္ခါ တစ္ခါ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီးဘေလာ့ကိုေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။တစ္ေယာက္က ေတာ့ အဂၤလန္မွာ၊စာရင္းေတြဇယားေတြနဲ႔ဘဝကိုၿမဳပ္ႏွံလို႔။တစ္ေယာက္ကလည္းတတ္တဲ့ ပညာမေနသာဆိုသလို နယ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာကေလးေတြကိုစာသင္လိုက္ electric current ေတြမေမ့ေအာင္မီးသြယ္တဲ့အလုပ္လုပ္လိုက္နဲ႔တဲ့..။(ကေလးေတြေရွ႕ေရးနဲ႔ မီးေရး ကိုေတာ့ ထူးၿပီးေတြးမပူေနေတာ့ပါဘူး..:P ) မိဘႏွစ္ပါးကိုၿပဳစုဖို႔မိန္းမေတာ့ယူမွၿဖစ္မယ္ဆို ၿပီး နယ္ၿပန္သြားၿပီးကတည္းကတစ္ခါမွမဆံုေတာ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မႏွစ္ကၿပန္ ေတြ႕ေတာ့ လူပ်ိဳၾကီးပဲ တဲ့။ရန္ကုန္လိုေနရာမွာလမ္းေလးႏွစ္ခုၿခားတာေတာင္ဖုန္းတစ္ခ်က္ ဆက္စကားေၿပာေဖာ္မရတဲ့သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးကိုသူတုိ႔လည္းသိပ္သတိရေတာ့မယ္မ ထင္ပါဘူး။


(ဃ)
ဘဝတစ္ခု ၿပိဳက်မသြားခင္
က်ားကန္ထိန္းသိမ္းေပးခဲ့ရာ ေနရာေလး
စိတ္ရႈပ္စရာဆိုတာေတြးခ်ိန္မရွိေအာင္
အခ်ိန္ၿပည့္အလုပ္ေတြနဲ႔
ကြယ္ကာကုသေပးခဲ့တဲ့ေနရာေလး..
မင္းရင္ခြင္ေသးေသးေလးကိုလြမ္းတယ္
အလူမီနီယံတံခါးတစ္ခ်ပ္ကိုဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီဆို ကိုယ္ပိုင္ကမၻာတစ္ခုလိုၿဖစ္သြားေစတဲ့ ကၽြန္ မအလုပ္လုပ္ရာ ရံုးခန္းကေလး။တၿခားလူေတြဘယ္လုိပဲၿပားပန္းခတ္မွ်ေအာက္မွာလႈပ္ရွား ေနေန ကၽြန္မကေတာ့တံခါးေလးတစ္ခ်ပ္ပိတ္လိုက္တာနဲ႔အာရံုေတြၿဖန္႕က်က္လို႔ရတဲ့ေနရာ တစ္ခုၿဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ကြန္ပ်ဴတာေရွကထိုင္ၿပီး အင္တာနက္ကြန္ယက္နဲ႔အတူစီးေမ်ာမလား။ စားပြဲေပၚမွာၿပန္႔က်ဲမို႔ေမာက္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာအတုိင္းအေတြးကြန္ယက္ ၿဖန္႔က်က္လုိက္သြားမလား။ဒီဇိုင္းစာရြက္ေတြ၊စာမူပံုေတြ၊စာအုပ္ပံုေတြ၊ၿပႆနာပံုေတြထဲမွာ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ခဲ့သည့္တိုင္ အဲဒီေန႔ရက္ေတြနဲ႔ေနရာေလးကိုေတာ့သတိရေနတုန္း။

အလုပ္ခန္းေလးနဲ႔အတူ ကၽြန္မနဲ႔အလုပ္တူတြဲလုပ္ခဲ့ၾကဖူးတဲ့စာေပေမာင္ႏွမေတြ .. မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္းသတိရပါတယ္။

(င)
မိတ္ေဆြ တဲ့
စိတ္ေစတနာမပါပဲ
တစ္ဆစ္စာလွ်ာဖ်ားကိုအသံုးၿပဳ
ေဝါဟာရတုေတြခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔
ငါ့ရဲ႕ေန႔ေတြကိုက်န္းမာေရးေကာင္းေစခဲ့သူမ်ား
သင္တို႔အား ငါေကာင္းခ်ီးေပးပါရေစ။

က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတတ္တဲ့ကၽြန္မကို ဖုန္းဆက္လိုက္တိုင္း မေသေသးဘူးလားလို႔ ေခတ္သစ္လူမမာေမးနည္းနဲ႔ေမးတတ္တဲ့အၾကည္ေတာ္၊မေနာ္ အားရင္ဒီဖက္ေလွ်ာက္ခဲ့ဥိး လို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီးသူက် လမ္းမေလွ်ာက္တတ္သလိုေခၚ တဲ့ ကိုသွ်ီ(သူမ်ားေတြကေတာ့သူ႔ကို အစ္ကိုေအာင္လို႔ေခၚၾကတယ္။ကိုယ္ကေတာ့ရိုင္းရာ က်မွာစိုးလို႔မေခၚပါဘူး. :P)..။ နင္က သမီးလွလွေလးေတြမွ ကိုသွ်ီ႕လိုေမြးမထားတာ သား ခ်ည္းပဲ ဆိုေတာ့နင့္ဆီလာမလည္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ကိုေဇာ္သက္ေထြး၊လာလိုက္ရင္ ဖင္ပူ ေအာင္မထိုင္ရေသးဘူး ကန္႔သတ္ခ်ိန္နာရီကိုတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ (ထိုက္ထိုက္ကန္႔သတ္ေပး လိုက္တဲ့အခ်ိန္အတိုင္းၿပန္ေၿပးဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့) ကိုမ်ိဳးမင္းယု(မ်ိဳးကိုမ်ိဳး)၊သတင္းေပါင္းစံု ကိုဟုတ္တာေရာမဟုတ္တာေရာအကုန္သယ္လာတတ္တဲ့ေဝမွဴးသြင္၊ကၽြန္မနဲ႔ အသြင္လဲမ တူပါပဲ ညီအစ္မေတြလိုခင္ေနၾကတဲ့ မမသည္း(ခင္လိမၼာ)၊မခ်ိဳ(ခင္ခ်ိဳခ်ိဳဦး)၊ဝင္းမာ၊သီတာစိုး သူတို႔နဲ႔အတူ တစ္ေနရာကေနတစ္ေနရာကူးၿပီးသူတို႔ရဲ႕ သတင္းသမားဘဝကို ေဘးက လိုက္ထိုင္ၾကည့္ေလ့လာခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔ရက္ေတြ။

သူတစ္ပါးကဥိးေႏွာက္ေဖာက္စားထားတာကို.ခံထားရလို႔လားမသိဘူး….တစ္ေန႔တၿခားအရြယ္နဲ႔
မမွ်ေအာင္အိုစာလာတဲ့..အဖိုးၾကီးရုပ္ကေလးနဲ႔..ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္..စိတ္ဓါတ္ၿမွင့္တင္ေရးလုပ္တဲ့
အေနနဲ႔ကိုယ့္ကိုအန္တီလာလာေခၚဖို႔ၾကိဳးစားတတ္တဲ့.ေမာင္သစၥာ(သစၥာပိုင္စိုး)၊ရုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ လူေတြကိုကေလာင္တစ္ ေခ်ာင္းနဲ႔အမိအရႏွိပ္စက္တတ္လို႔ တစ္သက္စာ ဘီတီဘီတီဗန္ဗန္ ဆိုတဲ့သံစဥ္နဲ႔တြဲမွတ္မိ ခံရေအာင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ခုထိလည္း နင္မေၾကာက္ရင္ငါ့အေၾကာင္းေရးလုိက္ေပါ့…လို႔ၿခိမ္းေခ်ာက္သံနဲ႔ဆိုတဲ့…ကိုမင္းလူ..၊အၿမဲတမ္းလို
အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္ၿပီး..ေသာကေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားအၿမဲၿပံဳးခ်ိဳစြာေနတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလူပန္႔ငယ္။

(စ)
ေရာင္စဥ္တံလွ်ပ္ေတြအထပ္ထပ္နဲ႔

ေရၾကည္သန္႔ေတြကိုငတ္မြတ္ခဲ့ေသာေန႔ရက္မ်ားမွာ

ငါ့ေကာင္းကင္ေတာင္ၾကားလမ္းကအလင္းတခ်ိဳ႕
ငါ့ရင္ကိုဆို႔နင့္ေစခဲ့ဖူးတယ္

ေၾကကြဲလြယ္တယ္ဆိုေပမယ့္
ေမ့ေတာ့မေမ့လြယ္ခဲ့ၿပန္ပါဘူး။

သူ႔အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ထမင္းခ်ိန္ထမင္း ၊ေကာ္ဖီခ်ိန္ေကာ္ဖီ တစ္ခုခုလုပ္ေကၽြးတတ္ၿပီး လူကိုၾကည့္လို႔အားမရရင္ အားေဆးပါတိုက္လိုက္ေသးတဲ့၊ေဆးရံုအေရးေပၚတင္လိုက္ရၿပီ ဆိုအနားကေန ေစာင့္အိပ္ေပးတတ္တဲ့ မသႏၱာ၊ပင္ပမ္းမယ့္အလုပ္ဆို ေလေတာင္မခၽြန္စား တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တစ္ခါထြက္ထိုင္ဖို႔အတြက္ကားနဲ႔ပင့္ယူရတတ္ေပမယ့္ သူအလုိရွိ ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိခ်ိန္ၿဖစ္ၿဖစ္ေရာက္လာတတ္တဲ့ မေဆြ(ကိုတာရာမင္းေဝေတာင္သူ႔ကို ေမွာ္ဆရာရဲ႕ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ေရးထားေသးတယ္)၊ ကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေမြးစမ္းပါဟယ္ ငါတုိ႔လည္း ရွိေနတာပဲ အကုန္ဝိုင္းေမြးေပးမွာေပါ့ ဆိုၿပီး ကေလးေမြးေတာ့ တစ္ေကာင္မွအနားမွာမရွိတဲ့ ေဆး(၂)ကခ်စ္လွစြာေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား၊(ယံုစားမိေတာ့လဲ ကေလးတစ္ေယာက္အဖတ္တင္တာေပါ့ သူတို႔ကိုေတာင္ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာ..အဲဒီထဲက ဒီ ဘေလာ့ကိုလာလာဖတ္ေနတဲ့ မီေရ အားလံုးကိုၾကံဳရင္ၿပန္ေၿပာၿပေပးပါ။သတိတရေက်းဇူး တင္ရွိေနေၾကာင္း…)


အခ်ိန္ေတြက တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔။ အခ်ိန္ဆိုတာ တကယ္အကုန္ၿမန္တတ္တဲ့အရာလား။ မေရြ႕ တေရြ႕နဲ႔ တကယ္ပဲမေရြ႕ႏိုင္တတ္တဲ့အရာေလလား။စိတ္ေတြရဲ႕ေစစားရာေတြအတိုင္းေရြ႕ ေမ်ာရင္း သတိရၿခင္းေတြက တားမႏိုင္ဆီးမရ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာတဲ့အခါ ငါဘယ္မွာရြာခ်လိုက္ ရေတာ့မလဲ…………….။ေက်ာက္ထက္အကၡရာေတြထြင္းထု၊စကားလံုးအစုစုေတြက ငါ့ကို လိုက္လံစိုစြတ္ေစခဲ့ၿပီ။မနက္ၿဖန္မွာမင္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ မနက္ခင္းရဲ႕အလင္းေတြကိုလဲ ငါမလိုခ်င္ပါဘူး။အစတည္းက ဘာလို႔ အရာရာကိုၿငင္းမထုတ္ႏိုင္ခဲ့ရတာတဲ့လဲ။ခုေတာ့….. သူေရးခဲ့တဲကဗ်ာေလးတစ္စကၿဖင့္ သတိရေၾကာင္းေတြကိုေၿပာၿပေစခဲ့ၿပီ။


ကဲ....ေမွာ္ဆရာ
အပိုင္းပုိင္းအထစ္ထစ္
သကၠရာဇ္တုိ႔ မၿပိဳခင္မွာ
သုည တစ္လံုးပဲရွိတဲ့
သူ႔ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေပးပါ ၊၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ပဆစ္အိမ္ ဝကၤပါပ်က္ နကၡတ္ပ်ံရာည
ငါ.....သူ႔ကို သတိရေၾကာင္း
ေျပာျပေပးပါ......၊၊ ၊၊
မေနာ္ဟရီ


32 Comments:

Zephyr said...

ကဲ....ေမွာ္ဆရာ
အပိုင္းပုိင္းအထစ္ထစ္
သကၠရာဇ္တုိ႔ မၿပိဳခင္မွာ
သုည တစ္လံုးပဲရွိတဲ့
သူ႔ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေပးပါ ၊၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ပဆစ္အိမ္ ဝကၤပါပ်က္ နကၡတ္ပ်ံရာည
ငါ.....သူ႔ကို သတိရေၾကာင္း
ေျပာျပေပးပါ......၊၊ ၊၊

..ဒီကဗ်ာေလးကုိလည္းလြမ္းဆြတ္လိုက္ပါတယ္ ... တလက္စတည္း ....။ မိတ္ေဆြေတြဆံုေတြ႕စတုန္းက ခြဲခြာရလိမ္႔မယ္လို႕ မေတြးမိခဲ႔ၾကတာကိုက လူတိုင္းရဲ႕အားနည္းခ်က္ပါ ...။

ေတြ႕ဆံု ၾကံဳကြဲတာကလည္း မေတြ႕မဆံုမၾကံဳမကြဲတာထက္ေတာ႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႕ပဲေတြးလို္က္ပါတယ္ ...။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစအမေရ ...။

မဒါတို႕ကေတာ႔ အကိုေအာင္ ဆိုပဲ ... ေျပာင္းျပန္ေတာ႔ မၾကားေလာက္ဖူးထင္ပါရဲ႕ ... :).


With Peace
Z

အိျႏၵာ said...

ကဲ....ေမွာ္ဆရာ
အပိုင္းပုိင္းအထစ္ထစ္
သကၠရာဇ္တုိ႔ မၿပိဳခင္မွာ
သုည တစ္လံုးပဲရွိတဲ့
သူ႔ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေပးပါ ၊၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ပဆစ္အိမ္ ဝကၤပါပ်က္ နကၡတ္ပ်ံရာည
ငါ.....သူ႔ကို သတိရေၾကာင္း
ေျပာျပေပးပါ......၊၊ ၊၊

(မမေရ ဇက္ဦးသြားလဲေျပာမွာပဲ...)


အလြမ္းေတြ စြတ္စိုထိုင္းမိႈင္းေနလိုက္တာ..မမရယ္..
ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းကို ဘာကိုမွမၾကည့္ပဲ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတဲ့ မမ မ်က္၀န္းေတြကို ျမင္ေယာင္လာပါတယ္..။

အလြမ္း...
(ဒီစကားလံုးက လူႀကိဳက္သိပ္မ်ားတာပါ..။)
တေျမ႔ေျမ႔တမ္းတေနတတ္တာတဲ့..

သတိရတယ္...
အမွတ္တထင္၇ွိေနတာ..

သတိတရလြမ္းဆြတ္မိေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့...

အဲဒီ့ေၾကကြဲျခင္းက လိႈက္လွဲနင့္နည္းလြန္းေနေတာ့မယ္..။

မမေရ..

ေနေကာင္းေအာင္ေန ေနာ္..။

ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့

အိျႏၵာ
( ဟုတ္တယ္ z ေရ ကိုေအာင္ )

thitkaungeain said...

ငါ့အမ ခနခနေနမေကာင္းျဖစ္ျဖစ္ေနတာ
ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိတာ ခုမွသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္
လက္စသတ္ေတာ့ ရြာသားေႏွာက္ယွက္ေနတာကုိ

thitkaungeain said...

လြမ္းခြင့္ရတာနဲ႔ တေယာက္ကလည္း တေမွာင့္၀င္လြမ္းေနျပန္ျပီ
မၾကီးမငယ္နဲ႔လြမ္းႏုိင္ၾကပါေပ့
ေတြ႔ရင္ေတာ့ျဖင့္လြမ္းေအာင္ခ်ြဲဂုိဏ္းသားေတြ ပီသပါေပတယ္

အိျႏၵာ said...

ဘာမနာလိုျဖစ္ေနတာလဲ...

လြမ္းတာေတာင္..ဗီဇာေလွ်ာက္ရမလိုပဲ...

ကိုယ့္ဒီမိုကေရစီနဲ႔ကိုယ္လြမ္းတာ...

မမေရ..သူကျဖင့္ ခုပဲ အလြမ္းေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္သတဲ့....

ပစ္ခၽြဲခၽြဲႏိုင္ေနမွာပဲေနာ္လို႔ေျပာထားတယ္

WWKM said...

မိုက္တယ္ဗ်ာ.. း)
ေမခေရ..
မီးလည္းပုသိမ္မွာ တစ္နွစ္ေလာက္ေနခဲ႔ဘူးတယ္..
ျမိဳ႕လယ္လမ္းဆံုနားက သန္ျမန္သူသြားေဆးခန္းမွာ
ေမာင္က ေဆးခန္း ၁နွစ္ေလာက္သြားတိုင္ခဲ႔ေသးတယ္
ေလ.. ပုသိမ္ျမိဳ႕ကေလးကေပ်ာ္စရာေလးပါ.ပုသိမ္ ညေစ်းေလးကိုလဲလြမ္းတယ္...

မိန္းထဲမွာ အတူတူေက်ာင္းတက္ခဲ႔တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေလး
ေတြကို လြမ္းသြားျပီ... း(

က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစရွင္.
၀ါ

မယ္႔ကိုး said...

မရဲ ့ အလြမ္းေတြကို ၾကားနာသြားပါတယ္။

မ ေနေကာင္းလို ့ စာမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစ...

ကိုလူေထြး said...

ဖိုးစိန္ဆီမွာ အသစ္တင္ထားတယ္ေျပာလို႕ လိုက္လာခဲ့တာ...

"ေသခ်ာတာက နိဗၺာန္ဘံုရယ္လို႔မရွိခဲ့ရွာတဲ့ကေလးေတြေရွ႕မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔က ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာနိဗၺာန္ဘံု ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို မ်က္ရည္ေတြနဲ႔မဆိုခဲ့သင့္ဘူး မဟုတ္လား။"

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီကေန႕ပဲ မခ်ိဳသင္းအိမ္မွာ အဲဒီသီခ်င္း သြားဆိုျပခဲ့တာ...

းဝ)

Yu Ya said...

စာေတြ အမ်ားၾကီးဖတ္သြားၿပီး ဗဟုသုတေတြ ယူသြားပါတယ္။ က်န္းမာရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ့ပါေစ။

ေက်းဇူးတင္စြာၿဖင့္
yu ya

kay said...

ေနဆူးသစ္က.. ေပၚတင္ မေအာ္တာ ေနမွာပါ။
ဒါမွ မဟုတ္.. ဒန္အိုးေခါက္တဲ့ အခ်ိန္.. ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေရာက္ေနလို႕ျဖစ္မယ္။ း))

Sein Lyan Tun said...

ဝါးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

ဝါးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး


သူမ်ားေတြ ဥသြားၿပီးးးးးး


နက္က်သြားတာ.... မဂ်ဳနဲ႔စကားေၿပာရင္းနက္က်သြားတာ...

ဒီလိုအၿဖစ္ၿဖစ္မယ္ဆိုတာႀကိဳတင္ေနလို႔ တစ္ေနကုန္ ရင္တထိပ္ထိပ္နဲ႔ေစာင့္ေနတာ.... အသက္ေတာင္မရွဳဖူး.. မဂ်ဳကေၿပာတယ္... မႀကီးမနက္ဖန္မွတင္ၿဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး....

ခုစိတ္မခ်လို႔တက္လာတယ္... ကိုယ္ကေနာက္က်သြားၿပီး။။

ဒါေပမယ့္ တစ္ပါပဲ... သုညကိုၿဖဳတ္ထားလိုက္ရင္...
ငိုေနတာႀကာေနရင္သူမ်ား ဥ သြားဦးမယ္

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

လင္းဒီပ said...

သတိရျခင္းေတြကို က်ဲခ်လိုက္တယ္..
ေကာင္းကင္ဆီ တိမ္ေတြဆီ
ျမစ္ေတြဆီ ပင္လယ္ေတြဆီ
မိတ္ေဆြတို႕ရယ္
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ဘူး
ငါ့သတိရျခင္းမွာ ထပ္တူ စိုစြတ္ၾကပါေတာ့...။

Sein Lyan Tun said...

သတိတရ လြမ္းေနတာလားမႀကီး...


ခုလြမ္းစာေတြ ေတးဖြဲ႔သီကံုးေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ေနရာကို

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သတိတရလြမ္းေႀကာင္းဖြဲ႔ရင္ရဦးမယ္ေနာ္...


စာေရးခ်ိန္ သာလိကာလိုလာလာေႏွာက္ယွက္ႀကတဲ့ စီဘံုးမန္ေနဂ်ာႀကီးနဲ႔တကြ အေပါင္းအပါေတြကိုေပါ့... း)


ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာနိဗာန္ဘံုကို ဒီေန႔ပဲ ညည္းၿဖစ္ေသးတယ္... မနက္ဖန္အတြက္ေပါ့...


ေက်ာင္းကိုလဲလြမ္းသြားမိပါရဲ႔...

“အသည္းပန္း” ကိုပါအဆစ္လြမ္းသြားပါတယ္...

သတိရလြမး္ဆြတ္ေႀကာင္းဖတ္ေတာ့

လြမ္းဆြတ္သတိရမိသြားၿပန္ပီး


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္

ဖိုးစိန္

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ကိုယ္ လြမ္းဆြတ္ေအာင္ေရးတတ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း တခ်ဳိ႕အရာေတြကို သတိတရနဲ႔ လြမ္းသြားမိျပီ... ျပန္မလာ ေတာ့တဲ့တိမ္ေတြကိုလည္း သတိရေနမိတယ္...
(ကြ်န္ေတာ္အႏွစ္သက္ဆံုး စာေရးဆရာတေယာက္ကို တိမ္နဲ႔တင္စားမိပါတယ္)

ေမျငိမ္း said...

သတိရေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ စာေတာင္မေရးႏိုင္ေတာ့ပါ..:(

Julian said...

စကားခ်ီး။ က်မအိပ္မယ္ဆိုျပီး သူ႔အိမ္ေလးကထြက္ခဲ႔တာ ၁၉း၅၇ ။ သူ႔အိမ္ေလးထဲမွာ သူလြမ္းရသမွ်ေတြစေျပာျပခ်ိန္က ၂၀း၀၅။ ၈ မိနစ္ဘဲျခားခဲ႔တာ ။ က်မ အိပ္ယာကတေရးနိုးေတာ႔ ၁၄ေယာက္ေတာင္ ဧည္႔သည္ေတာ္မွတ္တမ္း ေရးထိုးျပီးသြားၾကျပီ ။ ဒါကလည္း သူေျပာေျပာေနက် ကံၾကမၼာၾကီးဆိုတာနဲ႔ဆိုင္သလိုလို မဆိုင္သလိုလို။

စာကိုယ္ ။ ရင္ကိုထိေသာစာေၾကာင္းမ်ား........
"ဘဝတစ္ခု ၿပိဳက်မသြားခင္ ၊ က်ားကန္ထိန္းသိမ္းေပးခဲ့ရာ ေနရာေလး ၊ စိတ္ရႈပ္စရာဆိုတာေတြးခ်ိန္မရွိေအာင္ အခ်ိန္ၿပည့္အလုပ္ေတြနဲ႔ ၊ ကြယ္ကာကုသေပးခဲ့တဲ့ေနရာေလး.. မင္းရင္ခြင္ေသးေသးေလးကိုလြမ္းတယ္။ .....
ေရာင္စဥ္တံလွ်ပ္ေတြအထပ္ထပ္နဲ႔ ၊ ေရၾကည္သန္႔ေတြကိုငတ္မြတ္ခဲ့ေသာေန႔ရက္မ်ားမွာ၊ ငါ့ေကာင္းကင္ေတာင္ၾကားလမ္းကအလင္းတခ်ိဳ႕ ငါ့ရင္ကိုဆို႔နင့္ေစခဲ့ဖူးတယ္၊ ေၾကကြဲလြယ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ၊ ေမ့ေတာ့မေမ့လြယ္ခဲ့ၿပန္ပါဘူး။......"

ငါ႔အတြက္ေတာ႔ဒီမွာျမန္မာဆိုတာေတာင္မသိတဲ႔ငါ႔အလုပ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကို ကံ႔ေကာ္ျပည္ၾကီးအေၾကာင္း ငါတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ယံုၾကည္မႈ အယူသီးမႈေတြ ခဏခဏေျပာလြန္းလို႔ သူတို႔အလြတ္ရေနျပီ :D ။

စကားမစပ္။ မသႏၱာနဲ႔မေဆြကိုဒီစာဖတ္ျပီးတူတူလြမ္းလိုက္ပါတယ္။

အဆံုးသတ္။ တကယ္ေတာ႔လြမ္းခြင္႔ရတာကိုကကံေကာင္းေနျပီ။



ဂ်ဴ

စကားခ်ပ္။ ေနေကာင္းျခင္းမေကာင္းျခင္းဟာငါ႔အတြက္ေတာ႔စိတ္နဲ႔တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်တယ္။ ရွင္႔အတြက္ေတာ႔ အဲဒီသီအိုရီမွန္မမွန္မသိဘူး။ ငါေနမေကာင္းဘူး :(

အိုင္လြယ္ပန္ said...

ကဲ....ေမွာ္ဆရာ
အပိုင္းပုိင္းအထစ္ထစ္
သကၠရာဇ္တုိ႔ မၿပိဳခင္မွာ
သုည တစ္လံုးပဲရွိတဲ့
သူ႔ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေပးပါ ၊၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ပဆစ္အိမ္ ဝကၤပါပ်က္ နကၡတ္ပ်ံရာည
ငါ.....သူ႔ကို သတိရေၾကာင္း
ေျပာျပေပးပါ......၊၊

ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ ...
အဲဒီကဗ်ာပိုဒ္ေလးက ထြက္လာတဲ႔
သတိရၿခင္းေတြက လည္း စြတ္စိုထိုင္းမႈိင္းလို႔ ...

မီယာ said...

မေနာ္ လြမ္းစရာ သတိရစရာေတြ တပုံတပင္ႀကီးေနာ္ ေနရာေဟာင္းကုိ လြမ္းေပမယ့္လည္း လူႀကီးေတြ ဆုံးမသလုိ ေတာ္ရာမွာေန ဆုိတဲ့စကားေလးနဲ႔ တခါတေလ ေျဖသိမ့္ရတာပဲ

tin min htet said...

လြမ္းေတာ္မူဖို႔ စာကိုစီတယ္ .. ဆိုလား

ေဒါက္တာထြန္းခင္ကိုေတာ့ မွတ္မိေသးတယ္။ သူ႔အတန္းဖက္ေတြ အၿမဲတန္းေရာက္ေနေတာ့၊ သူ႔ကိုလဲ မဂၤလာပါဆရာ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေနေတာ့ သူ႔တပည့္မွတ္ေနတာ။ တရက္ သူ႔အတန္းအျပင္ စာထိုင္ဖတ္ေနေတာ့ (တကယ္က မေဟသီေလာင္းကို လာေစာင့္ေနတာ) "တယ္ဟုတ္ပါလား၊ စာေတြဘာေတြ ဖတ္လို႔" ဆိုၿပီး စာအုပ္ယူၾကည့္မွ၊ သူ႔တပည့္ မဟုတ္မွန္း သိသြားတာ :P

သက္ပိုင္သူ said...

မမေနာ္ရဲ႕
အေရးအသားေလးေတြကလည္း သြက္ပါ့..
သတိရစရာေတြကလည္း မ်ားပါ့ေနာ္

မိုးခါး said...

အရမ္းၾကိဳက္တယ္ မမေနာ္ေနာ္ေရ း)
တကယ္ပါ
လြမ္းသလိုလိုျဖစ္သြားေသးတယ္
ဘာရယ္ေတာ့မသိဘူး
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ေနာ္ ..

April said...

မ..ကေတာ့ေနာ္..ထိလိုက္တိုင္းေရႊျဖစ္တယ္..

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..
မိုးေန

tg.nwai said...

မေနာ္ေရ..လြမ္းလုိက္တာ..ဘယ္လုိအခ်ိန္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္..ဘယ္သူ႔ေက်ာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္..ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ိန္ေလးေတြအတြက္ေတာ႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ခ်င္းက အတူတူပါပဲေလ..။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ပဆစ္အိမ္ ဝကၤပါပ်က္ နကၡတ္ပ်ံရာည
ငါ.....သူ႔ကို သတိရေၾကာင္း
ေျပာျပေပးပါ......၊၊ ၊၊

မေနာ္လြမ္းေတာ႔ သိပ္ဖတ္လုိ႔ ေကာင္းတဲ႔စာတပုဒ္ထြက္လာတယ္.. ဒါေပမယ္႔ ..ေနေကာင္းေအာင္ေနေနာ္ မေနာ္..

ခ်စ္တဲ႔
tg

ေႏြဆူးလကၤာ said...

ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒါဟာ အိပ္မက္ဆိုးေတြနဲ႔ ေမွာ္၀င္ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးတစ္ခုပဲ... အရာရာဟာ လြမ္းဆြတ္စရာမပါပဲ စနစ္တက် စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ တည္ေဆာက္ထားတဲ႔ ေနာင္တေတြနဲ႔ နာက်င္စြာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းထားရစ္ခဲ႔တဲ့ ဘ၀တစ္ခုေပါ့ ... အားလံုးေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ား လို႔ ေထာင္ထဲကလို မေအာ္ရံုတမယ္ပါပဲ ...

Moe Myint Tane said...

အလြမ္းတဲ႔...

အသည္းတစ္ျခမ္း အလြမ္းနဲ႔ျပီးတယ္..

က်န္တစ္ျခမ္းေကာ...

ေနာက္လာမယ္႔အလြမ္းေတြကို ငံ႔လင္႔လို...

ကဲ..

အတိတ္၊ပစၥဳပန္၊အနာဂတ္ ဒီသံုးရပ္စလံုး..

ကုိယ္မွာ အလြမ္းနဲ႔ျပီးတယ္...။

တကယ္တမ္း ေသြ႕ေျခာက္မႈကင္းမဲ႔ေလာက္ေအာင္ ဆြတ္ဆိုေနတတ္လြန္းေတာ႔လည္း....

ဘ၀မ်ားစြာ လြမ္းၾကရဦးမယ္...။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္

emayarKhin said...

မ..ကုိသတိရလို႕လာရင္း
မ...ရဲ႕ သတိရေၾကာင္းေတြကုိ
အတိုးခ်ဖတ္သြားတယ္..သိလား...

Pyar said...

ေမ၀င္းေရ
ထပ္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္
ဒါေပမယ္႔ ရွင္ က်ဳပ္တို႔ကို သတိတရ ေက်းဇူးတင္တဲ႔ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (တကယ္လည္း ေက်းဇူးတင္သင္႔ပါတယ္ ဟဲဟဲ)
တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါ႔မယ္။
ရွင္လြမ္းတဲ႔ လူေတြ ေနရာေတြက က်ဳပ္နဲ႔ မတိုက္ဆိုင္ေပမယ္႔ ရွင့္စာကို ဖတ္ၿပီး အရမ္းလြမ္းလာမိတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ရွင္ရဲ႕ အလြမ္းေတြက သိပ္မျပည့္စံုဘူး၊ တစ္စံုတစ္ခု (တစ္စံုတစ္ေယာက္) က်န္ေနသလားလို႔။
မီ

ေဆာင္းယြန္းလ said...

သတိရစရာသိပ္ေကာင္းတဲ့ အမိေၿမအေၾကာင္းကို သိပ္ကိုသတိရတတ္တဲ့လူတေယာက္ကေရးထားလို႔လားေတာ့မသိဘူး ဖတ္ရတဲ့သူမွာလည္း သတိရစရာေတြသိပ္မ်ားသြားတယ္မေနာ္ေရ

mysterysnow said...

မေနာ္ေရ
ဒီပို႔စ္ေလးကိုေတာ့ အရမ္းၾကိဳက္ပါတယ္....
သတိရစရာေတြ ေျပာျပလို႔ မကုန္ေအာင္ကို ရွိေနတတ္ပါတယ္...

ႏွင္းနဲ႔မာယာ

ေဇာ္ said...

ေဒၚေလးေမ
( နာမည္အရင္းထဲက ဒီတစ္လံုးကုိ သတိတရနဲ႕ က်ေနာ္ ေခၚပါရေစ။ )

က်ေနာ့္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ထဲက ေဖးဘရိတ္ စာေရးဆရာမုိ႕လုိ႕လား မသိဘူး။ ေဒၚေလးေရးသမွ် က်ေနာ့္ကုိ ပုိျပီး ခံစားမိေစတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ တက္ခဲ့တာပါ။ မာစတာ ေအာဖ့္ အီးေမဂ်ာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေလးေျပာသလုိ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး အဲ့တုန္းက။ ခုမွ ေဒၚေလးေျပာမွ ျပန္ေတြးလုိက္မိတာ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ အရမ္းလြမ္းသြားျပီ။ =(

summer said...

မနက္ၿဖန္မွာမင္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ မနက္ခင္းရဲ႕အလင္းေတြကိုလဲ ငါမလိုခ်င္ပါဘူး။
အရမ္းၾကိဳက္တယ္ အမ။ အရမ္းလည္း လြမ္းသြားတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..

Phyu Ei Thein said...

အရမ္းသတိရသြားၿပီ။ ဒဂံုေဆာင္ေနာက္ကလမ္းကျဖတ္ရင္ အေဆာင္ေပၚကေနေအာ္ခံရတာေတြ၊ ေဒါက္တာထြန္းခင္အတန္းဆို မလြတ္ေစရဘူး။
ဟဲဟဲ ေဒါက္တာစိန္ထြန္းအခ်ိန္ဆိုရင္လည္းမလြတ္ေစရပါဘူး။
နည္းနည္းေတာ့အိပ္ငိုက္တာေပါ့ေနာ္။
ကိုပုဆိုင္က ထမင္းေက်ာ္၊ အင္း၀ကန္တင္းက ထမင္းေပါင္း၊ ေတာင္ငူကန္တင္းက ေကာ္ရည္၊....အေဆာင္ဒင္နာေတြ၊ အဲဒီသတိရစရာေတြနဲ႔အတူ မေနာ္ဟရီ၊ ေနဆူးသစ္၊ ညီဆင္းသစ္၊ .........တို႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြ ၊
ဟင္း..... အသစ္ေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။