Sunday, October 20, 2024

ကိုလြမ္းေဝနိုင္ (ကိုတင္ကို) ဆုံးတာ16th Jan 2024 မွာ ၅ႏွစ္ျပည့္ခဲ့တယ္။  စတင္ဖြံ့ၿဖိဳးလာတဲ့ စာနယ္ဇင္းအလုပ္ေတြကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္ သူက တက္ႂကြစြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ပဲ။ တခ်ိန္တုန္းက ေပၚျပဴလာ ဂ်ာနယ္တိုက္ ဆိုတာ သူ႔ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမဟုတ္နိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ေၾကာင့္သာ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ရဲ့ ေဖာင္ပိတ္ရက္ေတြမွာ ကိုယ္ေတြပါ တ႐ုန္း႐ုန္းးရွိေနခဲ့တာ။ လူေတြစုံၿပီး အသံေတြေဝစီ ဆူညံေနတဲ့ ညေနခင္းေတြဟာ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္ ေဖာင္ပိတ္ရက္ေတြပဲ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာဟိန္းလတ္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ကိုလြမ္းေဝနိုင္က တာဝန္ခံအယ္ဒီတာ၊ ကိုမ်ိဳး (ျမန္မာစာ)က အယ္ဒီတာ၊ ေနာက္ အဲဒီမွာ အမ်ိဳးသမီး အယ္ဒီတာေလး ၂ေယာက္ရွိေသးတယ္။ ၂၀၂၁ က စလို႔ အခန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ မွတ္ဥာဏ္က မ်က္ႏွာေလးေတြျမင္ေယာင္ေနေပမယ့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္နာမည္ကိုေတာ့ ျပန္ထုတ္မေပးေတာ့ဘူး။ 


ညေနေစာင္းက စလို႔ လူေတြတဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၿပီ။ စာမူေတြလာေပးၾကတယ္။ ပုံေတြလာေပးၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တေပါက္ ဆူညံေအာ္ဟစ္ ျငင္းခုံ ေျပာဆိုေနတဲ့ အခ်ိန္နာရီေတြထဲမွာပဲ အယ္ဒီတာေတြဟာ သူတို႔အလုပ္သူတို႔ ၿပီးေအာင္လုပ္သြားတယ္။ အေရးေပၚလိုတဲ့စာမူေတြကို ေရာက္ေနတဲ့သူေတြထဲကလည္း တထိုင္တည္း ခ်ေရးေပးနိုင္ၾကတယ္။ လိုတဲ့ပုံကို တစ္ထိုင္တည္း ေကာက္ေရးေပးနိုင္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းၿပီး အလုပ္ေတြလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ ညေနခင္းေတြပဲ။ သူတို႔ေတြညဘက္ထိ က်န္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ညေနေစာင္းရင္ျပန္တာပါပဲ။ ညနက္တဲ့ထိ ေနခဲ့ၾကသူေတြဆီကေနေတာ့ လြမ္းစရာညပုံျပင္တခ်ိဳ႕ကို ျပန္ေတာင္း ထုတ္ၾကည့္လို႔ရနိုင္မယ္ထင္ပါရဲ့။ 

တကယ္ေတာ့ ကိုလြမ္းေဝနိုင္ကို ကိုတင္ကိုလို႔ စေခၚၿပီးသိခဲ့တာပါ။ သူလြမ္းေဝနိုင္ ကိုယ္မေနာ္ဟရီျဖစ္မွသိၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေတာင္ငူေဆာင္ ကင္တင္းမွာ စသိခဲ့ၾကတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ တကယ္က ဒႆနိကေဗဒအတန္းေတြနဲ႔ နီးတဲ့ ဝိဇၨာကင္တင္းလည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲ။ သူက ဒႆနိကေဗဒဌာနကကိုး။ အဲဒီမွာလည္း ဆရာလုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ စသိခ်င္းမွာေတာ့ သူက ေက်ာင္းတက္တုန္း။ သူက ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးေပမယ့္ အတန္းက်ငယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ခ်ိန္တည္းက က်ဴရွင္ဆရာေပါက္စ။ ေလာကမွာ စကားေျပာေကာင္းသူေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ ခဲ့ဖူးတယ္။ သူက်ေတာ့ စကားေျပာေကာင္းတယ္ရယ္လို႔ ဆိုနိုင္တဲ့ထဲမပါေပမယ့္ အေတာ္ေတာ့ ေပါက္ကရေတြ ရယ္စရာေတြေျပာတတ္တဲ့ထဲပါတယ္။ စကားေျပာတဲ့အခါ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးမပါပဲ ပြင့္လင္းရိုးသားမႈကိုခံစားရတယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ေတြစိတ္ရႈပ္လာရင္ အတန္းလစ္ၿပီး ဒႆနိကအတန္းေတြနားက ကင္တင္းဆီသြားတာပဲ။ အဲမွာ ဆရာဦးေအးေက်ာ္တို႔ ဆရာနႏၵသိန္းဇံတို႔ကိုလည္း ေတြ႕ရနိုင္တယ္ေလ။ အဓိကကေတာ့ ဆရာႀကီးေတြစကားဝိုင္းကို ေဘးဝိုင္းက ခိုးနားေထာင္တာထက္ ကိုလြမ္းေဝနိုင္တို႔ နဲ႔ ဝိုင္းၿပီး တဟားဟား ေပါက္ကရေတြေျပာ ရယ္ၾကတာပါပဲ။ ၿပီးရင္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ျပန္လာၾကတယ္။ ခုေနျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီအရြယ္က စိတ္ရႈပ္တယ္ဆိုတာ ဘာမွမွမဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ဘာမွမဟုတ္တာေလးေတြကိုေျပေစမယ့္သူေတြက အနီးအပါးမွာရွိေနခဲ့ၾကတယ္။

ေက်ာင္းေတာ္ထဲကေနေရြ႕လာၿပီး ေပၚျပဴလာမွာျပန္ဆုံၾကတယ္။ စာမူကို ဒိုင္ခံပို႔ရသူက ကိုယ္ဆိုေတာ့ အပတ္စဥ္လိုဆုံျဖစ္တယ္။ လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြကခုံပုေလးေတြေပၚထိုင္ရင္း ကမၻာႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ေတြကမၻာေလးရဲ့  update ေတြ တနင့္တပိုးေျပာခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ေန႔ရက္ေတြေပါ့။ တခါသား သူနဲ႔ ကိုေရႊဘုန္းနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာတက္ၾကတယ္။ စကားေတြမ်ားတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ စကားမေျပာၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာမူကက် ေပၚျပဴလာအခန္းဆက္ဆိုေတာ့ ဆက္ေပးေနေတာ့ ကိုယ္က အပတ္စဥ္စာမူသြားပို႔ရတယ္။ တိုက္ေရာက္ရင္ ကိုလြမ္းေဝနိုင္က ဟိုဟာႀကီးေရာ လို႔ ေမးတတ္သလို ဟိုကလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဟိုအေကာင္ဘာေျပာေသးလဲနဲ႔ စတယ္။ တစ္ရက္သား ေခ်ာင္းေတြအရမ္းဆိုၿပီး တိုက္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ( ကိုကို႔ကို လြယ္ထားတဲ့ ကိုယ္ဝန္ကလည္း အရင့္အမာနဲ႔ ) ဟိုဟာႀကီး ကဘာလုပ္ေနလို႔ နင္က လာရတာလဲဆိုၿပီး ဆူရင္းဆဲရင္း ကြမ္းရြက္ပုံေတြေဖ်ာ္တိုက္တာ။ သူတိုက္မွပဲ ကြမ္းရြက္ပုံဆိုတာ ေသာက္ရေကာင္းမွန္းသိခဲ့တာကို သတိရတယ္။ ခင္ဗ်ားလင္ကေလ ၊ ဟိုဟာႀကီးကေလ နဲ႔   ေနာက္ႏွစ္ေတြေက်ာ္သြားေတာ့ သူတို႔ပဲ ဟီးဟီးဟားဟားနဲ႔ ျပန္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ 

သူ ေပၚျပဴလာကေန ထြက္သြားေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း ေပၚျပဴလာဘက္ကို အေရာက္နည္းသြားေတာ့တာပဲ။ ကိုသၽွီသူေအာင္တို႔ ကိုမ်ိဳး တို႔ ညိဳသစ္ငယ္တို႔ ရွိေနတဲ့ကာလေတြမွာ ေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အရင္ ေခတ္ဦး ေပၚျပဴလာလို ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး။ ပုံမွန္ေနသားက်ေနတဲ့ေန႔ရက္ေတြကေန ႐ုတ္တရက္ သူလည္းေရြ႕ ကိုယ္လည္းေရြ႕ နဲ႔ ေရြ႕သြားလိုက္ၾကတာ ။ အရင္လို တပတ္တခါ ၊ ႏွစ္ပတ္ တစ္ခါေတြ ေဖာင္ပိတ္ရက္တိုင္း စာမူပို႔စရာမလိုေတာ့ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဟိုနိုင္ငံ ဒီနိုင္ငံ စ ကူးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္က ပိုဆိုးတာေပါ့။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ၆လစာေလာက္အလုပ္ေတြ တခါတည္းလုပ္ထားခဲ့ရတတ္ေတာ့ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္နိုင္။ သူနဲ႔ ဟိုထြက္ ဒီတိုက္ ေလာက္ပဲ ဆုံျဖစ္ေတာ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အရင္လို စကားဝိုင္းမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ဆုံျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒါက ကိုယ္ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္စ ရက္ တစ္ရက္ပဲ။ သူဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ဟဲ့ အဖြားႀကီး ငါတို႔ ကန္ေတာ္ႀကီးမွာရွိမယ္ လာခဲ့ တဲ့။ ( တခါတခါ သူက ကိုယ့္ကို အဲ့လိုေခၚတယ္။ ပြစိဗ်စ္ေတာက္အပူမ်ားလို႔ေခၚတယ္ ထင္တာပဲ ) ဟင္ ငါတို႔ ဆိုေတာ့ ဘယ္သူေတြပါလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုကိုႀကီး တဲ့။ အၾကည္ေတာ္ကိုေျပာတာပါ။ အၾကည္ေတာ္ကို ကိုယ္ေတြက ကိုကိုႀကီးလို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ အဲဒါက သူ႔ရဲ့အရင္ကေလာင္နာမည္တစ္ခုလည္းျဖစ္တယ္။  ဘာလုပ္ၾကမလို႔လဲ လို႔ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ေမးမိတယ္။ သူတို႔က ေသာက္ၾကမွာကို ကိုယ္က အတတ္သိၿပီးသားေလ။ သူက ဟဲ့ ဘာလုပ္ရမွာလဲ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္းေျပာမယ္ေလတဲ့။ ဖုန္းေပၚမွာတင္ ေအာ္ရယ္မိၾကၿပီး အဲဒီရယ္သံေတြကို ျပန္အမွတ္ရသြားမိတဲ့ အဖြားႀကီးေလးဟာ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ဆိုင္တန္းေတြဆီကိုေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ 

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီညေနမွာ အဲဒီကန္ေတာ္ႀကီးထဲက ဆိုင္ေလးမွာ လူသိပ္မမ်ားဘူး။ သုံးေယာက္တည္းနဲ႔ ေရပက္မဝင္ စကားေတြလုေျပာၾက၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူ႔အေၾကာင္း သူမ်ားအေၾကာင္း၊ ေလာကႀကီးအေၾကာင္း၊ ေလာကဓံအေၾကာင္း ။ အစုံ။ တခ်ိန္က ကိုယ္တို႔ထိုင္ေနရာေနရာကေန လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ကန္စပ္စားပြဲေလးမွာ စာထိုင္ေရးေနက် ကိုေအာင္မင္းသိမ္းကို သတိရတဲ့အေၾကာင္းလည္းပါသလို ခုေလာက္ ဟိုမွာလူစုံေနၿပီဆိုတာမ်ိဳးလည္းပါရဲ့။  (ခုဆို ပိုစုံၿပီေပါ့။ ဒီဘက္ကမ္းမွာသာ ခ်စ္ခင္သူေတြက်ဲပါးက်န္ခဲ့တာ။) 

ေမွာင္ရီသမ္းတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ ဖင္ႂကြေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ျပန္ပို႔ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ ကတိနဲ႔ ည ၈နာရီေက်ာ္တဲ့ထိ ဆြဲထားခဲ့တယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေသာက္တာလည္း အေတာ္မ်ားေနၿပီ။ ဘီယာပဲ ေသာက္တာဆိုေပမယ့္ သူတို႔ က မမူးဘူး ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကိုယ္ကေတာ့ သူတို႔အေနအထားကို စိတ္မခ်။ အတင္းအဓမၼေျပာေတာ့မွ ၈နာရီခြဲေလာက္မွာ ထၾကတယ္။ ကားငွားဖို႔လြယ္ပါ့မလားမသိဘူးလို႔ ေရရြတ္ေတာ့ ကိုကိုႀကီးက ကားပါတယ္တဲ့။ Best seller ဆရာႀကီးတေယာက္ကားပါတာမဆန္းပါဘူး။ သူပို႔မယ္ဆိုေတာ့ ပို႔ေပါ့။ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲ သူ႔ကားနဲ႔ သြားဖူးတာပဲ။ ကားနားေရာက္ေတာ့မွ ခါတိုင္းလို ဒရိုင္ဘာမေတြ႕ရဘူး။ ဒရိုင္ဘာ ဘယ္သြားေနလဲမသိဘူး ေခၚလိုက္ေလ ဆိုေတာ့ ကိုကိုႀကီးက သူေမာင္းလာတာတဲ့။ 

ျမတ္စြာဘုရား။ ကားစေမာင္းတာ မၾကာေသးတာ ေသခ်ာတဲ့ ကိုကိုႀကီး တေယာက္ကေတာ့ ကားေသာ့ေလး ထုတ္ၿပီး ကားတံခါးဖြင့္တယ္။ တက္တဲ့။ ငွယ္ … ငါ ကားငွား ျပန္လိုက္ပါ့မယ္ ဆိုေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီတဲ့။ မေၾကာက္ဘူးလားဆိုပဲ။ ငါ နင္ေမာင္းတဲ့ကားစီးရမွာ ပိုေၾကာက္တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာရဲလို႔ မေျပာလိုက္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုလြမ္းေဝနိုင္က သေဘာေပါက္တယ္။ ငါသူနဲ႔ အလာတည္းက စီးလာတာ။ ဒီေကာင္ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေမာင္းနိုင္ပါတယ္လို႔ အာမခံရွာတယ္။ ဟုတ္ဘူးေလ။ ခုက ေသာက္ထားတာေလ ဆိုေတာ့  ကိုကိုႀကီးက သူေမာင္းေနက်ပါတဲ့။ ကိုလြမ္းေဝနိုင္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ ေသလည္း ငါတို႔ တူတူေသၾကတာေပါ့။ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းမွာ ေသာက္ေသာက္လဲ ပါလာၿပီးနာမည္ႀကီးမွာ သုံးေလာင္းၿပိဳင္ဆိုၿပီး ... ေျပာလည္းေျပာ လာပါဟ ဆိုၿပီးကားေပၚ တြန္းထည့္လိုက္လို႔ ကားေပၚေရာက္သြားရတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ေနတဲ့ေနရာက သိပ္မေဝးဘူး။ ေနာက္ကေန ကိုယ္က မီးပြိဳင့္နီေနၿပီတို႔  ဟိုမွာ လူ . ကား ဘာညာ ေျပာေပးသတိေပးသြားရင္ေရာက္တယ္။ စိတ္ပူရမွာက သူက ကိုလြမ္းေဝနိုင္ကို ေတာင္ဥကၠလာျပန္ပို႔ရမွာ။ ၿပီးရင္ သူေနတဲ့ ေတာင္ဒဂုံကိုျပန္ဦးမွာ။ အေတြးေတြနဲ႔ အသံတိတ္ေနတဲ့ကိုယ့္ကို ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ဘုရားစာရြတ္ေနလား လည္းေမးၾကေသးတာ။ လူက ဘုရားစာမရြတ္အားဘူး။ လမ္းကို ျပဴးေနေအာင္ လိုက္ၾကည့္ေနရတာ။ ကိုလြမ္းေဝနိုင္ကေတာ့ ေပါက္ကရေတြဆက္ေျပာတုန္း။ ငါတို႔ သုံးေယာက္ တၿပိဳင္တည္းေသရင္က အဓိက အေၾကာင္းအရာေပါ့။ ရယ္ကလည္ရယ္ခ်င္ ေၾကာက္ကလည္းေၾကာက္ .. ဘယ္လိုအိမ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္မသိဘူး။ 

အိမ္ေအာက္မွာ ခဏေလာက္ရပ္ၿပီးစကားေျပာလိုက္ၾကေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ခါနီးေျပာသြားပုံက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ေသလည္း သုံးေယာက္ထက္နာမည္ႀကီးဦးမွာပါ တဲ့။ အဲ့လိုလူေတြ။ ကိုယ့္မွာသာ စိတ္ေတြပူၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ သူတို႔သက္ရွိထင္ရွားရွိေနေသးလား confirm လုပ္ခဲ့ရေသးတာ။ ခုက်ေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္လုံး မရွိၾကေတာ့ဘူး။ ငါတို႔ အတူတူေသၾကတာေပါ့ လို႔ ေျပာတုန္းကေျပာၿပီး တစ္ေယာက္စီ တစ္ေယာက္စီ လမ္းခြဲထြက္သြားလိုက္ၾကတာ ကိုလြမ္းေဝနိုင္က ဒီေန႔ဆို ၅ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ကိုကိုႀကီးကေတာ့ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ၂လ ရွိခဲ့ၿပီ။ 

သူတို႔ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနလဲလို႔ ေမးစရာမလိုပါဘူး။ ၿငိမ္းေအးရာမွာအတူရွိေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ေမးခ်င္တာက ဘာလို႔ ကိုယ္က က်န္ေနခဲ့တာရတာလဲ ဆိုတာပါပဲ။ 

#manorhary 

#16thJanuary2024 



တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တေယာက္ေယာက္အေၾကာင္း သတိတရနဲ႔ေရးရတယ္ဆိုတာက ခုလို စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေလးလံေနၾကတဲ့ကာလႀကီးမွာ တကယ့္ကို မလြယ္ကူပါဘူး။ အထူးသျဖင့္သတိရစရာပိုတဲ့သူေတြဟာ ပိုခ်ေရးရခက္တတ္တယ္။ စကားလုံးေတြ ျဖစ္ရပ္ေတြ ပလုံစီၿပီး အဲဒီပလုံစီေတြ ဒီအတိုင္းေလးက်န္ခဲ့တာ။ ဘာမွေဆာက္တည္လို႔မွမရပဲ။ ကိုလြမ္းေဝနိုင္အေၾကာင္းကို ေရးခဲ့တာ ၂၀၂၄ ႏွစ္စက။ ခု ျပန္ဖတ္ရင္းမွ တခ်ိဳ႕ေသာအေၾကာင္းအရာေတြျပန္ေပၚလာတယ္။ ခု ၾဆာဖိုးနိုင္လင္းက သူနဲ႔ကိုလြမ္းေဝနိုင္ တျခား ၆ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းဆိုမွ သြားသတိရတာ။

တေန႔သားထုံးစံအတိုင္း ၃၆လမ္းထိပ္ တက္စီကိုရပ္ခိုင္းၿပီး လမ္းေလၽွာက္ဝင္မယ္လုပ္တုန္း လမ္းထိပ္တင္ စာနယ္ဇင္းေတြတအုပ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ထိပ္ဆုံးက ကိုတင္ကို (ကိုလြမ္းေဝနိုင္)။ ကိုယ့္ျမင္တာနဲ႔ ” အေတာ္ပဲ မေနာ္ ၊ လာ လိုက္ခဲ့တဲ့ ” ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘယ္လဲလို႔ျပန္ေမးေတာ့ ၃၃လမ္းတဲ့။ အင္း ဒီေလာက္လူအုပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေလထန္ကုန္းသြားထိုင္ၾကမလို႔လား ေတြးလိုက္ေသးတာ။ အဲဒီေန႔က အဲဒီဘက္သိပ္ေျခဦးမလွည့္ေတာ့တဲ့ ဆရာဦးျမတ္သစ္လည္းပါတယ္။ ျမင္ေနက် သိပ္မဟုတ္တဲ့ ဦးျမတ္ခိုင္လည္းပါတယ္။ က်န္တာကေတာ့ ဒီတိုက္နားျမင္ေတြ႕ေနက်လူေတြေပါ့။ မွတ္မိသေလာက္က ကိုမ်ိဳးေလး၊ ကိုေက်ာ္သီဟ၊ ကိုဝင္းေက်ာ္၊ စသျဖင့္။ ဘာဆန္းလဲ။ ဒီလူေတြနဲ႔က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနက်ပဲဟာ။ မအူမလည္ေလးနဲ႔လိုက္သြားလိုက္တယ္။ ကားလမ္းကူးၿပီးမွ ကိုတင္ကိုက ငါတို႔ ေဝမႉးသြင္နဲ႔ခ်ိန္းရိုက္ၾကမလို႔တဲ့။ ငွယ္ လိုက္မိလား။ တိန္လိုက္မိလားမသိဘူး။ ဆက္ေျပာေသးတယ္။ နင္ပါေတာ့ အင္အားပိုေတာင့္တာေပါ့တဲ့။ အင္းေလ။ ဟုတ္မွာပါ။ သူတို႔ထဲလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ပါရွာတာကိုး ။ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ ေျပာဦးဆိုေတာ့ အေျဖမရဘူး။ အဲဒါအေရးမႀကီးပါဘူး ။ ေနာက္မွေျပာမယ္ဆိုပဲ။ က်န္တဲ့လူႀကီးေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း တက္တက္ႂကြႂကြ တက္ညီ လက္ညီပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္အပါအဝင္ အားလုံးဟာ ကိုတင္ကိုနဲ႔ေရာ ေဝမႉးသြင္နဲ႔ေရာ တရင္းတႏွီးသိေနၿပီးသားလူေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲမသိဘူးလို႔ေတြးရင္းက ေတြးမရတဲ့အဆုံး ေဝမႉးသြင္ တစ္ေကာင္ ဘာေတြလုပ္ျပန္ၿပီလဲမသိလို႔သာေတြးလိုက္မိတာပဲ။ လူႀကီးေတြကလည္း ဟိုက် ၾကည့္က်က္ၿပီး ဆြဲတန္ဆြဲ ညႇိတန္ညႇိ လုပ္ၾကမလို႔ ပါလာတာထင္တယ္လို႔လည္းေတြးလိုက္ေသးတာ။ 

တကယ့္တကယ္က် ၃၃ လမ္းထဲလည္းေရာက္ေရာ တကယ္ႀကီး ေလထန္ကုန္းက ခုံပုေလးေတြဆြဲၿပီး ရိုက္မယ္လုပ္ၾကတာ။ ေဝမႉးသြင္ဘက္မွာလည္း တျခားလူေတြပါတယ္ထင္တာပဲ။ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အားေကာင္းေမာင္းသန္ သတၱိခဲေလး ေဒၚမေနာ္ဟာ ကိုတင္ကို႔ပဲ ဝင္ဆြဲရမလို ေဝမႉးသြင္ကိုပဲ ဟန႔္ရမလိုနဲ႔ (ဟန႔္ရေအာင္ တခါမွလည္း ကိုယ့္စကားနားေထာင္သူေတြမဟုတ္) ။ ပါလာတဲ့လူႀကီးေတြကိုပဲ ကူၾကဦးေလလို႔ေျပာရမလို၊ အဲလို ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုေတြနဲ႔ စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ရန္ပြဲက ရပ္သြားတယ္။ ကိုတင္ကိုလည္း ပါလာသူေတြျပန္ဆြဲေခၚလာသလို ေဝမႉးသြင္လည္း ဟိုဘက္မွာဆြဲလြဲသူေတြနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း ရန္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေတာင္မထင္ရေအာင္ အျပန္လမ္းမွာလည္း ဟီးဟီးဟားဟားပဲ။ တခုပဲ အဲ့ကိစၥရဲ့ မူလရင္းျမစ္ကို သူေရာ က်န္တဲ့လူႀကီးေတြကပါ ကိုယ့္ကို ဂဃနဏမေျပာျပၾကတာပဲ။ 

ဒီလူေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ တစ္ခု သတိထားရတတ္တာက .. သူတို႔ရဲ့ဇာတ္ညႊန္းေတြကိုပဲ။ မေနာ္ရဲ့ ဘယ္သို႔ဘယ္ညာဆိုၿပီး ဇာတ္စုံေလးခင္းသလို အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို တည္ေျပာေနၿပီဆိုရင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့။ ဇာတ္လမ္းေတြက ဇာတ္ညႊန္းသမားေတြလို႔ မေျပာရဘူး။ တကယ့္ကို ပိပိရိရိ ။ ကြက္တိေတြ။ ၿပီးမွ မေနာ္ နင္ကေလ ယုံတာပဲဆိုၿပီး တဟားဟားရယ္ၾကတာမ်ိဳး။ တခါကေန ႏွစ္ခါ ဆို ကိုယ္လည္းသတိနဲ႔ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ဟုတ္လား။ ဟုတ္တာေပါ့ေနာ္ ဆိုၿပီး ရိတိတိမ်က္ႏွာနဲ႔ နားေထာင္ရင္ သူတို႔လည္း တိုက္စစ္တစ္မ်ိဳးေျပာင္းတယ္။ မယုံဘူးလား။ မယုံရင္ ဆရာဦးဟိန္းလတ္ေမးၾကည့္ဆိုတာမ်ိဳး။ ဆရာဦးဟိန္းလတ္က်ေတာ့ လူႀကီးဆိုၿပီး ပထမေတာ့ ဆရာေျပာရင္ေတာ့ဟုတ္မယ္ျဖစ္လို္က္ေသးတာ။ ၿပီးမွ ဆရာက သူတို႔ရဲ့ ဆရာႀကီးျဖစ္ေနတာ သိလိုက္ရတယ္။ ႐ုပ္တည္နဲ႔ ၾကပ္ရမယ္ဆို ထိပ္ဆုံးက လာထား ဆိုတဲ့ထဲကပဲ။ ၾကာလာေတာ့လည္း သူတို႔နဲ႔ ေရလိုက္ ငါးလိုက္တင္မကဘူး။ တခုခု ဇာတ္ညႊန္းေရးေနၿပီဆို ကိုယ္ပါဝင္ေရးဖို႔ ဝန္မေလးဘူးျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ ကိုတင္ကိုရဲ့ သတိေပးမႈ မွာၾကားမႈေတြကေတာ ဒီေန႔ထိ မွတ္မိေနေစၿပီး မွန္လည္း မွန္ေနခဲ့တယ္။ လမ္းထိပ္က ဘရာေၾကာ္သုပ္သည္ဆီမွာ မစားနဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳးေလးက အစ … ဟိုလူနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔။ ဒီလူက ဘယ္လို ဆိုတာေတြအဆုံးေပါ့။ ဟဲ့ မေနာ္ ဒီလူက နင္ေလးစားရမယ့္လူမဟုတ္ဘူး။ ဆရာေတြဘာေတြသြားလုပ္မေနနဲ႔ ဆိုရင္ ေသခ်ာတယ္ အဲဒီလူဟာ တခုခုနဲ႔ ကိုယ့္စည္းထဲက လြင့္သြားတတ္တာမ်ိဳးခ်ည္းပဲ။ မေနာ္ ဒီလူကျဖင့္ ဘယ္လိုေကာင္းကြက္ရွိတယ္လို႔ သူေျပာထားတဲ့သူေတြကိုၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ဒီေန႔ထိ ျပစ္ခ်က္မရွိဆိုတာမ်ိဳး။  သူခ်စ္တဲ့သူေတြအတြက္ဆို သူဟာ အဆုံးစြန္ေကာင္းတတ္ၿပီး သူမႏွစ္သက္သူဆိုလည္း ကိုယ့္လို ဟန္သိပ္မေဆာင္သူမ်ိဳး။ အဲ့လိုေျပာလို႔ ဒီလူက လူေကာင္းမို႔လို႔လားရေမးရင္ က်မအတြက္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ အေျခအေနအေၾကာင္းတရယေပၚမူတည္ႀကီး တုံ႔ျပန္မႈကြဲတတ္တာမို႔ လက္ဖမိုးဘက္ကၾကည့္ရင္ လက္ဖမိုး အျဖစ္ျမင္ရနိုင္ႀကီး လက္ဖဝါးဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ လက္ဖဝါးပဲျမင္ရမွာပါပဲ။ 

က်မတို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္ေတြအတူလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြအတူထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အုပ္စုလိုက္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္။ ေအာ္ဟစ္ျငင္းခုံခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္သူေတြမဟုတ္ခဲ့ၾကဘူး။  ေတြ႕ၾကဳံ ဆုံကြဲ ဆိုတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ကြဲကြာသြားေပမယ့္ ဘယ္ခ်ိန္ျပန္ေတြ႕ေတြ႕ ဒီတိုင္းပဲရွိေနတတ္ၾကတယ္။ ခု မရွိေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္လည္း တခါတခါ သူတို႔မရွီေတာ့ဘူးဆိုတာ ေမ့ေနတတ္တယ္။ အရင္ကလိုပဲ အမွတ္တမဲ့ မထင္မွတ္ထားတဲ့ေန႔တေန႔မွာ ဖုန္းေခၚသံေလးဝင္လာၿပီး ဟဲ့ ငါတို႔ဘယ္မွာ နင္လာခဲ့ဆိုတာမ်ိဳး၊ ငါ ဘယ္သူနဲ႔ခ်ိန္းရိုက္မလို႔ လိုက္ခဲ့ဦး ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္လာနိုင္ေသးတာပဲလို႔ တခါတခါထင္မိေနတုန္း။ 


Tuesday, October 8, 2024

တခါတုန္းဆီက ခ်စ္ေသာ မမဝိုင္းက ေျပာဖူးတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း က်မတို႔ ဝိုင္းဖြဲ႕စားေသာက္ေနၾကခ်ိန္မွာေပါ့။ “ဘာစားေနတယ္ဆိုတာက အေရးမႀကီးပါဘူး။ ဘယ္သူနဲ႔စားတယ္ဆိုတာကသာအေရးႀကီးတာ” တဲ့။ မျဖဴႏုကလည္းတခါကေရးဖူးတယ္။ အစားအစာေတြဟာ အတိတ္က ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္ဆိုတာမ်ိဳး။ ေသခ်ာအတိအက်ႀကီးေတာ့ စာသားေတြမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တစ္စုံတရာကို မစားျဖစ္ေတာ့တာဟာ၊ စားမိတိုင္းမ်က္ရည္ဝိုင္းရတာဟာ၊ တခုပ္တရ ခ်က္စားျဖစ္တာဟာ၊ စားမိတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြျပန္ေရာက္လာသလိုခံစားရတာဟာ၊ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနသလို စိတ္ခံစားမႈေတြနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနလို႔ပါပဲ။ ခု .. က်မတို႔လို အေဝးတေနရာကို အလိုမတူပဲေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြဆိုပိုၿပီး သိမွာပါ။ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရ၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ရိုးရာ အစားအစာ စတာေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့သူေတြမို႔လို႔ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေၿမ ကိုယ့္ေရ ကိုယ့္အစားအစာေတြကို သတိရလြမ္းဆြတ္လာတတ္တာပဲ။ 

တေန႔က အိမ္ကို အထူးဧည့္သည္ေလးေတြလာမယ္ဆိုလို႔ သူတို႔လည္း မစားရတာၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဝက္သားတုတ္ထိုးေလး လုပ္ေကၽြးျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ က်မက ၾကာဇံေၾကာ္၊ အခ်ဥ္ရည္က အစ ရန္ကုန္တုတ္ထိုးေလးေတြနဲ႔တူေအာင္ လုပ္ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြမွာ ေဂၚဖီကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးႀကီး လွီးၿပီး ၾကာဇံထဲထည့္ေၾကာ္တာမ်ိဳး။ အိမ္ကလူေတြက် မႀကိဳက္ဘူး။ က်မကို ဘာတြက္ ဆိုင္ေတြအတိုင္း တေသြမသိမ္းလိုက္လုပ္စရာရွိလဲလို႔ ဆိုတယ္။ က်မလည္း ႀကိဳက္လို႔မွမဟုတ္တာ။  က်မက ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႔ကိုယ္။ ကိုယ္စားခဲ့တဲ့ ဆိုင္ေလးေတြရဲ့အေငြ႕အသက္ေလးေတြျပန္ဖမ္းေခၚယူခ်င္မိတာမ်ိဳး။ (အတိအက်ေျပာရရင္ ဝက္သားတုတ္ထိုးဆိုတာလည္း ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာလုပ္လုပ္ က်မက သူမ်ားကို ေကၽြးခ်င္လို႔ကို ခ်က္ေပးလုပ္ေပးတာမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္က် ဝက္သားကို အဲ့လို တခုပ္တရ သိပ္စားေလ့မရွိသူ)  အဲဒီခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ကိုယ္ေတြလိုလူခ်င္းမွ နားလည္လိမ့္ထင္မယ္။ အစားအေသာက္ကို ခံစားခ်က္နဲ႔ ဆက္စပ္စားသုံးသူေတြေပါ့။ အဲ့လိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ နားလည္နိုင္လိမ့္မယ္မထင္ဘူး။ ရန္ကုန္ကို သတိရစိတ္နဲ႔ မုန႔္လင္မယား လုပ္စားတယ္။ ဘူးသီးေၾကာ္ ေၾကာ္စားတယ္။ လက္ဘက္ထမင္းေလးလုပ္စားတယ္ဆိုတာကလည္း စားခ်င္စိတ္ သက္သက္ထက္ သတိရျခင္းေတြက ပိုတယ္လို႔ဆိုရင္လည္း စိတ္တူသူခ်င္းမွ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ 

က်မတို႔အုပ္စုဟာ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ မၾကာခဏ ခ်ိန္းၿပီး တေနရာမဟုတ္တေနရာမွာ တခုခုသြားစားျဖစ္ၾကသလို၊ က်မအိမ္မွာလည္း ခ်က္စားျဖစ္၊ ဖိုးစိန္တို႔ ေဝလင္းတို႔ ျပာျပာတို႔ ဆိုင္ဖြင့္တုန္းကဆိုလည္း သူတို႔ဆိုင္မွာ ဆုံၾက စားခ်င္တာခ်က္ခိုင္းၿပီးစားခဲ့ၾကတာေလ။ သန္လ်င္ထိသြား ၾကက္ေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္သားဘူးသီးကာလသားခ်က္ကို တခုတ္တရသြားစားရင္စားၾကသလို၊ ပုံပုံတို႔ဆိုင္မွာလည္း စေကာထမင္းသြားစုစားရင္စားတတ္ၾကတာ။ အဲလိုမွမလုပ္ရရင္ အိမ္မွာတင္ တစ္ေယာက္တမ်ိဳးစီခ်က္လာၾကၿပီးလည္း စုစားၾကတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာခ်က္စားလည္း ဒီထမင္း ဒီဟင္း ၊ ဒီမုန႔္ဟင္းခါး၊ ဒီမုန႔္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတူတူ စားၾကတဲ့အခါ အဲဒီအတူရွိေနျခင္းရဲ့ အရသာတစ္ခု ပိုလာတာေပါ့။ 

လက္ဘက္သုပ္ကို ေဒၚရိတ္ႀကီး စတိုင္လ္ေလး သုပ္ျဖစ္တာ၊ ရခိုင္မုန႔္တီကို ေက်ာက္ျဖဴနဲ႔ တူေအာင္ ခ်က္စားခ်င္တာ၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကို အမွတ္တရ လို၊ တိုဟူးေႏြးကို ကေလာက မပုံ႔တိုဟူးေႏြးလို လုပ္စားခ်င္တာ၊ နန္းႀကီးသုပ္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ကို lucky seven ကလိုအရသာမ်ိဳး ရခ်င္တာ၊ ဘူးသီးေၾကာ္ကို စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းနားက အခ်ဥ္လိုမ်ိဳးနဲ႔ရေအာင္လုပ္ျဖစ္တာ၊ ၾကာဇံခ်က္ကို လွည္းတန္းေစ်းေနာက္က ဆိုင္ကေလးလို ခ်က္ျဖစ္တာ၊ အုန္းနို႔ေခါက္ဆြဲကို ခပ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ေျခေထာက္ရိုး၊ ေခါင္းရိုး လည္ေခ်ာင္းရိုးေတြနဲ႔ခ်က္ခ်င္တာ၊ မုန႔္ဟင္းခါးကို လယ္ငါးခူေလးနဲ႔မွ ခ်က္ၿပီး ဒီနိုင္ငံမွာ အင္မတန္ေစ်းႀကီးတဲ့ shallot ကိုမွ ဥလိုက္ထည့္စားခ်င္တာ၊ ျမန္မာၾကက္ကို အႏွစ္က်က်ခ်က္ၿပီး ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ င႐ုတ္သီးေၾကာ္ေလးနဲ႔ Country Home က ဖက္ထမင္းလို ဖက္မပါပဲ ဖက္န႔ံကို စိတ္နဲ႔ဖမ္းယူၿပီးခ်က္စားျဖစ္တာေတြဟာ သတိရျခင္း သက္သက္ေတြသာပါပဲ။ က်မတို႔ရဲ့ သတိရျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိုးရွင္းလိုက္သလဲ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ မရိုးရွင္းသူေတြရဲ့ ဇာတ္ကြက္မွာ သြက္သြက္ႀကီး စီးထြက္ေမ်ာပါ ေဝးရာေရာက္ခဲ့ၾကရတာ။ 

တခါတခါေတာ့လည္း အတၱႀကီးလြန္းသူ လူတေယာက္နဲ႔ အေပါင္းအပါေတြေၾကာင့္ အတၱဆိုလို႔ သတိရျခင္းနဲ႔ ေႏွာင္ႀကိဳးသက္သက္ေလာက္သာရွိၾကတဲ့သူေတြမွာ ဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္။ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာလူေတြဟာ နကၡတ္တစ္ခုတည္းမွာေမြးဖြားခဲ့ၾကလို႔ ဒီလိုဒုကၡေတြစုခံေနရတယ္လို႔ျဖင့္ က်မေတာ့ လက္မခံခ်င္ေပါင္။ တေန႔ေတာ့ ျပန္ဆုံမယ္လို႔ ဆိုၾကရင္ ျပန္ဆုံဖို႔ကို စိတ္ေရာလူပါ အားထုတ္ဖို႔ေတာ့လိုတာေပါ့ေနာ္။ ႏႈတ္ဖ်ားလက္ဖ်ားကထြက္က်လာတဲ့ စကားလုံးေလာက္နဲ႔ေတာ့ ျပန္ဆုံျခင္းတရားဟာ ေရာက္ရွိလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ခုထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ျခင္းေတြစိုက္ထည့္ေပးေစခ်င္မိတာပါပဲ။

#မေနာ္ဟရီ #manorhary

#goodfoodisthefoundationofgenuinehappiness 

#၇ေအာက္တိုဘာ၂၀၂၄






Wednesday, October 2, 2024

 နိုင္ငံေတာ္ရဲ့ နိစၥဓူဝတရားဟာ အသည္းကြဲျခင္းပါပဲ

မေန႔ကအသည္းကြဲမႈနဲ႔ ဒီေန႔အသည္းကြဲမႈက 

အေၾကာင္းအရာသာကြဲမယ္ အတိမ္အနက္ကထပ္တူ

စိတ္ေတြ အက္ကြဲပူျပင္းလာလိုက္ 

ဘဝရဲ့ဒီေရေတြက ျမင့္တက္လာလိုက္နဲ႔ 

ေသာကနဲ႔ မ်က္ရည္က တလွည့္စီ .. 

လြဲခဲ့ေသာ လမ္းမမ်ား၊ လႊဲခံလိုက္ရေသာ အနာဂတ္မ်ား

ေျခက်င္ခရီးသည္ဟာ "နိုင္ငံေတာ္" ပါ ... 

တလွမ္းခ်င္းလွမ္းေနရတဲ့လမ္းမွာမွ 

က်ည္ဆံေတြက နားထင္ဆီ ျဖတ္ဝင္လာလိုက္ 

ေရေတြက ႏွလုံးသားထဲထိ စိမ့္လၽွံတက္လာလိုက္ နဲ႔ ... 

ဘဝေတြက စုန္းစုန္းျမဳပ္လို႔ ... 

ဘယ္သူျပဳျပဳ နိုင္ငံေတာ္ကိုသာလာမႈေနေတာ့တဲ့အခါ 

အသည္းကြဲျခင္းအမႈသာ နိစၥဓူဝတရား ျဖစ္လာခဲ့ ..

တိတ္တဆိတ္ ကမ္းလာတဲ့ လက္ေတြ...ၿပီးေတာ့ 

အႀကိမ္တေထာင္အသည္းကြဲလည္း

အႀကိမ္တေထာင္ထပ္ခ်စ္ဦးမယ့္ စိတ္ေတြ

မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ျပဳံးေနၾကတဲ့ နာက်င္မႈေတြ

အေဝးကပ်ံသန္းလာတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ...

ေျခေထာက္ေလး တေခ်ာင္းတည္းနဲ႔ 

ေထာက္မတ္ထားရတဲ့ 

သံမဏိကေခ်သည္ေလးပါ ... 

ေရာင္ျခည္အသစ္ေတြဆီ ပ်ံသန္းဖို႔ အားယူ႐ုန္းထေနဆဲ..

ေခ်ာက္ကမ္းပါးအတုေတြက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု 

ကယ္တင္ျခင္းအတုေတြက တစ္စုၿပီးတစ္စု 

အစြယ္တေဖြးေဖြးနဲ႔ လူ႔ဘီလူးေတြၾကား ....

နိုင္ငံေတာ္ရဲ့ ေရႊအေတာင္ပံဟာ ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ ...

ခ်စ္ေသာကေခ်သည္ေလးေရ

အတူတူဆက္႐ုန္းၾကပါဦးမယ္.. 

အေရွ႕ဆီက မျမင္ဖူးခဲ့ၾကတဲ့ေရာင္ျခည္သစ္တခုဆီ

ဦးတည္ပ်ံသန္း 

#ေရႊအေတာင္ပံမွာဒါဏ္ရာေတြျပန္ေကာင္းလာတဲ့တေန႔  

#မေနာ္ဟရီ #manorhary 

#၁၃ရက္ေသာၾကာ၁၄ရက္စေန

#စက္တင္ဘာ၂၀၂၄ 

#ေရႊအေတာင္ပံမွာဒါဏ္ရာေတြျပန္ေကာင္းလာတဲ့တေန႔ ဟာ ကိုတာရာမင္းေဝရဲ့ ဝတၳဳတိုစု တစ္ခုနာမည္ပါ။ ဒီေနရာမွ ဒီစကားလုံးမွ တပါးအျခားမရွိလို႔ ယူသုံးထားပါတယ္။


Monday, September 30, 2024

 တကယ္ၾကီးကို Blog ၿပန္ေရးဖုိ႕ ၾကိဳစားအားထုတ္ပါေတာ့မည္။ 

Believe it or not 

manorhary


Tuesday, August 9, 2022

 blog ၿပန္ေရးရင္ေကာင္းမလားလုိ႕ စဥ္းစားေနမိတာပဲ

ေခါင္းကေတာ့ ဘာမွထြက္မလာပါဘူး ..

အရာရာဟာ တေဝေဝတဝါးဝါးနဲ႕ ...


စိတၱဇ ကဗ်ာမ်ား

Thursday, October 12, 2017

စိတၱဇ ၁
---------------------------------------
လွမ္းဝက္ေလာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ေတာ့ 
ေနာက္ဆုုတ္ခြင့္ရခ်င္တယ္ ..
စြယ္စံုုဆင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ 
ေၿခလွမ္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး ..
စူးစိုုက္နစ္ဝင္ေနတဲ့ၿမားခ်က္ 
သက္သာလိုု သက္သာၿငားရယ္ပါ ..
ေလာကမွာ 
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ဆံုုးမရတာ အခက္ခဲဆံုုးပါပဲ
စိတ္ဟာ တိမ္မေယာင္နဲ႕ နက္ ခဲ့တယ္
လိပ္ၿပာဟာ ၿငိမ္မေယာင္နဲ႕ လိႈင္းထလြယ္ ...
၁၊ဇူလိုုင္၊၂၀၁၆

စိတၱဇ ၂
----------------------------------------------------------
တစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ့စိတ္က
ငါ့ကိုယ္ငါ ျဖိဳခြဲပစ္လိုက္ေစမိ
အစိပ္စိပ္ အျမြာျမြာ
မၾကာခင္ ငါ.... အားလံုး
ျပန္လည္ေပ်ာက္ဆံုးသြား
စကားလံုးမ်ားသာ က်န္ခဲ့ တနင့္တနဲ ..
သီျခားစီျဖစ္တည္ေစဆိုတဲ့ 
က်ိန္စာဟာ ဘယ္ေသာခါမွခြာခ်မရ
တစ္ဘဝစာ....
၃၊ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၃
-------------------------------------------
အသံေတြ တိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္
ငါ့ကမၻာဟာ အသံမဲ့
ခဏၿပီးခဏ ေသဆံုုးေနတဲ့စိတ္ဟာ
အရိပ္တစ္ခုုလိုု ငါ့အေပၚမွာထိုုးက်
မရႏုုိင္မွန္းသိေနတဲ့ အလင္းေတြကိုု ရွာေဖြရင္း
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ခါးသက္ေနမိ
၃ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၄
----------------------------------------
မေတြးၿဖစ္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာဟာ
မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း
အဲဒီသီခ်င္းက ေသြးနည္းနည္းေအးတယ္
မတီးၿဖစ္ေတာ့တဲ့ ဂီတကေတာ့
အိပ္မက္ရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္
ဒီအေမွာင္ကိုု ေက်ာ္ရတာ နာနာက်င္က်င္
အသံတခၽြင္ခၽြင္နဲ႕
ဘဝထဲ လာစိုုက္ေနတဲ့ ကံတရား 
ဒီသံသရာ တံတားကိုုေက်ာ္ရင္ .....
၃ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၅
---------------------------
ရပ္ေနမိတဲ့ စိတ္ကမ္းပါးက ..
မတ္ေစာက္လြန္းလွခ်ည့္
မသိစိတ္နဲ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ခုုန္ဆင္း
အသိစိတ္နဲ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆင္ၿခင္
ကမ္းမၿမင္ လမ္းမၿမင္ ေမတၱာတရားက်ကာမွ
တစ္ဘဝလံုုး လာမွားေနခဲ့ ...ငါ့ဆီ ..
၃ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၆
----------------------------------
သိမွတ္မဲ့ ၿခယ္သ လုုိက္မိေသာ ရနံ႕မ်ား
အၿပစ္ကင္းခ်င္မိေသာ ခ်စ္ၿခင္းမ်ား ..
စိတ္တစ္ခုုဆီေရာက္ဖုုိ႕ ၅ မိနစ္အလိုု
ဘဝကိုု ေနာက္ၿပန္လွည့္ဖိုု႕ရာ မၿဖစ္ႏုုိင္ေတာ့
မွားၿပီးရင္း မွားေနခဲ့တဲ့ကမၻာ
ဒီတစ္ခါလည္း ငါမွန္ပါတယ္ ...
၄ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၇
---------------------------------
ဘဝအဆက္ဆက္က အမွားေတြ
ခုုမွ လာမွန္ေနပံုုမ်ိဳးနဲ႕ အေၾကေၾကအကြဲကြဲ ...
ဒါဏ္ရာအနာတရေတြက တလက္လက္နဲ႕ေတာက္ပ
သိပ္ .. ... လွ ..... တာ ......ပဲ ...... တဲ့လား ...
ရြာခ်ခဲ့တဲ့ မိုုးေရစက္ေတြေအာက္မွာ
“ဝဋ္ေၾကြး” ဆိုုတာကိုု ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနမိ ...
ဘယ္ေတာ့မွမတိတ္ေတာ့လည္း ရွိေစေတာ့
ေလာကဓံကိုုက ေခ်ာ့လုုိက္ ေခ်ာက္လိုုက္နဲ႕ ..
မေသခ်ာမႈေတြသာ ေသခ်ာတဲ့ေလာကထဲ
ဖမ္းမိလုုိက္တဲ့အၿပံဳးကတင္ .. ခုုအရံႈးနဲ႕ ေၾကတယ္ ..
၄ ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၈
---------------------------------------------
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ခြဲၿဖိဳပစ္လိုုက္တဲ့ညမွာပဲ
ငါဟာ အက်အန ၿဖစ္တည္သြားခဲ့တာ ..
သံသရာဟာ လြမ္းဖြယ္အတိ
အၾကည့္တစ္ခ်က္မွာ အရာရာဟာ ေပ်ာက္ဆံုး
ကံတရားက အဲဒီလိုု က်ိန္စာမ်ိဳးနဲ႕
အဖန္ဖန္ အခါခါလာတယ္ မေၿပာင္းလဲ
ေၿပာင္းလဲပစ္လုုိက္ရတဲ့ စိတ္မွာသာ
ဒါဏ္ရာေတြနဲ႕ ...
၅ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၉ 
----------------------------------
မသိစိတ္နဲဲ႔ ရေနတဲ့ အႏၱရာယ္ အေငြ႕အသက္
အသိစိတ္နဲ႕ ေကြ႕ေရွာင္လုုိက္ရတဲ့ စကားလံုုးမ်ား
ဘာလိုု႕မ်ား တစ္ဘဝလံုုးက လာလာခါးေနတာတဲ့လဲ
အင္ဂ်င္ထဲမွာဆီလက္က်န္မရွိသေလာက္ 
လက္ထဲက မီးေတာက္ၿပာလဲ့လဲ့ေလး ပစ္ထည့္ပြဲသိမ္းလိုုက္ရ ေကာင္းမလား
ခါးလက္စနဲ႕ ခါးေနပါေစေတာ့ ..
၁၀ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၁၀
-----------------------
သံသရာအဆက္ဆက္ ၿပတင္းမွာ 
စိတ္ကူးသက္သက္နဲ႕ လင္းညိဳေနမိ
တြင္းဆံုုးထိက် သက္ၿပင္းေတြ ..
တီးလက္စ လက္ကြက္ၿပင္းၿပင္းေတြကိုု ခဏရပ္
အနာဂတ္ဆီ ပ်ံသန္းၾကည့္တဲ့အခါ 
ဘာဆိုု ဘာမွၿပန္ပါမလာခဲ့ဘူး ..
ငါမရူးပါဘူးဆိုုတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးနဲ႕
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု ေငးၾကည့္ေနမိ
အရွိတရားက တစိမ့္စိမ့္ ခါးတယ္ ...
၁၁ - ၁၃ ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၁၁
----------------------------------------
လမ္းကေလးအတုုိင္း တေငြ႕ေငြ႕ ေလွ်ာက္ခဲ့မိတာပါပဲ
ၿပန္ေကာက္ယူလာစရာ အရိပ္ေတြမရွိခဲ့ဘူး ....လိုု႕ ေပ်ာ္မိ
အနာဂါတ္ကိုု ၾကည့္မိေတာ့ ဆက္မက္စရာ အိပ္မက္ေတြလည္း မရွိေတာ့... 
ပကတိ ဟင္းလင္းၿပင္ ...
၁၄ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၁၂ 
----------------------
တကယ္လို႔မ်ား... တဲ့
မျမင္ႏိုင္တဲ့လမ္းေတြေပၚ
စမ္းတဝါးဝါး ေလၽွာက္မိၾကရင္း
အဲဒီ သီခ်င္းဟာ ေဝဝါးလာ
ရေသ့စိတ္ေျဖႀကိဳးကြင္းမ်ား
စိတ္အဆာေျပ အနမ္းမ်ား
ဟန္ေဆာင္ေမ့ေလ်ာ့ထားတဲ့ ေမးခြန္းမ်ား
အရာအားလံုးက သပ္ရပ္ေသခ်ာစြာ..
စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးက အိမ္ကေလး
ဒါဏ္ရာအနာတရေတြနဲ႔ ေလာကဓံ
မပန္ျဖစ္ခဲ့ေသာပန္းမ်ား
တရားသေဘာအားလံုး လက္ေတြ႕က်က်
ဒီေန႔က်ကာမွ
စိတ္ေတြက တြင္းဆံုးက်ေနခဲ့
၁၆ ဇူလိုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၁၃
------------------------------------
လက္ေတြ႕ငရဲခန္းကခ်ိဳသေယာင္နဲ႔
စိတ္ကူးအိပ္မက္အေရာင္က ပိုေမွာင္တယ္
ေၾကကြဲလြယ္တတ္သူေတြခ်ည္းပါပဲ
အားနည္းလာခ်ိန္တိုင္းမွာ 
မ်က္ရည္က်တတ္ဖုုိ႕
အခ်ိန္တိုုင္း ေတာင့္တင္းထားခဲ့ရ
ဒီ ဘဝက စကားသိပ္ဝဲတယ္
အလယ္လူတစ္ေယာက္အတြက္က်ိန္စာ
ဘယ္သူလာေရးမွတ္ထားခဲ့တာပါလိမ့္
သံသရာဟာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႕ ေသြးေအးရက္စက္
ကပ္ေလၽွာက္မိတဲ့ ေခ်ာက္ကမ္ပါးက နက္တယ္
ယံုလြယ္သူေတြမဟုတ္ပဲ ယံုခဲ့မိၾက
သတိလက္မလြတ္ပါပဲ အသိေတြ လႊတ္ခ်ခဲ့မိၾက
အမွားေတြနဲ႕ မွန္ေနခဲ့မိ
ခုုထိေတာ့ ဗလာအေရာင္နဲ႕
ကံၾကမၼာက ငါတုုိ႕အေပၚ
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေနတုုန္း ...
၁၇ဇူလိုုင္ ၂၀၁၆

စိတၱဇ ၁၄
---------------------------------
သံသရာကရွည္လြန္းေတာ့
စိတ္ကိုရွည္ရွည္ထားေနရ
ေနရေတာ့ ခဏ ဆိုုေပမယ့္
ေသမယ္ဆိုၿပန္ေတာ့ ၾကာလြန္း
ၿငိေနတဲ့ မစြန္းရင္းေတြနဲ႕ 
သိေနတဲ့ နစ္မြန္းၿခင္းေတြ ....
အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ 
ၿဖတ္သန္းခြင့္မရွိတဲ့ အေရာင္ေတြ
တေငြ႕ေငြ႕ ေလာင္ကၽြမ္းက်န္ရစ္
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဆိုုတာကလည္း
ေသြးသိပ္နည္းတာပဲ .. တဲ့
အစိမ္းေသ ေန႕ရက္ေတြ
ၿပန္ႏႈတ္သိမ္းလိုုက္မိတဲ့ စိတ္မွာ
ဘာမွၿပန္ပါမလာေတာ့ဘူး
အရူးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဗလာနယ္
ေနကြယ္တုုိင္းက်က်လာတဲ့ မ်က္ရည္
ဒီပန္းခ်ီကားခ်ပ္က 
လက္စသပ္လိုု႕ မရေတာ့ ...
၁၈ဇူလုုိင္ ၂၀၁၆

------------------------------------------------
အေရးေပၚေခၚၾကည့္လိုက္မိတဲ့စိတ္က
အသိျပန္မလည္ လာေတာ့ဘူး
သိခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ 
သံသရာတေလၽွာက္ ပါမလာေတာ့သလိုမ်ိဳး
စိုးရိမ္ဒီေရက အေရးေပၚအေျခအေနကို ဖံုးလႊမ္းသြား
စကၠန္႔တံေတြက .. အေျပးအလႊားနဲ႕ ..
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အသက္မဲ့စြာ ေခါင္းခါျပခံရသလိုမ်ိဳး
ရိုးရိုးစင္းစင္းေလး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့တာပါ ..
ႏွလံုးသားနဲ႔ ရင္းခဲ့ရတဲ့အရာတိုင္းက 
ထိလြယ္ခိုက္လြယ္ ေပ်ာက္လြယ္ ရွလြယ္ ..
မလြယ္ကူခဲ့တဲ့ အရာတုုိင္းဟာ ဒါဏ္ရာပါပဲ
နာက်င္ဒီေရဟာ တရိပ္ရိပ္နဲ႕ အဲဒီစိတ္ကိုုႏွစ္ၿမဳပ္ပစ္လိုုက္
မ်က္စိတစ္မွိတ္ေလးပါပဲ ...
လွ်ပ္ၿပက္သလိုု လင္းလက္ေတာက္ပသြားခဲ့
မင္သက္က်န္ေနခဲ့တဲ့ တဒဂၤ
လူအ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဂီတလိုု ...
ဆြံ႕ အ တိတ္ ဆိတ္
အဲဒီစိတ္က ၿပန္မလည္လာေတာ့ဘူး ...

၁၉ဇူလိုုင္၂၀၁၆ - ၅ၾသဂုုတ္၂၀၁၆


အဝါေရာင္က်ီးကန္းေတြ ငါ့ဆီၿပိဳဆင္းလာတဲ့ေန႕က

Saturday, June 4, 2016


ခုတေလာ ၿဖစ္ေနပံုက ခဏခဏ မိုးေတြရြာတယ္ ..တစိမ့္စိမ့္
ငုံ႔ၾကည့္လုိက္တိုင္း အု႔ံဆိုင္းမိႈင္းညိဳ .. အမွတ္သည္းေၿခ မရွိသလိုပဲ
ထင္ရာၿမင္ရာ ေနကလည္း ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူ..ၿမဴေတြကလည္းဆိုင္း
ထင္တိုင္းက်ဲ ပစ္တုိက္ေနတဲ့ စိတ္ရိုင္းကလည္း ..
ခံတပ္တံတိုင္းကို အပိုင္းပိုင္းၿဖတ္ခ်ပစ္လိုက္
ၿဖစ္ခ်င္တုိင္းၿဖစ္ေနလုိက္တာ .. အားနည္းေနတဲ့အခါမွာေလ …

စိတ္ရဲ႕ ရာသီဥတုေတြကလည္း  သိပ္မ်ားလြန္းတယ္
ငါတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္း ဖ်ားေနၿပန္ၿပီ .. ၁၀၈
အဲဒီၿပတင္းတံခါးကို မဖြင့္ပါနဲ႔ .. အၿပင္မွာ က်ီးေတြၿပိဳေနတယ္
ငါ ငယ္ငယ္က ေအာ္ဟစ္ခဲ့တဲ့ ေတးသြားမ်ိဳး ခုလည္း သူတုိ႔နဲ႔ငါ သံၿပိဳင္
အရႈံးအႏိုင္မရွိတဲ့ ကစားပြဲေတြကိုခ်ည္း ကစားလာလုိက္တာ
သံသရာတေလွ်ာက္လံုးလည္း ဒိုင္ပြဲရပ္ေတြခ်ည္းပဲ …

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ လြမ္းလာတဲ့ေန႔က
အနက္ေရာင္မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာတယ္ …
ခုတေလာ .. ရာသီဥတုေတြက မမွန္ဘူး မုန္တုိင္းေတြကလည္း ရူးလုိ႔
ေနေရာင္ၿခည္ကို ေပးပါ … ေနေရာင္ၿခည္ကို ေပးပါ … အလင္းတစ္စပဲၿဖစ္ၿဖစ္
အဲလို ငါ ဟစ္ေအာ္ လုိက္မိတာ ..
အဝါေရာင္က်ီးကန္းေတြ ၿပိဳက်လာခဲ့တယ္ ….။

 မေနာ္ဟရီ
၁၂၊၈၊၂၀၁၀ (ၾကာသာပေတး)