တြန္းအား

Monday, April 20, 2009

ဒီဝတၳဳကေလးက..ကၽြန္မေရးေနက်ဝတၳဳတိုေတြနဲ႔မတူပါဘူး။မိဘေမတၱာကိုေၿပာခ်င္တဲ့အဖြဲ႔
ၿဖစ္သလို..realism..လည္းဆန္ပါတယ္။ဒါကိုကၽြန္မ..၁၉၉၅ကတည္းကေရးခဲ့တာပါ။သား
ကေလးရွိဖုိ႔မေၿပာနဲ႔..အိမ္ေထာင္ေတာင္မက်ေသးဘူး။ဒါေပမယ့္တကယ့္ကိုမိဘတစ္ဦးရဲ႕
ေနရာကေနဝင္ေရးခဲ့မိတယ္။ဒီအေၾကာင္းအရာကိုေၿပာၿပသူကကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း..ညီထူး
ပါ..။စာေရးဖို႔မတိုက္တြန္းေပမယ့္..ကၽြန္မေရးၿဖစ္ခဲ့တယ္။သူ႔ကိုလည္းကၽြန္မ..ဒီအေၾကာင္း
အရာကိုေၿပာၿပၿပီးမိဘေမတၱာကိုရင္ထဲထည့္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္..ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေၿပာ
ခ်င္ပါတယ္။(ဒီစာမူေလးကဆရာေဆာင္းဝင္းလတ္ၿမိဳ႕ေတာ္မဂၢဇင္းကိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္း
လို႔ေပးခဲ့ပါတယ္။)

တြန္းအား
(၁)
ဆိုင္နံရံထက္ကနာရီေလးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့..ေလးနာရီႏွစ္ဆယ္။ဒီေန႔ေတာ့....
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ကမေစာင့္ပဲဆိုင္သိမ္းေတာ့မည္ဟုဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္…ဆံုး
ၿဖတ္ခ်က္က..မိနစ္ပိုင္းပင္မခံလိုက္..။သူ႔..သူငယ္ခ်င္းကေရာက္လာသည္။ဒီေကာင္က
ေတာ့ထံုးစံအတိုင္း…မေတြ႕ရတာၾကာၿပီၿဖစ္သည့္အေလွ်ာက္၊စကားေၾကာရွည္ဦးမွာမလြဲ။
ခါတိုင္းလိုဆိုရင္ေတာ့..အရာအားလံုးကိုေမ့ကာ..ဆိုင္သိမ္းလိုက္တာေတာင္စကားမၿပတ္
ၾကသၿဖင့္..ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္ဆိုင္သို႔သြားၿဖစ္ၾကဦးမည္။ခုေတာ့..မၿဖစ္။

သူအိမ္ၿပန္ခ်င္ေနၿပီ။သို႔ေသာ္လည္းတာဝန္ကိုယ္စီႏွင့္မအားလပ္သည့္အထဲမွ..သူ႔ဆီတကူး
တကလာတတ္ေသာ..သူငယ္ခ်င္းကိုလည္းမင္းၿပန္ေတာ့.ဟုသူမေၿပာလိုက္ႏိုင္ပါ။ၿပီးေတာ့
သူ႔မွာလည္း..ေၿပာစရာေတြရွိေနသည္။ခ်က္ခ်င္းေတာ့…မေၿပာၿဖစ္ေသး။သူငယ္ခ်င္း..ေၿပာ
သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာလိုက္လံေဆြးေႏြးၿဖစ္သည္။အေရးထဲ..ဝယ္သူကလည္း
ထူးထူးဆန္းဆန္းၿပံဳက်လာသည္။သူ႔ဆိုင္ကေလးသည္စာအုပ္၊စာေရးကိရိယာမ်ား၊လစဥ္
ထုတ္မဂၢဇင္း၊ဝတၳဳစာေစာင္မ်ားႏွင့္အၿခားပစၥည္းအစံုအလင္ရႏိုင္သည့္ဤၿမိဳ႕ကေလး၏တစ္
ခုတည္းေသာဆိုင္မဟုတ္ပါလား။

ပစၥည္းေတြၿပရင္းေစ်းေၿပာရင္း၊အေရာင္းအဝယ္တည့္သည့္အခါတည့္၊မတည့္သည့္အခါမ
တည့္ႏွင့္..စကားစေတာ့ၿပတ္မသြားၾကေခ်။ဒီေကာင္က..ေက်ာင္းမွာကတည္းကစကားေၿပာ
ေကာင္းသည္။အေၾကာင္းအရာအစံုစံုကိုလူစိတ္ဝင္စားေအာင္ေၿပာတတ္သည္။ဝိဇၨာၿမန္မာ
စာေက်ာင္းသားကလည္းၿဖစ္ၿပန္..သူငယ္ခ်င္းကိုယ္တိုင္ယံုၾကည္သက္ဝင္သည့္..ရာဇဝင္
လုိလို၊ဒ႑ာရီလိုလို..ခပ္ဆန္းဆန္းေတြမ်ားေၿပာၾကၿပီလားဆို..အေဆာင္ခန္းကေလးသည္
လူဘယ္ေလာက္ရွိရွိ..တိတ္ဆိတ္ၿငိ္မ္သက္မႈရသြားစၿမဲ..။အေဆာင္မွဴးကေတာင္သူ႔ကို….
ကေလးထိန္းဟုေနာက္ေၿပာင္ေခၚေဝၚခဲ့ေသးသည္။သူကအေဆာင္မွဴးထက္ပင္တစ္ေဆာင္
လံုးကိုထိန္းထားႏိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။

တစ္ခါတစ္ေလ..စုန္းတေစၦ..ပံုၿပင္မ်ားပါလာလ်င္ေတာ့..သြားၿပီ။တစ္ေဆာင္လံုးဘယ္သူမွ..
ေအာက္ပင္မဆင္းရဲေတာ့။ခုလည္း..ၾကည့္ေလ..မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ေကာက္လွန္ရင္း..ဂမၻီရ
ဆန္ဆန္အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုေၿပာၿပေနေလသည္။သူကေတာ့..စာသိပ္မဖတ္ၿဖစ္သၿဖင့္
မသိပါ။

“…………..သြားၿပီ….။ေက်ာင္းဆင္းသြားၿပီ၊ဒါဆိုငါးနာရီငါးမိနစ္ေပါ့…..”
သူ႔ပါးစပ္မွ..လႊတ္ကနဲထြက္သြားေသာဝါက်ကိုၾကားေတာ့..သူငယ္ခ်င္းက.. “ဘာၿဖစ္တာလဲ..”.
.ဟုေမးသည္။
“ဝယ္သူက်တာေပါ့ကြာ..ဝယ္သူက်ေတာ့..ဆိုင္မသိမ္းၿဖစ္ဘူး၊ဆိုင္မသိမ္းၿဖစ္ေတာ့၊အိမ္ၿပန္
ေနာက္က်တာေပါ့၊အိ္မ္ၿပန္ေနာက္က်ေတာ့…”
သူစကားအဆံုးလိုက္ရ၊သူငယ္ခ်င္းက..တဟားဟားထရယ္ကာ..
“အိမ္ၿပန္ေနာက္က်ေတာ့..မိန္းမဆူတာေပါ့..ဟုတ္လား..”
..ဟုဆက္ေမးသည္။ဒီေတာ့မွ..ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့..။
“သားေနမေကာင္းလို႔ပါကြ..သားဖ်ားေနတာတစ္လရွိေတာ့မယ္..အဖ်ားကတက္လိုက္၊က်
လိုက္နဲ႔..ဆရာဝန္နဲ႔ၿပတာလည္းမေပ်ာက္ဘူး၊တက္တယ္ဆိုတာက.အမ်ားဆံုး၁၀၃ေလာက္
က်ရင္ေတာ့..၉၉..၁၀၀ေလာက္မွန္ေနတာပဲ..”
..ဟုသူငယ္ခ်င္းကိုေၿပာၿပလိုက္သည္။

ဒီေတာ့မွသူငယ္ခ်င္းက..အေလးအနက္စဥ္းစားဟန္ႏွင့္ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ခဏေနမွ..
“ပေရာဂဆရာေလးဘာေလးၿပၾကည့္ပါလား”….တဲ့။
သူၿပန္ဆဲမည္လုပ္ၿပီးမွပါးစပ္ပိတ္ထားလိုက္ရသည္။ဝယ္သူေတြက်လာၿပန္သည္ေလ။က
ေလးေတြက..စာအုပ္၊ခဲတံ၊ခဲဖ်က္စသၿဖင့္အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။သူကေတာ့..လိုတာထုတ္
ေပးရင္းမနက္က..ၿမတ္..ေၿပာလိုက္ေသာစကားတစ္ခြန္းကိုၾကားေယာင္ေနမိသည္။
“ေဗဒင္သြားၾကည့္မလို႔..အၾကားအၿမင္ေပါ့..”…….တဲ့။
ကေလးမ်ားစုၿပံဳက်ေန၍သူငယ္ခ်င္းကပါကူေရာင္းရသည္အထိ..ဆိုင္ကလည္းေရာင္းလို႔
ေကာင္းေနၿပန္သည္။ကေလးေတြရွင္းလုမွဆိုင္စသိ္မ္းၿဖစ္ေတာ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္..ငါအတည္ေၿပာေနတာေနာ္..မင္းတို႔လို..သိပၸံသမား၊လက္ေတြ႕သမားလို႔…..
ေၾကြးေၾကာ္ထားတဲ့ေကာင္ေတြ..ကိုေၿပာရတာခက္ပါတယ္။ဒီမွာ..ေဟ့ေကာင္..ေလာကမွာ
မင္းမသိေသးတာေတြအမ်ားၾကီးဆိုတာသိထားစမ္းပါ..”..ဟုကရုဏာေဒါေသာႏွင့္ေၿပာေလ
သည္။ထံုးစံအတိုင္းေအးစက္စက္ၿပံဳးစိစိလုပ္ေနမိသည္။ဒါေတြကိုသူမွမယံုတာ၊မတတ္ႏိုင္
ဘူးေလ..။အဓိပၸာယ္မရွိ..ဟုပင္စိတ္ထဲကေရရြတ္လိုက္မိေသးသည္။

ဒီစကားလံုးကိုသူမနက္တည္းကေရရြတ္ခဲ့တာပါပဲ။အေမႏွင့္ၿမတ္အၾကားအၿမင္သြားေမး
မည္ဆိုတုန္းကေပါ့..အေမကေတာ့ထားပါေတာ့။သူတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက..ေဗဒင္ဆရာ
အၾကားအၿမင္ဆရာ..စံုေအာင္ေမး..ယၾတာေတြစံုေအာင္လုပ္တတ္သူၿဖစ္သည္။ကိုယ္တိုင္
လုပ္မွဆိုရင္လည္း..သူတို႔ကိုေခ်ာ့ေမာ့ခိုင္းတတ္ေသးသည္။ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္တည္းရွိ
၍သာေတာ္ေတာ့သည္။အေမသည္သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ယၾတာကိုမၿပီးႏိုင္ေအာင္လုပ္
တတ္သည္။

မၾကာခဏလည္းဘုရားသြား၊စာကေလးလႊတ္၊ငါးလႊတ္ႏွင့္။တစ္ခါေတာ့သူေကာင္းေကာင္း
မွတ္မိသည္။ကိုုယ္စားလႊတ္တယ္ဆိုလားဘာဆိုလား၊အရုပ္ကေလးကိုသူ႔ပုဆိုးစ..အက်ီ ၤစ
မ်ားပတ္ေပးကာ..ၿမစ္ထဲသြားေမွ်ာဖူးတာ..။အေဖကေတာ့အေမလုပ္တာဆိုဘာမွမကန္႔
ကြက္..။ထားပါေတာ့။ဒါကေရွးလူၾကီးေတြမို႔..ခက္တာက..လက္ေတြ႕က်လွပါတယ္ဆိုေသာ
သူ႔ဇနီးၿမတ္ကပါ..ခု အေမႏွင့္တစ္ပံုတည္းၿဖစ္ေနတာပါပဲ။ၿမတ္ကလည္းသူငယ္ခ်င္းေၿပာသ
လိုပင္.. “ရွင္ဘာသိလို႔လဲ..ေလာကမွာရွင္မသိတာေတြအမ်ားၾကီးပဲ”…တဲ့။ဒီေန႔တစ္ေန႔ထဲ
မွာပင္သူသည္ဘာမွမသိေသာသူႏွစ္ၾကိမ္ၿဖစ္သြားခဲ့ရေလၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းကေတာ့သူ႔အေၾကာင္းသိသူမို႔..သူေၿပာခ်င္ရာကိုေၿပာၿပီး..စကားလမ္းေၾကာင္း
လႊဲလိုက္ေတာ့သည္။သူႏွင့္အတူဆိုင္ကူသိမ္းၿပီး…လမ္းတစ္ဝက္ခန္႔ထိအတူလိုက္လာခဲ့
သည္။လမ္းမခြဲမီစကားတစ္ခြန္းေၿပာသြားခဲ့ေသးသည္။
“မလုပ္လိုက္မိလို႔ဆိုတာမရွိေစနဲ႔..မင္းသားကံေကာင္းမွာပါ..”…တဲ့။

(၂)
အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့အိမ္ေပါက္ဝမွာဇနီးသည္ကဆီးၾကိဳေနသည္။မ်က္ႏွာကိုအကဲခတ္ကာ
ၾကည့္ေတာ့..မနက္ကေလာက္မဆိုးေတာ့..တစ္စံုတစ္ခုကိုဘဝင္က်ခဲ့သလို..။သူ႔ကိုပဲတစ္ခု
ခုေၿပာစရာရွိသလိုႏွင့္။သူ..မေဝခြဲတတ္။သုိ႔ေသာ္လည္းဘာမွမေမးၿဖစ္ေတာ့ပါ။သားကိုစမ္း
ၾကည့္သည္။အဖ်ားက်ေနဟန္။သိပ္မပူေတာ့..ဒါဆို..၉၉..၁၀၀ဆိုတာသူမတိုင္းပဲသိေန၏။
သားကိုထားခဲ့ကာထမင္းဝင္စားၿဖစ္သည္။ဒီေတာ့မွ..ၿမတ္ကစကားစေတာ့သည္။သူမတို႔…
ဒီကေန႔အၾကားအၿမင္သြားေမးခဲ့သည့္အေၾကာင္း..ထိုဆရာမသည္မည္သို႔ေတာ္ေၾကာင္း…
ေရွ႕ၿဖစ္ေနာက္ၿဖစ္မ်ားအလြန္မွန္ေၾကာင္း..ခုလည္းသူမတို႔ကိုေၿပာလိုက္တာအရမ္းမွန္ေန
ေၾကာင္း..နိဒါန္းပ်ိဳးသည္။

“သားအေၾကာင္းေတာင္မေၿပာရေသးပါဘူး..ဆရာမကသားက်န္းမာေရးပံုမွန္မဟုတ္ဘူး
တဲ့..အဲဒါ..သားကိုၿပဳစားထားတာတဲ့ေမာင္..”
ကၽြတ္..ကနဲမသံမထြက္ေအာင္သူ..မနည္းထိန္းလိုက္ရသည္။ၿမတ္၏မ်က္ႏွာကအင္မတန္
စိတ္ထက္သန္ေနသည္ကိုး။
“ဒီေတာ့ေမာင္ရယ္..တိုတိုပဲေၿပာရေအာင္..ဆရာမကေခါစာပစ္ရမယ္တဲ့..”
“ဘာလဲဟ..ေခါစာ..”..ဟုၿပန္ေမးေတာ့..
“ဒါ..ေမာင့္အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး၊ေမာင္လုပ္ရမွာကိုၿမတ္ကေၿပာမွာပါ။ဒီမွာ..ဆရာမေၿပာတဲ့အ
တိုင္းေမေမနဲ႔ၿမတ္ၿပင္ေပးထားတဲ့ဗန္းကိုယူ..လမ္းထပ္ကမန္က်ည္းႏွစ္ပင္ခြၾကားကိုသြား
တက္တင္ရမယ္၊ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္လည္းထြန္းခဲ့ရမယ္..အဲဒါက..ညဆယ့္နွစ္နာရီတိ
တိမွာေနာ္..ၿပီးရင္ၿပန္လာၿပီး..မနက္ေလးနာရီမွာအဲဒါကိုသြားၿပန္ယူၿပီး..ၿမစ္ထဲေမွ်ာရမယ္
တဲ့..”
ၿမတ္စကားဆံုးေတာ့..သူဘုရားတလိုက္မိသည္။တကယ္ပါ။သိပၸံေက်ာင္းသားပီပီဘာကိုမွ
မယံုေသာ္လည္း၊ဘာကိုမွမေၾကာက္တတ္သည့္ထဲေတာ့သူမပါခဲ့။ငယ္စဥ္ကတည္းကခုထိ၊
ညဥ့္နက္ေအာင္အၿပင္ထြက္မလည္ဖူးခဲ့။ၿပီးေတာ့..ၿမတ္ေၿပာသည့္အပင္၏ရာဇဝင္ႏွင့္..ၿမစ္
ၿဖတ္လမ္း၏ဒ႑ာရီတို႔ကိုလည္းသူမယံုတယံုႏွင့္..ယံုခ်င္မိလာသည္။ဘယ္သူမွၿဖတ္သြား
ေလ့မရွိေသာၿမစ္ၿဖတ္လမ္းနွင့္ဝိညာဥ္မ်ားေပါင္းစုသည္ဟုနာမည္ၾကီးေသာ..သစ္ပင္တစ္
ပင္..။ငယ္စဥ္တည္းကၾကားနာခဲ့ရေသာပံုၿပင္မ်ားသာၿဖစ္သည္ဟု..သူမယံုၾကည္ခ်င္ေတာ့။
ခုခ်ိန္မွာ..သူ႔ကို..မင္းေၾကာက္လား..ဟုေမးလာလွ်င္ေတာင္ဝန္ခံမိမည္လားမသိ။
“ဒါ..ဒါ..မလုပ္လို႔မရဘူးလား..ၿမတ္ရယ္..”
ထစ္ေငါ့တုန္ခါစြာ(ေယာက်ာ္းမပီသဘူးဆိုဆို..)ေၿပာလိုက္ေတာ့..ၿမတ္မ်က္ႏွာကခ်က္ခ်င္း
ညိႈးက်သြားေတာ့သည္။မ်က္ရည္မ်ားပင္လည္လာကာ..
“လာမလာကို..စုန္းမက..အပင္ေပၚကေနၾကည့္ေနမွာတဲ့..”
ၾကက္သီးပင္ထသြားသလို..။
“ေမာင္..သားေလးကိုမခ်စ္ဘူးလား..မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား..”…တဲ့။
ၿမတ္အသံကသူ႔ကိုထပ္မံတုန္လႈပ္ေစသည္။ပထမအၾကိမ္ကႏွင့္ေတာ့..ခံစားခ်က္မတူေတာ့
ပါ။သားေလးကိုမခ်စ္မကယ္ေတာ့ဘူးလားဆိုသည့္စကားစုကသူ႔ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္တုန္ခါေစ
ေတာ့သည္။

“ၿမတ္လည္း..အစကဒါေတြမယံုခဲ့ပါဘူးေမာင္၊ဒါေပမယ့္..သားနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့….
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာရွိတယ္..သားအတြက္ဆိုအရာရာကိုယံုမွာပဲ၊လုပ္မိမွာပဲ..အဲဒါဘာ
ေၾကာင့္လဲသိလားေမာင္..ၿမတ္က..သားအေမေလ..ေမာင္ကလည္းသားရဲ႕အေဖပဲ”..တဲ့။
ထပ္ဆင့္စကားသံႏွင့္သား၏မ်က္ႏွာကိုသူၿမင္ေယာင္လာေတာ့ၿမတ္ကိုေခ်ပခ်င္သည့္
စကားလံုးမ်ားပင္ေပ်ာက္ဆံုးကုန္သည္။

ဟုတ္တာပဲ။သားအတြက္..သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။ေတြးၾကည့္ပါဦး။စုန္းမထိုင္ေနမည္ဆုိ
ေသာ..နာမည္ၾကီးသစ္ပင္ၾကီးဆီ..ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ..ဘယ္သူမွၿဖတ္သန္းသြားလာဖို႔မရဲ
ေသာ..ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕သုႆန္ႏွင့္ရင္ခြဲရံုရွိရာၿမစ္ၿဖတ္လမ္း၊..ဖ်န္းကနဲ..ၾကက္သီးေမြးညင္း
မ်ားပင္ထလာသည္။သို႔ေသာ္..သားအတြက္တဲ့..မယံုလို႔မလုပ္ဘူးပဲထားဦး..တစ္ခုခုၿဖစ္
သြားရင္..မလုပ္လိုက္မိလို႔ဟူေသာေနာင္တကလာေရာက္ရိုက္ခတ္ဥိးမည္။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
သားသည္သူတို႔၏အသက္ပင္မဟုတ္ပါလား။

(၃)
နာရီလက္တံကသူ႔ကိုေၿခာက္လွန္႔ေနသည္။ဒီအတြက္ရဲေဆးသို႔မဟုတ္ေၿဖေဆးကေတာ့
ကုတင္ေပၚဝယ္အဖ်ားတက္ကာညည္းညူေနေသာ၊ယခင္ခႏၶာကိုယ္၏တစ္ဝက္ပင္မက်န္
ေတာ့ေသာ..သားငယ္ပင္ၿဖစ္သည္။သား၏မ်က္ႏွာသည္သူ႔ကိုတအားတက္ေစေလသည္။
သည္သားေလးတစ္ခုခုၿဖစ္သြားရင္ဟူေသာအေတြးကိုရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင္မေတြးဝံ့ေခ်။အေမေရာ၊
သူေရာ၊ၿမတ္ေရာ..ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးရန္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။

သူူ..အေမ့ကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။တစ္ခ်ိန္က..အေမလည္းသူႏွင့္ကိုကိုအတြက္..သည္နည္း
ႏွင္ႏွင္ပင္မပူခဲ့ရဘူးလို႔ဘယ္သူေၿပာႏိုင္မည္လဲ။အရာရာကိုအေမႏွင့္အေဖရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကေပ
မည္။တစ္ခ်ိန္က..အေမ့လုပ္ရပ္မ်ားကိုရယ္ေမာခဲ့ဖူးေသာသူ..လြန္ခဲ့ေသာေၿခာက္နာရီခန္႔
ထိ..ဘူး..ၿငင္းဆိုခဲ့ေသာသူ..။ခုခ်ိန္မွာေတာ့သားအတြက္..အပူအပင္ေတြရင္မွာအၿပည့္ႏွင့္
သူလုပ္ရေတာ့မည္။ဒီအခ်ိန္မွာ၊ယံုၾကည္မႈ၊မယံုၾကည္မႈႏွင့္ေၾကာက္စိတ္ေတြတိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲ
ေနတုန္းအခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့။အေရးၾကီးတာက..သားပဲမဟုတ္လား။သူ..အေမ့ကိုစိတ္ထဲမွ
ကန္ေတာ့လိုက္သည္။အေမက..သူ႔ကိုအားေပးၿပံဳး..ၿပံဳးၿပကာ..
“သားအတြက္..အေမဆုေတာင္းေပးေနမွာပါ..”..တဲ့။

ဆယ့္ႏွစ္နာရီတိတိမွာသူဘယ္လိုမန္က်ည္းပင္ခြၾကားကိုေရာက္သြားသည္မသိေတာ့။ဗန္း
ကိုတင္၊ဖေယာင္းတိုင္ကိုအတုန္အရီကင္းစြာထြန္းၿပီးသုတ္ေၿခတင္ၿပန္ေၿပးခဲ့ေတာ့သည္..။
ေဆာင္းညပင္..ၿဖစ္လင့္ကစား..သူေခၽြးမ်ားရႊဲနစ္ေနသည္။သူတို႔(၃)ေယာက္လံုးမနက္ေလး
နာရီထိေစာင့္ၾကၿပန္သည္။ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့သူလည္း..ရတတ္သမွ်ဘုရားစာေတြကိုစိတ္
ထဲမွရြတ္ဆိုေနမိေတာ့သည္။

ဘယ္လူးညာလိမ့္ႏွင့္ေလးနာရီထိုးခါနီးမွာသူထြက္ရၿပန္သည္။ေဆာင္းေလက..စိမ့္ကနဲ။လ
သာေနပံုကလည္းေခ်ာက္ခ်ားစရာ၊တစ္စစကြဲအက္ၿပိဳဆင္းသြားေသာအေမွာင္ထုကလည္း
အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲ။လူသြားလမ္းခပ္မႈန္မႈန္တြင္သုတ္ေၿခတင္ေၿပးလႊားေနသူဟူ၍…သူ..တစ္
ေယာက္တည္းသာရွိသည္။သုႆန္အစပ္ေတြ၊ရင္ခြဲရံုဖက္ၿဖာဆင္းသြားသည့္လမ္းေတြကို
ပင္သူသတိမၿပဳမိေတာ့။သူသြားလာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္..သား၏မ်က္ႏွာကိုသာၿမင္
ေနေတာ့သည္။မနက္..ေလးနာရီသံုးဆယ္အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့သူ႔ကို..ၿမတ္ႏွင့္အေမကၿခံ
ဝထိထြက္ၾကိဳေနၾကသည္။သူကေတာ့အားလံုးကိုၿဖတ္ေက်ာ္ကာသားဆီအေၿပးသြားမိသည္
သားကအိပ္ေမာက်လ်က္။နဖူးကိုအသာစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ခါတိုင္းထက္ပိုေသာေအးၿမမႈ
ကိုခံစားရသလို၊သက္ၿပင္းရွည္ႏွင့္အတူသားကိုသူငုံ႕နမ္းလိုက္တာကိုေနာက္က..အေမၿမင္
မွာပါပဲ။

(၄)
ဆိုင္ကေလးထဲမွာထိုင္ရင္း၊သူငယ္ခ်င္းလာတတ္သည့္လမ္းကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနမိသည္။.သူ
ငယ္ခ်င္းလာလ်င္ေတာ့သူ႔မွာေၿပာစရာေတြအမ်ားၾကီးရွိေနတာေၿပာရမည္.သူေၿပာခ်င္တာ
ကယံုၾကည္မႈ၊မယံုၾကည္မႈေတြ၊ေၾကာက္စိတ္ေတြမပါဝင္ပါ။သူ႔ကိုတြန္းအားေပးလိုက္ေသာ
တစ္စံုတစ္ရာသည္မည္သည့္အရလဲဆိုတာကိုသူအတိအက်ေၿပာၿပခ်င္ေနမိၿခင္းပင္..။

မေနာ္ဟရီ


19 Comments:

Zephyr said...

ေဆာက္ခ်က္မိထားၿပီၿဖစ္ေသာသကၠရာဇ္
တဖ်တ္ဖ်တ္လြင့္၀ဲေနေသာရက္စြဲမ်ား
ၿမဴခိုးမ်ားႏွင့္ထူထပ္ေနေသာသံသရာ
ဒါဏ္ရာေတြကပိုခ်ိဳလာတယ္…။

ဘယ္သူေရးတဲ႔ကဗ်ာလည္းေတာ႔မမွတ္မိဘူးအစ္မေရ…. ။
ဆိုင္ဆို္င္မဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီကဗ်ာေလးကိုသတိရသြားလို႕ ….။ တကယ္႔ ကို realism ေလးပါပဲလား …။ မိဘေမတၱာဆိုတာ တစ္ဖတ္သတ္စီးတဲ႔ ျမစ္ပဲလို႕ ….
ထပ္တူခံစားသြားပါတယ္….။

Ko Boyz said...

ကိုယ္တုိင္ႀကံဳဖူးမွ ခံစားတတ္မယ္ဆိုတ့ဲ စကား အေမက ခဏ ခဏ ေျပာဖူးတယ္ ထင္တာပဲ။

Julian said...

အင္း စုန္တဲ႔ေရေတြ......
မွတ္မိေသးတယ္၊ ရွင္႔ကိုလဲေျပာဘူးပါတယ္ ေျပာရင္ထိထိမိမိေျပာတတ္တဲ႔ ဆရာမ ငါ႔ေမေမရဲ႔ အမွတ္တရ စကားေလး .........
"မိဘေက်းဇူးဆပ္လို႔မကုန္ဘူး မကုန္ဘူးနဲ႔ စကားထည္လဲေျပာေနတတ္ၾကတာကလြဲလုိ႔ ဆပ္မွမဆပ္(တတ္)ၾကတာ ၊ ဘယ္ကုန္ပါ႔မလဲေလ " ဆိုတာေလ။ ငါတစ္သက္လံုးအမွတ္ရေစတဲ႔စကားေလး ။

ဒီစာဖတ္ရခ်ိန္ပိုလို႔သတိရသြားတယ္ :))

ဂ်ဴ

လင္းဒီပ said...

မိဘေမတၱာဆိုတာ အဲဒါပါပဲ အစ္မရယ္..
နားလည္ေလ ပိုခံစားမိေလ..
ပိုခံစားမိေလ ပိုျပီး ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ေလပါပဲ..။
သတိေပးတဲ့ ပိုစ့္ေလးမို႕ ေက်းဇူးပါဗ်ာ..။

အမည္မဲ့ said...

အစ္မေရ ...

မေျပာ , မတီး ေပမယ့္ အသံေလးတစ္သံ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလုိက္တယ္.

emayarKhin said...

မရဲ႕ဘေလာဂ္မွာတင္မထားရင္.......
မေရးတာမဟုတ္ဘူးလို႕ၿငင္းမိမလားဘဲ.....
ေတာ္ေတာ္ေလးကြဲတယ္ေနာ္........
ဒါေပမယ္႕မိဘေမတၱာအဖြဲေလးကေတာ႕
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္.........

tg.nwai said...

ဒါကေတာ႔ မေနာ္ရဲ႕ အနုပညာစြမ္းနဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ပဲ..အဲ..ကုိယ္တုိင္မိခင္ဘ၀ မေရာက္ခင္တုန္းကေရးထားတဲ႔ ၀တၳဳေလးေပါ႔ေနာ္..။ အခုခ်ိန္မွာေရးထားျဖစ္မယ္႔ မေနာ္ရင္ထဲက မိခင္ေမတၱာဖြဲ႕နဲ႔ တြန္းအားကေတာ႔ ကိုကို႕ေမြးေန႔ပို႔စ္ေလးထဲမွာ တစြန္းတစျမင္ခဲ႔ရပါတယ္ေလ...။

တကယ္တမ္း သားသမီးအတြက္ဆို ေနာက္ဆံုးျမင္ရတဲ႔ ေကာက္ရုိးတမွ်င္ကိုေတာင္ ေသြးရူးေသြးတန္းဆဲြဖို႔ ၾကိဳးစားေနမိမွာပါပဲ..

က်ားက်ား said...

i love this post

kiki said...

မိဘ တိုင္းရဲ ့ သားသမီးေပၚ ထားရွိၾကတဲ့ ေမတၱာတရား မ်ားဟာ စာဖြဲ ့မကုန္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ရွိေနၾကတာေနာ္ ။ သားသမီးေဇာနဲ ့ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ ရဲ တဲ ့့ သတိၱ ေတြကို တြန္းအား က အမိအရ ေပးစြမ္းလိုက္ႏုိင္ တာ မွတ္သားစရာပါဘဲ ။ စုန္ေရေတြမ်ားျပီးဆန္ေရ ရွားေနတဲ့ ေလာကၾကီးမွာ ဆန္ေရ ေလးေတြ အေၾကာင္းလည္း သိခ်င္ပါတယ္ မေနာ္ေရ ။
ႏွစ္သစ္မွာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ ့ပါေစ ။
(ေနာင္ အျမဲ ဖတ္နုိင္ဖို ့ link ထားလိုက္ပါတယ္ ေနာ္။ ခြင့္ျပဳ ပါ )

မလိခ said...

မမေရ.. တြန္းအားေလးကေကာင္းလိုက္တာ.. ေဖနဲ႔ေမကို လြမ္းသြားတာပဲ... (ဒီပို႔စ္ကို မေန႔ညက လာဖတ္ေသးတယ္.. အေဖလုပ္တဲ့သူ ေခါစာသြားမပစ္ခင္ အပင္ၾကီးအေၾကာင္းေတြးတဲ့အထိိလဲ ေရာက္ေရာ ဆက္မဖတ္ရဲေတာ့လို႔ ခုမွၿပန္လာဖတ္တာ..ဟဲဟဲ ကၽြန္မက သတၱိခဲဆိုေတာ့.. )

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

မေနာ္ေရ...

ဖတ္လို႔ေကာင္လိုက္တာ..
ခြဲသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေဖေဖနဲ႔ အေဝးမွာက်န္ေနခဲ့တဲ့
ေမေမ့ကို လြမ္းလို႔ မ်က္ရည္လည္မိတယ္..

ခ်စ္တဲ့..
ခင္ေလး

အိျႏၵာ said...

အစ္မေနာ္..ေရ....

ကိုျငိမ္းေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကိုသြားသတိရမိတယ္.။
ေမြးကတည္းကသြားေတြပါလာျပီး..
ဘီလူးေလးေမြးတယ္လို႔
နာမည္ႀကီးေနတဲ့ သားကို ႏို႔တိုက္တဲ့ အေမအေၾကာင္းေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးေလ..။

အေမသားကို..ႏို႔တိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
အေမ့စိတ္ထဲမွာ သားက လူလား ဘီလူးလားတဲ့..
အေမက ဘီလူးပဲ...တဲ့
အခုလည္းအစ္မ၀တၳဳက ရင္ကိုစိုက္ျပန္ျပီ..

ေမတၱာတရား..
ေမတၱာတရားထဲကမွ မိဘေတြသားသမီးအေပၚ
ထားတဲ့ ေမတၱာတရားဟာ..
ဘယ္လိုေရးနည္းနဲ႔ဖြဲ႔ဖြဲ႔ သိပ္လွေနတာေပါ့..အစ္မရယ္...

ေဆာင္းယြန္းလ said...

စာဖတ္သူကို အစကေန အဆံုးအထိ ပီပီၿပင္ၿပင္ၾကီးကို ေခၚေဆာင္သြားႏိူင္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္ပါပဲ မေနာ္ေရ..ေစာင့္ေမွ်ာ္ရက်ိဳးနပ္ပါတယ္
ဝတၳဳေလးကိုဖတ္ၿပီး ခြန္အားေတြအမ်ားၾကီးရသြားခဲ့တယ္ဗ်...မိဘရဲ့အႏႈိင္းမဲ့
ေမတၱာတရားေတြေပါ့ဗ်ာ

မိုးခါး said...

သားသမီးအတြက္ မိဘရဲ႕ ေမတၱာတရားက အရာရာေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့သတၱိအျဖစ္ ပံုစံေျပာင္းသြားတယ္ေနာ္ ..

သက္ပိုင္သူ said...

မမေနာ္ေရ..
စတင္ကတည္းက ရံုးမွာ ဖတ္ရတာ .. မန္႔လို႕မရလို႕....

ဒီဇာတ္လမ္းေလးက အရမ္းကို ေကာင္းတယ္.. မိဘ ေမတၱာနဲ႔ အတူ ျမန္မာ့ လူအဖဲြ႔အစည္းရဲ႔ ယံုၾကည္မႈ တစ္ခုကို ဇာတ္အိမ္ယူထားတာ ေတာ္ေတာ္ေလးထိတယ္....

ေနာက္ထပ္ စာေကာင္းေလးေတြ ေမ်ွာ္ေနမယ္ေနာ္

Unknown said...

၀တၳဳတိုေလး ခံစားသြားတယ္ အမေနာ္
ေကာင္းေသာေန႔ပါဗ်ာ :)

Moe Cho Thinn said...

မေနာ္ေရးဟန္နဲ႔ လုံး၀ကြဲလြဲတဲ႔ စာပါပဲ။
အဲဒီလို ရုိးရုိးရွင္းရွင္းနဲ႔ လွလွပပ ေရးျဖစ္သြားတာကိုက မိန္းကေလးေတြမွာ ရွိတဲ႔ မိခင္စိတ္ က ေစ႔ေဆာ္သြားလို႔မ်ားလား။
မိဘေမတၱာကို ဒီလို ေရးဟန္နဲ႔ ေရးတဲ႔အတြက္ ပိုႀကိဳက္မိတယ္။

WWKM said...

ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ မေနာ္ေရ..
မိဘေမတၱာဆိုတာ ၀ါ တို႔က အခု ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ေနၾကျပီ
ေလ..ေနာ္...
အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ.

ခ်စ္တဲ႔
၀ါ

Moe Myint Tane said...

မ်က္ရည္လည္လာမိတယ္။


စိတ္၏ေစရာနာခံေလေသာ
မိုးျမင္႔တိမ္