အလိုက္အထိုက္ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာတိမ္တိုက္မ်ား

Monday, January 26, 2009

ဒီ၀တၳဳေလးကို ၂၀၀၁ခုႏွစ္ကေရးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားတဲ့တိုက္ပြဲတစ္ခုၿဖစ္အၿပီးမွာဆိုပါေတာ့။
အဲဒီတုန္းက ကိုကိုၾကီး (အၾကည္ေတာ္) ကကၽြန္မတို႔နဲ႔အလုပ္အတူလုပ္ေနရာကေနထြက္သြားၿပီးသူ႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူမဂၢဇင္းတစ္ခုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒီမဂၢဇင္းကိုေပးခဲ့တာပါ။
ေခတ္သစ္မဂၢဇင္းတဲ့။ ၂၀၀၂ အစပိုင္းလမွာပါသြားခဲ့ပါတယ္။

အလိုက္အထိုက္ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာတိမ္တိုက္မ်ား
“နိဒါန္း”
ေကာင္းကင္ရန႔ံလည္းမသင္း၊ေၿမၾကီးနံ႔လည္းမနံတဲ့..ငါ့ၿမိဳ႕ကေလး..“သိဟ္”ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆံုး
ေတးသြားေတြနဲ႕အတူပ်က္ၿပိဳခဲ့ရတယ္။
အမွားအယြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ပဲဆိုပါစို႔။အဲဒီမွာ ..အမွားအယြင္းကိုေၿပာပါဆိုရင္..မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့
ေန႔တစ္ေန႔ကစ ရလိမ့္မယ္။တိမ္ေတြကအလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ..႐ြက္ေၿခာက္ေတြကညိဳစိုလို႔။ကံၾကမၼာ
ဆိုတာကလည္းၿမင္ရတဲ့ေလွကားတစ္စင္းမွမဟုတ္ပဲ။အနာဂတ္ေတြကိုလူေတြအတြက္သနား
ဂ႐ုဏာအၿပည့္နဲ႔..ေပးမသိခဲ့တဲ့..ဘုရားသခင္ကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္။
Fortune Teller ေတြနဲ႔လည္းမရင္းႏွီး…ပစၥဳပၸန္ဆိုတာၾကီးကလည္းမယံုသကၤာၿဖစ္စရာေကာင္း
ေလာက္ေအာင္႐ိုးသားၿပေနခဲ့ေလေတာ့ အမွားအယြင္းေတြကိုေမ့ေလ်ာ့ေနမိတာအဆန္းလား။
သနားစရာေတာ့သိပ္မေကာင္းပါဘူး။သံဆူးၾကိဳးေတြအထပ္ထပ္ၿဖတ္ခဲ့ၿပီးကမွ..ကိုယ္ကဓားထိုး
ခံခဲ့ရတာကိုး။ဒါကိုပဲအၿပင္းေၿပေက်ာဆန္႔သေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ရတာငါ့ရဲ႕ေပါ့ေလ်ာ့မႈတစ္၀က္၊
မာရ္နတ္ရဲ႕ေအာင္ပြဲတစ္၀က္ေၾကာင့္ပဲဆိုၾကပါစို႔….။
တကယ္ေတာ့လည္းသူတို႔မွာအၿပစ္သိပ္မ႐ွိပါဘူး။မ႐ုိးသားတာအသားက်လာတာၾကာေတာ့အဲ
ဒါကိုပဲ႐ုိးသားမႈလို႔ထင္ၿပီး သံခင္းတမန္ခင္း၀တ္႐ံုေတြၿခံဳ႐ုံ၀တ္ဆင္လို႔..။လူၾကီးလူေကာင္း
ေယာင္ေဆာင္ၿပရတာပ်င္းစရာမေကာင္းဘူးလား။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းကိုသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပတယ္။(အမွန္က လမ္းထိပ္ကေရ
ထမ္းတဲ့ကရင္ၾကီးလားမသိဘူးေလာက္ပဲသိတာ)…မိုဒီလ်ာနီရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္းေၿပာ
တယ္။(အမွန္က ဗခ်ီလင္း၀ဏၰ ဆိုတာေတာင္စာလံုးေပါင္းမွားတယ္ဆိုၿပီး ပန္းခ်ီလင္း၀ဏၰလို႔
ၿပင္ေပးခ်င္ေနတဲ့သူ)…ဒီရတ္နဲ႔ေဟာကင္းအေၾကာင္းေတြေၿပာတယ္။(တကယ္က သူတို႔ကို႐ူပ
ေဗဒပညာ႐ွင္လို႔ကေလးေတြေၿပာလို႔သိတာကလြဲရင္သူတို႔ဘာေတြေတြ႕ခဲ့လဲေတာင္မသိဘူး)
စိန္ၿခဴးၾကာေညာင္…ဆိုတာေၾကာင္ေတြကစခဲ့တာပါလို႔ေၿပာလားေၿပာရဲ႕။မွန္ေတြအေၾကာင္းကို
ေတာ့ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတတ္ေလရဲ႕။
စေတကာအနက္ေရာင္ေတြအၿပည့္တတ္ထားတဲ့မွန္လံုသတၱဳဘီလူးေလး(ဒါကမင္းခိုက္စိုးစန္
စကားလံုးကိုယူသံုးတာ)ထဲကပန္းႏုေရာင္မီးမိွန္လဲ့လဲ့ေအာက္မွာမေသခ်ာမႈေတြ၊အရည္
အေသြးမၿပည့္မီမႈေတြနဲ႔ယက္ေဖာက္ထားတဲ့…လူယုတ္မာတခ်ိဳ႕ရဲ႕ႏံုနဲ႔နဲ႔အၾကံဥာဏ္ေတြ႐ွိတယ္
ၿမိဳ႕႐ုိးကေလးၿပိဳခဲ့ရတာကေတာ့ …ေဟာဒီငါ့လက္ေတြနဲ႔ငါၿဖိဳခဲ့တာပါ။ငါ့ခံတပ္ကိုငါေက်ာေပးၿဖိဳ
ခ်ပစ္လိုက္တာပါ…။ဘယ္ေလာက္မ်ားခန္းနားလိုက္သလဲဆိုရင္..က်ဲေတာက္ေတာက္ရယ္သံ
ေတြကေတာင္အကန္းမ်က္ရည္ဆန္လြန္းတဲ့အထိ။
ဒါ…အၾကံအကုန္ပဲလား။ၿမန္မာၿပည္မွာ..အေပါဆံုးအရာဟာဆားဆိုတာေမ့မထားနဲ႔ဦး..။အၿမဲ
စိမ္းသစ္ေတာေတြရဲ႕အတြင္းဖက္က မခို႔တ႐ုိ႕ေရတံခြန္တစ္ခုရဲ႕နံေဘးမွာ နီေစြးလက္ေတာက္
..ေမွာက္လ်က္လဲေနသူဟာ…ေစာလူးမင္းမွဟုတ္ပါေလစ..။(ဟား…ဟား…ဟား….ဆိုေသာ
စကားလံုးသံုးလံုးသည္ရယ္သံၿဖစ္သည္။)

အိမ္ေ႐ွ႕မွခပ္တည္တည္ခုန္ဆင္းသြားၿပီးေနာက္ေဖးေပါက္မွခၽြတ္တြားတက္လာေသာသူတစ္
ေယာက္၏မိတ္ေဆြသည္….ဟိုပင္သည္ပင္ကူးခ်င္ေသာေမ်ာက္တစ္ေကာင္ၿဖစ္၏။
ဒီစကားဟာေသခ်ာမႈတစ္ခုၿဖစ္မၿဖစ္မေသခ်ာေသာ္လည္း မေသခ်ာတာေတြကိုဘာတစ္ခုမွ
အလကားမ၀ယ္ခဲ့ေၾကာင္းေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာေၿပာႏိုင္ပါတယ္။
အေကာင္းဆံုးစကားလံုးေတြနဲ႔သစၥာေဖာက္ခံရတာမိ်ဳမက်ဘူး…။ဘာရနံ႔မွမပါတဲ့နံနက္ခင္းရဲ႕
၈ နာရီေလၿပည္ဟာ အၿပာေရာင္ဆန္လြန္းေပမယ့္..မာယာသက္သက္သာၿဖစ္တယ္။ညီမေလး
ေရ…သံသယေတြကိုၿခံဳယူ၀တ္ဆင္တတ္တဲ့ငါ့အတြက္ ရလာဒ္ဟာေနာက္ေက်ာကဓားတစ္
ေခ်ာင္းေတာ့မၿဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။လံုေလာက္ပါၿပီ။ၿခံရံေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့ပြင့္ခ်ပ္ေတြနဲ႔တင္
ငါစိမ္းလန္းလို႔ရပါၿပီ။
ၿမည္သံစြဲအလကၤာတစ္ခုက်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ညေနခင္းမွာ..သီခ်င္းေတြရဲ႕အခင္းအက်င္းက
က်ဥ္းေၿမာင္းနိမ့္က်လြန္းေနတယ္။ပန္းပြင့္ေတြပြင့္တာခင္ဗ်ားနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ….။ေနေရာင္ေတြ
လွ်ပ္တိုက္ေၿပးလႊားေနတာလည္းငါနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ေသခ်ာတာတစ္ခုကငါ…အဲဒီပန္းတစ္
ခင္းကိုလွည္းက်င္းရွင္းလင္းးေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ။ မေသခ်ာတာကအဲဒီပန္းခင္းဟာ ေပၚပီ
(poppy)ပန္းခင္းလား…ခရမ္းေရာင္(violet)ေတြလားဆိုတာပါ။
အိပ္မက္ေတြေမွာက္ရက္လဲက်ခဲ့ရတဲ့ညက..သမားရိုးက်ဆန္လြန္းတဲ့သကၠရာဇ္မိုင္တိုင္တစ္ခ်ိဳ႕
အေငြ႔ပ်ံကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ငါဟာသူရဲေကာင္းမဟုတ္သလိုေနာက္ဆုတ္
လွည့္ၿပန္မယ့္လူတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေဖာင္ ေတြပ်က္မွေအာင္ပြဲရွိတာမွမဟုတ္
တာ။ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခန္းအနားတစ္ခုရဲ႕အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့ေအာက္မွာ..တစ္ခါတစ္ခါ.
လိေမၼာ္နီေရာင္ေတြစြန္းထင္းေပေနတာေတြ႕ရတတ္တယ္။
အဲဒီသိဟ္ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆံုးညေနခင္းကေရွးဆန္လြန္းအားၾကိးေနတယ္။ရွည္ေမ်ာေမ်ာ
အနက္ေရာင္အသံေသတၱာထဲမွာပိတ္မိေတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ A Sound of Silence
မ်ားလား။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းေလာကၾကီးကရယ္စရာေကာင္းတဲ့အလြမ္းၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္လိုပါပဲ။
ဇာတ္ေတြကနာ၊ဒါဏ္ရာေတြကတင္းၾကမ္း၊..ခက္တာက…မ်က္ႏွာပိုးကလည္းသပ္မရ…။
တကယ္ေတာ့…Simon နဲ႔ Garfunkal ကြဲၾကတာၿဖစ္ရိုးၿဖစ္စဥ္တစ္ခုပါ။
တကယ္ေတာ့ငါဟာ သခင္ေယရႈရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကိုသာလိုက္ေလ်ာက္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့တာ..။
ေစတန္ရဲ႕က်မ္းစာကိုက်ေတာ့သိထားရေအာင္ေတာင္ဖတ္ၾကည့္ဖို႔မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး။ဘုရားသခင္လို
လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္စကားလက္ဆံုက်၊ေနာက္ဆံုးညစာစားရေသးတာပဲ။င့ါရာဇ၀င္မွာလည္း
ယုဒလိုလူသာမရွိခဲ့ရင္…ရိုးရိုးစင္းစင္းနဲ႔ပ်င္းစရာေတာင္ေကာင္းေနခဲ့ဦးမွာ…။

ၿမစ္ကမ္းပါးကိုသြားသြားထိုင္ၿပီးခုန္မခ်ခဲ့တဲ့အၾကိမ္အေရအတြက္နဲ႔အတူ သပြတ္အူ ေတြစုပံုလာ
တာဟာ သေရာ္စာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ Introတစ္ပုဒ္နဲ႔တူတယ္။ဒီေရေတြနဲ႔အတူေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့
သူတစ္ခ်ိဳ႕စီးေမ်ာမသြားတာကေတာ့ ရင္နာစရာေကာင္းေနေလရဲ႕ …။စဥ္းစားစရာေကာင္းတာ
ကဒီေရေတြကသူတို႔ကိုအလိုမရွိတာလား..သူတို႔ကပဲဒီေရေတြနဲ႔မထိုက္တန္တာလားဆိုတာပါ
ပဲ…………။
ကမၻာမွာရိုးသားမႈပန္းေတြပြင့္ဖို႔ ေၿမၾသဇာေကာင္းေကာင္းလက္က်န္ရွိေသးရင္ေစ်းေကာင္းေပး
၀ယ္ခ်င္ပါတယ္။

ကံ့ေကာ္နံ႔သင္းေနတဲ့မာနတစ္ခုရဲ႕အတၳဳပၸတၱိကိုကံ့ေကာ္နံ႔ခံစားဖူးသူမွသာသီဆိုတတ္မွာပါ။
စကၠဴပန္ေတြေလာက္နဲ႔ေတာ့အဲဒီအေၾကာင္းေရာေႏွာေသာေကာလာမေဆြးေႏြးတာေကာင္းပါ
တယ္။ၿခေသၤ့နွစ္ေကာင္ေစာင့္တဲ့ရင္ၿပင္ဟာေရစက္ေတြေဘာင္ဘင္မခတ္တဲ့တိုင္းၿပည္ေလးပဲ
ၿဖစ္တယ္။ငါ့ရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးကိုအဲဒီတိုင္းၿပည္ေလးထဲမွာပဲရွင္သန္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ။
ခုေတာ့လည္း…မလြမ္းတတ္တဲ့ၿမစ္တစ္စင္းလိုတိမ္တိုက္ေတြနဲ႔ေၾကးမညွိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ငါ့မွာ
ေတာ့အသံမသာတဲ့ႏွင္းဆီပင္ေလးတစ္ပင္ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။
ေလာင္းေၾကးတဲ့လား…။ခင္ဗ်ားတို႔အလကားရေနတဲ့မနက္ၿဖန္ေတြပံုေအာေပးလိုက္ဖို႔ေတာင္မ
ထိုက္တန္ၾကပါဘူး။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အနာဂတ္တစ္ဖဲ့ဟာ..သခ်ိဳၤင္းေၿမဆန္လြန္းလွပါ
တယ္…။
ခုေတာ့…မတ္ေစာက္အိပ္မက္ေတြ၊ေဇာက္ထိုးသီခ်င္းေတြ၊မလတ္ဆတ္ေတာ့တဲ့ေအာင္ပြဲအတု
ေတြ၊ဖြာလန္က်ဲအနားသပ္စကားလံုးေတြ၊ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆန္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ…ၿမိဳ႕ကေလးေရ..
မင္းကို..အသစ္ၿပန္တည္ေဆာက္ေပးရမွာကိုပဲ…ငါ့မွာအားနာေနခဲ့ေတာ့တယ္။

နိဂံုး
ကန္ရာသီရဲ႕ နဂါးေခါင္းလွည့္တဲ့ဖက္မွာ…ၿဖာက်ေနတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ..ေဆာက္လက္စၿမိဳ႕
ပ်က္ကေလးတစ္ခုရွိေနပါတယ္။

မေနာ္ဟရီ


6 Comments:

tg.nwai said...

မေနာ္..အထပ္ထပ္အခါခါ ဖတ္ရႈ ခံစားသြားပါတယ္..။

K. said...

မေနာ္ေရ... စာေတြလာဖတ္ပါတယ္ စာသားေတြကလိုက္မမွီဘူးဗ်ာ..

kay said...

မေနာ္ေရ- စကားလံုးေတြ ခုန္ပ်ံေနတာပဲ။ မနဲ လိုက္ဖမ္း ဖတ္၇တယ္။ း)ဘာရမလဲ အကုန္ ဖမ္းျပီး PDF နဲ႕ write ျပစ္လိုက္တယ္။

Anonymous said...

ဟင္း........ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔
ျပန္မတည္ေဆာက္ခ်င္တဲ႔
ျမိဳ႔အပ်က္အစီးေလးဘဲက်န္ခဲ႔တာဘဲ

ေနရာအသစ္မွာျမိဳ႔အသစ္တည္ရရင္
ဘယ္လိုေနမလဲ...................
သိခ်င္လိုက္တာ

ခက္တာက ပစၥည္းအစံုအလင္ရွိပါ႔မလားဆိုတာ....

ေတြးရင္းေငးရင္း ဖတ္ရင္းေတြးသြားပါတယ္

ဂ်ဴ

ေဆာင္းယြန္းလ said...

မ႐ုိးသားတာအသားက်လာတာၾကာေတာ့အဲ
ဒါကိုပဲ႐ုိးသားမႈလို႔ထင္ၿပီး သံခင္းတမန္ခင္း၀တ္႐ံုေတြၿခံဳ႐ုံ၀တ္ဆင္လို႔..။လူၾကီးလူေကာင္း
ေယာင္ေဆာင္ၿပရတာပ်င္းစရာမေကာင္းဘူးလား။
ယုတၱိေဗဒသိပ္ဆန္တဲ့စကားလံုးေတြကိုအေကာင္းဆံုး
သံုးၿပီးေရးသြားႏူိင္တဲ့မေနာ္ေရ..ေလးစားပါ့ဗ်ာ..
ခင္မင္လ်က္...

pandora said...

တိမ္တိုက္ေတြက အလိုက္အထိုက္ ေရြ႕လ်ားေနတာေတာင္မွ စိတ္နဲ႕လိုက္ဖမ္းရတာ ခက္လိုက္တာေလ..