မိုးေတြရြာေနတဲ့လမ္းကေလး

Wednesday, January 14, 2009

ဒီ၀တၳဳေလးကိုေရးထားခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၂မွာေပါ့။ ေရးၿပီးေတာ့ ေရႊၿမင္သာ
ဂ်ာနယ္က ဦး၀င္းေမာင္ညြန္႕ကိုေပးလိုက္တာမွတ္မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ့
ေလ်ာ့ပဲ။အဲဒီမဂၢဇင္းထြက္ေတာ့လည္းမရဘူးေလ...ေနာက္ေတာ့ဒီ၀တၳဳက သရဖူမွာပါလာ
တယ္လို႔ၾကားရတယ္။ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ကၽြန္မလည္းတအံတၾသ..အရင္ေခတ္သရဖူ
ၿပီးကတည္းက သရဖူဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ကြင္းမွမဟုတ္ေတာ့တာ။အံ့ၾသတာေပါ့။ ေနာက္မွသိရ
တာက အဲဒီမွာ ကိုယ္နဲ႔ကပ္လ်က္စာမူကၿဖဳတ္ခံရလို႔ ကိုယ့္ပါၿဖဳတ္လိုက္တယ္ဆိုပဲ။ ၿဖစ္ပံုက..
လက္လႊဲေပးလိုက္တာလည္းမသိရဘူး။အန္တီနန္းကလည္း စာမူခကိုေပၚၿပဴလာမွာေပးထားခဲ့
တယ္တဲ့။ အံမယ္အဲဒီေခတ္တည္းက သရဖူက စာမူခကို အမ်ားၾကီးေပးတာ။ (ဒါက အန္တီ
နန္းတို႔မခ်ိဳတို႔အတြက္ေၾကာ္ၿငာ...း) )
တကယ့္တကယ္က အဲဒီ၀တၳဳထဲကလမ္းကေလးက ခုထိရွိေနေသးတယ္။ မိုးေတြလည္းသည္း
ေနဆဲပဲ...ခုထိကိုတိတ္ဖို႔အစီစဥ္မရွိေသးဘူး......ခုထိ..တကယ့္ကိုခုထိ.....
ေဟာၾကားလား...ခုေတာင္မိုးေတြခ်ဳန္းလာေနၿပီ..။ေကာင္းကင္ၾကီးလည္းမည္းေမွာင္လို႔....
မိုးမရြာခင္ ဒါေလးဖတ္လိုက္ၾကပါဦး...။



မိုးေတြ႐ြာတဲ့လမ္းကေလး
လေရာင္ေတြကိုတိုးခြဲၿဖတ္ၿပန္လာတဲ့ညက..ကၽြန္မရင္ခြင္တစ္ၿခမ္းလံုးအလြမ္းေတြနဲ႔ၿပည့္လို႔…။
မိုးေတြအၿမဲတမ္း႐ြာေနတတ္တဲ့လမ္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အၿမဲတမ္းစိမ္းလန္း
ေနတတ္တယ္ခ်စ္သူ….။ဟိုး…ခပ္ေ၀းေ၀းကေနေၿပးေၿပးလာတတ္ၿပီး..ကၽြန္မနားေရာက္ရင္
ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္တဲ့၊ခ်စ္သူ႔ေခၚသံေတြကိုေတာ့၊ကၽြန္မကအၿမဲတမ္းေယာင္ရမ္းဖမ္းဆုပ္
ေနမိၿမဲပါပဲ။
တိမ္ေတြကိုခိုစီးၿပီးလွည့္ၿပန္လာတဲ့အတိတ္ေန႔ရက္ပါးပါးေလးေတြကိုလႊမ္းၿခံဳၾကည့္တဲ့အခါလမ္း
ကေလးမွာမိုးေတြက႐ြာလို႔။ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းကေလးမွာခ်စ္သူကေပ်ာက္က်
က်န္ခဲ့တဲ့စကားလံုးတစ္လံုးပမာ..အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရခက္ေနခဲ့တယ္။ပိေတာက္ေတြပြင့္ေနၿပီခ်စ္သူ
ပန္းမပန္တတ္တဲ့ကၽြန္မရဲ႕ဆံႏြယ္ေပၚမွာတိမ္မွ်င္စေတြကခိုတြဲလို႔..။ၾကယ္ပြင့္ၾကယ္ေပ်ာက္ေတြ
ကေတာ့တလက္လက္နဲ႔ ကၽြန္မ မ်က္ေတာင္ဖ်ားမွာအသိရခက္စြာခုိနားေနခဲ့တယ္။တကယ္
ေတာ့…ကၽြန္မလိုခ်င္ခဲ့တာကလည္းသန္႔စင္လန္းဆတ္လြန္းတဲ့မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့လမ္းကေလးပါ
ပဲ…။
အနက္ေရာင္ဖဲၾကိဳး႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းလိုလဲေလ်ာင္းၿငိမ္သက္ေနတဲ့လမ္းကေလးရဲ႕အဆံုးဆီကို…
မွန္းၿပီးကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။အဲဒီတုန္းကေတာ့မိုးေရစက္ေတြက ကၽြန္မတို႔ေနာက္ခပ္
ဖြဖြေၿပးလိုက္လို႔ေပါ့။မိုးစက္ေတြကိုအသိရခက္စြာေငးေမာရင္းသီခ်င္းေတြသာဆံုးသြားတယ္။
လမ္းကေလးကေတာ့မဆံုးခဲ့႐ွာဘူး။ခုထိလည္းဒီလမ္းကိုဆက္မေလွ်ာက္ၿဖစ္ေသးပါဘူး။လမ္း
ကေလးကအၿမဲတမ္းမုိးေတြ႐ြာေနတတ္တယ္ေလ။
မိုးစက္ေတြသဲသဲမဲမဲအညိွဳးတၾကီး႐ြာခ်လာတတ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာဆိုရင္ေတာ့ဘာကိုမွသဲသဲကြဲကြဲ
မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။လမ္းကေလးမ်ားမိုးေရေတြနဲ႔စီးေမ်ာလိုက္ပါသြားမလားလို႔စိုးထိတ္ရင္းတစ္
ေယာက္တည္းထီးတစ္လက္နဲ႔မိုးစက္ေတြကိုလွည့္ဖ်ားေနခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ကြယ္..ဘယ္လို
ေနေရာင္ၿခည္မွလမ္းကေလးထဲကိုလမ္းမွား၀င္ေရာက္လာမွာမ်ိဳးကိုက်ေတာ့လည္းကၽြန္မလက္
မခံႏိုင္ခဲ့ၿပန္ပါဘူး။
အၿဖဴေရာင္စပယ္ပြင့္ေၾကြေတြကတေဖြးေဖြးတလႈပ္လႈပ္နဲ႔ကၽြန္မကိုလွမ္းၾကည့္အေၿဖထုတ္ေန
တတ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာလမ္းကေလးကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းမိုးေတြတစိမ့္စိမ့္႐ြာလို႔။အေၾကေၾကအ
ကြဲကြဲနဲ႔လမ္းကေလးထဲ၀င္၀င္လာတတ္ၿပီးအယိုင္ယိုင္အလဲလဲနဲ႔ၿပန္ၿပန္လွည့္ထြက္သြားတတ္
တဲ့ေကာင္မေလးဟာ ကၽြန္မပါခ်စ္သူ။ဘယ္သူ႔အကူအညီမွမပါပဲဒီလမ္းကေလးကိုဆံုးေအာင္
ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုယံုယံုၾကည္ၾကည္ေနာင္တေတြနဲ႔ေစာင့္ေနတတ္
တာကၽြန္မရဲ႕ပင္ကိုသဘာ၀မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ဘယ္လိုအရာကမ်ားကၽြန္မကိုေၿပာင္းလဲေစခဲ့တာပါ
လိမ့္။
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္စီးက်လာတဲ့မိုးစက္ေတြကဂီတသံဆန္လြန္းေနတယ္ခ်စ္သူ…။ဒါေပမယ့္ခက္
တာကအဲဒီဂီတသံမွာအလြမ္းေငြ႕ေတြေရးေရးေလးစြန္းေပေနခဲ့တာပါပဲ။ဘယ္လိုေနေရာင္ၿခည္
ကမွခြာမခ်ႏိုင္ေတာ့တဲ့အလြမ္းေတြဟာ ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့ပရမ္းပတာကိုစိတၱဇဆန္လို႔……။
ကၽြန္မတို႔ဘာကိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကဖူးတာပါလိမ့္။ တစိမ့္စိမ့္႐ြာေနတတ္တဲ့မိုးစက္ၿဖဴၿဖဴေတြကိုလား။
ဘယ္ေတာ့မွမတိတ္ေတာ့မယ့္မ်က္ရည္စက္ေတြကိုလား။
မိုးစက္ေတြကိုကၽြန္မတို႔ဖိတ္ေခၚခဲ့ၾကဖူးသလား။ၿငင္းပယ္ခဲ့ၾကဖူးသလား။သိပ္မေသခ်ာဘူး။ဒါဟာ

စာမ်က္ႏွာစဥ္ေရးထိုးမထားတဲ့လွ်ိဳ႕၀ွက္အနာဂတ္စာမ်က္ႏွာေတြကိုဖတ္ရသလိုပဲ။စိန္ေခၚမႈ
ဆန္လြန္းတယ္။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မမွားခဲ့တာၿဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္ ..ခ်စ္သူ။မွားယြင္းမႈေတြကို
စနစ္တက်ေ႐ြးခ်ယ္တတ္ခဲ့လို႔မဟုတ္ပါဘူး။အမွားေတြကိုကကၽြန္မဆီကိုအံုလိုက္က်င္းလိုက္
ေပါက္ေရာက္လာၾကတာပါ။
နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္မၾကားရပါပဲရင္ထဲကိုထြင္းေဖာက္လာတတ္တဲ့အသံဟာတစ္ခ်ိန္ကခ်စ္သူ႔
ရယ္သံေတြပါပဲ။စိမ္းစိုမက္ေမာခဲ့ဖူးတဲ့ၿမက္ခင္းၿပင္က်ယ္ထဲမွာ၊စိတ္လြတ္္လက္လြတ္ေၿပးလႊားေနရ
သလိုခ်စ္သူ႔ရယ္ေမာသံဟာစိမ္းၿမေပါ့ပါးေနခဲ့ဖူးတယ္။(အဲဒီရယ္သံေတြထဲမွာ မွားယြင္းမႈေနာင္
တေတြနဲ႔အက်ဥ္းက်ေနသူကေတာ့ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပါပဲ..)
တကယ္ဆိုရင္ဒါဟာေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တိမ္တိုက္ေတြပဲေပါ့ခ်စ္သူ။မတိတ္တမ္း႐ြာခ်ေတာ့မယ္ဆိုတာ
သာသိခဲ့ရင္ လမ္းကေလးကလည္းၿပင္ဆင္ခ်က္တစ္ခုခုကို႐ွာခဲ့မွာပဲ။ခုေတာ့ သကၠရာဇ္မ်ားစြာ
ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကၿပီ။
အဲဒီတုန္းက မေတာ္တဆလိုလိုနဲ႔တိတ္တိတ္ကေလးေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ရင္ခုန္ၿခင္း
ေတြကို ကၽြန္မက တမင္ပဲမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ဖူးတယ္။အသိစိတ္နဲ႔ပက္ပင္းတိုးရင္ဆိုင္
လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့အဲဒီရင္ခုန္သံေတြက မိုးခ်ိမ္းသံေတြၿဖစ္ေနႏွင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ဒါနဲ႔ေတာင္မွမိုး
႐ြာတဲ့ထိေစာင့္ေနခဲ့မိတာကၽြန္မရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈပါပဲခ်စ္သူ..။
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုသက္၀င္ၿငိမ္းေအးေနခဲ့ဖူးတဲ့..အၾကည့္ေႏြးေႏြးေတြကိုကၽြန္မလြမ္းေန
တတ္ၿပန္တယ္။သံတူေၾကာင္းကြဲစကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕လို တိတိပပသိဖို႔ ကၽြန္မက အဓိပၸာယ္ေဖာ္
ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ..မိုးေတြ႐ြာလာခဲ့ေတာ့တာ။လြင့္ၿဖာယွက္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ေနေရာင္ၿခည္ေတြကို
(တကယ္တမ္းက်) ကၽြန္မကအယံုအၾကည္သိပ္မ႐ွိလွပါဘူး။ ခ်စ္သူရယ္..ကံၾကမၼာ ေတြဟာ
မေၾကညာပဲစစ္ခင္းတတ္တဲ့ရန္သူေတြမ်ားလား။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာက်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ပန္းတစ္ပြင့္ပါ။ကၽြန္မမွာေၾကကြဲခြင့္လည္းမ႐ွိပါဘူး။
ကၽြန္မႏွလံုးသားေတာင္ကုန္းေလးကေတာ့ ငိုေၾကြးထစ္ခ်ဳန္းသံေတြနဲ႔ေရာင္ကိုင္းမို႔ေမာက္လို႔..။
အို…ကၽြန္မကိုဘယ္သူကမ်ားတိတ္တိတ္ကေလးနားဆင္ေနခဲ့တာလဲ။ခ်စ္သူေရ…အနာဂတ္
ေတြမွာပါ၀င္ခြင့္မရတဲ့ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အဆိပ္တက္ေနတဲ့အာ႐ံုေတြကန္းဆြ႔ံ..ကၽြန္မက
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေၾကာက္႐ြံ႕လို႔…။
ဘယ္လိုကယ္တင္ၿခင္းေတြနဲ႔ကၽြန္မဆီၿပန္လွမ္းလာခဲ့မွာလဲ…ခ်စ္သူ..။တနလၤာေရာင္ၿဖစ္တစ္
စင္းေဘးမွာ ကိုယ္တိုင္စီးဆင္းရင္းရပ္တံ့…ရင္နဲ႔မဆန္႔ေတာ့တဲ့နာက်င္မႈ..ကၽြန္မဘ၀ကိုအတု
လုပ္လိုက္သူဟာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲလား..။လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ရင့္က်က္ၿပလိုက္ရတာ
တကယ္ေတာ့အရသာမဲ့လြန္းပါတယ္။တကယ္လို႔မ်ားဘ၀ကိုအစကၿပန္ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ရခဲ့မယ္
ဆိုရင္..ကၽြန္မဘာကိုေ႐ြးမလဲ…။မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့လမ္းကေလးရဲ႕အဆံုးကိုပဲေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့မိလိမ့္
ထင္ရဲ႕။က်ိန္စာေတြပါ၀င္ပတ္သက္မေနဘူးဆိုရင္ေပါ့။
အခုေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္ရင္ အ၀မွာ႐ြာမခ်ရေသးတဲ့တိမ္တိုက္ေတြကစြတ္စိုအုံ႕ဆိုင္းလို႔။မနက္
ၿဖန္အေသေတြကလည္းပြစာက်ဲ..။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မႈိန႔ံေတြလည္းစြဲလို႔..ေပါ့။မင္နီတားထားတဲ့စာ
ေၾကာင္းေတြလည္းဒိုင္ယာရီထဲမွာမ်ားမ်ားလာတယ္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးရတာေလာက္
ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆန္တာ႐ွိဦးမလား။ဘုရားသခင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔လမ္းကေလးကေတာ့မိုးေတြ
႐ြာေနတုန္းပါပဲ။
တကယ္ဆိုရင္ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ရာသီဥတုကေလးဟာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္မထားတဲ့ရာသီဥတု
ကေလးပါ။ၿဖဴစင္စြာလည္း႐ုိးသားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ခ်စ္သူရယ္..ကၽြန္မတို႔ဘာလို႔မ်ားလမ္း
မဆံုးခဲ့ၾကတာလဲ။ဘာလို႔မ်ားစြတ္စိုမႈန္၀ါးသြားခဲ့ၾကတာလဲ။အမွားၿပင္ဆင္ခ်က္စာမ်က္ႏွာဆို
တာ ဘ၀မွာတကယ္ပါလာခဲ့မယ္ဆိုရင္..အဲဒီလမး္ကေလးကိုဆံုးေအာင္အတူဆက္ေလွ်ာက္
ခြင့္ရခဲ့ခ်င္ပါတယ္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ထထထိုင္ေနတတ္တဲ့ညေတြမွာ၊အလြမ္းေတြဟာကၽြန္မရင္ထဲအပူ
တၿပင္းခရီးဆန္႔လာတတ္ၾကတယ္။စာ႐ြက္ေပၚေရးခ်လိုက္တဲ့တမ္းတၿခင္းေတြမွာ ေနာင္တေတြ
က႐ႊဲ႐ႊဲစိုလို႔…။တကယ္ေတာ့စကားလံုးေတြဟာ ပ်ံသန္းထြင္းေဖာက္သြားမယ့္ေစတမာန္ ငွက္
တစ္ေကာင္မွမဟုတ္ခဲ့ဘဲကြယ္။႐ုိး႐ုိးသားသားလမ္းမွားခဲ့ၿခင္းမွာ ၿမိဳ႕႐ြာေတြအထပ္ထပ္လြဲေခ်ာ္
လို႔…….။ကၽြန္မတို႔ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
အိပ္မက္ေတြကေနေယာင္ယမ္းႏိုးထလာရတဲ့အခါတိုင္း လမ္းကေလးကမိုးေတြ႐ြာလို႔…။အခိ်န္
မဟုတ္အခါမဟုတ္အၿမဲတမ္းမိုးေတြ႐ြားေနတတ္တဲ့လမ္းကေလးကိုကၽြန္မကအၿမဲတမ္းေစာင့္
ၾကည့္လို႔။မိုးသံေတြၾကားကေနလွည့္ၿပန္လာမယ့္ ခ်စ္သူ႔ေၿခသံေတြကိုၾကားရမယ့္ေန႔ရက္အထိ
ေပါ့…။
အိပ္မက္ေတြေတာင္မိုးစက္ေတြနဲ႔ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၾကၿပီ..ခ်စ္သူ..။

မေနာ္ဟရီ
သရဖူမဂၢဇင္း


7 Comments:

emayarKhin said...

ရင္ဘတ္နဲ႕ဖတ္သြားတယ္...မ..ေရ
စာသားေတြကရင္ထဲကုိတိုက္ရိုက္ထိတယ္.....
တကယ္႕ကုိေဆြးေဆြးေၿမ႕ေၿမ႕နဲ႕ခံစားသြားတယ္.....
ကုိယ္တိုင္ၿဖစ္ဖူးသလိုခံစားမႈမ်ိဳးရသြားတယ္....
အရမ္းၾကိဳက္တယ္.............

Anonymous said...

ဟူး... ဖတ္ရတာရင္ေမာလိုက္တာ.. ကရုဏာသက္စရာေလး။ စကားလံုးတိုင္းက အဓိပၸါယ္ေတြ သိပ္ရွိတာပဲ။ အန္တီေနာ္က ေရးတတ္လိုက္တာဗ်ာ။
ဒါနဲ႔ ... တနလၤာေရာင္ဆိုတာဘာေရာင္လဲဟင္?

ေဆာင္းယြန္းလ said...

မိုးေရစိုေနတဲ့လမ္းကေလး..
ေၾကေၾကကြဲကြဲေတြခ်ည့္ေရြးၿပီးေရးထားသလိုဘဲဗ်ာ..
သဲသဲမဲမဲရြာေနတဲ့မိုးေရထဲကလမ္းကေလးမွာ
ေၾကကြဲပြင့္ေတြခ်ည့္ေရြးပြင့္ေနခဲ့သလား...
ေၾကေၾကကြဲကြဲနဲ႔ကိုဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ..

ခင္မင္လ်က္

လင္းဒီပ said...

ေကာင္းတယ္အစ္မေရ..
လတ္ဆတ္လန္းဆန္းတဲ့မိုးေရေတြကေတာ့ အိပ္မက္မွာပဲ ရြာခြင့္ရေတာ့တယ္..
အျပင္ေလာကမွာေတာ့ အုံ႕ဆိုင္းညိဳွ႕မိႈင္း
မိုးဆိုတာ ရြာခ်င္တိုင္းမွ ရြာလို႕မရတာပဲေလ..

Moe Cho Thinn said...

2002 က အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး မိုးေတြ စိုစြတ္သြားေလရဲ႔ မေနာ္..

မမသီရိ said...

မိုးေတြရြာေနတဲ့ လမ္းကေလး..
ျပန္ဖတ္သြားတယ္..မေနာ္...
အေရး မၾကီးေပမဲ့....
အၾကံ ေလး တစ္ခ်က္ ျပဳခ်င္လို႕..
စိတ္မရွိနဲ႕ ေနာ္.
စာပိုဒ္ေတြ ရဲ႕ စာေၾကာင္းေလး ေတြ..
နဲနဲ adjust လုပ္ၾကည့္ပါလား .. လိုင္းေလးေတြ ျပတ္ ျပတ္ေနလို႕..

Anonymous said...

ေမခေရ

ရင္ထဲမွာမိုးေတြရြာေနျပီ.........ညိဳ
ဆိုတဲ႔စကားေလး
သတိရတယ္.........



ဂ်ဳ