MANORHARY RESTAURANT

Friday, January 30, 2009

ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ၾကီးၿပင္းခဲ့တာကသူမ်ားေတြနဲ႔သိပ္တူမယ္မထင္ဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့
့ကၽြန္မတို႔ကစည္းေတြေဘာင္ေတြၾကားမွာတင္မကဘူးဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိပါၿဖစ္ေအာင္
ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတာခံခဲ့ရတာမို႔ပါ။အသက္(၇)ႏွစ္ေလာက္မွာတစ္ေခ်ာင္းထိုး ထိုး
တတ္ေနၿပီ။အဲဒီတစ္ေခ်ာင္းထိုးနဲ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကေလးေတြ၊ဦးထုတ္ေလးေတြထိုးတတ္ေန
ၿပီ..။ဒါတင္လားဆိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ထမင္းလည္းခ်က္တတ္ေနပါၿပီ။ထမင္းခ်က္တာမ်ား
ပလပ္ထိုးၿပီးေရထည့္တတ္ရင္ရၿပီလို႔မေတြးလိုက္ပါနဲ႔။ Rice cooker ဆိုတဲ့အရာၾကီး
ကိုေဘးခ်ၿပီး ေရငွဲ႔..ေရခမ္းခ်က္သင္ခဲ့ရတာပါ။ေရငွဲ႔ဆိုရင္ထမင္းလံုးဘယ္လိုအေနအ
ထားမွာေရငွဲ႔မယ္။ထမင္းအိုးကိုအနပ္ညီေအာင္ဘယ္လိုလွည့္ၿပီးႏွပ္မယ္။လွ်ပ္စစ္မီးဖိုနဲ႔ဆို
မီးကိုဘယ္လိုေလွ်ာ့။မီးေသြးနဲ႔ဆိုေလေပါက္ကိုဘယ္လိုပိတ္။စသၿဖင့္ေပါ့။ေနာက္ေတာ့ေရခမ္း
ခ်က္ရင္ေရကဆန္အထက္မွာဘယ္ေလာက္ေလာက္ရွိရမယ္။အေနအထားဘယ္ေလာက္ဆို
ႏွပ္လို႔ရၿပီ။စသၿဖင့္။အဲဒါလည္ ၈ႏွစ္လားပဲရွိဦးမယ္။ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ဟင္းေတြပါခ်က္
တတ္လာတယ္။ဘဲဥၿပဳတ္တာေၾကာ္တာကေနစၿပီးတၿခားဟင္းခ်က္နည္းေတြေရာေပါ့..။
အေမရဲ႕အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကအားလံုးတတ္ထားရမယ္။မလုပ္ကာမွမလုပ္ေရာေပါ့..သူမ်ား
ကိုခိုင္းခ်င္ရင္ေတာင္ကိုယ္ကတတ္ထားမွခိုင္းလို႔ရတာလို႔အၿမဲေၿပာတတ္တယ္။
ဒါေပမယ့္တကယ့္တကယ္၀ါသနာအေလ်ာက္ခ်က္ၿဖစ္သြားတာကကၽြန္မတစ္
ေယာက္ပါပဲ။အငယ္ဆံုးကေတာ့ေယာက်္ားေလးမို႔ထားပါေတာ့။ညီမကေတာ့ဟင္းခ်က္တာကို
၀ါသနာကိုမပါတာ။ဒါေပမယ့္ခုက်ေတာ့သူက မုန္႔ေတြလုပ္ေနေလရဲ႕။ုမုန္႔ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္
ကိတ္ေတြဖုတ္နဲ႔..။အေနာက္တိုင္းအစားအစာေတြလည္းလုပ္တယ္။ကိုယ္နဲ႔ကတစ္လမ္းစီေပါ့။
ကို္ယ္က chesse ,chocolate, butter အေသမုန္းသူမို႔သူ႔မုန္႔ေတြကိုလံုး၀မွစိတ္
မ၀င္စားပါဘူး။ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဒီေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ကိုယ့္လက္ရာကိုေတာ့သူတို႔စားခ်င္ၾကတာ
မို႔ဟင္းၿပန္ခ်က္ၿဖစ္တယ္။
ၿပန္ခ်က္တယ္လို႔ေၿပာလိုက္ရတာကမခ်က္တာၾကာလို႔ပါ။ရန္ကုန္မွာက်ေတာ့မိုးလင္း
ကမိုးခ်ဳပ္အလုပ္နဲ႔ဆိုေတာ့ခ်က္ဖို႔ေနေနသာသာတစ္ခါတစ္ခါစားဖို႔ေတာင္မစားလိုက္ရတဲ့အခါ
ေတြရွိတယ္။မ်ားေသာအားၿဖင့္ကမုန္႔ဟင္းခါး၊ရွမ္းေခါက္ဆြဲစတာေတြနဲ႔ေကာ္ဖီနဲ႔ၿပီးလိုက္ရတာပဲ။
သိပ္အေၿခအေနေကာင္းရင္အန္တီၿမဆိုင္မွာထမင္းသြားစားတယ္။(ၾကံဳတုန္းေၾကာ္ၿငာထိုးရရင္
ကိုယ့္ဘာသာအကုန္ခ်က္တတ္ေနတာမို႔သူမ်ားေတာ္ရိေလ်ာ္ရိဟင္းေတြဆိုအသံစံုထြက္တတ္တဲ့
ကၽြန္မက အန္တီၿမဟင္းေတြက်ေတာ့အရမ္းသေဘာက်တယ္။ေစတနာေတြထည့္ခ်က္ထားတဲ့
ဟင္းရံေလးေတြကအိမ္ဟင္းေလးေတြလိုပဲ။တကယ့္ကိုဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြ။ကၽြန္မတို႔ဆို
အန္တီၿမရဲ႕အရံဟင္းေတြနဲ႔ကိုထမင္းၿမိန္ေနတတ္တယ္။အဲဒီကိုေခၚသြားၿပတာကေက်ာင္းဆရာကို
မ်ိဳးေဆြသန္းပါ။သူစားေနက်ဆိုင္ေလ။အဲဒီဆိုင္ေလးကဆိပ္ကမ္းသာလမ္းအထက္မွာရွိပါတယ္။
ၿမသဇင္ တဲ့။ဒါကစကားခ်ပ္ပါ။)

အဲလိုေနလာရာကဒီလည္းေရာက္ေရာဟင္းခ်က္ၿခင္းကိုၿပန္စတင္ပါေတာ့တယ္။လက္
ရာေတြကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္မကိုေမာင္ငယ္ကဆိုင္ဖြင့္ပါလားဆိုလို႔သားကေလးကေတာင္အဟုတ္ထင္
ၿပီး..ဘယ္ေတာ့ဆိုင္ဖြင့္မွလဲပဲေမးေနေတာ့တာ။အမွန္ကကၽြန္မက စားခ်င္တဲ့သူမ်ားရွိလို႔ကေတာ့
ပင္ပမ္းထယ္မထင္ရေအာင္ခ်က္ေကၽြးတတ္သူပါ။ကၽြန္မအတြက္ကေတာ့အႏုပညာတစ္ခုကိုဖန္တီး
ေနရသလိုပါပဲ။ဘေလာ့ခ္ေရးေတာ့လည္းသူမ်ားေတြဟင္းခ်က္တင္ရင္သိပ္အားက်တာပဲ။ကိုယ္လည္း
တစ္ခုခုခ်က္ၿပီးရင္တင္ခ်င္စိတ္ရွိတတ္တယ္။ဒါေပမယ့္ထုတ္ဦးဟဲ့ကင္မရာ။ရိုက္ဦးဟဲ့။ကဒ္ကူးဦးဟဲ့
အေရာင္ခ်ိန္ဦး တင္ဦး နဲ႔..ဟင္းခ်က္သာမပ်င္းတာ။ဒါမ်ိဳးက်ပ်င္းတယ္ေလ..း)
ဒီေန႔ေတာ့တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္မနက္ၿဖန္ဘုန္းၾကီးဆြမ္းကပ္မယ္ဆိုလို႔ဟင္းခ်က္ေနတဲ့အ
ခ်ိန္မွာမွေကကႏႈတ္ဆက္ရင္းခ်ိဳသင္းဆီမွာကြန္မင့္ထားရင္းမေနာ္ကိုပါဆြဲထည့္ခဲ့တယ္ဆိုလို႔အေၿပးအ
လႊားသြားၾကည့္ေတာ့..ခ်ိဳသင္းရဲ႕ကိုယ့္လက္ရာ ဆိုတာကိုေတြ႕ၿပီးဒီစာကိုေရးၿဖစ္သြားတာပါပဲ။
တကယ္လို႔မ်ားဘေလာ့ခ္ေမာင္နွမေတြစုေနတယ္ဆိုတဲ့ကိုေအာင္သာငယ္ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္
တဲ့ပို႔စ္ေလးထဲကလိုေနရာမိ်ဳးသာေရာက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ကၽြန္မေတာ့ဆိုင္ေလးတစ္ခုဖြင့္မယ္စိတ္ကူးတယ္။
ၿမန္မာအစားအစာလြမ္းတဲ့သူေတြကိုကၽြန္မလက္ရာၿမန္မာဟင္းေကာင္းေကာင္းေတြခ်က္ၿပီးေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔
ေရာင္းေပးမွာေပါ့။ မဇနိတို႔မလုလုတို႔ၿမရြက္ေ၀တို႔ကိုေတာ့မ်က္ႏွာခ်ိဳေလးေသြးၿပရမယ္ထင္တယ္။ဒါမွ
မဟုတ္ရင္ဆိုင္မွာလူမရွိပဲေနဦးမယ္။ သူ႔ဘိုးေတာ္တစ္ေယာက္ပဲၾကိတ္ၿပီးထမင္းခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့ေက့
ကိုလည္းအေဖာ္ေခၚရမယ္။ ခ်ိဳသင္းတို႔အိမ္ကအလွဴလုုပ္မယ္ဆိုရင္လည္းေအာ္ဒါမွာလို႔ရတဲ့အေၾကာင္း
အေၾကာင္းၾကားထားရမယ္။ဟင္းစာရင္းနဲ႔ရႏိုင္တဲ့အစားအေသာက္ေတြလည္းၾကိဳၿပီးေၾကညာထားမွ..။
ဒါမွ..သူတို႔စိတ္၀င္စားမွာ။

Menu

ၾကက္သားကာလသားခ်က္
ၾကက္သား-မႈိ
၀က္သားပုန္းရည္ၾကီး
၀က္သားမုန္ညင္ခ်ဥ္
၀က္နံရိုးႏွင့္ၿမစ္ခ်ဥ္
၀က္သား(သံုးထပ္သား)ႏွင့္ၾကံမဆိုင္
ငါးဖယ္အုန္းႏို႔ခ်က္
ပုဇြန္ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္
ငါးခူရြဲယိုရြက္
ငါးခူစင္းေကာ
ငါးခူေၾကာ္ႏွပ္
ငါးက်ည္းဆီၿပန္
ဆိတ္သား၊ပဲ၊အာလူး
အမဲႏွပ္
ငါးရံ႕အူ
ငါးရံ႕ေခါင္းႏွင့္ဒန္႔သလြန္
ပုဇြန္ထုတ္ဆီၿပန္
ငါးပုဏၰား
ငါးသေလာက္ေပါင္း
ငါးသေလာက္ဥေၾကာ္
ပန္းငရုတ္အစာသြတ္ (၀က္-ၾကက္-ပုဇြန္)(ရာသီစာ)
ဘံုလံုသီးအစာသြတ္(၀က္-ၾကက္-ပုဇြန္)(ရာသီစာ)


အရည္ေသာက္
ပဲကုလားဟင္း
သီးစံုခ်ဥ္ေရ
ပဲၾကီးဆူးပုပ္
ဘူးသီးၾကာဇံဟင္းခါး
မုန္လာဥႏွင့္ငါးခ်ဥ္ရည္


အသုတ္

ငါးဖယ္သုတ္
ၿမင္းခြာရြက္သုတ္
ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုတ္
ေဆးဘဲဥသုတ္
လက္ဘက္သုတ္
ဂ်င္းသုတ္
ပဲသီးသုတ္
ပဲပင္ေပါက္ပဲၿပားသုတ္
ပုဇြန္ထုတ္မီးဖုတ္သုတ္
ပုဇြန္ခ်ဥ္သုတ္
ငါးခ်ဥ္သုတ္




အရံ
ပဲၾကီးႏွပ္
ခရမ္းခ်ဥ္သီးပန္ေထြေဖ်ာ္
ဟင္းရြက္ေၾကာ္
ငပိရည္တို႔စရာ
ခရမ္းခ်ဥ္သီးငါးပိခ်က္
ေၿပာင္းဖူးေၾကာ္
မႈိကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္
ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္
ငါးရံ႕ေၿခာက္ဆီဆမ္း
ဆတ္သားေၿခာက္ဖုတ္ဆီဆမ္း
ကညြတ္(ရာသီစာ)
အင္ဥသုတ္(ရာသီစာ)

ဒီပို႔စ္အတြက္ေက်းဇူးတင္ရမွာက ခ်ိဳသင္းရဲ႕ပို႔စ္..ေနာက္တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္အေၾကာင္းၾကားတဲ့
ေက အသစ္မေရးလို႔တစ္ေန႔တစ္ပုဒ္တင္ရင္ေကာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ ဂ်ဴ တို႔ကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္။
သူမ်ားေတြဘာေရးရမွန္းမသိတဲ့ခ်ိန္မွာခုလိုဆားခ်က္လိုက္ရတဲ့တြက္လည္းေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း။


ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာရာဟုရက္စြဲ

Thursday, January 29, 2009

ဒီေကာင့္ကို၀တၳဳလို႔ေၿပာေတာ့တခ်ိဳ႕ကလက္ခံတယ္။တခ်ိဳ႕ကေတာ့မ်က္ေမွာင္ၾကီးၾကဳတ္လို႔။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ခပ္တည္တည္နဲ႔မွတ္ခ်က္ေပးရဲတယ္။ဤအရာသည္၀တၳဳမဟုတ္ပါ..ဆိုပဲ..။
မွတ္မွတ္ရရၿဖစ္ေနတဲ့စာမူေလးမို႔ၿပန္ရွာၿပီးတင္ေပးလိုက္တာပါ။
ၿဖစ္ပံုကဒီလို...
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကထင္တယ္။မဂၢဇင္းအသစ္တစ္ခုထုတ္တယ္။လုပ္တဲ့သူေတြကသိေန
ေပမယ့္မခင္တဲ့သူမ်ိဳးေတြ။အဲဒီကနာယကၾကီးနဲ႔ေတာ့ကိုတာရာမင္းေ၀နဲ႔ကေတာ္ေတာ္ခင္တာ
သိထားတယ္။ကၽြန္မကေတာ့မိတၱဗလေကာင္းသူပီပီ..း) ဘယ္သူနဲ႔မွသိပ္မခင္ဘူး။ခုထိလည္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိပ္အခ်ိဳးအေၿပမွန္းသိေပမယ့္ၿပင္လို႔မရဘူး။
အဲဒီကေနစာမူေတာင္းတယ္။လာေတာင္းတာကကၽြန္မနဲ႔အရင္တည္းကခင္ခဲ့တဲ့သူပါ။သူနဲ႔က
သူငယ္ငယ္တည္းကခင္ခဲ့တာ။အဲဒီမွာသူကနာမည္မခံပဲကူေနတာတဲ့။ဒါေပမယ့္ေတာ္ေတာ္ၾကာ
သြားတဲ့ထိမေပးၿဖစ္ဘူး။သူကေတာ့အဲဒီမဂၢဇင္းကိုထုတ္တဲ့သူကိုယ္၌ကေတာင္းခိုင္းတာပါလို႔
ေၿပာတယ္။အမွန္က ကၽြန္မကေစ်းကိုင္ၿပီးမေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကအဲဒီတ
ေလာေလးမွာအတိုကိုမ်ားမ်ားစားစားမေရးၿဖစ္တာမို႔ပါ။ဒါေပမယ့္..တစ္ရက္ေ၀မွဴးသြင္ေရာက္
လာၿပီး..အဲဒီနာယကၾကီးနာမည္ကိုပါေၿပာလို႔..အမကလဲ..ဒီလူနဲ႔ဒီလူမေပးလို႔ရမလား..
ကၽြန္ေတာ္လည္းေပးမွာ..ဆိုတာနဲ႔လာေတာင္းတဲ့သူကိုပါေမးရတယ္။နင္တို႔မဂၢဇင္းရဲ႕trend
ကဘယ္လိုသြားမွာလဲ။ငါ့ဆီမွာေတာ့ေမာ္ဒန္ဆန္ဆန္ပဲရွိတယ္။ရလားဆိုေတာ့ရတယ္တဲ့...။
ဒါေတာင္ေသခ်ာမွာလိုက္ေသးတယ္။မကိုက္ရင္ၿပန္လာလဲလို႔...။
မၾကာပါဘူး။သတင္းကေရာက္လာတယ္။သယ္လာသူကကၽြန္မကိုတရားခ်ခဲ့ေသာေမာင္ေ၀မွဴး
သြင္ပါပဲ။
အမၾကားၿပီးၿပီလား..အမနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္စာမူေတြကိုဟုိစာေပေရးရာအယ္ဒီတာလို႔ကိုယ့္ကိုယ္
ကိုနာမည္ေပးထားတဲ့သူကမွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ပယ္လိုက္တယ္..တဲ့
ကၽြန္မ မသိပါဘူ။ဒါေပမယ့္ကၽြန္မသိတာတစ္ခုကလိုခ်င္လြန္းလို႔လိုက္ေတာင္းထားတဲ့စာမူတစ္
ပုဒ္ကိုအဲလိုလုပ္လို႔မရဘူးဆိုတာပါပဲ။ဒါကို စာေပေရာရာအယ္ဒီတာအၿဖစ္ခံယူထားသူကမသိတာ
ေတာ့လြန္တာေပါ့လို႔ေတြးမိတယ္။ပယ္တယ္ဆိုတာကေရြးပါဆိုၿပီးပို႔တဲ့စာမူကိုပဲပယ္လို႔ရတာပါ။
ေနာက္မွၿပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွသေဘာေပါက္သြားတယ္။သူကကၽြန္မတို႔မဂၢဇင္းကိုစာမူပို႔တယ္။
တစ္ပုဒ္ကိုကၽြန္မေရြးခဲ့ၿပီးတစ္ပုဒ္ကိုပယ္လိုက္တယ္။ပယ္တယ္ဆိုကတည္းကသူ႔စာမူဟာပို႔စာမူ
ဆိုတာအားလံုးသေဘာေပါက္ၾကမွာပါ။ကၽြန္မသူ႔ဆီကလိုခ်င္လို႔ေတာင္းထားတဲ့စာမူမွမဟုတ္တာ။
အမွန္ကကၽြန္မေရြးလိုက္တဲ့သူ႔စာမူမွာကိုကခၽြင္းခ်က္ေတြရွိပါတယ္။အဲဒါကေတာ့အဲဒီစာမူ
ဟာရာသီစာၿဖစ္ေနတာ(သေဘာတရားကေခါင္းစဥ္အရကိုဒီလဒီလမွာမထည့္လို႔မရေအာင္ကိုလုပ္
ထားတဲ့စာမူမ်ိဳးၿဖစ္ေနတာပါ။အဲဒါမ်ိဳးရာသီစာလုပ္စားတတ္တဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခုထိရွိေနပါ
ေသးတယ္။)ေနာက္တစ္ခ်က္က ဘယ္သူ႔ကို personal attack လုပ္ထားတဲ့စာမူဆိုတာ
သိေနတာပါပဲ။ဒါေပမယ့္ထူးထူၿခားၿခားေလးရွိၿပီးအေရးအသားလည္းေကာင္းတာမို႔ကၽြန္မေရြးလိုက္
တာပါ။အဲလိုအဲလိုေတြရွိေၾကာင္းကိုလည္းကၽြန္မအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ကိုေရာအေရးခံထားရတဲ့ကၽြန္မသူ
ငယ္ခ်င္းကိုေရာအေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါတယ္။စာမူအေနနဲ႔ပဲၾကည့္ေရြးတာပါလို႔ေၿပာတဲ့အတြက္
ကိုယ္တိုင္လည္းအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ၿဖစ္ၿပီးမွတ္ေက်ာက္တင္ခံရတဲ့ေရြးစာမူေတြကေနတက္လာ
တဲ့စာေရးသူပီပီကၽြန္မကိုနားလည္ၿပီးကိစၥမရွိဘူးသူငယ္ခ်င္း..စာကိုပဲၾကည့္ပါဆိုလို႔ေရြးခဲ့တာပါ။
ေနာက္တစ္ပုဒ္မေရြးတာကေတာ့ကၽြန္မတို႔အပိုင္းၿဖစ္သြားၿပီ...။
အဲဒါကိုမွတ္ထားၿပီးဒီလိုၿပန္လုပ္လို႔မရပါဘူး။ကၽြန္မကေတာ့..ကၽြန္မ၀တၳဳကိုဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
လိုလူကအဲလိုမွတ္ခ်က္ခ်ရင္ေတာင္ခံသာေသးတယ္လို႔ပဲေတြးပါတယ္။ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ကၽြန္မ
တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုဂ်ာနယ္ေတြကအင္တာဗ်ဴးလုပ္ၾက။ဖြၾကနဲ႔မို႔ကၽြန္မလည္းအဲဒီကိစၥကိုရပ္ပစ္လိုက္
တယ္။
အဲဒီစာမူကိုသတင္းၾကားၿပီးၿပီးခ်င္းေကာက္ထည့္လိုက္တာကေတာ့ လွ်ပ္တစ္ၿပက္ပါပဲ။အဲဒီတုန္းက
လွ်ပ္တစ္ၿပက္မွာ ကိုမ်ိဳးကိုမ်ိဳး ရွိေနေတာ့သူကေပးေပး..ဆိုၿပီးထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။အမွန္က
အဲဒီစာမူေပးရမွာတကယ္ကိုအားနာတာပါ။ပံုေတြကသူ႔သေကၤတနဲ႔သူမို႔အေရာင္မေပးလို႔မရပါဘူး.
ေလးေရာင္ေပးမွကိုအဆင္ေၿပမွာပါ။ မဂၢဇင္းေတြမွာကလည္းအဖြင့္ေလာက္ပဲေလးေရာင္ေပးခ်င္ေပး
မယ္။အကုန္ေတာ့ေလးေရာင္မေပးတတ္ၾကပါဘူး။အဲဒီအခ်ိန္မွ လွ်ပ္တစ္ၿပက္ ကကၽြန္မကိုေလး
ေရာင္ေပးၿပီးေဖာ္ၿပေပးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုပဲ..စာလံုးေတြမွားေနတာနဲ႔အေရာင္မမွန္တာေလးတစ္ခု
ပဲရွိတာပါ..း)
ခုအဲဒီစာမူေလကိုၿပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ပံုေတြကိုကၽြန္မကိုယ္တိုင္ photoshop နဲ႔ဆြဲထားတာပါ။





ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာရာဟုရက္စြဲ


တနလၤာ
ခရီးစဥ္မစၿဖစ္ေသာ..သက္ရင့္ေတာင္တန္းမ်ား၏..ဂီတသံ..။
( a x b)+(က-င/ခ)ဃ
က်ားတစ္ေကာင္၏နာက်င္ေနေသာေနာင္တ..။





အဂၤါ
စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ား၏ၿဖစ္ဖ်ားခံရာေကာင္းကင္...။
{(d+e)-(ဈ + j)ဓ}ဠ
ေတာဘုရင္၏ၾကင္နာမႈအတုမ်ား....။





ဗုဒၶဟူး

တရားခံမေပၚေသာအၿမဳေတရတနာမ်ား.......။
(v-w)+(u x q /s)အ
တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနေသာဆင္တစ္ေကာင္၏နားရြက္..။




ၾကာသာပေတး
စပ်စ္သီးမွားေသာေၿမေခြးမ်ား၏ပစၥဳပၸန္ေန႔ရက္။
( m + n )- ( ယ + ရ ) x (r /ဗ)
ငါ့ဒိန္ခဲကိုဘယ္သူစားသြားသလဲ....။




ေသာၾကာ
ေၾကာင္တစ္ေကာင္၏မိုးစဲလင္းပြင့္ညေနခင္း..။
သ[ ( o3 - p4 ) x ( yx + zx ) ] ( ည x ဆ )
ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚကပ္မေလွ်ာက္နဲ႔.......။





စေန

ယမန္ေန႔မဟုတ္ေသာ စက္တင္ဘာအတိတ္သစ္ေတာစိမ္းမ်ား၏ေတာေခ်ာက္သံ...။
( t / ထ )[ l/k - ဇ ] / (u + f)
နဂါးတစ္ေကာင္၏အေညာင္းဆန္႔မႈေၾကာင့္လြဲခဲ့ရေသာကမၻာအထပ္ထပ္..။






တနဂၤေႏြ
ခရစ္ေတာ္၏ေသတမ္းစာမဟုတ္ေသာစကားၾကီး (၇)ခြန္း..။
ufo(ခဖတ)+ sos( ၀ရပ ) - rip ( နတဂ ) / pceခaရcလဇ




မေနာ္ဟရီ

ေမ့သြားတယ္။ဆရာဦးၿမတ္သစ္ရဲ႕စကားအရ ..ဒီ၀တၳဳေလးဟာသင့္က်န္းမာေရးကိုထိခိုက္ႏိုင္တယ္
ဆိုုရင္ေတာ့..............


ခုတေလာ...

Tuesday, January 27, 2009

ခုတေလာ..ဘာေတြၿဖစ္တယ္မသိဘူး။လူမ်ိဳးစံုနဲဲ႔ေတြ႔ေနရတယ္။လူမ်ိဳးစံုဆိုလို႔သူေရာက္ေနတဲ့ေန
ရာက..တကယ့္ Global Village လိုၿဖစ္ေနလို႔ကိုးလို႔မေတြးလိုက္ပါနဲ႔..။စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးစံုနဲ႔
လူမ်ိဳးစံုကိုေၿပာတာပါ။ရယ္ရမလို၊ငိုရမလို၊သနားရမလို၊ေဒါသထြက္ရမလို၊ဘာမွန္းကိုမသိပါဘူး။
အဲဒါနဲ႔ကြန္ပ်ဴတာပိတ္ၿပီး ႏွစ္ညနဲ႔သံုးရက္ေလာက္အစ္မတစ္ေယာက္အိမ္သြားေနလိုက္တယ္။
ဟိုမွာရွိတဲ့ကြန္ပ်ဴတာကိုေတာ့သားေတာ္ေမာင္ကအပိုင္စားယူထားတာဆိုေတာ့ကိုယ့္ဘာသာ
ကိုယ္ေမးလ္ေလးစစ္တာကလြဲရင္ဘာမွကိုမလုပ္ၿဖစ္ဘူး။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကကံၾကမၼာမေကာင္းလို႔လား၊ကိုယ့္ကိုလူေတြအေ႕ၾကာင္းဘာမွသိပ္မသိနားမလည္
္ဲပဲစာေရးဆရာလုပ္ေနရွာတယ္လို႔သနားလို႔လားမသိဘူး..ဘုရားသခင္ကကိုယ့္ကိုအဲလိုလူေတြနဲ႔
ဲ႔ေတြ႕ေပးပံုပဲ။
ကၽြန္မလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကၽြန္မစာအုပ္ေတြရဲ႕ေနာက္မွာကၽြန္မ email နဲ႔web
site ကိုထည့္ေပးေလ့ရွိတယ္။ကၽြန္မပရိသတ္ေတြဆီက feedback ရခ်င္လို႔ပါ။တကယ္
လည္းရခဲ့ပါတယ္။ကၽြန္မကaccount ထဲမွာ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း၊မိသားစုနဲ႔ fansေတြက
လြဲရင္တၿခားလူမရွိပါဘူး။ဒါေပမယ့္ကၽြန္မကလည္းလာၿပီးaddဖို႔ requestလုပ္သူတိုင္း
ကိုကၽြန္မfansအစစ္ဟုတ္မဟုတ္ခြဲၿခားသိႏိုင္တာမွမဟုတ္တာ။ၿငင္းလိုက္မိလို႔အဲဒီလူက
ကၽြန္မပရိသတ္ဆိုရင္ကၽြန္မအတြက္မေကာင္းဘူး။အဲလိုနဲ႔လက္ခံမိတဲ့တြဘာမွန္းမသိတာေတြ
ပါလာၿပိးအဲလိုေတြေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ.........။
ပထမဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ကၽြန္မဒီကိုေရာက္ၿပီးေနာက္၂ရက္မွာေတြ႕တာပါ။ကၽြန္မက
statusကို ပူလိုက္တာလည္းရန္ကုန္အတိုင္းပဲ..လို႔တင္ထားမိတယ္။ေတာ္ေတာ္မ်ား
မ်ားကေတာ့ကၽြန္မဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာသိိၾကပါတယ္။
ကၽြန္မလည္းေသခ်ာေၾကညာၿပီးမွထြက္ခဲ့တာပါ။အဲလိုေၾကညာရတာကလည္းအေၾကာင္း
ရွိပါတယ္။မဟုတ္ရင္..၂၄နာရီမွာနာရီ၂၀ေလာက္အားေနသူေတြကသို႔ေလာသို႔ေလာေတြ
ေတြးၾကေၿပာၾကမွာမို႔သူတို႔ပင္ပမ္းမွာစိုးလို႔ပါ။ း)
အဲဒီလိုမသိသူေတြဆိုရင္လည္း..ဘယ္ေရာက္ေနလို႔လဲဟင္..ဘာညာေမးၾကတယ္။
အဲဒီလူကေတာ့အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ေမးပံုကိုၾကည့္...။
နင္ကပူတယ္ေၿပာရေအာင္နင့္ကိုနင္ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ထင္လို႔လဲ.........တဲ့။
ကၽြန္မေၿဖဖို႔မအားတာေရာစိတ္ထဲလည္းတစ္မ်ိဳးၿဖစ္သြားတာေရာေၾကာင့္ မေၿဖရခင္မွာပဲထပ္ေၿပာပံု
က......
စင္ကာပူေလာက္ေရာက္ေနၿပီးနင့္ကိုယ္နင္သိပ္ဘ၀င္ၿမင့္မေနနဲ႔.လူေတြမ်ားခက္တာကိုယ့္ကိုယ္
ကိုဘာမွန္းမသိဘူး...
.တဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္မလုပ္ႏိုင္တာတစ္ခုပဲရွိတယ္။BLOCKလုပ္လိုက္တာပါပဲ။
တကယ့္တကယ္ကကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘာမွန္းမသိတာသူပါ။ကၽြန္မကသူမ်ားREQUEST လုပ္ၿပီး
ADD တာကိုပဲလက္ခံတာ..ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္စၿပီး
INVITEလုပ္မိတာခပ္ရွားရွားရယ္။ဒီေတာ့ဒီလူေတြဟာကၽြန္မ MAIL ACCOUNT ထဲ
သူတို႔ဟာသူတို႔ေရာက္ေနသူေတြဆိုတာသိပ္ကိုေသခ်ာပါတယ္။သူတို႔မသိလို႔ADD လိုက္မိၿပီ
ဆိုရင္လည္းအဲလိုေတာ့မရိုင္းသင့္ဘူးထင္တာပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့..gtalkကိုတလြဲသံုးေနတဲ့သူေတြထဲကတစ္ေယာက္ပါ။သူ
လာၿပီးႏႈတ္ဆက္..ေပါက္ကရေတြေၿပာဖို႔ၾကိဳးစားေနကတည္းကကၽြန္မသူ႔ကိုၿငင္းပါတယ္။
ကၽြန္မကchatting၀ါသနာမပါပါဘူးလို႔ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းကိုၿငင္းတာပါ။ၿပီးေတာ့
ကၽြန္မကိုမသိသလိုႏႈတ္ဆက္တဲ့သူတိုင္းကိုကၽြန္မစေမးတာက Do you know me ??
မသိဘူးဆိုရင္ကၽြန္မကသူတို႔ကိုေသခ်ာရွင္းၿပလိုက္တယ္။ကၽြန္မ chatting ၀ါသနာမပါဘူး။
ဒီaccountကသူငယ္ခ်င္း၊မိတ္ေဆြ၊မိသားစုနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕fansေတြအတြက္ပဲလို႔ရွင္းၿပေလ့ရွိတယ္
။အဲဒါဆိုတခ်ိဳ႕လူေတြကေနာက္ဆုတ္သြားၾကပါတယ္။အဲဒီလူကေတာ့ကၽြန္မလည္းအဲလိုေၿပာေရာ...
နင္ fans ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကိုသိလို႔လား၊နင့္ကိုနင္ဘာေကာင္မထင္ေနလို႔နင့္မွာ fans clubေတြ
ဘာေတြရွိရမွာလဲ.
..တဲ့။
ကၽြန္မတအံ့တၾသၿဖစ္ေနဆဲမွာကၽြန္မကိုဆက္ေၿပာပါေသးတယ္
နင္ကသီခ်င္းဆိုတာလား၊ေမာ္ဒယ္လ္လား၊မင္းသမီးေပါက္စလား.........တဲ့။
ထံုးစံအတိုင္းကၽြန္မလုပ္ႏိုင္တာကblockလုပ္လိုက္တာပဲေပါ့။
ကၽြန္မကလည္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုလူသိသိပ္မ်ားေနတဲ့သူလို႔မထင္ပါဘူး။အဲလိုလည္းကိုယ့္ကိုယ္ကို
တစ္ခါမွေတြးေတာင္မေတြးမိဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာကစာဖတ္တဲ့သူဦးေရနဲ႔
လူတန္းစားကသိပ္ကိုနည္းေနတာကၽြန္မသိတာကိုး။အဲဒါေၾကာင့္လည္းsai sai fans club
ဆိုတာေလာက္ကိုၿမင္ဖူးၿပီးဒီလိုလူေတြမွပဲfansဆိုတာရွိတယ္လို႔ေတြးထင္ေနတာကိုလည္း
သနားပါတယ္။သူ႔ခမ်ာေသခ်ာမွမသိရွာတာ။ခက္တာက ကၽြန္မကလည္းသိပ္ေကာင္းတဲ့သူမ
ဟုတ္ပါဘူး။လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အမွားကိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ေထာက္ၿပရွင္းလင္းမၿပတတ္ဘူး။
သူ႔မသိတရားကိုအသိတရားၿဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္မရွိတာလား။
လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းမရွိဘူးဆိုရင္ပိုမွန္မယ္ထင္ပါရဲ႕.....။
ဒါကေတာ့မသိတဲ့သူေတြပါ။
သိတဲ့သူေတြကလည္းတစ္မ်ိဳးေတြပါပဲ။
မေနာ္ဟရီ ဆိုၿပီးလာဆက္သြယ္တယ္။ၿပီးရင္ သူတို႔လိုခ်င္တာကိုေတာင္းတယ္။တစ္ေယာက္
္ကဆိုရင္နီကိုရဲ ရဲ႕ email add တဲ့။ေနာက္...တၿခားစာေရးဆရာတခ်ိဳ႕လည္းပါေသး
တယ္။ၿမန္မာၿပည္မွာကအင္တာနက္နဲ႔အီးေမးလ္ကိုေသခ်ာသံုးတဲ့စာေရးဆရာကနည္းပါတယ္။
လက္ခ်ိဴးေရလို႔ရတယ္။အဲဒါ..ကိုရဲမွာမရွိပါဘူး။သူသံုးလည္းမသံုးပါဘူးဆိုတာေၿပာၿပလည္း
မယံုပါဘူးဘာေၿပာလဲသိလား။
မနာလိုလို႔မေပးခ်င္မေပးခ်င္ဘူးေပါ့...တဲ့
ၿဖစ္ပံုမ်ား...း)
ကၽြန္မလည္းတစ္ခါမွအဲလိုမေတြးမိေတာ့ထိုင္ကိုရယ္ေနမိေတာ့တာ။မနာလိုတာတဲ့။ကၽြန္မတို႔နဲ႔
ကိုရဲဆိုတာတကယ့္ေမာင္ႏွမေတြလိုေနခဲ့တာ။သူမိန္းမစခိုးလာေတာ့လည္းကၽြန္မအိမ္ကို
ပဲခိုးလာတာပဲ။သူ႔အမ်ိဳးသမီးေလးနဲ႔ကၽြန္မနဲ႔လည္းေတာ္ေတာ္ခင္တယ္။ေနာက္ပိုင္းမေတြ႕ေတာ့တဲ့
တိုင္သံေယာဇဥ္ေတာ့ရွိၾကတယ္။ဒါကုိသူကအဲလိုေၿပာေတာ့ကၽြန္မရယ္ခ်င္တာေပါ့။
လူေတြရဲ႕မနာလိုစိတ္ဆိုတာကဘယ္အခ်ိန္မွာေပၚတတ္လဲ...ကၽြန္မအထင္ကေတာ့သူတို႔ထက္
သာတယ္လို႔မေကာင္းစိတ္နဲ႔ခံစားလိုက္မိတဲ့တစ္ခဏမွာသာပါ။(ကၽြန္မမွားခ်င္လည္းမွားမယ္။
ကၽြန္မကသူတစ္ပါးကိုတစ္ခါမွမနာလိုမၿဖစ္ဖူးဘူးကိုး)ေကာင္းစိတ္ကေလးနဲ႔
ခံစားမိရင္ေတာင္မုဒိတာပဲရွိမွာေလ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ကၽြန္မကိုလိုခ်င္တဲ့အရာေတြေတာင္းပါတယ္။တာရာမင္းေ၀ကဗ်ာ၊
ေမာင္သိန္းေဇာ္ကဗ်ာ။စသၿဖင့္...........။ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ကၽြန္မက ဆိုင္သြား၀ယ္လိုက္
ပါလို႔ေၿပာလိုက္မိတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ။ကၽြန္မလည္းဘေလာ့ခ္ႏွစ္ခုနဲ႔ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ကိုတင္ေပးေနတာပဲ။ရွားတဲ့ကဗ်ာေလးေတြလူေတြခုခ်ိန္မွာ၀ယ္ရခက္မွာေလးေတြကိုပဲထင္ေပးတယ္။
၀ယ္လို႔ရေနတာက်ေတာ့ကၽြန္မအခ်ိန္ကုန္ခံစရာမလိုဘူးေလ။ေမာင္သိန္းေဇာ္ကဗ်ာကိုတကယ္
္ၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ရတဲ့နည္းနဲ႔၀ယ္ရမွာပါ။
ႏွင္းရည္စက္လက္ ဆိုတဲ့ကိုသိန္းေဇာ္ရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကၿပီးခဲ့တဲ့ကရ၀ိတ္စာအုပ္ေစ်းပြဲေတာ္ထိရ
ေနတုန္းပါ။မရလည္းပန္းဆိုးတန္းေလာက္ေတာ့သြားရွာေပါ့။ၿပံဳးေနတဲ့သံဆူးၾကိဳးေလး လိုစာအုပ္မ်ိဳး
မွမဟုတ္တာ။ရႏိုင္ပါတယ္။
အဲလိုလည္းကိုယ့္ဘာသာအားမထုတ္ပဲနဲ႔ကၽြန္မကႏွင္းရည္စက္လက္ကိုတစ္အုပ္လံုးရိုက္ပို႔ေပးရေလာက္
ေအာင္အားမေနဘူးဆိုတာေတာ့သိသင့္တယ္ထင္တာပဲ။ကၽြန္မက
ကၽြန္မကိုအဲေလာက္အားေနတယ္ထင္လို႔လား...လို႔ေမးေတာ့
မေနာ္ဟရီ အစစ္ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္....တဲ့။
မေနာ္ဟရီအစစ္ကသူတို႔လိုခ်င္တဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေတြရိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔မ်ားအာမခံထားမိလို႔လားမသိ။
ဆက္သာေၿပာမိရင္ မေနာ္ဟရီၿဖစ္ၿပီးအသံုးမက်လိုက္တာ၊ဒါေလးေတာင္မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။သူ႔ၾကည့္
ရတာေမာင္သိန္းေဇာ္ေတာင္သိရဲ႕လားမသိဘူးေတြဘာေတြၿဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။အဲဒါေၾကာင့္
ထံုးစံအတိုင္း.........။
ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ယဥ္သကိုပါ..။
စစခ်င္းေမးတာ
စာေရးဆရာမ..ေနာ္....တဲ့
ဟုတ္ပါတယ္...ဆိုေတာ့
Epiphany ဆိုတာဘာလဲ ....တဲ့။
လင္းပြင့္ၿခင္း..လို႔ေၿဖလိုက္ရင္ရတာေပါ့။သူ႔ကိုေသခ်ာနားလည္ေစခ်င္တာနဲ႔ ဆရာၿမတ္သစ္ေရးတဲ့စာအုပ္ရွိ
တယ္။ လင္းပြင့္ၿခင္း ။အဲဒါရွာဖတ္ပါဆိုေတာ့..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တဲ့။
ဒါဆိုဒုတိယေမးခြန္းကဘာၿဖစ္မယ္လို႔ထင္လဲ...။
postmodernism or Dadaism or Cubism တစ္ခုခုလို႔ထင္ရင္မွားသြားလိမ့္မယ္။
အဲဒီမွာေက်ာင္းလာတက္ခ်င္လို႔ (ဒီမွာကဘာညာပါေသးတယ္..)ကူညီႏိုင္မလား...တဲ့။
ကၽြန္မနဲ႔သူကေစာေစာကမွ အြန္လိုင္းမွာေတြ႕တဲ့ ကၽြန္မကိုစာေရးဆရာမမွန္းေတာ့သိေသးတဲ့
(ကၽြန္မပရိသတ္ေတာင္မဟုတ္ေလာက္ေသးဘူးေနာ္)အဆင့္ပဲရွိေသးတာ။အဲလိုစကားမ်ိဳးသူ
ေၿပာထြက္တယ္။ကၽြန္မကေတာ့ကေလးနဲ႔လူၾကီးၿဖစ္ေနေလာက္တယ္လို႔ေတြးတာေရာ။
စာေရးသူနဲ႔စာဖတ္သူလို႔ေတြးတာေရာေၾကာင့္ေတာ္ေတာ္ကိုစဥ္းစားၿပီးေသခ်ာေၿပာၿပပါတယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာေက်ာင္းလာတက္ဖို႔ဆိုတာကမလြယ္တဲ့အေၾကာင္း။ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔အရည္အခ်င္း
ကိုခဏဖယ္ထားၿပီးဗီဇာရဖို႔ေတာင္ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတယ္ဆိုတာကိုေၿပာၿပပါတယ္။အဲဒါကို
လိုရင္းကိုေၿပာပါ..ကူညီမလားမကူညီဘူးလားပဲေၿပာပါ.....တဲ့။
ကၽြန္မလည္းသူ႔ကိုသတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ မင္းနဲ႔ငါကခုမွေတြ႔တဲ့စာေရးသူနဲ႔စာဖတ္သူေလလို႔ေၿပာ
လိုက္ေတာ့ကၽြန္မကိုဘာေၿပာတယ္မွတ္လဲ။
အလကား ငေၾကာက္ၾကီး တဲ့။
ၿဖစ္မွၿဖစ္ရေလ...သူ႔ status ကုိလည္းခ်က္ၿခင္းေၿပာင္းလိုက္တယ္။ Don't be afraid!
ဆိုပဲ။
ၿဖစ္ပံုက အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္မေတြးေခၚတတ္လို႔ဒီလိုေမးခဲ့ၿပီပဲထားပါဦး။ကၽြန္မကေၿပာ
လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့သူ႔မွာအသိတရားရရမွာ။ခုေတာ့အဲလိုမဟုတ္ပဲကၽြန္မကိုငေၾကာက္တဲ့။ကၽြန္မ
ၿဖင့္သူဘာလို႔အဲလိုေၿပာမွန္းခုထိစဥ္းစားလို႔မရဘူး။ကၽြန္မသူ႔ကိုမကူညီတာေၾကာက္လို႔ဆိုရင္ေတာ့
အင္း....ဟုတ္ပါတယ္။သူ႔လိုဘယ္ကမွန္းမသိ။မစဥ္းမစားေၿပာတတ္သူကိုေၾကာက္တာေတာ့
ေသခ်ာပါတယ္။ကၽြန္မက အဲဒါကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေၿပာၿပေတာ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့
ေၿပာတယ္။
ဟဲ့...အဲဒါကစဥ္းစားတတ္တာ။ခုေခတ္ကေလးေတြကအက်ိဳးအၿမတ္တစ္ခုမရပဲနဲ႔ေတာ့နင့္
ကိုအခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးမဆက္သြယ္ပါဘူး။ေသခ်ာတာက မရလည္းေလေလးရင္းရတာဆိုၿပီးေတြးမွာေပ့ါ။
ဒါေၾကာင့္နင့္ကိုအဲလိုေမးရဲတာ...
.လို႔ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္မလည္းမေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။
ေသခ်ာတာကေတာ့ခုတေလာကၽြန္မသိပ္ကံမေကာင္းဘူး။ဘာေတြမွန္းမသိတဲ့သူေတြနဲ႔ပဲေတြ႕ေနတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘာမွန္းမသိပဲစိတၱဇေရာဂါအႏုစားရေနတဲ့သူေတြ၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္မသူေတာ္ေတြနဲ႔
ခ်ည္းေတြ႕ေနတယ္။အင္း..ယၾတာေလးဘာေလးရွိရင္ေၿပာၾကပါဦး။အထက္ၿမန္မာၿပည္ကိုဂႏၶာရီခရီး
ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ၾဆာေလးနဲ႔ေတာ့ ဘာမွာမလဲဆိုလို႔ ေဇာ္ဂ်ီဖို၀င္သားလို႔ေၿပာလိုက္တာပဲ။သူၿပန္လာ
ရင္ေတာ့..း)


အလိုက္အထိုက္ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာတိမ္တိုက္မ်ား

Monday, January 26, 2009

ဒီ၀တၳဳေလးကို ၂၀၀၁ခုႏွစ္ကေရးပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားတဲ့တိုက္ပြဲတစ္ခုၿဖစ္အၿပီးမွာဆိုပါေတာ့။
အဲဒီတုန္းက ကိုကိုၾကီး (အၾကည္ေတာ္) ကကၽြန္မတို႔နဲ႔အလုပ္အတူလုပ္ေနရာကေနထြက္သြားၿပီးသူ႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူမဂၢဇင္းတစ္ခုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒီမဂၢဇင္းကိုေပးခဲ့တာပါ။
ေခတ္သစ္မဂၢဇင္းတဲ့။ ၂၀၀၂ အစပိုင္းလမွာပါသြားခဲ့ပါတယ္။

အလိုက္အထိုက္ေ႐ြ႕လ်ားေနေသာတိမ္တိုက္မ်ား
“နိဒါန္း”
ေကာင္းကင္ရန႔ံလည္းမသင္း၊ေၿမၾကီးနံ႔လည္းမနံတဲ့..ငါ့ၿမိဳ႕ကေလး..“သိဟ္”ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆံုး
ေတးသြားေတြနဲ႕အတူပ်က္ၿပိဳခဲ့ရတယ္။
အမွားအယြင္းတစ္ခုေၾကာင့္ပဲဆိုပါစို႔။အဲဒီမွာ ..အမွားအယြင္းကိုေၿပာပါဆိုရင္..မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့
ေန႔တစ္ေန႔ကစ ရလိမ့္မယ္။တိမ္ေတြကအလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ..႐ြက္ေၿခာက္ေတြကညိဳစိုလို႔။ကံၾကမၼာ
ဆိုတာကလည္းၿမင္ရတဲ့ေလွကားတစ္စင္းမွမဟုတ္ပဲ။အနာဂတ္ေတြကိုလူေတြအတြက္သနား
ဂ႐ုဏာအၿပည့္နဲ႔..ေပးမသိခဲ့တဲ့..ဘုရားသခင္ကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္။
Fortune Teller ေတြနဲ႔လည္းမရင္းႏွီး…ပစၥဳပၸန္ဆိုတာၾကီးကလည္းမယံုသကၤာၿဖစ္စရာေကာင္း
ေလာက္ေအာင္႐ိုးသားၿပေနခဲ့ေလေတာ့ အမွားအယြင္းေတြကိုေမ့ေလ်ာ့ေနမိတာအဆန္းလား။
သနားစရာေတာ့သိပ္မေကာင္းပါဘူး။သံဆူးၾကိဳးေတြအထပ္ထပ္ၿဖတ္ခဲ့ၿပီးကမွ..ကိုယ္ကဓားထိုး
ခံခဲ့ရတာကိုး။ဒါကိုပဲအၿပင္းေၿပေက်ာဆန္႔သေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ရတာငါ့ရဲ႕ေပါ့ေလ်ာ့မႈတစ္၀က္၊
မာရ္နတ္ရဲ႕ေအာင္ပြဲတစ္၀က္ေၾကာင့္ပဲဆိုၾကပါစို႔….။
တကယ္ေတာ့လည္းသူတို႔မွာအၿပစ္သိပ္မ႐ွိပါဘူး။မ႐ုိးသားတာအသားက်လာတာၾကာေတာ့အဲ
ဒါကိုပဲ႐ုိးသားမႈလို႔ထင္ၿပီး သံခင္းတမန္ခင္း၀တ္႐ံုေတြၿခံဳ႐ုံ၀တ္ဆင္လို႔..။လူၾကီးလူေကာင္း
ေယာင္ေဆာင္ၿပရတာပ်င္းစရာမေကာင္းဘူးလား။
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းကိုသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပတယ္။(အမွန္က လမ္းထိပ္ကေရ
ထမ္းတဲ့ကရင္ၾကီးလားမသိဘူးေလာက္ပဲသိတာ)…မိုဒီလ်ာနီရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္းေၿပာ
တယ္။(အမွန္က ဗခ်ီလင္း၀ဏၰ ဆိုတာေတာင္စာလံုးေပါင္းမွားတယ္ဆိုၿပီး ပန္းခ်ီလင္း၀ဏၰလို႔
ၿပင္ေပးခ်င္ေနတဲ့သူ)…ဒီရတ္နဲ႔ေဟာကင္းအေၾကာင္းေတြေၿပာတယ္။(တကယ္က သူတို႔ကို႐ူပ
ေဗဒပညာ႐ွင္လို႔ကေလးေတြေၿပာလို႔သိတာကလြဲရင္သူတို႔ဘာေတြေတြ႕ခဲ့လဲေတာင္မသိဘူး)
စိန္ၿခဴးၾကာေညာင္…ဆိုတာေၾကာင္ေတြကစခဲ့တာပါလို႔ေၿပာလားေၿပာရဲ႕။မွန္ေတြအေၾကာင္းကို
ေတာ့ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတတ္ေလရဲ႕။
စေတကာအနက္ေရာင္ေတြအၿပည့္တတ္ထားတဲ့မွန္လံုသတၱဳဘီလူးေလး(ဒါကမင္းခိုက္စိုးစန္
စကားလံုးကိုယူသံုးတာ)ထဲကပန္းႏုေရာင္မီးမိွန္လဲ့လဲ့ေအာက္မွာမေသခ်ာမႈေတြ၊အရည္
အေသြးမၿပည့္မီမႈေတြနဲ႔ယက္ေဖာက္ထားတဲ့…လူယုတ္မာတခ်ိဳ႕ရဲ႕ႏံုနဲ႔နဲ႔အၾကံဥာဏ္ေတြ႐ွိတယ္
ၿမိဳ႕႐ုိးကေလးၿပိဳခဲ့ရတာကေတာ့ …ေဟာဒီငါ့လက္ေတြနဲ႔ငါၿဖိဳခဲ့တာပါ။ငါ့ခံတပ္ကိုငါေက်ာေပးၿဖိဳ
ခ်ပစ္လိုက္တာပါ…။ဘယ္ေလာက္မ်ားခန္းနားလိုက္သလဲဆိုရင္..က်ဲေတာက္ေတာက္ရယ္သံ
ေတြကေတာင္အကန္းမ်က္ရည္ဆန္လြန္းတဲ့အထိ။
ဒါ…အၾကံအကုန္ပဲလား။ၿမန္မာၿပည္မွာ..အေပါဆံုးအရာဟာဆားဆိုတာေမ့မထားနဲ႔ဦး..။အၿမဲ
စိမ္းသစ္ေတာေတြရဲ႕အတြင္းဖက္က မခို႔တ႐ုိ႕ေရတံခြန္တစ္ခုရဲ႕နံေဘးမွာ နီေစြးလက္ေတာက္
..ေမွာက္လ်က္လဲေနသူဟာ…ေစာလူးမင္းမွဟုတ္ပါေလစ..။(ဟား…ဟား…ဟား….ဆိုေသာ
စကားလံုးသံုးလံုးသည္ရယ္သံၿဖစ္သည္။)

အိမ္ေ႐ွ႕မွခပ္တည္တည္ခုန္ဆင္းသြားၿပီးေနာက္ေဖးေပါက္မွခၽြတ္တြားတက္လာေသာသူတစ္
ေယာက္၏မိတ္ေဆြသည္….ဟိုပင္သည္ပင္ကူးခ်င္ေသာေမ်ာက္တစ္ေကာင္ၿဖစ္၏။
ဒီစကားဟာေသခ်ာမႈတစ္ခုၿဖစ္မၿဖစ္မေသခ်ာေသာ္လည္း မေသခ်ာတာေတြကိုဘာတစ္ခုမွ
အလကားမ၀ယ္ခဲ့ေၾကာင္းေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာေၿပာႏိုင္ပါတယ္။
အေကာင္းဆံုးစကားလံုးေတြနဲ႔သစၥာေဖာက္ခံရတာမိ်ဳမက်ဘူး…။ဘာရနံ႔မွမပါတဲ့နံနက္ခင္းရဲ႕
၈ နာရီေလၿပည္ဟာ အၿပာေရာင္ဆန္လြန္းေပမယ့္..မာယာသက္သက္သာၿဖစ္တယ္။ညီမေလး
ေရ…သံသယေတြကိုၿခံဳယူ၀တ္ဆင္တတ္တဲ့ငါ့အတြက္ ရလာဒ္ဟာေနာက္ေက်ာကဓားတစ္
ေခ်ာင္းေတာ့မၿဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။လံုေလာက္ပါၿပီ။ၿခံရံေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့ပြင့္ခ်ပ္ေတြနဲ႔တင္
ငါစိမ္းလန္းလို႔ရပါၿပီ။
ၿမည္သံစြဲအလကၤာတစ္ခုက်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ညေနခင္းမွာ..သီခ်င္းေတြရဲ႕အခင္းအက်င္းက
က်ဥ္းေၿမာင္းနိမ့္က်လြန္းေနတယ္။ပန္းပြင့္ေတြပြင့္တာခင္ဗ်ားနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ….။ေနေရာင္ေတြ
လွ်ပ္တိုက္ေၿပးလႊားေနတာလည္းငါနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ေသခ်ာတာတစ္ခုကငါ…အဲဒီပန္းတစ္
ခင္းကိုလွည္းက်င္းရွင္းလင္းးေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာပဲ။ မေသခ်ာတာကအဲဒီပန္းခင္းဟာ ေပၚပီ
(poppy)ပန္းခင္းလား…ခရမ္းေရာင္(violet)ေတြလားဆိုတာပါ။
အိပ္မက္ေတြေမွာက္ရက္လဲက်ခဲ့ရတဲ့ညက..သမားရိုးက်ဆန္လြန္းတဲ့သကၠရာဇ္မိုင္တိုင္တစ္ခ်ိဳ႕
အေငြ႔ပ်ံကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ငါဟာသူရဲေကာင္းမဟုတ္သလိုေနာက္ဆုတ္
လွည့္ၿပန္မယ့္လူတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေဖာင္ ေတြပ်က္မွေအာင္ပြဲရွိတာမွမဟုတ္
တာ။ေအာက္ေမ့ဖြယ္အခန္းအနားတစ္ခုရဲ႕အလင္းေရာင္သဲ့သဲ့ေအာက္မွာ..တစ္ခါတစ္ခါ.
လိေမၼာ္နီေရာင္ေတြစြန္းထင္းေပေနတာေတြ႕ရတတ္တယ္။
အဲဒီသိဟ္ရာသီရဲ႕ေနာက္ဆံုးညေနခင္းကေရွးဆန္လြန္းအားၾကိးေနတယ္။ရွည္ေမ်ာေမ်ာ
အနက္ေရာင္အသံေသတၱာထဲမွာပိတ္မိေတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ A Sound of Silence
မ်ားလား။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းေလာကၾကီးကရယ္စရာေကာင္းတဲ့အလြမ္းၿပဇာတ္တစ္ပုဒ္လိုပါပဲ။
ဇာတ္ေတြကနာ၊ဒါဏ္ရာေတြကတင္းၾကမ္း၊..ခက္တာက…မ်က္ႏွာပိုးကလည္းသပ္မရ…။
တကယ္ေတာ့…Simon နဲ႔ Garfunkal ကြဲၾကတာၿဖစ္ရိုးၿဖစ္စဥ္တစ္ခုပါ။
တကယ္ေတာ့ငါဟာ သခင္ေယရႈရဲ႕ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ေတြကိုသာလိုက္ေလ်ာက္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့တာ..။
ေစတန္ရဲ႕က်မ္းစာကိုက်ေတာ့သိထားရေအာင္ေတာင္ဖတ္ၾကည့္ဖို႔မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး။ဘုရားသခင္လို
လူတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္စကားလက္ဆံုက်၊ေနာက္ဆံုးညစာစားရေသးတာပဲ။င့ါရာဇ၀င္မွာလည္း
ယုဒလိုလူသာမရွိခဲ့ရင္…ရိုးရိုးစင္းစင္းနဲ႔ပ်င္းစရာေတာင္ေကာင္းေနခဲ့ဦးမွာ…။

ၿမစ္ကမ္းပါးကိုသြားသြားထိုင္ၿပီးခုန္မခ်ခဲ့တဲ့အၾကိမ္အေရအတြက္နဲ႔အတူ သပြတ္အူ ေတြစုပံုလာ
တာဟာ သေရာ္စာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ Introတစ္ပုဒ္နဲ႔တူတယ္။ဒီေရေတြနဲ႔အတူေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့
သူတစ္ခ်ိဳ႕စီးေမ်ာမသြားတာကေတာ့ ရင္နာစရာေကာင္းေနေလရဲ႕ …။စဥ္းစားစရာေကာင္းတာ
ကဒီေရေတြကသူတို႔ကိုအလိုမရွိတာလား..သူတို႔ကပဲဒီေရေတြနဲ႔မထိုက္တန္တာလားဆိုတာပါ
ပဲ…………။
ကမၻာမွာရိုးသားမႈပန္းေတြပြင့္ဖို႔ ေၿမၾသဇာေကာင္းေကာင္းလက္က်န္ရွိေသးရင္ေစ်းေကာင္းေပး
၀ယ္ခ်င္ပါတယ္။

ကံ့ေကာ္နံ႔သင္းေနတဲ့မာနတစ္ခုရဲ႕အတၳဳပၸတၱိကိုကံ့ေကာ္နံ႔ခံစားဖူးသူမွသာသီဆိုတတ္မွာပါ။
စကၠဴပန္ေတြေလာက္နဲ႔ေတာ့အဲဒီအေၾကာင္းေရာေႏွာေသာေကာလာမေဆြးေႏြးတာေကာင္းပါ
တယ္။ၿခေသၤ့နွစ္ေကာင္ေစာင့္တဲ့ရင္ၿပင္ဟာေရစက္ေတြေဘာင္ဘင္မခတ္တဲ့တိုင္းၿပည္ေလးပဲ
ၿဖစ္တယ္။ငါ့ရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးကိုအဲဒီတိုင္းၿပည္ေလးထဲမွာပဲရွင္သန္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ။
ခုေတာ့လည္း…မလြမ္းတတ္တဲ့ၿမစ္တစ္စင္းလိုတိမ္တိုက္ေတြနဲ႔ေၾကးမညွိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ငါ့မွာ
ေတာ့အသံမသာတဲ့ႏွင္းဆီပင္ေလးတစ္ပင္ပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။
ေလာင္းေၾကးတဲ့လား…။ခင္ဗ်ားတို႔အလကားရေနတဲ့မနက္ၿဖန္ေတြပံုေအာေပးလိုက္ဖို႔ေတာင္မ
ထိုက္တန္ၾကပါဘူး။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အနာဂတ္တစ္ဖဲ့ဟာ..သခ်ိဳၤင္းေၿမဆန္လြန္းလွပါ
တယ္…။
ခုေတာ့…မတ္ေစာက္အိပ္မက္ေတြ၊ေဇာက္ထိုးသီခ်င္းေတြ၊မလတ္ဆတ္ေတာ့တဲ့ေအာင္ပြဲအတု
ေတြ၊ဖြာလန္က်ဲအနားသပ္စကားလံုးေတြ၊ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆန္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြ…ၿမိဳ႕ကေလးေရ..
မင္းကို..အသစ္ၿပန္တည္ေဆာက္ေပးရမွာကိုပဲ…ငါ့မွာအားနာေနခဲ့ေတာ့တယ္။

နိဂံုး
ကန္ရာသီရဲ႕ နဂါးေခါင္းလွည့္တဲ့ဖက္မွာ…ၿဖာက်ေနတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ..ေဆာက္လက္စၿမိဳ႕
ပ်က္ကေလးတစ္ခုရွိေနပါတယ္။

မေနာ္ဟရီ


ႏွလံုးသား၏မ်က္လံုးတစ္စံု

Thursday, January 22, 2009

ကၽြန္မရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္း (၁)မတင္ခင္က ေၿပာခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြထဲက
ေနဆူးသစ္ရဲ႕ ႏွလံုးသား၏မ်က္လံုးတစ္စံု ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကုိကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား
မွာတင္ထားပါတယ္။


အသစ္

Wednesday, January 21, 2009

ဒီေန႔မအားတဲ့ၾကားထဲကသတိတရနဲ႔ ဘေလာ့ခ္ကိုၿပင္တယ္။ဒီလိုၿပင္ဖို႔အားခဲထားတာၾကာပါၿပီ။
အရင္ကေတာ့ကြန္နက္ရွင္ကမေကာင္း၊တန္းပလိတ္ကိုေဒါင္းလုတ္လုပ္ၿပီးရင္ၿပန္ၿပီးအပ္ပလုတ္
လုပ္လို႔မရေတာ့ၿပန္ဘူး။အဲလိုမလုပ္ရင္လည္း page element ကိုမၿမင္ရဘူး။
တစ္ခါသေဘာေကာင္းၿပီးကြန္နက္ရွင္တအားေကာင္းေနတုန္းဟုိထည့္ဒီထည့္ထည့္လိုက္တာ
အေတာ္ဟုတ္သြားတယ္။counterေရာ၊visitorစာရင္းေကာ၊ၿပီးေတာ့
မွတစ္ေန႔သားရွည္လ်ားၿပီးတစ္ခုထည့္ဖို႔ၿပင္လို္က္တာမွားႏွိပ္မိၿပီးကုန္ပါေရာလား။
မွားႏွိပ္တုန္းကေတာ့တင္းခံမေနပဲေလ်ာေလ်ာရွႈရွႈကုန္သြားၿပီးၿပန္တင္ေတာ့မွ
ဘာမွမတက္ေတာ့တာကေတာ့လြန္တယ္ထင္တာပဲ။ပ်က္အစဥ္ၿပင္မရဆိုတာမ်ိဳးကိုၿဖစ္သြားေတာ့
အရပ္ကူပါလူ၀ိုင္းပါေပါ့။လင္းဆက္တစ္ေယာက္ပဲအကူအညီေတာင္းၿပီးၿပင္
ခုိင္းလိုက္တာ။ဒါေတာင္တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာတယ္။အကုန္ၿပန္မရဘူး။
ခုေတာ့ကြန္နက္ရွင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ကလိလိုက္တာေပ်ာ္စရာၾကီး။ခပ္တည္တည္န
ဲ႔ဘန္နာအသစ္လည္းလုပ္လိုက္ေသးတယ္။ဘန္နာအသစ္မွာက အလယ္က
ၿငိမ္းခ်မ္ဆု ပန္းခ်ီကားပါ။{ကၽြန္မကသူ႔ပန္းခ်ီကားေတြကိုအရမ္းသေဘာက်တယ္။
မ၀ယ္ႏိုင္လို႔။သူမ်ား၀ယ္ထားတာေတြလိုက္ေခ်ာင္းေနတာ။ေက်ာင္းဆရာဆီကသူ႔ပန္းခ်ီကား
ေသးေသးေလးေတြလည္းေခ်ာင္းတာပဲ။မရဘူး။၀ဏၰအိမ္ဧည့္ခန္းကအစိမ္းေရာင္
ပန္းခ်ီကားၾကီးကိုေတာ့ဓါတ္ပံုရုိက္ယူခဲ့လိုက္တယ္။ခုေတာ့ခပ္တည္တည္နဲ႔
သူ႔ဆိုဒ္ကေနေဒါင္းလုတ္လုပ္ၿပီးဘန္နာလုပ္ပစ္လိုက္တယ္။တရားစြဲရင္ေတာ့ခံယံုေပါ့..။ း)}
ေဘးကေတာ့ကၽြန္မကမၻာေပၚမွာအလွဆံုးလို႔အၿမဲေၿပာတတ္တဲ့ကၽြန္မတို႔ၿမန္မာၿပည္ေၿမပံုပါ။
ေသခ်ာၾကည့္ပါ။ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဘိုးေဘးေတြဘယ္လိုမ်ားတိုက္ယူခဲ့လဲမသိဘူး။
ဒီေလာက္လွေအာင္ေလ။ဘယ္တိုင္းၿပည္ရဲ႕ေၿမပံုမွဒီေလာက္အခ်ိဳးအစားက်က်
မလွဘူးဆိုတာမယံုရင္ atlas စာအုပ္သာလွန္ရွာေပေတာ့။ေတြ႔မွာမဟုတ္ဘူူူး။
ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မရဲ႕နာမည္လိုဂို။ ဒီလိုဂိုက ကၽြန္မစာအုပ္တိုင္းမွာသံုးပါတယ္။
လိုဂိုကိုထုတ္ေပးခဲ့သူကေတာ့ကိုစိုး၀င္းၿငိမ္း ပါ။
ေနာက္လည္းေဆာ့လို႔ရသလိုဘန္နာေတြကိုကလိၿပီးလဲသြားပါဦးမယ္။


တက္ဘုန္းၾကီး နဲ႔ ေက်ာ္ၿငိမ္း

Tuesday, January 20, 2009

(ဦး)သိန္းေဖၿမင့္ရဲ႕ နာမည္ၾကီး တက္ဘုန္းၾကီးကိုတတိယအၾကိမ္ေၿမာက္ဖတ္မွပဲဆံုးေအာင္ဖတ္
ႏိုင္ေတာ့တယ္။အရင့္အရင္ေတြတုန္းကငယ္ေသးေတာ့သိပ္ၿပီးမခံစားႏိုင္ဘူး။ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာပါ
ေလလို႔လည္းေတြး၊တကယ့္ပစၥကၡကိုလည္းလက္မခံခ်င္ေတာ့ဆက္ကိုမဖတ္ေတာ့တာ။ ပထမဆံုး
အေခါက္ဖတ္တုန္းက ၈၈ေက်ာင္းပိတ္ရက္။ေနာက္တစ္ေခါက္က်ေတာ့၉၃။ခု ၂၀၀၉..သိပ္မကြာ
ဘူး။ း)ခုလိုအသက္အရြယ္ရလာမွေသခ်ာၿပီးေအာင္ဖတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
ဖတ္လည္းၿပီးေရာ..သက္ၿပင္းခပ္ၾကီးၾကီးကိုခ်ရင္း..အရင္တည္းကဒီလိုေတြတကယ္ရွိခဲ့တာကိုး..
လို႔ေတြးၿပီးအရင္ကလက္မခံခ်င္ခဲ့တာဘာလို႔လဲလို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္ေမးၾကည့္တယ္။အေၿဖလည္း
မထြက္ဘူး။မထြက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလည္းၿဖစ္ႏိုင္တယ္။ း)
ခုေခတ္မွာလည္းၾကားေနၿမင္ေနရတာပဲ။ ၉၃ တုန္းကဆံုးေအာင္မဖတ္ပဲၿပန္ခ်လိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း
ကိုေတာ့သတိရေနတယ္။၁၉၉၀မွာ သထံုၿမသပိတ္ေတာင္မွာအၾကာၾကီးေနခဲ့ဘူးတယ္။အဲဒီမွာ...
တက္ဘုန္းၾကီးထဲကလိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးၾကီးကိုမ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ႕ၾကီးေတြ႕ ခဲ့ရတာ။ အစကေတာ့
ကိုယ္လည္းမဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေတြေတြးၿပီးမ်က္စိစံုမွိတ္ၿငင္းခ်င္ေသးတာ။ေနာက္က်ေတာ့..
တကယ့္ကိုအတိအလင္းယူသြားၾကေလသတည္းဆိုေတာ့မွ...ဘုရားေတြဘာေတြသူတို႔ကို္ယ္စား
တ'ၿပီးမသိသလိုအဲဒါၾကီးကိုေမ့ပစ္လိုက္ကာစမို႔ေလ....။
ခုေတာ့ မေန႔ကတစ္ေန႔လံုးေနမေကာင္းတဲ့ထဲကၿပီးေအာင္ဖတ္လုိက္တာ။ ေက်ာ္ၿငိမ္း လည္းဖတ္
ၿဖစ္တယ္။ ကၽြန္မဒီလာေတာ့ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕ယူလာတယ္။(အေလးခံၿပီးသယ္လာတာ၊စာအုပ္ကဒီမွာ
၀ယ္ဖတ္လို႔မရဘူး၊က်န္တာကအကုန္၀ယ္လို႔ရတယ္ေလ..)အဲဒီထဲမွာ သိန္းေဖၿမင့္ကႏွစ္အုပ္ပါ
တယ္။ ႏိုင္၀င္းေဆြကႏွစ္အုပ္ပါတယ္။ မဟူရာေမတၱာက ၿပန္ဖတ္ဖို႔။ ေနာက္တစ္အုပ္..ဘ၀စာမ်က္ႏွာမ်ား ဆိုတာက အတိုေပါင္းစု၊မဖတ္ကိုမဖတ္ဘူးေသးတာ။
အဲဒီထဲမွာေတာ့ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ဘ၀ကိုၿမင္သာတဲ့စာမ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္အုပ္က ၿငိမ္းေအးအိမ္..။က်န္တာက ကဗ်ာ
စာအုပ္ေတြနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္တို႔ရဲ႕သတို႔သမီး နဲ႔ ၂၀၀၆ ၿမန္မာ၀တၳဳတိုစုဆိုတဲ့ စာအုပ္ထူၾကီးႏွစ္အုပ္။
ကၽြန္မရဲ႕မေကာင္းတဲ့အက်င့္ကစိတ္မရွည္တာပါ။စာဖတ္လည္းအၿမန္ဖတ္တယ္။ၿပီးရင္ေသခ်ာမမွတ္မိ
ခ်င္ေတာ့ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ဖတ္ၿဖစ္ေရာ။မ်ားေသာအားၿဖင့္ကေတာ့ကိုယ့္ကိုပထမတစ္ေခါက္မွာ
တည္းကဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့စာအုပ္မ်ိဳးကိုပဲဒုတိယအၾကိမ္ၿပန္ဖတ္ၿဖစ္တတ္တယ္။
ကၽြန္မသိန္းေဖၿမင့္ကိုစဖတ္ဘူးတာ အဏၰ၀ါခရီးသည္..ပါ..။ငါးတန္းေလာက္ပဲရွိဦးမယ္။အဲဒီတုန္းက
တည္းကကၽြန္မရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ရွိေနေသးတဲ့ တစ္ခုေသာေရႊရတုသဘင္ ကိုက်ပစ္ထားၿပီးမဖတ္မိပါ
ဘူး။ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္တဲ့ထိအဲဒီစာအုပ္ကိုအဖံုးပဲၾကည့္ၾကည့္ေနလိုက္တာ။ ၁၉၉၈က်ေတာ့
မွပဲဖတ္ၿဖစ္ေတာ့တယ္။ ကြန္ၿမဴနစ္ေတြကစာေရးေကာင္းတယ္လို႔ေၿပာၾကတာၾကားဖူးတယ္။အဲဒါ..
ဘာကိုၾကည့္ၿပီးေၿပာလဲမသိေပမယ့္ေသခ်ာတာကေတာ့ သိန္းေဖၿမင့္ဟာစာေရးအေတာ္ေကာင္းၿပီး
အေတာ္လည္း၀မ္းစာၿပည့္စြာသူမ်ားကိုၿပန္လည္ေ၀ငွႏိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။
ထံုးစံအတိုင္းေၿပာခ်င္တာကေနလြဲကုန္ၿပန္ပါၿပီ။ း)
ေက်ာ္ၿငိမ္းကိုဖတ္ေတာ့ (ဦး)ေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔(ဦး)သိန္းေဖၿမင့္တို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေပမယ့္အယူ
အဆမတူသူေတြပါ။ဒါေပမယ့္သူတို႔အယူအဆကိုသပ္သပ္ထားႏိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ေရွ႕မွာ
(ဦး)ေက်ာ္ၿငိမ္းကေတာင္အမွာၿပန္ေရးလိုက္ေသးတယ္။တကယ့္ကိုေကာင္းတဲ့စာအုပ္ပါ။အေၾကာင္းအရာ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္းၿပန္ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္...လို႔ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ဖတ္ၿဖစ္ေအာင္လည္းဖတ္ေစခ်င္
လို႔ပါ။


အလြမ္းဖ်ား

ခုတေလာ..(ေနမေကာင္းခင္တည္းကပါ)စိတ္ထဲကရြတ္ေနၿဖစ္တဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရွိတယ္
အဲဒါသူငယ္ခ်င္းစမ္းသီတာေရးတဲ့ကဗ်ာပဲ..အလြမ္းဖ်ား..တဲ့..အဲဒီကဗ်ာကိုသူ ၁၉၉၃မတိုင္
ခင္ေလာက္တည္းကေရးခဲ့တာပါ။မဂၢဇင္းမွာလည္းပါတယ္။သူ႔ကဗ်ာစာအုပ္ေလး..(မိုးခ်ိဳသင္းက
ပံုဆြဲ၊သူကကဗ်ာေရးတဲ့စာအုပ္ေလး)မွာလည္းပါတယ္။ခုကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ေပါင္းထုတ္တဲ့
ၿမစ္က်ဥ္းသံုးခု မွာလည္းပါတယ္။
ဖတ္ၾကည့္ပါဦး..။ဆားခ်က္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။တကယ့္ကိုစိတ္ထဲရွိေနတဲ့ကဗ်ာေလးမို႔တင္
ေပးတာပါ။စာေတြလည္းအမ်ားၾကီးေရးခ်င္ေနလ်က္နဲ႔မေရးႏိုင္ေသးဘူး...ေရးၿဖစ္ေတာ့မယ္လို႔
ေတာ့ထင္ပါတယ္။

အလြမ္းဖ်ား

အလြမ္းဖ်ား
တအားခံခက္
အသက္မဲ့စြာေနလို
ရင္ကိုႏွဲ႔သလား
ေ၀းသြားၿခင္းဒါဏ္
ႏွလံုးသားကိုမွန္တယ္။
ရံဖန္ရံခါ
တမ္းတသံကိုယ္စား
နက္ရႈိင္းသြားတဲ့
ပင့္သက္မ်ားစြာ
သူ႔အနားမွာက်န္ေနခ်င္တယ္။
ပ်ားရည္တို႔ခါးသက္သြား
ခ်ိဳသာတဲ့စကားမ်ားလည္း
နား၀င္မခံသာ
သူ႔အသံမဟုတ္ေတာ့။
ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့
ႏႈတ္ခမ္းေပၚကအၿပံဳး
သူနဲ႔ခြဲခြာတုန္းကတည္းက
ခႏၶာကိုယ္ထဲပုန္းေစခဲ့တယ္။
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြရဲ႕
ပ်႕ံသင္းတဲ့ရနံ႔
ရႈိက္သြင္းမရၿပန္ဘူး။
လြင့္ေမ်ာေသာ
လြမ္းေမာၿခင္းမ်ား
ဆီးႏွင္းလို
ရင္ကို
ၿပင္းစြာရုိက္တယ္။
ခပ္စိပ္စိပ္လွမ္းလာတဲ့
(သူ႔ကို)တမ္းတတဲ့စိတ္ဟာ
ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေဆာင္းညမွာလို
စိတၱဇဆန္ေနလိုက္တာ။
ေလထဲမွာပ်ံ႕လြင့္လို႔
သူ႔စကားတခ်ိဳ႕
သူ႔အၾကည့္တခ်ိဳ႕
သူ႔ပံုရိပ္တို႔ဟာ
(သူနဲ႔)
ေ၀းကြာေနခ်ိန္မွာ
အၾကိမ္ၾကိမ္ႏွိပ္စက္တယ္။
သတိရၿခင္းအပါး
ငါ..ရပ္နားမိလို႔
အလြမ္းဖ်ားဒါဏ္သင့္ရၿပီ။ ။
စမ္းသီတာ


မွတ္တမ္းမွတ္ရာမဲ့ေန႔စြဲမ်ား

Thursday, January 15, 2009

ဒီကိုစေရာက္တဲ့ေန႔က ေအးလိုက္တာ။ သူတို႔ေႏြရာသီကလဲ...လို႔ေတြးေနတုန္းေနာက္ေန႔က်နည္းနည္း
ပူလာၿပီ။ ေရာက္တဲ့ေန႔တည္းက အမတစ္ေယာက္ကေၿပာတယ္။ တစ္ေန႔ကိုရာသီဥတုကသံုးမ်ိဳးေလာက္
ေၿပာင္းေနလို႔ အ၀တ္သံုးခါေလာက္လဲေနရတယ္တဲ့။ေဟာ...ေရးေနရင္းနဲ႔ကိုေနပူပူၾကီးနဲ႔မိုးၾကိဳးေတြပစ္
ေနၿပန္ၿပီ။ ဘာမွန္းကိုမသိဘူးလို႔ေၿပာရေအာင္ကလည္းသိေနတယ္။ ကမၻာၾကီးမွာရာသီဥတုေတြကေဖာက္
ၿပန္ကုန္ၿပီကိုး။ လူေတြကလည္းေဖာက္ၿပန္တာကိုး..။ဥပေဒသေတြထိန္းသိမ္းရမွာေတြသိပ္မသိၾကေတာ့
ဘူး။ကိုယ္လိုရာလမ္းကိုေရာက္တဲ့နည္းနဲ႔သြားတဲ့သူေတြမ်ားလာေနတယ္။
ေဟာ...မိုးေတြရြာခ်ၿပန္ၿပီ။ မေန႔က မိုးေတြရြာေနတဲ့လမ္းကေလးတင္ လိုက္လို႔ထင္ပါရဲ႕..........။
ကိုယ္လိုရာကိုယ္ဆြဲေၿပာၾကည့္တာ. ..။တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္းအဲလိုစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနခ်င္သား။
အဲလိုမေနပဲနဲ႔ လူေတြရဲ႕ ေဘာင္ထဲမွာေနၿပီး ေလာကဓမၼေတြနီတိေတြကိုလိုက္နာေနတာေတာင္မွ အဆင္
မေၿပဘူးဆိုေတာ့..ဘယ္ဟာကမ်ားအဆင္ေၿပႏိုင္မလဲမသိ...။
အမွန္ေတာ့လူ႔စိတ္ဆိုတာကလည္ ရာသီဥတုလိုပါပဲ။ေၿပာင္းလဲတတ္တယ္။ မိုးအခါမွာ ပူရင္ပူမယ္။ေႏြၿဖစ္
ေနပါလ်က္နဲ႔ေအးခ်င္ေအးမယ္ ။ဒါေပမယ့္သူ႔ပင္ကိုယ္သရုပ္ကိုေတာ့သူကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္မပစ္လိုက္ႏိုင္ပါ
ဘူး။ ဒီလိုပဲေပါ့...။လူေတြလည္း တစ္ခါတစ္ခါမွာ စိတ္ထဲေသာကေတြမ်ားခ်င္မ်ားေနမယ္။ ငိုခ်င္ရင္ငိုပစ္
လိုက္မယ္။ အံု႔မႈိင္းမႈိင္းနဲ႔ ေနလို႔ထုိင္လို႔မရတဲ့ခါလည္းမရဘးူ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ သူ႔ရဲ႕ပင္မ ရာသီဥတုအခံ
ဆိုတာကရွိေသးတယ္။ မူလဇစ္ၿမစ္ကိုမသိပဲနဲ႔ေတာ့တစ္ရက္တစ္ေလေလာက္နဲ႔ ..ဟင္း..ေႏြသာဆိုတယ္...ေအးလိုက္တာ..အလကား..သစၥာေဖာက္ေႏြ...ရယ္လို႔ ပိေတာက္ေတြ
လိုအေၿပာခံၾကရမွာပဲ........။တစ္ေန႔က်ရင္အမွန္တရားဆိုတာသိသြားၾကမယ္လို႔ဘယ္လိုေၿပာေၿပာအဲဒီ
ေစာင့္ဆိုင္းနာက်င္ရေသာကာလကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခါးသီးမွာေသခ်ာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရာဇ၀င္ဇာတ္ေတာ္လာအရကိုက ..(ဦးၿမၿမင့္မိုရ္ကဗ်ာထဲကလို) အမွန္တရားဆိုတာကလည္း
ေနာက္က်ၿပီးမွေရာက္တတ္တဲ့ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ပဲ။
မိုးကတိတ္သြားၿပန္ၿပီ..ၿမန္လိုက္တာ။ လူေတြကေတာ့ အငိုတိတ္သြားသည့္တိုင္ေကာင္းကင္ၾကီးလိုခ်က္ၿခင္း
ၾကီးၿပန္လည္ၾကည္စင္မသြားႏိုင္ဘူးေနာ္...။


မိုးေတြရြာေနတဲ့လမ္းကေလး

Wednesday, January 14, 2009

ဒီ၀တၳဳေလးကိုေရးထားခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၂မွာေပါ့။ ေရးၿပီးေတာ့ ေရႊၿမင္သာ
ဂ်ာနယ္က ဦး၀င္းေမာင္ညြန္႕ကိုေပးလိုက္တာမွတ္မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ေမ႔ေမ႔ေလ်ာ့
ေလ်ာ့ပဲ။အဲဒီမဂၢဇင္းထြက္ေတာ့လည္းမရဘူးေလ...ေနာက္ေတာ့ဒီ၀တၳဳက သရဖူမွာပါလာ
တယ္လို႔ၾကားရတယ္။ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ကၽြန္မလည္းတအံတၾသ..အရင္ေခတ္သရဖူ
ၿပီးကတည္းက သရဖူဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ကြင္းမွမဟုတ္ေတာ့တာ။အံ့ၾသတာေပါ့။ ေနာက္မွသိရ
တာက အဲဒီမွာ ကိုယ္နဲ႔ကပ္လ်က္စာမူကၿဖဳတ္ခံရလို႔ ကိုယ့္ပါၿဖဳတ္လိုက္တယ္ဆိုပဲ။ ၿဖစ္ပံုက..
လက္လႊဲေပးလိုက္တာလည္းမသိရဘူး။အန္တီနန္းကလည္း စာမူခကိုေပၚၿပဴလာမွာေပးထားခဲ့
တယ္တဲ့။ အံမယ္အဲဒီေခတ္တည္းက သရဖူက စာမူခကို အမ်ားၾကီးေပးတာ။ (ဒါက အန္တီ
နန္းတို႔မခ်ိဳတို႔အတြက္ေၾကာ္ၿငာ...း) )
တကယ့္တကယ္က အဲဒီ၀တၳဳထဲကလမ္းကေလးက ခုထိရွိေနေသးတယ္။ မိုးေတြလည္းသည္း
ေနဆဲပဲ...ခုထိကိုတိတ္ဖို႔အစီစဥ္မရွိေသးဘူး......ခုထိ..တကယ့္ကိုခုထိ.....
ေဟာၾကားလား...ခုေတာင္မိုးေတြခ်ဳန္းလာေနၿပီ..။ေကာင္းကင္ၾကီးလည္းမည္းေမွာင္လို႔....
မိုးမရြာခင္ ဒါေလးဖတ္လိုက္ၾကပါဦး...။



မိုးေတြ႐ြာတဲ့လမ္းကေလး
လေရာင္ေတြကိုတိုးခြဲၿဖတ္ၿပန္လာတဲ့ညက..ကၽြန္မရင္ခြင္တစ္ၿခမ္းလံုးအလြမ္းေတြနဲ႔ၿပည့္လို႔…။
မိုးေတြအၿမဲတမ္း႐ြာေနတတ္တဲ့လမ္းကေလးကေတာ့ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြနဲ႔အၿမဲတမ္းစိမ္းလန္း
ေနတတ္တယ္ခ်စ္သူ….။ဟိုး…ခပ္ေ၀းေ၀းကေနေၿပးေၿပးလာတတ္ၿပီး..ကၽြန္မနားေရာက္ရင္
ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္တဲ့၊ခ်စ္သူ႔ေခၚသံေတြကိုေတာ့၊ကၽြန္မကအၿမဲတမ္းေယာင္ရမ္းဖမ္းဆုပ္
ေနမိၿမဲပါပဲ။
တိမ္ေတြကိုခိုစီးၿပီးလွည့္ၿပန္လာတဲ့အတိတ္ေန႔ရက္ပါးပါးေလးေတြကိုလႊမ္းၿခံဳၾကည့္တဲ့အခါလမ္း
ကေလးမွာမိုးေတြက႐ြာလို႔။ကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းကေလးမွာခ်စ္သူကေပ်ာက္က်
က်န္ခဲ့တဲ့စကားလံုးတစ္လံုးပမာ..အဓိပၸာယ္ေဖာ္ရခက္ေနခဲ့တယ္။ပိေတာက္ေတြပြင့္ေနၿပီခ်စ္သူ
ပန္းမပန္တတ္တဲ့ကၽြန္မရဲ႕ဆံႏြယ္ေပၚမွာတိမ္မွ်င္စေတြကခိုတြဲလို႔..။ၾကယ္ပြင့္ၾကယ္ေပ်ာက္ေတြ
ကေတာ့တလက္လက္နဲ႔ ကၽြန္မ မ်က္ေတာင္ဖ်ားမွာအသိရခက္စြာခုိနားေနခဲ့တယ္။တကယ္
ေတာ့…ကၽြန္မလိုခ်င္ခဲ့တာကလည္းသန္႔စင္လန္းဆတ္လြန္းတဲ့မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့လမ္းကေလးပါ
ပဲ…။
အနက္ေရာင္ဖဲၾကိဳး႐ွည္တစ္ေခ်ာင္းလိုလဲေလ်ာင္းၿငိမ္သက္ေနတဲ့လမ္းကေလးရဲ႕အဆံုးဆီကို…
မွန္းၿပီးကၽြန္မတို႔ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။အဲဒီတုန္းကေတာ့မိုးေရစက္ေတြက ကၽြန္မတို႔ေနာက္ခပ္
ဖြဖြေၿပးလိုက္လို႔ေပါ့။မိုးစက္ေတြကိုအသိရခက္စြာေငးေမာရင္းသီခ်င္းေတြသာဆံုးသြားတယ္။
လမ္းကေလးကေတာ့မဆံုးခဲ့႐ွာဘူး။ခုထိလည္းဒီလမ္းကိုဆက္မေလွ်ာက္ၿဖစ္ေသးပါဘူး။လမ္း
ကေလးကအၿမဲတမ္းမုိးေတြ႐ြာေနတတ္တယ္ေလ။
မိုးစက္ေတြသဲသဲမဲမဲအညိွဳးတၾကီး႐ြာခ်လာတတ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာဆိုရင္ေတာ့ဘာကိုမွသဲသဲကြဲကြဲ
မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။လမ္းကေလးမ်ားမိုးေရေတြနဲ႔စီးေမ်ာလိုက္ပါသြားမလားလို႔စိုးထိတ္ရင္းတစ္
ေယာက္တည္းထီးတစ္လက္နဲ႔မိုးစက္ေတြကိုလွည့္ဖ်ားေနခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ကြယ္..ဘယ္လို
ေနေရာင္ၿခည္မွလမ္းကေလးထဲကိုလမ္းမွား၀င္ေရာက္လာမွာမ်ိဳးကိုက်ေတာ့လည္းကၽြန္မလက္
မခံႏိုင္ခဲ့ၿပန္ပါဘူး။
အၿဖဴေရာင္စပယ္ပြင့္ေၾကြေတြကတေဖြးေဖြးတလႈပ္လႈပ္နဲ႔ကၽြန္မကိုလွမ္းၾကည့္အေၿဖထုတ္ေန
တတ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွာလမ္းကေလးကေတာ့ထံုးစံအတိုင္းမိုးေတြတစိမ့္စိမ့္႐ြာလို႔။အေၾကေၾကအ
ကြဲကြဲနဲ႔လမ္းကေလးထဲ၀င္၀င္လာတတ္ၿပီးအယိုင္ယိုင္အလဲလဲနဲ႔ၿပန္ၿပန္လွည့္ထြက္သြားတတ္
တဲ့ေကာင္မေလးဟာ ကၽြန္မပါခ်စ္သူ။ဘယ္သူ႔အကူအညီမွမပါပဲဒီလမ္းကေလးကိုဆံုးေအာင္
ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုယံုယံုၾကည္ၾကည္ေနာင္တေတြနဲ႔ေစာင့္ေနတတ္
တာကၽြန္မရဲ႕ပင္ကိုသဘာ၀မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ဘယ္လိုအရာကမ်ားကၽြန္မကိုေၿပာင္းလဲေစခဲ့တာပါ
လိမ့္။
တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္စီးက်လာတဲ့မိုးစက္ေတြကဂီတသံဆန္လြန္းေနတယ္ခ်စ္သူ…။ဒါေပမယ့္ခက္
တာကအဲဒီဂီတသံမွာအလြမ္းေငြ႕ေတြေရးေရးေလးစြန္းေပေနခဲ့တာပါပဲ။ဘယ္လိုေနေရာင္ၿခည္
ကမွခြာမခ်ႏိုင္ေတာ့တဲ့အလြမ္းေတြဟာ ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့ပရမ္းပတာကိုစိတၱဇဆန္လို႔……။
ကၽြန္မတို႔ဘာကိုေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကဖူးတာပါလိမ့္။ တစိမ့္စိမ့္႐ြာေနတတ္တဲ့မိုးစက္ၿဖဴၿဖဴေတြကိုလား။
ဘယ္ေတာ့မွမတိတ္ေတာ့မယ့္မ်က္ရည္စက္ေတြကိုလား။
မိုးစက္ေတြကိုကၽြန္မတို႔ဖိတ္ေခၚခဲ့ၾကဖူးသလား။ၿငင္းပယ္ခဲ့ၾကဖူးသလား။သိပ္မေသခ်ာဘူး။ဒါဟာ

စာမ်က္ႏွာစဥ္ေရးထိုးမထားတဲ့လွ်ိဳ႕၀ွက္အနာဂတ္စာမ်က္ႏွာေတြကိုဖတ္ရသလိုပဲ။စိန္ေခၚမႈ
ဆန္လြန္းတယ္။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မမွားခဲ့တာၿဖစ္ဖို႔မ်ားပါတယ္ ..ခ်စ္သူ။မွားယြင္းမႈေတြကို
စနစ္တက်ေ႐ြးခ်ယ္တတ္ခဲ့လို႔မဟုတ္ပါဘူး။အမွားေတြကိုကကၽြန္မဆီကိုအံုလိုက္က်င္းလိုက္
ေပါက္ေရာက္လာၾကတာပါ။
နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္မၾကားရပါပဲရင္ထဲကိုထြင္းေဖာက္လာတတ္တဲ့အသံဟာတစ္ခ်ိန္ကခ်စ္သူ႔
ရယ္သံေတြပါပဲ။စိမ္းစိုမက္ေမာခဲ့ဖူးတဲ့ၿမက္ခင္းၿပင္က်ယ္ထဲမွာ၊စိတ္လြတ္္လက္လြတ္ေၿပးလႊားေနရ
သလိုခ်စ္သူ႔ရယ္ေမာသံဟာစိမ္းၿမေပါ့ပါးေနခဲ့ဖူးတယ္။(အဲဒီရယ္သံေတြထဲမွာ မွားယြင္းမႈေနာင္
တေတြနဲ႔အက်ဥ္းက်ေနသူကေတာ့ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပါပဲ..)
တကယ္ဆိုရင္ဒါဟာေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တိမ္တိုက္ေတြပဲေပါ့ခ်စ္သူ။မတိတ္တမ္း႐ြာခ်ေတာ့မယ္ဆိုတာ
သာသိခဲ့ရင္ လမ္းကေလးကလည္းၿပင္ဆင္ခ်က္တစ္ခုခုကို႐ွာခဲ့မွာပဲ။ခုေတာ့ သကၠရာဇ္မ်ားစြာ
ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကၿပီ။
အဲဒီတုန္းက မေတာ္တဆလိုလိုနဲ႔တိတ္တိတ္ကေလးေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ရင္ခုန္ၿခင္း
ေတြကို ကၽြန္မက တမင္ပဲမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ဖူးတယ္။အသိစိတ္နဲ႔ပက္ပင္းတိုးရင္ဆိုင္
လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့အဲဒီရင္ခုန္သံေတြက မိုးခ်ိမ္းသံေတြၿဖစ္ေနႏွင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ဒါနဲ႔ေတာင္မွမိုး
႐ြာတဲ့ထိေစာင့္ေနခဲ့မိတာကၽြန္မရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈပါပဲခ်စ္သူ..။
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုသက္၀င္ၿငိမ္းေအးေနခဲ့ဖူးတဲ့..အၾကည့္ေႏြးေႏြးေတြကိုကၽြန္မလြမ္းေန
တတ္ၿပန္တယ္။သံတူေၾကာင္းကြဲစကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕လို တိတိပပသိဖို႔ ကၽြန္မက အဓိပၸာယ္ေဖာ္
ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ..မိုးေတြ႐ြာလာခဲ့ေတာ့တာ။လြင့္ၿဖာယွက္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ေနေရာင္ၿခည္ေတြကို
(တကယ္တမ္းက်) ကၽြန္မကအယံုအၾကည္သိပ္မ႐ွိလွပါဘူး။ ခ်စ္သူရယ္..ကံၾကမၼာ ေတြဟာ
မေၾကညာပဲစစ္ခင္းတတ္တဲ့ရန္သူေတြမ်ားလား။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဟာက်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ပန္းတစ္ပြင့္ပါ။ကၽြန္မမွာေၾကကြဲခြင့္လည္းမ႐ွိပါဘူး။
ကၽြန္မႏွလံုးသားေတာင္ကုန္းေလးကေတာ့ ငိုေၾကြးထစ္ခ်ဳန္းသံေတြနဲ႔ေရာင္ကိုင္းမို႔ေမာက္လို႔..။
အို…ကၽြန္မကိုဘယ္သူကမ်ားတိတ္တိတ္ကေလးနားဆင္ေနခဲ့တာလဲ။ခ်စ္သူေရ…အနာဂတ္
ေတြမွာပါ၀င္ခြင့္မရတဲ့ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အဆိပ္တက္ေနတဲ့အာ႐ံုေတြကန္းဆြ႔ံ..ကၽြန္မက
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေၾကာက္႐ြံ႕လို႔…။
ဘယ္လိုကယ္တင္ၿခင္းေတြနဲ႔ကၽြန္မဆီၿပန္လွမ္းလာခဲ့မွာလဲ…ခ်စ္သူ..။တနလၤာေရာင္ၿဖစ္တစ္
စင္းေဘးမွာ ကိုယ္တိုင္စီးဆင္းရင္းရပ္တံ့…ရင္နဲ႔မဆန္႔ေတာ့တဲ့နာက်င္မႈ..ကၽြန္မဘ၀ကိုအတု
လုပ္လိုက္သူဟာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲလား..။လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ရင့္က်က္ၿပလိုက္ရတာ
တကယ္ေတာ့အရသာမဲ့လြန္းပါတယ္။တကယ္လို႔မ်ားဘ၀ကိုအစကၿပန္ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ရခဲ့မယ္
ဆိုရင္..ကၽြန္မဘာကိုေ႐ြးမလဲ…။မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့လမ္းကေလးရဲ႕အဆံုးကိုပဲေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့မိလိမ့္
ထင္ရဲ႕။က်ိန္စာေတြပါ၀င္ပတ္သက္မေနဘူးဆိုရင္ေပါ့။
အခုေတာ့ တံခါးဖြင့္လိုက္ရင္ အ၀မွာ႐ြာမခ်ရေသးတဲ့တိမ္တိုက္ေတြကစြတ္စိုအုံ႕ဆိုင္းလို႔။မနက္
ၿဖန္အေသေတြကလည္းပြစာက်ဲ..။ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မႈိန႔ံေတြလည္းစြဲလို႔..ေပါ့။မင္နီတားထားတဲ့စာ
ေၾကာင္းေတြလည္းဒိုင္ယာရီထဲမွာမ်ားမ်ားလာတယ္။ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးရတာေလာက္
ေခ်ာက္ကမ္းပါးဆန္တာ႐ွိဦးမလား။ဘုရားသခင္ရဲ႕ေက်းဇူးေတာ္နဲ႔လမ္းကေလးကေတာ့မိုးေတြ
႐ြာေနတုန္းပါပဲ။
တကယ္ဆိုရင္ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ရာသီဥတုကေလးဟာ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူလုပ္မထားတဲ့ရာသီဥတု
ကေလးပါ။ၿဖဴစင္စြာလည္း႐ုိးသားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ခ်စ္သူရယ္..ကၽြန္မတို႔ဘာလို႔မ်ားလမ္း
မဆံုးခဲ့ၾကတာလဲ။ဘာလို႔မ်ားစြတ္စိုမႈန္၀ါးသြားခဲ့ၾကတာလဲ။အမွားၿပင္ဆင္ခ်က္စာမ်က္ႏွာဆို
တာ ဘ၀မွာတကယ္ပါလာခဲ့မယ္ဆိုရင္..အဲဒီလမး္ကေလးကိုဆံုးေအာင္အတူဆက္ေလွ်ာက္
ခြင့္ရခဲ့ခ်င္ပါတယ္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ထထထိုင္ေနတတ္တဲ့ညေတြမွာ၊အလြမ္းေတြဟာကၽြန္မရင္ထဲအပူ
တၿပင္းခရီးဆန္႔လာတတ္ၾကတယ္။စာ႐ြက္ေပၚေရးခ်လိုက္တဲ့တမ္းတၿခင္းေတြမွာ ေနာင္တေတြ
က႐ႊဲ႐ႊဲစိုလို႔…။တကယ္ေတာ့စကားလံုးေတြဟာ ပ်ံသန္းထြင္းေဖာက္သြားမယ့္ေစတမာန္ ငွက္
တစ္ေကာင္မွမဟုတ္ခဲ့ဘဲကြယ္။႐ုိး႐ုိးသားသားလမ္းမွားခဲ့ၿခင္းမွာ ၿမိဳ႕႐ြာေတြအထပ္ထပ္လြဲေခ်ာ္
လို႔…….။ကၽြန္မတို႔ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
အိပ္မက္ေတြကေနေယာင္ယမ္းႏိုးထလာရတဲ့အခါတိုင္း လမ္းကေလးကမိုးေတြ႐ြာလို႔…။အခိ်န္
မဟုတ္အခါမဟုတ္အၿမဲတမ္းမိုးေတြ႐ြားေနတတ္တဲ့လမ္းကေလးကိုကၽြန္မကအၿမဲတမ္းေစာင့္
ၾကည့္လို႔။မိုးသံေတြၾကားကေနလွည့္ၿပန္လာမယ့္ ခ်စ္သူ႔ေၿခသံေတြကိုၾကားရမယ့္ေန႔ရက္အထိ
ေပါ့…။
အိပ္မက္ေတြေတာင္မိုးစက္ေတြနဲ႔ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၾကၿပီ..ခ်စ္သူ..။

မေနာ္ဟရီ
သရဖူမဂၢဇင္း


ႏႈတ္ခြန္းဆက္

Sunday, January 11, 2009

အေ၀းကေနအားလံုးကိုႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဘေလာ့ခ္ကိုဖြင့္ေပမယ့္ အဆင္မေၿပဘူး။ ေဖာင့္မွမရွိတာ။ဒီေန႔လည္း
ေဇာ္ဂ်ီတစ္ေကာင္ကိုလိုက္ဖမ္းတာ ဖတ္ဖတ္ကိုေမာလို႔....။ေက်းဇူးရွင္က အင္စေတာလ္
လုပ္ၿပီးလည္းတက္မလာဘူး။ေတာ္ေတာ္ၾကာမွဖတ္လို႔ရတယ္။ေနာက္ထပ္ရုိက္ႏိုင္ဖို႔ၾကိဳးစား
ရၿပန္ေရာ...ေဟာ...ခုက်ေတာ့လည္းရသြားၿပန္ၿပီ။ဒါေပမယ့္ ရေကာက္အတိုေတြဘာေတြ
ရုိက္လို႔မရေသးဘူး။ၾကိဳးစားရဦးမယ္။ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔သာလုပ္ေနတာ ...ဒါကကိုယ့္
ကြန္ပ်ဴတာလည္းမဟုတ္ေသးဘူး။ကိုယ့္ကြန္ပ်ဴတာက်ၿပန္လုပ္ရဦးမယ္။ေလာေလာဆယ္ေတာ့
ဒီေလာက္ရုိက္လို႔ရနည္းလားေပါ့ေနာ္.....
အသစ္မတက္တာၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့အတြက္(ဘယ္သူမွမေမွ်ာ္လည္းေမွ်ာ္ေနသေယာင္နဲ႔.. းp)
အသစ္တစ္ခုတင္လိုက္ရင္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတက္ခ္ပို႔စ္ကေတာ့ ၈ ရက္ေန႔ကတည္း
ကေရးထားတာပါ..။


ေလာကီပညာ

Thursday, January 8, 2009

မေန႔ကမွစာအုပ္ေတြ႐ွင္းရင္းစာအုပ္ေတြထဲမွာ ေလာကီပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာအုပ္ေတြေတာ္ေတာ္
မ်ားမ်ား႐ွိေနတာသတိထားလိုက္မိတယ္။ ညက်ေတာ့ 5series က Bewitched ဆိုတဲ့ကား
ေလးၾကည့္လုိက္ရတယ္။ အမွန္က ၾကည့္ေနက်ပါ။ စေန၊တနဂၤေႏြလာလည္းၾကည့္တယ္။ အဂၤါ
လာလည္းၾကည့္တယ္။ သားကသေဘာက်တာကိုး။ အမွန္ဆိုရင္ ကၽြန္မကိုယ္၌က ဘယ္လိုဟာ
က witch ဘယ္လိုဟာက wizard ဘယ္လိုဟာက sorcerer ဘယ္လိုဟာက magician
ဆိုတာေတာင္သိပ္မကြဲၿပားခ်င္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာသူတို႔ဘာၿဖစ္ၿဖစ္...တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္စိတ္ကူးမယဥ္စဖူးယဥ္လိုက္မိတယ္။
ဒါေၾကာင့္..craton ဆိုတဲ့ကေလးတက္ခ္ထားတာကိုပါ အေၾကြးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္မတို႔သား
အမိ..(သားကိုကိုေၿပာေနက်စကားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ သားအမေပါ့..း) သားအဖ ဆိုရင္ သားအမ
ပဲၿဖစ္သင့္တယ္ဆိုပဲ..) စိတ္ကူးယဥ္မိတာေလးေတြကိုေၿပာၿပခ်င္မိလို႔ပါ။

* * * * * * * * * * * * * * * * *
“ေလယာဥ္လက္မွတ္မ၀ယ္ခင္သာဒီပညာရလိုက္ရင္ ေမေမေတာင္ပိုက္ဆံမကုန္ေတာ့ဘူးေနာ္”
“အင္း...ဟုတ္ပ သားရယ္..ဒါေပမယ့္ ..တစ္ခုေတာ့ေကာင္းတာေပါ့...ေလယာဥ္နဲ႔သြားတဲ့အခါ
လည္းသြားတာေပါ့...”
“ ေန႔လည္ေက်ာင္းတက္ရမယ့္အခ်ိန္ဆို ကိုကိုကေက်ာင္းတက္မယ္။ေမ.က ႐ံုးသြား..ၿပီးရင္ၿပန္လာ
ၿပီးညက်ရင္ ဖီးဖီးတို႔နဲ႔လာၿပန္အိပ္မွာေပါ့..”
“အင္း..ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္...”
“ အာ..ဘာဒါေပမယ့္ကပါလာၿပန္တာလဲ..ဒီေလာက္အဆင္ေၿပေနတာကို”
“ ေမ..တို႔က သြားမယ္လို႔ေၿပာထားၿပီးၿပီေလ..ၿပီးေတာ ဒီပညာဆိုတာကလူသိခံရတာမဟုတ္ဘူး၊
လူေတြက witch ေတြ wizard ေတြဆို လူဆိုးေတြလို႔ပဲထင္တတ္ၾကတယ္ေလ..”
“ အာ..မာမားကလဲ..စမန္သာလို ဟယ္ရီေပၚတာ တုိ႔လိုဆိုဘာေၿပာမလဲ”
“ အင္းေလ...ဒီမွာက်ေတာ့..ဒီပညာကိုမေကာင္းတဲ့စိတ္႐ွိတဲ့သူေတြကသံုးမိတာမ်ားလို႔လားမသိဘူး
ဘယ္သူမွလက္ခံခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး”
“ အိုး..လက္ခံခံ မခံခံေလ..ကိုကိုတို႔ ေန႔တိုင္းၿမန္မာၿပည္ကိုၿပန္လို႔ရတယ္။သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတြ႕
ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေတြ႕လို႔ရတယ္။မာမားလည္း အလုပ္႐ွိရင္ၿပန္လာလုပ္..ၿပီးရင္ၿပန္လာခဲ့..ဘယ္ေလာက္
ေကာင္းလိုက္သလဲ”
“အင္းပါ သားရယ္..ေကာင္းတယ္..လာသြားရေအာင္”

* * * * * * * * * * * * *

အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ကေ၀တို႔တတ္အပ္ေသာပညာနဲ႔ မိဘေတြနဲ႔လည္းေနရ..သားကေလးလည္းေက်ာင္း
တက္မပ်က္ ၊ကၽြန္မလည္းအလုပ္မပ်က္နဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံကုိ အဲဒီလို ကူးလူးသြားလာေနလိုက္တာ
ကၽြန္မတို႔ၿမန္မာၿပည္ၿပန္လာမွန္းလည္းဘယ္သူမွမသိလိုက္ဘူး။ ဟုိကေန..ထြက္သြားလိုက္မွန္းလည္း
ဘယ္သူမွမသိလိုက္ဘူး။
ၿပန္လာရင္လည္း..မုန္႔ဟင္းခါးေတြ၊ပုန္းရည္ၾကီးေတြ၊လက္ဘက္နဲ႔အေၾကာ္ေတြ၊ၿပည္မလိုင္ေတြ၊ေမၿမိဳ႕ပဲပြ
ေၾကာ္ေတြ၊တင္တင္ေအးထိုးမုန္႔နဲ႔ပဲလမုန္႔ေတြ သယ္လာလိုက္ေသးတယ္။ ငါးရံ႕ေၿခာက္နဲ႔ ပုဇြန္ေၿခာက္
ငါးက်ည္းၾကပ္တိုက္နဲ႔ ငါးသလဲထိုးေတြလည္း မၾကာခဏသယ္လာလို႔ရတယ္။ စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ ရာသီ
အလိုက္မွရတတ္တဲ့ အင္ဥေတြ၊မႈိေတြ၊ကိုင္းဥေတြ၊လည္းသယ္လာလို႔ရေသးတယ္။
ဘာစာအုပ္ထြက္ထြက္ အခ်ိန္မဆိုင္းသြား၀ယ္ၿပီး ဘေလာ့ခ္မွာၿပန္တင္ေပးလိုက္႐ံုပဲ...။သီခ်င္းေတြဆို
လည္းဒီလိုပဲေပါ့။ ေဟာ..၁၃ရက္ေန႔မွလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းဆု ရဲ႕ပန္းခ်ီၿပပြဲကိုလည္းခပ္တည္တည္နဲ႔
မေယာင္မလည္လာၾကည့္လို႔ရေသးတာပဲ..။အဓိကေ႐ွာင္ရမွာက သြားေတာ့မွာမို႔လို႔အမွတ္တရဆိုၿပီး သူ
စုထားတဲ့ ဦးသက္ညြန္႔ ပန္းခ်ီကားေတြကိုစီးရီးလိုက္လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ(မိ်ဳးေဆြသန္း)
ပါပဲ..။ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔အေခြေလးတစ္ေခြလက္ေဆာင္လာေပးၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းၿပန္မလာခဲ့နဲ႔
လို႔ေၿပာတဲ့ ေ၀မွဴးသြင္..။သူတို႔ကိုမေတြ႕ေအာင္ေ႐ွာင္ႏိုင္ရင္ရၿပီေလ။ း)
လက္ေဖ်ာက္ေလးတစ္ခ်က္တီးလိုက္႐ံုနဲ႔လိုရာေရာက္ႏိုင္တဲ့ပညာဆိုတာနည္းလား....။ပ်င္းရင္ အဘဟုိနဲ႔
သြားေတြ႕တယ္ဆိုတဲ့ မေခ်ာအိဆီသြားလည္လိုက္ဦးမလား...ရတယ္။ ေနရတာေတာင္နဲ႔ေၿမာက္လို႔ေၿပာ
တဲ့ ေက့ဆီလည္းေန႔တိုင္းထမင္းသြားစားႏိုင္တယ္။ ဒိထက္ပ်င္းလာရင္ အေမရိကန္ဖက္သြားၿပီး ကလိုေစး
ထူးတို႔ မိုးခ်ိဳသင္းတို႔ ကိုေအာင္သာငယ္တို႔ဆီသြားႏိုင္ေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဂ်ပန္သြားၿပီး
အူဒူေခါက္ဆြဲသြားၿမည္းမွာေပါ့။ ေနာက္..မေလး႐ွားက တူေတာ္ေမာင္ဆီလည္း၀င္လည္မယ္။ စလံုးက
ပန္ဒိုရာတို႔ SST တို႔ တင္မင္းထက္တုိ႔ ဆီလည္းသြားလို႔ရတာေပါ့။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေအာက္စဖို႔လိုေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက အတန္းတစ္တန္းထဲမွာ လက္ခ်ာသြားထိုင္
နားေထာင္ခ်င္နားေထာင္ေနမယ္ေလ။ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ...။
သိပ္လြမ္းလာရင္ေတာ့ မနက္ေစာေစာ မွာ ပုဂံလမ္းေပၚလမ္းသြားေလွ်ာက္မွာေပါ့။စစ္ကိုင္းလမ္းေထာင့္
ေရာက္တဲ့ထိေလွ်ာက္ၿပီးရင္ ၿမကၽြန္းသာ ကအန္တီဆီမွာ လက္ဘက္ရည္သြားေသာက္မယ္။အေၾကာ္စားမယ္။
ေန႔လည္ေန႔လည္ၿမန္မာထမင္းဟင္းစားခ်င္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ၿမသဇင္ ကအန္တီၿမဆီထမင္းသြားေတာင္းစား
မွာေပါ့။
သူတစ္ပါးကိုစခ်င္ေနာက္ခ်င္ရင္ ေလထန္ကုန္းဖက္ခပ္တည္တည္နဲ႔ေလွ်ာက္သြားၿပီးကိုယ္ေယာင္ၿပ..ၿပီးမွ
ဖ်တ္ကနဲကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ၿပီးၿပန္လာခဲ့....ဒါဆို သူတို႔ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ကိုယ့္အတင္းေတြထုိင္ေၿပာေနၾကလိမ့္
မယ္။
အဲ...ေနာက္တစ္ခု႐ွိေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေကာင္းဆံုးေနမွာ..အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္အစ္ကို
အစ္မေတြဆီသြားၿပီးစကားစၿမည္ေလးခိုးေၿပာ၊လိုတာေလးသြားေပးႏိုင္မွာေလ...။
ကဲ....စိတ္ကူးယဥ္တာလည္းမ်ားသြားၿပီ။
ေဇာ္ဂ်ီတစ္ေကာင္ကိုလိုက္ဖမ္းရတာလူလည္းဖတ္ဖတ္ကိုေမာသြားတာပဲ.....
မဟုတ္ရင္ဒီပို႔စ္ကတင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးေလ.......
craton တစ္ေယာက္ေက်နပ္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕...။


အ၀ါေရာင္ၿမိဳ႕ကေလး

Sunday, January 4, 2009

အ၀ါေရာင္ၿမိဳ႕ကေလး

(က)
အင္မတန္႐ုိးသားလွလြန္းလို႔ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကိုကၽြန္မကအ၀ါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး
ၿခယ္ေပးလိုက္တယ္။ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ပင္ကိုယ္သိကၡာအခံနဲ႔ ၀ါေ႐ႊေရာင္လင္းေတာက္သြားတဲ့အ
ခ်ိန္္မွာေနက၀င္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆိုဒီယမ္မီးလံုးအေရာင္ေတြနဲ႔ၿမိဳ႕ကေလးဟာအေရာင္ေၿပာင္းသြား
ခဲ့တယ္။ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့အေရာင္မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။မနက္က်ရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးကိုအ
ေရာင္ထပ္ေၿပာင္းေပးရဦးမယ္။
ဟိုး….အေ၀းမိုးေရစက္ေတြထဲကေအာ္သံတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
“အ၀ါေရာင္ေတြရမယ္” တဲ့။
ဘုရားသခင္..ဒါဟာသူခိုးေတြမ်က္စိက်တတ္တဲ့အေရာင္မ်ားလား။
အဲဒါနဲ႔ႏွင္းဆီပန္း၀ါ၀ါ ၁၇ ပြင့္တိတိကို င၀န္ၿမစ္ေရထဲေမွ်ာခ်ပစ္လိုက္တယ္။ၿမစ္ေရေတြကအ
လွ်င္အၿမန္သယ္ေဆာင္သြားလိုက္တာ။မွာလိုက္ဖို႔ေမ့သြားတယ္။ေရမုဆိုးေတြရဲ႕ပိုက္ကြန္ကို
ၾကည့္ေ႐ွာင္ဖို႔။
အလြမ္းေတြနဲ႔ၿပန္ ၿပန္လာတတ္တဲ့ကၽြန္မကိုၿမိဳ႕ကေလးက ၀ါတာတာနဲ႔လွမ္းလွမ္းၾကည့္တတ္
တယ္။ေမ့ေနမိၿပန္ၿပီ။ကၽြန္မသူ႔ကိုအေရာင္ေၿပာင္းေပးရဦးမယ္။ခက္တာက ကၽြန္မကပန္းခ်ီ
ဆရာမဟုတ္ေလေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္႐ွာဖို႔ခရီးထြက္ခဲ့မိေတာ့တယ္။

(ခ)

နက္ေမွာင္႐ွည္လ်ားတဲ့ဆံႏြယ္ေတြကိုဖားလ်ားခ်လို႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပန္းခ်ီဆြဲေန
တယ္။အိုု….သူဟာ ..အေရာင္ေတြကိုနားလည္တဲ့ပန္းခ်ီဆရာမ်ားလား…။အနားကိုေရာက္
သူ႔ကင္းဗတ္(စ) စဟာနက္ေမွာင္လို႔…။အဲဒီအေပၚမွာ သူမက ေဆးအနက္ေရာင္ေတြကိုစုတ္
ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႕အထပ္ထပ္ၿခယ္သေနေလရဲ႕။မ်က္ႏွာလွလွေလးကေတာ့ ေဘးတိုက္အေန
အထားမွာေတာင္ေမးေၾကာၾကီးေတြေထာင္ထေနတဲ့အထိတင္းထန္လို႔…။
ကၽြန္မ အၾကည့္လႊဲလိုက္ရတယ္။အို………..အေ၀းကလြင့္ေမ်ာလာတဲ့မီးခိုးရင့္ေရာင္တိမ္တိုက္
ေတြကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မငိုခ်င္လာတယ္။ မၾကာခင္မိုးေရေတြတေ၀ါေ၀ါသြန္ခ်ခံရေတာ့မယ္။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚမွာေရာ….မီးခိုးရင့္ေရာင္မိုးစက္ေတြၿပိဳက်လာမွာလား…။ဒါမွမ
ဟုတ္မိုးစက္ေတြက အဲဒီအနက္ေရာင္ေတြကို တိုက္စားဖယ္႐ွားပစ္လိုက္မွာလား။သူမရဲ႕
အနက္ေရာင္ေတြထဲမွာေရာ မိုးစက္ေတြလိုၿဖဴၿဖဴၾကည္ၾကည္ေလးတြ႐ိွေနမလား။
ဒါေတြကအေရးမၾကီးပါဘူး။အေရးၾကီးတာက မီးခိုးရင့္ေရာင္နဲ႔ အ၀ါေရာင္ေပါင္းရင္ဘာအ
ေရာင္ရလဲဆိုတာပဲ။ေကာင္မေလး က ကၽြန္မကိုေက်ာထဲစိမ့္သြားေစမယ့္အၿပံဳးနဲ႔အေၿဖေပး
တယ္။
“ အနက္ေရာင္” တဲ့။
ဘ၀မွာအေရာင္တစ္ေရာင္တည္း႐ွိတဲ့ေကာင္မေလးကိုထားခဲ့လိုက္ပါတယ္။

(ဂ)
ႏွင္းဆီပန္းနီနီေတြခင္းလံုးၿပည့္ေနတဲ့ၿခံက်ယ္ၾကီးထဲမွာ ေကာင္မေလးနီနီေလးတစ္ေယာက္အ
လုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနတယ္။ၿခံ၀မွာခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေလးကိုက “ႏွင္းဆီနီနီ” တဲ့။ပန္းေတြပြင့္
ေနပံုကဆန္းတယ္။သန္စြမ္းခိုင္မာလိုက္ၾကတာ။ကၽြန္မေတာင္ပန္းခင္းထဲ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ရဲရင့္တက္ၾကြလာသလိုခံစားရတယ္။
နီနီေလးက ကၽြန္မကိုႏွင္းဆီေတြအမ်ားၾကီးခူးလာေပးတယ္။အို…လွလိုက္တာ….။၀မ္းသာအား
ရလွမ္းယူမိတဲ့ကၽြန္မရဲ႕လက္မွာ ေသြးေတြၿဖာဆင္းသြားတယ္။ႏွင္းဆီဟာသူ႔ဆူးေတြကိုေမ့
ေလ်ာ့ေစဖို႔ အေရာင္နဲ႔လွည့္စားထားခဲ့တာကိုး။ဆူးမ႐ွိတဲ့ မာယာမဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကို ကၽြန္မ အနီေရာင္ဆင္ေပးသင့္သလား။
“ နီ….အ၀ါနဲ႔အနီေပါင္းရင္ဘာအေရာင္ရသလဲ”
“ အိုး…အနီပဲေပါ့႐ွင္..” တဲ့။
ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကိုအနီေရာင္ေတြစြန္းေပမေနေစခ်င္ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မႏွင္းဆီရနံ႔
ေတြကိုမသိက်ိဳးကၽြံၿပဳၿပီးလွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။

(ဃ)

Blue Haven လို႔ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ အၿပာေရာင္အိမ္လွလွေလးထဲမွာမိသားစုေလးတစ္စုေနထိုင္
ၾကတယ္။အေဖရယ္၊အေမရယ္၊သမီးၾကီးရယ္၊သမီးလတ္ရယ္၊သားငယ္ရယ္။ အၿပာေရာင္သစ္
ခြပန္းေတြကလည္းၿခံလံုးၿပည့္ပဲ။ရနံ႔မဲ့၊ဆူးမဲ့ေတြရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈကလည္း တစ္မ်ိဳးေတာ့ထူးၿခား
တာပါပဲ။ၿပာလဲ့လဲ့ေရကန္ေလးနံေဘးမွာ အၿပာေရာင္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ Jim Reeves
ရဲ႕ Blue Sky ဆိုတဲ့သီခ်င္းကိုနားေထာင္ေနတယ္။
“ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“ နီလာ”
“ မင္းအစ္မနာမည္ကေရာ..”
“ ၾကည္ၿပာ”
“ မင္းေမာင္ ကေရာ..”
“ၿငိမ္းခ်မ္း”
“ အၿပာေရာင္ကၿငိမ္းခ်မ္းၿခင္းလား”
“ ဟင့္အင္း..ဒါတင္မကဘူး…တည္ၾကည္ၿခင္းလည္းပါတယ္”
ကၽြန္မသေဘာက်သြားတယ္။
“ ကၽြန္မၿမိဳ႕ကေလးကိုအၿပာေရာင္ၿခယ္ေပးရမယ္။ဒါနဲ႔နီလာ..အၿပာနဲ႔အ၀ါေရာလိုက္ရင္ဘယ္
လိုေနမလဲ”
နီလာမေလးမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။႐ုတ္တရက္အၾကည့္စိမ္းေတြၿဖာက်ၿပိဳဆင္းလာရင္း
က….“အစိမ္း”လို႔ခပ္ၿပတ္ၿပတ္ေၿဖေလရဲ႕။

(င)
ေေတာင္ကုန္းညိဳညိဳ၊ေက်ာင္းသခၤန္းညိဳညိဳ၊ေယာဂီညိဳညိဳနဲ႔ေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုးညိဳစိုေနေတာ့တယ္။
ေအးခ်မ္းမႈိင္းညိဳ႕လိုက္တာ၊ေၿမမွာ႐ွပ္တိုက္လြင္ေၿမာေနတဲ့႐ြက္ေၿခာက္ညိဳညိဳေတြကို
ေတာ့လွည္းက်င္းပစ္တတ္ၾကတယ္။ဆိတ္ၿငိမ္ညိဳမႈိင္းေနတဲ့ ေယာဂီအိုၾကီးကိုၾကည့္ၿပီးေမးမိ
တယ္။
“အညိဳေရာင္ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကဘာလဲ”
“ ၿငိမ္သက္ၿခင္း”
“ အ၀ါနဲ႔အညိဳဘယ္အေရာင္ကပိုေကာင္းပါသလဲ”
“ အကုန္လံုးေကာင္းပါတယ္”
“ အဲဒီႏွစ္ေရာင္ေပါင္းရင္ေရာ..”
“ ၀ါညိဳေနပါလိမ့္မယ္”
၀ါညိဳညိဳအေတြးေတြကိုေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔အၿပည့္ထည့္ၿပီးကၽြန္မၿပန္ခဲ့လိုက္တယ္။ခုထိ အေရာင္
ေတြကိုစိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္ေသးဘူး။

(စ)

မဆီမဆိုင္ေဗဒါေတြအုပ္ဖြဲ႔စီးေမ်ာေနတဲ့ေခ်ာင္းေလးနားကိုေရာက္သြားေတာ့ကၽြန္မအလိုလို
ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာလာတယ္။ခရမ္းၿပာသစ္ခြပန္းေတြကလည္းေ၀လို႔။
“ ဒါဘယ္ေနရာလဲ”
အနားမွာ႐ွိတဲ့ဆိတ္ၿငိမ္လူတစ္ေယာက္ကိုေႏွာင့္ယွက္မိတယ္။သူက…
“ ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္” တဲ့။
အိုး…မင္းသားၾကီး G.Pack ရဲ႕ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္မ်ားလား။ဟုိး….ေရခဲေတာင္ေတြၾကားက
ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုေတာ္ M.ဒီးရမ္ရဲ႕ ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္လား…။
“ အ၀ါေရာင္ကိုဘယ္လိုၿမင္လဲ” လို႔ေမးမိေတာ့…အဲဒီလူက..
“ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္တတ္ဘူး” တဲ့။
“ဘုရားသခင္…အ၀ါေရာင္ဟာေပ်ာ္စရာေကာင္းလို႔လား”
“မသိဘူး…အလြမ္းကေတာ့ ခရမ္းေရာင္း ပါပဲ”တဲ့။
ဟင့္အင္း။ကၽြန္မ ၿမိဳ႕ကေလးကိုအလြမ္းေတြနဲ႔သိုင္းဖြဲ႔ရစ္ၿခံဳမထားခဲ့ခ်င္ပါဘူး။

(ဆ)

“အၿဖဴေရာင္အခန္း”……..တဲ့။
ၾကယ္ေရာင္လေရာင္ေတြလိုၿဖဴဆြတ္လင္းေတာက္ေနတဲ့အခန္းေလးတစ္ခုထဲမွာ အၿဖဴေရာင္
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္႐ွိတယ္။အိပ္ယာခင္းၿဖဴၿဖဴ၊ေခါင္းအံုးၿဖဴၿဖဴ၊လိုက္ကာၿဖဴၿဖဴ၊စားပြဲခင္း
ၿဖဴၿဖဴ၊နံရံၿဖဴၿဖဴေတြနဲ႔…။အိုး……ၿဖဴလင္းလွပလိုက္တာ။တကယ္ေတာ့ အၿဖဴေရာင္ဆိုတာၿဖဴစင္
ၿခင္းပဲ။႐ုိးေၿဖာင့္ၿခင္းနဲ႔ေရာသက္ဆိုင္ေနမလားမသိဘူး။
“ ၿဖဴ……အၿဖဴေရာင္ရဲ႕အဓိပၸါယ္…”
“အိုး…ၿဖဴစင္ၿခင္းေပါ့”
“ ကၽြန္မရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလး…”
ကၽြန္မစကားမဆံုးလိုက္ဘူး။သူမက ကၽြန္မကိုလက္ကာၿငင္းတယ္။
“သြား….သြား….ကၽြန္မအၿဖဴေရာင္ေတြစြန္းေပကုန္မယ္၊႐ွင့္..ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာက ၀ါညိဳညိဳ
ေတြ၊႐ွင့္လက္မွာက ေသြးနီနီေတြ၊အို..မၿဖစ္ပါဘူး…႐ွင္ ကၽြန္မအခန္းထဲ၀င္မလာပါနဲ႔”
ကၽြန္မေၿခလွမ္းေတြ တံု႕ကနဲရပ္သြားတယ္။
အင္း…ဟုတ္တာေပါ့။ အၿဖဴေရာင္ဆိုတာက ဘာမွအစြန္းအထင္းခံတာမဟုတ္ဘူး။အရမ္းဂ႐ု
စိုက္ရတယ္။ကၽြန္မသူ႕ကိုအားနာလိုက္တာ။သူ …အရမ္းပင္ပမ္းမွာပဲ။
ဟင္း……ဒါဆို..ၿမိဳ႕ကေလးကို အၿဖဴေရာင္ၿခယ္ေပးလို႔မၿဖစ္ၿပန္ဘူး။ကၽြန္မကခရီးေ၀းေတြသြား
သြားေနရတာေလ။

(ဇ)
အဲဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာ…ခရီးေ၀းေတြသြားလိုက္ရင္း…အလြမ္းေတြတနင့္တပိုးနဲ႔ၿပန္လာလိုက္ရင္း။
ၿမိဳ႕ကေလးက၀ါတာတာနဲ႔လွမ္းလွမ္းၾကည့္တာကိုခံယူလိုက္ရင္း……………။အေရာင္ေတြကို…
ၿဖတ္သန္းရင္း……….။အေရာင္ေတြကိုစိတ္တိုင္းမက်ရင္း……..။ၿမိဳ႕ကေလးက၀ါတာတာနဲ႔လွမ္း
လွမ္းၾကည့္တာကိုစိတ္မလံုစြာခံယူရင္း…………။အေရာင္ေတြဆီခရီးထြက္လိုက္ရင္းနဲ႔………..
သံသရာလည္ေနပါေတာ့တယ္။
ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့…ခုထိ….
ကၽြန္မကို……….
၀ါတာတာနဲ႔………..
ၾကည့္ေနတုန္း……..။ ။
မေနာ္ဟရီ

(Fashion Image)မွာပါသြားခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္။


မဂၤလာႏွစ္သစ္ၿဖစ္ေစသား..

Thursday, January 1, 2009

၂၀၀၈ ကေတာ့ ကုန္ဆံုးလြန္ေၿမာက္သြားခဲ့ၿပီ..။ ၂၀၀၉ ဆိုတာၾကီးက ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ၾကီး
ထိုင္ၿပီးလူေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္။ သူဘာေတြေပးႏိုင္မွာလဲ...။ကၽြန္မတို႔
ဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ေနၾကလဲ....။ထံုးစံအတိုင္း ေရးထားၿပီးသားစာမ်က္ႏွာေတြကို ကၽြန္မတို႔ၾကိဳ
သိခြင့္မရေသးဘူး...။ေန႔ရက္ေတြကိုတစ္ရက္ခ်င္းဆြဲလွန္ဖြင့္ဖတ္သြားရဦးမွာ............
ဘာပဲေၿပာေၿပာ ...ဒီလိုတစ္ခ်ိန္ေလးေတာ့ လူေတြေပ်ာ္ခြင့္၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားခြင့္ရေနေသး
တယ္။အဲဒီအတြက္ပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးေတာ့မွာပဲ..........
ခ်စ္ေသာ မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္း၊မိသားစု၊ေမာင္ႏွမ၊ဆရာသမားနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအားလံုး
ဒီႏွစ္သစ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ ဆႏၵေတြၿပည့္၀ ေပ်ာ္႐ႊင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔............။