သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ

Friday, December 26, 2008

ဥာဏ္စမ္းပုစၧာတစ္ပုဒ္မွာ ေမးထားတယ္။ ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးဟာ သံုး (၃)ဂဏန္းကိုမႏွစ္သက္
လို႔ သူ႔တုိင္းၿပည္မွာသံုးဂဏန္းကိုသံုးခြင့္မေပးဘူးတဲ့။ သံုး ဆိုရင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ၄ ကိုေရာက္သြား
တယ္။ ၁၃ ဆိုမပါဘူး။ ၁၄ ကိုေက်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၁ ကေန ၁၀၀၀ အတြင္းမွာဂဏန္း
လံုးေရဘယ္ေလာက္ေလ်ာ့သြားမလဲတဲ့။ အဲလိုပုစၧာကိုဖတ္ရင္းကိုယ္က ၃ ဂဏန္းေတြပါတဲ့
၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကိုေကာက္ရသြားတယ္။
တကယ္ပါပဲ။ ၿမန္မာေတြအယူအရကေတာ့ ပညတ္သြားရာဓါတ္သက္ပါတယ္ပဲေၿပာရမလား၊
ဥပါဒါန္ေၾကာင့္ဥပါဒ္ေရာက္တယ္ပဲေၿပာရမလား (တစ္ခုမွ မ မွန္တာလည္းၿဖစ္ႏိုင္တယ္။) း)
ကိုဦးေဆြက အဲဒီတုန္းက မဂၢဇင္းအသစ္တစ္ခုလုပ္တယ္။ ပန္းတိုင္ တဲ့။ စာမူေတာင္းတယ္။
အေရးတၾကီး ၊ဖုတ္ပူမီးတိုက္…တစ္ခုခုအတြက္အစားထိုးခ်င္လို႔လည္းၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ…ဒါက သူ
တို႔ကို၀ါရင့္အယ္ဒီတာၾကီးေတြလုပ္ေနက်..။
“ မနက္ၿဖန္ သံုးနာရီေလာက္ေတာ့လာေပးေပးပါကြာ” တဲ့။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူေၿပာတဲ့ေန႕က အဂၤါေန႔။
ေနာက္ေန႔သြားေပးလိုက္တယ္။ ေပးၿပီးမၾကာဘူး။သူအဲဒီမဂၢဇင္းဆက္မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့…။
စာမူကိုေတာ့ၿပန္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေပ်ာက္သြားလိုက္တာ…တကယ္ပဲ ..သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာသြား
တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အဲဒီ၀တၳဳတို အတြက္ေခါင္းစဥ္အမွန္ကိုရေတာ့တာ။
သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ တဲ့။
အန္တီကလ်ာကိုေပးၿဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဦးေနမ်ိဳးေအး (ရဲေခါင္မဲေမာင္)ေတာင္းတာ။
သူက အဲဒီတုန္းက ကလ်ာ မွာေလ။
ခုဒီ၀တၳဳေလးကိုၿပန္ဖတ္တိုင္း ဘာလို႔ေရးခဲ့မိမွန္းကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးမရဘူး။ ကိုယ္ေရးေနက်
မ်ိဳးလည္းမဟုတ္ဘူးေလ။ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။


သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့၀တၳဳ

“ၿမိဳ႕ၿပင္ေရာက္ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၃၃ မိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရဦးမယ္”
ေတာက္ !.....။
အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လိုက္တာ။ၿမိဳ႕လည္ကေနၿမိဳ႕ၿပင္ေရာက္ဖို႔ ၃၃ မိနစ္ေတာင္ၾကာတယ္တဲ့။
ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္။
ခင္ဗ်ားပဲစဥ္းစားၾကည့္ေလ။
ဒီေန႔က ၃ လပိုင္း ၃ ရက္ ၊ အဂၤါေန႔။
ညေနပိုင္းေလညင္းခံထြက္ခ်ိန္မဟုတ္ပါပဲ ၿမိဳ႕ၿပင္ထြက္ခ်င္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕လက္ကနာရီက
၃ နာရီဆိုတဲ့ ဂဏန္းကိုၿပေနတယ္။
ဟင့္အင္း။
ၿမိဳ႕ၿပင္ကိုလမ္းေလွ်ာက္မသြားဘူး။ကားနဲ႔သြားမယ္။
ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲ။
၃ မိနစ္တဲ့။ ေသစမ္း။(မၿဖစ္ႏိုင္တာေၿပာတာေတာင္မွ ၃ နဲ႔မလြတ္ဘူး..အံ့ေရာ )
ဒိထက္ၿမန္ေအာင္…ဟာ..ဒိထက္ေႏွးေအာင္…တစ္နည္းနည္း….။
အင္း…..ဥာဏ္စမ္းပုစၧာထဲကလို ဒီညေနခင္းအတြက္ (၃)ဂဏန္းမပါရလို႔အမိန္႔ထုတ္ရင္ေကာင္း
မလား။
ကားတစ္စင္းၿဖတ္ေမာင္းသြားတယ္။နံပါတ္အနီပါ။
တားမလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံပါတ္က ၁၃ တဲ့။
ေမာင္းစမ္းပေစ။ဘယ္ေရာက္ေရာက္….။
“ ဆိုကၠား…ဆိုကၠား…”
“ဘယ္လဲ…”
“ၿမိဳ႕ၿပင္ကို..”
စကားမဆံုးလိုက္ဘူး။သတိ၀င္ခ်ိန္မွာဘီးသံုးဘီးလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေၿခစံုရပ္ၿပေနၿပီ။
“ ၁၃ က်ပ္ ပါ”
၁၃ က်ပ္တဲ့။ ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ပစ္လိုက္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆိုကၠားသမားက ၃ ခြန္းတိတိဆဲေရး
ပါတယ္။
“သံုးဂဏန္းေတြနဲ႔ၿမိဳ႕”
ေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတာပါ။
ဟူး…………..။
“ ဒီနားမွာ ခင္ဗ်ားရပ္ေနတာ ၃ မိနစ္ေလာက္႐ွိၿပီ..ဒါမွတ္တိုင္မဟုတ္ဘူး။မွတ္တိုင္ကေ႐ွ႕မွာ….
ဒါနဲ႕ခင္ဗ်ားကဧည့္သည္ထင္တယ္။ ဘယ္သြားခ်င္တာလဲ…”
“ ၿမိဳ႕ၿပင္”
ကၽြန္ေတာ့္အသံကမာေနလားမသိဘူး။ရပ္ေနတာပဲ ၃ မိနစ္တဲ့။မသကာ ၅ မိနစ္ ၁၀ မိနစ္
ေလာက္ၾကာမွလာကူညီပါေတာ့လား။မာေၾကာၿပတ္ေတာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားသံေၾကာင့္
အဲဒီလူမႈ၀န္ထမ္းသမား တစ္ခ်က္ေၾကာင္သြားတယ္။ဒါေပမယ့္….
“ေ႐ွ႕ကိုဆက္ေလွ်ာက္လိုက္…၃ လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္မွတ္တိုင္ေတြ႕လိမ့္မယ္။အဲဒီကေနအမွတ္
၃ ကားကိုေစာင့္စီး။သိပ္မေပးရပါဘူး။၃ က်ပ္..”
ကၽြန္ေတာ္အလကားေနရင္းလူသတ္မႈမၿဖစ္ခ်င္ဘူး။ဒါေၾကာင့္လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။သူေၿပာ
တဲ့မွတ္တိုင္နဲ႔ဆန္႕က်င္ဘက္ေနာက္ေၾကာင္းကမွတ္တိုင္ဆီကို။
ေနာက္ေၾကာင္းၿပန္ေလွ်ာက္ရတာေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းပါတယ္။နာရီကေတာင္ ၃း၅၃ ကိုညႊန္ၿပ
ေနၿပီ။ကားမွတ္တိုင္မွာလည္းလူကနည္းနည္းရယ္။
အမွတ္ ၃ ကားက ၄း၀၃ ထိမလာေသးဘူး။
ဒါလည္းတစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲ။နံပါတ္ ၃ ကားမလာရင္ဒီကေနၿမိဳ႕ၿပင္ကိုလမ္းၿပန္ေလွ်ာက္မယ္။
ဒါဆိုရင္ ၃၃ မိနစ္မက ေတာ့ဘူး။
အေတြးမဆံုးခင္ကၽြန္ေတာ့္ၿမင္ကြင္းထဲေဘာလံုးသမား၃ေယာက္ေဘာလံုးတစ္လံုးကိုကိုင္ရင္း
ၿဖတ္၀င္လာတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ေနာက္ေက်ာနံပါတ္ေတြက ၃ ၊ ၁၃ ၊ ၂၃ တဲ့။
ေနာက္…..
ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနတဲ့မွတ္တိုင္မွာပဲသူတို႔ကားေစာင့္ၾကပါတယ္။ ကားေစာင့္ရင္းသူတို႔ကစားခဲ့တဲ့
ပြဲအေၾကာင္းစားၿမံဳ႕ၿပန္ၾကၿပန္ေရာ။ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့သူတို႔က တစ္ဖက္အသင္းနဲ႔ ၃ ဂိုး၊၃ဂိုးနဲ႔ သေရ
က်ခဲ့သတဲ့။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပ်က္လိုက္တာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ….
တစ္ေယာက္ကနာရီၾကည့္ၿပီး ….
“ ၃ ကားကလည္း ၾကာလိုက္တာ..” တဲ့။
ေတာ္ပါၿပီ…။
အဲဒီ ၃ ဂိုး ၊ ၃ ဂိုးသေရက်ေအာင္ ကစားခဲ့တဲ့ ၃ ရယ္၊၁၃ ရယ္၊၂၃ ရယ္နဲ႔ နံပါတ္ ၃ ကားကိုအ
တူစီးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕ၿပင္မထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။တည္းတဲ့အိမ္ၿပန္တာပဲေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီ ..ခပ္တံုးတံုး ၃ ၿမိဳ႕ေလးက ထိုင္ေနဖို႔ပဲေကာင္းတဲ့ၿမိဳ႕။
မဟုတ္ရင္ သြားေလရာမွာ…။
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ၿပန္လာခဲ့တယ္။
တည္းတဲ့အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္။ေရာက္တာပဲ ၃ ရက္႐ွိေနၿပီ။ ခုမွသူ႔အိမ္နံပါတ္
ကိုၿမင္တယ္။Dancing Lady အိုးနဲ႔ကြယ္ေနတာကိုး။
အိမ္နံပါတ္က ၃၃၃၊စံပါယ္႐ံု ၃ လမ္း တဲ့။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ နဖူးကိုလက္၀ါးနဲ႔ပိတ္႐ုိက္ပစ္လိုက္ၿပီးအိမ္ထဲလွမ္းအ၀င္…
“ဟာ….အေတာ္ပဲဦးဦး…သားကိုကူပါဦး..”
ကြန္ပါခၽြန္၊စက္၀ိုင္ၿခမ္း၊ေပတံ။ခဲတံေတြနဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕သားငယ္ကကၽြန္ေတာ့္္
ကိုသူ႔စာအုပ္နဲ႔ပစၥည္းေတြထိုးေပးပါတယ္။
“ဘာလဲကြ၊ဘာလုပ္ရမွာလဲ..”
“ဆရာမက သံုးနားညီၾတိဂံဆြဲခိုင္းလိုက္လို႔ ဦးရဲ႕…သားကိုဆြဲေပးပါ..”
“သံုးနားညီ ၾတိဂံ…ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္။ေထာင့္တစ္ေထာင့္ကို ၆၀ဒီဂရီ ႐ွိရမယ္တဲ့”
ကေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ၿပန္႐ွင္းၿပတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္းကၽြန္ေတာ့္အခံ
နဲ႔ကၽြန္ေတာ္။ ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုေနၿပီ…။
“မင္းအေဖေရာကြ..”
သူမ႐ွိလို႔ ကၽြန္ေတာ္အခို္င္းခံရတာမဟုတ္လား။ဘာလို႔လဲ မသိဘူး။ကေလးမ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳး
ၿဖစ္သြားတယ္။
“ေဖေဖ မ႐ွိဘူး ဦး”
“ ဟင္..ဘယ္သြားလဲ..”
“ခုနကပဲ..ကၽြန္ေတာ့္ တတိယအစ္ကို လမ္းထိပ္မွာရန္ၿဖစ္လို႔ ေဆး႐ံုေရာက္သြားတယ္။ဒါဏ္ရာ
က သံုးခ်က္ခ်ဳပ္ရတယ္တဲ့ ဦးရဲ႕..အဲဒါ ဦး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကၿပန္လာရင္ ပိုက္ဆံ ၃၀၀၀
ေလာက္ယူၿပီးေဆး႐ံုလိုက္ခဲ့ပါတဲ့…ေစာေစာကပဲေဘးအိမ္ကိုဖုန္းဆက္တယ္”
ကေလးက ေမာသြားသလိုတစ္ခ်က္နားတယ္။ ၃ စကၠန္႔ေလာက္ၾကာမွ…
“ဦး…မသြားခင္..သားၾတိဂံေလးဆြဲေပးသြားဦး”
ကေလးပီပီသူ႔ကိစၥကိုသူအရင္လုပ္ခိုင္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ….။
……………………………………….
……………………………………………………
ပထမ…….သံုးနားညီ ၾတိဂံဆြဲရမယ္။
ဒုတိယ…..ေငြ ၃၀၀၀ ယူ..။
တတိယ…..ၿမိဳ႕ၿပင္မွာ႐ွိတဲ့ေဆး႐ံုကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ ၃၃ မိနစ္။ အမွတ္ ၃ ကားစီးသြား
ရင္ ၁၃ မိနစ္၊ကားနဲ႔သြားရင္ ၃မိနစ္ နဲ႔ ၾကိဳက္ရာလမ္းကိုေ႐ြးၿပီး….
ကၽြန္ေတာ္သြား႐ံုပါပဲ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ၃ လပိုင္း ၃ ရက္ အဂၤါေန႔ရယ္။ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ၊ေငြ ၃၀၀၀ရယ္၊ သံုးနား
ညီၾတိဂံရယ္။သံုးပင္မကလိမ္ေနဆဲ..။
မေနာ္ဟရီ
၁၉၉၈


16 Comments:

ZT said...

ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီဝတၳဳကို ၃ မိနစ္တိတိၾကာေအာင္ Scroll Bar ကို ၃ ခါဆြဲျပီး ဖတ္လိုက္ပါတယ္။ :D

Anonymous said...

၃ ေတြနဲ႔ခ်ည္းဇာတ္လမ္းဆင္သြားတာ ေကာင္းတယ္အန္တီေနာ္ေရ..။ သိသိခ်င္းလာဖတ္တာေတာင္ တစ္ေယာက္ကဦးသြားေသးတယ္။ း(

Anonymous said...

ပညတ္သြားရာဓါတ္သတ္ပါ
ရွင္စေျပာကတည္းက ၃ ေခါက္တိတိ refresh
လုပ္ျပီးမွ တက္လာတဲ႔
၃ နွစ္တိတိၾကာတဲ႔ ဒီစာပုိဒ္ကို
ဆီပံုးမွာ
၃ေခါက္တိတိေအာ္အျပီး
ပါရွန္းပင္လယ္ေကြ႔စံေတာ္ခ်ိန္ ေန႔လည္
၁နာရီ၀၃ မိနစ္မွာ
ဒီ ကြန္မင္႔ကိုေရးခဲ႔ပါတယ္
တိုက္ဆိုင္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္း
I'm not joking...........

ဂ်ဴ

April said...

သံုးႏွစ္ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳကို ၃ခါတိတိ ဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ကြန္မန္႔က ၃ေယာက္တိတိ ဦးသြားတယ္။

မိုးေန

ATN said...

ေကာင္းပါတယ္
ေကာင္းပါတယ္
ေကာင္းပါတယ္

ဇနိ said...

သုံး ၂ လီ ၆
၆ ေယာက္ေျမာက္

emayarKhin said...

ဒီတခါေတာ႕ေသခ်ာသြားၿပီ......
သံုးၾကိမ္ေၿမာက္ေပါ႕............

ေဆာင္းယြန္းလ said...

သံုးႏွစ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ဝတၳဳကိုက်ေနာ္တို႔ကသံုးႏွစ္အၾကာ
မွာဖတ္ရတာလား.မေနာ္ေရ..
သံုးနဲ႔ဆင္ထားတဲ့ဇာတ္လမ္းေလးကေကာင္းပါတယ္..
ကိုေအာင္သာငယ္ကေကာင္းပါတယ္လို႔သံုးၾကိမ္ေအာ္
သြားခဲ့တယ္..
က်ေနာ္က..
ၾကိဳက္တယ္
ၾကိဳက္တယ္
ၾကိဳက္တယ္...

Anonymous said...

ငါကေတာ့ မေနာ္ေျပာတဲ့ ၃ နဲ ့လြတ္ျပီလို ့ စဥ္းစားမိျပီး ေကာမန္ ့ေရးလိုက္ေတာ့မွ ၉ေယာက္ေျမာက္ ျဖစ္သြားျပီမေနာ္။
သံုး သံုးလီ ကိုး။

Anonymous said...

OMG!! comment ေရးမိတဲ့ အခ်ိ္န္က ၁နာရီ ၂၃ တဲ့။ ဒီကစံေတာ္ခ်ိန္မွာ အမေရ။

Unknown said...

i wrote this comment at 3:33pm. :p

Kaung Kin Ko said...

သံုးေတြနဲ ့ဇာတ္လမ္းဆင္သြားတာ လွလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ့္ႏွစ္ခုေျမာက္ကြန္မန္ ့ဆိုေတာ့ သံုးေလးလီ ဆယ့္ႏွစ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ၁၂ ဆိုေတာ့ ၁+၂=၃

NangNyi said...

ကိုးနတ္ရွင္က်က်သြားလို႔ သံုးခါမက ျပန္လာမန႔္ရတယ္.. အဟုတ္ ..

အိုင္လြယ္ပန္ said...

အေတြးေလးအရမ္းေကာင္းတယ္အစ္မေရ...
ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ....
႐ႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ႕ပါေစ.............

Anonymous said...

မိုက္တယ္...
မိုက္တယ္...
မိုက္တယ္...

ေႏြဆူးလကၤာ said...

သူမ်ားေတြလိုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဖတ္လို႔ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ။