အဲဒီၿမိဳ႕ေလးကိုဘယ္ေတာ့မွမလြမ္းေတာ့ဘူး..

Friday, November 21, 2008

ဒီပို႔စ္ကို႐ိုက္ေနတည္းက ေနဆူးသစ္ကိုလွမ္းစလိုက္ေသးတယ္။နင္တို႔အတြက္ ပို႔စ္တစ္ခုတင္စရာ႐ွိတယ္..
႐ိုက္ေနတယ္လို႔..ၿပီးမွ..ခင္ေမာင္ေထြးတို႔ အမခင္မင္းေဇာ္တို႔အတြက္ေရာ..ဆိုမွ..သူလည္သြားတယ္
ခုေတာ့ ႐ွင္းေလာက္ပါၿပီ...ကၽြန္မကသူတို႔ရဲ႕ၿမိဳ႕ကေလးမွာ..၈ႏွစ္တိတိေနခဲ့ဖူးတယ္... ၈ႏွစ္ဆိုတာ
ဘယ္လိုကုန္မွန္းမသိေအာင္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ေနရာေလးပါ... အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ကိုထူးအိမ္သင္
ကလည္းသိပ္႐ုိးစင္းတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးလို႔ေၿပာခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ဒုတိယအၾကိမ္ၿပန္
ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ၿမိဳ႕ကေလးကတမ်ိဳးၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီ.
ကၽြန္မတစ္ဦးတည္းရဲ႕ပုဂၢလိကခံစားခ်က္ပဲၿဖစ္ပါတယ္။..ကဲ..ဒီေလာက္
ဆိုဘယ္ၿမိဳ႕လဲလို႕သိပ္ေတြးစရာလိုေတာ့မယ္မထင္ပါဘူး..ဟုတ္တယ္ဟုတ္...




အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုဘယ္ေတာ့မွမလြမ္းေတာ့ဘူး


တေစၧတစ္ေကာင္တစ္ေကာင္လိုငိုညည္းစီးဆင္းေနတဲ့ ဒီၿမစ္ၾကီးကိုစီးနင္းၿပီးကၽြန္မခ်စ္
တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးဆီကိုၿပန္သြားရတဲ့အိပ္မက္ၿပာလြင္လြင္ေတြကိုေန႔စဥ္ရက္ဆက္မက္ခဲ့ဖူး
တယ္။ၿမိဳ႕ကေလးကလည္းကၽြန္မအိပ္မက္ထဲကို ၾကည္လင္ေနတဲ့အေရာင္လြင္လြင္ေတြ
ဆင္ၿမန္းၿပီးအလည္လာရတာ ႏွစ္သက္ခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕….။
ခုေတာ့လည္း တစ္ေန႔တစ္ၿခား ကၽြန္မနဲ႔ၿမိဳကေလးက အေနေ၀းလာလိုက္တာ။ေၿခာက္
အိပ္မက္တခ်ိဳ႕နဲ႔အတူေရာေထြးပါလာတတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အိပ္မက္ေတြကေတာင္ မ်က္လွည့္ပြဲတစ္ခုလိုေၿခာက္ၿခားလိႈက္ေမာစရာေကာင္းေနခဲ့ၿပန္တယ္။သိပ္ေတာ့မ
ဟုတ္ႏိုင္ေလာက္ပါဘူးေနာ္…။ကၽြန္မဘ၀ရဲ႕ေဆာင္းရာသီက ႐ွည္လ်ားေအးစိမ့္လြန္း
ေနခဲ့ေတာ့..အိပ္မက္ေတြက ကေယာက္ကယက္ႏိုင္လြန္းေနခဲ့တာပဲၿဖစ္မွာပါ။တကယ္
ဆိုကၽြန္မခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးဟာ သီလေကာင္းၿပီး မာယာမ႐ွိခဲ့႐ွာပါဘူး..ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား..။အဲဒီေၿခာက္ေၿခာက္ၿခားၿခား အိပ္မက္ေတြကိုေက်ာ္လႊားထားရစ္ခဲ့ႏိုင္ဖို႕
အတြက္..ကၽြန္မ ၿမိဳ႕ကေလး႐ွိရာ ခဏၿဖစ္ၿဖစ္ ..ၿပန္မွၿဖစ္ေတာ့မယ္။အေသအခ်ာကို
ၿပန္မွၿဖစ္ေတာ့မယ္။

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတဲ့ကၽြန္မကို ခ်စ္သူက
ေတာင္ မသကၤာသလိုၾကည့္လာပါေရာလား..။ၿပီး…ကၽြန္မကိုစိတ္မခ်ႏို္င္သလိုလည္း
မွာေသးတယ္။
“ၿဖစ္ပါ့မလား..ခ်စ္.သြားရမယ့္ခရီးက သိပ္ေ၀းလြန္းတယ္” တဲ့..။
ခရီးစဥ္တစ္ခုရဲ႕လွည့္ဖ်ားမႈဆိုတာကိုဘ၀မွာမသင္ၾကားခဲ့ရဖူးေသးတဲ့ကၽြန္မကေတာ့
ေခါင္းမာမာနဲ႔ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ရမ္းရင္း စကားတစ္ခြန္းကိုခပ္တင္းတင္းဆိုခဲ့ေသး
ရဲ႕…။
“ၿဖစ္ပါတယ္..ကို..ရဲ႕..ခရီးပမ္းေပမယ့္ အပမ္းေၿပမွာေသခ်ာပါတယ္..” လို႔..။
ခ်စ္သူကေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ေပါ့..။ကၽြန္မ ဂီတသံစဥ္တစ္ခုလိုခပ္ဖြဖြ ႐ြတ္ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ ..
အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးဟာ..သူ႔ကိုေတာင္ခြဲသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္စြမ္းသလားလို႔လည္းေတြး
ေနပံုပဲ..။ကၽြန္မ ခ်စ္သူကိုၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ဒ႑ာရီအေၾကာင္းတဖြဲ႔တႏြဲ႔ေၿပာၿပခ်င္ေပမယ့္
….ပိုၿပီးေလးနက္သက္၀င္ေစခ်င္တဲ့အတြက္..အၿပန္မွပဲေၿပာၿပဖို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္မိတယ္။
ကၽြန္မခရီးစဥ္ကိုစခဲ့တဲ့နံနက္ခင္းဟာ…မယံုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို
သာသာယာယာ႐ွိခဲ့တာပါ..။ခရီးရဲ႕အကြာအေ၀းဟာ သကၠရာဇ္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာဆို
တာကို ကၽြန္မတကယ္ပဲမေမ့ခဲ့ပါဘူး…။ဒါကိုေက်ာ္လႊားဖို႔အားေတြ တကယ္ပဲ ..အဆင္
သင့္႐ွိေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ယံုခ်င္ပါ့မလားမသိ…။

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

သကၠရာဇ္မိုင္တိုင္ေတြနဲ႔သူ႔ရဲ႕အရိပ္ေတြ(မႈန္၀ါးတခ်ိဳ႕၊ၿပက္ထင္တခ်ိဳ႕…)ကို ကၽြန္မ..ခပ္
တင္းတင္းပဲေက်ာ္ၿဖတ္ၿပစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္က မာေၾကာေၾကာ..စိမ္းဆတ္ဆတ္နဲ႔ သံမဏိ
၀တ္မႈန္တစ္စဟာ …တကယ္ပဲသူ႔ရင္ခြင္ဆီဦးလွည့္လြင့္ေမ်ာလာခဲ့ပါၿပီ..။စိတ္
ထဲမွာလည္း..“ၿမိဳ႕ကေလးေရ..ကၽြန္မေတာ့တကယ္ၿပန္လာခဲ့ၿပီ..” ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္း
ကို ဂါထာတစ္ပုဒ္လို အခါခါ႐ြတ္ဆိုလို႔…။
ၿပီးေတာ့စိတ္ကူးေတြနဲ႔လည္း႐ူးလို႔…။ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြထဲကၿမိဳ႕ကေလးကိုတစ္စစီ
ၿပန္လည္ဆက္စပ္သီတြဲရတာ..သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပါ..။မိုင္တိုင္ေတြနဲ႔ အရိပ္ေတြ
ကလည္း၀ိုးတ၀ါးကခုန္လို႔..။ပန္းေရာင္စံုေတြကလည္းပြင့္လို႔…။ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕႐ိုးစင္းမႈက
လည္းလင္းခ်င္းလို႔..။မာယာမမ်ားတဲ့သက္တံတစ္စင္းကေတာင္ အံု႔မိုးထားေသးရဲ႕..။
ၿမိဳ႕ကေလးက ကၽြန္မစိတ္ကူးထဲမွာေတာ့႐ႈခ်င္စဖြယ္ သက္ၿငိမ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါပဲ..။
သကၠရာဇ္ေတြ…သကၠရာဇ္ေတြကို အေမာတေကာ အေၿပးအလႊားေက်ာ္လႊား
ၿဖတ္သန္းလာခဲ့လိုက္တာ…ခရီးဆံုးေတာင္ေရာက္လုၿပီ..။ကၽြန္မစိတ္ကူးေရာင္စံုေတြကို
ခ၀ါခ်လိုက္တယ္။တကယ္လက္ေတြ႕ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ့္ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ရင္ခြင္ကို..
ဘယ္လိုစိတ္ကူးစိတ္သန္းကမ်ား အမီလိုက္ႏိုင္မွာမို႔လဲ…။

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

“ေရာက္ၿပီ”
ဘယ္သူကေၿပာလိုက္တဲ့အသံမွန္းမသိေပမယ့္..ကၽြန္မလိုခရီးသြားေတြအားလံုး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားၿဖစ္သြားရတာမို႔..ကၽြန္မလည္းေဘးဘီကိုၾကည့္မိတယ္..။
“ ဟင္..ဘယ္ကိုေရာက္တာလဲ..”
ကၽြန္မရဲ႕ႏႈတ္ဖ်ားက တအံ့တၾသထြက္က်လာတဲ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ကၽြန္မေဘးက ခရီး
သည္ၾကီးက..တအံ့တၾသပဲၿပန္ေမးတယ္..။
“ မင္းက ..ဘယ္လာတာမို႔လဲ..”
ကၽြန္မက ကၽြန္မၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕နာမည္ကိုဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာေၿပာေတာ့…ခရီးသည္ၾကီးက
ေခါင္းကိုရမ္းရင္းသက္ၿပင္းတစ္ခုကိုခ်တယ္။
“ မင္းလာတဲ့ေနရာကိုမင္းေရာက္လာတာေပါ့..” တဲ့..။
“ ဟင့္အင္း..မၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူး..”
ကၽြန္မရဲ႕တိုးလ်လ်ေစာဒကတက္သံကိုခရီးသည္ၾကီးက ဂ႐ုမၿပဳေတာ့ပါဘူး..။သူ႔ဘာ
သာသူ ေပါ့ပါးစြာခရီးဆက္သြားေတာ့တယ္။
ကၽြန္မမွာသာ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ၿမိဳ႕ကေလးကိုအၾကာၾကီးၾကည့္ေနမိတာ…။ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့
ကၽြန္မကိုအသိအမွတ္ၿပဳဖို႔မေၿပာနဲ႔..ကၽြန္မကိုေတာင္တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ေဖာ္မရပါဘူး..။
ခ်ဳပ္ညရီရဲ႕၀ိုးတ၀ါးအေမွာင္ေအာက္မွာ..ၿမိဳ႕ကေလးဟာ အပိုဆာဒါးေတြသိပ္မ်ားေနတဲ့
ဇာတ္လမ္းအပ်က္တစ္ပုဒ္လိုပဲ..။ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔..။အိုး…ကၽြန္မအၿမင္မွားေနတာေနမွာ
ပါ..။တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မၿဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ခရီးစဥ္က ႐ွည္လ်ားၾကမ္းတမ္းလြန္းလို႔ ကၽြန္မအားအင္ခ်ိနဲ႔ေ၀၀ါးသြားတာၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္တုန္းကၿပာလြင္စိမ္းေမွာင္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေရကန္နားက နားခိုရားေလးတစ္
ခုဆီကၽြန္မသြားေရာက္နားခိုဖို႔ဆံုးၿဖတ္လိုက္တယ္။ေနေရာင္ဟာတစ္စစေပ်ာက္ကြယ္
သြားၿပီၿဖစ္တဲ့အတြက္..ေရကန္ကိုေတာ့ကၽြန္မမၿမင္ရေတာ့ဘူး..။အဲဒီေရကန္နဲ႕တံတား
ေလးတစ္ခုကိုၿဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့..ေန႔ရက္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕ကိုေကာက္ယူစပ္သီရင္း
..ကၽြန္မအိပ္စက္ပစ္လို္က္တယ္။ ေန႔သစ္ဟာ..ကၽြန္မဆီကို ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကို
ၿပန္ေခၚလာခဲ့မွာပါဆိုတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔…။

* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *

မနက္မိုးလင္းလို႔ကၽြန္မ ပထမဆံုးလုပ္မိတာက အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္လို႔ ၀ရံတာကို အလ်င္စလိုထြက္လိုက္မိတာပါပဲ..။ဘုရားသခင္…ကၽြန္မရဲ႕ေရကန္ၾကီးဘယ္ေရာက္
သြားတာပါလိမ့္…။အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းထူထပ္မာေက်ာေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြက ကၽြန္မကိုစိမ္း
စိမ္းၾကီးရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မက အစိမ္းေရာင္ကိုႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္……..
အၾကည့္စိမ္းေတြကိုေတာ့ႏွစ္လိုေလ့မ႐ွိဘူး..။ဒါေၾကာင့္..ကၽြန္မစိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာ
အခန္းထဲၿပန္၀င္ခဲ့လိုက္တယ္။လိႈင္းဂယက္ေလးတခ်ိဳ႕ရဲ႕တိုးတိုးတိတ္တိတ္ငိုညည္းသံ
ေတြကိုကၽြန္မၾကားလိုက္ရသလိုပဲ..။
ကၽြန္မဘာလုပ္ရမလဲ..။
ဘာတတ္ႏို္င္မွာလဲကြယ္…။အဲဒီအၾကည့္ေတြကိုေ႐ွာင္ကြင္းသြားလိုက္႐ံုေပါ့…။
မဟုတ္ဘူးလား…။ကၽြန္မနည္းနည္းေတာ့အားတက္သြားတယ္။ၿပင္ဆင္ၿပီးတဲ့မနက္စာကို
ေတာင္သတိမရအားပဲ ကၽြန္မၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ အလ်င္စလိုေၿခခ်လိုက္မိေတာ့
တယ္။
“ေဟ့”ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္မိေတာ့လူတစ္ေယာက္..။
“ဘာလဲ”
“ဒီလမ္းကမင္းသြားလို႔မရဘူး”
“ဘာလို႔မရရမွာလဲ..ကၽြန္မေရကန္ကိုသြားမလို႔”
“မင္းလိုလူမ်ိဳးေတြမသြားရလို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္”
ၿမတ္စြာဘုရားသခင္။။
ကၽြန္မဟာ ဥဒဟိုၿဖတ္သန္းသြားလာေနတဲ့လူေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ဘာမ်ားထူးၿခားေနလို႔ပါလိမ့္။
ကၽြန္မမွန္ပဲေၿပးၾကည့္ရေတာ့မလိုလို..။
“ ကၽြန္မကဘာၿဖစ္ေနလို႔လဲ”
တကယ္ဆိုကၽြန္မမွာအဲဒီလူလိုလည္းအစြယ္အပါဘူး။ဥဒဟိုသြားလာေနၾကတဲ့သူေတြလိုလည္း
စံလြဲမႈအပါ၀င္ဘူး..။
“မင္းဘာၿဖစ္ၿဖစ္ မသြားရဘူး”
ဟင္..ဘလိုင္းၾကီး။
“သြားရင္ေကာ..”
“သြားရင္..”
လက္ကနဲၿမင္လိုက္ရတဲ့အစြယ္ေဖြးေဖြးေတြက..ကၽြန္မကိုေက်ာစိမ့္သြားေစတယ္။ၿမိဳကေလးကို
စစ္ကူေတာင္းဖို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့..ၿမိဳ႕ကေလးကို အရင္ကလိုပဲၿပန္ၿမင္လိုက္ရတယ္။ဒါေပမယ့္
တစ္ခုခုေတာ့လြဲမွားေနသလိုပဲ..။SOS ဆန္တဲ့ကၽြန္မရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုသူက မထီတရီနဲ႔ၾကည့္
ေနတယ္။ေမွာ္ဆရာေရ..ကၽြန္မလမ္းမွားေနခဲ့ၿပီလားမသိ..။ၿမိဳ႕ကေလးကိုဘယ္လိုနတ္ဆိုးေတြ
ကမ်ားၿပဳစားထားခဲ့ၾကသလဲ..။တမလြန္ကေန႐ွင္ေထာက္လွမ္းေပးပါဦး….။

* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *

အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့..တဲ့။ပညာ႐ွိစကားနဲ႔ေၿပာရရင္ေတာ့ ဒါဟာ ခႏၱီစေရာစြက္ေနတဲ့လိမ္မာပါး
နပ္မႈတစ္မ်ိဳးေပါ့..။ေက်ာခိုင္းလွည့္ၿပန္ခဲ့ရတဲ့ကၽြန္မရင္ထဲမွာ..မၿမင္ႏိုင္တဲ့အစြယ္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔
ဆိုတာ ကၽြန္မပဲသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္႐ံုနဲ႔ကၽြန္မလက္မေလွ်ာ့ခ်င္ဘူး..။ႏိုးထကာစနံက္ခင္း
တခ်ိဳ႕မွာ..အရာရာကိုဇေ၀ဇ၀ါမသဲမကြဲၿဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္မဟုတ္လား..။ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ကၽြန္မ
လည္းအဲလိုပဲၿဖစ္မွာပါ..။
ကၽြန္မေၿခလွမ္ေတြကိုလမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းလိုက္ခိ်န္မွာ..ေနေရာင္ေတြက ၿမိဳ႕ကေလးအေပၚကို
လင္းလက္စူးရဲစြာက်ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ..။
“ဟင္..”
ဒီတစ္ခါေရာ..ကၽြန္မအၿမင္မွားတာပဲလား။
ၿမိဳ႕ကေလးဟာၿဖဴစင္ၾကည္လင္မႈမ႐ွိေတာ့တဲ့သူ႔အသားအေရညစ္ထပ္ထပ္ကို …အဆင္ဆန္း
ၿခံဳထည္ေတြေအာက္ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ထားရင္း..မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔မာနေတြတက္ေန
လိုက္တာ..။ဘယ္မွာလဲ…သူ႔ရဲ႕ပင္ကိုယ္အလွ..။ပင္ကုိယ္႐ိုးသားမႈ…။နဂိုအၿဖဴထည္…။
ကၽြန္မ..မိနစ္မ်ားစြာၾကာေအာင္ေသဆံုးသြားခဲ့သလိုပဲ…။ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေငးေမာ
ေနမိတယ္။

* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *

“မင္းဘာရပ္လုပ္ေနၿပန္တာလဲ..”
အသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္မိေတာ့…မေန႕ကခရီးသည္ၾကီး…။
“ကၽြန္မ….ကၽြန္မ..”
ဆြံ႕အ ထစ္ေငါ့ေနတဲ့ကၽြန္မကို ခရီးသည္ၾကီးက ၿပံဳးၿပီးၾကည့္တယ္။
“မင္း..တစ္ခုခုကိုေမ့ေနလား..”
“ ႐ွင္…ဘာ..ဘာလဲ”
“အခ်ိန္နာရီေတြဟာ အရာရာကိုေၿပာင္းလဲၿပစ္လိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာေလ..”
သူ႔စကားကိုနားလည္သလိုနဲ႔ကၽြန္မနားမလည္ေသးဘူး..။
“ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ..ခရီးသည္ၾကီးရဲ႕”
“ မင္း..ဘယ္ကေနဒီၿမိဳ႕ကေလးဆီၿပန္လာခဲ့တာလဲ..”
“ ဒီကေန သကၠရာဇ္ အခု ၂၀ ကြာေ၀းတဲ့ေနရာက….”
ကၽြန္မအေၿဖေၾကာင့္ သူတအံ့တၾသဟန္နဲ႔ တမင္ၾကည့္တယ္။
“ မင္းႏွယ့္ကြယ္…မင္းေတာင္..အရင္ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာေနတုန္းက အေၿခအေနနဲ႔ခုအေၿခအေန
တူေသးလို႔လား..”
ကၽြန္မ..ဇေ၀ဇ၀ါၿဖစ္သြားရတယ္။ဒါေပမယ့္..ကၽြန္မအာ႐ံုမွာေတာ့ ယိမ္းထိုးကခုန္ေနဆဲ အၿဖဴ
ေရာင္ေတြကိုကၽြန္မၿမင္ေနရတုနး္ပဲ။အားလံုး႐ွင္သန္ေနၾကေသးလားမေသခ်ာတာကလြဲရင္ေပါ့။
“ထင္တာပဲ”
ကၽြန္မအေၿဖေၾကာင့္သူကၿပံဳးတယ္။
“ဘာမွမစြန္းထင္းဖို႔အတြက္..မင္းဘယ္လိုၿဖတ္သန္းရပ္တည္ခဲ့လဲ..”
“ဘာမွမစြန္းထင္းခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး…ၿပန္လည္ေလွ်ာ္ဖြပ္ခဲ့တာပါ…”
ကၽြန္မအမွန္အတိုင္း၀န္ခံလိုက္တယ္။
“ေအး..ၿမိဳ႕ကေလးကေတာ့မင္းလိုမတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး၊အဲဒီအေရာင္ေတြကိုသူႏွစ္လိုခဲ့တယ္ေလ..”
ကၽြန္မလက္မခံခ်င္ပါဘူး။ေခါင္းကိုအသာခါရမ္းမိရင္း…
“ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး…ၿမိဳ႕ကေလးကသိပ္ၿဖဴစင္တာ..သူ႔မွာအဲဒီလိုတပ္မက္တိမ္းမူးတတ္တဲ့ စိတ္ေတြမ႐ွိ
ဘူး..အဲဒါေမွာ္ဆရာသိတယ္..အို..ေမွာ္ဆရာသာ႐ွိရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ..”
ကၽြန္မေတာင့္တ လိုက္မိတယ္။ ေရနစ္တဲ့သူေကာက္႐ိုးတစ္မွ်င္ကိုတမ္းတပံုမ်ိဳးနဲ႔..။
“ သူကဘာလုပ္ႏိုင္မွာမို႔လဲ..”
“ သူ..သူ..ၿမိဳ႕ကေလးကို..တစ္ခုခု..”
ခရီးသည္ၾကီးကၿပံဳးတယ္။သူ႔အၿပံဳးက ေၾကကြဲနာက်င္မႈ၊ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈေတြသာမက..သေရာ္
ေတာ္ေတာ္ဟန္ေတြလညး္ေရာစြက္ေနသလိုပဲ..။ေလာကဓံတရားနဲ႔ ေလာကပါလတရားေတြကို
သူဟာဆက္ယူၾကည့္ခဲ့ဖူးၿပီးေလၿပီလား..။
“ ၿမိဳ႕ကေလးက မင္း၀တၳဳေတြထဲကလို..မင္းလိုရာပံုသြင္းႏုိင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး
ကေလးမရဲ႕…။”
႐ွင္….အံ့ၾသစရာ…သူက ကၽြန္မစာေရးတာကိုဘယ္လိုသိရၿပန္တာလဲ…။ကၽြန္မရဲ႕အေတြးကိုသူ႔
စကားက ၿဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္တယ္။
“ မင္းကပံုသြင္းႏိုင္တယ္ပဲထား…မင္းရဲ႕ေမွာ္ဆရာက တစ္ခုခုတတ္ႏိုင္တယ္ပဲထား…ၿမိဳ႕ကေလးက
အလိုမက်ခဲ့ရင္မင္းဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ..။”
“အံမယ္..ၿမိဳ႕ကေလးဒီလိုၿဖစ္ေနရတာေကာ…အလိုမတူပဲၿဖစ္ေနတာမၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလား..”
“မင္းေသခ်ာၾကည့္ေနတာေတာင္ေသခ်ာမသိေသးဘူးလား..”
ခရီးသည္ၾကီးရဲ႕စကားေၾကာင့္ကၽြန္မဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေၿမာက္မွန္း မသိၿမိဳ႕ကေလးကိုစူးစိုက္ၾကည့္မိ
ၿပန္တယ္။အစိမ္းေရာင္ဥပကၡာအၾကည့္ေတြနဲ႕ အဆင္ဆန္း၀တ္႐ံုေတြထည္လဲ၀တ္ဆင္ရင္း..
သံကြန္ၿခာ (၇)ထပ္ထဲက အစြယ္ေဖြးေဖြးသတၱ၀ါေတြ…။စံလြဲမႈေတြနဲ႔ေနထိုင္ေနရတာကို သူေမြ႕
ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီလား…။
နီယြန္မီးေပ်ာက္မီးစက္ေတြတလက္လက္နဲ႔ အႏွစ္မဲ့ဥခြံေတြကိုထမ္းပိုးေပ်ာ္ပါးေနရတာကို ေက်နပ္
ေပ်ာ္ေမာေနခဲ့ၿပီလား…။ရင္ဘတ္ထဲကသယံဇာတေတြကိုၿပတိုက္ပို႔လို႔ သူဟာေစာလူးလိုလူေတြနဲ႔
ေနထိုင္႐ႊင္ၿမဴးေနခဲ့ၿပီပဲ…။


* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *


ကၽြန္မရင္ထဲကခုန္ေပါက္ထြက္သြားတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ၾကားသလိုနဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးက ကၽြန္မကို သနား
စရာသတၱ၀ါတစ္ေကာင္လိုမထီတရီၾကည့္တယ္။ၿပီးေတာ့ စကားတစ္ခြန္းကိုခပ္တိုးတိုးေၿပာေသး
တယ္။ ေဟာလီး၀ုတ္မင္းသမီးေလသံမ်ိဳးနဲ႔..။
“ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ရင္မဆိုင္သလိုေနပါ”..တဲ့။
ခိုတြဲ၀န္းသီလာတဲ့မ်က္ရည္စေတြကို ခရီးသည္ၾကီးမၿမင္ေအာင္ေခါင္းငံု႕ပစ္လိုက္ၿပီး..သက္ၿပင္းကို
ခိုးခ်မိခ်ိန္မွာ ခရီးသည္ၾကီးက စကားတစ္ခြန္းကိုဆိုတယ္။
“ ဒီလိုပါပဲ..ကေလးမရယ္”..တဲ့။
ေလာကမွာ ဒီလိုပါပဲ ဆိုတဲ့စကားေလာက္ခုခ်ိန္မွာၿပီးၿပည့္စံုၿပီးတာသြားတဲ့စကားလံုးေတာင္႐ွိႏိုင္ေတာ့
မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မေတြးလိုက္မိတယ္။
“ မင္း..ဘာလုပ္မွာလဲ..”
“ ကၽြန္မၿပန္ပါ့မယ္”
“ ဒါဆို..မင္းငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ေတာ့..”
“ ႐ွင္..ဘာ..ဘာလို႔လဲ..”
ခရီးသည္ၾကီးက အေ၀းတစ္ေနရာကိုေငးရင္းေၿဖတယ္။
“ ငါဟာမင္းၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သကၠရာဇ္ေတြကိုထမ္းပိုးထားရသူေလ..” တဲ့။
ကၽြန္မေၿခလွမ္းေတြေလးကန္တံု႕ဆိုင္း…..။
ကၽြန္မအားအင္ေတြခိ်နဲ႔ေမာပမ္း…။
ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြယိုင္လဲၿပိဳက်….။
ကၽြန္မအိပ္မက္ေတြ တစ္စစီကြဲထြက္လြင့္ပ်ယ္…။
အို…ကၽြန္မယိုင္လဲမသြားခင္ ခ်စ္သူ႔လက္ကိုဆြဲကိုင္ထားခ်င္မိတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္သူကိုခုမွလြမ္းတာ
တရားရဲ႕လား..။တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာမ်ိဳးက ဒီလိုပါပဲ..။ကံၾကမၼာေတြလြဲေခ်ာ္သြားမွ ေနာင္တ
ရတတ္ၾကတာေလ…။

* * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * ** * *

သကၠရာဇ္အခု ၂၀ၿဖတ္သန္းၿပန္လာတဲ့ကၽြန္မကို ခ်စ္သူကေတာ့ ေမတၱာ က႐ုဏာအၿပည့္နဲ႔ဆီးၾကိဳ
ေနခဲ့ပါတယ္။
“ေၿပာစမ္းပါဦး…ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ပံုၿပင္ကို..”
ခ်စ္သူရဲ႕အေမးကိုကၽြန္မ မေၿဖႏိုင္ခဲ့ဘူး..။စကားလံုးေတြဆိတ္သုဥ္းသြားတာထက္ ..ကၽြန္မရဲ႕ဆႏၵ
အိပ္မက္ေတြဆိတ္သုဥ္းသြားရတာဆိုပိုမွန္မလားပဲ..။ၿငိမ္သက္ေနမိတဲ့ကၽြန္မကိုခ်စ္သူကနားမလည္
သလိုၾကည့္တယ္။ကၽြန္မကေတာ့အဲဒီနားမလည္ႏိုင္ၿခင္းေတြကိုေ႐ွာင္ကြင္းရင္း စကားတစ္ခြန္းတည္း
ေၿပာႏိုင္ခဲ့တယ္။
“ ကို..သိလား..ကၽြန္မအဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုဘယ္ေတာ့မွလြမ္းေတာ့မွာအဟုတ္ဘူး”…လို႔။
ခ်စ္သူကေတာ့ခုထိနားမလည္ႏိုင္ေသးဘူး။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလး
ကိုဘယ္ေသာအခါမွလြမ္းဆြတ္တမ္းမက္မိေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး..။

မေနာ္ဟရီ


15 Comments:

ေဆာင္းယြန္းလ said...

က်ေနာ္ကေတာ့အခုထက္ထိအဲဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုလြမ္း
ေကာင္းတုန္းဘဲအမေရ..ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ေဝးခဲ့တာအႏွစ္၂၀
ေက်ာ္ၿပီ.အေဖအေမနဲ႔ညီညီမေတြအားလံုးၿမိဳ႕ကေလးမွာ
ရွိေနၾကတုန္းဘဲ.
လြန္ခဲ့တဲ့၈ႏွစ္ေလာက္ကအဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာဘဲ
က်ေနာ့္ညီတစ္ေယာက္ဆံုးသြားခဲ့တယ္.ၿမိဳ႕ကေလးက
ေက်ာင္းၾကီးကိုသတိရသလိုကန္သာယာကိုလည္းလြမ္း
တယ္ဗ်ာ....
အစစအရာရာအဆင္ေၿပပါေစအမေရ....

ေယာနသံစင္ေရာ္ said...

အမရယ္...ၿမိဳ႕ေလးကုိ မလြမ္းေအာင္ႀကိဳးစားေပမဲ့လည္း အာ႐ုံမွာ ျဖတ္ျဖတ္ဆုိေပၚလာတတ္တယ္။ အဲဒါဟာ လြမ္းတာဆုိရင္လည္း လည္စင္းၿပီးခံ႐ုံပဲ႐ွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေန႔ေန႔ေပါ့ ..အမေရ...တေန႔ေန႔..ခ်စ္တဲ့ၿမိဳ႕ေလးဆီေတာ့ ေရာက္ေအာင္ျပန္ပါဦးမယ္။ ဘယ္လုိအျပင္အဆင္ေတြပဲ ေျပာင္းပါေစ။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ေႏွာင္ႀကိဳးမွ်င္ေတြက သိပ္ကုိတင္းလြန္းလွတယ္ အမရယ္။

(အမ ရည္ညြန္းတဲ့ၿမိဳ႕ေလးကုိေတာ့ မသိပါ.. ကုိယ့္ေမြးရပ္ေျမဇာတိကုိ ရည္ညႊန္းခံစားသြားတာပါ)

ခင္မင္းေဇာ္ said...

မေနာ္ေရ..
တကယ္က ၿမိဳ႕ကေလးက လူေတြပါ အလိုမတူပဲ ေျပာင္းလဲ ခံေနရတာပဲ မဟုတ္လား..
အမကေတာ့ ခဏခဏလြမ္းပါတယ္..
အဲဒီၿမိဳ႕ကပဲ သူရဲေကာင္းေတြ ေပၚတတ္ေသးတယ္ေလ..
ရာဇ၀င္နဲ႕ ခ်ီၿပီး လူေကာင္းေတြလဲ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္... လြမ္းပါ မေနာ္ရယ္.. ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေလးေတြခ်ည္းေရြးလြမ္းေပါ့..

NangNyi said...

တအား သေဘာက်တယ္.. ဒါကုိ တစ္ေနရာရာမွာ ဖတ္ဖူးေနသလိုပဲ.. ျဖစ္ႏိုင္သလား အစ္မ.. စာအုပ္ ထြက္ထားတာလား..

Chaos said...

အစ္မေရ ခုမွ ဒီဘေလာ႔ေလးကိုေရာက္ဖူးတာပါ။
၀တၳဳတိုေလး ဖတ္ရတာ ဟိုးးးးထဲထိကိုထိတယ္။
ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာထက္ကို အမ်ားႀကီးပိုပါတယ္။

လင္းဒီပ said...

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျမိဳ႕ေလးကိုလြမ္းတယ္ဗ်..

MANORHARY said...

အမခင္မင္းေဇာ္ေရ..ခံစားရခ်ိန္ခဏမွာေရးလိုက္ၿပီးက
တည္းက တစ္ႏွစ္ကိုတစ္ေခါက္ႏႈန္းနဲ႔ကိုေရာက္ေနေတာ့
တာ...း)
ေနဆူးသစ္နဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ဟုိးတုန္းကသူမ်ားေတြေရွ႕မွာေၿပာခဲ့
သလိုေပါ့..ေရခံေၿမခံေကာင္းက ဒီလိုလူေတြေမြးထုတ္
ေပးလိုက္တာလို႔ေလ...ဟုတ္ပါရဲ႕ အမ်ားၾကီးေနာ္..
နန္းညီေရ..ဒီ၀တၳဳေလးက အိုင္ဒီယာ ၂၀၀၇ ဂ်ဴလိုင္
မွာပါသြားပါၿပီ..
ၿမိဳ႕ကေလးကိုလြမ္းသြားၾကသူအားလံုးကို အားနာပါတယ္။
ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။

kay said...

အဲဒီျမိဳ႕ေလးက.. ရာဇ၀င္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့.. ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕ အဓိက ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး ဆို- သေဘာၤၾကီးေတြ တလူလူ ဆိုက္ကပ္ျပီး- ကုန္သည္ဧည့္သည္ေတြ ဥဒဟို ၀င္ထြက္ခဲ့တယ္ ဆိုေတာ့.. အေရာင္ေတြ စြန္းထင္းေနခဲ့တာေတာ့..ၾကာခဲ့ေလာက္ပါျပီေလ။ ေရးထားသလို- ျပန္လည္ေလွ်ာ္ဖြပ္ထားခဲ့သလား။ ျပန္လည္ စြန္းေပသြားျပန္တာလား။

ေမျငိမ္း said...

မေနာ္ေရ.. အမကေတာ့ ျမိဳ႕ေလးကို နာမည္ေလာက္သာ ပတ္သက္ခြင့္ရခဲ့တာ။ ဇာတိလို႔ ေျပာခြင့္မရ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီျမိဳ႔ေလးက အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ ဇာတိေလ..။ ေႏြပိတ္ရက္ဆို ႏွစ္ထပ္သေဘၤာၾကီးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပန္သြားခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ႕ေလးေပါ့။ သိမ္းတင္သားရဲ႕အေျပာအရေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္း ဤေနရာတြင္ စသည္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ဟိုဘက္ေက်ာ္ရင္ လူေတာ္ေတြခ်ည္းဆိုပဲ.. ဟဲဟဲ..။ ဆိုေတာ့ အမလည္း ဇာစ္ျမစ္အရ.. ပါ၏။

Anonymous said...

မ... ေျပာတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကို တစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးတယ္။
ေရခံေၿမခံေကာင္းက ဒီလိုလူေတြေမြးထုတ္
ေပးလိုက္တာဆိုတဲ့ စကားကို အၾကြင္းမဲ့ေထာက္ခံ ပါတယ္။ အဲဒီေဒသက ထြက္လာတဲ့သူေတြက တကယ္ေတာ္တယ္ေနာ္။ း)
ဒီ၀တၳဳေလးဖတ္ၿပီးေတာ့ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးကို သတိရသြားတယ္။
မ... ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ......။

Moe Cho Thinn said...

မေနာ္ေျပာတဲ႔ ျမိဳ႔ကေလးကို ေရာက္ဖူးပါတယ္။
မုဇလိႏၵာအိုင္ မွာလဲ အမွတ္တရ ႏွစ္ေယာက္အတူ သြားဖူးပါတယ္။
အဲဒီျမိဳ႔ကေလးမွာ အဘိုးအဖြားေတြရဲ႔ ဘုရားပုထိုးေတြကို ျပင္တဲ႔ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳလဲ လုပ္ခဲ႔တယ္။
အေရာင္စြန္း၊ ေရေတြစီးသြားေပမဲ႔ အရင္က ျမိဳ႔ေလးကို လြမ္းတုန္းပဲ။

Anonymous said...

ဒီေျမ၊ ဒီေရ၊ ဒီအသီးကိုမ်ား စားခဲ႔ဖူး သလားလို႔ မရဲတရဲကို လြမ္းမိေလသလားလို႔ !

tg.nwai said...

သိပ္ေကာင္းတာပဲ မေနာ္ရယ္.. ကိုယ့္ဘာသာ ခံစားမိသလိုပဲ နားလည္ခံစားသြားပါတယ္။ ဒီဘေလာ.ဂ္ေလး မေနာ္လုပ္ထားတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။

pandora said...

လြမ္းမိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးခ်င္း အတူတူပဲ မ ေရ..။

မွတ္မွတ္ရရ အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ၿမိဳ႕ကေလး။ ရိုးရွင္းတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး။ ၂၀၀၇ အကုန္ကေတာ့ ျဖတ္သန္းရုံေလး ျဖတ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

Anonymous said...

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစ္မေျပာတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကို မေရာက္ဖူးဘူး။

အခ်ိန္ကာလက လူေတြကို ေျပာင္းေစသလို... အေတြ႕အၾကံဳေတြကလည္း လူေတြကို ေျပာင္းေစႏိုင္တယ္ လို႔ထင္တယ္။

တခါတခါ အခ်ိန္ကာလက မေျပာပေလာက္ေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးအေပၚ ခံယူခ်က္ ေျပာင္းသြားတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာ...။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလို ခဏခဏျဖစ္တတ္တယ္။