အၿဖဴေရာင္သက္တံတစ္စင္းနဲ႔ကၽြန္မရဲ႕ေရာင္စံုသီခ်င္းေတြ

Saturday, November 1, 2008

ဒီ၀တၳဳကို မုန္တိုင္းၿပီးကာစ ဘာဆိုဘာမွမေရးခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာေရးခဲ့တာပါ...ေရးခဲ့တယ္ဆိုတာထက္..ၿပန္ၿပီးစုစည္းတယ္ဆိုရင္
ပိုမွန္မလားပဲ..။အေရာင္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ crazy ၿဖစ္တတ္တဲ့ကၽြန္မက အေရာင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့၀တဳၳတို႐ွည္ေတြကိုမၾကာခဏ
ေရးေလ့႐ွိတယ္။ ခုဟာက ဟိုတစ္ပိုင္းသည္တစ္ပိုင္းေရးထားတဲ့ အက္ေဆးဆန္ဆန္စာေတြကိုၿပန္ၿပီးစု..ကၽြန္မသိပ္မၾကိဳက္တဲ့
မဲနယ္နဲ႔လိေမၼာ္ေရာင္အေၾကာင္းေတြၿဖည့္ေရးၿပီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ၿဖစ္ေအာင္ဖန္တီးလိုက္တာ..အိုင္ဒီယာမဂၢဇင္း ၇ႏွစ္ၿပည့္အတြက္
လည္းၿဖစ္ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳေလးကိုအၿမန္တင္ႏိုင္ေအာင္ ကူ႐ိုက္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဂ်ဴ (ဂ်ဴးနဲ႔မွားတတ္ၾကတဲ့သူေလ..)ကိုအမ်ားၾကီးေက်းဇူးတင္
ပါတယ္။



အျဖဴေရာင္သက္တံတစ္စင္းနဲ႔ကြ်န္မရဲ႕ေရာင္စံုသီခ်င္းေတြ



ခရမ္းေရာင္သစ္သီး

ခရမ္းေရာင္ရနံ႔ေတြနဲ႔ နလံမထုူနိုင္တဲ႔ရက္စြဲေတြ ကိုပိုက္ဆံလုပ္တဲ႔စက္စုတ္တစ္လံုးထဲပစ္ထည္႔ လိုက္ေတာ႔မွွ အေတာ္ေလးဟန္က်ပန္က်ရွိသြားသေယာင္ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလွည္႔စားနိုင္ေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ရလဒ္ကေတာ႔အဆင္မေျပပါဘူး ။ ပိုျပီးစြတ္စို၀င္းမွည္႔လာတဲ႔ ခရမ္းရင္႔ေရာင္ သစ္သီး ေတြြပဲထြက္က်လာတယ္။မၾကာခင္အမွည္႔လြန္ပ်က္စီးသြားမွာပါလို႔ထင္ ရေေပမယ္႔ခုဆို သကၠရာဇ္
ေတြေတာ္ေတာ္ေတာင္ေညာင္းသြားျပီ။ ခုထိ…. ဒီအတိုင္း။
ကြ်န္မအဲဒီသစ္သီးေတြကိုၾကည္႔ျပီးအစားမစားျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ေတာင္ၾကာသြားျပီ။ အေရာင္ေတြ၊ ရနံ႔ေတြရဲ႕နွိပ္စက္ကလူျပဳတာကိုလည္းကြ်န္မမခံစားနိုင္ဘူး။ နိုင္လိုမင္းထက္ မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ကိုတေငြ႔ေငြ႔သိမ္းသြင္းလွည္႔ဖ်ားနွစ္ျမွဳပ္ထားခဲ႔ၾကတာ။အံ႔ၾသစရာ။
အိပ္မက္ေတြကလည္း၀ရုန္းသုန္းကာနဲ႔ခရမ္းေရာင္ေတြခ်ည္းသြန္းၾကဲပက္ခ်ေနၾကျပန္တယ္။ ခရမ္းေရာင္သစ္သီးေတြကိုနွစ္လိုစြာစားေနတဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ‘ေဟ႔…ေဟ႔ ရပ္လိုက္’ ။ ကြ်န္မကိုထံုေပေပယုန္တစ္ေကာင္လို ျပန္ၾကည္႔ေနတဲ႔ေကာင္မေလးနႈတ္ခမ္းမွာ ခရမ္းေရာင္ေတြစြန္းေပလို႔။ တေစၧမလွလွေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕နႈတ္ခမ္းလိုပဲ။ လွေနလိုက္တာ။ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာဘဲ။ လန္႔နိုးေတာ႔ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုးေအးစက္လို႔။
သံေျခက်င္းသံေတြ၀ဲေနတဲ႔ေျခလွမ္းေတြကဘယ္ကိုေရာက္နိုင္မယ္လို႔မ်ားရွင္ထင္လို႔လဲ။ ကြ်န္မပက္ပက္စက္စက္မုန္းပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္နွစ္လိုမိတဲ႔ရနံ႔ေတြထဲမွာပဲ လဲက်န္ရစ္ခဲ႔ရ ျပန္တာပါပဲ ။ နွစ္နွစ္ကာကာခ်စ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္းက မုန္းမုန္းေနမိတဲ႔ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ရက္ရက္ စက္စက္မုန္းဖို႔ၾကိဳးစားရင္းကနွစ္လိုေနမိတဲ႔ရနံ႔ေတြရဲ႕တိုက္ပြဲမွာကြ်န္မဟာေသြးေအးတဲ႔ ဒိုင္သူၾကီး တစ္ေယာက္ပမာဟန္ေဆာင္ေကာင္းလို႔။
လက္ခံရရွိလိုက္တဲ႔ေအာ္စကာရုပ္တုေပၚကမ်က္ရည္စက္ေတြကေတာ႔က်ရႈံုးမႈရဲ႕သက္ေသျဖစ္
ေနေပမယ္႔ဘယ္သူမွမျမင္လိုက္ၾကပါဘူး။

I.N.D.I.G.O
မပြင္႔ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ရနံ႔fတစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားလိုက္တဲ႔အခါမွာအျပာေရာင္လြင္လြင္သစ္ခြပြင့္တခ်ိိဳ႕
ကိုျပန္သတိရမိတယ္။ ဘ၀မွာဘယ္တုန္းကမွပန္ဆင္ဖို႔စိတ္မကုူးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔လြင္ျပင္ကမၻာ ေတြနဲ႔ တရင္းတနွီးၾကီးကြ်မ္း၀င္လာခဲ႔ရတာဘာလို႔လဲ။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔လည္းအဲဒီရင္းနွီး ျပီးသား ကံၾကမၼာဆိုတာၾကီးကိုထိုင္ထိုင္ၾကည္႔ျပီးသူစိမ္းတစ္ရံစာဆန္ဆန္ေနမိတာ ဘာဆန္း ေတာ႔လို႔လဲ။ ဘ၀ဟာသိပ္ျပီးပ်င္းရိျငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ႔ရုပ္ရွင္တစ္ကားဆန္မေနဖို႔ ၊ အျမဲတမ္းဆန္းသစ္
ေျပာင္းလဲပစ္ေနရတာတဲ႔လား ။ ကြ်န္မပ်င္းလွျပီ။ အဲဒီမဲျပာေရာင္ ပိတ္ကားၾကီးကို၀ုန္းကနဲ ပစ္ခ်လိုက္ရင္တကယ္ပဲျပည္ဖံုးကားက်သြားမွာတဲ႔လား။
‘ဒါဆိုခပ္သြက္သြက္ကေလး ၊ ေဟ႔လူ….. လုပ္ေလ…ဘာလုပ္ေနတာလဲ’
အေရာင္စံုလွပေနတဲ႔ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေတြလိုအဲဒီစာကားလံုးေတြေပါက္ကြဲလြင္႔ေမ်ာေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။
လွလွပပေလး၊ ေလထဲမွာ။

အျပာေရာင္ဒိုင္ယာရီ
ကြ်န္မကစကားေတြတရစပ္ေျပာေနရင္ေမာ႔ၾကည္႔နားေထာင္ေနတတ္ျပီးကြ်န္မခံစားမႈေတြနဲ႔ဖိစီး ေလးလံလာရင္ေတာ႔သူကေကာင္းကင္တစ္ခုလိုအုပ္မိုးေပးထားတတ္တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕စကားလံုး ေတြျပာရီမႈန္မိႈင္းလာျပီဆိုရင္ေတာ႔သူကအဲဒီစကားလံုးေတြကိုတစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ႔အေရာင္တစ္ ေရာင္ ကိုေတြ႔သလိုေငးေမာေနတတ္ျပန္ေရာ။
တစ္ခါတစ္ရံမွာသူ႔ရင္ထဲကစကားလံုးျပာျပာေတြထြက္ထြက္က်ေနတတ္လို႔လုိက္လိုက္ ေကာက္ ေပးရတတ္တယ္။ အဲဒီအခါမွာသူနဲ႔ကြ်န္မစိတ္ေကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ လိ်ဳ႕၀ွက္မႈ အက္ဥပေဒကို မထိမ္းသိမ္းဘူးဆိုတဲ႔ပုဒ္မၾကီးၾကီးနဲ႔ကြ်န္မကသူ႔ကုိစြပ္စြဲျပီးသူကကြ်န္မကိုနွစ္ သိမ္႔ဖို႔စကားလံုးတခ်ိဳ႕ ကိုထုတ္ထုတ္ၾကည္႔မိတာပါလို႔ကာကြယ္ျငင္းဆိုတယ္။
အဲဒီလိုညေတြမွာဆိုရင္အျပာေရာင္မင္ေတြနဲ႔ေရးထားတဲ႔စကားလံုးေတြအခန္းထဲမွာပြစာက်ဲလို႔။ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ကြ်န္မကစိတ္လိုက္မာန္ပါလွဲထုတ္ေနျပီးဆိုရင္ သူကြ်န္မကိုျပံဳး ၾကည္႔ေန တတ္တယ္။ ေမာေမာနဲ႔ကြ်န္မအိပ္ေမာက်သြာျပီးလို႔မိုးလင္းျပီဆိုရင္ေတာ႔ ကြ်န္မ အခန္းေလးေန ေရာင္ျခည္အသစ္ေတြနဲ႔အတူလင္းစင္ေနတာကိုေတြ႔ရတတ္တယ္။ သူကစကားလံုးအၾကြင္း အက်န္ေတြကိုကြ်န္မ မသိေအာင္ရွင္းလင္းပစ္လိုက္ျပီေလ။
‘ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ’ တဲ႔။
သူကကြ်န္မကိုတည္ျငိမ္စြာေျပာတယ္။ ကြ်န္မကေတာ႔ေန႔သစ္တစ္ခုကိုဇေ၀ဇ၀ါၾကည္႔ရင္းညကလွဲက်င္းထုတ္ပစ္လိုက္တဲ႔စကားလံုး ေတြ အေၾကာင္းေတြးေနမိေသးတယ္။ သူေျပာတဲ႔ဒီလိုပါပဲဆိုတဲ႔အထဲမွာဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔အတိတ္ေေတြကို ျပန္ျပန္ စဥ္းစားေနမိတတ္တာေရာပါလားမသိဘူး၊ ကြ်န္မမေမးျဖစ္လိုက္ဘူး ။
Jim Reeves ကေတာ႔ ipod ထဲကေနေအာ္ေနတယ္။
'Blue Skies, smiling at me
Nothing but blue skies do I see
Blue birds, singing a song
Nothing but blue birds, all day Long
I never saw the sun shines so bright
Never saw things going so right' တဲ႔
သိပ္ရယ္ရတာပဲ။
အဲဒီသီခ်င္းေျပာပါတယ္။ ကြ်န္မလြမ္းဆြတ္ေနတဲ႔အျပာေရာင္မ်က္၀န္းတစ္စံုအေၾကာင္းလည္းမပါဘူးေလ။



အစိမ္းေရာင္ဒဏ္ရာ
ဒဏ္ရာကရထားတာအေတာ္ေလးၾကာေနျပီဆိုေပမယ္႔အဲဒီဒဏ္ရာက်က္မက်က္ကြ်န္မမသိဘူး။ ခဏခဏလွမ္းေမးေနရတာၾကာေတာ႔လည္းကိုယ္႔ကိုယ္ကိုအားနာလာတယ္။ ရာဇ၀င္ေတြ ကိုျပန္ျပန္ေမ႔တတ္တဲ႔ကြ်န္မရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ကအဲဒီဒဏ္ရာက္ိုဘယ္လိုရခဲ႔မွန္းမသိေတာ႔ဘူး။ အျမဲစိမ္းသစ္ေတာၾကီးေတြဆီကကူးစက္တာလား။ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕၀တ္စံုကေန ထိခိုက္မိခဲ႔တာလား။ အစိမ္းေရာင္သစ္သီးတစ္လံုးေၾကာင္႔လား ။ ဘာမွသိပ္မသဲကြဲေတာ႔ဘူး။
ျဖစ္ရပံုကအစိမ္းေရာင္သန္းေနတဲ႔အဲဒီဒဏ္ရာကိုၾကည္႔ျပီးကြ်န္မကျပန္လည္လန္းဆန္းလာတတ္္တာ
ဆိုေတာ႔ဒဏ္ရာကမက်က္ေတာ႔တာဆန္းသလား။ ကြ်န္မျဖတ္သန္းခဲ႔တဲ႔ သစ္ေတာ လမ္းေလး ေပၚကအစိမ္းေရာင္ရက္စြဲတခ်ိဳ႕ကိုက်ျပန္ေတာ႔သိပ္မေကာင္းလွတဲ႔ကြ်န္မရဲ႔ ဦးေနွာက္ကစြဲမိစြဲရာ
ဆိုသလိုအမွတ္ရေနျပန္တယ္။ ဒီဒဏ္ရာေလးဘယ္လိုရခဲ႔သလဲ မသိတာကလြဲရင္ေပါ႔။
စိမ္းေရႊေရႊနံ႔ရတဲ႔မ်က္လံုးေတြကိုေရွာင္ဖယ္လို႔မရတတ္တဲ႔အခါတိုင္းကြ်န္မအဲဒီဒဏ္ရာေလးကိုငံု႔
ငံု႔ၾကည္႔မိတယ္။ ဒဏ္ရာေလးကေတာ႔ကြ်န္မကိုစိမ္းစိမ္း ကား ကားဆက္ဆံျမဲပါပဲ။ သူ႔ၾကည္႔ရတာ ကြ်န္မ ဆီကေနဘယ္ေသာအခါမွခြာသြားမယ္႔ပံုလည္းမေပါက္ဘဲနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔က်ေတာ႔လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးယူခ်င္ပံုမရျပန္ပါဘူး။တစ္ခါတစ္ရံမွာစိမ္းဆတ္ဆတ္နဲ႔ကြ်န္မကိုအသက္ရႈၾကပ္ေစျပန္ ေသးတယ္။
မိုးစက္ေတြက်လာတဲ႔အခါသူကေရာေယာင္ငိုတယ္။ႏွင္းေငြ႔ေတြစြတ္ဆိုလာတဲ႔အခါသူကေငးငိုင္လြမ္းေမာေနျပန္ေရာ။ ေႏြရာသီေရာက္ရင္ေတာ႔သူဟာေခါင္းေထာင္ၾကည္႔တတ္ပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ႔သူ႔ဘာသာသူ စိမ္းျမဲစိမ္းဆဲပါပဲ။

အ၀ါေရာင္ပန္းခ်ီကား
ေသခ်ာပါတယ္။ ေတာ္ရံုဦးေႏွာက္ေလာက္နဲ႔ကေတာ႔လူရာ၀င္ေအာင္မွတ္ထားတတ္တဲ႔ ဗန္ဂိုး ရဲ႕ပန္းခ်ီကားေတြေလာက္ပဲ။ သူတို႔ေခါင္းထဲခုန္ေပါက္၀င္လာၾကမွာ။ တခ်ိဳ႕လူေတြက အံ႔ၾသျပခ်င္ စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္၀ါတာတာနိုင္လြန္းတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ဘာေနၾကာပန္းမွ
မပါပါဘူး၊ ဗန္ဂိုးရဲ႕အ၀ါလည္းမဟုတ္ဘူး။ ပိေတာက္ေတြလူးတဲ႔ေရႊရည္ မ်ိဳး လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ (တံုးလိုက္တာ)
အ၀ါေရာင္လူေတြကိုစိတ္ရွိလက္ရွိျပြတ္ၾကပ္ညပ္ေနေအာင္ဖိသိပ္ေရးဆြဲထားတာ။
တစ္ကားလံုး၀ါလို႔။အဲဒီအ၀ါဟာညွီတီတီေတာ႔အရွိသား။အနံ႔အသက္ဆိုးေတြကိုေတာ္႐ံုမရတတ္တဲ႔ကြ်န္မ အတြက္ေတာ႔အဆင္ေျပပါတယ္။ ရွင္တို႔ကေတာ႔တဆိတ္သည္းခံ ေပးၾကေပါ႔။ အနည္းဆံုး
နွာေခါင္းေလာက္ေတာ႔ရႈံ႕နိုင္ပါတယ္။ သံခင္းံတမန္ခင္းအရလက္၀ါးနဲ႔ ေတာ႔မအုပ္မိေစနဲ႔ေပါ႔။
Diplomacy ဆိုတာၾကီးကိုကိုယ္ကမသိေတာင္သူမ်ားေတြသိေနတယ္ဆိုတာေလာက္ကို ေတာင္မွ မသိတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ကြ်န္မပန္းခ်ီကားကေတာ္ေတာ္ေလး သေရာ္ေတာ္ေတာ္ႏိုင္
ေန ပါ လိမ္႔မယ္။‘ေလာကမွာဘာမွမသိတဲ႔လူဟာဘာမွသိပ္ရွက္စရာမလိုပါဘူး’ တဲ႔။
ဘယ္သူမွေျပာခဲ႔တာမဟုတ္ပါဘူး ။ ကိုယ္႔ဘာသာကိုယ္မေန႔ညကပဲ ပုလဲကြန္ဒိုေအာက္က
Asia Light နားမွာေကာက္ရခဲ႔တာ။ ပိုင္ရွင္ေတြ႔ရင္ေတာ႔ျပန္ေပးမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔သက္ေသ အေထာက္အထားျပခို္င္းတဲ႔အခါမွာအဲဒီစကားလံုးေတြဟာအ၀ါေရာင္ေတြလိုေတာ႔မလိမ္မိေစနဲ႔ေပါ႔။ ကြ်န္မကညွီနံ႔ေတြြနဲ႔ယဥ္ပါးေနတာေတာင္မွုဇီဇာေတာ႔ေၾကာင္တတ္ေသးတဲ႔ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူ
တစ္ ေယာက္ပါ။


လိေမၼာ္ေရာင္အက်ီ ၤ
တကယ္ဆိုအဲဒီအက်ီ ၤက၀တ္ဖို႔မဟုတ္ခဲ႔ဘူး။ ရႊန္းစိုေနတဲ႔လိေမၼာ္သီးလွလွၾကီးေတြပါတာမို႔သိပ္အရသာရွိမွာပဲဆိုျပီး၀ယ္သိမ္းထားလိုက္တာ ပါ။ ဒါေပမယ္႔အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်တစ္ခါမွမမွည္႔နိုင္တဲ႔လိေမၼာ္သီးေတြကိုၾကည္႔ျပီးကြြ်န္မနာက်င္ လာတယ္။
‘အဲဒါဘာလဲ’
‘အက်ီ ၤတစ္ထည္ေပါ႔’
‘ဟင္႔အင္း …. လိေမၼာ္သီးေတြပါ’
‘မယံုရင္ရွင္၀တ္ၾကည္႔ပါလား၊ ဒါေပမယ္႔အခုထိေတာ႔မမွည္႔ေသးဘူး’
‘အက်ီ ၤီဆိုတာမွည္႔စရာမလိုပါဘူး’
‘လိေမၼာ္သီးေတြကလည္း ၀တ္ဖို႔မလိုပါဘူး’
ေမးခြန္းေတြသယ္လာေသာသူတစ္ေယာက္သူ႔ေမးခြန္းေတြျပန္ေကာက္သိမ္းကာလာရာလမ္းအတိုင္း
ျပန္သြားတာေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူ႔ေနာက္မွလိေမၼာ္ေရာင္အက်ီ ၤတစ္ထည္
တလိမ္႔လိမ႔္နွင္႔ ပါသြားတာ သူမသိလိုက္။
လိေမၼာ္ေရာင္ဟာခ်ိဳျမိန္တဲ႔အေရာင္မဟုတ္တာေသခ်ာပါရက္နဲ႔အဲဒီအက်ီ ၤ
ေပၚမွာပုရြက္ဆိတ္ တေကာင္ကိုတအံ႔တၾသေတြ႔လိုက္ရေသးတယ္။

အနီေရာင္ရက္စြဲ
အဲဒီမနက္ကပန္းေတြလံုး၀မပြင္႔ခဲ႔တာေသခ်ာေၾကာင္းသက္ေသျပဖို႔ကြ်န္မမွာအခ်က္
အလက္ တစ္စံုတစ္ခုမွအသင္႔ရွိမေနခဲ႔ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကအဲဒီေန႔မွာလူတစ္ေယာက္
ေသဆံုးသြားခဲ႔ျပီး အဲဒီလူကကြ်န္မကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
အဲဒီလူဟာကြ်န္မျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသျပဖို႔ဆိုရင္ေတာ႔ အေတာ္ကိုခက္ခဲပါလိမ္႔မယ္။
ကြ်န္မရဲ႕ID card မွာမင္နီေတြစြန္းေနခဲ႔လို႔ပါ။
ပန္းစည္းနီနီေတြ၊ ပန္းပြင္႔နီနီေတြကအဲဒီစ်ာပနဆီအုပ္ဖြဲ႔ပ်ံသန္းလာခဲ႔ၾကတယ္။
စံပယ္ တစ္ပြင္႔ တစ္ေလေတာင္မွာေယာင္ယမ္းျပီးမေမႊးျမခဲ႔တာေတာ႔ၾကံစည္မႈ
တစ္ခုခုပါ၀င္လိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။တကယ္ေတာ႔အဲဒီေန႔ကေနမသာခဲ႔ပါဘူး။
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္မိုးျခိမ္းသံတစ္ခ်ဳိ႕ကိုေတာ႔ ၾကားလိုက္ရတယ္။
ရြာခ်လိုက္ဖို႔ ဘာအင္အားမွမရွိဘဲနဲ႔ဘာလို႔မ်ား အပင္ပန္းခံေေနတာပါလိ္မ္႔ ။ မ်က္ရည္တစ္စက္မွမပါ၀င္တဲ႔စ်ာပနေလးဟာေျခာက္ေျခာက္ ေသြ႔ေသြ႔ေလးနဲ႔စြတ္စိုျပီးဆံုးသြား ပါလိမ္႔မယ္။
ေက်းဇူးျပဳျပီးကြ်န္မကိုစံပယ္အျဖဴေရာင္တစ္စက္ေလာက္ေပးၾကပါ။
နီျမန္းစူးရွေနရတာ ကြ်န္မ ပင္ပန္းလွပါျပီ။
ေန၀င္သြားခဲ႔ရင္ေတာ႔အဲဒီေန႔ဟာသူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျပီးဆံုးသြား ပါလိမ္႔မယ္။ သမိုင္းတင္စရာမလိုတဲ႔ရက္စြဲတစ္ခုလည္းျဖစ္တာမို႔သူ႔အလိုလိုအေငြ႔ပ်ံျပီး ၿပီးဆံုးသြားပါလိမ္႔မယ္။ အရာအားလံုးကိုဟန္႔တားနိုင္စြမ္းတဲ႔အနီေရာင္ဟာေသျခင္းတရားကို ေတာ႔ေငးေမာၾကည္႔ေန ခဲ႔ရပါတယ္။

အျဖဴေရာင္သက္တံ
ဆူညံေပါက္ကြဲေနေသာအေရာင္မ်ားျငိမ္သက္ေမာဟိုက္သြားၾကေသာအခါအျဖဴေရာင္
သက္တံ တစ္စင္းကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုသက္တံကိုကြ်န္မ မပိုင္ပါ။
ရွိေနေသာ မရွိျခင္းတရား ကိုကြ်န္မတို႔ အဘယ္မွာပိုင္ဆိုင္နိုင္မည္နည္း။ ျဖဴမႈန္လင္းေ၀ေနေသာသက္တံတစ္စင္းကငံု႔ကိုင္းၾကည္႔လိုက္ေသာအခါကမၻာသည္………………..။

စာၾကြင္း
စာမူျပီးဆံုးရက္ - မုန္တိုင္းစဲျပီးေသာေန႔
ပါ၀င္ေသာအရာမ်ား - ႏွလံုးသားခံစားမႈ ၂၅%
ဦးေႏွာက္နွင္႔အတတ္ပညာ ၂၅%
အနုပညာ ၅၀%
မွတ္ခ်က္ - စိတ္ခံအားမေကာင္းသူမ်ား၊ နွလံုးရည္အားနည္းသူမ်ား၊ မစိၦယစိတ္မ်ားသူမ်ားနွင္႔
အသိဥာဏ္နုံ႔နဲသူမ်ားနွင္႔မအပ္စပ္ပါ။
တားျမစ္သည္႔ၾကားမွဖတ္မိပါက ကြ်န္မတြင္တာ၀န္မရွိပါ။


11 Comments:

kay said...

အျဖဴေရာင္မ်ားရဲ႕ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္

ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ၾကားက.. ရိုးသားလွတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ညွာတံ နဲ႕ ပန္းပြင့္ျဖဴ။

အိေျဒၵ ရွိဟန္ေဆာင္ခဲ့တဲ့- ယင္းမာဖိနပ္ျဖဴျဖဴေလးတရံ။

အဘိုးၾကီးလွတဲ့.. အျဖဴပ်က္ ၀တ္စံုေလး တထည္ ။

အျဖဴေရာင္ျဖစ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတဲ့- ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေရာင္တခ်ိဳ႕။

------
ဘာမွန္းေတာ့မသိ။ မေနာ္ေရးတာဖတ္ျပီး..အဲလို ပဲ..လက္က.. အျငိမ္မေန- ေရးခ် လိုက္ျပန္ပီ။ း)
စာၾကြင္းအရ ဆို- ႏွလံုးသား ရွိလို႕ပါေနာ္။

MANORHARY said...

ေက..ဆိုတာ စာေရးေကာင္းသလို ကြန္မင့္လည္းအေရး
ေကာင္းသူဆိုတာသိထားၿပီးၿပီေလ...

NangNyi said...

အ၀ါေရာင္လူေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိျပြတ္ၾကပ္ညပ္ေနေအာင္ ဖိသိပ္ေရးဆြဲထားတာ။
တစ္ကားလံုး၀ါလို႔။ အဲဒီအ၀ါဟာညွီတီတီေတာ႔အရွိသား..

မိုက္တယ္ဗ်.. ညီညီလည္း အ၀ါေရာင္ပန္းခ်ီကားေတြ ေရးေလ့ရွိလုိ႔လားမသိ.. အဲ့စာသားေလးကို ခိုက္သြားတယ္

Moe Cho Thinn said...

အစိမ္းေရာင္ ဒဏ္ရာနဲ႔ အျပာေရာင္မ်က္၀န္းတစုံကို လြမ္းေနမိသူတေယာက္..စံပယ္အျဖဴတပြင္႔ေလာက္ ပန္ႏိုင္ပါေစ..။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

”ရွိေနေသာ မရွိျခင္းတရား ကိုကြ်န္မတို႔ အဘယ္မွာပိုင္ဆိုင္နိုင္မည္နည္း”တဲ့လားအမေရ...
ေလွ်ာ္ဖြပ္လို႔ရရင္ေတာ့ၿပန္လည္ေလွ်ာ္ဖြပ္လို႔ဝတ္ဆင္ခ်င္
ပါေသးတယ္..အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးစြန္းထင္းခံလိုက္ရတဲ့
အၿဖဴေရာင္ဝတ္စံုေလးတထည္ကို...
အမရဲ့စာေတြကို ကိုငွက္ရဲ့သီခ်င္းတပုဒ္နဲ႔ေရာစပ္ၿပီးခံစား
တတ္သလိုခံစားၾကည့္လိုက္ပါတယ္..

ကလိုေစးထူး said...

အေပၚက စာကို တေၾကာင္းျခင္း ေသခ်ာဖတ္လာလိုက္တာ ေအာက္ဆုံးကိုေရာက္လို႔ စာႂကြင္းကိုလဲ ထပ္ဖတ္မိေရာ ၿပဳံးမိေတာ့တာပဲ အမေရ...။ :D

Anonymous said...

ငါ...

က်ီးကန္းေတြအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။

ဘူတာ နာရီစင္က အျဖဴေရာင္ေတြ ဘယ္သူခြာသြားခဲ့သလဲ၊ နာရီက စကားေျပာသံ မမွန္ခ်င္ဘူး။

ႏႈတ္ဆက္သူက ျပန္လွမ္းေခၚတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ မီးအိမ္ျဖဴ တစ္လံုးဆဲြထားတယ္။ ဒိုင္ေအာဂ်ီးနီးစ္ ဆိုတဲ့သူလား...။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္ထုက လက္ခါၿပီးေျပာတယ္၊ သူ႔ကို ေရႊလို႔ မမွတ္ၾကပါနဲ႔၊ အျဖဴထည္ သက္သက္ပါတဲ့။

ငါ...
အဲဒီညမွာ
အျဖဴေရာင္ဆိုတာ ဘာလဲ... လို႔ စဥ္းစားရင္း အိုင္းစတိုင္းနဲ႔အတူ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။

အစ္မစာကို ဖတ္ၿပီး ခံစားရတာေလး ေရးလိုက္တာဗ်ိဳ႕...။

Zephyr said...

ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲဆိုတာကို သေဘာက်မိတယ္ ....။
..
...
ၿငိမ္းေအးအိမ္ေရးတဲ႔ အေရာင္ေတြ အေၾကာင္း၀တႅၻဳေလးကိုလည္း တစ္ဆက္တည္းသတိရလိုက္တယ္ ...
...
...
သက္တံကေရာ ... အစ္မ ေနာဧရဲ႕ သက္တံကို သေဘာက်လို႕ေရးလိုက္တာလို႕ထင္တယ္ .. ဟုတ္လား??
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရဲ႕ သေကၤတေတြထဲမွာ ... သံလြင္ခက္နဲ႕ သက္တံကို သေဘာက်တယ္ ...။

ကဗ်ာေတြကို သေဘာက်ပါတယ္ ...
ဒါေပမယ္႔ မ်ားမ်ားမဖတ္ႏုိင္ဘူးအစ္မေရ ...။

နည္းနည္းခ်င္းပဲ လာလာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္ ...။
ကဗ်ာေတြ နဲ႕အတူ ... essay ပုံစံမ်ိဳးေလးေတြ နဲ႔ ၀တႅၻဳတိုေတြကိုလည္း အားေပးဖို႕ေစာင္႔ေနပါတယ္ ...

MANORHARY said...

နန္းညီရဲ႕ အ၀ါေရာင္ပန္းခ်ီကားေတြသြားၾကည့္ၿပီးသြားၿပီ
အမၾကိဳက္လိုက္တာ....
ခ်ိဳသင္းေရ..ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ၿပည့္ေစသားကြယ္
ေဆာင္းယြန္းလေရ..ကိုငွက္ကိုေတာင္လြမ္းသြားၿပီ...
ကလိုေစးထူးဘာကိုၿပံဳးတယ္ဆိုတာ...သိေနသလိုပဲ း)
ဟန္သစ္ၿငိမ္ေရးထားတာေလးကေကာင္းလိုက္တာ...
zephyr : ကိုၿငိမ္းရဲ႕ခရမ္းေရာင္သစၥာပန္းေတြကိုအမက
အရမ္းၾကိဳက္တာ...ေနာဧ ဆိုတာ ေနာဧေႏြလကိုေၿပာတာလား....

Zephyr said...

အစ္မေရ .... ကြ်န္ေတာ္ေျပာတဲ႔ ေနာဧ ဆိုတဲ႔ လူႀကီးက က်မ္းစာထဲကေပါ႔ ...( ဂ်ပိုး အထီး၊အမ တစ္စံုနဲ႔ ျခင္အထီးအမ တစ္စံုကို ေလွေပၚတင္ကတည္းက သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ရာဇ၀င္ေၾကြးေတြရိွခဲ႔တာ ...) ။ အဲဒီက်မ္းစာမွာ ...ကမာၻႀကီးေရလႊမ္းသြားၿပီးတဲ႔ေနာက္မွာ ... လူနဲ႔ဘုရားနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါရန္မျဖစ္ေၾကးဆိုၿပီး သက္တံဆိုတဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း သေကၤတကို ဘုရားက ဖန္ဆင္းခဲ႔တယ္ လို႕ အဆိုရိွတယ္ ...။ အဲဒီမတုိင္ခင္က rainbow ဆိုတဲ႔စကားလံုးဟာ မစားေကာင္းတဲ႔ သစ္သီးလိုပဲ ဘုရားသခင္ရဲ႕ မူပိုင္ျဖစ္တယ္တဲ႔ .....။ (ေနာဧ က သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတတ္ေတာ႔ Noah လို႕ ေခၚခံရတယ္ အစ္မေရ ... မွတ္ပံုတင္ေတာ႔ မသိလို႕ မေဖာ္ျပေပးလိုက္ေတာ႔ဘူး ..) :P

Unknown said...

ကၽြန္ေတာ္က ဒူူတူတူငူတူတူေကာင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ဟန္ တူပါတယ္ စာဖတ္လည္း သိပ္မနာခဲ့ဖူးေလ အရင္တုန္း ကေပါ့ေလ မေနာ္ဟရီဆုိတာ တာရာမင္းေ၀ရဲ႔ ေလာင္းရိပ္တစ္ခုလို႔ မျမင္မ်က္စိနဲ႔ ရမ္းသမ္းၿပီး ျမင္ခဲ့မိပါ တယ္(လိမ္မေျပာတဲ့အတြက္ ခါးခ်င္ရင္လည္း ခါးေနမွာ ေနာ္) အခုေတာ့ မေနာ္ဟရီဆိုတာ မေနာ္ဟရီပါလားလို႔ သိသြားပါၿပီ(တကယ္ပါ ခုနကေလးကမွသိလိုက္ရတာ) ဆရာမရဲ႔ စာအုပ္ေတြ ရွာၿပီး ဖတ္ၾကည္႕ပါဦးမယ္
ၾကားဖူးတယ္ တစ္ခု --- ဘ၀မွာ အနည္းဆံုး ကုိယ့္ကုိ အၿမဲတမ္းေထာက္ခံေပးေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ လိုအပ္တယ္တဲ့ -
ဆရာမ အရမ္းကံေကာင္းပါတယ္
ဆရာမကုိ ေထာက္ခံေပးေနတဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးမဟုတ္လား အားက်တဲ့အဆင့္ကေန မနာလိုတဲ့ဘက္ဆီေတာင္ ကူးသြားခ်င္ပါတယ္
ဆရာမ မေနာ္ဟရီစစ္စစ္ေတြ ကဘာေပၚမွာ ထပ္ၿပီး ျဖစ္တည္ပါေစလို႔ . . . .
လုိအပ္တာထက္ ပုိၿပီး ရုိးသားႏိုင္ပါေစ
မိုးေအာင္(24ႏွစ္)