မေနာ္ဟရီအတု

Thursday, October 30, 2008

ေက ..ကသူ႔ဘေလာ့ခ္မွာ..ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးတင္တာကိုေတြ႔ေတာ့ေတြးမိတယ္။
အင္း..သူကမွႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ပဲ႐ွိေသးတယ္။ ငါသာဆိုဘယ္ႏွစ္စိတ္ေလာက္မ်ား႐ွိလဲလို႔ေတြး
မိတာေလ..။
အရင္ကေတာ့ မေနာ္ဟရီဆိုတာလူတစ္မ်ိဳး…။ကိုယ္ေပါင္းခ်င္တဲ့သူမွေပါင္းတတ္တာ…ကိုယ္စိတ္
မပါတဲ့ေနရာမ်ားဆိုေၿခဦးေတာင္မလွည့္ဘူး…ကိုယ္တိုင္ကစကားသိပ္မေၿပာေပမယ့္ ရင္ဘတ္ခ်င္း
တူတဲ့သူေတြနဲ႔က်..ဆူလို႔ညံလို႔..တေမ့တေမာေၿပာတတ္တာ…။ကိုယ့္စိတ္နဲ႔မေတြ႕လို႔ကေတာ့ဟန္
ေဆာင္ပန္ေဆာင္ၿပံဳးၿပလိုက္ဖို႔ေတာင္၀န္ေလးတတ္သူေလ..။
လူေတြမ်ားတဲ့ေနရာေတြကိုေ႐ွာင္တတ္ၿပီး ..ထိုင္ေနတဲ့၀ိုင္းက လူငါးေယာက္ေလာက္ထက္ပိုလာရင္
ထထြက္သြားခ်င္တတ္ေသးတယ္။ သူတင္ကိုယ္တင္ေၿပာၾကေၾကးဆို ေ၀ါဟာရေတြမ်ားသေလာက္
ၿပန္ေၿပာဖို႔တံု႔ဆိုင္းေနတတ္တဲ့အတြက္..ေသခ်ာေပါက္ခံခဲ့ရၿပီးသားဆိုတဲ့ထဲက…။
အဲလိုလူကခုက်ေတာ့…ခပ္တည္တည္နဲ႔လူေတြကိုအသက္ပါပါမပါပါရယ္ၿပတတ္ေနၿပီ..ခၽြင္းခ်က္က
ေတာ့ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ၾကည့္မရေလာက္ေအာင္ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ေတာ့မၿဖစ္ဖို႔လိုတာေပါ့…။
စိတ္ထဲကပါပါမပါပါ..စကားေတြေၿပာတတ္ေနၿပီ…ဘယ္လိုလူဆိုဘယ္လိုစကားေလာက္ပဲေၿပာ..
ဆိုတာေတြလည္းအေတာ္နားလည္လာၿပီ..အရင္ကဆိုဘာသာေဗဒမတူလို႔ကေတာ့ တာ့တာ ပဲ.။
ခုဆို..ဒီလူကၿဖင့္ ရာသီဥတုအေၾကာင္းေလာက္ပဲေၿပာလို႔ရတဲ့သူ..ဒီလူကၿဖင့္စာအေၾကာင္းေပအ
ေၾကာင္းဆိုရင္…ဘယ္နားေလာက္ထိပဲေၿပာလို႔ရတယ္..ဒီလူကဆိုဘယ္ထိေၿပာလို႔ရတယ္..ဆိုတဲ့
ေဒတာေတြလည္းသိုမွီးေလ့လာထားၿပီးသား…..။အဲဒီအခ်ိန္မွာ..ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္ၿမင္ေနရတာက
ကိုငွက္သီခ်င္းထဲကလို..ငါဟာငါမဟုတ္ဘူး..ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့…။အဲဒီမွာတင္…ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္
ဟာကအတု ဘယ္ဟာကအစစ္ဆိုတာေတြၿမင္လာၿပီးဒီ ၀တၳဳမ်ိဳးေရးၿဖစ္ေတာ့တာပဲ..။

(ဒီစာမူက..ၿပီးခဲ့တဲ့ေအာက္တိုဘာ..၂၀၀၈ ရတီ မဂၢဇင္းမွာ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔အတူ
ပါသြားခဲ့တဲ့စာမူပါ…။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းေၿပာခံလိုက္ရတဲ့ အင္တာဗ်ဴးၿဖစ္
ပါတယ္။ (ပါရမီကထူးတာကိုး ) ေၿဖတာေတြကိုၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္..ေဆာင့္
ၾကြားၾကြားတဲ့ေလ… း) ၿပီးေတာ့စာမူကေနာက္ဆံုးစာပုဒ္ စာၾကြင္းေလးလည္း
ၿဖဳတ္ခံလိုက္ရေသးတယ္။ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားလက္ခ်က္လား..ဘာလားေတာ့
ကိုသွ်ီ မွပဲသိမွာ..။)






မေနာ္ဟရီအတု

ဇာတ္လမ္းကေန႔လည္ကစ တာပါ။
အဲဒါကထင္တာလည္းၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ။တကယ္တမ္းက ဘယ္တုန္းကတည္းကစေနမွန္းဘယ္သူမွေသခ်ာသိမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္….ဘာတတ္ႏိုင္လို႔လဲ…။ေလာကၾကီးကဒီတိုင္းပဲ႐ွိေနခဲ့တာၾကာပဲၾကာလွၿပီ။
ၿပႆနာစခ်ိန္မွာ ALLY ကCity FM ရဲ႕ creator တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊
ကဗ်ာဆရာ၊သီခ်င္းေရးဆရာ (လက္ေတာင္ေညာင္းတယ္ း( ) ဆရာကေလး ဧထက္ က outdoor ထြက္ၿပီးၿပန္လာတယ္။ ကားက သူ႔ကိုလမ္းထိပ္မွာပဲရပ္ေပးခဲ့ပံုပဲ။ ၃၆ လမ္းထဲကိုလမ္းေလွ်ာက္၀င္လာတယ္။ အဲဒီမွာတင္..လမ္းထိပ္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ၊
ဆရာဦးဟိန္းလတ္တို႔၊ကိုရန္မ်ိဳးသိန္းတို႔နဲ႕ထိုင္စကားေၿပာေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ ကိုေတြ႕
တာပဲ..။ ဧထက္ နဲ႔ မေနာ္ဟရီက ေက်ာင္းမွာတည္းကသူငယ္ခ်င္း။ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ
အတူထုတ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ မေနာ္ဟရီ ရဲ႕ “ပန္းေလွလမ္းခြဲ” ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း
ဧထက္ ပဲလုပ္ေပးခဲ့တာ..။
“ မေနာ္..မေတြ႕တာၾကာၿပီ”
“ ေအး…ဟုတ္တယ္..မအားတာနဲ႔မေရာက္ၿဖစ္တာ…လာေလ..လၻက္ရည္ေသာက္ဦး”
“ ဟင့္အင္း..ကၽြန္ေတာ္ ခုမွ Outdoor ကၿပန္လာတာ..ေနာက္မွေတြ႕မယ္..”
“ ေအး..ေအး..သြား..သြား..”
ဧထက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေပၚၿပဴလာေရွ႕ကအၿဖတ္မွာ..အထဲက ကိုသွ်ီသူ
ေအာင္
ကလွမ္းေခၚတယ္။
“ကိုဧထက္..လာပါဦး”
ဧထက္ အထဲကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးၿပဴးသြားတယ္။
“ မေနာ္”
“ ေအး..မေနာ္ေရာက္ေနတာနဲ႕ လၻက္ရည္ဆိုင္သြားမလားလို႔လွမ္းေခၚတာ”
ဧထက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ လမ္းထိပ္ကိုဖ်တ္ကနဲ ၿပန္ကနဲ ၿပန္လွည့္ၾကည့္မိ
ေတာ့မလို႔။
“ဟို..ခုနက..လမ္းထိပ္မွာေတြ႕ခဲ့တာေရာ..”
“ဆရာ ဟိန္းလတ္လား ”
ကိုသွ်ီကေမးတယ္။ ဧထက္ေခါင္းကိုလိုတာထက္ပိုခါၿပတယ္။
“မဟုတ္ဘူး..မေနာ္ ..”
“ မေနာ္က..ဒီမွာေလ..”
“ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္ေလွ်ာက္သြားတာလား..ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကသြားတာလား..ဟာ ..ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး..”
ဧထက္ စိတ္အေတာ္ညစ္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး ကိုသွ်ီက ဘာမွနားမလည္ဘူး။ ႐ုံးခန္း
ထဲမွာ ကိုသွ်ီဆီေရာက္ေနတဲ့ ကုိသွ်ီ အမိ်ဳးသမီး မနီလာနဲ႔ ထိုင္စကားေၿပာေနတဲ့
မေနာ္ဟရီ ကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။သူမဟုတ္သလိုပဲ..။
ပင္ပမ္းရတဲ့အထဲ..ဧထက္ ဘာမွမေၿပာႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ေခါင္းကို မသိမသာကုတ္ၿပီး
ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ALLY ထဲ၀င္မလို႔လုပ္ေတာ့ ေဘးကကပ္လ်က္ လၻက္ရည္ဆိုင္
ဖက္က လက္ခုပ္သံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္မိတယ္..။ၿမတ္စြာဘုရား..။ဒီမွာလည္း မေနာ္
ဟရီ တစ္ေယာက္..။ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္နဲ႔စကားေတြေၿပာေနၾကတာ..။ထံုးစံအတိုင္းရန္
ေတြၿဖစ္လို႔..။
“ လာဦးေလ..ဒီမွာ အဖြားၾကီးေရာက္ေနတယ္”
ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္ကိုေခါင္းပဲခါၿပခဲ့သလား၊ခ်ာကနဲပဲလွည့္ထြက္ခဲ့သလားေတာင္မသိဘူး။
အင္း…ဧထက္လိုပါရမီထူးတဲ့လူမို႔ေပါ့..။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို႐ူးသြားၿပီလို႔ေတာင္
ထင္မိမွာ။ ၾကည့္စမ္း…….မေနာ္ဟရီေတြနည္းနည္းေနာေနာလား..။သံုးေယာက္ေတာင္
ဘယ္ဟာအစစ္လဲ….။ေတြးရင္းေက်ာထဲကေတာင္စိမ့္ခ်င္လာတယ္။
စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး Idea တိုက္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
“ မေနာ္႐ွိလား ”
“႐ွိပါတယ္..ဘယ္သူလို႔ေၿပာေပးရမလဲ..”
ၿမတ္စြာဘုရား…။႐ွိတယ္တဲ့…။
စိတ္ထဲကဘုရားတ ေနတုန္းဖုန္းလာကိုင္တယ္။
“ ဧထက္ဆို…ေၿပာ..၊ဘာစာအုပ္႐ွာေပးရမလဲ၊ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..” တဲ့။
ေလသံကေတာ့ မေနာ္ဟရီ႕ေလသံပါပဲ။ထံုးစံအတိုင္းေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔ ။အခိ်ဳးမေၿပဘူး။
ခက္တာကဘယ္ဟာ မေနာ္ဟရီ အစစ္မွန္းမသိတဲ့အတြက္ ေၿပာစရာစကားမ႐ွိေတာ့
တာပါပဲ။ ဖုန္းကို“ဂြပ္”ကနဲေနေအာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
မၾကာပါဘူး ။
တဆင့္စကားတဆင့္နားနဲ႔ၾကားရေတာ့တာပါပဲ..။
မေနာ္ဟရီေတြ…..မေနာ္ဟရီေတြ..။ပြစာတက္ေနတဲ့အေၾကာင္း….။
Ginzapan မွာလည္းမေနာ္ဟရီ တစ္ေယာက္..။ေမေဇာ္တို႔စံုတြဲရယ္၊ဆရာမာေဂ်ရယ္နဲ႔
စကားေၿပာေနတယ္တဲ့…။ ၄၉လမ္းက Lucky Seven မွာလည္း မေနာ္ဟရီတစ္
ေယာက္..။ခင္လိမၼာ တို႔ သီတာစိုးတို႔နဲ႔…။(ဘယ္လိုတြဲမိၾကမွန္းမသိဘူး၊ဘာမွမဆိုင္တဲ့
သံုးေယာက္လို႔လူေတြကေၿပာၾကတယ္တဲ့..)။ေ႐ႊခရားၾကီးမွာလည္းတစ္ေယာက္….
ေ၀မွဴးသြင္၊အၾကည္ေတာ္၊လူပန္႔ငယ္တို႔နဲ႔….။
“ဘုရား…ဘုရား ”ဆိုတဲ့အသံေတြပိုဆူလာတယ္။
ေခတ္ေနေလးေတာ့ဒုကၡပဲ..”
“ အင္းေလ..သူ႔အေမအစစ္ကိုသူခြဲတတ္ပါေတာ့မလား”
“ေအးေနာ္..”
“ေခတ္ေနကေတာ့..အေမပဲ..ခြဲတတ္မွာပါ..”
“ သူက ကေလးပဲ..”
ေ၀ဖန္သံေတြကပိုဆူလာတယ္။ ေ၀ဖန္တာကပိုက္ဆံေပးၿပီးမွတ္ပံုတင္ရတာမွမဟုတ္
တာ..။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ဒီေလာက္ပြစာတက္ေနတဲ့မေနာ္ဟရီေတြထဲမွာ..တစ္ေယာက္က
ေတာ့ အစစ္ၿဖစ္မွာပဲလို႔ယံုၾကည္ၾကတယ္။တစ္ေယာက္မွ အစစ္မၿဖစ္ႏုိင္ဘူး..အစစ္က
ေပ်ာက္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆတဲ့သူကယူဆတယ္။
“မေနာ္..ေတာ့ဒုကၡေရာက္ေနၿပီလားမသိဘူး” လို႔ ပါးစပ္ဖ်ားေလးနဲ႔ ပူပင္ဟန္ၿပၿပီး၀မ္း
သာတဲ့သူက ၾကိတ္၀မ္းသာတယ္။သူထြက္ေၿပးသြားတာေနမွာပါလို႔ မစ တဲ့သူကမစ
တယ္။တၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ႐ွိခ်င္႐ွိေနမွာေပါ့လို႔ အမနာပ ေၿပာတဲ့သူေတြက
ေၿပာတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးဆင္ၿပီး သူမ်ားကိုမေကာင္းေၿပာတတ္တဲ့သူေတြဆိုပိုဆိုး
ေသး..။ထြက္လာလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းမီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြ..။ သူတို႔အရပ္နဲ႕သူတို႔
ဇာတ္ဟာ ဒီလိုပါလားဆိုတာကို ေက်ာခ်မိမွပဲသိရေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာတင္…စာနယ္ဇင္းထဲက တခ်ိဳ႕က..ငါတို႔စာနယ္ဇင္းေတြ အေရးၾကီးရင္ ဘယ္
ေလာက္ေသြးနီးတယ္ဆိုတာသိရေအာင္တဲ့…။ Manorhary Operation ကိုစတင္ဖို႔
လုပ္ၾကေတာ့တယ္။
“ငါတို႔စာနယ္ဇင္းေတြခ်ည္းပဲလား…..တၿခားေရာ”
“သူ႔မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္းေခၚမွေပါ့”
“ သူ႔မိသားစုက ဒီမွာမွမ႐ွိတာ..”
“ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ..”
“ Idea တိုက္ကလူေတြလည္းေခၚရမယ္..”
ကိုမ်ိဳးလာမွာပဲ..”
“ သူနဲ႔သိသမွ်လူေတြေခၚရမွာပဲ ”
“ အင္း…ဟုတ္တယ္..”
Operation အတြက္..Meeting လုပ္ဖို႔လူစုတာတင္အေတာ္ၾကာတယ္။
ေနရာအကူအညီေပးတဲ့ကိုေနမ်ိဳးေဆးကေတာ့ “ သိပ္ၾကာလို႔မၿဖစ္ဘူးေနာ္”လို႔သတိ
ေပးတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ…သူ႔ Customer ေတြ႐ွိေသးတာကိုး..။
ဒီလိုလူစုေနတုန္းမွာတင္..မေနာ္ဟရီေတြက ဟိုတစ္ေယာက္ဒီတစ္ေယာက္…။အိမ္မွာ
မ႐ွိတတ္တဲ့သူကအိမ္မွာလည္း Stand By ..။႐ံုးမွာလည္းမမိတတ္တဲ့သူက ႐ုံးမွာ
Stand By ။ပြဲေတြတက္ေလ့မ႐ွိပဲနဲ႔ ခုက်ကာမွပြဲတိုင္းမွာေတြ႕ေနရေသးတယ္။ အခ်ိန္
တိုက္ေနေတာင္ ႏွစ္ေနရာလံုးမွာ ႐ွိေနတတ္တယ္တဲ့..။
သူတို႔ meeting စၾကတယ္။
သဘာပတိကဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္း နဲ႔ ဦးၿမတ္ခိုင္..။ အခမ္းမနားမွဴးက ကိုမ်ိဳး(ေၾကာင္ႏွစ္
ေကာင္)
…သူကအခမ္းအနားမွဴးလုပ္ေနက်ဆိုေတာ့…။
ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းကေတာ့ေၿပာ႐ွာတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုသိပ္မသိဘူး…ဟိုတစ္ခါ..စာနယ္ဇင္းကာရာအိုေကပြဲမွာ ကိစၥတစ္
ခုလာတိုင္မွ ေသခ်ာေတြ႕ဖူးတာ….ေၿပာၾက..ေၿပာၾက..သိတဲ့သူေတြေၿပာၾက..”
…..ဆိုၿပီးက်န္လူေတြေၿပာဖို႔လမ္းဖြင့္ေပးတယ္။
ပထမဆံုးစေၿပာတာက ကိုေက်ာ္သီဟ (ဟသၤာတ)…
“ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့မေနာ္ဟရီက လူမႈဆက္ဆံေရးညံ့တယ္..” တဲ့။
ကိုလြမ္းေ၀ႏိုင္ကေခါင္းခါတယ္။
“ဘယ္ကလာ…စြာတာ..စြာတာ..” ……လို႔၀င္ေၿပာတယ္။
ကိုသွ်ီကေတာ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုအားမနာပါးမနားခ်ေလရဲ႕။
“ အူတူတူနဲ႕ပါ..” တဲ့။
ဇာတ္ညႊန္းဆရာကေတာ့ ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္ကိုေထာက္ခံတယ္။
“ ဟုတ္တယ္…မေနာ္ အစစ္က စြာတယ္..”
သူတို႔ေၿပာတာေတြက လိုရင္းမေရာက္ဘူး။လူတစ္ေယာက္ကို႐ွာေဖြဖို႔ လံုေလာက္တဲ့
Character ေတြမဟုတ္ဘူး..။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ က စံုနံ႔သာၿမတ္သစ္ ကို
႐ွာတယ္။ စံုန႔ံသာၿမတ္သစ္ ကဒီ၀ိုင္းထဲကိုမလာဘူး။ လာခြင့္မရဘူးထင္ပါရဲ႕။ အဲဒါနဲ႕
သူ႔ mobile phone ကိုပဲလွမ္းဆက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေၿပပါဘူး။ သူ…လံုး၀
(လံုး၀)မအားလို႔ ဒီအမႈကိုလက္မခံႏိုင္ပါဘူးလို႔ၿငင္းတယ္။ ဒါ့အၿပင္ ….
“ မေနာ္ နဲ႔မေတြ႕တာၾကာလို႔ …ၿမင္ရင္ေတာင္ မွတ္မိပါ့မလားမသိဘူး ” လို႔ေၿပာလို႔
ဆရာေဇာ္ေတာင္ စိတ္ေတြတိုလို႔…။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ idea မွာလုပ္တာမို႔ ကိုမ်ိဳး(ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္)ကိုအဓိကထားၿပီးေမးၾက
တယ္။ကိုမ်ိဳးကလည္းသိသေလာက္ေၿဖ႐ွာပါတယ္။ ( မေၿဖႏိုင္လို႔မေကာင္းဘူးေလ..
သူက အခမ္းအနားမွဴးကိုး… း) )
“ မေနာ္ဟရီ အစစ္က ေခါင္းမာတယ္..လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္..တဇြတ္ထိုး..ေက်းဇူးမသိ
တတ္ဘူး…သိခ်င္တဲ့ေနရာက်သိၿပီး..မသိခ်င္ရင္လညး္တံုးေနၿပန္ေရာ…” တဲ့။
ဒါလည္းသိပ္ၿပီးထိထိေရာက္ေရာက္မွမ႐ွိတာ…။တခိ်ဳ႕ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕စာ
နယ္ဇင္းေတြထဲေရာက္လာၿပီးထိုင္နားေထာင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကိုေၿပာခိုင္းတယ္.
မသႏၱာကလည္းသူ႔သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းသိထားသူပီပီ..ကိုမ်ိဳးေလ
သံအတိုင္း….
“ဟုတ္တယ္..သူက..တဇြတ္ထိုး..တေဇာက္ကန္း..ေပတယ္..”….လို႔မညွာမတာေၿပာတယ္။ သူ႔ေမာင္ရဲေက်ာ္စြာကေတာ့..သူ႔ထံုးစံအတိုင္းမ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔…
“ သူ႔ကို အာဖရိက ကလူ႐ိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုက ..လူ၀ါနတ္ဘုရားမအၿဖစ္ကုိးကြယ္ၾက
တယ္။အဲဒီမ်ားထြက္သြားသလားမသိပါဘူး..”
.လို႔ေၿပာေတာ့ အားလံုးအံု႕အံု႕က်က္က်က္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြၿဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။
ၿပီးရင္ ..ထံုးစံအတိုင္းရဲေက်ာ္စြာတို႔က တဖက္လွည့္ၿပီးရယ္ေနဦးမွာ။ ရဲေက်ာ္စြာနားကို
ကက္ဆက္ေသးေသးေလးေတြ အံုက်လာတယ္ဆိုရင္ပဲ အေၾကာင္းသိေနတဲ့ step ကဒီဇုိင္နာ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ေမာင္္မ်ိဳးေက်ာ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္း ရဲေက်ာ္စြာကိုဆြဲထုတ္
သြားေလရဲ႕။
မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က လက္ေထာက္ကထိက ေဒၚခင္သီတာ၀င္း ကေတာ့ ႐ႈံ႕မဲ့
ၿပီးေၿပာတယ္။
“ ဒီမိန္းမကေဒါသလည္းသိပ္ၾကီးတာ၊စိတ္ကလည္းၿမန္တယ္…ခုလည္းဘာေတြလုပ္ေန
တယ္မေၿပာတတ္ဘူး” တဲ့။ အဲဒီစကားကိုခပ္တည္တည္နဲ႔၀င္ေထာက္ခံလိုက္တာက…
အၾကည္ေတာ္ ပါ။
“ ဟုတ္တယ္၊သူကစိတ္သိပ္ၿမန္တာ..ေဒါသကလည္းၾကီးေသး..ေရာဂါကလည္းထူ
တယ္…စိတ္တိုရင္ေအာ္ၿပီးဖုန္းကိုပစ္ခ်တတ္တယ္..။ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသၿပီထင္တာပဲ..
ဒါေတြကသူ႔၀ိညာဥ္ကိုယ္ပြားေတြသရဲေၿခာက္တယ္ထင္တာပဲ..ခက္တာကတစ္ခုပဲ႐ွိ
တယ္..”
“ ဘာလဲ ”
“ သူေသလို႔ကၽြန္ေတာ္ကရယ္ေနမိရင္ဘယ္ေကာင္းမလဲ”
အၾကည္ေတာ့္စကားမို႔ရယ္ဖို႔ပဲၿပင္ေနၾကတဲ့သူေတြကရယ္ၾကပါတယ္။
“ ေ၀မွဴးသြင္” ကေတာ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုၾကြေစာင္းေစာင္း၊ေဆာင့္ၾကြားၾကြားနဲ႔၀င္
ေပးတယ္။
“ မေနာ္ကမွတ္ဥာဏ္လည္းမေကာင္ဘူး..ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေတြကိုမွတ္မထား
ဘူး..မွားႏႈတ္ဆက္မိရင္တာ၀န္မယူဘူးေနာ္လို႔ေၿပာတတ္တယ္..” တဲ့။
“ ဘလိုင္းၾကီး”
“ အင္းေလ..ငၾကြား ”
အဲလိုၾကိတ္ၿပီး ၾသဘာေပးသံေတြေတာင္ထြက္လာတယ္။
လူပန္႔ငယ္”ကေတာ့သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ “လင္းဆက္”ကိုလွည့္ေၿပာတယ္။
“ မေနာ္အစစ္က ေတာ့ စကားနည္းတယ္၊အခ်စ္၀တၳဳလည္းေကာင္းေကာင္းမေရး
တတ္ဘူး…လူမႈေရးလည္းသိပ္မသိဘူး…”
လင္းဆက္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္ရင္းေထာက္ခံတယ္။
ကိုရဲ(သစၥာနီ)ကေတာ့..
“ သူကေမ့တတ္တယ္…စာမူေပးမယ္ဆိုတဲ့ရက္မွာေတာင္ေမ့ၿပီးလာမယူတတ္ဘူး ” ..တဲ့။
ေက်ာင္းဆရာ (ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း)က၀င္ေၿပာတယ္။
“ လူနဲ႔အပူနဲ႔မမွ်တာပါကိုရဲ ရာ…” တဲ့။
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံေတြကလည္းလိုရင္းသာမေရာက္တာ..ထြက္ေနတုန္းပဲ။
“ မေနာ္ဟရီ က..ေပ်ာ့ညံံ့တယ္..စိတ္ႏုတယ္..”
“ ဘယ္ကလာ..စိတ္မာတာ..ၿပတ္သားတာ..”
“ သူ႔ကိုအားေပးႏွစ္သိမ့္တာမ်ိဳး မၾကိဳက္တတ္ဘူး”
“ ေ၀ဖန္တာလည္းမခံခ်င္တတ္ဘူး”
“ ဒါကလူတိုင္းပါပဲ”
“ ေကာ္ဖီၾကိဳက္တယ္”
“ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့ေရာဂါ႐ွိတယ္”
ဒါက တင္မိုးေ၀ရဲ႕ အဆိုတင္သြင္းမႈပါ…။ ဒါေပမယ့္..အေထာက္အကူမရတဲ့အတြက္
သဘာပတိေတြကပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ထုိင္ေနတဲ့
ေမာင္သစၥာ (သစၥာပိုင္စိုး) ကေတာ့ သူ႔ေဘးကမ်က္ေမွာင္ၾကီးၾကဳတ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့
မ်ိဳးကိုမ်ိဳး ကိုေၿပာသလိုလိုနဲ႔ခပ္တုိးတိုးေရ႐ြတ္တယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကမေတြ႔တာၾကာလွၿပီ”
ပဥၥမံဒီ႐ုိင္းကေတာ့လက္ေၿမာက္အ႐ႈံးေပးတဲ့ေလသံနဲ႔…
“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကေက်ာင္းတုန္းကတည္းကသိတာ။ဒါေပမယ့္သူ႔ကိုပံုမေဖာ္တတ္ဘူး”
…တဲ့။ေအးေရာ..။
ခုမွ Mr Guitarထဲကိုပ်ာယိပ်ာယာနဲ႔၀င္လာတဲ့ကိုၾကြက္နီ (သိမ္းတင္သား)ကေတာ့
အစမ႐ွိအဆံုးမ႐ွိနဲ႔ေၿပာေလရဲ႕။
“ သူကကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမီးပါ..ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမီးပါ..”တဲ့။
ဒီ Information ကလည္းဘာမွသံုးလို႔မရၿပန္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးၾကံရာမရရင္တစ္နည္းနည္းနဲ႔အားကိုးဖို႔ေခၚထားတဲ့ကိုဇာဏီ(ဆရာစံ
ဇာဏီဘို)
ကို၀ိုင္းေမးၾကရေတာ့တယ္။
“ ေဒၚမေနာ္က ၁၄ဂဏန္းသမားဆိုေတာ့ temperance ပဲ..ဘယ္ပံုမဆိုခ်က္ခ်င္း
ေၿပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တာမို႔..သူ႔မွာပံုေသ characterမ႐ွိဘူး..႐ွာရခက္လိမ့္မယ္..”
အဲလိုေၿပာၿပီးတားေရာ့ကတ္တစ္ကတ္ဆြဲေတာ့..Magician ကတ္ထြက္လာတယ္။
ေဗဒင္က၀ိၾကီးကေခါင္းခါတယ္။ဘာမွမေၿပာဘူး။ Tarot card ၿမင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က
ဆရာဟိန္းလတ္ဆီခ်ဥ္းကပ္သြားၾကၿပန္တယ္။
“ ဒီကိစၥၾကီးက..”
“ဘယ္လိုၾကီးလဲ…”
ဆရာဟိန္းလတ္ကဒ္ေတြလည္းအလုပ္ေတြ႐ႈပ္ကုန္တယ္။အသံေတြကလည္းကၽြက္စိ
ကၽြက္စိနဲ႔ပိုထူထပ္လာတယ္။ အေၿဖကေတာ့ဟုတၱိပတၱိထြက္မလာဘူး။ကိုေနမ်ိဳးေဆး
ကနာရီတၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီ။စာနယ္ဇင္းသမားေတြကလည္းသူတို႔သိကၡာက်မခံႏုိင္
တဲ့အတြက္..အ႐ႈံးေပးဘို႔အစီအစဥ္႐ွိပံုမေပၚဘူး။တစ္ခုခုေတာ့ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မွလို႔တစ္
ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အၾကည့္ေတြနဲ႕လွမ္းေၿပာေနတယ္။
မေန႔တေန႔ကမွဒီေလာကထဲေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခြန္းေမးလို႔မွ ကိုယ္ေမးတဲ့သူ
ဘယ္သူမွန္းေရေရရာရာမသိ၊သိတဲ့တိုင္ဘာ ၀မ္းစာမွမပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ so called သတင္းသမားေတြ၊အယ္ဒီတာေတြကလည္းကက္ဆက္တကိုင္ကိုင္နဲ႔လူးလာေခါက္တံု႔
ေၿပးလို႔ေကာင္းတုန္း။ဟိုလူ႔နားကပ္သြားလိုက္ဒီလူ႔နားကပ္သြားလိုက္..။ေပ်ာက္ေနတဲ့
မေနာ္ဟရီ ေတြဆိုတာ..လူလား ဆန္လား ကိႏရီလားေတာင္ကြဲပံုမေပၚဘူး။
“ ကဲ..ကဲ..ကဲ”
ေအာင္ၿမင္ခန္႔ညားတဲ့အခမ္းအနာမွဴးရဲ႕အသံေၾကာင့္ အသံေတြၿငိမ္က်သြားတယ္။
အေၿဖတစ္ခုရၿပီလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၾကတာလည္းပါမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ စကား၀င္ေၿပာလုိက္သူက အခမ္းအနားမွဴး
အဟုတ္ဘူး။သူဘယ္သူလဲဆိုတာကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့သိခ်င္သိမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ..ေလာေလာဆယ္အေၿခအေနမွာက သူဘယ္သူလဲဆိုတာကအေရးမၾကီး
ဘူး..။သူ..ဘာေၿပာမလဲဆိုတာကအေရးၾကီးတာေလ..။
“ ၿပင္ပလကၡဏာေတြ၊သိပၸံနည္းက်အခ်က္မလက္ေတြအရ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာမွမလုပ္
ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး..”
” ဒါမ်ား”
“ သူေၿပာမွလား”
ထံုးစံအတိုင္းေ၀ဖန္သံတခ်ိဳ႕ကၾကိတ္ထြက္လာတယ္။ သဘာပတိၾကီးႏွစ္ေယာက္က
မ်က္ႏွာထားနဲ႔လွမ္းၾကည့္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးကခံုကိုေခါက္လိုက္ေတာ့မွ..ၿပန္ၿငိမ္သြား
တယ္။
“ သူေၿပာတာေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားေထာင္လုိက္ပါဦး”
အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ..အဲဒီလူကစကားကုိဆက္တယ္။
“ အဲလိုနည္းေတြနဲ႔မရေတာ့ဘူးဆိုရင္..တစ္ခုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္”
“ ကဲ..ေၿပာပါဦး”
ဆရာဦးဟိန္းလတ္ကစကားကို၀င္ေထာက္ေပးတယ္။
“ႏွလံုးသားနဲ႔႐ွာဖို႔ပါ”
အံုးကနဲအသံေတြၿပန္လွ်ံထြက္လာတယ္။
“ ငေပါ”
“ေအးေလ..ဘာလဲဟ..ႏွလံုးသားနဲ႔တဲ့”
“အေရးထဲမွ..”
“ဘာ၀င္႐ႈပ္တာလဲမသိဘူး…..”
“ဒါ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ေနတာမဟုတ္ဘူး”
ဒီတစ္ခါခံုထုရသူက သဘာပတိၾကီးေတြပါ။
“ ကဲ..႐ွင္းေအာင္ေၿပာပါေစဦး..”
အဲဒီလူကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးပဲ..။သူေၿပာခ်င္တာကိုဆက္ေၿပာတယ္။
“အဲဒီမေနာ္ဟရီဆိုတာ..ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး…ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေတာ့႐ွာလို႔မရ
ႏိုင္ဘူး..ႏွလံုးသားနဲ႔႐ွာဖို႔ဆိုတာက္..မေနာ္ဟရီကို ႏွလံုးသားနဲ႔သိဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္”
“ မၿဖစ္ႏိုင္တာ”
“ဟုတ္ပ”
အသံတခ်ိဳ႕ထြက္လာေပမယ့္..သူကဆက္ေၿပာပါတယ္။
“ အဲဒီအတြက္..အသိႏိုင္ဆံုးလူက..ခုေလာေလာဆယ္မွာ တစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္..
အဲဒါ..သူ႔သား..ေခတ္ေန..ပါပဲ”
ဒီေတာ့မွ..အသံတိတ္သြားေတာ့တယ္။
ဆိတ္ဆိတ္ေနၿခင္းဟာဘာဆိုလား..။
“ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီးၿဖစ္ေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ အတုေတြထဲမွာ..အစစ္ကိုႏွလံုးသားနဲ႔
ေ႐ြးႏုိင္မွာသူပဲ႐ွိႏိုင္မယ္ေလ..က်န္တဲ့မိတ္ေဆြေတြေတာ့ေနာက္စာရင္းထဲတို႔ထားရ
မွာေပါ့..။ကဲကဲ..ဒီေန႔အစည္းအေ၀းကိုဒီေလာက္နဲ႔ရပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွ ေခတ္ေနေလး
ကိုေခၚရေအာင္..ဟိုမွာ ဆိုင္႐ွင္ကနာရီတၾကည့္ၾကည့္ၿဖစ္ေနၿပီ..”
အခမ္းအနားမွဴးကအဲဒီလိုေၿပာၿပီး ဘယ္သူ႔ေထာက္ခံခ်က္မွမယူပဲ..ကိုေနမ်ိဳးေဆးမ်က္
ႏွာတစ္ခုတည္းနဲ႔ အခမ္းအနားကို႐ုပ္သိမ္းပစ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့သူတို႔ကေလးကိုေခၚၿပီးပြစာတက္ေနတဲ့မေနာ္ဟရီေတြကိုလိုက္
ၿပမွာလား၊အဲဒီ မေနာ္ဟရီအတုေတြကိုစုစည္းခိုင္းထားၿပီး ေခတ္ေနကိုေ႐ြးခိုင္းမွာလား။
ဘယ္သူမွေသခ်ာမသိေသးဘူး။သူတို႔ေခၚတိုင္းေရာ..ေခါင္းေၾကာမာတဲ့ မေနာ္ဟရီ
ေတြကလာမွာတဲ့လား..။ဇာတ္ကေတာ့အေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းဦးမွာပါ။
အေကာင္းဆံုးအပိုင္းကေတာ့..ႏွလံုးသားနဲ႔ေ႐ြးခ်ယ္မယ့္အပိုင္းေပါ့။
အကယ္၍မ်ား..လြဲခဲ့သည္႐ွိေသာ္..။
မလြဲခဲ့သည့္တိုင္…မေ႐ြးႏိုင္ခဲ့သည္႐ွိေသာ္…
……………………….
ဇာတ္ကဘယ္လိုသိမ္းမယ္မသိေသးဘူး..။ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့…။
မေနာ္ဟရီ

စာၾကြင္း။ ။ အမွန္က..အစစ္ကိုမေတြ႕လို႔လည္းးဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။
သူမ႐ွိလို႔စာေပေလာကၾကီးဘာမွၿဖစ္သြားမွာမွမဟုတ္တာ..။
(စာေရးသူ)


20 Comments:

kay said...

က်မကေတာ့..ေခါင္းမာေပမဲ့..အသံႏြဲ႕ႏြဲ႕ ..နူးညံ႕တဲ့ ၀ိိညဥ္ႏွလံုးသား နဲ႕.. မေနာ္ဟရီ ကို.. ဟိုနားေလး မွာ ေတြ႕ခဲ့တယ္။

သူဘာလို႕ ေခါင္းမာ တာလည္း ဆိုေတာ့..သူ႕ေခါင္းထဲမွာ သိုမွီးထားတာေတြကို လံုလံုျခံဳျခံဳ ကာကြယ္ခ်င္လို႕ လို႕ေျဖတယ္။

ဒါဆို..ဘာလို႕ ၀ိညဥ္က..နူးညံေနလည္းဆိုေတာ့.. ကိုယ္- စိတ္- ႏွလံုး သံုးပါးလံုး ကို..ညီညြတ္ေနေစခ်င္ လို႕တဲ့။

Moe Cho Thinn said...

အခု ဘေလာ႔ဂ္ေရးတဲ႔ တေယာက္ကေတာ႔ အစစ္ ပါေနာ္။ :))

Anonymous said...

အားလံုးေခၚလာၿပီးမွ စာႀကြင္းေၾကာင္႔ ပိုႀကြတယ္ လို႔ထင္တယ္၊ ဘာမွ မဟုတ္ဖူးဆိုတာ ဟုတ္ခဲ႔လို႔ ပဲေပါ႔။ ၃၆လမ္းတို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲကို အခါခါ ျပန္လြမ္းမိသြားေသး။

wai lin tun said...

ေသခ်ာတယ္ ႏွလုံးသားနဲ႔ေရြးလုိ႔ကေတာ့ အတုနဲ႔ မိမွာပဲ။ ႏွလုံးသားေတြ ဘာႀကိဳက္တယ္ဆုိတာ အတုေတြက ေကာင္းေကာင္းသိတယ္ဗ် ေနာ့။

Anonymous said...

ေမခေရ

ဟဲဟဲ ကိုယ္႔ကိုမွလာမေမးတာ
လာေမးလို႔ကေတာ႔ ေျဖေပးလိုက္မယ္
သိေတာ႔သိတယ္ အဲဒီသိတာကို မသိဘူး
ျဖစ္ေနတယ္လို႔
အင္း ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းကိုလြမ္းလိုက္တာ
ရန္မျဖစ္ရတာၾကာျပီ။
လဘက္ရည္ဆိုင္ ေကာ္ဖီဆို္င္နဲ႔
အထပ္၂၀ ၊ aroma မွာ သတင္းေတြမဖလွယ္
ရတာလဲၾကာျပီ
ေဆးလိပ္လဲတို ေနလဲပူျပီ (ဒီမွာပူတာကိုး)
ျပန္ေတြ႔ရင္သိမ္းထားသမွ်ဖလွယ္ခ်င္ပါေသးတယ္
ဘာသာစကားတူေသးရင္ေပါ႔ေလ

ဂ်ဴ

ေဆာင္းယြန္းလ said...

”မေနာ္ဟရီအတု”ကိုဖတ္ၿပီးစဥ္းစားစရာေတြေတာ္ေတာ္
မ်ားသြားတယ္ဗ်ာ..ရုိးရုိးေလးဘဲစဥ္းစားရင္ေတာ့မေနာ္ဟရီဟာဘယ္လိုလူ
မ်ိဳးလဲဆိုတာကိုရွာေဖြပံုေဖာ္ဖို႔တင္ၿပထားတဲ့ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ ပိုၿပီးေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ လူေတြရဲ့ေတြးေခၚမႈတစ္ေယာက္နဲ႔
တစ္ေယာက္ကြဲၿပားၿခားနားပံုေတြ မိခင္တစ္ေယာက္ဟာသူမရဲ့သားသမီးေတြ
အေပၚမွာေပးဆပ္ႏူိင္တဲ့ေမတၱာတရားေၾကာင့္ သားသမီးေတြရဲ့ႏွလံုးသားအေပၚ
မွာဘယ္ေလာက္အထိလႊမ္းမိုးေနရာယူထားႏူိင္တယ္ဆိုတာေတြကို သြယ္ဝိုက္တဲ့
နည္းနဲ႔ေရးဖြဲ႔ထားတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လို႔လည္း ယူဆလို႔ရႏူိင္ပါတယ္။ ့ ေခတ္ေနေလးၾကီးၿပင္းလာတဲ့တစ္ေန႔က်ရင္ သူ႔ရဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔
မေနာ္ဟရီအစစ္ကိုရွာေဖြေတြ႔ရွိႏူိင္မွာပါ။
အမကိုတခါမွ်မေတြ႔ဖူးေပမယ့္ မေနာ္ဟရီဟာ ႏွလံုးသားလွၿပီး အၿပန္အလွန္ေလးစားမႈကိုအလြန္တန္ဘိုးထားတဲ့သူတစ္ေယာက္လို႔ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ယံုၾကည္ပါတယ္အမေရ…
ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ့ႏူိင္ပါေစ….

ATN said...

အစစ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ

Anonymous said...

ဖတ္ၿပီးမူးသြားတာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ.....
တုတုစစ္စစ္ကိုယ့္ကိုကိုယ္
သိေနရင္ၿပီးတာပဲမဟုတ္လားအမ.....

MANORHARY said...

ေကေရ...အနားမွာအခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုေလာက္႐ွိ
ခဲ့ဖူးေပမယ့္ဒီေလာက္ထိမွတ္မိေနေပးတဲ့တြက္..၀မ္းသာရ
တယ္....

ခ်ိဳသင္းေရ..ခုဘေလာ့ခ္ေရးေနတဲ့တစ္ေယာက္ကလည္း..
အင္း..သိပါဘူးကြယ္.. း)

ဒူကဘာ..လြမ္းေအာင္လုပ္မိသလိုၿဖစ္သြားရင္စိတ္မ
ေကာင္းပါဘူး

ကိုေ၀လင္း မွတ္ခ်က္ေလးက ရင္ကိုထိလိုက္တာ..
ႏွလံုးသားေတြဘာၾကိဳက္တယ္ဆိုတာ..အတုေတြက
ေကာင္းေကာင္းသိတယ္တဲ့လား....

ဂ်ဴေရ...႐ွင္နဲ႔႐ွင့္အမသာပါရင္ဒိထက္ေတာင္မွဆိုးတဲ့
စကားလံုးေတြပါလာႏိုင္တယ္ေနာ္..ဟုတ္.. း)

ေဆာင္းယြန္းလေရ..သားကေလးကေတာ့ သူ႔အေမေရးတဲ့၀တၳဳကိုပထမဆံုးအေနနဲ႔စဖတ္တာဒီတစ္
ပုဒ္ပါပဲ...ၿပီးေတာ့သူ႔ကိုဘယ္လိုေ႐ြးမလဲေမးေတာ့
ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ၀တၳဳထဲကလူေတြလိုပဲေၿဖေလရဲ႕..သူ႔
အေမအစစ္က ႏႈတ္ခမ္းနီမဆိုးဘူး..တဲ့ ..း)

ကိုေအာင္သာငယ္..အစစ္ကိုေတြ႕ႏိုင္တယ္သူ႐ွိေသး
တယ္လို႔ေကာအိပ္မက္လို႔မရဘူးလားကြယ္..း)

မူးမသြားပါနဲ႔႐ွင္မင္းညိဳေရ..
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းသိပ္မသိခ်င္ပါဘူးညီမရယ္... း)

Anonymous said...

ဖတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖတ္သြားပါတယ္ဗ်...။ သူမရွိေပမယ့္ စာေပေလာကႀကီး ဘာမွျဖစ္မသြားေပမယ့္..သူ႔စာကိုခ်စ္တဲ႔လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ !!!!! အတိုင္းထက္လြန္ပါပဲဗ်ာ..။

Anonymous said...

ေဟး ေမခ

ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ္ေသးတယ္
သက္သက္ညွာညွာေျဖေပးမွာ
မေနာ္ဟရီဆိုတာ ကိုဘယ္သူလဲလို႔
ကိုယ္႔အမေျဖျပီဆိုရင္ေတာ႔.........
ဟဲဟဲ..... ခ်က္ခ်င္းရွာေတြ႔သြားေစမယ္႔
အေျဖကိုေပးလိမ္႔မယ္.......
သူက ထိထိမိမိေျပာတတ္တာကိုး........
ေျပာရင္းသူ႔ကိုပါလြမ္းလာျပီ
အားရပါးရ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ....

ဂ်ဴ

:P said...

ဆက္ေစာင့္ဖတ္ေနမယ္...

လင္း said...

ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ဘေလာ့ကဓါတ္ပံုထဲမွာ ႏွဳတ္ခမ္းနီဆိုးထားတယ္။

M.Y. said...

ဧထက္ ေတြ ့တဲ့မေနာ္ဟရီ ေတြ ေနာက္ဆုံး အိုင္ဒီယာတိုက္ကိုဖုန္းဆက္တဲ့အထိ ၊ မေနာ္ဟရီ ၄ေယာက္ေတြ ့ေနတာ ၊ အင္မတန္ဆြဲေဆာင္သြားလုိက္တာ
ဟိုး meetingထိုင္တဲ့အထိ...

ေနာက္ပိုင္းစာနယ္ဇင္းက ရိွသမွွ် လူနာမယ္ေတြလိုက္ဖတ္ လိုက္မွတ္ေန ရတာ ဇာတ္လမ္းေတာင္ေမ့သြားသလိုပဲ...မူးေနာက္သြားတယ္
။ နာမည္ေတြ မလိုအပ္ပဲေဖာင္းပြျပီး tempo က်သြားတယ္ ထင္တာပဲ။

အစပိုင္း က ဧထက္ နဲ ့မေနာ္ဟရီ ေလးေယာက္နဲ ့တင္လုံေလာက္ေနပီ။အဲဒိ စိတ္ကူးအဖြဲ ့ဟန္က အင္မတန္ ဆန္းေနျပီ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေခတ္ေန ကေလး ရဲ ့စိတ္ခံစားမႈနဲ ့မေနာ္ဟရီစိတ္ခြဲေတြ ေဇာင္းေပးျပီး လွပစြာခိ်တ္ဆက္ေပးမယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္ ခဲ့လိုက္ တာ...

မသူေတာ္ said...

I know what happen to MANOHARY.
ငွဲ...ငွဲ...ငွဲ

ႀဆာ ေလာက္ဖ်ား

Zephyr said...

ကြ်န္ေတာ္သိတဲ႔ မေနာ္ဟရီ ကေတာ႔ ... မိုးေရစက္ေတြကိုေတာင္ဆဲဆိုခ်င္ေနတဲ႔ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ... ပန္းေလွလမ္းခြဲကဗ်ာ ... တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ စာအုပ္မွာ ဖတ္လိုက္ရကတည္းက ျပတ္သားတဲ႔တစ္ေယာက္ လို႕ထင္တယ္ ...။ သူ႕၀တၳဳေတြက သူ႕ရုိးသားမႈကို ေတြ႕ရတယ္ ... ဇာတ္သိမ္းေတြက ရုိးေနတတ္ေတာ႔ .. သူက သိပ္ၿပီး လွည္႔စားတတ္ပံု မရဘူးလို႕ထင္ရတာပဲ .... ကြ်န္ေတာ္ တူးေဖာ္ခဲ႔ေသာ ေျမစိုင္ေျမခဲမ်ားကို ... ဘာသာျပန္တဲ႔တစ္ေယာက္ ကေရာ အတုပဲလား ... Master တက္တဲ႔တစ္ေယာက္လည္း ရိွေသးတယ္ ထင္တယ္ ... ေသခ်ာတာကေတာ႔ သူရိွခဲ႔ဘူးတယ္ ...
...
......
........

ေမျငိမ္း said...

ဖတ္ရင္းနဲ႔ ခံစားရတာတခုတည္း.. တကယ္သာအဲလို Clone ေတြ ပြားႏိုင္ရင္ေကာင္းမွာ..လို႔ေပါ့။ ဒါမွ လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးလႊဲခ်လို႔ရမွာ.. :P။ (ရည္ရြယ္တာေလးေတာ့ ရွာေတြ႔ပါတယ္)။ တကယ့္ မေနာ္ဟရီအစစ္ကလည္း မေနာ္ဟရီဆိုတာကို ေခတ္ေနေလးဆီမွာပဲ ရွိေစခ်င္တယ္ထင္ပါရဲ႕..။

MANORHARY said...

ကိုဟိန္းေမာင္..ေက်းဇူးပါ..

လင္းေရ..ပံုထဲကလည္းမေနာ္ဟရီအစစ္လားမေသခ်ာခ်င္
ပါဘူး... း)

ကိုေမာင္ရင္ေရ..ေခါင္းေတြ႐ႈပ္သြားရင္ ေဆာရီးပါ..ဒီနာမည္ေတြကဇာတ္ေၾကာင္းထဲက ကၽြန္မကိုေ၀ဖန္တဲ့စာသား
ေတြအတြက္ေနာက္ကလိုက္ေပးရတဲ့ဇာတ္ရံသက္
သက္ပါ..မွတ္စရာမလိုပါဘူး..
သူတို႔မပါပဲနဲ႔လည္းဒီေ၀ဖန္မႈေတြကထြက္မလာႏိုင္ဘူး
ေလ....

zephyr .. ေၿမစိုင္ေၿမခဲကိုဘာသာၿပန္တဲ့ မေနာ္ဟ
ရီကလည္းတစ္ေယာက္.. ပန္းေလွလမ္းခြဲကို ႐ူးေနေအာင္ေရးခဲ့တဲ့မေနာ္ဟရီကလည္းတစ္ေယာက္..
မာစတာကိုစကၠဴေပၚကဘြဲ႕လို႔ဘယ္လိုေၿပာေၿပာလူေပၚ
တည္တယ္ဆိုၿပီးမာနတခြဲသားန႔ဲတက္ခဲ့တဲ့ မေနာ္ဟရီ
ကလည္းတစ္ေယာက္...ခု..အႏုပညာကိုလူေတြဆီ
ရသေလာက္ ေကာ္မာ႐ွယ္ေတြၾကားကပစ္သြင္းေနတဲ့
သူကလည္းတစ္ေယာက္ပါ... ;)

MANORHARY said...

ဟုတ္ပါတယ္ အမေမၿငိမ္းေရ..တကယ့္ေခတ္ေနေလး
ဆီမွာေတာ့ မေနာ္ဟရီအစစ္က အၿမဲ႐ွိေနခ်င္သူပါ..

pandora said...

ဒီ၀တၳဳေလးကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္ မ, ေရ

စိတ္ေတြေခၚေဆာင္ရာ ဦးေဏွာက္ကခိုင္းေစရာ ႏွလံုးသားရဲ႕ညိဳ႕ငင္ရာ မေနာ္ဟရီေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနမွာေပါ့။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အားလံုးဟာ အတုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးဟာ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အစစ္ပဲ။