ကံဆိုးမ

Saturday, May 30, 2009

ပံုကို google ကယူပါတယ္
ကံဆိုးမ
ေနၿမင့္ရာအရပ္ကၾကည့္လိုက္ၿပန္ေတာ့
ရူးသြပ္မႈေတြက ရင့္ေရာ္ႏြမ္းေၿခာက္ေနခဲ့။

အထားအသိုမွားခဲ့ေသာ စိတ္ မ်ား
အနာအၾကားလြဲခဲ့ေသာ အနာဂါတ္ မ်ား
တံခါးခပ္ေစ့ေစ့ သ႑ာန္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္အဆန္းမ်ား
အာရံုဟာ တစ္လမ္းတည္းသြားခဲ့လို႔မရၿပန္ဘူး

ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ၏ မရဏက်မ္းဆိုလား
အား..ကနဲထပ်ံသြားတဲ့က်ီးကန္းၾကီးက
ခါးသက္ေသာအေငြ႕အသက္မ်ားနဲ႔
ခပ္အက္အက္ရယ္သြမ္းေသြးသြားေသး..

စိတ္တံခါးခ်ပ္ေတြကိုခပ္တင္းတင္းပိတ္ပစ္လိုက္တဲ့အခါ
ကမၻာဟာေမွာင္အတိက်…
ဒါဏ္ရာအနာတရေတြက ၿပာက်သြားခဲ့ၾကတယ္
တကယ္ဆို ထင္သေလာက္မလြယ္ခဲ့ၾကပါဘူး
သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္အၿမစ္တြယ္တာကအစ နာက်င္ခဲ့ၾကရတာပဲ
ခြဲခြာသြားၾကတဲ့အခါ..အရာရာဟာ ေက်ာက္ၿဖစ္သြားမယ့္သကၠရာဇ္ေတြမွာလို႔
ဘယ္သူက အာမခံထားခဲ့လို႔တုန္း။

တစ္လမ္းတည္းသြားႏွင့္ၾကပါ
တစ္ေနရာမွာေတာ့ဆံုေကာင္းရဲ႕
လူမွန္းမသိေတာ့တဲ့ကံၾကမၼာနဲ႔
ငါတုိ႔က ဘာကိုဆက္ေဆြးေႏြးလို႔ရမတဲ့လဲ

အဝါေတြနည္းနည္းေလွ်ာ့ပါ အၿဖဴေရာင္မ်ားမ်ားေပးပါ
ဒါဏ္ရာေတြက ပတ္ၾကားေတြအက္လို႔
(မာနဆိုတဲ့ဓါတ္ခ်ိဳ႕တဲ့လို႔ေလ..)
လိပ္စာမွားတံခါးေခါက္မိေနေသာ ကံတရားကလည္း
ငါ့ဆီၿပန္လွည့္မလာေတာ့…

ရစ္တာစေကးခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔
ႏွလံုးသားရပ္ဝန္းတစ္ခုလံုး ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခုန္
အေတာင္မစံုႏိုင္ေသးတဲ့ ၿမိဳ႕ရိုး
ႏွင္းစက္ေတြကေဝဝင္းဝိုးဝါးလို႔…။

ညိဳ႕တက္လာေသာမ်က္ရည္တိမ္ရိပ္မ်ား
ေလႏွင္ရာလြင့္ပါးသြားႏွင့္ၾကပါ
မုိးၾကီးရြာၿပီဆိုမွၿဖင့္ အဲဒီေနရာမွာ
ငါရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ။
မေနာ္ဟရီ


Another Virtual World

Wednesday, May 27, 2009

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေရဒီယိုေလာက ကလည္း ခု အြန္လိုင္းမိတ္ေဆြေတြလို virtual world တစ္ခုပါပဲ။ ၈၈ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ စလုပ္တာက စာေရးတယ္။က ဗ်ာေတြ၊ဝတၳဳတိုေတြ..။ေနာက္ အဖြားေဘးသြားၿပီး ေရဒီယိုနားေထာင္တယ္။ေမးပါမ်ား စကားရ တုိ႔ ေက်းတမာနဲ႔ေပဖူးလႊာတို႔..။ေနာက္ မာမီကက်ေတာ့ ဘာသာေရးနားေထာင္ တယ္။သူနားေထာင္တာက အေရွ႕ဖ်ားအသံ။FEBC(Far East Broadcasting Company).

လိုက္နားေထာင္ရင္း သီခ်င္းေတာင္းတဲ့က႑ေတြမွာ နာမည္တခ်ိဳ႕ကိုထပ္ခါတလဲလဲၾကား ရတဲ့အၿပင္ သူတို႔ခ်င္းခ်င္းလည္းသိပ္ရင္းႏွီးသလို သီခ်င္းေတြေတာင္းေပးေနတာကိုၾကားရ တယ္။ဒီလူေတြပဲ FEBC,RVA,AIR,ၿမန္မာ့အသံ(ၿမန္မာပိုင္း+အဂၤလိပ္ပိုင္း)၊ပါကစၥတန္အသံ ေနာက္..ေရဒီယိုပီကင္း..အစံုအစံုမွာ ၿပန္ၿပန္ၾကားေနရေတာ့ စိတ္ဝင္စားလာတယ္။

တစ္ေန႔က်ေတာ့့ FEBCက မမေနာ္ေဂမူး ကလာလည္ပါဆိုတာနဲ႔ မမေနာ္ေဂမူးဆီသြားရင္း သူရွင္းၿပမွပဲ ဒီလူေတြအခ်င္းခ်င္းဘယ္လိုသိတယ္ဆိုတာသိရေတာ့တယ္။အဲဒီထိ RVA ကို မသိေသးပါဘူး။မမေနာ္ေဂမူး ေက်းဇူးနဲ႔ နမၼတူက ေစာနန္းစံလြင္၊မ်ိဳးခိုင္စံလြင္ ဆိုတဲ့အၿမႊာ ညီအစ္မကိုစသိခဲ့တယ္။(လံုးဝမတူေသာအၿမြာပါ..တစ္ေယာက္ကၿဖဴ.တစ္ေယာက္ကညိဳ တဲ့အၿပင္ တစ္ေယာက္က ေခတ္ဆန္ဆန္ တစ္ေယာက္က ၿမန္မာအက်ီ ၤမခၽြတ္တမ္းဝတ္.နဲ႔ အဲလိုထူးၿခားေသာ အၿမြာ)

ေနာက္ ေစာနန္း ေက်းဇူးနဲ႔ အန္တီခက္ေဝလတ္၊မမခင္လင္းေအး၊မသင္းေဇယ်ာလင္း တို႔ပါ သိခဲ့ရတဲ့အၿပင္ RVA နဲ႔လည္းအဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။FEBC က ဧဝံဂလိလုပ္တဲ့အဖြဲ႕အ စည္းတစ္ခုပါ။Baptists ေတြပါ။RVA ကလည္းသူတို႔လုိပါပဲ။ဒါေပမယ့္သူတို႔က Roman Catholic ေတြပါ။ဒါေပမယ့္ ေသာတရွင္အမ်ားစုကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေတြမ်ားပါတယ္။ဝါဝါ အပါအဝင္.. ဂ်ဴတို႔ညီအစ္မေတြေရာေပါ့။(ဂ်ဴမ်ားဆို သူ႔ profile မွာၿဖည့္ပံုက Strong Buddhist တဲ့..  ..ဒါက စကားခ်ပ္)


ႏွစ္ေလးဆယ္သက္တမ္းရွိသြားၿပီၿဖစ္တဲ့ RVA
ေနာက္ပိုင္းမွာ RVA က မမမာလာ မမခင္ေမေထြး တို႔နဲ႔လည္းစာေတြအၿပန္အလွန္ေရးၿဖစ္ ၾကတယ္။သူတို႔ကို ကၽြန္မ ခ်ီးက်ဴးတာက တစ္ႏိုင္ငံလံုးက စာေတြကို လံုးဝအေၾကြးမထားပဲ ေသခ်ာစာၿပန္ေပးတာပါပဲ။သိပ္အ့ံၾသစရာေကာင္းတယ္။ဒီကလူေတြကလည္း သူတို႔ကိုခ်စ္ ၾကတယ္။သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ၿမန္မာငရုတ္သီးမႈန္႔ေတြ၊နႏြင္းမႈန္႔ေတြ၊မဆလာေတြကို ပလတ္စ တစ္အိတ္ထဲထည့္၊စာထူထူထဲထိုးထည့္လို႔ ပို႔ၾကတယ္။ဟိုကလည္း နည္းနည္းခ်င္းစီစုထား ၿပီးခ်က္စားတယ္။အဲလိုခ်စ္ခဲ့ၾကတာ(ေဒၚေမခ တို႔ေတာ့မပါပါဘူး။ေဒၚဂ်ဴပါတယ္။ဝါဝါပါလား မသိ..မပါေလာက္ဘူးထင္တာပဲ..)

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ RVAကဖြင့္ထားတဲ့ကေလာင္မိတ္ဆက္က႑မွာ ကိုယ့္ ကိုယ္ေရးရာဇ ဝင္ေလးေပးလိုက္ရင္ သူတို႔ကဖတ္ၿပ မိတ္ဆက္ေပးတယ္၊အမည္၊အသက္၊ဝါသနာ၊ေနရပ္ လိပ္စာေပါ့။ၿပီးရင္ ေမြးေန႔ေရာက္တိုင္းတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ေမြးေန႔ေတြမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ နဲ႔ႏႈတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။(ဒါကေတာ့ ဒီေန႔ထိပါပဲ။ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ဘာ ၁၄ ရက္မနက္တိုင္းနား ေထာင္မယ္ဆိုရင္ ၾကားႏိုင္ပါတယ္။)အဲဒီကေန တိုးပြားလာတဲ့မိတ္ေဆြေတြက အမ်ားၾကီး ပါ..ဂ်ဴတို႔ညီအစ္မလို တကယ့္ညီအစ္မ ရင္းခ်ာလိုခင္မင္ခဲ့တဲ့သူေတြလည္းအမ်ားၾကီးပါပဲ။ခု ဝါဝါနဲ႔ၿပန္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးသြားတယ္ဆိုတာကလည္း အဲဒီသံေယာဇဥ္ေတြပဲေပါ့။

ကၽြန္မ ဒီကိုထြက္မလာခင္တစ္လေလာက္ကပဲ မမမာလာရန္ကုန္ေရာက္လာလို႔ ေတြ႕ဆံုပြဲ တစ္ခုလုပ္ေတာ့ သြားၿဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ဒီေနာက္ပိုင္းလူေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ မသိေတာ့ ပါဘူး။(၁၉၉၃ ေလာက္တည္းက ေရဒီယိုဆိုတာ ဘာမွန္းသိပ္မသိေတာ့တာပါ။)..ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက ေရဒီယိုက အခ်စ္ဦးမို႔ အေရးအေၾကာင္းဆို မပစ္ပယ္ႏိုင္ပါဘူး။နာဂစ္တုန္း ကလည္းေရမီးမရွိတဲ့ကမၻာၾကီးထဲမွာ ဓါတ္ခဲေရဒီယိုေလးတစ္လံုးနဲ႔ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရတာေလ။ဒါ ကလည္းေမ့လို႔မရတဲ့ကိစၥတစ္ခုပါပဲ။

ကၽြန္မ အဲဒီေလာကကိုေနာက္ခံထားတဲ့ လံုးခ်င္းတစ္အုပ္ေရးၿဖစ္ပါတယ္။ ေသာၾကာၾကယ္ ကတဲ့ရထား .. တဲ့။အဲဒီထဲက အဓိက ဇာတ္ေကာင္ေတြကလြဲရင္ သူနာၿပဳဆရာမေလး ဂ်ာ မိုင္ ကအစ အားလံုးက ဒီေလာကထဲကတကယ့္သက္ရွိေတြပါ။အဲဒီစာအုပ္ကို ၿမန္မာက်ဴး ပစ္က သူငယ္ခ်င္းတင္မင္းထက္တို႔အုပ္စုက အီးဘြတ္လုပ္ထားတာမို႔ သူတို႔ဆီမွာ သြားၿပီး ေဒါင္းလို႔ရပါတယ္။



ဒီေလာကေလးက တကယ့္ကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရ ၿမွင့္တင္အားေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ကမၻာေလး တစ္ခုပါ။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ ကိုယ္တစ္ပိုင္းေသေနတဲ့ မ်က္စိမၿမင္တဲ့ မမ Olive နဲ႔လည္းသိခဲ့ ရတယ္။မမOlive ဟာ မ်က္စိသာမၿမင္တာ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရမို႔ သူကစာေတြကိုစမ္းၿပီးကိုယ္ တိုင္ေရးပါတယ္။လိုင္းညီေအာင္ စာရြက္ကိုေခါက္ၿပီးအရာေလးေတြကိုစမ္းေရးတာပါ။

အမွန္က..မမOlive..ကို..ကၽြန္မငယ္ငယ္တည္းကသိပါတယ္။ကၽြန္မအေဖပုသိမ္ေကာလိပ္မွာတာဝန္က်တုန္းက..သူ႔အစ္မက..အေဖ့တပည့္တစ္ေယာက္မို႔သူတို႔အိမ္လည္းဝင္ထြက္ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ေနာက္မွသူမ်က္စိကြယ္သြားတယ္၊ကိုယ္တစ္ၿခမ္းေသသြားတယ္၊အဲဒီ၁၉၉၅တစ္ ဝိုက္မွာသူဆံုးသြားပါတယ္(အတိအက်ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး)

သူ႔လိုပဲ ေနာက္ထပ္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ပိုင္းေသေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လည္းသိခဲ့ဖူးတယ္။ကို ေဇယ်ာမင္း တဲ့။သူကေတာ့ စာကိုေမွာက္ရက္ကိုယ္တိုင္ေရးပါတယ္တဲ့။ဒီေလာက္ၾကားထဲ ကပဲသူ႔အိမ္ ၾကည့္ၿမင္တိုင္မီးထဲပါသြားေသးတယ္။ ကၽြန္မလူကိုယ္တိုင္ေတာ့ သူ႔ကိုမေတြ႕ ဖူးလိုက္ပါဘူး။သူ႔လက္ေရးေလးေတြက ညီၿပီးသပ္သပ္ရပ္ရ့ပ္ရွိလွတာေတာ့မွတ္မိေနတယ္

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအာက္ပိုင္းေသေနေပမယ့္ ဒိေန႔ထိ တက္ၾကြလန္းဆန္းေန ဆဲလူတစ္ေယာက္ပါ။က်ဳတ္က်ဳတ္ၾကည္ၿမင့္ လို႔ေခၚပါတယ္။ကၽြန္မ မမမာလာနဲ႔သြားေတြ႕ တုန္းကေတာင္သူနဲ႔ေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္။ Wheel Chair တစ္ခုနဲ႔ သူ႔အိမ္ကလည္းသူ႔ကိုပံ့ပုိး ေပးႏိုင္တာကိုး။သူ႔ကို ပထမဆံုးဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပးခဲ့တာက RVA ပါ။၁၉၉၃ဝန္းက်င္ က ေတြ႕ဆံုပြဲတစ္ခုမွာေပးခဲ့တာကိုမွတ္မိေနတယ္။

အဓိက က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေဝးကြာေနေပမယ့္ စာလံုးေလးေတြကေန ရေနတဲ့ ခင္မင္မႈေတြသံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ အားငယ္အထီးက်န္ေနတဲ့သူေတြၿပန္လည္ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားလာၾကတယ္။ေရဒီယိုကေနတဆင့္ စဥ္ဆက္မၿပတ္ၾကားေနရတဲ့ ကိုယ့္ကိုေစတဲ့ ေတးေတြေၾကာင့္ သူတုိ႔ဘဝေတြေႏြးေထြးလာတယ္။သံေယာဇဥ္ဆိုတာက အေနနီးမွၿဖစ္ ေစႏိုင္တာမ်ိဳးခ်ည္းပဲမွမဟုတ္တာ။တကယ္တမ္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္ ေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ ဒီက ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ တကယ္ရရွိလိုက္တဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မဒီေန႔ထိတန္ဖိုး ထားပါတယ္။ရာေထာင္ခ်ီတဲ့ pen pals ေတြထဲမွာ ကၽြန္မေတြ႕ဆံုဖူးခဲ့တဲ့သူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။Julian July Moe တို႔ညီအစ္မလို၊ဝတ္ရည္နဲ႔မသင္းေဇယ်ာလင္းတို႔ လိုလူေတြပါ။ေနာက္ မေတာ္လိုက္ရေသာေယာင္းမ(ကၽြန္မ ကေမာင္ေပးရမွာပါ..)သဇင္..
(အေမက သူ႔ကိုသိပ္ခ်စ္တာပါ..:P )..နန္းေလာင္လိႈင္း..ငယ္ငယ္ စသၿဖင့္..ကၽြန္မ ဒီေန႔ထိ အဆက္အသြယ္ရွိေနဆဲလူေတြလည္းရွိပါတယ္။

အမွန္က ကၽြန္မက ေသာၾကာၾကယ္ကတဲ့ရထား ကိုေရးၿပီးကတည္းက တာဝန္ေက်ၿပီ ထပ္ မေရးေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားထားတာပါ။မေန႔ကေတာ့ဝါဝါ့ပို႔စ္ကိုဖတ္ ၿပီး ေရးခ်င္သြားတာနဲ႔ ဒါေလးကိုထပ္ေရးၿဖစ္လိုက္ပါတယ္။

စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတဲ့ ေမာင္ဖိုးစိန္နဲ႔တကြ (မႏၱလာေဇာ္ဇြီဇြမ္းလည္း စိတ္ဝင္စားပံုရတယ္) စိတ္ဝင္စားသူမ်ားေက်နပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ခ်စ္ခင္စြာ
မေနာ္ဟရီ



Idea Magazine June Issue

Monday, May 25, 2009

Idea Magazine June Issue
သုခမိန္လိႈင္၊မင္းခိုက္စိုးစန္၊ၿငိဏ္းေဝ၊ေနဆူးသစ္၊တည္ရ၊စိုးေနာင္(မံုရြာ)၊ပိုင္သစ္ႏြယ္၊ဇာဏီေဇာ္
(အိမ္မဲ)ေကသီဟ၊ညီမင္းညိဳ တို႔၏ကဗ်ာမ်ား...ပိုင္ ၏ကဗ်ာရွည္(your idea)..ဖုိးဏီရဲ႕အက္ေဆး၊
လကၤာရည္ေက်ာ္၊မင္းခိုက္စိုးစန္ နီကိုရဲတို႔၏ ဝတၳဳမ်ား...
ဒီတစ္လေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြတင္သင့္မတင္သင့္စဥ္းစားေနပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔အ
ကုန္ကူးယူသြားၿပီး ေခါင္းစဥ္ေၿပာင္းလို႔
ကိုယ္ပိုင္လုပ္ပစ္လိုက္တဲ့
ဒီေနရာ ေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္မတို႔အားထုတ္မႈနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕
ကူးယူမႈ က တန္တယ္ထင္ရင္ေတာင္ နည္းနည္းေတာ့ ဘယ္ကယူေၾကာင္း
အသိေပးသင့္သ
လို magazine ကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားသင့္တယ္ နာမည္ေလးေဖာ္ၿပေပးသင့္တယ္ထင္တာပဲ ...။ဒါကလည္း ကၽြန္မရဲ႕အေတြးပါ။


ႏိုင္ငံၿခားၿပန္..ဆိုလား....

Sunday, May 24, 2009

ႏိုင္ငံၿခားၿပန္ … တဲ့။ ဝါဝါေၿပာသလိုပါပဲ။ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတဲ့သူေတြကို နတ္ၿပည္ေရာက္ ေနတဲ့သူေတြသဖြယ္ ထင္မွတ္ၾကတာ ၿမန္မာေတြရဲ႕ မ်က္ကန္းအထင္ၾကီးမႈပါပဲ။သူတို႔ကို ဘယ္လိုရွင္းရွင္း အဆင္မေၿပပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မရွင္းပဲနဲ႔ အထင္ၾကီးခံရနည္းလား ဆိုတဲ့သူေတြ မ်ားေနလို႔ပါပဲ။
အဲလိုေၿပာလို႔ ကၽြန္မကို သေဘာမတူညီႏိုင္တာေတြရွိသလို မုန္းခ်င္သူေတြလည္းရွိႏိုင္ပါ တယ္။ တကယ့္တကယ္က် အဲဒါအမွန္ပါပဲ။ႏိုင္ငံၿခားကၿပန္လာတယ္ဆိုရင္ကို လူေတြက အထင္ၾကီးေနၿပီ။သူတို႔ ဟိုမွာဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ခဲ့ၾကရတယ္ ပင္ပမ္းခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာကို ၿပန္မေၿပာၾကပါဘူး။ကၽြန္မအထင္ကေတာ့ ဖုိးစိန္လုိ ရိုးသားၿပီးအကုန္ၿပန္ေၿပာတဲ့ သူေတြရွားပါလိမ့္မယ္။ခု ဝါဝါ့လုိေရာေပါ့..။အမွန္က သူတို႔ပို႔စ္ေတြဖတ္ၿပီး ကၽြန္မက မေရး ခ်င္ပါဘူး။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မေရးလိုက္ရင္ ရွက္စရာေတြၿဖစ္ကုန္မွာစိုးလို႔ပါ.. း).ကၽြန္ မမွာက သူတို႔လုိ ဘာမွမခက္ခဲခဲ့ဘူးကိုး။
ခက္ခဲခဲ့တာဆိုလို႔ မလာခ်င္လို႔ပိန္လိမ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးပဲရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းတစ္ မိသားစုလံုး ႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနတာ ႏွစ္မ်ားစြာၾကာတာေတာင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာပါ။ေနာက္ဆံုးထြက္သြားတဲ့ အေမနဲ႔ညီမေတာင္ ေရာက္ေနတာ ၁၁ႏွစ္ေက်ာ္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ေမာင္ေလးက ၁၄ႏွစ္ထဲမွာ။အေဖဆို ေရာက္ေနတာ ႏွစ္ ၂၀ေလာက္ေတာင္ ရွိ ေတာ့မယ္ထင္တယ္။
ဒီကာလေတြကို သူတို႔ဘယ္လုိၿဖတ္သန္းခဲ့လဲ။ကၽြန္မေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေသခ်ာတာက ေတာ့သက္ေသာင့္သက္သာရွိလိမ့္မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူစိမ္းေတြေၿမမွာေလ။အေဖက ဒီက ဘြဲ႕ကိုရထားတယ္ဆိုေပမယ့္ သူပထမတစ္ေခါက္လာတုန္းက ေက်ာင္းသား။ေနာက္တစ္ ေခါက္လာေတာ့ ဘဝတစ္ခု တည္ေထာင္ဖုိ႔လာတာ။မတူေတာ့ဘူး။သူတို႔ေတြ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ခက္ခဲေက်ာ္လႊားခဲ့ရမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္း ရန္ကုန္မွာတစ္ေယာက္ တည္းက်ိဳးစားေနခဲ့ရတာပဲေလ။
ဘဝဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္အေလးခ်ိန္တိုးဖို႔ က်ဖို႔ေတာင္ တစ္ခုခုမရင္းႏွီးပဲမရႏိုင္တာ ေသခ်ာလြန္းတဲ့ေနရာပါ။သူတို႔ဒီမွာ မိသားစု ဘဝတစ္ခုၿပန္လည္တည္ေဆာက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလည္းတစ္ေယာက္တည္း ကိုယ့္မိသားစုေလးတြက္ကိုယ္ ပင္ပင္ပမ္းပမ္းတာဝန္ယူခဲ့ ရ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ဘဝကို တည္ေထာင္ခဲ့ရတာပဲ။ ဒါက ဘယ္သူေပးထားတဲ့တာဝန္လဲ…။ ဘယ္သူမွမေပးပါဘူး။ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္သိတဲ့သူေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြပါ။တာဝန္မသိ သူမယူခ်င္သူေတြအတြက္ကေတာ့ အဆင္ေၿပပါတယ္။ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ေၿပာခ်င္ရာေၿပာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတဲ့သူေတြအမ်ားၾကီးေတြ႕ဖူးသလို ၾကံဳလည္းၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ဒါေတြကို ေတာ့မဆိုင္တာမို႔ဆက္မေၿပာေတာ့ပါဘူး။
တစ္ခုပါပဲ။တၿခားႏိုင္ငံမွာက လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္အက်ိဳးထူးၿပိးလူတန္းေစ့ေနႏိုင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာက်ေတာ့ မတိုးတက္ေသးတဲ့ေနရာတစ္ခုၿဖစ္တဲ့အၿပင္ အေၿခအေနအရပ္ရပ္ ကလည္း ကၽြန္မတို႔ကိုခက္ခဲပင္ပမ္းေစပါတယ္။(ဒီေနရာမွာ ၾကိဳေၿပာရရင္ ကၽြန္မ ႏိုင္ငံေရး အေၿခအေနကိုသံုးသပ္တင္ၿပေနတာမဟုတ္ပါဘူး ကိုယ့္အေၿခအေနနဲ႔ထင္ဟပ္တဲ့ အေၿခ အေနတစ္ခုကိုသာတင္ၿပတာပါ က်န္တာကၽြန္မစိတ္မဝင္စားသလို လိုသလို ဆြဲေတြး ေကာက္ခ်က္ခ်ေပးဖုိ႔လည္းမလုိအပ္ပါဘူး။) သြားေနတဲ့လမ္းခ်င္းတူရင္ေတာင္ ကၽြန္မတို႔ ဆီကလမ္းေတြက ၾကမ္းေနေသးတယ္။ေရာက္မွာခ်င္းတူရင္ေတာင္ ကၽြန္မတုိ႔က ပိုအား စိုက္ေနၾကရေသးတယ္။ ရလာဒ္က်ေတာ့ေရာ ………ကၽြန္မမွာ ဒီမိဘေမာင္ႏွမေတြသာမရွိ ရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ ေရာက္ဖူးစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ေၿပာေတာ့ best seller တဲ့။ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ အၾကည္ေတာ္ လည္းမဟုတ္ေလေတာ့ အမ်ားၾကီး ပိုပင္ပမ္းပါတယ္။ဒါက ကိုကိုၾကီး(အၾကည္ေတာ္)ကိုသက္သာတယ္လို႔ ကၽြန္မ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ေၿပာခ်င္တာက သူတစ္အုပ္စာရတဲ့ပမာဏက ကၽြန္မထက္အမ်ား ၾကိးမ်ားလို႔ပါ။(အၿမတ္ခြန္ကလိုက္လာရင္ေတာ့ နင့္ထိုက္နဲ႔နင့္ကံေပါ့ ကိုကိုၾကီးရယ္..:P ) အႏုပညာမွာကလည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာခ်ည္းလုပ္လုိ႔သာ ထမင္းစားရစတမ္းဆုိရင္..ဘာ ေၿပာေကာင္းမလဲ။ း) သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ။
အဲဒီတြက္ ကိုယ့္ဘာသာကို လုပ္ခ်င္တာေလးေတြေလွ်ာ့ႏိုင္သေလာက္ေလွ်ာ့( ဒိထက္ ပိုမ ေလွ်ာ့ႏိုင္ေတာ့တာက အႏုပညာမာနဆိုတာထက္ ေရးလို႔တတ္ကိုမတတ္ေတာ့တာၿဖစ္ေၾကာင္းဝန္ခံပါခ်င္ ပါတယ္.. ဒိထက္ေတာ့ ပိုေလွ်ာ့မေရးတတ္ေတာ့ပါဘူး။လူလည္းေအာက္ဆံုးေတာင္....ေရာက္ေနသလိုခံစားရတယ္။ မလုပ္ခ်င္တာေလးေတြကိုလည္း လူမသိေအာင္ အႏုပညာေတြ ခိုးခိုးထည့္ၿပီးလုပ္..နဲ႔ ဘဝရပ္တည္မႈဆိုတာၾကိးကိုလုပ္ခဲ့ရတာပါ။
ပထမဆံုးႏိုင္ငံၿခားစထြက္ၿဖစ္ေတာ့ မေလးနဲ႔စင္ကာပူ ႏွစ္ႏိုင္ငံပါ။ ကၽြန္မအေဖ ပို႔တာၿဖစ္ပါ တယ္။သူကိုယ္တိုင္ ၿမန္မာၿပည္ထိလာေခၚတာပါ။ five stars hotels ၾကီးေတြေပၚကေန မဆင္းတမ္း taxi ေပၚက မဆင္းတမ္း သြားခဲ့ရတဲ့ ပထမဆံုးခရီးပါပဲ။အေဖ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ သူမ်ားတိုင္းၿပည္ေတြသိပ္တိုးတက္တာ ၿမင္ရင္ ကၽြန္မ ၿမန္ၿမန္ထြက္လာခ်င္မလား ရယ္ေပါ့..။ခက္တာက မေလးေလဆိပ္ကအထြက္ KL အဝင္မွာတင္ ကၽြန္မကို ေမးမိတဲ့ေမး ခြန္းတစ္ခုနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္မွားသြားေၾကာင္း ရိပ္စားမိသြားေလာက္ပါတယ္။ေမးလိုက္တာ က..ကဲ နင့္တိုင္းၿပည္နဲ႔ဘာကြာလဲ တဲ့။ေၿဖလိုက္တာက ဟင့္အင္း ဘာမွမကြာပါဘူး ဒီမွာ လည္းလူေတြလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾကတယ္ ဟိုမွာလည္းလူေတြလႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနၾက တယ္ တူတူပါပဲ..တဲ့ ။ကဲ ဘယ္ေလာက္သတ္ခ်င္စရာေကာင္းလဲ။ကၽြန္မက အဲလို သူတို႔ အ ဆိုအရ ဘယ္ထဲမွာေပ်ာ္တဲ့ေလာက္ ဆုိလား ..အဟား..(ၿဖစ္ေသးပါဘူး ရယ္နည္းကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တစ္ခုရွာဦးမွပါ..)..
အဲဒီမွာ စေတြ႕တာက ႏိုင္ငံၿခားၿပန္ဘဝ အစစ္ပါ။ လူကႏိုင္ငံၿခားသြားတယ္ဆိုေတာ့ၿပန္လာ ရင္လက္ေဆာင္ဝယ္ခဲ့ ဆိုတဲ့သူက ၉၉%..။သြားမွာက J.K Rolling မဟုတ္ဘူး။မေနာ္ဟရီ ဆိုတာ သူတို႔ေမ့သြားပံုရတယ္။လက္ေဆာင္တဲ့…..။ကုိယ့္ပိုက္ဆံတစ္ၿပားမွမပါတဲ့ခရီး သံုး ဖုိ႔ပိုက္ဆံေတာင္ အိမ္ကထုတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ေမာင္ေတြညီမေတြအစ္မေတြက..။ဒါ ေတာင္မွ လက္ေဆာင္လည္းဆိုေရာ ၿမန္မာၿပည္က Best Seller ေၿမြကိုက္ေတာ့တာပဲ။ ၿမန္မာေငြ နဲ႔ ေဒၚလာနဲ႔လဲရမယ့္ကိစၥေလ။အမ်ိဳးေတြကတင္ နည္းနည္းေနာေနာလား။ ရံုးမွာ ကလည္း အနည္းဆံုး ဆယ္ေယာက္၊ဆရာသမားနဲ႔သူ႔မိသားစု၊သူငယ္ခ်င္းအနီးကပ္ေပါင္း တာေတြကတင္ လက္ႏွစ္ဖက္စာနီးပါး။ဘုရားဘုရား…။တစ္ေယာက္ကိုငါးက်ပ္တန္ပစၥည္း တစ္ခုဝယ္သြားရင္ေတာင္မွ အဲဒီလူအုပ္နဲ႔ဆို အနည္းဆံုးအေယာက္သံုးဆယ္အထက္မွာ။ လူလည္းတြက္ရခ်က္ရ ရွာရေဖြရနဲ႔ေခါင္းကိုက္သြားပါတယ္။သူမ်ားေတြက ႏိုင္ငံၿခားသြားရ တယ္ဆိုတာက ပိုက္ဆံသြားရွာတာ ။မေနာ္ဟရီက်ေတာ့ ပိုက္ဆံသြားသံုးတာ။ခရီးစားရိတ္ မပါပဲ အိတ္ထဲကစိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔တင္ ႏွစ္လေလာက္ ေခၽြေခၽြတာတာသံုးရတဲ့ဘဝေတြ ေရာက္ကုန္တယ္။
ေနာက္ အေခါက္ေတြက်ေတာ့ ခရီးသြားေတာ့မယ္ဆိုကတည္းက ပိုက္ဆံၾကိဳစုရေတာ့တာ ပဲ။လက္ေဆာင္ဝယ္ဖို႔ေလ..။
ခုတစ္ေခါက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အေၿခအေနဆိုးပါတယ္။
သိတဲ့အတိုင္း သားေက်ာင္းစားရိတ္နဲ႔ စားတဲ့စားရိတ္နဲ႔ သြားလာစားရိတ္ကတင္ ရန္ကုန္မွာ ေတာ္ေတာ္ စားရိတ္ၾကီးပါတယ္။ကားဆီက တစ္လက္ုိ ဂါလံေၿခာက္ဆယ္ရတယ္။တစ္ဂါလံ ကို ၂၅၀၀..ဆိုေတာ့ဆီတစ္ခါထုတ္ရင္ မ်က္ရည္ေတာင္က်ခ်င္ပါတယ္။သံုးရက္တစ္ခါ တစ္ ေသာင္းခြဲ ထြက္ေနတာကိုး။တစ္လကို ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာတြက္သာၾကည့္ၾကပါေတာ့။ လူစားရတဲ့စားရိတ္က မစားပဲလွည့္ၿပန္လာလို႔ရတယ္။ကေလးေက်ာင္းသြားဖုိ႔က ကားဆီမ ရွိပဲသြားလို႔မရဘူး။အေၾကာင္းမူကား ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာဖက္ကို ေက်ာင္းကားမဝင္လို႔ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္မထင္ရင္ ဘတ္စကားေပၚလည္းေကာက္တက္သြားတာပဲ။ဆိုက္ကား လည္းစီးတာပဲ။အငွားဆိုလည္းအိုေကလို႔..။သားေတာ္ေမာင္က် မၿဖစ္ဘူးေလ။ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳပို႔မေနႏိုင္တာနဲ႔တင္ စိတ္ခ်ရတဲ့ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ မိတ္နဲ႔လႊတ္ထားရတာကိုး။
ဒီေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး ပိုက္ဆံကိုမ်ားမ်ာစားစားစုမိမွာတဲ့လဲ။ဒီတစ္ခါက်မွပဲ မလာမၿဖစ္ဆို ေတာ့ကာ ဘယ္သူကမွလည္းေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးက အစထုတ္မေပးဘူး။သနားစရာ…။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးရယ္ ေထြလီကာလီေတြရယ္နဲ႔ (ရိုက္စစ္တာမဟုတ္လို႔ အတိုခ်ံဳးေၿပာ ၿပလိုက္တဲ့ ေထြလီကာလီကိုလိုသလိုသာေတြးၾကပါ..)လူလည္းေတာ္ေတာ္ထိသြားတယ္။ဒီ ၾကားထဲ သြားေတာ့မွာမို႔ ရစရာရွိတဲ့စာမူခေလးလိုခ်င္ပါတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားတာလည္း ထြက္သာလာေရာ တစ္ဝက္ၿပည့္ေအာင္မရခဲ့ရွာဘူး။
ဒီေတာ့ သိပ္လြမ္းတာပဲ ဘယ္ေတာ့ၿပန္လာမွာလဲ ဆိုတဲ့ ၿမန္မာၿပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို မလာႏိုင္ေသးဘူး။ေလာေလာဆယ္ တစ္ၿပားမွမကုန္တဲ့အရပ္မွာေနလိုက္ဦးမယ္။မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ၿပန္သြားတာနဲ႔ သားေက်ာင္းစားရိတ္က အရင္လာမွာ။ကုန္ထားတဲ့ေလယာဥ္လက္ မွတ္ဖိုးက သားရန္ကုန္မွာတစ္ႏွစ္စာေက်ာင္းတက္လုိ႔ရတယ္ေလ။ဒီေတာ့ ဒိက သူတုိ႔သိပ္ ေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းမွာ ပိုက္ဆံကုန္သက္သာေအာင္ေနလုိက္ဦးေပါ့..။စားတာ ေသာက္တာနဲ႔ အၿမင္မေတာ္လို႔ ဝယ္ဆင္ရတဲ့အဝတ္အစားဖိနပ္ေတြကအစလည္း ကိုယ္ ကုန္တာမွမဟုတ္တာ။ဒီေရာက္ကတည္းက ကုန္တာဆိုလို႔ သားေက်ာင္းက တစ္ပတ္တစ္ ခါေလာက္ ဘာမွန္းမသိေတာင္းေနတဲ့အရာေတြရယ္၊မုန္႔ဘုိးရယ္ laptop တစ္လံုးဝယ္တာ ရယ္ ထံုးစံအတိုင္းလူၾကံဳရွိလို႔ လက္ေဆာင္ဝယ္ပို႔ေပးရတာရယ္ ကလြဲရင္ ဘာမွကိုမကုန္ ေသးပါဘူး။မကုန္လို႔လည္း အထင္မၾကီးပါနဲ႔။ ဝင္ေငြကလည္းနည္းသြားပါတယ္။ၿဖစ္ပံုက စားစရာကရွိေနေတာ့ ဒီေရာက္တည္းကလံုးခ်င္းေရးေနတာ ခုထိ တစ္အုပ္ၿပီးဖို႔သံုးေၾကာင္း လိုကေန မတက္ပါဘူး။..း) ဒီလကုန္ေတာ့ အၿပီးသပ္မွာပါ။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အၿပိး ထြက္သြားတယ္လို႔ သတင္းေတြေရး ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့သူေတြ သိပ္အေပ်ာ္လြန္သြားမွာစိုးလို႔ပါ အဲလိုလည္း စိတ္ကေလးက ပုပ္ေသးတယ္..း)
ဝါဝါေရးခိုင္းတာနဲ႔ကေတာ့ ထပ္တူမက်ေလာက္ဘူး။ေသခ်ာတာကေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ကို ၿပန္ခ်င္တာအရမ္းပါပဲ။ၿပန္သြားတာနဲ႔ ေန႔ေရာညေရာ အလုပ္ေတြပင္ပမ္းေတာ့မယ္ ဆိုတာ လည္းသိပါရရဲ႕။မေရးခ်င္တဲ့လံုးခ်င္းေတြကို ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာကိုယ့္ကိုယ္ကို အက်ဥ္း ခ်ၿပီးၿပန္ေရးရေတာ့မယ္ဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕။အင္တာနက္ ၂၄နာရီရတဲ့ေနရာမွာ ကမၻာအႏွ႔ံ ကသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘေလာခ့္ကာေတြနဲ႔ စီဘံုးထဲပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေတြ႕ၾကေၿပာၾကႏႈတ္ဆက္ေနရ တဲ့ဘဝေလးကိုဆံုးရႈံးသြားမယ္ဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕..။ရွိစုမဲ့စုဝင္ေငြေလးနဲ႔ ၿပည္ေတာ္ၿပန္ လက္ေဆာင္ေတြဝယ္သြားရမယ္ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။Best seller ဆိုတာ အခ်ိန္အခါနဲ႔ ရာသီနဲ႔ဖူးပြင့္တတ္တဲ့ ပန္းမွန္းလည္းသိပါရဲ႕ နဲ႔ ၿပန္ခ်င္ေနတာကေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတတ္ ႏိုင္ပါဘူး။ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ေနရာေလးမွာကၽြန္မကိုထမင္းေကၽြးထားခဲ့တဲ့ေက်းဇူးရွင္ပရိသတ္ေတြရွိေန
ေသးတယ္။သူတို႔ဆီကၽြန္မၿပန္ရဦးမယ္။တာဝန္ဆိုတာသိတတ္တဲ့သူအတြက္ပဲေလ
.
ေသခ်ာတာကေတာ့..ၿပန္သြားလည္း..ဘာၿပန္ညာၿပန္ဆိုၿပီး..ကေလာင္နာမည္မေၿပာင္းဘူးလို႔ ကတိအတိအက်ေပး ႏိုင္တာပါပဲ..း) း) း)
ဝါဝါ ေက်နပ္ႏိုင္ပါေစ။
ခ်စ္ခင္စြာ
မေနာ္ဟရီ

ၤေအာက္ေၿခမွတ္စု..
Best Seller လို႔လူေတြအလြယ္တကူေခၚသလိုေရးလိုက္ေပမယ့္ တကယ္အမွန္က Best-selling author ပါ။
ေတာ္ၾကာအမွားလာၿပင္ေပးေနမွာစိုးလို႔ပါ။

အစကေတာ့မတက္ဂ္ေတာ့ဘူးလားလို႔။ခုေတာ့ စိတ္ကမရဘူး..း)
ကဲ..လာေလ့..
၁။ခုတေလာ စာမေရးပဲလြမ္းေနတဲ့ ေက (K)
၂။ရန္ကုန္ၿပန္ထားတာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ မခင္ဦးေမ
၃။ၿပန္လာၿပီးကတည္း စာမေရးပဲပ်င္းေနတဲ့ လင္း
၄။မၾကာခင္က အိမ္ၿပန္ထားတဲ့ ေမ


ထို႔ေၾကာင့္ မေနာ္ဟရီ ဟုေခၚသည္။

Saturday, May 23, 2009

မေန႔က ဖိုးစိန္က စီေဘာက္စထဲကေနလာေမးတယ္။ မၾကီးေနေကာင္းလားတဲ့ ။ေကာင္း ပါတယ္..သက္သာပါတယ္ေပါ့..ေနာက္..အလုပ္သိပ္မ်ားေနမယ္ထင္လို႔တဲ့ မဟုတ္ရင္ tag ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ လူၾကီးပီပီလူလည္က်ၿပီး အေၾကာင္းအရာကေမးလိုက္ေသးတယ္။ အ ေၾကာင္းအရာသိမွ အင္း အားပါတယ္ေရးပါ့မယ္ေပါ့..။ အဲဒီမတိုင္ခင္တည္းက ဝါဝါက ထူး ထူးဆန္းဆန္း စီေဘာက္စထဲကေန သူပို႔စ္အသစ္တင္မယ္ဆိုတာလာေၾကညာထားတာ..။ တစ္သက္လံုးဒီလိုပဲတင္ေနက်ကို ခုက်ကာမွ မၾကာခင္တင္မယ္ေတြဘာေတြလာလုပ္တယ္ ဆိုကတည္းက နည္းနည္းရိပ္မိဖို႔ေကာင္းတာကို နည္းနည္းေလးမွမရိပ္မိပဲ ဖုိးစိန္နဲ႔အတူ ေစာင့္ေတာင္ေစာင့္လိုက္ေသးတယ္။ တင္ၿပီးလို႔ သြားဖတ္ေတာ့မွ လားလား ..ေတာ္ေတာ္ ကိုဆိုးတာပဲ..ႏိုင္ဂံဂ်ားၿပန္ တဲ့..အေတာင္သာေပါက္ၿပီးပ်ံလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ..ဆက္ဖတ္ ၾကည့္ေတာ့လည္း အသံုးစားရိတ္ေတြ စုေငြေဆာင္းေငြေတြနဲ႔ ဘုရားသခင္ေရာ ၿမတ္စြာဘု ရားေရာ စံုစံုလင္လင္ေလးေတာင္ တ လိုက္မိပါေသးတယ္။အဲေလာက္ခက္ခဲမွေတာ့အခ်ိန္ ယူေရးရမွာမို႔ ေနာက္မွပဲေရးေတာ့မယ္လို႔ ေၿပာရင္းဖိုးစိန္ကို အရင္ tag တာမို႔အရင္ေရး ေပးလုိက္ပါတယ္။
ဘာလို႔ မေနာ္ဟရီ လို႔ေခၚတာလဲ တဲ့။
ဒါကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးမ်ားစြာမွာလည္း ေမးတဲ့သူေတြက ဘယ္သူမွမေမးရေသးသလိုထပ္ ခါတလဲလဲ ေမးခဲ့တာမို႔ ကိုယ္ကလည္းခပ္တည္တည္နဲ႔ ထပ္ခါတလဲလဲ ေၿဖေပးခဲ့ရဖူးပါ တယ္။ခုလည္းထပ္ေၿဖလိုက္ပါဦးမယ္။
မေနာ္ဟရီ ဆိုတဲ့ကေလာင္နာမည္ေလးကို ရတာ ကၽြန္မ ပထမႏွစ္ကပါ။ပထမပိုင္း စာေတြ ေရးေနစဥ္မွာေတာ့့ ကေလာင္နာမည္က ဇေဝဇဝါေပါ့..။ေရးပဲေရးတာ ဘာကေလာင္နဲ႔မွန္း လည္းမသိဘူး။ပို႔ဖို႔လည္းစိတ္မကူးခဲ့ဘူး။စာသင္ေကာင္းတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွင္းလင္း ခ်က္ကေန ဒီနာမည္ေလးကိုရခဲ့ပါတယ္။
ပထမႏွစ္မွာ ကၽြန္မတို႔ကို ၿမန္မာစာသင္တာက ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္ၿမင့္ (လို႔ထင္ပါတယ္။ ဦးေအာင္ေက်ာ္မင္းလည္းၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ သိပ္မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး အသက္ကရလာၿပီကိုး.. :P )ပါ။ သူၿမန္မာစာသင္ပံုကို ကၽြန္မက သေဘာက်ပါတယ္။ကဗ်ာေတြကို တစ္ပုဒ္ခ်င္းေသ ခ်ာရွင္းတယ္။စကားေၿပေတြ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေရးခဲ့ ..တစ္ပတ္အခ်ိန္ ေပးတယ္..သူ႔ဆီစာအုပ္တင္ေပါ့။(ေက်ာင္းေတြပိတ္လုိက္ၿပီးၿပန္ဖြင့္ေတာ့တၿခားဆရာမတစ္ ေယာက္နဲ႔သင္ရတဲ့ခါ ဆရာမက မွတ္စုေပးၿပိးက်က္ခိုင္းတာမ်ိဳးၿဖစ္သြားပါတယ္။ကၽြန္မက သေဘာမက်ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သေဘာက်ၾကပါတယ္။ဒါက စကားခ်ပ္ ပါ..)
အဲဒီမွာ စာအုပ္ေတြၿပန္ေပးတဲ့အခါ သူက တစ္ေယာက္ခ်င္းနာမည္ေခၚ..လူကိုေသခ်ာေတြ႕ မွစာအုပ္ၿပန္ေပးပါတယ္။ေနာက္ဆံုး စားပြဲေပၚမွာ တစ္အုပ္တည္း က်န္ခဲ့တာ ကၽြန္မစာအုပ္ ပါ။စိတ္ထဲကေတာ့ တထိတ္ထိတ္ေပါ့..။ဘာမ်ားၿဖစ္သလဲေပါ့..။ေနာက္ေတာ့မွ သူက အဲဒီ စာအုပ္ကိုကိုင္ၿပီး သူမ်ားေတြကိုစာအုပ္ေခၚေပးသလို ခံုနံပါတ္မေခၚပဲ ..
“ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူ႔စာအုပ္လည္းမသိဘူး ေရးထားတာကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါ တယ္ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက သူေရးတာမၿဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ..သိပ္ေကာင္းေနေတာ့ တစ္စံု တစ္ေယာက္ေရးေပးတာပဲၿဖစ္ရမယ္..”…တဲ့။
ဒီေလာက္စိတ္ဆတ္တဲ့သူ ေဒါသက ဘယ္ေနေတာ့မလဲ။ထိုင္ရာက ဆတ္ကနဲထပစ္လိုက္ တယ္။ဒီေတာ့မွ ဆရာလည္း မင္းစာအုပ္လားဆိုၿပီး အမ္းတမ္းတမ္းၿဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္တုိသြားတာ ဆရာမို႔ဘာမွၿပန္မေၿပာတာကိုလည္းသိသြားပံုပဲ။ ခ်က္ခ်င္းၿပန္ေၿပာပါရွာ ပါတယ္။
“ တကယ္ မင္းေရးတာဆိုရင္ေတာ့ ဂုဏ္ယူပါတယ္..”..တဲ့။ေနာက္ အထဲမွာကၽြန္မထည့္ ေရးထားတဲ့ “ ေပေလးပင္ ရွင္ေလးပါး ” ဆိုတာရယ္ “ ေတာင္းကိုမေဖာက္ေတာင္ကို ေဖာက္သည္ စိန္ေက်ာက္အသြင္ သီလဝံ..”..ဆိုတာရယ္.. “ ေတာင္ကိုမေဖာက္ေတာင္း ကိုေဖာက္သည္ စူးေဆာက္အသြင္ရဌပင္ ”..ဆိုတဲ့ ရွင္မဟာသီလဝံသနဲ႔ ရွင္မဟာရဌသာရ တို႔ကို စာခ်ိဳးထားတဲ့ စာခ်ိဳးေလးကို ထည့္ေရးမိတဲ့အမႈပါ။ဒါကို ဘယ္သူကေၿပာၿပတာလဲ တဲ့…ၿဖစ္ရပံုကဒါကိုကၽြန္မကမသိရေတာ့ဘူးတဲ့လား။ဘာမွလည္းဟုတ္တာမဟုတ္။ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားလည္းသိေနတာပဲ………………………………။သူ႔ဘဝမွာၿမန္မာစာကို အဲလိုေရး ခဲ့ဖူးတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ႕ဖူးပံုမေပၚပါဘူး။ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ တကယ္ေရးမွန္းသိသြားခ်ိန္ က်ေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္မ အဆင္ေၿပသြားပါတယ္။ဆယ္တန္းမွာ ၿမန္မာစာဂုဏ္ထူးပါလား လို႔ ေမးတဲ့ ဆရာ့ကို ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တာဟာ ၿမန္မာစာထူးခၽြန္တာလား လို႔ ကပ္ သီးကပ္သပ္ၿပန္ေမးခဲ့တဲ့ သူ႔တပည့္ကိုလည္းခုေလာက္ရွိ သူေမ့ေလာက္ပါၿပီ..။
အဲဒီမွာ သူသင္ခဲ့တဲကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ
မေနာ္ဟရ ၊လူ႔ဘံုက်သုိ႔၊ၿမင္ကတိမ္းညြတ္၊ဆြတ္ဆြတ္က်င္ဖြယ္၊ဆင္းနိကာယ္ၿဖင့္၊တင့္ တယ္ရုပ္သြင္၊ အထြတ္တင္သည္၊ ၿဖစ္က်င့္ကစား…ေထြၿပာစြန္းၿငိ ၊ပညာရွိတို႔ ၊ေဘးတိၿပစ္ တင္ ၊ေရာက္မည္ထင္မူ ၊…………..
ဆိုတဲ့အပိုဒ္ေလးပါတယ္။မေနာ္ဟရီဆိုတာ ေငြေတာင္ၿပည္က လို႔ပဲသိထားတဲ့သူ႔တပည့္ ေတြကိုဆရာက ေသခ်ာရွင္းၿပပါတယ္။
မေနာ္ဟရီဆိုတာလူေတြရဲ႕စိတ္ကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့နတ္သမီးတဲ့။အဲဒီမွာပဲခ်က္ခ်င္းအေတြးရသြားတာ။လူေတြကို ကၽြန္မက အႏု ပညာနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ခ်င္သူေလ။ အဲဒီတစ္ခဏမွာပဲ ရလိုက္တဲ့ ကေလာင္နာမည္ပါ။ခုေတာ့ လူေတြကို ဒီနာမည္ကိုအရင္းၿပဳၿပီး စိတ္ကိုအႏုပ ပညာနဲ႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေတာ့မသိပါဘူး..။ေသခ်ာတာကေတာ့ ၿပႆနာ ေတာ့ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ :P .
ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
မ ေနာ္
မေနာ္ (အသံမတူပါဘူးေနာ္ အေပၚအသံက လူတစ္ေယာက္ကို မတပ္ေခၚတာနဲ႔တူတယ္ ေအာက္က အသံကေတာ့ မေနာ္ဟရီကို ေရွ႕ႏွစ္လံုးပဲေခၚတာနဲ႔တူတယ္..)
ေခၚၾကပါတယ္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေမခ တဲ့။
ေမလိခ ဆိုတဲ့ညီမတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
ေနာက္ ..လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ အမွားအယြင္းကင္းေအာင္ တဲ့
မိုး လို႔ေခၚပါတယ္ .. း) (ဘယ္သူလဲမေမးေၾကးေနာ္..)
သားကေလးနဲ႔ ကၽြန္မ ဝမ္းမနာသားသမီးေတြကေတာ့
အေမ
ေမေမ
မာမီ
မာမား
Mom ..စသၿဖင့္ေခၚပါတယ္။
ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က ေမေလး လို႔ေခၚပါတယ္ ။(ဇင္ဇင္ေဇာ္ၿမင့္နဲ႔မွားမွာစိုးရတယ္)
ေက်ာင္းဝင္စာရင္းမွာေပးထားတဲ့နာမည္ကိုေခၚတဲ့သူကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာေတာ္ေတာ္ရွားသြား ပါၿပီ..။
ဟို…ေၿပာမႏိုင္ဆိုမရတစ္ေယာက္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔
မခင္ေမ..လို႔လာလာေခၚတတ္ပါတယ္။
(ငရဲလည္းမေၾကာက္..)
ကၽြန္မ အစ္ကိုေတြ အစ္မေတြ ေခၚတဲ့ထူးထူးၿခားၿခားနာမည္ တစ္မ်ိဳးရွိပါေသးတယ္။
ကၽြန္မ …တဲ့
ငယ္ငယ္တည္းက ကၽြန္မ လို႔ေၿပာရမယ္လို႔ ဘၾကီးတစ္ေယာက္ကသင္လိုက္လို႔ ကၽြန္မ လို႔ လူတိုင္းနဲ႔ေၿပာတတ္တာ အက်င့္ပါသြားလို႔ပါ။သူ႔က်ေတာ့လည္း အၾကီးေတြကသူတို႔နာမည္ ေတြသူတို႔အဖ်ားဆြတ္ၿပီး မီးက မို႔က စိုးက နဲ႔ေၿပာတာေတြကို သူနားၾကားၿပင္းကပ္သြားပံုရ ပါတယ္။ကၽြန္မလည္းေမြးလာေရာ သူ ေသခ်ာသင္ေတာ့တာပါပဲ။ရလာဘ္ကေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ အစ္ကိုေတြက ဒီေန႔ထိ ကၽြန္မ လို႔ေခၚတုန္း။
ခု ကေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
အမ
မမ
မၾကီး
…စသၿဖင့္ေခၚၾကတယ္။
ခၽြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ေမာင္ craton ကေတာ့ အန္တီေနာ္ တဲ့။
က်ားက်ား တစ္ေယာက္သာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ မေနာ္ လာလာေခၚေနတာမို႔ အန္တီေနာ္လို႔ ေၿပာင္းကိုေခၚခိုင္းလိုက္ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ကေခၚတာကေတာ့
အစ္မေတာ္ တဲ့။
ေနာက္ ခ်စ္မၾကီး လို႔ ေခၚတတ္တဲ့သူတခ်ိဳ႕လည္းရွိတယ္။ေသခ်ာတယ္ ဒါဆို တစ္ခုခုခိုင္း ေတာ့မယ္ သို႔မဟုတ္ တလြဲတစ္ခုခုပါလာေတာ့မယ္ ဆိုတာပဲ..:)
ဖိုးစိန္ကေတာ့ မၾကီးေနာ္ လို႔လာလာေခၚတတ္ပါတယ္။
သက္ပိုင္သူကလည္း မမေနာ္ တဲ့
…………လို႔ သံရွည္ဆြဲေအာ္တတ္တာကေတာ့ မိုးေန ပါ။
အဓိက ေခၚၾကတာမ်ားတာကေတာ့့ အသံမတူတဲ့ မေနာ္ ဆိုတာပါပဲ။
ကဲ ..ေမာင္ဖိုးစိန္..ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္ေလာက္ပါရဲ႕။
အင္း………ဘယ္သူ႔ကိုၿပန္ tag ရပါ့…….။
စဥ္းစားလုိက္ပါဦးမယ္။ း)
မေနာ္ဟရီ

tag ပါေတာ့မယ္။
(၁) Craton
(၂)Zephyr
(၃)ညီလင္းဆက္
(၄)ႏိုင္းႏိုင္းစေန
(၅)လြမ္းသုရင္
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါးေယာက္ပဲ...


ကၽြန္မတို႔တစ္ေနရာစီမွာေနထိုင္ၾကတယ္

Thursday, May 21, 2009


ကၽြန္မတို႔ တစ္ေနရာစီမွာေနထိုင္ၾကတယ္

တစ္ေယာက္က မိုးလင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ
တစ္ေယာက္က အိပ္ရာဝင္ေတာ့မယ္

တစ္ေယာက္ကိုသူတို႔ေခၚသြားၾကတဲ့ခ်ိန္မွာ
တစ္ေယာက္ကက်န္ခဲ့တယ္

တစ္ေယာက္က အေဝးမွာနီးနီးနားနားေနထိုင္ၿပီး
တစ္ေယာက္က အနီးမွာေဝးေဝးေနတယ္

တစ္ေယာက္က သာမန္သင္ခန္းစာတစ္ခုကိုရြတ္ဆိုေနခ်ိန္မွာ
တစ္ေယာက္က ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ထဲမွာ

တစ္ေယာက္က ေလာကီပညာကိုေလ့လာေနတယ္
တစ္ေယာက္က အဌာရသ ၁၉ ရပ္ကိုသင္ေပးလို႔
တစ္ေယာက္က ရိုးအ မႈကိုနာက်င္ခံစားလို႔
တစ္ေယာက္က ေရြးခ်ယ္မႈလမ္းအတြက္ အသက္ရႈခက္လို႔

သူက ေနေရာင္ၿခည္အသစ္ကိုလက္နဲ႔ေဆးၿခယ္ယူၿပီး
သူမက မိုးစက္ႏွင္းေငြ႕ကိုလႊမ္းၿခံဳဆင္ၿခင္တယ္
ေကာင္းကင္က တိမ္ေတြကိုေနရာေရႊ႕ၿပီး
ၿပာစင္ေစခဲ့ခ်င္သူေတြကေတာ့ဟိုးအေဝးမွာ

သူတို႔က တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီ
ကၽြန္မတို႔က တစ္ေယာက္တစ္ကြဲစီ
ကၽြန္မပို႔လိုက္တဲ့ စာအုပ္ေတြေရာက္လား
သူတို႔ဆီက အီးေမလ္းေတြလည္းေရာက္မလာခဲ့ဘူး။

သင္တို႔ဆီက အေငးမ်ားႏွင့္
ကၽြန္ပ္တို႔ဆီက အေတြးမ်ား
သတင္းၿပန္မလာၾကေတာ့…
……………………………


ငါ..ဘာေတြေတြးေနမိတာလဲ
သူ..ဘာေတြေတြးေနမိမွာလဲ
ကၽြန္မက အတိတ္ကိုေမ့ေနခဲ့ၿပီ
သူမ..သတိရေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အနာဂါတ္ကိုမယံုၾကည္ေတာ့ဘူး။

ပန္းခ်ီဆရာက ေတာင္တန္းေတြကိုအစိမ္းေရာင္မခ်ယ္ခ်င္ဘူးတဲ့
(သူက ပန္းေတြကိုပြင့္ေစခ်င္လွၿပီ။။)
ပန္းပုဆရာကေတာ့ စိတၱဇနာမ္တစ္ခုရဲ႕ပံုတူပန္းပုတစ္ခုကိုထုလို႔
(သူကေတာ့ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကို ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ခ်င္သူ..)
ကဗ်ာဆရာဆြဲတဲ့ေပါ့ထရိတ္က အေမွာင္နည္းနည္းမ်ားေနတယ္
ဒီမွာ ဒီဇိုင္းဆရာ ငါ ဒီအေရာင္ေတြကိုမၾကိဳက္ဘူး
ၿပီးေတာ့ ရူးသြပ္ေနတဲ့စိတ္ေတြ…

ငါတုိ႔ဟာ တစ္ေနရာစီမွာေနထိုင္ေနၾကတယ္
သူတို႔ဟာ အိပ္မက္ေတြကိုအထားအသိုမွားစြာစစ္စီတယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူမ်ားအနာဂါတ္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပင္ဆင္ခြင့္မွမရွိတာ
သူမရဲ႕အိတ္ကပ္ထဲက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးခ်စ္ၿခင္းမ်ား
သူတို႔ ယူေဆာင္သြားခဲ့ၾကေပါ့။

သူမက နာမက်န္းၿဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
ကၽြန္မက က်န္းမာၾကံခိုင္္ၿခင္းတရားေတြရွာေဖြလို႔
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကိုတြဲထားေပးပါ
သူ..ငါ့ဆီ..ဘယ္ေတာ့.ၿပန္လာမွာတဲ့လဲ
ပို႔သလိုက္ေသာ ခ်စ္ၿခင္း
လမ္းခုလပ္မွာ အႏၱရာယ္ကင္းပါေစ…

စကားလံုးေတြခပ္နည္းနည္းနဲ႔ စကားေတြကိုႏွလံုးသားနဲ႔ေၿပာၾကမယ္
မၿမင္ႏိုင္ေသာအၾကည့္ မၾကားႏိုင္ေသာခ်စ္ၿခင္းေတြနဲ႔
ကၽြန္မတို႔ ေနသာထိုင္သာရွိခဲ့ၾကဖူးပါသလား
ဟို..အနားမွာေတာ့..အားလံုးရဲ႕သစၥာတရားမ်ား
အနားသပ္ဖြာလန္ၾကံ႕ခိုင္လို႔….။

ကၽြႏု္ပ္တို႔၏သစၥာသည္ကား
သူတို႔၏ အိပ္မက္မ်ားဆီ

တစ္ကမၻာစီ
တစ္ေနရာစီ။ ။
မေနာ္ဟရီ
၁၄။၅။၀၉


တစ္ရံတစ္ခါဆီမွာရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕

Sunday, May 17, 2009

ေရွ႕ဖံုး

ေနာက္ဖံုး


ဒီဝတၳဳတိုေလးကိုေရးေတာ့ ကၽြန္မ အသက္ ၁၈ႏွစ္ေက်ာ္ပဲရွိဦးမယ္။ခပ္တည္တည္နဲ႔
ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့လူတစ္ေယာက္လို ေရးခဲ့တာက ခိုင္ထူးရဲ႕ သို႔တစ္ရံတစ္ခါဆီ
အကူအညီနဲ႔ၿဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ခုခ်ိန္မွာၿပန္ေတြးမိတယ္။ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မငယ္ငယ္
တည္းကေနလာတဲ့ တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္ေၾကာင့္လည္း ၿဖစ္လိမ့္မယ္။၁၉၉၅က်ေတာ့မွ
ကၽြန္မဒီဝတၳဳေလးကို ေက်ာင္းမဂၢဇင္းပို႔မယ္ဆိုၿပီး ပန္းေလွလမ္းခြဲကဗ်ာေတြနဲ႔ေရာၿပီး
ၿပန္ေရးၿဖစ္ပါတယ္။

ခု..ဒီဝတၳဳေလးက ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ တၿခားသူေတြနဲ႔
အတူပါလာပါတယ္။ကၽြန္မ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကၽြန္မေပးလိုက္တုန္းက သံုးပြင့္
ညီညာ ဆိုတဲ့စာအုပ္တုိက္က ကေလးေတြကိုေပးလိုက္တာပါ။ခု ဘယ္လိုကဘယ္လိုၿဖစ္
ၿပီး စာအုပ္တိုက္မတူတဲ့တံဆိပ္နဲ႔ၿပန္ထြက္လာတယ္မသိဘူး။အရင္တုန္းက ေတာ့ဒီဆယ္
ေယာက္တည္းလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္တို႔ပါပါတာကို မွတ္မိေနတယ္။ကို္ယ္
လည္းဘယ္လိုမွလက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ေနရာေရာက္ေနေလေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။

ခု ဒီဝတၳဳေလးကကို မိုးေနကပဲရိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။အဖံုးေရာ သရုပ္ေဖာ္ပံုေရာအကုန္
ကၽြန္မၿမင္ရေအာင္ ပို႔ေပးရွာတာပါ။သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္တဲ့အေနနဲ႔ အားလံုးကိုၿပန္ေဝမွ်
ေပးလိုက္ပါတယ္။ကံ့ေကာ္ေတာကိုလြမ္းမယ့္သူမ်ားအားလံုးအတြက္ပါ။


တစ္ရံတစ္ခါဆီမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕

(၁)
ဂစ္တာႀကိဳးေပၚတြင္ ဖိႏွိပ္ေဆာ့ကစားေနေသာ သူမ၏လက္ကြက္မ်ားက ျမန္ဆန္လာသည္။
ဂစ္တာသံကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာသည္။ သီီခ်င္းတစ္ပုဒ္၏ အစပိုဒ္ကိုပဲ
ထပ္တလဲလဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ တီးခတ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။
ရင္ထဲမွာ ျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းရဲ႕ စာသားေတြက ဘာလို႔မ်ား ႏႈတ္ဖ်ားထိ
ေရာက္မလာခဲ့တာတဲ့လဲ။

လက္ကြက္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ႀကိဳးႏွင့္ လက္အထိအေတြ႔သည္
ညင္သာစြာပင္ ရပ္တန္႔သြားေတာ့၏။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလဲကြယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား
အေတြ႔အၾကံဳမ်ားလြန္းလို႔ သိပ္ခံစားရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ... ဆို။ ေလာကမွာ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လိမ္ညာရတာ ပင္းပန္းလွပါဘိေတာ့။ မညာခ်င္ပါဘူး။ တကယ္ပါ။
သူမ ရင္ထဲမွာ မြန္းသိပ္ျပည့္က်ပ္စြာ ခံစားေနရတာကို သူမ ၀န္ခံပါေတာ့မည္။

ဟိုး.. အေနာက္ေတာင္ဘက္မွာ မိုးသားေတြ မိႈင္းညိဳ႔လာေနၿပီ။ အဲဒီလို
အခ်ိန္အခါမ်ဳိးပါပဲ။ သူမတို႔ ခြဲခြာခဲ့ၾကရတာ။ ခြဲခြာခ်ိန္ႏွစ္ခ်ိန္လံုး
အခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘဲ မိုးသားေတြ မိႈင္းညိဳ႕ေနခဲ့တာ။ အဲဒီမိုးသားေတြဟာ
သူမတို႔ရဲ႕ ေ၀ဒနာေတြကို သို၀ွက္ထားရာ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးဆီက လာခဲ့တာ
ျဖစ္မွာေပါ့။ ခုလည္း မႈိင္းညိဳ႕လာေနဲပန္ၿပီ။ ၿပီးရင္
ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ရြာသြန္းဦးေတာ့မယ္။ ဒါပါပဲကြယ္။ မလိုလားမႈေတြကေတာ့
အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေရာက္ရွိလာၿမဲပါပဲ။

(၂)
အဲဒီေန႔က နံနက္ခင္းဟာ မိုးသားေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီးအလင္းမဲ့ေနတာကို သူမ
သတိထားခဲ့မိသည္။ အေဆာင္က ထြက္လာၾကေတာ့ ကားေပၚမွာ
ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္သံေတြက ဟန္ေဆာင္မႈနဲ႔အတူ အသက္မပါစြာ ညံစီေနခဲ့သည္။
ေျခာက္အက္အက္ရယ္သံမ်ားကလည္း ဖံုးလႊမ္းလို႔။ ခါတိုင္းလည္း ဒီခရီး
ဒီလမ္းကို ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ ဒီနည္းႏင္ႏွင္ သူတုိ႔က ျပန္သည္။ သူမတုိ႔က
လိုက္ပို႔သည္။

ခုတစ္ႀကိမ္ကေတာ့ ခါတိုင္းႏွင့္မတူ။ ေနာက္ဆံုးဟူေသာ အသိက ရွိေနခဲ့ၿပီ။
တစ္ရထားတည္း စီးၾကမွာပင္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဘူတာေတြက ေျမာက္မ်ားစြာ
ရွိေနတာကို သူမတို႔ ေမ့ထားလို႔ မရဘူး မဟုတ္လား။

ေ၀ဒနာဆိုသည္ ကူးစက္လြယ္မွန္း သိေတာ့ အားလံုးက လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ
သိမ္းဆည္းရင္း ႀကိဳးပမ္းရယူထားသည့္ အျပံဳး အရယ္မ်ားႏွင့္ ဘူတာသို႔
ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ပစၥည္းမ်ားကို တင္ရင္းခ်ရင္း အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္
ေနာက္ေျပာင္ေနၾကေသးသည္။ အျပံဳးအရယ္ နည္းေသာ ခ်စ္သူသည္ပင္ သူမကို
ၾကည္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာျပေနခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

ဘုရားသခင္ ဒီရယ္ေမာဆူညံသံေတြကေကာ မၾကာခင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာလား။
ဒါေတြကို တကယ္ပဲ ခ်န္ထားခဲ့လို႔ရလား။ ဒါဆိုရင္ တိတ္ဆိတ္ေနမယ့္
အေဆာင္အခန္းက ဆီမဲ့ပတၱာေတြရဲ႕ တံခါးဖြင့္သံကို မုန္းတီးစြာ
ရင္ဆိုင္ရဦးေတာ့မွာေပါ့။

“၀ံပုေလြလာဆင္ေရ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အလွည့္ေပါ့”ဟု ရင္ထဲမွ
တိတ္တဆိတ္ ညည္းညဴမိသည္။ တကယ္ပါပဲ။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္က
ခြဲခြာမႈမ်ဳိး၊ ခု သူမ တုိ႕ဆီ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္
ထပ္မံေရာက္ရွိလာၿပီဆိုရင္ အတြ႔အၾကံဳရင့္စြာ ႏွစ္သိမ့္ဦးေတာ့မွာလား မသိ”

ဟိုး...... ငယ္စဥ္ကစလို႔ အဲဒီဘူတာရံုကေလးဆီကို ဒီလိုအခ်ိန္ဆို သူမ
ဖခင္ႏွင့္အတူ ေရာက္လာေနက်။ ဖခင္၏လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း
ဖခင္သံေယာဇဥ္ႀကီးသည့္ သူ႕တပည့္ေတြ၏ အျပန္ခရီးကို သူမ ေငးေမာခဲ့ဖူးသည္။
ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေတာ့ သူမအလွည့္ဆိုတာကို ေတြးတတ္လာ၊
စိုးရြံ႕တတ္လာခဲ့သည္။

ခုေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ၾကံဳေတြ႕ေနရၿပီေကာ။

ငယ္စဥ္က ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည့္ မဂၢဇင္းထဲမွ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိသည္။
ဖခင္၏ တပည့္တစ္ဦး ေရးသားခဲ့တာမို႔ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနခဲ့သည္။
ေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အေၾကာင္းကို အႏုစိတ္ဖြဲ႔ထားျခင္းျဖစ္၏။ ခု
သူ႕ကို စာေပေလာကမွတစ္ခ်ဳိ႕က “၀ံပုေလြလာဆင္”ဟု အမည္ေပးထားသည္။

၀ံပုေလြလာဆင္ေရ စာေတြေရးပါဦး။
“ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ”
ၿငိမ္သက္ေနေသာ သူမကို ခ်စ္သူက လက္ဖ်ားမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေမးလာ၏။
လက္ဖ်ားႏွစ္ခုလံုး ေအးစက္ေနခဲ့ၾကသည္။

“၀ံပုေလြႀကီးရဲ႕ ၀တၳဳတိုေလးကုိ သတိရမိလို႔ပါ”

ခ်စ္သူက ျပံဳး၏။ သူမတို႔ အျပံဳးေတြ ပီျပင္ပါရဲ႕လား။

“သစၥာဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ရွိေနသေရြ႕ တို႔ေတြ ေ၀းမသြားပါဘူး” ဟု ခ်စ္သူ
ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားကို သတိရမိေတာ့ ေ၀၀ါးစျပဳလာေသာ အျမင္အာရံုက
ျပန္လည္ၾကည္လင္လာသည္။

လသာေသာည၊ ကုန္ဆံုးရသို႔
အလွအိပ္မက္၊ မိုးေသာက္ပ်က္သို႔
တစ္သက္တစ္ကမၻာ၊ မဟုတ္ပါေသာ
ပညာသင္ဆံုး၊ ႏွစ္နိဂံုး၀ယ္
ခ်စ္ထံုးမေျပ၊ ေႏွာင္ရစ္ေခြလည္း
တစ္ေျမတစ္ရြာ၊ ခြဲ၍ခြာအံ့
မၾကာခဏ၊ ျဖစ္ေကာင္းစြလည္း
ဘ၀လံုးပင္၊ စိတ္၌ ထင္သည္
ရင္မွာ အလြမ္းယူသြားမည္ ။ ။

ဆရာတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ ကဗ်ာေလးတစ္ပုိဒ္ ျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာေလးကိုပင္
ရင္ထဲမွာ ရြတ္ဆိုရင္း ရထားထြက္မည္႕အခ်ိန္ကို ႀကိဳးမိန္႔တစ္ခုလို
ေစာင့္စားေနမိေတာ့သည္။

သူက က်န္ေနခဲ့ရမယ့္သူပါ။ ခြဲခြာသြားရမယ့္ ခ်စ္သူကေရာ။ သူမတို႔အားလံုး
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နာရီလက္တံေတြႏွင့္ ရန္ျဖစ္စ ျပဳလာသည္။ ေမာင္ေမာင္၏
ေနာက္ေျပာင္သံမ်ားပင္ တိတ္ဆိတ္သြား သလိုပါပဲ။

အနာဂတ္သေႏၶေလာင္းက
ငါတုိ႔ခြဲခြာရမယ့္အေၾကာင္း
အပ္ေၾကာင္းထပ္ လွမ္းေျပာေနတယ္။

သူေမြးဖြားလာတဲ့အခါ
ငါတုိ႔ဟာ တစ္ေနရာစီ
သံစဥ္မညီႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဂီတေတြနဲ႔
ေၾကကြဲေနၾကရမယ္တဲ့
ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ေသးတယ္။

မနီးမေ၀းက
ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ ျမစ္လက္တက္မ်ားစြာ
အဲဒါ ငါတုိ႔ လမ္းခြဲပါ ... တဲ့
ေလွာင္ရယ္ေနတခဲ့တယ္။

ပ်က္ေၾကြသြားတဲ့
ငါတုိ႔ရဲ႕ ႏုပ်ဳိျခင္းနဲ႔
ကံ့ေကာ္နာရီေတြဟာ
အနာဂတ္သေႏၶသားအတြက္ “အသက္”ဆိုပဲ
ခပ္ရဲရဲစားသံုးေနတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ
စိန္ေခၚေနခဲ့ၾကၿပီ
ဘယ္လိုယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔
ငါတုိ႔ အႏုိင္ယူခဲ့ၾကမလဲ
တည္ၿမဲေသခ်ာတဲ့လမ္းကေတာ့
ငါတုိ႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့
မငိုတတ္ဖို႔ဘဲ လိုပါတယ္
ဘယ္ေသာအခါမွ မရႈံးခဲ့ၾကသလိုမ်ဳိးေပါ့။ ။

ခြဲခြာခ်ိန္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သတိရေနမိစဥ္မွာပဲ၊ ရထားဥၾသသံက ရိႈက္ငင္စြာ
ထြက္ေပၚလာသည္။ သံဇကာျခားထားေသာ္လည္း မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား
ေ၀့၀ဲတ္လာသည္ကို ခ်စ္သူေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပါ ေတြ႔ျမင္သြားမွာမလြဲ။
သို႔ေသာ္ ဘယ္ေသာအခါမွ မရႈံးၾကသလိုမ်ဳိး၊ သူမတို႔ မငိုၾကဖို႔
ႀကိဳးစားရပါဦးမည္။

ဘ၀အတြက္ အေျခခိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား႕ရင္း ျပည့္စံုသည့္ တစ္ေန႔က်
လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ခရီးဆက္ၾကရမည္႕ ခ်စ္သူကို ခြဲခြာျခင္းထက္ ေပ်ာ္စရာကာလ၊
ေပ်ာ္စရာေျမႏွင့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခြဲခြာရျခင္းက ရင္ကို ပို၍
ထိခိုက္ေစေလသည္။

ရထားဥၾသသံေၾကာင့္ အားလံုး ျပန္လည္အသက္၀င္လာကာ ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
ခ်စ္သူက ဆုပ္ကိုင္ထား၍ ပူေႏြးခဲ့ရေသာ လက္မ်ား ျပန္လည္ေအးစက္ရေတာ့မည္။
ခဏပဲျဖစ္မွာပါေနာ္။ ဒါေပမယ့္ စည္းလံုးတဲ့ တို႔ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ လက္ေတြကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္ဆက္မိေတာ့မွာလဲ။

ယံုၾကည္ထားလို႔မရတဲ့ အနာဂတ္
မခ်စ္ျမတ္ခ်င္ေပမယ့္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဦးေမာ့ရင္း
ၾကည္ျပာလြင္ျပင္ထဲက သက္တံ
ေရာင္စဥ္ျဖန္႔လာမယ့္ ေန့ရက္ေတြ
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ခိုက္
ဆံုလိုက္ဦးမလားရယ္ေပါ့။

ခ်စ္သူေပးထားေသာ ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို လက္ထဲမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း လက္ျပ
ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။ လႈပ္ယမ္းျပေနေသာ လက္မ်ား၏
ျပန္လည္တြဲမဆက္ ႏိုင္ေသာအျဖစ္ကို ရထားႀကီးက သိမ်ားေနေလလားမသိ။
အိေျႏၵႀကီးစြာျဖင့္ ေက်ာခိုင္းသြားသည္။

“ျပန္ရေအာင္ေလ”ဟု သတိတရလာေခၚေသာ ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ပိုင္ဦးကို
ေက်းဇူးတင္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ လက္ယပ္ေခၚေနေသာ
လင္းတုိ႔ညီအစ္မကို ေတြ႔ရသည္။ တစ္ကားတည္းစီးကာ အေဆာင္အတူျပန္ၾကဦးမည္။
ၿပီးရင္ လင္းတို႔က ညေန သေဘၤာဆိပ္ ဆင္းၾကမည္။

ညေရာက္ရင္ေတာ့ အေဆာင္မွာ အေဆာင္မွဴးရယ္၊ ေဟာလ္က်ဴတာေတြရယ္၊
ေက်ာင္းသူတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ဂစ္တာတစ္လက္သာ အေဖာ္ရွိေတာ့သည္။
မေတြးခ်င္ပါဘူးကြယ္။

ကားေလးက အဓိပတိလမ္းမေပၚ ေရာက္လာသည္။ ပိုင္ဦးက-
“အင္း၀ ဘုရားသြားဖူးဖို႔ လိုက္ခဲ႕ၾကပါလား”
“ေကာင္းသားပဲ”

သူမတို႔ မျငင္းဘဲလိုက္သြားၾကသည္။ အင္း၀ေဆာင္ေရာက္ေတာ့ အင္း၀ေဆာင္လည္း
တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔စျပဳေနၿပီ။ အင္း၀ ဘုရားကို ေနာက္ဆံုးအေနႏွင႕
ဦးခိုက္မိၾကေတာ႕ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့ဖူးတာကို သတိရမိသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႕လည္း လွည္းတန္းေစ်းအထိ ပန္းမ်ားသြား၀ယ္ကာ
ကပ္လွဴခဲ့ၾကဖူးသည္။ ခုေတာ့ ေနရစ္ေတာ့ အင္း၀ေရ။

အေဆာင္သို႔ အျပန္လမ္းကလည္း ေျခာက္ေသြ႔တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာကာ
ေက်ာင္းသြားေနၾကေသာ ဆရာမမ်ား၏ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ဟန္တူသည္႕ ကေလးငယ္မ်ာကို
ေတြ႔ရသည္။ ဟင့္အင္း သူမသာဆို အဲဒီလို ေပ်ာ္ရႊင္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တကၠသိုလ္နယ္ေျမ၏ ေျခာက္ေသြ႔မႈသည္ သူမ၏ ေျခာက္ေသြ႔မႈဟု ငယ္စဥ္ကတည္းက
ခံစားေနခဲ႕ဖူးသည္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူမဖခင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ
ခြဲခြာသြားသည့္တိုင္ သူမက ဖက္တြယ္က်န္ရစ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။

ထုိေန႔တစ္ေန႔လံုး မိုးက အံု႔တစ္လွည့္၊ ေနသာတစ္လွည့္၊ ညေန
သေဘၤာဆင္းခ်ိန္က်ေတာ့ မိုးေတြက မနက္ကလုိပဲ အံု႔ဆိုင္းလာျပန္သည္။
“ေကာင္းကင္ႀကီးက မဲ့တဲ့တဲ့”နဲျ႔ဟု “လင္း”ကပင္ မခ်ိတရိ ဆိုခဲ့ေသးသည္။
သေဘၤာဆိပ္မွာေတာ့ မနက္ကလို သေဘၤာထြက္သည္ထိ မေနမိ။ မၾကာခင္ပန္းေလွမ်ားစြာ
လမ္းခြဲထြက္ခြာသြားမွာကို သူမ ထပ္မၾကည့္ရဲပါ။ အေဆာင္၀င္ခ်ိန္အမီ ျပန္ရင္း
တိတ္ဆိတ္ျခင္းႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရေတာ့မည္ကို ေခ်ာက္ခ်ားစြာ ေတြးေနမိသည္။

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေန႔ရက္တံခါး
ငါ့ႏွလံုးသားထဲမွာ ဖြင့္ဟတုန္ခါေနခဲ့ၿပီ။
ယံုၾကည္လိုက္ခ်စ္သူတုိ႔ေရ
အရည္ေပ်ာ္က်ေနခဲ့ၾကတဲ့
ငါတုိ႔ရဲ႕ ခံႏုိင္ရည္အားမ်ား
သြက္လက္စြာ စီးဆင္းသြားၾက
ဦးတည္ရာအရပ္ဟာ
ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္းတစ္ခုပါပဲ။

ဟုတ္ပါရဲ႕။ သူမရဲ႕ ပတ္၀န္က်င္ကသာ တိတ္ဆိတ္ေနတာ။ ရင္ထဲမွာေတာ့
မုန္တိုင္းေတြ အစပ်ဳိးေနခဲ့ၿပီေလ။ သူမတစ္ေယာက္တည္း အခန္းေအာင္းကာ
ဂစ္တာတစ္လက္ႏွင့္ ရူးသြပ္ေနခဲ့သည္။ အစရွိၿပီး အဆံုးမရွိေသာ
ေတးသြားမ်ားကို တီးခတ္ရင္း၊ သီဆိုရင္း။ အသံေပ်ာက္သြားရင္း၊
ျပန္အားယူရင္း။တစ္ေယာက္တည္း လႈပ္ခတ္ေနခဲ့သည္။ ေျဖသိမ့္ရာကေတာ့
“ေ၀းကြာျခင္းက တို႔အတြင္းမွာ”ပဲေပါ့။

ယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔ ကုစား
ေ၀းကြာသြားခဲ့ၾကလည္း
ခိုင္ျမဲၿမဲ ... ခုိင္ၿမဲ
တြဲလက္ေတြမျဖဳတ္စတမ္း
လက္တစ္ကမ္းမွာ
ငါတုိ႔ျပန္ဆံုၾကမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႕
ပင့္သက္သံကိုယ္စား
သံစဥ္မ်ားစြာ ဖန္တီး
(လက္ရွိတဒၤဂကုိ) ေမ့ေပ်ာက္ၿပီး ေနခ်င္တယ္။

ဒါေတြဟာ အိပ္မက္တစ္ခုလို ျဖစ္ခဲ့တာေပမယ့္ အိပ္မက္တစ္ခုလို
ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လိုက္လု႔ိ မျဖစ္ႏိုင္တာ ပိုေသခ်ာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမဟာ
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေ၀၀ါးေနခဲ့ပါၿပီ။ သံစဥ္ေတြလည္း ဖန္တီးႏုိင္စြမ္းမရွိေေတာ့။
အိပ္စက္ျခင္းကလည္း ဒီေန႔ညအဖို႔ ကင္းေ၀းေနခဲ့ဦးမွာပါပဲ။

မနက္လင္းေတာ့ သူမက ပို႔ေဆာင္သူမဟုတ္ေတာ့။ ႏႈတ္ဆက္သူျဖစ္သြားရၿပီ။
မရမ္းကုန္းဘက္က အေဒၚျဖစ္သူ အိမ္အေရာက္ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြက သူမကို
ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ သူတို႔က သူမေရာက္လာ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသေလာက္
သူမကေတာ့ စိတ္အနာရထားသူပီပီ၊ ဒဏ္ရာရ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို
ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ သီးသန့္ေနခ်င္မိ၍ အခန္းေအာင္းေနမိျပန္သည္။

(၃)
ထိုေန႔ညကေတာ့ အိပ္ေဆးအကူအညီျဖင့္ အိပ္စက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့
သူတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ ပဲခူးသြားၾကသည္။ သူမက မလိုက္ဖို႔ ျငင္းဆိုေတာ့
အလိုက္သိစြာ ထားခဲ့ၾကသည္။ အားလံုးထြက္ခြာသြားေတာ့ သူမဂစ္တာဆြဲကာ ျခံထဲရိွ
ပိေတာက္ပင္ရင္းဆီလာထိုင္ေနမိသည္။

လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရေအာင္ စာရြက္တစ္ထပ္ႏွင့္ ေဘာလ္ပင္ေရာခဲတံပါ
ယူလာခဲ့သည္။ အလကားပါပဲ။ ကဗ်ာဆိုတာလည္း အေတြးထဲေရာက္မလာ။ ခဲတံႏွင့္
စာရြက္လည္း မိတ္မဆက္ျဖစ္ဘဲ ဂစ္တာတစ္လက္ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။
အေတြးေတြ ၀င္လာေတာ့ ဂစ္တာလည္း သူမရင္ခြင္မွာ အိပ္ေမာက်လို႔။

ခြဲခြာခ်ိန္ ျမင္ကြင္းႏွင့္အတူ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ခ်ိန္မ်ားကို
ဒြန္တြဲျမင္ေယာင္လာေတာ့ ေနသာေသာေန႔ႏင့္ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာေသာေန႔ေတြကို
ေဖာ္စြမ္းေသာ ပန္းခ်ီကားေတြကို ဆြဲခ်င္မိသည္။ ၿပီးရင္ေတာ့
မိုးစဲသြားသည့္ေနာက္ ေပၚထြက္လာတတ္သည့္ သက္တံပံု
ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ေပါ့။

သူမ စိတ္ေတြ ျပန္လည္ ႏိုးထလာသည္။

ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးတပ္ ဂစ္တာေလးကို ဖိႏွိပ္ကစားလိုက္ေတာ့ ဂစ္တာေလးလည္း
အိပ္ေမာက်ရာမွာ ႏိုးထလာရေတာ့သည္။ ေစာေစာက တီးေနခဲ့ေသာ အင္ထရိုပိုဒ္ကိုပဲ
ျပန္တီးျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား
စြတ္စိုလႈပ္ရွားလာၾကသည္။ “တစ္ေပြတည္း”တဲ့။

ရင္ခုန္သံေတြတိုးတိတ္သြားၿပီပဲ ... စကားသံေတြ မသဲကြဲ
တို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း ...
သံဇကာအလယ္မွာ တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ရွိေနဆဲ ဥၾသသံရယ္
ရထားအထြက္ မ်က္ႏွာလႊဲ
ကံဆိုတာ ေျပာရခက္တယ္အသည္း ျပန္မဆံုႏုိင္သေရြ႕ေတာ့
တို႔တစ္ေပြတည္း ...
အဆင္မေျပခင္ေလးေတာ့ ေ၀းမွာပဲ အတူေနတာ အခ်စ္ရဲ႕
နိဗၺာန္ပဲ ... ေနပူမွာ မိုးမသည္းနဲ႔ေလ စဥ္းလဲျခင္းရဲ႕ အမ်က္ဒဏ္ေလး
ဆံုးရႈံးမႈအတြက္ အသက္ကိုစေတး ခ်စ္လ်က္နဲ႔ တစ္ဖက္ အခက္တစ္ရာအေရး...
ျပန္လည္ကာတိုင္ပင္ေနဆဲ
လမ္းခြဲဖို႔ ရထားရိႈက္သံဆြဲ ...

“သို႔ တစ္ရံတစ္ခါဆီ” ၏ အစပိုဒ္ (သို႔မဟုတ္) တစ္ေပြတည္း။

ရထားရိႈက္သံကို ခုပင္ ၾကားေယာင္လာေတာ့သလို။ လက္ကြက္ေျပာင္းကာ
ခပ္သြက္သြက္ကေလး တီးခတ္လိုက္ေတာ့ “သို႔ တစ္ရံတစ္ခါဆီ” ထဲ
စီးေမ်ာသြားေတာ့သည္။

ေမွာင္ခ်ိန္မတန္ခင္ လင္းတဲ့ေန႔ေတြ ေတာင္ေျခတစ္ေနရာ
ဘုရားျမတ္ေရွ႕မွာ ... သူရယ္ကိုယ္ရယ္ .. ႏွစ္ဦးသားေတာင္းဆုေျခြ
ကိုယ္စီ ... လက္ထဲပန္းျမတ္သစၥာ ... သူေလယူငင္ေပါင္း၍ အတူစုစည္း
ရင္ျပင္ေတာ္မွ ပန္းအိုးထဲကို ျပန္လည္ဆံုေအာင္ အမွတ္တရနဲ႔ေလ ...

သူမတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုႏွင့္ ခ်စ္သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုေပါင္းကာ
ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚသို႔ ပန္းအိုးထဲ အတူပန္းစိုက္လွဴခဲ့တာကို သတိရမိသည္။
ဒါဟာ တကယ္တမ္း ျပန္ဆံုႏုိင္ၾကဖို႔အတြက္ ေသခ်ာခဲ့မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကမၻာေပၚက
ပန္းေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ႏြမ္းခြင့္ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ျပန္ခ်ိန္တန္လို႔ ခြဲရေတာ့ကြယ္၊ ေ၀ဒနာေတြရယ္ အတိုင္းအဆမသိေအာင္
ဒီလူတစ္စံုကို ေထြးေပြ႕ထားရက္တယ္၊ အလာရယ္၊ အျပန္ရယ္ ရွိရစၿမဲမို႔
ေျဖႏုိင္စရာကို တမ္းတမျမင္ေသာ္လည္း အိုေလ ... ေမရယ္ ရထားစထြက္ၿပီ
တုန္ရီေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္ထုတ္ကာ အ၀ါေရာင္စာလႊာလွမ္းေပးလွမ္းရင္းယူ
ငိုသံလိုလို သဲ့သဲ့တစ္ခ်က္သာ ...

“အလာရယ္၊ အျပန္ရယ္ ရွိစၿမဲ”ဆိုတဲ့ ေလာကဓမၼတာေၾကာင့္သာ
သူမတို႔ခြဲခြာၾကရတာပါ။ ဆံုေတြ႔ခဲ့ဲၾကရတာပါလို႔ ေျဖသိမ့္ရဦးမွာေပါ့။
ငိုသံသဲ့သဲ့ တစ္ခ်က္က ဘယ္သူ႔ဆီကလာတာလဲ။ သူမရဲ႔ ဘယ္ဘက္ရင္ခြင္ဆီကလား။

ၾကင္နာသူရယ္ စိတ္ခ်ပါရေစ စာလႊာမွာ သူမွာေရးတဲ့စကားေၾကာင့္ေလ ေျမျပင္ကို
ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔မိုးေတြ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ထိ သည္းမလဲမသိခင္ ခိုလႈံရာကို
ေတြးသိမိသည္ေနာက္ ေရာင္စဥ္ခုနစ္ျဖာ သက္တံမင္းကို
ေမွ်ာ္ရည္ယံုၾကည္ေတာင့္တဖူးတဲ့ တစ္ရံတစ္ခါဆီကို သတိရမိပါရဲ႕ ...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျမျပင္ကို ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔ရြာမယ့္မိုးေတြ
သည္းထန္ခ်ိန္ၿပီးရင္ေတာ့ ေနသာတဲ့ေန႔တစ္ေန႔ကို ျပန္ရဦးမွာပါ။
သူမနဲ႔ခ်စ္သူတို႔အတြက္ သက္သက္ေပါ့။ ခင္မင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
ေတြ႔ဆံုဖို႔ရာကေတာ့ မိုးရြာၿပီးတုိင္း သက္တံကို ျမင္ရတတ္တာ မဟုတ္တဲ့အတြက္
ၾကံဳႀကိဳက္တိုက္ဆိုင္စြာ ျမင္ေတြ႕ရမယ့္ ေန႔ရက္ေတြကိုပဲ
ေစာင့္ေမွ်ာ္ရေပဦးေတာ့မည္။

ေစာေစာက အံု႔ဆိုင္းေနေသာ မိုးေတြ သည္းထန္စြာႏွင့္ အသံျမည္ဟည္းကာ
ရြာခ်ာလာၿပီ။ ပိေတာက္ပင္ေျခရင္းကို အတားအဆီးမဲ့စြာ ၀င္ေရာက္လာေသာ
မိုးေရစက္ေတြကို ခံယူရင္း မ်က္ရည္စက္ေတြႏွင့္ ေရာေႏွာေစ လိုက္ေတာ့သည္။

ေက်းဇူးတင္ပါသည္ မိုး။

သူမကေတာ့ “သို႔ တစ္ရံတစ္ခါဆီ” ေနာက္ဆံုးပိုဒ္ကို ျပန္ေၾကာ့ရန္ ဂစ္တာကို
ဆက္လက္ တီးခတ္ရင္း မိုးသည္းထဲမွာ ႏွစ္လိုစြာ ဆက္ထိုင္ေနမိေတာ့သည္။

မေနာ္ဟရီ
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း
၁၉၉၆-၉၇ ခုႏွစ္။


မဖြဲ႕သီၿဖစ္ေသးတဲ့...ကဗ်ာ

Tuesday, May 12, 2009


ကလ်ာမဂၢဇင္းကို အန္တီကလ်ာကိုယ္တိုင္စာမူေတာင္းတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကၽြန္မ ဝတၳဳတိုေလး သံုးပုဒ္ (တစ္ႏွစ္တစ္ပုဒ္ႏႈန္းနဲ႔)ေပးၿဖစ္ခဲ့တယ္။အရင္ကေတာ့ ဦးေနမ်ိဳးေအး ကေနပဲေပး ၿဖစ္တာကိုး။ပထမေပးၿဖစ္တဲ့ တစ္ပုဒ္နာမည္ကလည္း “မဖြဲ႕သီၿဖစ္ေသးတဲ့ ..စ်ာပန”..တဲ့။ ဒုတိယတစ္ပုဒ္က ဒါပါ။အန္တီကေတာင္ မဖြဲ႕သီရတာေတြမ်ားေနတယ္သမီး တဲ့ေနာက္ ေသးတယ္။ေနာက္တစ္ေန႔မွ အန္တီက ဖုန္းဆက္ၿပီး ဒီစာမူေလးဖတ္ရင္း သူ႔ရင္ထဲ မေကာင္းရတဲ့အေၾကာင္းလွမ္းေၿပာပါတယ္။ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ထဲမေကာင္းပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ သားသမီးဆိုတာ မိဘအားလံုးအတြက္ မဖြဲ႕သီၿဖစ္ေသးတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ ဘာလို႔လဲဆိုတာ့ အရာအားလံုးထက္ပိုၿပီးနက္ရိႈင္းနင့္သီးတဲ့အတြက္ ေဖာ္ညႊန္းစရာ စကား လံုးမရွိလို႔ပါ။ ၂၀၀၆ခုနွစ္ အဦးပိုင္း(လ မမွတ္မိေတာ့)က ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ပါသြားခဲ့တဲ့စာမူ ပါ။ ခု ဒီစာမူကို အေမတိုင္း သားသမီးတိုင္းအတြက္ ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ( ဒီကေန႔ ေမြးေန႔က်ေရာက္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမေမနဲ႔သူမသားအတြက္လည္း ရည္ညႊန္းပါတယ္..သူတို႔သားအမိ အတြက္ ရည္ရြယ္ခံစားၿပီး ကၽြန္မ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္လည္းေရးၿဖစ္ခဲ့တယ္ အလြမ္းရာသီ...တဲ့..)

အလြမ္းရာသီ


ကေလးေလးတစ္ေယာက္
ၿပတင္းတစ္ေပါက္စာေကာင္းကင္ထဲ
တိမ္ေတြေဝ့ပ်ံလာတာကိုေငးေမာေန
ေမေမမ်ားၿပန္ပါလာမလား..ေပါ့။

တိမ္ေတြကရြာခ်လိုက္တဲ့ခါ
မိုးစက္ေတြဟာကၽြန္ေတာ္ေပါ့
ေမေမ့စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ
ခပ္ေကြးေကြးဝပ္ဆင္းပုန္းေအာင္းေနလိုက္မယ္။

ေႏြအခါ..
ေမေမ မပါမွန္းသိေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္အေငြ႕အၿဖစ္နဲ႔ပ်ံ
အမွန္တရားကိုရင္ဆိုင္လုိက္ရဦးမွာေပါ့။

မၿမင္ရတဲ့တစ္ေနရာကိုေငးရင္း္
တစ္ကိုယ္စာငလ်င္မ်ားစြာနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္လႈပ္ခတ္ေနခဲ့ေပါ့
လြမ္းတယ္.ေမေမ…
ကၽြန္ေတာ့္ကိုစြတ္စိုေစတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြနဲ႔အတူ..။

လူေတြသိပ္လြမ္းလာရင္
ဘာလုပ္တတ္ၾကလဲေမေမ
အဲဒီပညာရပ္ေတြဘယ္သူ႔ဆီသြားသင္လိုက္ရမလဲ
ေမေမလည္းတတ္ေၿမာက္သြားပံုမေပၚဘူး

ခုေနခါမွာေတာ့
ေမေမ့ရဲ႕သစ္ပင္ေလး္ကၽြန္ေတာ္ေလ
ေမေမ့ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာတစ္ခုစာ
ရွင္သန္ၿမင့္မားလို႔..
ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ့္အသီးအပြင့္ေတြကို
ဘယ္သူဆြတ္ခူးေပးမွာတဲ့လဲ..။

တစ္ေန႔ေတာ့
ေရခိုးေရေငြ႕ကေလးကၽြန္ေတာ္
ေမေမရွိရာေကာင္းကင္ေတာ္ဆီ
ခရီးထြက္လာခဲ့မွာေပါ့
ခုေနခါမွာေတာ့
အလြမ္းေတြနဲ႔ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လို႔
ေလးလံလြမး္ဆြတ္ေနခဲ့ပါတယ္ေမေမ…။ ။
မေနာ္ဟရီ




မဖြဲ႕ၿဖစ္ေသးတဲ့…ကဗ်ာ

Side A

ဒီေန႔ဟာ..ေမေမမုန္းတဲ့ ရက္သတၱပတ္ရဲ႕စတုတၳေၿမာက္ေန႔တစ္ေန႔ပဲ။ေရွ႕လာမယ့္တနလၤာ ေန႔ကေတာ့ ေမေမ့ေမြးေန႔။သားတုိ႔ အခန္းက နာရီေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ကိုးနာရီခြဲ ေနၿပီ။သားေဘးနားမွာ ေနေနေပမယ့္ ေမေမက မအိပ္ေသးဘူး။သားလည္း ခါတိုင္းဆို ဒီအ ခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ဒီညေတာ့ ေန႔လည္ကေမေမေမးခဲ့တဲ့စကားေလးတစ္ခြန္းေၾကာင့္ စဥ္း စားေနလိုက္တာ အိပ္လို႔ကိုမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ေမေမက ေမးတယ္ေလ။
“သား..ေမ့ကို ေမ့ေမြးေန႔မွာ ဘာလက္ေဆာင္ေပးမွာလဲ..”…တဲ့။

သားဆီက ဘာမွမရႏိုင္တာ ေမေမသိရက္နဲ႔ေမးတာမို႔ ေမေမ့မွာ အေၾကာင္းတစ္ခုေတာ့ရွိရ မွာေပါ့။ၿပီးေတာ့ ေမေမလိုခ်င္တာ ဘာၿဖစ္ႏိုင္မလဲလို႔စဥ္းစားေနမိတယ္။သားကို အဲဒီလိုေမး တုန္းက ေမေမ့မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေနတယ္။သားအရမ္းသေဘာက်တတ္တဲ့ သားတစ္ေယာက္ တည္းကိုပဲၿပံဳးၿပတတ္တယ္လို႔ထင္တဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ေလ။
ေမေမက လူမႈေရးအရ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးရယ္ေနတတ္တဲ့သူပါ။ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုအၿပံဳးမ်ိဳးကို ေတာ့ သားေတြ႕ရခဲပါတယ္။ေမေမေၿပာခဲ့ဖူးသလိုပဲ “လူေတြဟာ သူတုိ႔နဲ႔ထိုက္တန္တာကို ပဲရတတ္တယ္ ” ဆိုတာေၾကာင့္ မ်ားလား။ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို အသက္မပါတဲ့အၿပံဳးေတြကို ဖန္တီးေနရတဲ့ေမေမ့ကို ၾကည့္ရတာပင္ပမ္းသလိုပဲ။

ေမေမ့ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြတစ္ထပ္ၾကီးကို တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ လွန္ဖတ္ ေနတယ္။ညဖက္အိပ္ရာထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္ေလာက္အတူေနရတာမို႔ ေမေမက အိမ္ၿပန္ ေရာက္တာနဲ႔ သားနဲ႔တူတူေနတယ္။စကားေၿပာတယ္။ ဒီၾကားထဲကမွ အလုပ္ေတြပါလာရင္ ေတာ့ ေမေမက သားကိုေဘးထားၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း စာအုပ္ေတြဖြင့္ၿပီး ေမေမ အေဝးၾကီးကိုေငးေနတတ္ၿပန္တယ္။တကယ္ေတာ့သားတို႔အခန္း ေလးကက်ဥ္းက်ဥ္းေလးပါ။ဆယ္ေပပတ္လည္အိပ္ခန္းေလး။ အဲဒီအခန္က်ဥ္းထဲကေန ေမ ေမေငးေနပံုက ကမၻာ့အၿပင္ဖက္ေရာက္ေနသလိုပဲ။ေမေမသြားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေဝးၾကီး ဆိုတဲ့ေနရာကိုမ်ားေငးေနတာလားမသိဘူး။

ေမေမက တစ္ခါတစ္ေလေၿပာတတ္တယ္။
“ေမ နဲ႔ သား ဟိုးအေဝးၾကီးကိုသြားရေအာင္ ”….တဲ့။
“ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား တို႔ရွိတဲ့ဆီလား ”..ဆိုေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။

ေမေမ ေၿပာတဲ့ အေဝးၾကီး ဆိုတာ ဘယ္ေနရာလဲ။ဘာနဲ႔သြားရင္ေရာက္လဲ။ သားလိုက္ပို႔ ေပးခ်င္လိုက္တာ။ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားတို႔ဆီလို ေလယာဥ္နဲ႔သြားရင္ေရာက္သလား။ဒါမွမဟုတ္ သားစာအုပ္ထဲကလို သေဘာၤအၾကီးၾကီးေတြနဲ႔ ပင္လယ္ကိုၿဖတ္သြားရတာလား။ဒါမွမဟုတ္ ဟယ္ရီေပၚတာ လို တံၿမက္စည္းေခ်ာင္းၾကီးေတြစီးသြားလို႔ရမလား။ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း ပါဝါရိမ္းဂ်ားေတြလို ဂလက္ဆီ ဂလိုက္ဒါေတြစီးသြားရမလား။ ေမေမမွ သိမွာပါပဲ။ခက္တာ က..ေမေမ့ကိုဘယ္လိုေမးရမလဲမသိတာ။ေမေမ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမေမက အလုပ္ရႈပ္ ေနတုန္းပဲ။“သားေလး အိပ္ေတာ့ေလ..”..လိုု႔ေတာ့လွမ္းေၿပာၿပီး လက္တစ္ဖက္က သားရဲ႕ လက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။အဲလိုဆုပ္ကိုင္ၿပီးရင္ ေမေမေၿပာေနက်စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။
“ေမ နဲ႔သား ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲဘူးေနာ္ ”….တဲ့။
ခုလည္းရင္ထဲကေၿပာခ်င္ေၿပာေနမွာေပါ့။တစ္ခါတစ္ေလက် ေမေမက ဘာမွန္းမသိဘူး။ေမ ေမနဲ႔သားနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာကို ဘယ္လိုလုပ္ခြဲလို႔ရမွာတဲ့လဲ။ေမေမက သိပ္ခက္ တာပဲ။တစ္ခါတစ္ခါက် ေမေမက သားအိပ္ေနၿပီထင္ၿပီး ငိုရင္ငိုေနတတ္တာ။ေမေမ့ေက်ာင္း ကဆရာမေတြက ေမေမ့ကိုဆူလိုက္လို႔လားမသိဘူး။သား ေက်ာင္းကဆရာမေတြကေတာ့ သားကိုမဆူပါဘူး။သားက လိမၼာတာကိုး။ေမေမက မလိမၼာဘူးလား။ေမေမလည္း လိမၼာမွာ ပါ။

ေမေမငိုရင္ သားက လုိက္ငိုတတ္တယ္။အဲလိုက်ရင္ေတာ့ ေမေမခ်က္ခ်င္းအငိုတိတ္ေတာ့ တာပဲ။ေမေမငိုရင္ ဘာၿဖစ္လို႔လဲလို႔ သားကမေမးတတ္ဘူး။ေမးလည္း ေမေမက ဗိုက္ ေအာင့္လို႔ လို႔ေၿဖရင္ေၿဖမွာပဲ။ေမေမ့ကို မငိုရတဲ့ည..ေတြလက္ေဆာင္ေပးလို႔ရရင္ သိပ္ ေကာင္းမွာပဲ။

ဖြားဖြားက ေၿပာဖူးတယ္။ေမေမ့ကို ႏွင္းေတြစူးရွေအးစက္လြန္းတဲ့ေန႔တစ္ေန႔မွာ ေမြးခဲ့တာ တဲ့။ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ ဘဝက မေအးၿမဘူးဆိုပဲ။သား သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ေမေမ့ကိုစမ္း ၾကည့္ေတာ့လည္း ေအးေနတာပါပဲ။ဖ်ားေနတာမွ မဟုတ္တာ။တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ေမေမ့ ကိုသား လူမွန္းသိကတည္းကၾကည့္လာတာ။ေမေမ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆိုတာမရွိသလိုပဲ။ ေမေမ့ကို သားတို႔လိုပဲ ေပ်ာ္ေစခ်င္တာ။အဲဒီ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ဆိုတာကိုေကာ ေမေမ့ကိုလက္ ေဆာင္ေပးလို႔ရလားမသိဘူး။ ခက္တာက ဘယ္ကရမလဲ မသိတာ။ အရာရာကိုဖန္ဆင္း တယ္ဆိုတဲ့ ဘုရားသခင္ဆီကေတာင္းၿပီး ေမ့ကိုေပးရင္ေကာင္းမလား။

ခက္လိုက္တာေနာ္။သားလိုပဲ ေမေမ့ကို အရုပ္ၾကီးေတြဝယ္ေပးလို႔ရရင္ေကာင္းသား။ ေမေမ လည္းအရုပ္ေတြကို ခ်စ္တာပဲ။ေမေမနဲ႔ သားအိပ္တဲ့ကုတင္ၾကီးမွာ တစ္ဝက္ေလာက္က အရုပ္ေတြနဲ႔ၿပည့္ေနတာ။ေမေမက တစ္ခါတစ္ေလ သားကိုစိတ္တိုရင္ ခ်စ္ခ်စ္ ဆိုတဲ့ဝက္ဝံ ဆင္စြယ္ေရာင္ၾကီးကိုဖက္ထားတတ္တယ္။ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ကို အရုပ္ဝယ္ေပးလို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူးထင္တာပဲ။ေမေမက သားလို ကေလးမွ မဟုတ္တာ။

ေမေမ့ကိုၾကည့္ရတာ အခါခပ္သိမ္း ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္ေနသလိုပဲ။ဒါေပမယ့္ ေမေမက ဘယ္ ေတာ့မွ ေဆးမေသာက္တတ္ဘူး။ေမေမ့ကို ေဆးတိုက္တတ္တဲ့ အဖြားကလည္း ခုဆို သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေနမေကာင္းတာဆိုေတာ့ ဘယ္တိုက္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ ေမြးေန႔လက္ ေဆာင္ ဆိုတာ ေဆး ေရာေပးလို႔ရလားမသိဘူး။ သားေမေမကို သားက ေနေကာင္းေစခ်င္ တယ္ေလ။

ဒီရက္ပိုင္းမွာ ေမေမ ဘာလိုခ်င္တယ္လို႔ေၿပာဖူးလဲ…လို႔စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ရႈပ္ပါတယ္ကြာ။အဲဒီ တနလာၤေန႔ မနက္က်ရင္ ေမေမ့ကို Happy Birthday လို႔ေၿပာ ၿပီး ဖက္နမ္းလိုက္တာပဲေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။ Ear – Two Ears.. Cheek – Two Cheek …. Forehead…Nose… Lips ..Chin.. Neck ဆိုၿပီး ေမေမသင္ထားတဲ့အတိုင္း တစ္ခုခ်င္းစီကိုနမ္းပစ္လိုက္မယ္။သားနဲ႔ေမက ေန႔တိုင္းအဲလိုနမ္းေနက်။ဒါေပမယ့္ ဘယ္ ေတာ့မွရိုးမသြားဘူး။ဒါဆိုရင္ေရာ ေမေမ ေက်နပ္မွာလားမသိဘူး။

ၿပီးရင္ ေမေမ့ေမြးေန႔မွာ ေမေမအရမ္းၾကိဳက္တဲ့ Beatles အဖိုးၾကီးေတြရဲ႕ Yesterday သီခ်င္းေလးဖြင့္ေပးထားမယ္။အဲဒီသီခ်င္းထဲကလိုပဲ ေမေမ့ ဒုကၡေတြ ေသာကေတြ အားလံုး Yesterday ဆိုတဲ့မေန႔ကမွာ က်န္ခဲ့ေအာင္ေလ။

ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေမေမရယ္..သားၾကည့္တဲ့ကာတြန္းကားထဲကလို မီးခြက္ေစာင့္နတ္သမီး ေလး ဂ်ီနီ ပါတဲ့ မီးခြက္ကေလးလက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာေပါ့။ဒါမွ ေမေမလိုတာမွန္သမွ်ရႏိုင္ မွာေလ။ေမေမ့ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမေမက မအိပ္ေသးဘူး။သားမ်က္စိေတြကေတာ့ စင္းေနၿပီမို႔ ေမေမ့ကိုေတာင္ ေသခ်ာမၿမင္ေတာ့ပါဘူး။သားအိပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ အိပ္မက္ ထဲက်မွ ေမေမ့ကိုဘာေပးရမလဲဆိုတာ ဆက္စဥ္းစားေတာ့မယ္။

Side B

သားက ကၽြန္မအတြက္ ဘာေပးရင္ေကာင္းမလဲလို႔စဥ္းစားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။အိပ္ မက္ေယာင္တာေတာင္မွ ေမေမ..ဘာလိုခ်င္လဲ …တဲ့။ခုထိ မလႊတ္ရေသးတဲ့ သားရဲ႕လက္ ကေလးကိုဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ထားမိိတယ္။ေမ..လိုခ်င္တာ သားနဲ႔အတူေနရတဲ့အခ်ိန္နာရီ ေတြပါပဲ။

သားေလးက ငယ္ငယ္တည္းက အိပ္မက္ေယာင္တတ္တယ္။အစြဲအလန္းကလည္းၾကီးပါ့။ ေန႔လည္က မေက်နပ္၊အလိုမက်ခဲ့သမွ်က သူမ်ားကေလးေတြလို အိပ္လိုက္တာနဲ႔ၿပီးမသြား တတ္ဘူး။အလိုမက်တာေတြကို ေရရြတ္တတ္သလို တစ္ခါတစ္ခါ အလန္႔တၾကားလည္း ထ ထ ငိုတတ္ေသးတယ္။တစ္ခါတစ္ေလက် ကၽြန္မပါ လိုက္ရယ္ခ်င္မိတတ္ေအာင္ တခစ္ ခစ္ရယ္ေနတတ္ၿပန္ေရာ။

အဲဒီလိုဆို မေနတတ္တဲ့ကၽြန္မက သားေလးကို “ထ ထ ဘာမွမၿဖစ္ဘူး”..လို႔ေခ်ာ့ရတယ္။ ဒါမွ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းတဲ့မသိစိတ္အိပ္မက္ကမၻာကေန သားက ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲၿပန္ ေရာက္လာမွာေလ။ရယ္ေနရင္ေတာ့ သားေပ်ာ္ေနမွာပဲ လို႔ေတြးၿပီး ကၽြန္မ မႏႈိးတတ္ဘူး။ သားရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေစေလ။ သားဘဝကို ကၽြန္မလိုပဲ တပင္တပမ္းလုပ္ယူရတဲ့ အရယ္အေမာအတုေတြနဲ႔ မၿပီးဆံုးေစခ်င္ဘူး။ ရယ္ေမာတတ္ၿခင္းရဲ႕ အရသာအစစ္ကို လည္း ခံစားရေစခ်င္တယ္။“ေပ်ာ္ရႊင္မႈ”..ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕အဓိပၸာယ္ကို ဇေဝဇဝါ မၿဖစ္ပဲ မတုံ႔ဆိုင္းပဲ “ဘာ”..ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းအေၿဖေပးႏိုင္တဲ့သူ ၿဖစ္ေစခ်င္တယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ က်ိမ္စာသင့္ေနတဲ့ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုပါပဲ။ေန႔ဆိုရင္ေတာ့ လိုရာကို လႈပ္ရွား လာလုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္။ညေရာက္လို႔ စိတ္ေရာလူပါ ေၿခကုန္လက္ပမ္းက်လာလို႔စိတ္ကို လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ကၽြန္မရဲ႕အေတြးထဲကို ရန္သူေတြ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာ ေတာ့တာပါပဲ။

ကၽြန္မက ကၽြန္မကို လူတစ္ေယာက္ေၿပာခဲ့ဖူးသလို စိတ္ညစ္ဖို႔အခ်ိန္မရွိေလာက္ေအာင္ အလုပ္ေတြပိေနခ်င္တာပါ။ လူ႔ဘဝရဲ႕အဓိပၸာယ္ ကိုက အလုပ္လုပ္ေနရၿခင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ေစခ်င္တာ။ဒါမွ ကၽြန္မ ဘဝရဲ႕ခါးသီးမႈေတြကို မၿမင္ရေတာ့မွာေလ။ဒါေပမယ့္ ကြယ္..ေလာကၾကီးက တရားလြန္းပါတယ္။လူ႔ဘဝရဲ႕ အဓိပၸာယ္ဆိုတာ တစ္ခုတည္းမ ဟုတ္ဘူး။ခံစားခ်က္ေတြ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြလည္း ေရာယွက္ ပါဝင္ေနေသးတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ အာရံုေတြ မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕နဲ႔ေဝဝါးလာခဲ့ရင္ ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္တတ္တာက သား ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာပါပဲ။ကၽြန္မ ဘဝမွာ ဒီသားကေလးသာမရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္မေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီး ေလာက္ပါၿပီ။ ကၽြန္မက ကံၾကမၼာကိုမယံုပါဘူး။ဒီထဲကမွ ကၽြန္မကို ဒီလိုသားေလးတစ္ ေယာက္ေပးထားတဲ့အတြက္ ကၽြန္မက ၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္ေနရေသးတာ။

သားကေလးဟာ ကၽြန္မရဲ႕အားေဆး။ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ကယ္ေဆးပါပဲ။စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ညံ့ တာလည္းမဟုတ္ပါပဲနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ သိပ္မ်ားလာတဲ့အခါ ကၽြန္မရဲ႕ ခံတပ္ကေလးက ရန္သူေတြရဲ႕လက္ေအာက္ အလိုလိုက်ေရာက္သြားရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါမွာ တိုက္ပြဲ က်သံု႔ပန္းတစ္ေယာက္လို ႏြမ္းနယ္ေမာပမ္းေနတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ သားကေလး ဟာ အသက္ကယ္ေဆးတစ္ခြက္ ၿဖစ္ခဲ့တယ္။

သားက…ကၽြန္မရဲ႕ေပ်ာ့ည့ံမႈေတြကို ၿပန္မာေက်ာေစတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ယိမ္းယိုင္မႈေတြကို ၿပန္လည္တည့္မတ္ေစတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ေတြေဝမႈေတြကို ၿပတ္သားခိုင္မာေစတယ္
ကၽြန္မရဲ႕ကစဥ့္ကလ်ားၿဖစ္မႈေတြကို ၿပန္စုစည္းေစတယ္
သားက..ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အရာခပ္သိမ္းပါပဲ။

အေမမ်က္ႏွာညိဳမွာကို တစ္စက္ေလးမွမလိုလားတတ္တဲ့ သားကေလးက ကၽြန္မ မ်က္ရည္ က်ရင္ ကၽြန္မနဲ႔အတူလိုက္ငိုတတ္တယ္။ဒီေတာ့ ကၽြန္မဘဝမွာ မ်က္ရည္ဆိုတာ မရွိေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့မွာေပါ့။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ သားကေလးရဲ႕ဘဝမွာ မ်က္ရည္ဆို တာ ကၽြန္မေၾကာင့္မၿဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။ သားက အရမ္းငယ္ေသးတယ္။ေလာကၾကီးရဲ႕ အလွည့္အေၿပာင္းေတြ အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြ လူေတြရဲ႕ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ ေရာင္စံုေတြကို မသိရွိ မခံစားရေသးဘူး။ခုခိ်န္မွာ..သားဟာ ေပ်ာ္ေနရဦးမယ့္ အရြယ္ေလ။

သားက တစ္ဖက္ကိုေစာင္းလွည့္အိပ္လိုက္တဲ့အတြက္ သားလက္ကေလး ကၽြန္မလက္ထဲ ကလြတ္သြားတယ္။ကၽြန္မ သားကိုေနသားတက်ၿဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ေပးၿပီး နဖူးၿပင္ေလးကို နမ္းလိုက္မိတယ္။ေကာ့စင္းရွည္လ်ားတဲ့ သားရဲ႕မ်က္ေတာင္ေလးေတြက မိုးစက္စိုထားတဲ့ ခေရပြင့္ေလးေတြလိုပဲ။ ဘုရားသခင္ သား မ်က္ရည္က်ခဲ့တာလား..။သားအိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မမ်ား မ်က္ရည္က်ေနမိလို႔ သားငိုရတာလား။။ကၽြန္မေမြးေန႔အတြက္ ဘာလက္ေဆာင္ ေပးရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားရရွာတဲ့သားကေလးရဲ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ ဘာ ေတြမ်ားၿဖစ္ေနလို႔လဲ။ခုနကလည္း ေမေမ ဘာလိုခ်င္လဲ..တဲ့။

ေမ့ဘဝမွာ အလိုခ်င္ဆံုးအရာက သားကေလးနဲ႔အတူေနရမယ့္ အခ်ိန္နာရီ၊ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ သကၠရာဇ္ေတြပါပဲ။ေလာကၾကီးကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ခြန္အားမဲ့လာတိုင္း ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ ဘံုးဘံုး လဲမသြားေအာင္ က်ားကန္ရင္း ကၽြန္မေနထိုင္ရမယ့္ေန႔ရက္ေတြအတြက္ စိတ္ပူပန္ေနခဲ့ဖူး တယ္။သားကေလးရဲ႕ ဘဝမွာ ကၽြန္မ မရွိလုိ႔ မၿဖစ္သလို ကၽြန္မဘဝမွာလည္း သားမရွိလို႔ မၿဖစ္ပါဘူး။အတၱေတြရဲ႕ ခၽြန္ထက္တဲ့ ဓားသြားေန႔ရက္ေတြမွာေတာင္ တို႔သားအမိေတြ ဘဝ ေလးႏွစ္ခုေပါင္းတစ္ခု ပ်က္မသြားေအာင္ေနထိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။မုန္တိုင္းၿပီးသြားကာမွ ကၽြန္မ တို႔ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ ခြဲလို႔မၿဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

သားကေလးရဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက ေအးခ်မ္းလိုက္တာ။ဒါ ကေလးဘဝရဲ႕ ၿပယုဂ္ပဲေလ။ ဒါေတာင္မွ သားဟာ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ သိတတ္နားလည္မႈေတြနဲ႔ အေမ နဲ႔အတူ ေသာကေတြကို ေဝမွ်ခံစားခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းေၿမ႕ တဲ့ အေဝးတစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး တိတ္ဆိတ္စြာ ရွင္သန္ခ်င္ပါတယ္။ဒါဟာ ကၽြန္မ ဘဝရဲ႕ အလိုခ်င္ဆံုးအရာတစ္ခုပါပဲ။

လာမယ့္ တနလာၤေန႔မနက္ခင္းတစ္ခုကေန ေနာက္ထပ္ တနလာၤေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာထိ ကၽြန္မ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့မယ္ဆိုရင္….။
မေနာ္ဟရီ




“”





ဒီႏွစ္ကဗ်ာ

Saturday, May 9, 2009


ဒီႏွစ္ကဗ်ာ

တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး
ပိတ္ထားတဲ့ၿပဴတင္းတံခါးကို
ဒီေန႔ဖြင့္လိုက္တယ္။

ဒီစိတ္ကေလးေပၚ ငွက္ကေလးနားလိုနားပါေစ
ဒီစိတ္ကေလးေပၚ တိမ္ေတြၿဖတ္ပ်ံလိုပ်ံပါေစ
ဒီေကာင္းမႈမွာ
ေမေေမ...က်မၼာပါေစ..။ ။
မင္းဒီ

(မင္းဒီရဲ႕ ကဗ်ာေလးကို Mothers' Day အတြက္တင္ပါတယ္..ကၽြန္မရဲ႕အေမ..သင္တို႔အားလံုးရဲ႕အေမ
အေမ တိုင္းအတြက္ ဒီႏွစ္ကဗ်ာ ပါ။ ေမေမအားလံုး က်န္းမာပါေစ.....)


အနီေရာင္ရက္စြဲ

Friday, May 8, 2009

စေနအနီ ဆိုတဲ့ အိၿႏၵာရယ္ ေက်းဇူးအနီ တင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စာမူပို႔သူတစ္ေယာက္ရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္မေရးခဲ့ဖူးတဲ့ အနီေရာင္ေန႔စြဲကို သြားသတိရမိၿပီး ၿပန္ရွာတင္လုိက္တာပါ။ နီေမာင္းေနတဲ့ ေန႔ရက္ေတြအခ်ိန္နာရီေတြကေတာ့ခုထိကိုအသားမေသေသးပါဘူး။ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕ေဆးခြက္က
လည္းဆြဲမယ္ဆိုကာမွအၿဖဴေရာင္ေပ်ာက္ေနခဲ့သလိုမ်ိဳး...ကၽြန္မတို႔ အနီေရာင္ေတြကို ဒီတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေန ၾကရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။


အနီေရာင္ေန႔စြဲ

ထူးထူးဆန္းဆန္းမက္မိတဲ့ အိပ္မက္ထဲမွာအဂၤါ ၿဂိဳဟ္က ကိုယ့္ကိုနီနီေမာင္းေမာင္းစူးစိုက္ ၾကည့္လို႔။သူ႔အၾကည့္ေတြနဲ႔တင္ ကို္ယ္ၿပာက်သြားမလားမဆိုႏိုင္ဘူး။ႏိုးလာေတာ့ မနက္ခင္း ကအနီေရာင္ ..။ၿပတင္းေပါက္ကေန ကန္႔လန္႔ကာကို စိမ့္ဝင္ၿဖတ္သန္းလာတဲ့ ေနေရာင္ ၿခည္ကိုကနီရဲေတာက္ပလို႔။ဘုရားသခင္ အနီေရာင္ဟာ ဘာကိုမ်ား ကိုယ္စားၿပဳပါသလဲ။

အိမ္ကေနအထြက္မွာ အိမ္ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ ကားအနီေရာင္ကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ ေနမိတယ္။မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။သူက နဂိုတည္းက နီႏွင့္ၿပီးသားပဲ။ဒိထက္ပိုစိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာက ကားမွန္မွာၿမင္ေနရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စပို႔ရွပ္နီနီပါပဲ။ၾကည့္ေလ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြကကို အနီေရာင္ေတာက္ေနခဲ့တာ။(ကိုယ္မွ အနီေရာင္ဝတ္ေလ့မရွိတာ..)

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကင္တင္းက စားပြဲထိုးက ကိုယ့္ကို ထီးအနီၾကီးေအာက္မွာ ေနရာခ် ေပးတယ္။ၿပီးေတာ့ ဘာမွမေၿပာမဆိုနဲ႔ ကိုယ့္ေရွ႕ကို နီရဲေနေအာင္ေၾကာ္ထားတဲ့ငရုတ္သီး ခြက္တစ္ခြက္လာခ်တယ္။ကိုယ့္ေဒါသက အနီေရာင္ေၿပာင္းသြားၿပီ။
“ငါ..အနီေရာင္မစားဘူး..”
ကိုယ့္ရဲ႕အနီေရာင္အသံကို စားပြဲထိုးက အူတူတူနဲ႔တံု႕ၿပန္တယ္။ကိုယ့္မွာက သူ႔ကိုေၿဖရွင္း ေနဖို႔အခ်ိန္မရွိပါဘူး။ထမင္းခ်ိဳင့္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုအိမ္က ဆီၿပန္ဟင္းနီနီရဲရဲေတြ ထည့္ေပး လိုက္ေလမလားေတြးၿပီး..ေက်ာထဲေတာင္စိမ့္သြားမိတယ္။

တမင္တကာ ဒီေန႔မွ မွာေသာက္မိတဲ့ ႏြားႏို႔ကေတာင္ အနီေရာင္စြက္ခ်င္သလိုလို။ေဘးဝိုင္း မွာထိုင္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကလည္း ကိုင္စရာရွားလို႔ လက္ကိုင္ဖုန္းအနီေရာင္နဲ႔။သူ႔ေလသံ ေတြကလည္း တဝွီးဝွီး တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေလနီၾကမ္းဆန္လိုက္တာ။သူ႔ေနာက္မွာမုန္တိုင္းတစ္ ခုပါလာမယ့္ေလနီၾကမ္းမ်ိဳးေပါ့။ကိုယ္ အတန္းထဲၿပန္ဝင္ေနတာေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ေလ နီၾကမ္းေတြကို ကိုယ္ကၾကားနာေနက်ေလ။ကိုယ့္အိမ္မွာကို ခ်စ္လို႔လက္သပ္ေမြးထားမိတဲ့ မုန္တိုင္းနီနီတစ္ခု ကံမေကာင္းစြာရွိေနခဲ့တာ။

ညက အိပ္မက္အရ အဂၤါၿဂိဳဟ္မ်ား ကမၻာနားကပ္လာသလားမသိပါဘူး။သူက အၿမဲတမ္းနီ ေမာင္းေနခဲ့တယ္ဆိုတာကိုး။အကုသိုလ္ ဆိုတာကလည္း လာရင္အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔မွဆိုပဲ။ ဘုရားသခင္ အကုသိုလ္ဆိုတာကေရာ အနီေရာင္မ်ားလား။

ကိုယ္အတန္းထဲဝင္လိုက္တယ္။အလိုေလး…Hall 2 တစ္ခုလံုး ဂ်ပန္အလံေတြရဲလို႔။အၿဖဴခံ ေပၚမွာအနီရဲရဲ ေနလံုးနဲ႔အလံေတြ တစ္ခန္းလံုးၿပည့္လို႔။ဂ်ပန္တန္းကလူေတြ ပြဲေတာ္နီနီ တစ္ခုက်င္းပထားၾကပံုရတယ္။Hall 2 ရဲ႕မနက္ပိုင္းအခ်ိန္ပိုင္းအတန္းက ဂ်ပန္တန္းေလ။ ကိုယ္တို႔ သရဲနီနီေၿခာက္တယ္ဆိုတဲ့ 403 ကိုၿပန္ေၿပာင္းၾကဖို႔ ပါေမာကၡကို အေရးဆိုသင့္ၿပီ ထင္္တာပဲ။

စိတ္ရွိလက္ရွိအလံေတြကို ဆြဲခြာပစ္လိုက္တာ..ကိုယ့္လက္ေတြေတာင္နီလာတယ္။ကံ ၾကမၼာက ေဆးသားသိပ္မေကာင္းဘူး။ကိုယ္က အနီေရာင္ကိုမုန္းတယ္။ကိုယ့္ကိုအနီေရာင္ ေတြနဲ႔မႏွိပ္စက္ၾကပါနဲ႔ေတာ့။သိပ္ညံ့ဖ်င္းလြန္းတဲ့ကံတရားကို ကိုယ္ကဘယ္လိုသင္ၾကားၿပ သေပးရမွာတဲ့လဲ။

ေဟာ..ဟိုမွာ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕လွိမ့္ဝင္လာေနၿပီ။ေကာင္းကင္ၾကီးက ေမွာင္ မည္းလာရမယ့္အစား နီေမာင္းပ်ိဳးလက္လို႔။မိုးရြာလာရင္ေကာင္းမွာပဲ။ကိုယ့္လက္ေတြကို မိုး ေရနဲ႔ေဆးခ်င္တယ္။ေဟာ..ရြာခ်လိုက္ပါၿပီ။ကိုယ္တံစက္ၿမိတ္ဆီေၿပးသြားလိုက္တယ္။
“ဟင္..ေရေတြက အနီေရာင္ေတြ..”
ကုိယ္ေရနီစက္ေတြကို ဆက္စုပ္ရြံရွာ ခါခ်လိုက္မိတယ္။တစ္ရႈးစၿဖဴၿဖဴေလးနဲ႔သုတ္လိုက္တဲ့ အခါ တစ္ရႈးၿဖဴၿဖဴေလးေသဆံုးသြားတယ္။ဒဏ္ရာနီနီေတြ ဗရပြနဲ႔ေပါ့။
မိုးၿခိမ္းသံကလည္း အနီေရာင္။
လွ်ပ္စီးေၾကာင္းေတြက အနီေရာင္။
ေကာင္းကင္ကလည္း အနီေရာင္။အုိ..ဘာေတြၿဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ။
ကိုယ္ အတန္းထဲၿပန္ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။
ဘုရားေရ..အတန္းထဲမွာလည္း အနီေရာင္ေတြက စုပံေအးခဲလို႔။ အတန္းသိပ္မမွန္တတ္တဲ့ စိုင္းစိုင္းခမ္းလိႈင္ကေတာင္အနီေရာင္အက်ီ ၤနဲ႔။ေၾကးမံုၿမင့္ ကလည္းအနီေရာင္။ေမသႏၱာၿမင့္ ကလည္းအနီေရာင္။အိုး ကိုယ္ကလည္းအနီေရာင္။
ဘုရား..ဘုရား..။

ဒီေန႔ဟာ တစ္ခုခုမွားယြင္းခဲ့လို႔ ၾကက္ေၿခခတ္ခံထားရတဲ့ေန႔တစ္ေန႔မ်ားလား။

ကိုယ္တစ္ခန္းလံုးကိုလွည့္ပတ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။

အတန္းမဝင္တဲ့ ဆရာမဆီသြားေမးၿပီး ၿပန္လာတဲ့ ကိုၾကည္စင္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာလည္းအနီ ေရာင္..။ဆရာမ ေဒါသကလည္းအနီေရာင္။ဦးတိုင္းေက်ာ္ဝါးေနတဲ့ ကြမ္းေသြးေတြကလည္း အနီေရာင္။မိုးေကာင္းရဲ႕ လြယ္အိတ္ကလည္း အနီေရာင္။သူသူေအာင္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကလည္း အနီေရာင္။Book Review ကိုတည္းၿဖတ္ေပးေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕မ်က္လံုးေတြကလည္းအနီ ေရာင္။Vocabularies အသစ္ေတြကလည္းအနီေရာင္။Group Discussion မွာသံုးတဲ့ Usage ေတြကလည္းအနီေရာင္။ Listening Tape ထဲက ခုန္ေပါက္ထြက္လာတဲ့ အသံေတြ ကလည္းအနီေရာင္။

ကိုယ္..ေမ့ေမ်ာသြားမတတ္ တုန္လႈပ္လာတယ္။
ခက္တာက ကိုယ့္ရဲ႕တုန္လႈပ္မႈကလည္း အနီေရာင္။
မၿဖစ္ဘူး။ကိုယ္ၿပန္မွပဲ။

ကားပါကင္ ေနရာကိုအေၿပးလာခဲ့လိုက္တယ္။ေသေတာ့မွာပဲ..။မ်ားလိုက္တဲ့ကားအနီေရာင္ ေတြ။ကိုယ့္ကားကလည္းအနီ။သိန္းဝင္းညိဳကားကလည္းအနီ။ေၾကးေၾကးကားကလည္းအနီ
ေဟမာန္႕ကားကလည္းအနီ။ကားေစာင့္ေနတဲ့လူေတြကလည္း နီတီတီနဲ႔ကိုယ့္ကိုၾကည့္လို႔။

ေသခ်ာပါတယ္။အဂၤါၿဂိဳဟ္ဟာ ကိုယ့္ဆီတန္းတန္းမတ္မတ္ပ်ံသန္းလာေနခဲ့ပါၿပီ။တစ္ေန႔လံုး ခပ္ညံ့ညံ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္လို အနီေရာင္ ၾကက္ေၿခခတ္ေတြက ရဲပေတာင္းခတ္လို႔။ေဆးေရာင္မစံုတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဒါသေတြ စြန္းေပေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဟာ ကိုယ့္ဘဝထဲလာၿပီး နီေမာင္းေနလိုက္တာ..။

ေနဝင္ေတာ့မယ္။

ဝင္ခါနီးထိေတာင္ အစြမ္းကုန္နီရဲေတာက္ပေနတဲ့ ေနလံုးၾကီးကို မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးရဲရဲေတြနဲ႔ ကိုယ္ၾကည့္လိုက္မိသလားမသိဘူး။ေနက ဝင္သြားခဲ့ၿပီးတာေတာင္ အနီ ေရာင္ေတြက စြန္းေပက်န္ခဲ့တုန္း။

ကိုယ္..အိမ္ၿပန္ပါရေစ။အၿဖဴေရာင္ေတြပဲရွိတဲ့ ေမေမ့အိမ္ကိုေပါ့။

ကိုယ့္အိမ္ကိုၿပန္ပို႔ေပးမယ့္ ေၿမနီလမ္းကေလးေရ..တစ္ေန႔တစ္ေလပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဒီတစ္ေန႔ ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အေရာင္ေၿပာင္းေပးစမ္းပါ။ကိုယ္ အိမ္ၿပန္ခ်င္လွၿပီ။

နီက်င္က်င္မီးေရာင္တခ်ိဳ႕ လမ္းမေပၚၿဖာက်ေနတယ္။အနီရင့္ရင့္ညဟာကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေသေစႏိုင္တဲ့ အဆိပ္တစ္မ်ိဳးပါပဲ။အဲဒီအတြက္ ေၿဖေဆးကို ဒီေန႔မတိုင္ခင္ကိုယ္ရႏိုင္ပါ့ မလား။အဲဒီေၿဖေဆးကေရာ အနီေရာင္ေဆးလံုးေတြၿဖစ္မေနဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ မေၿပာႏိုင္ပါ ဘူး။

အနာဂတ္နီနီေတြကို ကိုယ္အလိုမရွိဘူး။က်န္းမာၿခင္းနီနီေတြကို မုန္းတယ္။ပစၥဳပၸန္နီနီေတြ ကေန ကိုယ့္ကိုု ဘယ္သူကမ်ားကယ္တင္ေပးမွာလဲ။

ေက်းဇူးၿပဳ၍ အနီေရာင္လက္မ်ား ေဝးေဝးေနေပးၾကပါ။

ေဒါသေၾကာင့္ နီေမာင္းေနမယ့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို ရာသက္ပန္အနားေပးခ်င္လွၿပီ။ကိုယ့္ မ်က္လံုးေတြကို စံုမွိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ကံၾကမၼာက အသားမေသလိုက္ပံုမ်ား..ဟိုးေဝးေဝး ကေနကိုယ့္ဆီလာေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြကေတာင္ အနီေရာင္လက္ေဝလို႔။

ကိုယ္..အရႈံးေပးလိုက္ရေတာ့မွာလား ေလနီၾကမ္းေရ။

မေနာ္ဟရီ



တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းၿပည္ကမိန္းကေလး

Wednesday, May 6, 2009

ရာဘင္ၿဒာနသ္တဂိုးရဲ႕ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကိုဆရာၿမသန္းတင့္ဘာသာၿပန္ထားတာၿဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္မကို မွ်ေဝတဲ့သူရွိလို႔ ၿပန္မွ်ေပးတာပါ။မိုးေနကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

တူႏွစ္ကိုယ္တိုင္းၿပည္ကမိန္းကေလး

နီဘာရန္း၏ ဘ၀သည္ ေတာ္ေတာ္လက္ေတြ႔က်ေသာ ဘ၀ျဖစ္၏။ စိတ္ကူးယဥ္စခန္းဆို၍ တစ္ခ်က္ကေလးမွ်ပင္ မရွိ။ လူတိုင္း၏ဘ၀တြင္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ အရသာကေလးေတြ ရွိတတ္သည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုလည္း သူ မစဥ္းစားမိေသး။ ေျခအစံုသည္ ဖိနပ္ေဟာင္းတစ္ရံကို စီးသည့္အခါတြင္ သက္သာေခ်ာင္ခ်ိစြာ ရွိသကဲ့သို႔ နီဘာရန္းသည္လည္းသူ႔ဘ၀တြင္ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အခ်စ္ကိစၥကို ေယာင္၍မွ်ပင္ စိတ္ကူးျခင္း မျပဳမိ၊ ေယာင္၍မွ်ပင္ မေျပာမိ။

သူသည္ အိပ္ရာမွေစာေစာစီးစီးထၿပီး လမ္းသြယ္ကေလးကို မ်က္ႏွာမူေနသည့္ အိမ္ေရွ႔တံခါးေပါက္တြင္ ထိုင္ကာ တမာကူအိုးကို ရွဴသည္။ လမ္းေပၚတြင္ လူေတြဥဒဟိုသြားလာေနၾကသည္။ သူေတာင္းစားမ်ားက သီခ်င္းဆိုသြားၾကသည္။ အထမ္းသည္တစ္ေယာက္က ပုလင္းေဟာင္းမ်ားကို ေအာ္၀ယ္ေနသည္။ ထုိသုိ႔အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲေနေသာ ရႈခင္းတို့သည္သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္ျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္က်ကုန္။ သရက္သီးသည္တုိ႔၊ ငါးသည္တုိ႔လာသည့္ေန႔မ်ဳိးက်မွသာလွ်င္ နီဘာရန္းသည္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေစ်းဆစ္ၿပီးေနာက္ နည္းနည္းပါးပါး ၀ယ္လုိက္သည္။ ယင္းမွာ ညေနစာကို ေကာင္းေကာင္းစားေတာ့မည္ဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္က်သည္ႏွင့္ သူသည္ ကိုယ္ကိုဆီလိမ္းၿပီးေနာက္ ေရခ်ဳိးသည္။ နံနက္စာကို စားသည္။ ႀကိဳးတန္းေပၚတြင္ လႊားတင္ထားသည့္ အေပၚအက်ၤ ီကို ၀တ္သည္။ တမာကူကို တစ္ရွဴ၊ ႏွစ္ရွဴသည္။ ကြမ္းယာ ေနာက္တစ္ယာကို ပါးစပ္ထဲငံုၿပီး ရံုးသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ညေနဆိုလွ်င္ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သည့္ ဂို႔ရွ္၏ အိမ္တြင္ ေထြရာေလးပါး ေျပာသည္။ ညေနမိုးခ်ဳပ္အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထမင္းစားသည္။ ထို႔ေနာက္ ဇနီးသည္ ဟာရာရွႏၵရီႏွင့္အတူ အိပ္ရာသို႔၀င္သည္။

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အိပ္ရာထဲတြင္ ေျပာသည့္စကားမ်ားမွာလည္း ကဗ်ာမဆန္လွပါ။ ထိုသို႔ကဗ်ာမဆန္သည့္အတြက္လည္း နီဘာရန္း ၀မ္းမနည္းလွပါ။ သူတို႔လင္မားေျပာသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ မစ္ထရာ၏မဂၤလာေဆာင္သို႔ မည္သည့္လက္ဖြဲ႔မ်ဳိး ပို႔သင့္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေရာက္သည့္ အိမ္ေဖာ္မေလးမည္မွ် ေထာင့္မက်ဳိးေၾကာင္း၊ မည္သည့္ဟင္းတြင္ မည္သည့္အေမႊးအႀကိဳင္ကို ခတ္သည့္အေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။

ထို႔ေနာက္ တပို႔တြဲ-တေပါင္းေလာက္တြင္ ဟာရာရွႏၵရီ အႀကီးအက်ယ္နာမက်န္းျဖစ္သည္။ အဖ်ားမွာ က်သည္ဟူ၍ မရွိ ဆရာ၀န္က ကီြႏိုင္ေတြကို မ်ားမ်ား တုိက္ေလေလ အဖ်ားမွာလည္း တက္သည္ထက္ တက္လာေလ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္ျပင္းစြာ စီးဆင္းလာသည့္ ေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုကို ဆီး၍တမံတုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တူေတာ့သည္။ ရက္ေပါင္းေလးဆယ္လံုးလံုး စိုးရိမ္ရေသာ အေျခအေနေတြ ရွိေနသည္။

နီဘာရန္းသည္ ရံုးကိုလည္းမသြားေတာ့ၿပီ။ ဂို႔ရွ္ အိမ္က ညေနစကား၀ိုင္းသို႔လည္း မေရာက္ေတာ့ၿပီ။ နီဘာရန္းသည္ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရမည္မသိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ဇနီးသည္၏ အိပ္ရာနားသို႔လာကာ လူမမာအေျခအေနကို အကဲခတ္လိုက္ ၀ရန္တာက ကုလားထုိင္တြင္ ထိုင္ၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ တမာကူကို ရွဴလိုက္ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနသည္။ သူသည္ သမားေတာ္မ်ားကို တစ္ေန႔လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္လဲၿပီး အမ်ားသူငါေျပာၾကားသည့္ ေဆး၀ါးအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ကိုလည္း ေရလဲႏွင့္တုိက္၏။ ရက္ေလးဆယ္ ေျမာက္သည့္ေန႔တြင္မူ ထိုသို႔ ဂရုတစိုက္ျဖင့္ ကုထံုးမ်ဳိးစံုလက္တန္းစမ္းၿပီး သည့္တုိင္ လူမမာမွာ မေသမေပ်ာက္ဘဲ နာလန္ထလာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ လူရုပ္မပီေတာ့။ အိမ္သားမ်ားအား အေ၀းက ေျခာက္ျပေနေသာ တေစၦတစ္ေကာင္ႏွင့္သာ တူေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ ေႏြဦးေပါက္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေတာင္ေလ တိုက္စျပဳလာေလသည္။ ပူအိုက္သည့္ ထိုညမ်ားတြင္ လေရာင္သည္ ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔၏ အိပ္ခန္းေဆာင္မ်ား၊ ၾကင္စဦးတုိ႔၏ အိပ္စက္ရာမ်ားေပၚသို႔ ျဖာက်စျပဳလာေလသည္။

ဟာရာရွႏၵရီ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ ကုတင္အနီးရွိ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ေက်ာခ်င္းကပ္ အိမ္၏ေနာက္ေဘး ပန္းျခံကေလးကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ပန္းျခံဆိုေသာ္လည္း မ်ားစြာ သာယာလွသည္ဟု မဆုိႏုိင္ပါ။ စိတ္ကူးရတုန္း ေကာက္စိုက္ထားၿပီး ျပစ္ထားသည့္ အပင္ကေလးမ်ားသာ ရွိပါသည္။ ဖရံုႏြယ္မ်ားသည္ သစ္ငုတ္တိုႀကီးတစ္ခုကို တြယ္တက္ေနၾကသည္။ သစ္ပင္ပတ္လည္တြင္ ေပါင္းပင္မ်ားသည္ ေတာထေအာင္ ေပါက္ေနၾကသည္။ မီးဖိုအနီးမွ အုတ္၀န္းထရံမွာလည္း ၿပိဳကက်ပ်က္စီးေနၿပီး ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လာ၍ မီးေသြးမႈမ်ား၊ ျပာမႈန္မ်ား ေလာင္းထားသျဖင့္ အပံုႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

သို႔တုိင္ေအာင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုရႈခင္းကေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ သူ႔ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ယခင္က တစ္ခါမွ် မခံစားဖူးခဲ့ရေသာ ပီတိတစ္မ်ဳိးကို ခံစားေနရသည္။ သူ႔စိတ္သည္ ေႏြတြင္ ခန္းေျခာက္စျပဳေနကာ သဲျပင္ေပၚတြင္ စီးဆင္းေနသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနရသည္။ ေခ်ာင္းကေလးသည္ ေသးမွ်င္သည့္ေရစီးေၾကာင္းကေလးတစ္ခုလို ျဖစ္သြားကာ ၾကည္လင္ေနသည္။ မနက္ခင္းေနျခည္မ်ားသည္ ေခ်ာင္းကေလးေပၚသို႔ ျဖာက်လာသည္။ ေလညင္းက ေရျပင္ကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ညဆိုလွ်င္ ၾကယ္ပြင့္မ်ားသည္ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေသာ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္မ်ား အရိပ္ထင္သည့္ပမာ ေရထဲတြင္ လာ၍ အရိပ္ထင္က်သည္။ မျမင္ရေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ သူ႔ရင္ထဲရွိ ေသးမွ်င္ေသာ ေစာင္းႀကိဳးေလးမ်ားကို လာ၍ တီးခတ္သည့္နယ္ရွိကာ ေျပာမျပတတ္ေသာ ဂီတသံတစ္မ်ဳိးကို ၾကားရသည္ဟု စိတ္တြင္ ထင္မိသည္။

ထိုသို႔ေသာအခါမ်ဳိးတြင္ အနီးရွိ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ဘယ္ႏွယ့္ေနေသးသလဲ၊ သက္သာရဲ႔လားဟု ေမးလိုက္လွ်င္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ားသည္အလိုလုိပဲ လာတတ္ၾကသည္။ ေသးသြယ္ေခ်ာင္က်ေနသည့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားသည္ ျပည့္လွ်ံလ်က္ရွိသည္ဟု ထင္ရကာ ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္ သူ႔လက္ကိုကိုင္ထားသည့္ သူ႔ေယာက်္ား၏မ်က္ႏွာကို္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ေက်းဇူးတင္ျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း စသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ရင္ထဲတြင္ အလွ်ဳိလွ်ဳိေပၚလာၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ နီဘာရန္း ရင္ထဲတြင္ ယခင္က ခံစားရခဲ့ဖူးေသာ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာမႈတစ္မ်ဳိးသည္ အလိုလိုေပၚေပါက္တတ္သည္။

ထိုသို႔ေသာ ၾကည္ႏူးမ်ဳိးသည္ အခ်ိန္တန္ၾကာသည့္အထိ ရွိေနတတ္သည္။

တစ္ည၌ လျပည့္၀န္းႀကီးသည္ အုတ္နံရံအနီးတြင္ ေပါက္ေနေသာ တည္ပင္ေျခာက္ႀကီးေနာက္မွ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ထြက္ေပၚလာစဥ္ ေလရူးကေလးသည္ တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတြင္ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ သက္ျပင္းခ်ေနၾကသည္။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ ဆံပင္မ်ားကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ အသာဖြေပးရင္း .....

“ကၽြန္မမွာ သားသမီးမရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွင္လဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ယူပါလား”ဟု ေျပာသည္။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုစကားကို မၾကာခဏေျပာတတ္သည္။ စိတ္သည္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၾကည္ႏူးကာ အခ်စ္၀င္ေနသည့္အခ်ိန္၌ အရာရာကို လုပ္ႏိုင္သည္ဟု ထင္တတ္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဟာရာရွႏၵရီ၏ စိတ္ထဲတြင္ အနစ္နာခံလိုစိတ္သည္ အရွိန္ႀကီးမားေနသည္။ လိႈင္းလံုးသည္ ေက်ာက္ေဆာင္ေက်ာက္ကမ္းပါးတို႔ကို အဆက္မျပတ္ရိုက္ခတ္သကဲ့သို႔ စိတ္ႏွလံုးႏူးညံ့ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းစသည့္ စိတ္ဓာတ္တို႔သည္လည္း စုေပါင္းကာ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံေသာကိစၥကို ျပဳလုပ္ရန္ တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္လ်က္ရွိသည္။

ဟာရာရွႏၵရီ၏ စိတ္ထဲ၌ ငါ သူ႔ကို ေလးစားတယ္။ ၾကည္ညိဳတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေပးသင့္တယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ကူးႏွင့္ လက္္ေတြ႔ၾကားတြင္ ႀကီးမားသည့္ ကြာဟခ်က္ႀကီးရွိတတ္စၿမဲ မဟုတ္ေလာ။ မိမိသည္ သူ႔အတြက္ ဘာမ်ားထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေပးႏုိင္ပါသနည္း၊ မိမိတြင္ ဥစၥာပစၥည္းမရွိ။ ၾသဇာတိကၠမမရွိ၊ ပညာမရွိ၊ အသက္တစ္ေခ်ာင္းသာလွ်င္ ရွိသည္။ ထိုအသက္တစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔အတြက္ စြန္႔လႊတ္ေပးႏုိင္လွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ားအတြက္ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေမြးေပးခ်င္သည္။ ထိုကေလးသည္ ယမင္းရုပ္ကေလး တစ္ရုပ္လို လွပေနရမည္။ ညွစ္ၿပီးစႏို႔လို လတ္ဆတ္ေနရမည္။ ႏို႔ႏွစ္လို ႏူးညံ့ေနရမည္။ ျမားနတ္ေမာင္ကေလးလို ခ်စ္စရာေကာင္းေနရမည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အသက္ကို စြန္႔လႊတ္သည့္တိုင္ ထုိသို႔ေသာ ကေလးငယ္မ်ဳိးကို သူ ေမြးဖြားႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ၿပီ။ ထိုသို႔ စဥ္းစားမိသည့္အခါတြင္ သူ႔ေယာက်္ားသည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ထပ္ယူမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သူ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။

မိန္းမမ်ားသည္ ကိုယ့္ေယာက်္ားေနာက္ မိန္းမယူမည့္အေရးကို ဘာေၾကာင့္မ်ားသည္ေလာက္ စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႔ ေနၾကရသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ေလာက္ ခက္ခဲေနၾကရသနည္း။ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ကိုယ္ခ်စ္သည္ဆိုလွ်င္ က္ုယ့္ေယာက်ာ္း၏ေနာက္မယားကိုေကာ မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့ၿပီေလာ။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုအေတြးျဖင့္ ေပ်ာ္ေနသည္။

သူ႔ဇနီးထံ ထိုစကားမ်ဳိးကို ပထမဆံုး စတင္ ၾကားရသည့္အခါတြင္ နီဘာရန္းသည္ ရယ္စရာဟု သေဘာထားလိုက္၏။ ဒုတိယႏွင့္ တတိယ အႀကိမ္ ၾကားရသည့္အခါတြင္လည္း လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္၏။ သူ႔ေယာက်္ားက ဆုတ္ဆိုင္းဆုိင္းျဖစ္ကာ လ်စ္လ်ဴရႈေလေလ၊ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ပိုင္းျဖတ္မႈသည္လည္း ႀကီးမားလာေလေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ နီဘာရန္းအဖို႔လည္း ထုိစကားကို ၾကားရေလေလ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု ထင္လာေလေလ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၀ရန္တာတြင္ တမာကူကို ရွဴရင္း ကေလးေတြျဖင့္ ဆူညံေနေသာ အိမ္ကေလးကို ျမင္ေယာင္ကာ ၾကည္ႏူးေနတတ္သည္။

ေနာင္တြင္ နီဘာရန္းသည္ ထုိအေၾကာင္းကုိ သူကပင္ စတင္ေျပာလာတတ္သည္။

“အသက္လဲ ႀကီးပါၿပီကြယ္ ... ၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ မိန္းမငယ္ငယ္ကေလးကို ယူလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”ဟု သူက ေျပာတတ္သည္။

ဟာရာရွႏၵရီက သူ႔ကို အားေပးသည္။

“အမယ္ေလးေတာ္၊ ဒါအတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္စိတ္မညစ္ပါနဲ႔၊ သူ႔ကို ကၽြန္မကပဲ သြန္သင္ဆံုးမရမွာေပါ့၊ ကၽြန္မ တာ၀န္ထားလိုက္ပါ”ဟု ေျပာတတ္သည္။

သားသမီး မရွိသည့္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အမိရင္ခြင္မွ လြတ္ကာစ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ အပ်ဳိေပါက္သတို႔သမီးကေလးကို ျမင္ေယာင္ကာ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးေနသည္။

“ငါ့မွာ ရံုးအလုပ္ရွိေသးတယ္ကြ၊ ၿပီးေတာ့ ဗာဟီရေတြကလည္း တစ္ပံုႀကီး၊ မျဖစ္ပါဘူးကြာ၊ ေကာင္မေလး ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးတာ၊ ပူဆာတာေတြကို ငါ မခံႏိုင္ပါဘူး၊ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္”
နီဘာရန္းက ေျပာသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ကုန္ရမွာလဲရွင့္။ အခု ကၽြန္မ မေသႏုိင္ေသးတာ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူးရွင့္။ ရွင့္ကို စိတ္မခ်လို႔၊ ရွင့္အလုပ္ေတြ ရွင့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဘယ္လိုေနၾကထိုင္ၾကမလဲဆိုတာကို ျမင္ၿပီးမွ ကၽြန္မေသမွာ”

ဟာရာရွႏၵရီက ေနာက္တရႊတ္ရႊတ္ ေျပာသည္။ နီဘာရန္းက အျပစ္ဆိုသည့္ဟန္ျဖင့္ ဇနီးသည္၏ ပါးျပင္ကို လက္ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ အသာအယာ ေတာက္ေနသည္။

နီဘာရန္းသည္ ေနာက္မိန္းမတစ္ေယာက္ ယူျဖစ္သြားသည္။ ေကာင္မေလးက ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး ပါးျပင္တြင္ မ်က္ရည္စကေလးေတြႏွင့္ ႏွာေခါင္းေပၚတြင္ ေရႊကြင္းကေလးေတြႏွင့္ ေကာင္မေလး၏အမည္မွာ ေရွလဘာလာ ျဖစ္သည္။ နီဘာရန္းသည္ ထိုအမည္ကေလးကို သေဘာက်သည္။ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ျခင္းကို ႏွစ္သက္သည္။ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ကေလးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနခ်င္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးေပၚက အမူအရာေတြကို ျမင္ေနခ်င္သည္။ သူ႔လႈပ္ရွားဟန္ကေလးေတြကို ၾကည့္ေနခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ နီဘာရႏ္းတြင္ အခြင့္မရရွာ၊ ထိုအစား သည္ေကာင္မေလးေၾကာင့္ ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားအရြယ္ ေရာက္မွ ဒုကၡေရာက္ရေလဟန္။ “လြဲမေရွာင္သာ၍ သည္ေကာင္မေလးကို ယူရေလဟန္။ ေကာင္မေလးထက္ အျခားေသာကိစၥမ်ားကို ဂရုစိုက္ေနေလဟန္ေဆာင္၍ ေနရေလသည္။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ား နီဘာရန္း၏ ျဖစ္ပံုကို သတိျပဳမိသည္။ ထိုအျဖစ္ကိုၾကည့္၍ စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ၀မ္းသာမိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ားလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး “ရွင္က ဘာျဖစ္လို႔ ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ လုပ္ေနရတာလဲ၊ ေကာင္မေလးက ရွင့္ကိုကိုက္စားမွာ မို႔လို႔လား”ဟု ေမးတတ္သည္။

ထိုအခါမ်ဳိးတြင္ နီဘာရႏ္းသည္ ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္ “မင္းကလဲ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ငါ့မွာ အလုပ္ကိစၥေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိေနတယ္”ဟု ဆိုသည္။

နီဘာရန္းသည္ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲေရာက္ေနသူလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ မိန္းမက ရယ္၍ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ကာ “ကဲ ... ရွင္ ဘယ္ထြက္ေျပးဦးလဲ” ဟု ေမးတတ္သည္။ သနားစရာ နီဘာရႏ္းသည္ ေရွာင္ေျပး၍ မရေတာ့ဘဲ သူ႔ဇနီးအနားတြင္ ၀င္ထုိင္လိုက္ရေတာ့သည္။ ဟာရာရွႏၵရီက သူ႔ေယာက်္ားနားနားသို႔ ကပ္ကာ ...

“ရွင္ ေကာင္မေလးကို မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းယူခဲ့ၿပီးၿပီေနာ္။ သူမ်ား သားသမီးကို အိမ္ေခၚလာၿပီး ပစ္မထားနဲ႔”ဟု ေျပာတတ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေရွလဘာလာ၏လက္ကိုဆြဲၿပီး နီဘာရန္း ဘယ္ဘက္တြင္ အထိုင္ခိုင္းသည္။ ေရွလဘာလာကိုလည္း မ်က္ႏွာဖံုးကိုဖြင့္၍ ေခါင္းကို အေမာ့ခိုင္းသည္။

“ၾကည့္စမ္း ေကာင္မေလးရဲ႔မ်က္ႏွာ၊ ဘယ္ေလာက္လွသလဲ၊ လမင္းႀကီး က်ေနတာပဲ”ဟု နီဘာရႏ္းကို ေျပာတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း အလုပ္ရွိသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ သူတုိ႔အနားမွထၿပီး အျပင္ဘက္မွ အခန္းတံခါးကို ၾကားေလာက္ေအာင္ ပိတ္သြားတတ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ နီဘာရန္းစိတ္၌ မ်က္လံုးတစ္စံုသည္ နံရံၾကားတစ္ေနရာမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီဘာရန္းသည္ အားတင္းကာ ဥေပကၡာျပဳလုက္ၿပီး တစ္ဖက္သို႔လွည့္၍ အိပ္ငိုက္ေနတတ္သည္။ ေရွလဘာလာကလည္း သူ႔မ်က္ႏွာဖံုးကို ျပန္ဖံုးကာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ ေခ်ာင္ကေလးတစ္ေခ်ာင္ထဲသုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ခရီးမေရာက္သည့္အတြက္ သူ႔အၾကံကို လက္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။ ထုိအခါတြင္မူ နီဘာရန္းအဖို႔ သူကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ရန္ အခြင့္အလမ္း ရသြားေလၿပီ။ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္ၾကံစည္လိုစိတ္သည္ သူ႔ကို ေစ့ေဆာ္တိုက္တြန္းလ်က္ရွိေလၿပီ။ နီဘာရန္းသည္ လက္ထဲတြင္ စိန္ေကာင္းေက်ာက္ေကာင္းတစ္လံုးကို ကိုင္ကာ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ၾကည့္သကဲ့သုိ႔ ေရွလဘာလာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္သည္။ ထိုရတနာကို သူ ကိုယ္တိုင္ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုသည္။ ယုယပိုက္ေထြးလိုသည္။ လူသူမသိေအာင္ ၾကည့္လိုသည္။ ေရွလဘာလာ၏ နားဆြဲကေလးမ်ား လႈပ္ယမ္းေနပံု၊ မ်က္ႏွာဖံုးပု၀ါေလး ေနာက္သို႔ ေလွ်ာက်သြားသပံု မ်က္ႏွာဖံုးပု၀ါကေလးေအာက္မွ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရပံု၊ ၾကယ္ပြင့္တုိ႔ကို ေငးၾကည့္သကဲ့သို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ရပံု စသည္တို႔သည္ သူ႔အိပ္မက္နယ္ေျမထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြားသကဲ့သို႔ ရွိသည္။

မက္မိုရႏ္ကုမၸဏီမွ စာေရးႀကီး မစၥတာနီဘာရႏ္းခ်ႏၵရာသည္ သူ႔တစ္သက္တြင္ တစ္ခါမွ် မခံစားရဖူးေသာ အျဖစ္မ်ဳိးကို ၾကံဳေနရေလၿပီ။ သူလက္ထပ္ခဲ့တုန္းက သူသည္ သူငယ္ကေလးသာသာမွ်သာ ရိွေသးသည္။ သူ လူရြယ္ဘ၀သို႔ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ကား သူ႔ဇနီးသည္ကိုၿငီးေငြ႔စျပဳေနေလၿပီ။ သူ႔အဖို႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားသည့္ကိစၥသည္ ထံုးတမ္းစဥ္လာတစ္ခုသာျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ဇနီးသည္ ဟာရာရွႏၵရီကို ခ်စ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ထုိအခ်စ္မ်ဳိးသည္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွ် အမွတ္ထင္ထင္မရွိခဲ့။

သရက္သီးထဲတြင္ ေမြးလာသည့္ သရက္ပိုးသည္ ဘယ္အခါမွ် အဆီအႏွစ္ ကုန္ခမ္းမည္ကို မစိုးရိမ္ရ။ သို႔ရာတြင္ သရက္ပိုးသည္ သရက္သီးအဆီအႏွစ္၏ အရသာမွလြဲ၍ အျခားေသာ သစ္သီးတို႔၏ အဆီအႏွစ္အရသာကို မသိႏိုင္။ သရက္ပိုးကို သရက္သီးထဲမွ အျပင္ဘက္သို႔ လႊတ္လိုက္လွ်င္ ထုိသရက္ပိုးသည္ ေႏြဦးပန္းပြင့္တို႔၏ အရသာကို ရွာၾကည့္လိမ့္မည္။ ပြင့္ခါစ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ားၾကားတြင္ တစ္ပြင့္မွတစ္ပြင့္သို႔ လူးလားပ်ံ၀ဲကာ ၀တ္ရည္ကို ျမည္းစမ္းေသာက္သံုး လိုက္ရသည္ဆိုလွ်င္ပင္ ထိုပိုးသည္ ျမဴးထူးကခုန္ေနေပလိမ့္မည္။

နီဘာရႏ္းသည္ ဂါ၀န္၀တ္ထားသည့္ ယမင္းရုပ္ကေလးတစ္ရုပ္၊ ေရေမႊြးတစ္ပုလင္းႏွင့္ သၾကားလံုးကေလးမ်ားကို ေရွလဘာလာအတြက္ တိတ္တိတ္၀ယ္ေပးသည္။ ထိုသုိ႔ ၀ယ္ေပးျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ပို၍ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေတြ အားခ်ိန္တြင္ တံခါးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ နီဘာရန္းႏွင့္ ေရလဘာလာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခရုခြံကေလးေတြျဖင့္ ကေလးေတြ ကစားသလို ကစားေနသည္ကို ျမင္ရ၏။

လူႀကီးတန္မဲ့ ကေလးကစားသလို ကစားေနသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းေနသည္။ ထုိေန႔ နံနက္စာစားၿပီးသည့္အခါ၌ နီဘာရန္းသည္ ရံုးသြားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေနာက္ ေရွလဘာလာ၏ အခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ လိမ္လည္လွည့္ျဖား ေနရသနည္း ...

ဟာရာရွႏၵရီသည္ မ်က္လံုးကို သံပူျဖင့္ အထုိးခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကာ ပူေလာင္သည့္ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားသည္ စီးက်လာၾကသည္။ မိမိသည္ ေကာင္မေလးကို အိမ္သို႔ေခၚလာခဲ့ၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေနရာခ် ေပးထားပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသုိ႔ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေတြ႔ေနၾကရသနည္း .........

မိမိသည္ သူတို႔ၾကားထဲတြင္ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ျဖစ္ေနၿပီေလာဟု ဟာရာရွႏၵရီ ေတြးမိသည္။

သူသည္ မၾကာေသးမီက ေရွလဘာလာကို အိမ္မႈကိစၥေတြကို လုပ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သည္။ တစ္ခါတြင္မူ နီဘာရန္းသည္ မဖံုးႏိုင္ မဖိႏုိင္ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။

“ေကာင္မေလးက ကေလးပဲ ရွိေသးတာပဲကြ။ ဒီေလာက္ခိုင္းရင္ ေသေရာေပါ့”

ဟာရာရွႏၵရီက တစ္စံုတစ္ရာျပန္ေျပာမည္ လုပ္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ဳပ္တည္းကာ အသာပင္ေနလုိက္သည္။

ထုိ႔ေနာက္တြင္မူ ဒုတိယမယားသည္ ဘာမွ်မလုပ္ရေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေတြ၊ အခ်က္အျပဳတ္လုပ္ငန္းေတြကို သူ ကိုယ္တိုင္သာ လုပ္ေတာ့သည္။

ေရွလဘာလာမွာ ဘာကိုမွ်မလုပ္ရေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသာလွ်င္ ေက်းကၽြန္တစ္ေယာက္သဖြယ္ သူ႔ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရသည္။ နီဘာရန္းမွာလည္း အထိန္းေတာ္တစ္ေယာက္ပမာ သူ႔ကို အပ်င္းေျဖရသည္။ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ျခင္း၊ အျခားသူမ်ားအား ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္း စသည့္ဘ၀တြင္ အေရးႀကီးေသာ အလုပ္ဟူသမွ်တို႔ကို ေရွလဘာလာ ဘာမွ်မပတ္သက္ေတာ့။ ဟာရာရွႏၵရီသာလွ်င္ အိမ္မႈကိစၥတို႔ကို သိမ္းက်ဳံး၍ လုပ္ေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ထိုသို႔လုပ္ရသည့္အတြက္ ၀မ္းမနည္း၊ အားမငယ္ ဂုဏ္ပင္ယူလုိက္ေသးသည္။ သူ႔ေယာက်္ားႏွင့္ ေရွလဘာလာတို႔ကိုလည္း “သြား ..... သြား၊ ကစားေခ်ၾက။ တစ္အိမ္လံုး အလုပ္ကို ဒီက ဒုိင္ခံလုပ္မယ္”ဟု ေျပာတတ္သည္။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ ယခင္တုန္းက သူ႔ေယာက်္ား၏အခ်စ္ကို ေ၀မွ်ေပးမည္ဟု သေဘာထားႀကီးႀကီးထားႏိုင္ခဲ့ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ ထိုသေဘာထားႀကီးမႈတို႔သည္ ဘယ္ဆီသို႔ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီနည္း ......

လျပည့္တြင္ ကမ္းျပည့္လွ်ံတတ္ေသာ ဒီေရလို ထိုသို႔ေသာ သေဘာထားမႈမ်ဳိးတြင္ ရင္ႏွင့္အမွ် ရွိခဲ့စဥ္ကမူ သူ႔ကိုယ္သူ အရာရာကို လုပ္ႏုိင္သည္။ ဘာမဆိုျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သူထင္ခဲ့သည္။ ထုိစဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီေရအရွိန္က ျပင္းေနသျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႀကီးေတြကို ခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုယ့္မွာ စည္းစိမ္ဥစၥာေပါမ်ားတုန္းက ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကို လြယ္လြယ္ျဖင့္ ေပးမည္ဟု ကတိေပးခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္တြင္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၿပီဆိုသည့္အခါ၌ကား ကတိမတည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ မူးစပဲစျဖင့္ တတိတတိ ဆပ္ေနရကာ မသၶေရစာျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုအခါမ်ဳိးက်မွပင္ လူ႔စိတ္ဆိုသည္မွာ မည္မွ်တြန္႔တိုတတ္ေၾကာင္း၊ လူ႔ႏွလံုးသားသည္ မည္မွ်မနာလိုတိုရွည္ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း၊ လူသည္ မည္မွ်သေဘာထား က်ဥ္းေျမာင္းတတ္ေၾကာင္း သိလာၾကရသည္ မဟုတ္ေလာ။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ နာလန္ထလာသည့္တုိင္ ရင္းစားျပန္ရသည္ဟူ၍ မရွိေသး။ အားနည္းေမာပန္းေနၿပီး သူ႔အသားမွာလည္း ဆန္းစစ္လကေလးအေရာင္ကဲ့သို႔ ၀ါေဖ်ာ့ျဖဴေလ်ာ္လ်က္ရွိသည္။ ထုိစဥ္တုန္းကေတာ့ သူ႔အဖို႔ ဘာမွ်လိုခ်င္ေတာင့္တမရွိခဲ့။ သုိ႔ရာတြင္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ က်န္းမာလာကာ ခြန္အားျပည့္ၿဖိဳးလာသည့္အခါတြင္မူ သူ႔စိတ္ထဲမွ အေတြမ်ားသည္ ေအာ္ဟစ္ဆႏၵျပလာခဲ့ၾကသည္။

“ခင္ဗ်ားကေတာ့ တစ္ခ်က္လႊတ္ အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔က က်ဳပ္တို႔ပိုင္ခြင့္ေတြကို အဆံုးရႈံးမခံႏုိင္ဘူးဗ်”ဟု ထိုအေတြးမ်ားက ေျပာေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔အခက္အခဲကို သေဘာေပါက္လာသည့္အခါ၌ သူ႔အခန္းကို နီဘာရႏ္းႏွင့္ ေရွလဘာလာတို႔ကို ေပးၿပီးေနာက္ တျခားအခန္းတစ္ခန္းသို႔ သြားၿပီးတစ္ေယာက္တည္း အိပ္သည္။ သူသည္ ရွစ္ႏွစ္သမီးကတည္းက ထုိအခန္းကေလးထဲတြင္ အိပ္ခဲ့သည္။ လက္ထပ္သည့္ညတုန္းကလည္း ထုိအခန္းေလးထဲမွာပင္ အိပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္တိုင္တုိင္ပင္ ထုိအခန္းကေလးထဲမွာပင္ အိပ္ခဲ့သည္။ ယခုမူ သူအိပ္ခဲ့သည့္အခန္းကေလးကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ေလၿပီ။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ မီးအိမ္ကို ၿငိမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာေပၚသို႔ လွဲလိုက္သည္။ ထုိစဥ္ လမ္းမဆီမွ သီခ်င္းသံတစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သီခ်င္းဆိုသံမွာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၿပီး တာပလာဗံုကေလးကလည္း ေနာက္မွ အခ်က္က်က်လိုက္တီးလ်က္ရွိ၏။ သီခ်င္းဆံုးသြားတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၾသဘာေပးေနၾကသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေနရသည္။

ထုိသီခ်င္းသံသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ ရင္ထဲက အပူကို ႏိႈးဆြေပးေနသကဲ့သို႔ ရွိသည့္တိုင္ သူ႔အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္တြင္ ရွိေနသူတုိ႔ကိုမူ ေခ်ာ့ျမဴသိပ္ေပးေနသကဲ့သို႔ ရွိ၏။ ထုိအခန္းထဲတြင္မူ ေရွလဘာလာ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေမွးစင္းလ်က္ရွိကာ နီဘာရန္း၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာမူ သူ႔နားသို႔ ကပ္လ်က္ကာ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာဆိုလ်က္ရွိ၏။

ထိုအခ်ိန္၌ နီဘာရန္းသည္ ဘန္ကင္က်ႏၵရ၏ “က်ႏၵရရွိကာ” ၀တၳဳကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ေရွလဘာလာအား ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ျပေနသည္။ ေမ့ေလ်ာ့ပစ္ထားခဲ့သည့္ ႏုပ်ဳိမႈေရပန္းေရျမႊာတို႔သည္ စိမ့္ယိုစီးထြက္လာကာ သူ မေမွ်ာ္လင့္သည့္အခ်ိန္တြင္ အရွိန္ဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ပန္းထြက္လာၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာအျဖစ္မ်ဳိးကို မည္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္းမရွိၾက။ ထုိအျဖစ္ေၾကာင့္ နီဘာရန္း၏ စိတ္ထားသည္ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြားကာ အိမ္တြင္းေရးသည္လည္း ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ လူ႕စိတ္သည္ ထိုမွ်ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သေဘာ၊ ထိုမွ် ေသာင္းက်န္းတတ္ေသာ သေဘာရွိသည္ကို နီဘာရန္းတစ္ခါမွ် မစဥ္းစားမိခဲ့။ ထိုစိတ္မ်ဳိးကာ ဆင္ရိုင္းကဲ့သို႔ ေသာင္းက်န္းေလစြ။ စနစ္တက်ရွိ၍ သာယာေသာ ဘ၀တစ္ခုကို ဖရိုဖရဲျဖစ္ေအာင္ ဖ်က္ဆီးတတ္ေလစြ။

နီဘာရန္းသာလွ်င္ စိတ္ဆင္းရဲရသည္ မဟုတ္။ ဟာရာရွႏၵရီမွာလည္း စိတ္ဒုကၡေရာက္ရသည္။ မိမိသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေနမထိထုိင္မသာ ျဖစ္ေနရသနည္း။

အဘယ့္ေၾကာင့္ ထိုမွ်ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနရသနည္း ...

ယခု သူေတာင့္တေနေသာအရာကို ယခင္က သူတစ္ခါမွ် ဂရုထားမိျခင္း မရွိ။ တစ္ခါမွ် အေရးထားခဲ့မိျခင္း မရွိ။ အလ်င္တုန္းက နီဘာရန္း ရံုးသြားစဥ္ သူႏွင့္အတူ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တုန္းဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ႏြားႏို႔ဖိုး၊ အိမ္စရိတ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း၊ သာေရးနာေရး ကိစၥစသည္တို႔ကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။

ထိုစဥ္တုန္းကမွ ယခုလို ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးကို မၾကံဳစဖူး။ သူတုိ႔ လင္မယားသည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ခ်စ္ခဲ့ၾကသည့္တုိင္ ထုိစဥ္က ရမၠက္မီးလွ်ံဟူ၍ မရွိခဲ့။ ထုိစဥ္က သူတို႔အခ်စ္သည္ မီးမညွိရေသးသည့္ မီးစာပံု အစုအေထြးကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ယခုမူ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ၀င္ေရာက္လာကာ သူ႔ထံမွ အထြတ္အျမတ္ထားသည့္အရာကို လုယူသြားသည္ဟု ဟာရာရွႏၵရီ ထင္သည္။ သူ႔မိန္းမဘ၀သည္ ထာ၀ရခန္းေျခာက္သြားကာ ညွဳိးေရာ္ေၾကြက်သြားခဲ့ၿပီဟု ထင္ေနသည္။ သူသည္ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးကိစၥ၊ စာေရးေသာက္ေရးကိစၥ၊ ကြမ္းေဆးကိစၥတို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္လံုးလံုး အေစခံမႀကီးသဖြယ္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရၿပီးေနာက္ ဘ၀တြင္ အျမင့္ဆံုးေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္၌ကာ အပ်ဳိေပါက္စ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ တစ္ဖက္ခန္းတြင္ ေရာက္ေနကာ ရတနာသိုက္ကို ေသာ့ရိုက္ဖြင့္၍ အိမ္ႀကီးရွင္မအျဖစ္ကို ယူေနေလၿပီ။

မိန္းမဆိုသည္မွာ အိမ္ဦးနတ္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရမည္ဆုိသည္မွာ မွန္ပါ၏၊ သို႔ရာတြင္ ထုိမွ်မကေသးပါ။ အိမ္ကို အုပ္စိုးရန္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သိုိ႔ရာတြင္ ယခုမိန္းမတစ္ေယာက္က အေစခံျဖစ္ေနၿပီး အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္က မေဟသီျဖစ္ေနေလၿပီ။ အေစခံသည္ ဂုဏ္သိကၡာကို ဆံုးရႈံးထားခဲ့ကာ မေဟသီမွာမူ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို္ ရေနေလၿပီ။

အမွန္မွာ ေရွလဘာလာကိုယ္တုိင္လည္း ေပ်ာ္ပိုက္ျခင္း မရွိပါ။ သူ႔ကို နီဘာရန္းက အေလးေပးဂရုစိုက္လြန္းသျဖင့္ ေရွလဘာလာတြင္ အခ်စ္အတြက္ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါ။ ျမစ္သည္ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း စီးဆင္းသြားကာ ပင္လယ္ႏွင့္ေပါင္းဆံုသည့္အခါတြင္ ျမစ္ျဖစ္ရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္သည္လည္း ၿပီေျမာက္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ပင္လယ္သည္ ဒီေရေၾကာ့္ အၿမဲတေစ ျမစ္ထဲသို႔ ၀င္လာသည့္အခါတြင္မူ ျမစ္သည္လည္း ေဖာက္လွဲေဖာက္ျပန္ျဖစ္ကာ ေရလွ်ံတတ္ပါသည္။

နီဘာရန္း၏ အိမ္မွာလည္း ထိုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ နီဘာရန္းမွအစ တစ္အိမ္လံုးက သူ႔ကို ဖူးဖူးဖႈတ္ထားၾကသည့္အတြက္ ဘ၀င္ျမင့္ခဲ့ပါသည္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ သူ႔စိတ္တိုင္းက်ဖို႔ ေပၚေပါက္လာရျခင္း ျဖစ္ၿပီး သူကမူ မည္သူစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔မလိုဟု ထင္ခဲ့ပါသည္။ ထုိသို႔အထင္သည္ ဘ၀င္ကို ပင့္ေပးပါသည္။ ဤတြင္ ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ်ကို ဘ၀င္မက် ျဖစ္လာတတ္သည္။

တစ္ေန႔တ၊ြင္မူ ေကာင္းကင္သည္ မိုးတိမ္တို႔ျဖင့္ မည္းေမွာင္လ်က္ရွိ၏။ အိမ္ထဲတြင္လည္း ေမွာင္လ်က္ရွိသျဖင့္ အလုပ္ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္၍မရ။ မိုးသည္ သဲသဲမဲမဲ ရြာခ်ေန၏။ သေျပပင္ႀကီး ေအာက္မွ ေပါင္းပင္ျမက္ပင္မ်ားမွာ ေရေအာက္တြင္ ေရာက္ေနသည္။ ၿပိဳက်ေနေသာ အုတ္နံရံအနီးတ၀ိုက္တြင္ ညစ္ပတ္ေနာက္က်ိေနေသာ ေရမ်ားသည္ တေ၀ါေ၀ါစီးဆင္းေနၾကသည္။ ဟာရာရွဒၵရီသည္ သူ႔အိပ္ခန္းသစ္ျပတင္းေပါက္အနီးတြင္ ထုိင္ေနသည္။

နီဘာရန္းသည္ အခန္း၀သို႔ တိတ္တဆိတ္ေရာက္လာကာ အခန္းထဲ၀င္ရမည္လားဟု စဥ္းစားေနသည္။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အခန္း၀တြင္ နီဘာရန္းေရာက္ေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာ။ နီဘာရႏ္းသည္ အခန္းထဲသို႔ ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္လာကာ အေမာတေကာ ေျပာသည္။

“မင္းလက္၀တ္လက္စားေတြ ေပးစမ္းကြာ။ ငါ့မွာ အေၾကြးသိပ္မ်ားေနတယ္။ ေၾကြးရွင္ေတြကလည္း တက်ည္က်ည္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ငါ ေပါင္ၿပီး ဆပ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ငါ ျပန္ေရြးေပးပါ့မယ္၊ မၾကာပါဘူး”

ဟာရာရွႏၵရီက မည္သို႔မွ်မေျဖ။ နီဘာရန္းသည္ ရာဇ၀တ္သားတစ္ဦးလို ရပ္ေနသည္။ အတန္ၾကာသည့္အခါမွ သူက ခပ္တိုးတိုးေမးသည္။

“ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ... မေပးႏိုင္ဘူးလား”
“ဟင့္အင္း ......... မေပးႏိုင္ဘူး”

အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာရသည္မွာ လြယ္သေလာက္ ျပန္ထြက္သြားရသည္မွာ ခက္ေနသည္။ နီဘာရန္းသည္ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီး “ဒီလိုဆိုရင္လည္း တျခားက ရွာရမွာေပါ့”ဟု ဆိုကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ထြက္သြားသည္။

နီဘာရန္းတြင္ ေၾကြးရွိေနေၾကာင္း တစ္ေန႔ေန႔တြင္ သူ႔လက္၀တ္လက္စားမ်ားကို ေပါင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဟာရာရွႏၵရီ သိၿပီးသား ျဖစ္သည္။ မေန႔ညတုန္းကပင္ အပိုးက်ဳိးေနေသာ သူ႔ေယာက်္ားကို ေရွလဘာလာ ပူဆာခဲ့ေသးသည္။

“အစ္မႀကီးတုိ႔မွာေတာ့ စိန္ေတြေရႊေတြကို ညြတ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး” ဟု ေျပာသံကို ၾကားရသည္။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ ျဖည္းညင္းစြာထကာ မီးခံေသတၱာကို ဖြင့္သည္။ အထဲမွ လက္၀တ္ရတနာမ်ားအားလံုးကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္သည္။ ေရွလဘာလာကို ေခၚၿပီးေနာက္ သူလက္ထပ္တုန္းက ၀တ္သည့္ ဗာရာဏသီဆာရီကို ျခံဳေပးသည္။ ထုတ္ထားသည့္ လက္၀တ္ရတနာမ်ား အားလံုးကုိလည္း သူကိုယ္တုိင္ ဆင္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ မီးအိမ္ကို ထြန္းၿပီး မိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာကေလးက ခ်ဳိျမရႊန္းလဲ့ေနသည္။ မွည့္၍ ေမႊးေနေသာ သစ္သီးတစ္လံုးလို ရႊန္းဆို အျပစ္ကင္းေနသည္။ ေရွလဘာလာ ျပန္ထြက္သြားသည့္အခါ၌ တခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေနေသာ လက္၀တ္ရတနာတုိ႔၏ အသံမ်ားသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေသြးထဲတြင္ အတန္ၾကာမွ် ျမည္ဟည္းပဲ့ထပ္ေနၾကသည္။ ယေန႔တြင္မူ မိမိႏွင့္ ေရွလဘာလာတုိ႔သည္အကြာႀကီး ကြာျခားသြားခဲ့ၾကၿပီး သို႔ရာတြင္ သူငယ္ငယ္တုန္းကမူ သူလည္း ထို႔အတူ ႏုပ်ဳိမႈျဖင့္ ရႊန္းသစ္ေနခဲ့သည္။ ထုိစဥ္တုန္းက သူ႔ကို မည္သူကမွ် သူ႔အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းမျပခဲ့ၾက။

သူ႔ အလွက်က္သေရၿဖိဳးေ၀ခ်ိန္သည္ ကုန္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ ထုိစဥ္တုန္းကမူ သူ သတိမထားမိခဲ့။ ယခုႏုပ်ဳိမႈျဖင့္ ဂုဏ္ေမာက္ေနေသာ ေရွလဘာလာကိုျမင္မွ သူ သတိျပဳမိေတာ့သည္။ ေရွလဘာလာသည္ လိႈင္းလံုးကေလးတစ္လံုးကို လႈပ္ရွားေနသည္။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥေလာက္ကိုသာ အေလးထားေနသျဖင့္ သူအဖို႔ ထိုလက္၀တ္ရတနာမ်ားသည္ ဘာအဓိိပၸယ္မွ် မရွိ၊ လက္၀တ္ရတနာမ်ားကို တစ္ခဏအတြင္း စြန္႔လႊတ္ပစ္လုိက္ျခင္းမွာ မိုက္မဲရာေတာ့ ေရာက္ေကာင္းေရာက္မည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ အိမ္မႈကိစၥထက္ အေရးႀကီးသည့္ကိစၥတစ္ခုကို သိခဲ့သည့္အတြက္ ထိုသို႔ေသာ လက္၀တ္ရတနာမ်ား၊ အိမ္မႈကိစၥမ်ားသည္ သူ႔အဖို႔ အေသးအဖြဲမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။

ၿပိဳးျပက္ေတာက္ေသာ လက္၀တ္ရတနာတုိ႔ကို ဆင္ျမန္း၍ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ျပန္လာေသာ ေရွလဘာလာမွာမူ ထိုရတနာမ်ားသည္ မည္မွ် တန္ဖိုးရွိသည္ မရွိသည္ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ မစဥ္းစားမိ။ သူသိသည္မွာ အခ်ိန္တန္သည္ႏွင့္ ထိုေရႊ၊ ထိုဂုဏ္သိကၡာ၊ ထုိစည္းစိမ္ဥစၥာ ဟူသမွ်တုိ႔သည္ သူ႔လက္ထဲသို႔ မုခ်ဆတ္ဆတ္ေရာက္လာမည္ ဆိုသည့္အခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမူ သူသည္ ေရွလဘာလာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္လံုး၏ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အိပ္မက္ထဲတြင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အေၾကာက္အရြံ႕မရွိ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကသည္။ မည္မွ်ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ လမ္းမ်ဳိးကို ျဖစ္ေစ ဆုတ္ဆိုင္းျခင္းမရွိ။ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းမရွိသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း ထုိသို႔အေၾကာက္အရြံ႕မရွိ။ အဆင္အျခင္မရွိ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ ရွိတတ္သည္။ သူတို႔မွာ ေဘးဒုကၡကို လွလွႀကီး ၾကံဳေတြ႔သည့္အခါမွပင္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာၾကသည္။

မက္မိုရန္ကုမၸဏီမွ စာေရးႀကီး နီဘာရန္းသည္လည္း ထို႔အတူပင္။ ေရွလဘာလာဆိုသည့္ မိန္းကေလးသည္ သူ႔ဘ၀ကို ၀င္ေရာက္ေမႊေႏွာက္သြားသည့္ ေလဆင္ႏွာေမာင္းႏွင့္တူသည္။ သူသည္ သူႏွင့္ ဘာမွ်မသက္ဆုိင္ေသာ အဖိုးတန္ပစၥည္းမ်ားကို စုပ္ယူ သယ္ေဆာင္သြားသည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ နီဘာရန္း၏ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ နီဘာရန္း၏ ဂုဏ္သိကၡာ၊ နီဘာရန္း၏လခ၊ ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ လက္၀တ္ရတနာမ်ားလည္း ပါသည္။ နီဘာရန္းသည္ မက္မိုရန္ကုမၸဏီမွ ေငြမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ ထုတ္သံုးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေငြစကၠဴေတြကို တစ္၀က္ခ်င္းယူသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း အထုပ္လိုက္ယူသည္။ ေနာက္လခထုတ္သည့္အခါတြင္ ျပန္ထည့္မည္ဟု စိတ္ကူး၍ ယူျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္လခမွာလည္း ေလဆင္ႏွာေမာင္း၏ ဗဟုိခ်က္ထဲတြင္ စုံးစံုးျမဳပ္သြားသည္။ ခဏမွ် ၿပိဳးျပက္ေနေသာ မူးေစ့တစ္ေစ့ပင္ မခ်န္။ ေလဆင္ႏွာေမာင္းထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ နီဘာရန္း၏ကိစၥသည္ ဘူးေပၚသလို ေပၚသြားသည္။ သူ႔ရာထူးမွာ မိဘအစဥၤ္အဆက္ေၾကာင့္ ရေသာ ရာထူးျဖစ္သည္။ အထက္လူႀကီးက သူ႔ကို သနားသျဖင့္ ေငြရွာၿပီး ျပန္သြင္းရန္ ႏွစ္ရက္ အခ်ိန္ေပးသည္။ သူ ယူသံုးသည့္ ေငြမွာ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည့္အခါတြင္ အံ့ၾသေနသည္။ သည္မွ်ေလာက္မ်ားသည့္ ေငြကို ဘယ္လုိလုပ္ ကုန္သြားသည္ကို စဥ္းစားမရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ “ငါေတာ့ ေခြးျဖစ္ၿပီ”ဟု ဟာရာရွႏၵရီ၏ ေရွ႔တြင္ အရူးသဖြယ္ ညည္းမိသည္။

ဟာရာရွႏၵရီမွာလည္း အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလံုးကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာျဖဴဖပ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္ေနသည္။

“မင္း လက္၀တ္လက္စားေတြေပးပါဦး”ဟု ေတာင္းသည္။

“ဘယ္မွာ ရွိေတာ့လို႔လဲ။ ေကာင္မေလးကို အကုန္ေပးလိုက္ၿပီ“

နီဘာရန္းသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနသည္။

“ခက္တာပဲကြာ။ ဘာျဖစ္လို႔ အကုန္ေပးလိုက္ရတာလဲ။ မင္းကို ဘယ္သူက အေပးခိုင္းလုိ႔လဲ”

“ေပးလိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲရွင္ ေရထဲ ပစ္ခ်တာမွ မဟုတ္တာ”

သတိၱေၾကာင္ေသာ နီဘာရန္းသည္ ဆုတ္ဆုိင္းဆုိင္းျဖင့္

“သြားကြာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုျပၿပီး ျပန္ေတာင္းေခ်။ ငါက အေတာင္းခိုင္း လိုက္တာလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္။ အေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာနဲ႔”

ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ေယာက်္ား၏ ျဖစ္ပံုကိုျမင္သည့္အခါတြင္ စက္လည္း စက္ဆုပ္သည္။ ေဒါသလည္း ထြက္သည္။

“ဘာ ဟန္ေဆာင္ၿပီး အေၾကာင္း ျပရမွာလည္း ရွင့္။ အမွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာရမွာေပါ့။ ဒီေလာက္ကိစၥမ်ားေနတဲ့အထဲမွာ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနစရာရွိသလဲ။ လာလုိက္ခဲ့”

ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ကို ဒုတိယမယား၏ အခန္းထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။

ေရွလဘာလာသည္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပသည္ကို လက္မခံ၊ ဘာေတြေျပာေျပာ ဘယ္လိုနားခ်ခ် “ဒါဟာ ကၽြန္မ ဘယ္သိမလဲ”ဟူေသာ စကားျဖင့္သာ တံု႔ျပန္သည္။

သူ႔ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့စဥ္က အိမ္တြင္းေရးကိစၥမ်ားတြင္ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ေအးအတူပူအမွ် ခံမည္ဟု သူမေျပာဖူးခဲ့။ လူတုိင္း ကိုယ့္ကိစၥကို ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ္ေျဖရွင္းရမည္ မဟုတ္ေလာ။ မိမိသည္ ဤအိမ္တြင္ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနရန္ ေရာက္လာျခင္း မဟုတ္ေလာ။ ယခုမွ အိမ္သားေတြနဲ႔အတူ ေအးအတူ ပူအမွ် ခြဲေ၀ခံစးရမည္ဟု ဆိုလာျခင္းမွာ နည္းနည္းမွ် မတရားဟု သူထင္သည္။

နီဘာရန္းသည္ ေရွလဘာလာ၏ ေျခရင္းတြင္ထုိင္၍ ငိုေနသည္။ ေရွလဘာလာကမူ “ဒါေတြ ကၽြန္မ မသိဘူးေလ။ ကၽြန္မနဲ႔ ဘာဆုိင္တာ မွတ္လုိ႔၊ ဒီပစၥည္းေတြကို ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ေပးလို႔ ျဖစ္မလဲ”ဟုသာ တြင္တြင္ ေျပာေနသည္။

ႏူးည့ံေပ်ာ့ေျပာင္း၍ ၾကင္နာသနားတတ္ဟန္ရွိေသာ ေရွလဘာလာသည္ မီးခံေသတၱာႀကီးထက္ ခိုင္ခန္႔ေၾကာင္း နီဘာရန္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟာရာရွႏၵရီမွာ ထုိကိစၥတြင္ သူ႔ေယာက်္ား ေပ်ာ့ညံ့သည့္အျဖစ္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္သြားကာ စက္ဆုပ္ရြံရွာျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ဟာရာရွႏၵရီသည္ ေရွလဘာလာ၏လက္မွ ေသာ့ကို ၀င္လုသည္။ ေရွလဘာလာက ေသာ့တြဲကို အုတ္တံတုိင္းအျပင္ဘက္ ကန္ကေလးထဲသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။

“ဒီလိုဆို ေသာ့ခေလာက္ကို ဖ်က္”ဟု ဟာရာရွႏၵရီက ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ေယာက်္ားကို ေျပာသည္။

“ဖ်က္ရဲဖ်က္ၾကည့္ေလ။ ဒီေကာင္မက ဆြဲႀကဳိးခ်ေသပစ္လုိက္မယ္”ဟု ေရွလဘာလာက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။

“ေနကြာ၊ ဒီလိုဆုိရင္လဲ အေမ့ဆီသြားၿပီး လွည့္ရမွာပဲ” ဟုဆိုကာ နီဘာရန္းသည္ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။ ႏွစ္နာရီအတြင္း၌ကာ နီဘာရန္းသည္ ဘိုးဘြားမ်ားေနထုိင္ခဲ့ေသာ သူတို႔အိမ္ကို ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာႏွင့္ ေရာင္းၿပီးခဲ့ေလၿပီ။

ဤသို႔ျဖင့္ လက္ထိပ္ႏွင့္ သီသီကေလး လြဲခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ အလုပ္မွ ျပဳတ္လာခဲ့သည္။ သူသည္ေျပာင္းေရႊ႕ႏိုင္ေသာ ပစၥည္း၊ မေျပာင္းေရႊ႕ႏိုင္ေသာ ပစၥည္းဟူသမွ်တို႔အနက္ မယားႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ထုိမယားႏွစ္ေယာက္အနက္ ၿဂိဳဟ္ေမႊသည့္ မယားငယ္ကေလးမွာ ကိုယ္၀န္ရွိလာသျဖင့္ မေရႊ႔ေျပာင္းႏိုင္ေသာ အသြင္အျပင္ကို ပို၍ေဆာင္လာသည္။ သူတုိ႔အိမ္ေထာင္သည္ လမ္းၾကားကေလးတစ္ခုထဲရွိ အိမ္အိုကေလးတစ္လံုးသို႔ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾကသည္။

ေရွလဘာလာ၏ ဆင္းရဲဒုကၡတုိ႔မွ ဤတြင္မရပ္ေ၀း။ သူ႔ေယာက်္ားသည္ သူတို႔ကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မထားႏိုင္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို လက္မခံ။ ဤသို႔တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မထားႏိုင္လွ်င္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မယားႏစ္ေယာက္ ယူခဲ့ေသးသနည္း။

သူတို႔အိမ္ကေလးမွာ အေပၚထပ္တြင္ ရွိၿပီး အခန္းႏွစ္ခန္းသာ ရွိသည္။ တစ္ခန္းမွာ သူႏွင့္ နီဘာရန္းတို႔ အိပ္ော အခန္းျဖစ္သည္။ “ေန႔ေရာညေရာ အိပ္ခန္းထဲ ေအာင္းေနရေတာ့မွာလားရွင့္”ဟု ေရွလဘာလာက ညည္းသည္။ ထိုအခါတြင္ နီဘာရန္းကလည္း “ငါအိမ္ရွာေနပါတယ္ကြာ။ မၾကာခင္ရေတာ့မွာပါ”ဟု ေခၽြးသိပ္တတ္သည္။

“ဟိုဘက္အိမ္ အားေနတာပဲ အဲဒီအိမ္ကို ေျပာင္းပါလား”

ေရွလဘာလာသည္ ေနရာေဟာင္းတြင္ မေနခ်င္။ အိမ္နီးခ်င္းေဟာင္းမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသည္ နီဘာရန္း၏ အေၾကာင္းကို ၾကားသိရသည့္အခါတြင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ လာေရာက္ေမးျမန္းၾကသည္။ ထုိအခါမ်ဳိးတြင္ ေရွလဘာလာသည္ အခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီး အခန္းေအာင္းေနသည္။ ေခၚလွ်င္လည္း ထြက္မလာ။ ဧည့္သည္ေတြ ျပန္သြားသည္ႏွင့္ ေရွလဘာလာသည္ ေအာ္လားဟစ္လား လုပ္သည္။ ငိုလားယုိလား လုပ္သည္။ စိတ္ေကာက္ၿပီး ထမင္းမစားဘဲ ေနသည္။ သူစိတ္ဆိုးေနေၾကာင္းကို အေရွ႔ခုနစ္အိမ္ အေနာက္ရွစ္အိမ္ သိေအာင္ လုပ္သည္။ ဤသည္မွာ တစ္ခါမဟုတ္၊ အခါခါျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ေရွလဘာလာသည္ အႀကီးအက်ယ္နာမက်န္းျဖစ္ကာ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်ေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည္။ နီဘာရန္းက မယားႀကီး၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ “မင္း မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလားကြာ”ဟု ေမးသည္။

ဟာရာရွႏၵရီသည္ ေန႔ေရာညပါ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္၏။ တစ္ခုခုကို စိတ္တိုင္းမက်လွ်င္ ေရွလဘာလာသည္ သူ႔ကို ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္း ျပဳသည့္တိုင္ ခြန္းတံု႔ျပန္ျခင္း မျပဳ။ ေရွလဘာလာသည္ ဘာလီရည္ကို မေသာက္။ အဖ်ားတက္ေနစဥ္တြင္ ထမင္းႏွင့္သရက္သီးသနပ္ကို စားမည္ဟု တဖြဖြေတာင္းေနသည္။ ေတာင္းသည္ကို မရလွ်င္ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္လုပ္ၿပီး ေသာင္းက်န္းေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဟာရာရွႏၵရီသည္ သူ႔ကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေခ်ာ့ေမာ့ေဖ်ာင္းဖ်သည္။ ကေလးမရယ္။ ညီမရယ္စသည္ျဖင့္ ခ်ဳိသာစြာ ေခၚသည္။

ေရွလဘာလာသည္ သက္ဆိုးမရွည္ရွာပါ။ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ယုယသည့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ က်င္လည္ၿပီးေနာက္ တိုေတာင္း၍ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ေသာ ဆူပူေသာင္းက်န္းသည့္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္သြားခဲ့ပါသည္။

ပထမတြင္ နီဘာရန္းသည္ ေဆာက္တည္မရျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သံေျခက်င္းႀကီးတစ္ခု က်ဳိးပဲ့သြားၿပီဆိုသည္ကို မၾကာမီတြင္ သေဘာေပါက္လာသည္။ ပူေဆြးေသာကျဖစ္သည့္တုိင္ လြတ္ေျမာက္မႈ ရသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။ နီဘာရန္းသည္ ရႊန္လန္းတက္ၾကြေနေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း သူ႔ ဘ၀တြင္ ႏြယ္တစ္ခုလို ရစ္ပတ္ေနေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျပတ္သြားေလၿပီ။ သူခ်စ္ရေသာ ေရွလဘာလာ တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ၿပီဟု ေတြးမိျပန္ကာ သက္ျပင္းႀကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်မိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါတြင္ အမွန္ကို သူျမင္ပါသည္။ ေရွလဘာလာသည္ သူ႔အဖို႔ ႀကိဳးစင္မွ ႀကိဳးကြင္းတစ္ကြင္းႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သူ႔တစ္က္လံုး ေပါင္းခဲ့သည့္ ဟာရာရွႏၵရီကေကာ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါတြင္ ဟာရာရွႏၵရီတစ္ေယာက္သာလွ်င္ သူ႔အတိတ္၀တ္ေက်ာင္းတြင္ ဂုဏ္က်က္သေရရွိသည့္ ေနရာကို ရထိုက္သူ၊ သူသာလွ်င္ သူ႔ဘ၀တြင္ ၀မ္းသာစရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာတုိ႔ကို မွ်ေ၀ခံစားသူျဖစ္ေၾကာင္းကို ပို၍သေဘာေပါက္လာသည္။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးၾကားတြင္ ကြာဟခ်က္ရွိေနေသးသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ေတာက္ေျပာင္၍ အၾကင္နာကင္းမဲ့သည့္ ဓားသြားကေလးတစ္ေခ်ာင္းသည္ သူ႔ႏွလံုးသားကို ထက္ပိုင္းျဖတ္သြားခဲ့ၿပီး အလယ္ေခါင္တြင္ ဒဏ္ရာဟတ္တက္ ထားပစ္ခဲ့သည့္ႏွယ္ ျဖစ္သည္။

သီတင္းပတ္မ်ားစြာအၾကာ ၿမိဳ႔ႀကီးတစ္ၿမိဳ႔လံုး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ညတစ္ည၌ နီဘာရန္းသည္ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ေနေသာ သူ႔ဇနးသည္ ဟာရာရွႏၵရီ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာခဲ့သည္။ သူသည္ အလ်င္တုန္းကလို သူ႔ဇနီး၏ ညာဘက္တြင္ အသာ၀င္အိပ္လိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခါက သူ႔နယ္ပယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ထိုေနရာ၌ သူသည္ လူစိမ္းတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေန္သည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာၾက။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အလ်င္တုန္းကလိုပင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ လွဲေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ကြယ္လြန္သြားသည့္ မိန္းကေလးသည္ သူတုိ႔ၾကားထဲသို႔ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ မိန္းကေလး၏ အရိပ္ကို မေက်ာ္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။

(Rabindranath Tagore ၏ The Girl Between ကုိ ျပန္ဆိုသည္။)
ျမသန္းတင့္
ရင္ခုန္ပြင့္၊ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ မတ္လ။