အကန္းေတြမၿမင္ႏိုင္ေသာအလင္းေရာင္

Saturday, March 7, 2009

အကန္းေတြမၿမင္ေပမယ့္ အလင္းေရာင္ကေတာ့အလင္းေရာင္ပါပဲ..တဲ့။စကားပံုတစ္ခုရွိပါ
တယ္။အေၿပာရက္စက္သလိုရွိေပမယ့္မွန္လည္းမွန္တယ္။ အႏုပညာေတြဘာေတြလာေၿပာ
မေနနဲ႔ဗ်ာ…က်ဳပ္တို႕ကမခံစားတတ္ဘူး…ဆိုတဲ့လူေတြနဲ႔ၾကံဳရတဲ့အခါတိုင္း၊အဲဒီစကားပံုေလး
ကေခါင္းထဲေရာက္လာပါေတာ့တယ္။သူမခံစားႏိုင္တဲ့အတြက္၊ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
သူမၿမင္ေပမယ့္အႏုပညာကေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ရသဟာ ရသေၿမာက္စြာရွိေနတာပါပဲ။
တာရာမင္းေဝ
ၿပိဳင္ၿမင္းတိုရဲ႕ခြာသံ ၅

မေန႔ကစီေဘာက္ထဲမွာ..လာထားသြားတဲ့စာတစ္ေၾကာင္းကိုေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေခါင္းထဲေရာက္လာ
တာအဲဒီစကားပံုေလးပါ။အမွန္ကေတာ့ၿပိဳင္ၿမင္းတို႔ရဲ႕ခြာသံဆိုတာကဘာ၊တာရာမင္းေဝဆိုတာ
ကဘာ…ၿပန္ရွင္းေနရဦးမယ့္လူပိန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ကၽြန္မမွာတာဝန္မရွိပါဘူး။ကၽြန္မတာ
ဝန္ရွိတာက ရသစာေပအတြက္ပါ။
သကၠတအႏုပညာမွာ.ရသ.ဟာ.ေလာကလြန္အေၾကာင္းအရာလို႔ဆိုပါတယ္။ေလာကအေၾကာင္း
အရာေတြကိုအႏုပညာနဲ႔ယွက္ေဖာက္ထံုမႊမ္းလိုက္ၿခင္းအားၿဖင့္ရရွိလာတဲ့ရသအေၾကာင္းအရာ
ေတြဟာေလာကအေၾကာင္းအရာေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ေလာကလြန္အေၾကာင္းအရာေတြၿဖစ္
ေနၿပီ….လို႔ဆိုထားတဲ့အတြက္…အႏုပညာခံစားမႈပါရမီမပါတဲ့လူပိန္းေတြနားမလည္ႏိုင္တဲ့ကိစၥ
ၿဖစ္သြားပါၿပီ။
ေလာကထဲမွာအသိေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ဒါဟုတ္ပါတယ္….ဆိုတဲ့အေပါင္းလက ၡဏာ(+)အသိ၊
ဒါမဟုတ္ဘူး….ဆိုတဲ့ အႏုတ္လကၡဏာ(-)အသိ၊ ဒါဟာဒါနဲ႔ေတာ့တူတယ္…..ဆိုတဲ့ညီမွ်ၿခင္း
(=)အသိ၊ ဒါဟာဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႔လား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းဝင္(?)…အသိဒီေလးမ်ိဳးပါပဲ။အဲဒါေတြဟာ
ေလာကအသိၿဖစ္ပါတယ္။ေလာကထဲကအရာေတြကို အသိေလးမ်ိဳးနဲ႔သိတာမ်ိဳးပါ။ဒါေပမယ့္
ရသသိကေတာ့အဲလိုမဟုတ္ပါဘူးလို႔နာယဒႆနဂိုဏ္းဝင္ပညာရွင္တစ္ဦးၿဖစ္တဲ့သီရိသကၤုတ
ကဆိုခဲ့ပါတယ္။ရသသိဟာေလာကလြန္တဲ့ ေလာကလြန္အသိၿဖစ္ပါတယ္။
ေလာကထဲမွာအရာတစ္ခုကိုသိဖို႔တစ္ခုုခုနဲ႔သက္ေသၿပၿပီးမွသိလို႔ရတယ္။အရာတစ္ခုရွိေၾကာင္း
ကိုအသိတစ္ခုနဲ႔သက္ေသၿပမယ္ဆိုရင္အဲဒီအသိရွိထားေၾကာင္းကိုလည္း တၿခားအသိတစ္ခုနဲ႔
သက္ေသၿပရပါတယ္။မီးခိုးမဆံုးမိုးမဆံုးေတြလို႔ ခြာသံထဲမွာ.....သူ....ေရးခဲ့ဖူးတာကိုမွတ္မိ
ေနပါတယ္။ေလာကကိုေတာ့အဲလုိပဲသိရပါတယ္။ဒါေပမယ့္ေလာကလြန္သေဘာမွာေတာ့အဲလို
မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ပစၥည္းတစ္ခုရွိေၾကာင္းအလင္းရွိမွၿမင္ရမွာၿဖစ္ေပမယ့္..အလင္းရွိေနေၾကာင္းကိုေတာ့သက္ေသၿပ
စရာမလိုပါဘူး။အလင္းဟာသူရွိေၾကာင္းသူကိုယ္တိုင္သက္ေသၿပႏိုင္ပါတယ္။ရသ..ဆိုတာကလဲ
ဒီလိုပါပဲ။
အမွန္တကယ္က ကၽြန္မ ဒါေတြကိုလိုက္ရွင္းမေနခ်င္ပါဘူး။အထူးသၿဖင့္စာဖတ္မနာတဲ့ ရသစာ
ေပဆိုတာဘာမွန္းေသခ်ာမသိတဲ့ ကူးယူဆက္စပ္မႈေတြနဲ႔ရွင္သန္ေနတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္နွာ
ေပၚကစာဖတ္သူလို႔သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ခံယူထားတဲ့လူတန္းစားခပ္ညံ့ညံ့တခ်ိဳ႕အတြက္ပိုၿပီးမလိုအပ္
ပါဘူး။ ကၽြန္မအတြက္လိုအပ္တာက အႏုပညာဖန္တီးမႈ နဲ႔ အဲဒိအေပၚမွာတာဝန္ယူမႈပါပဲ။
မနက္ကပဲ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာလို႔ ကိုၾကြက္ရဲ႕ အသံဗလံမ်ားဆိုတာကို တမင္ရိုက္တင္ေပးခဲ့
ပါတယ္။ ကၽြဲပါးေစာင္းတီးဆိုသလိုပါပဲ ။အဲဒါက ကၽြဲေတြအတြက္အၾကံဳးဝင္ပံုမရပါဘူး။ ကားမွား
စီးမိတယ္ထင္ရင္ ကၽြန္မတို႔ကလမ္းဆင္းေလွ်ာက္ရံုပါပဲ။အဲ..ဆင္းေလွ်ာက္တဲ့သူေတြေနာက္လိုက္
လာၿပီးကာမွ ဟိုဘက္လမ္းကပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ ခပ္ရိုင္းရိုင္းေၿပာရရင္ ရသသိမ
ေၿပာနဲ႔ လူလိုသိတဲ့စိတ္ကေလးေတာင္မရွိဘူးလို႔ပဲေၿပာစရာက်န္ပါေတာ့တယ္။
ပို႔စ္တစ္ခုတင္ၿပီးတိုင္း ကိုယ့္ပို႔စ္ကိုယ္ၿပန္ၿပန္ရွင္းေနရတာ ဘေလာခ့္ကာေတြအတြက္အလုပ္
တစ္ခုၿဖစ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ညည္းေငြ႕ေနတာၾကာပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္စဥ္းစားစရာအမ်ားၾကီးနဲ႔..
သိမ္းတင္သား ကိုရိုက္တင္ေပးလိုက္တာပါ။ ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာေဂဇက္ ဆိုတဲ့စာ
အုပ္မ်ိဳးကိုေယာင္မွားၿပီးကိုင္မိရင္ ရူးသြားႏိုင္ေၾကာင္းၾကိဳတင္သတိေပးခ်င္တဲ့အေနနဲ႔ဒီစာတစ္
ပုဒ္ေလာက္ကိုအၿမည္းတင္ေပးတဲ့သေဘာပါ။ဝမ္းစာၿပည့္မွ စာဖတ္နာမွနားလည္ႏိုင္မယ့္စာ
မ်ိဳးကို ဘာမွန္းမသိပါဘူးကြာလို႔လူေရွ႔သူေရွ႕ေၿပာၿပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္မသူေတာ္မလုပ္မိ
ေစဖို႔လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုသတိေပးခ်င္တာလည္းပါပါတယ္။
ဆိုလိုခ်င္တာကကိုယ့္ဦးေႏွာက္နဲ႔မႏိုင္ရင္ဝင္မလုပ္ပါနဲ႔ကိုယ္မသိႏိုင္နားမလည္ႏိုင္ဘူးထင္ရင္
အသာေလးေကြ႕ေရွာင္သြားပါ။ကိုယ့္ရဲ႕ညံ့ဖ်င္းမႈကန္းဆြ႕႔ံမႈေတြကိုလူသိေအာင္မခ်န္ထားခဲ့ပါ
နဲ႔။သူတစ္ပါးအတြက္အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ေစသလို..ကၽြန္မအတြက္လည္းအေႏွာက္အယွက္

ၿဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မဘာလို႔စာေရးေနလဲ။ဘေလာ့ခ္ေပၚမွာေတာ့..ေရးခ်င္လို႔ေရးေနတာလို႔ေၿပာလို႔ရပါတယ္။
အႏုပညာဖန္တီးမႈတစ္ခုကို..ခံစားမႈတူတဲ့သူေတြအတြက္၊စာမ်က္ႏွာနဲ႔ေဝးေနရတဲ့သူေတြအတြက္
မွ်ေဝတဲ့အေနနဲ႔ဖန္တီးတာပါ။အၿပင္စာေပေလာကမွာေတာ့...ကၽြန္မ အႏုပညာတာဝန္တစ္ခုအ
ေနနဲ႔ကိုယ္လုပ္တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ကိုယ္အလုပ္အေကၽြးၿပဳေနသလို..ကိုယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈ
အတြက္လည္း အႏုပညာေတြကိုဖန္တီးပါတယ္။
ကၽြန္မရပ္တည္မႈမွာ..တကယ္လက္ခံေနတဲ့၊ရင္ဘတ္တူတဲ့၊ေလာကကိုလြန္ၿပီးသိႏိုင္တဲ့၊ရသခံစား
သူေတြကိုေက်းဇူးတင္သလို၊ခုလို..ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္မသူေတာ္ေတြကိုလည္း ခပ္ေဝးေဝးေနဖို႔
သတိေပးခ်င္ပါတယ္။
မလာပါနဲ႕….ဒီေလာက္လြတ္လပ္မွ်တတဲ့..အင္တာနက္စာမ်က္နွာေတြမွာ၊ကိုယ္မလာခ်င္ရင္ကိုယ့္
အရည္အေသြးနဲ႔မမီရင္မလာပဲေနလို႔ရသားနဲ႔၊လာလာၿပီးအေႏွာက္အယွက္ေပး ကိုယ့္အရည္အ
ေသြးကိုမရွက္မေၾကာက္လာေဖာ္ၿပေနတာကေတာ့..တဆိတ္.ေအာက္တန္းက်ညံ့ဖ်င္းရာက်လြန္းပါ
တယ္။
အဲဒီလိုလူေတြအတြက္ေရာ…ပို႔စ္တစ္ခုကိုဘာမွန္းမသိပဲ၊ေၿပာခ်င္ရာေၿပာကိုယ့္စာမ်က္ႏွာလိုမ်ိဳး
သေဘာထားၿပီး ကုိယ့္ကိုယ္ကိုေဖာ္မသူေတာ္လာလုပ္ဖူးတဲ့သူေတြအတြက္ေရာ..တစ္ခါတည္း
သတိေပးလိုက္ပါရေစ…အဆင္မေၿပရင္မလာပါနဲ႔….။ သင့္စိတ္က်န္းမာေရးကိုထိခိုက္ႏိုင္ေစမွာ
ေသခ်ာလို႔ပါ….လို႔။
(ကၽြန္မအတြက္..စီေဘာက္စထဲကေနလာၿပန္ေၿပာေပး၊ကၽြန္မကိုလာအားေပးတဲ့မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔..ဒီေနရာကေနေၿပာပါရေစ..)


35 Comments:

ေဆာင္းယြန္းလ said...

က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ မေနာ္ရဲ့ဘေလာ့ကိုလာလာေခ်ာင္းရတာဗ်ိဳ႕....

စိတ္က်န္းမာေရးေကာင္းလိုသူ

ေယာနသံစင္ေရာ္ said...

Chicken Soup for Soul တဲ့ ဒီစာအုပ္နာမည္ေလးလုိေပါ့....

မေနာ္ ဘေလာ့ကုိ တေန႔ တခ်က္ေလာက္မွ Click မလုပ္ရရင္ က်န္းမာေရးမညီညြတ္သလုိခံစားရလုိ႔ .. တခါတေလ ဖတ္ၿပီးသားေတာင္မွာ ထပ္ခါ ထပ္ခါ လာၾကည့္မိေသးတယ္.

tg.nwai said...

အင္း..သူလည္းေလ လမ္းမွားေရာက္လာတာ ထင္ပါရဲ႕။ က်မတုိ႔ကေတာ႔ မေနာ္တုိ႔ မေမျငိမ္းတုိ႔ ခ်ိဳသင္းတုိ႔လို စာေရးတဲ႔သူေတြ ဒီဘေလာ႔ဂ္စာမ်က္နွာေတြ ဖြင္႔လာၾကတာကို ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေနရတာပါ..။

တကယ္တမ္းက စာဖတ္တဲ႔သူက သူ႔ဘာသာေရြးရမွာပါ.. သူဘာလုိခ်င္သလဲ.. လိုခ်င္တဲ႔ဆီ သြားရံုပါပဲ..ဒီေလာက္ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ေတြ ရွိတဲ႔ ေနရာမွာ..။

အလင္းေရာင္ကေတာ႔ သူ႔ဘာသာ ရွိေနမယ္႔ အရာပါပဲေလ...။

ကလိုေစးထူး said...

ကုိယ္ဖန္တီးတဲ့ အႏုပညာကို အႏုပညာ လို႔ မသတ္မွတ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ...
စာတပုဒ္၊ စာတေၾကာင္း၊ ယုတ္စြအဆုံးေျပာရင္ စကားလုံးတလုံးကအစ အခ်ိန္ယူၿပီး ေမြးထုတ္ရတဲ့ စာေရးခ်င္တဲ့လူရဲ့ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္ေပးႏိုင္တဲ့လူေတြ...
ေပတံႀကီးတကိုင္ကုိင္နဲ႔ ဟိုလူကသာတယ္၊ ဒီလူက ပိုေတာ္တယ္ဆိုၿပီး အႏုပညာပစၥည္းကို တန္ေၾကးျဖတ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္စြဲ စာဖတ္သူအတုေတြ...
စာတပုဒ္ကို ခံစားဖို႔ထက္ ဘယ္ေနရာကေန သမလိုက္ရ၊ အခြင့္သာခိ်န္မွာေတာ့ ဘယ္လိုႏွက္လိုက္ရပါ့လို႔ က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းေနတဲ့ တံဆိပ္ကပ္၀ါသနာႀကီးသူေတြ...

အဲဒီလိုလူေတြ မလာရ...လို႔သာ ေျပာလိုက္ေပေတာ့ဗ်ာ။

Moe Cho Thinn said...

မေနာ္ေရ
တို႔တေတြက စာေပနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔လို႔ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးလို႔ ေရးၾက၊ ဖတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔။ ကိုယ္႔အခ်ိန္ေလး တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္ရင္ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားပါလိမ္႔မယ္။
စာနဲ႔စာသာ ခ်စ္စရာဆိုတဲဲ႔ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဘေလာ႔ဂ္ပါေလ မေနာ္ေရ..

ပီတိ(စိတ္ပညာ) said...

အစ္မရယ္ .. public မွာ တစ္ခုခုကို ခ်ျပတဲ့အခါ အားေပးတဲ့သူလာသလို ပုတ္ခတ္တဲ့သူလည္း လာမွာပဲ။
စာအုပ္ထုတ္တာက ေဝဖန္ေရးဆရာေတြေလာက္ကလြဲရင္၊ အစ္မနားကအသိုင္းအဝိုင္းကလြဲရင္ ပုတ္ခတ္တာေတြကို ၾကားရတာမဟုတ္ဘူး။ အင္တာနက္ဆိုတာက အဆင့္ရွိတဲ့သူ မရွိတဲ့သူ ေပါင္းစံုေနတာ။ ကိုယ္ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာ လိုက္ၾကည့္လို႔ သိႏိုင္တာလည္းမဟုတ္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ "သူမ်ား ပါးစပ္လႈပ္တိုင္းသာ ကိုယ့္စိတ္က လိုက္လႈပ္ရွားရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘဝက သူမ်ားပါးစပ္ဖ်ားမွာတင္လမ္းဆံုးသြားမွာေပါ့"။ ဆရာလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ပီတိခ်စ္တဲ့သူေတြအားလံုးကို ျငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ရံုပါ။

Anonymous said...

စာေပကို တန္ဖိုးထား ခ်စ္တတ္သူတိုင္း
အေရာင္မတူတဲ့ အေရျပားေတြေအာက္က
တူညီတဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ ဖတ္ယူၾကတာေလ...

ခပ္မာမာေပါ့ မေနာ္....
ရင္ခုန္သံတူရင္လာ... မတူရင္မလာနဲ႔
တာ့ တာ ေပါ့...

ဘာမွမခံစားပါနဲ႔ မေနာ္ရယ္...

ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္.....

Sein Lyan Tun said...

မေနာ္ေရ..
က်ေနာ္ မေနာ္ဆီစေရာက္တာ တၿခားဘေလာ့ကေနၿပီးမွ
တကၠသိုလ္ပံု နဲ ့yufl ဆိုတဲ့စာေႀကာင္းေလးေတြၿမင္လို ့ေရာက္လာတာပါ..
မေနာ္ရဲ ့စာေတြကိုဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
ငါ အရင္က တီခ်ယ္မီမီေၿပာတုန္းက
ဘာလို ့မဖတ္ၿဖစ္တာလဲလို ့ေနာင္တရမိတယ္မေနာ္
က်ေနာ္ မေနာ္ဆီစာလာဖတ္တာ..“မေနာ္ဟရီ”
ေရးတယ္ဆိုတဲ့အစြဲ နဲ ့လာတာမဟုတ္ပါဘူး..
မေနာ္ရဲ ့ေရးသားခ်က္ေတြက က်ေနာ္ခံစားမိတာ
တစ္ခ်ိဳ ့နဲ ့တိုက္ဆိုင္သလို က်ေနာ္ဖြဲ ့ႏြဲ ့ခ်င္တဲ့ က်ေနာ္မဖြဲ ့ႏြဲ ့ႏိုင္တဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးေတြကို
အားက်လို ့ လာဖတ္တာပါ..
ဘယ္စာေရးဆရာေရးေရး ကိုယ့္ရင္ဘတ္ထဲ
ေရာက္လာလို ့လက္ခံႏိုင္ရင္သေဘာက်တာပါပဲ..
က်ေနာ္နားလည္ထားတဲ့စာေပဆိုတာကေတာ့
ေကာင္းတာေရးေရး..ဆိုးတာေရးေရး
တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္အသံုးဝင္
အက်ိဳးၿမတ္ရခဲ့ရင္
အဲဒီစာကိုေရးသားသူအတြက္
ပီတိတစ္ခု ရလိုက္ပါတယ္..မေနာ္
”မေနာ္ဟရီ ”ေရးေနတဲ့စာေတြက
အခုဆိုရင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထက္မကတဲ့အတြက္
စာေရးသူ မေနာ္အေနနဲ ့ စားရတဲ့ပီတိက
ပိုၿပီးၿပည့္စံုပါတယ္ မေနာ္..
လမင္းကိုေခြးေဟာင္ေပမယ့္ လကေတာ့ေႀကာက္ပီး
မကြယ္သြားပါဘူး..
ဆန္ အမ်ိဳးအစားကြဲၿပားေပမယ့္
အသံုးမဝင္.မစားရ ဆိုတဲ့ဆန္ ဆိုတာမရွိပါဘူး..
သူ ့ပတ္ဝန္းက်င္ နဲ ့ေတာ့သူ ့အေရအေသြး
သူ ့တန္ဖိုးက
ရွိေနၿမဲပါ..
စာေပဆိုတာ ေရးခ်င္တိုင္းခ်ေရးႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းလူတိုင္းမွာ မရိွပါ..
ပညာခ်င္းတူေပမယ့္ဥာဏ္ခ်င္းမတူ..
ဥာဏ္ခ်င္းတူေပမယ့္ ပါရမီခ်င္းမတူ..
ဒါေႀကာင့္ ဘာလို လို ညာလိုလိုနဲ ့
လာေဝဖန္တဲ့သူ
စာဖတ္တတ္ပါေစလို ့သာ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္..

က်ေနာ္နဲ ့ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္
မဝါဝါခိုင္မင္း ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကေၿပာတုန္းကလဲ
ေတာ္ေတာ္စိတ္ထဲတင္းတယ္..
အခုလဲ ဘယ္လို ၿဖစ္မွန္းမသိ..
စိတ္ထဲ ေနမထိဘူး..
မွားခဲ့ရင္ေတာ့ခြင့္လႊတ္မေနာ္ေရ...
ေလးစားခင္မင္ခ်စ္ခင္မွဳမ်ားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္

ATN said...

ေခြးေလးခုန္လို႕ ဖုန္မထပါဘူးဗ်ာ...
ေနာက္ထပ္ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့...
သက္သက္ရန္လာစေနတာေတြကို
ေနာက္ဆို ဖ်က္ခ်ပစ္လိုက္ဗ်...
ဆီပံုးမွာလည္း ban လို႕ ရတာပဲ
IP မွတ္ထားျပီး ဘန္းလိုက္ေပါ့..

လင္းဒီပ said...

အႏုပညာဆိုတာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေလး သူဘာသာရွိေနတာမ်ိဳးပါ။
သူ႕ရဲ႕သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့မႈကို ခံစားတတ္ရင္ခံစား မခံစားတတ္ရင္ ေက်ာ္သြားၾကေပါ့...
အခုေတာ့ ေစာင္းသံကို နားမေထာင္တတ္တိုင္း ေလွွ်ာက္ေအာ္သြားၾကေတာ့ တီးရတဲ့လူ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္တယ္။

အဆင္ေျပပါေစ အစ္မ

ႏုိင္းႏုိင္းစေန said...

ဆရာမ..
အၾကိဳက္ခ်င္း မတူသူေတြရဲ႕ စကားေၾကာင့္
စိတ္က်န္းမာေရးကို မထိခိုက္လိုက္ပါနဲ႔...
ဆရာမရဲ႕ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ကြ်န္မတို႔ အမ်ားၾကီး ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္..

ေရွ႕ေလွ်ာက္ဒီလိုမ်ဳိးေတြ အမ်ားၾကီးၾကံဳရအုန္းမွာ..
ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕စိတ္ေတြ က်န္းမာေနဖို႔လိုတယ္

အစဥ္ေလးစားလွ်က္

သီဟသစ္ said...

မေနာ္ေရ
ကုိေလးျဖဴရဲ႕ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျဖသလုိ သေဘာထားေပါ့ဗ်ာ။
သူတုိ႔ ပါးစပ္ပါတာပဲ ေျပာၾကပါေစ တဲ့။

သီဟသစ္ said...
This comment has been removed by the author.
:P said...

အစ္မ...
စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနပါ...။

April said...

မ..ရဲ႕ ဘေလာ့ကို မလာမွသာ စိတ္က်န္းမာေရး ထိခိုက္မွာမို႔လို႔.. ေန႔တိုင္းလာရတာပါ။

ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...
မိုးေန

Anonymous said...

ညီမေနာ္ေရ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးသြားမွာပါ လို႕ စိတ္ထားလိုက္ ေပါ့သြားတယ္။ ဘယ္ေလာကမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလို ကဖ်က္ယဖ်က္ေတြက ရွိပါတယ္.. ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိတာသာ လုပ္ပါ။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
အမခင္မင္းေဇာ္

Anonymous said...

ဒီကိစၥကို...ဒီအခ်ိန္ေရာက္တာေတာင္ ဒီလိုေျပာေနရတုန္းဆိုကတည္းက ဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ..ေနာ္..။
ဥပမာ..ဒူးရသီး..သိပ္ႀကိဳက္တဲ့သူေတြ မက္မက္စက္စက္စားေနတာကို
မႀကိဳက္တဲ့လူက စားႏိုင္ေလျခင္းဆိုျပီး ေ၀ဖန္ရံႈ႕ခ်ေနသလိုမ်ိဳးေပါ့..
အနံ႔ေတာင္မခံႏိုင္ပါဘူးဆို..
အန႔ံရွိတဲ့ေနရာကိုပါေရွာင္ပစ္လိုက္
လူတစ္ကိုယ္မွာေတာင္ အႀကိဳက္က ၃ ၄ မ်ိဳးေလာက္၇ွိေနေသးေတာ့ကာ..
ကိုယ္ႏွစ္သက္တာ..ကိုယ္ဖတ္
ကိုယ္မႀကိဳက္တာ ကိုယ္ေက်ာ္သြား...
ေခတ္က..
အႏုပညာက
သူ႔ဘာသာ...စီးေနတာပါပဲ...

အစ္မ..စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ။

Anonymous said...

အင္း ......... ေတာ္ေသးတယ္ ဒီေန႔မွ ဒီအခ်ိန္မွ ဒီစာေလးေတြဖတ္မိလို႔ ၊ မဟုတ္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ျဖစ္ရအုန္းမယ္ .... ဘေလာ႔ဂ္ပိုင္ရွင္ကိုျဖင္႔အားနာလွျပီ ။
ဒီလိုေလးေတြးျပီးခြင္႔လႊတ္လိုက္ပါလား ကိုယ္တိုင္မမွီေၾကာင္းကိုဘယ္သူမွရိုက္မစစ္ဘဲ မမွီပါဘူးလို႔အတင္း၀န္ခံေနတဲ႔သူလို႔...... အဲလိုေလးေတြးလိုက္ပါသူငယ္ခ်င္း........ ဘာမွကိုမေျပာလိုေတာ႔ပါဘူး ...... ျပန္ျပန္ရွင္းေနရတာကိုလဲေမာေလာက္ေရာ႔မယ္..... ေနေကာင္းေအာင္ေန........ စာေတြဆက္ေရး ......
ကိုယ္႔အတြက္ ( ၀န္ခံပါသည္ က်မတစ္ေယာက္တည္းခံစားခ်က္အတြက္သက္သက္သာျဖစ္ေၾကာင္း ) ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းစာေတြဖတ္ေနရတာ အထီးက်န္မႈအတြက္ ေျဖေဆးတစ္ခြက္....................

cheers!!!!

ဂ်ဴ

အိုင္လြယ္ပန္ said...

အရင္ရက္ေတြကတည္းကေရာက္တယ္အစ္မ ....

ကြန္မေကာင္းလို႔ ............

အပင္ၿမင္႔ ေလ ေလတိုက္ခံရေလေလပဲအစ္မေရ ...

အႏုပညာ အၿမစ္ခိုင္ေနၿပီးသားပဲဗ်ာ .....

ဘယ္ေလတိုက္တိုက္ ေလညွင္းခံေနရသလိုေပါ႔ အစ္မ

ဇိမ္ေတာင္႐ွိေသး ...

ခ်မ္းေၿမ႕ပါေစအစ္မေရ .....

Unknown said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Unknown said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Unknown said...
This comment has been removed by a blog administrator.
လင္း said...

မေနာ္ေရ ေခါင္းထဲမွာ မထားပါနဲ ့။ မလိုလားတဲ့ လူေတြရဲ ့ အသံကို လစ္လ်ဴရွဳလိုက္ပါ။
ကိုယ့္ကိုတန္ဖိုးထားတဲ့သူေတြနဲ ့ အားေပးေနတဲ့သူေတြရဲ ့ ေမတၱာ ကိုခံယူျပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ပါ။

aoma said...

အကုန္ဖတ္ၿပီးသြားၿပီအစ္မ..
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာေဇာ္ေျပာတာကိုပဲ ထက္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။

ရသဆိုတာ အႏုပညာပစည္းတစ္ခု/ အႏုပညာေဆာင္ရြက္မႈတစ္ခုမွာ နဂိုကတည္းကရွိေနတဲ့ ဂုဏ္အဂၤါတစ္ရပ္မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္သူ၊ ၾကည့္သူ၊ ခံစားသူ (ပရိသတ္)က သူ႔ဖာသာ တည္ေဆာက္ယူလိုက္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ သေဘာတစ္ခုသာျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ရသဆိုတာ တုန္႔ျပန္မႈတစ္ခုပဲ။ ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္တဲ့ အတြင္းသားဂုဏ္ရည္တစ္ခုမဟုတ္ဘူး။

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္

Anonymous said...

ကိုေစးထူး ပို႕စ္ကေနမွ တဆင့္လာဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္ ဆရာမေရ့ အစ္ကို႕ဆီမွာပဲ မန္႔သြားေတာ့မယ္ဗ် အဆင္ေျပပါေစ ။

sweetpeony said...

အမေလးမေနာ္ေရ.....

ဒီႏွစ္ရက္ သံုးရက္ မအားလုိ ့မေရာက္ျဖစ္လုိက္တာနဲ ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက မ်ားလိုက္တာ....။
ခုမွေရာက္တာပဲေတာ္ေတာ္... မဂ်ဴေျပာသလုိ ေတာ္ျကာထပ္ျဖစ္ေနဦးမယ္...။ ဟားဟား.....။
မေနနိုင္လုိ ့နဲနဲေတာ့ေရးခ်င္ေသးတယ္...
:D

Zephyr said...

မသမာေသာ သူသို႕ ....။

ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီလိုလာေျပာလဲ စဥ္းစားလို႕မရပါ ...။ အလုပ္မ်ားလို႕ေလးနက္တာေတြမခံစားႏိုင္ေတာ႔တာကို နားလည္ေပးလို႕ရေပမယ္႕ ... ေပါေတာေတာလာ၀န္ခံတာကေတာ႔ ရယ္စရာေကာင္းပါတယ္ ...။ ဒီမွာစာလာဖတ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ခံစားေနတဲ႔သူေတြက ဘာအလုပ္မွမလုပ္ဘဲ ... အားအားယားယား မို႕လို႕ ဒီစာေတြကို နားလည္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး ...။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာခ်င္လြန္းရင္ လယ္ကြင္းထဲမွာ အ၀တ္ဗလာနဲ႔သြားေအာ္ေနပါ ...။

စာေရးသူနဲ႔ သူ႕ရဲ႕စာေတြကို အူလည္လည္နဲ႔လာမေ၀ဖန္ပါနဲ႔ ...။

ဖတ္ရတာ အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္သည္ ..။
ဘယ္သူမွေစာင္းမတီးျပဘဲလာလာမေ၀ွ႕ပါနဲ႔ ...။

2007 ဒီဇင္ဘာစစ္တမ္းအရ blog 112 သန္းရိွပါတယ္ ...။ ၂၀၀၉ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ႔ ၁၁၂ သန္းထက္ေလွ်ာ႔စရာမရိွပါဘူး ...။ ဘာလို႕ ဒီ blog မွာမွ ကိုယ္နဲ႔ ဓာတ္မတည္႕တာေတြ လာဖတ္ေနရတာလဲ ...။

ေနသာသလိုေနပါ ...။
ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ... ကိုယ္႔ အႏုပညာ ပါရမီ ဓာတ္ခံနည္းမႈကို ေၾကာ္ျငာေနစရာမလိုပါ ...။

ပလာတာသည္ ႏြားမ်ားစားရန္မဟုတ္ပါ ... လုိ႕ ဆရာသစၥာနီေရးခဲ႔ဖူးတာသတိရသည္....။ ဒီလိုဘာလို႕ေျပာတာလဲဆိုတာကို ေတာ႔ အက်ယ္တ၀င္႔နားလည္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ...

Z..

(ps. ေရးထားခဲ႔သမွ် post ေတြအားလံုးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အမေရ ...။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ ... ဒီလုိလူေတြဟာ ... ေနရာတိုင္းမွာရိွေနၾကတုန္းပဲေလ ...၊ အႏုပညာကို အစာမေၾကတဲ႕ေရာဂါ ရိွေနပံုရတယ္ ...)

က်ားက်ား said...

အစ္မ...ေခါင္းထဲမွာ မထားပါနဲ ့။ မလိုလားတဲ့ လူေတြရဲ ့ အသံကို လစ္လ်ဴရွဳလိုက္ပါ။
ကိုယ့္ကိုတန္ဖိုးထားတဲ့သူေတြနဲ ့ အားေပးေနတဲ့သူေတြရဲ ့ ေမတၱာ ကိုခံယူျပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ပါ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးသြားမွာပါဗ်ာ။
ဆရာမရဲ႕ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို အမ်ားၾကီး ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္......။
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္.....
က်ားက်ား

ngapiy said...

u r stupid

ngapiy said...

this post is bull shit

yehtutnaung said...

ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္မယ္..
ေ၀ဖန္ရင္ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ကို ယူသြားမယ္..
မလုိတဲ့အခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴရွူ သြားမယ္..
ေ၀ဖန္သူ လိုေနရင္ ေထာက္ျပမယ္..
ေထာက္ျပလို ့ မၾကိဳက္ရင္ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္မယ္..
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္မယ္..

အမ စာေပေတြကို အစဥ္ေလးစားလ်က္..

Dr Phyo Wai Kyaw said...

အစ္မစာေပေတြကုိ
ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ..

Unknown said...

မေန႔က ေသခ်ာလိုက္ဖတ္တယ္.....ကုိယ္႔စိတ္ကိုၿပန္စစ္တယ္ ဒါမ်ဳိးဆို ဘယ္လိုခံစားရလည္းလို႔....ေနာက္ဆံုး (မ)မေနာ္ဟရီ မွန္တယ္လို႔ တြက္တယ္....မေနာ္ဟရီက မေနာ္ဟရီပဲ ႏိုင္းႏိုင္းစေနက ႏိုင္းႏိုင္းစေနပဲ.....ႏိုင္းႏိုင္းစေနေရးတာကိုလည္း သိပ္ၾကိဳက္သလို မေနာ္ဟရီ ေရးတာကိုလည္း ခံစားရတယ္.....ဒီကိတ္စမွာ ဒီလိုၿဖစ္တာေတြကို ၿမင္ခ်င္လို႔ အာလာေခ်ာင္တာလို႔ပဲၿမင္တယ္......ဘေလာ႔ဆိုတာ သာလာယံ ဇရပ္ ဆိုတဲ႔ အယူကို လက္မခံဘူး....လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ ဘေလာ႔ဆိုတာ အဲဒီလူရဲ႔ ဒိုင္ယာရီ ကိုယ္ပိုင္ေနရာေလးပဲ......မေနာ္႔ဟရီစာေတြဖတ္ရတာ စိတ္ရွဳပ္တယ္ ႏိုင္းႏိုင္းစေနစာေတြဖတ္ရတာ စိတ္ရွင္းတယ္ ေၿပာတယ္....ရသစာေပခ်င္း တူေပမယ္႔ ေရးဟန္ လိုင္းကြဲေနတဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ကို ယွဥ္ထိုးေၿပာထဲက အဓိပါယ္မရွိေတာ႔ဘူး......
လူတိုင္း လူတိုင္း ဘယ္သူမွလည္း ယွဥ္ထိုးၿပီး ေၿပာလာတာကို မၾကိဳက္ဘူး.....မေနာ္ဟရီက သူေတာ္စင္လည္း မဟုတ္ဘူး စာေရးဆရာ.....စိတ္ရွဳပ္တယ္ မဟုတ္လား စိတ္မရွဳပ္ရတဲ႔ ေနရာကို အစထဲက ေရြးထားခြင္႔ရွိတယ္.....ဖတ္လည္းဖတ္ခ်င္တယ္ ဖတ္ၿပီးတဲ႔အခ်ိန္က်မွ စိတ္ရွဳပ္လိုက္တာလို႔ေၿပာတာဟာ အင္မတန္ အဓိပါယ္မဲ႔တဲ႔ အၿပဳအမဴလို႔ပဲ ထင္တယ္.....မေနာ္ဟရီက သူ႔လမ္းသူသြားေနတာကို လမ္းမေပၚ ကန္႔လန္႔ၿဖတ္တက္ၿပီး ဘယ္လို သြားေနတာတုန္းလို႔ ေမးခြန္းၿပန္ထုတ္ေနသလိုပဲ.....ခင္ဗ်ားတို႔ စိတ္ရွဳပ္ေနတိုင္း မေနာ္ဟရီက ခင္ဗ်ားတို႔ အၾကိဳက္ လိုက္ေရးေပးရမွာလား......ဘယ္သူမွလည္း လာပါလာပါ ေခၚေနတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ္႔သေဘာနဲ႔ကိုယ္ေတြ သြားၿပီး ကြွန္ေတာ္တို႔က ေ၀ဖန္တာ ပါဆိုတဲ႔ တံဆိပ္တပ္ၿပီး သူမ်ားကို ေစာ္ကားတာေတာ႔ အလြန္ေအာက္တန္းက်တယ္......ေ၀ဖန္တာလား ေအာက္တန္းက်တာလား ၿပန္စဥ္းစားၾကည္႔ၾကပါအုန္း....

(မေနာ္ဟရီနဲ႔ သိလည္းမသိဘူး ခင္လည္းမခင္ဘူး မခံႏိုင္လို႔၀င္ေၿပာတာ မေနာ္ဟရီ ဘေလာ႔ကိုလည္း အၿမဲ၀င္ဖတ္ေလ႔မရွိဘူး ခင္ဗ်ားတို႔လိုပဲ ၿပင္ပဘ၀မွာ စိတ္ရွဳပ္စရာေတြရွိလို႔ စာေကာင္းေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူ မခံစားႏိုင္လို႔ မလာဘူး ကိုယ္မခံစားႏိုင္တုိင္း မေၿပာၾကပါနဲ႔ )

နာမည္ ပီေနာင္ပါ....နာမည္ေရးလို႔မရလို႔ ဂိုဂယ္အေကာင္႔နဲ႔ေရးတယ္

December Cinderella said...

မေနာ္ေရ ...

ေနာက္က်ၿပီးမွ လာျဖစ္တာခြင့္လႊတ္ပါ။
( အခုတေလာ online မွာေတြ႕ေပမဲ့လဲ
အေႏွာက္အယွက္မေပးခ်င္လို႔
မေခၚျဖစ္တာပါ)
ရင္ဘတ္ခ်င္းတူညီစြာ ခံစားေနသလို
ရႈေထာင့္မ်ိဳးစံုကေန ..
စာေရးသူေတြရဲ႕ ေစတနာ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ ေပးဆပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ..
အရာအားလံုးကို အသိအမွတ္ျပဳေလးစားမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းက ကိုယ့္စိတ္နဲ႔နႈိင္းလို႔ မရသလို
ကိုယ့္လို မခံယူတတ္တဲ့ သူေတြနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါ
အဲ့လို စိတ္က်န္းမာေရး ထိခုိက္သြားခဲ့တာမ်ိဳးေတြ
ျဖစ္ဖူးပါတယ္။
အသျပာအတြက္လဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ကိုယ့္အခ်ိန္ကုိေတာင္
ေပးဆပ္ၿပီး မွ်ေ၀ေနတဲ့ blogger အေပါင္းကို ကုိယ္ႏွင့္ အျမင္တူသည္ျဖစ္ေစ၊ မတူသည္ျဖစ္ေစ ..
ေလးစားအားေပးလ်က္ပါ။
မေနာ္တို႔လို စာေရးဆရာေတြက ဘေလာဂ့္ေပၚက မွ်ေ၀ ေပးေတာ့ ပိုေတာင္ ေပ်ာ္ေသး ..

Ma ,,, whatever it is .. we are here .. CHEERS !

with all my heart and love
Sint

kyawkhinethin said...

ျပသနာဆိုတာ..လူကဖန္တီးသလို..
လူကပဲဖ်က္ေျခလို႕ရတယ္..
ဒါေပမဲ႕...ဖန္တီးလာတဲ့သစ္သီးကို
ဘယ္သူ၀ယ္မွာလဲ....
ေသခ်ာတာကေတာ့...

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္