သကၠရာဇ္မ်ား

Tuesday, November 25, 2008

သကၠရာဇ္မ်ား ကိုေရးခဲ့တာ ၂၀၀၄အကုန္ပိုင္းေလာက္မွာပါ။ မွတ္စုမ်ားထက္ေနာက္က်ပါတယ္။
ခုခ်ိန္မွာ ထပ္ၿဖည့္စရာသကၠရာဇ္ေတြအမ်ားၾကီးတိုးလာေပမယ့္ ..အဲဒီေလာက္ၾကီး မနာက်င္
ရေတာ့လို႔လားမသိဘူး..ထံုေပေပနဲ႔ ..ဘာမွထပ္ၿဖည့္စရာမ႐ွိသလိုပဲ။ဒါေၾကာင့္ဒီတိုင္းေလးပဲ
တင္လိုက္တယ္။

ဘေလာ့ခ္ေလးတစ္ခုထပ္လုပ္မိပါတယ္..မေနာ္ဟရီတို႔ က သူ႔႐ွိတဲ့အိုင္တီအင္တာနက္
အရည္အခ်င္းေတြကိုခ်ၿပလိုက္သလိုပဲ..အရပ္ကူပါ..လူ၀ိုင္းပါေတြနဲ႔ ..
ကြန္နက္႐ွင္ကမေကာင္း (ဒါကအေၾကာင္းၿပတာပါ အမွန္က အေတာ္ေလးကို use to ၿဖစ္ေနၿပီ)
စိတ္က ကေယာင္ေၿခာက္ၿခားနဲ႔ ကလစ္ေတြအေပၚေအာက္မွားႏွိပ္မိၿပီး စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ကလည္း မကပ္
သည့္သကာလ ၿပင္ၿပီးသားမေနာ္ဟရီဘေလာ့ခ္လည္းၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္ၿပီးေပ်ာက္ပ်က္ကုန္တယ္။
အသစ္မွာလည္း စီေဘာက္စၿဖဳတ္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ ကြန္နက္႐ွင္က မရသည့္သကာလ
လုပ္သလိုမၿဖစ္ရင္ ၿဖစ္ႏိုင္သလိုလုပ္တယ္ဟာဆိုၿပီး မူရင္းတန္းပလိတ္ကိုပဲၿပန္သံုးပစ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းၿပင္ဖို႔ဆင္ဖို႔ကိစၥေတြကို ကြန္ၿပဴက၀ိေက်ာ္ၾကီး ၾဆာNLSဆီအပ္ႏွံထားေၾကာင္း......


သကၠရာဇ္မ်ား

၁၉၉၀

အေတာ္ကိုမလြယ္ခဲ့တဲ့သကၠရာဇ္ပါ..။မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားၿပင္ရယ္၊
စာရင္းဇယားေတြရယ္ ၊Errors ေတြရယ္နဲ႔ဗ်ာမ်ားခဲ့ရတဲ့ႏွစ္ေပါ့..။ၿခဴၿခဴၿခာၿခာႏိုင္
လိုက္ပံုကလည္း လက္ႏွစ္ဖက္လံုး အပ္ေပါက္ရာ အထပ္ထပ္နဲ႔…။ေရာဂါ႐ွာတာတဲ့
ေလ…။ထူထူေထာင္ေထာင္သာၿဖစ္လာေရာ ဘာေရာဂါမွန္းသူတို႔မသိလိုက္ၾကဘူး။
မ႐ွာပဲေတြ႔ခဲ့ရတာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္ေသာမိတ္ေဆြမ်ားပါပဲ….။အ၀ါေရာင္ညီအစ္မ၊
အေမ့အိမ္၊ခရမ္းေရာင္လြင္ၿပင္၊ႏွစ္ခ်ိဳ႕မခ်ိဳ႕မေသခ်ာပဲ..ကိုယ္အားလံုးကိုရင္ထဲပိတ္
ထည့္ထားလိုက္တယ္။

၁၉၉၁
အေတာ္ကိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့သကၠရာဇ္ေလးပါ..။ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့စိမ္းလန္း
အိပ္မက္ေတြၿပန္မက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ေဆး၀ါးေတြနဲ႔ကင္းကင္း႐ွင္း႐ွင္းၾကီးမဟုတ္ေတာင္
ခပ္ခြာခြာေနရင္းက်န္းမာလာတယ္။ကိုယ့္ေလွကားထစ္ကေလးက သံုးႏွစ္ေလာက္
ေနာက္က်ၿပီးမွတက္ခဲ့ရတာေတာင္သူစိမ္းဆန္မေနဘူး။အဆင္ေၿပေၿပပဲ…..။ေရစက္
ေတြေဘာင္ဘင္မခတ္တဲ့တိုင္းၿပည္ေလးထဲ..ပထမတဆင့္ေက်ာ္ၿဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္..
ေပါ့..။
၉၁ရဲ႕ စတုတၳေၿမာက္ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕မွာေတြ႕ရတတ္တဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုကိုလည္းအမွတ္
တရ႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။

၁၉၉၂
ဒုတိယေလွကားထစ္ကေလးေပါ့..။ေ႐ွ႕မွာလမ္းခြဲတစ္ခု႐ွိတယ္။ကိုယ္ဘယ္လမ္းကို
ေလွ်ာက္မလဲလို႔စဥ္းစားရေတာ့မွာ..။ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကထံုးစံအတိုင္း ငွက္ကုလားအုတ္
ဆန္တဲ့အိပ္မက္ေတြကိုပဲေ႐ြလိုက္တယ္။နည္းနည္းေတာ့ပင္ပမ္းတာေပါ့..။105 တဲ့..။
ကိုယ္က အဲဒီအခန္းကိုသိပ္မၾကိဳက္ခ်င္ဘူး။ကိုယ့္ရဲကစတုတၳေၿမာက္ေန႔ရက္ေလးက
မ်က္၀န္းတစ္စံု ကိုယ့္ေ႐ွ႕ကေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။သခၤ ါရတရားလို႔ကိုယ္မေတြးတတ္ခဲ့
ပါဘူး။ကိုယ္က အစြဲအလမ္းၾကီးတတ္တဲ့ခေရပင္ေလးလိုပဲ..၊ေတာင့္တင္းခိုင္မာစြာသင္း
ေမႊးေနခဲ့တယ္။ဒါ…ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပါကြယ္။

၁၉၉၃
အဆိုးဆံုးေတြေတြ႕ခဲ့ရတယ္ပဲဆိုပါစို႔။မိုးေတြသည္းသည္းမည္းမည္း႐ြာသြန္းတတ္တဲ့ရာ
သီတစ္ခုမွာ ေခၚသံေတြလည္းလြဲမွားခဲ့ဖူးတယ္။ပုဂံလမ္းေပၚက မိုးရာသီေလးဟာ ဒီေန႔
ထိေတာ့ပံုၿပင္ပါပဲ..။စိုးရိမ္တၾကီးေခ်ာင္းေပါက္မတတ္လာလာသတိေပးတတ္တဲ့ၾကား
ထဲက ကိုယ္က ေပေတေတနဲ႔..။207 နဲ႔ေ၀းရာမွာပဲေနေနၿဖစ္တယ္။ကိုယ့္ရဲ႕မေတြေ၀တတ္
တဲ့စိတ္က ကိုယ့္အစြဲအလန္းၾကီးတတ္မႈကို အၾကီးအက်ယ္အႏိုင္ယူေတာ့တာပဲ..။ကိုယ္
လည္းအလဲလဲအကြဲကြဲနဲ႔ေပါ့…။တတိယေၿမာက္ပထမေလွကားထစ္မွာ ကၽြန္မ ကံ့ေကာ္
ပြင့္ေလးသံုးပြင့္ပဲဆြတ္ခူးခြင့္ရခဲ့တယ္။ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္။

၁၉၉၄
ကိုယ့္အေတြးေတြကသိပ္ေ၀၀ါးစၿပဳခ်င္လာၿပီ။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္ကုစားယူရတယ္။“သင္း
ကြဲပင္လယ္”ထဲကေန႐ုန္းထြက္ၿပီး “က်န္းမာၿခင္းအသစ္”ကိုရယူလို႔ “ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္း”
ထဲကိုစီးေမ်ာခဲ့တယ္။“လမ္းနဲ႔မဆန္႔တဲ့ခရီး”ေတြကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။“တစ္မိုးတည္းေအာက္
မွာ”မိုးခိုေနၾကတဲ့သူေတြကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။ “ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္”ကိုမက္ေနၾကသူေတြ၊
“ဘို႔မ်ားတဲ့ကုလားအုတ္”ေတြ၊“ႏွလံုးသားထဲကမ်က္၀န္းတစ္စံု”နဲ႔ “ခပ္ညံ့ညံ့ကဗ်ာေတြ”..။
ဟိုးေရွ႕မွာလမ္းခြဲ..။ကိုယ္က အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲနဲ႔ “ပန္းေလွလမ္းခြဲ”ကိုအိပ္မက္ခဲ့…။

၁၉၉၅
ေခါင္းေလာင္းသံေတြၾကားေနရတာကိုသိလ်က္နဲ႔ ကိုယ္ကနားပိတ္ထားခဲ့မိတာ။“စကား၀ါ”
ရဲ႕ညေတြကိုတမ္းတရင္း အဆိပ္ေတြတက္လို႔..။ေရစက္ေတြေဘာင္ဘင္မခတ္တဲ့တိုင္းၿပည္
ေလးထဲက ထြက္မသြားရေရးကိုက်ားကုတ္က်ားခဲ ၾကိဳးစားမိလို႔..။တရား႐ွိလ်က္နဲ႔ တရားမရ
ႏိုင္ၾကပံုမ်ားေလ..။ပန္းေလွေတြ ပန္းတိုင္တစ္ခုကိုအတူေရာက္ႏိုင္ၾကမွာမွမဟုတ္တာ..။
အေမအိုရဲ႕ ၇၅ ႏွစ္ေၿမာက္ေမြးေန႔မွာ သားသမီးမစံုမညီနဲ႔ အေမေက်နပ္ရဲ႕လားမသိ…။
အေမကေတာ့တရား႐ွိေလာက္ပါတယ္ေလ…။

၁၉၉၆

ကိုယ္ေတာက္ေလွ်ာက္မွားခဲ့တဲ့သကၠ႐ာဇ္ေပါ့…။မိစၦာပြဲသဘင္ဆင္ယင္ေနတဲ့ထဲမွာ ကိုယ္က
ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကပ္ေလွ်ာက္ေနမိတဲ့အၿဖစ္…။သစ္ကိုင္းက်ိဳးသံေတြက
က်ယ္ေလာင္လြန္းတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ရင္ခုန္သံတိုးတိုးေလးကိုပဲ႐ိုက်ိဳးတတ္တဲ့သူေလ..။
ကိုယ့္ႏွလံုးသားရဲ႕တရားဓမၼကိုကိုယ္ယံုၾကည္..ကိုယ့္သစၥာတရားးကိုပဲကိုယ္ၿပာလြင္ခ်င္ခဲ့သူ
ေလ…။ေမေမကေတာ့ ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့တာပဲ..။“စိုက္တဲ့အတိုင္းရိတ္ရလိမ့္မယ္”တဲ့…။
ေမေမ..သမီးစိုက္ခဲ့တဲ့အပင္ေတြက ၿပာလြင္ၾကည္စင္ခဲ့တာေသခ်ာပါတယ္…။

၁၉၉၇
လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ရက္ေတြက ေတာ္ေတာ္လြန္ေနခဲ့ၿပီ..။ကိုယ္ဘယ္ဘက္လက္သူၾကြယ္က
ေ႐ႊေရာင္ အလင္းတန္းေလး ကနီလာေရာင္ၿပာလြင္လို႔…။ကိုယ္ကဒါကိုသစၥာတရားရဲ႕အစ
လို႔ထင္ခဲ့တာ။ဘယ္ေတာ့မွမေတြေ၀တတ္ခ်င္တဲ့၊အစြဲအလန္းၾကီးတတ္တဲ့ ကိုယ့္တရားကိုယ္
ၾကည္ညိဳခ်င္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ခရီးလမ္းအစေလ..။ကိုယ္ဟာတကယ္ေတာ့ကိုယ့္
ကိုယ္ကိုပဲ့ၿပင္ဖတ္႐ႈတတ္ၿပီး.ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုေတာ့မဖတ္တတ္ခဲ့တဲ့သူပဲ..။
ေမွာ္ဆရာရဲ႕မ်က္လွည့္ၿပကြက္ေတြကိုမွကိုယ္က႐ိုက်ိဳးစြဲလန္းခဲ့တာေလ..။

၁၉၉၈
တိုက္စစ္ေတြသိပ္မ်ားတဲ့စစ္မ်က္ႏွာၿပင္လိုပဲ..။ကိုယ္အလိုမတူပဲစစ္မ်က္ႏွာေတြဖြင့္ခဲ့ရတယ္။
အတုလို႔ထင္ခဲ့တာေတြထဲက အစစ္တခ်ိဳ႕ကို႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိလိုက္သလိုအစစ္လို႔ထင္ခဲ့တဲ့ထဲက
အတုေတြကိုလည္းအံ့ၾသၿခင္းၾကီးစြာေတြ႕လိုက္ရတယ္။
တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ေတြမွာေတာင္ရပ္နားခြင့္မ႐ွိေတာ့တဲ့ရထားအိုၾကီးရဲ႕ၿပယုဒ္ကေတာ့ အေတာ္
မေတာ္မတည့္ႏို္င္လြန္းလွပါတယ္။
ဘုရားသခင္..ဒီေၾကြပြဲကိုဘယ္သူကမ်ားကစားခဲ့တာလဲ..။တိုက္ၿပီဆိုကတည္းက အႏို္င္ရတဲ့
သူလည္းဆံုး႐ႈံးရတာပါပဲ။အဆံုးအ႐ႈံးေတြမ်ားရတဲ့အထဲ ကိုယ့္လက္က်န္ေကာင္းကင္ေလးပါ
အေ၀းကိုဆြဲေ႐ႊ႕ခံလိုက္ရပါတယ္။
ေမေမ..အေ၀းကေကာင္းကင္ေမေမ..။ညီမေလးရဲ႕ၾကယ္ကိုလင္းလက္ေပးလိုက္ပါဦး။

၁၉၉၉
ေကာင္းကင္အတု၊ၾကယ္တာရာအတု၊နကၡတ္သဘင္အတု၊ရာသီဥတုအတုေတြနဲ႔ကိုယ္ဟာအသား
က်လို႔။၉၉ က ကိုယ့္အေပၚသိပ္မဆိုး၀ါးခဲ့ပါဘူး။တစ္ခါမွအိပ္မက္မမက္ခဲ့ဖူးတဲ့အရာကိုလည္းေမွ်ာ္
လင့္ခြင့္ရလာတယ္။ေသခ်ာတယ္။ကိုယ္အိပ္မက္ မက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ဘုရာသခင္ရဲ႕အသံ
ေတာ္ကိုလည္းၾကားရတယ္။ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ေတြကလင္းလက္၊ကိုယ့္လက္မွာ ၾကယ္ပြင့္ေသးေသး
ေလးတစ္ပြင့္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရေတာ့မယ္။

၂၀၀၀
သရ၀ဏ္ၾကယ္တန္းေလးကိုယ့္ေကာင္းကင္မွာလင္းခ်င္းလာခ်ိန္မွာေတာ့၊ကိုယ္ဟာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
တခ်ိဳ႕နဲ႔မွိန္ေဖ်ာ့လို႔။ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီေလ..။အတုေတြရဲ႕ပင္ကိုယ္ဗီဇခ်ိဳ႕တဲ့မႈကိုမ်က္၀ါးထင္ထင္
ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ၿပီပဲကြယ္။ဒါေပမယ့္ကိုယ့္ရဲ႕ေခါင္းမာတတ္တဲ့စိတ္က ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုအ
ေရာင္ၿပန္တင္ေပးလိုက္တယ္။ကိုယ့္ရဲ႕အသက္ငင္ေနတဲ့ႏွလံုးသားေလးကို ၾကယ္ေသးေသးေလး
တစ္ပြင့္ကကယ္တင္လိုက္ခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၁
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွန္ထဲၿပန္ၾကည့္ခြင့္ရလာတယ္။(ယာယီေပါ့) ကိုယ္ဘာလဲဆိုတာ ဂဃနဏသိခြင့္ရ
လာတယ္။ဒါေပမယ့္ကြယ္..ကိုယ္က႐ုိးသားလြန္းတယ္။အႏၱရာယ္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ကိုမ႐ွဴ႐ႈိက္တတ္
ခဲ့ဘူး။ေက်ာ့ကြင္းေတြရဲ႕မာယာကိုလည္းနားမလည္ဘူး။ကိုယ္သိတာက ယံုၾကည္မႈရဲ႕က်မ္းစာေလ။
ဒီပြဲမွာလည္းကိုယ္က အေၾကေၾကအကြဲကြဲနဲ႔..၊ဒီၾကားထဲကမွ အိမ္မွာေမြးထားမိတဲ့ေခြးက ကိုယ့္ကို
ၿပန္ကိုက္လိုက္လို႔ကာကြယ္ေဆးေတြထိုးခဲ့ရပါေရာလား။ ကိုယ္အားလံုးကိုတရားခဲ့ပါတယ္။မတရား
ခဲ့တာက ကံၾကမၼာပါ။

၂၀၀၂

The final destination of love is full of danger တဲ့။
ကိုယ့္သီအိုရီကိုယ္ထုတ္၊ကိုယ္ကေခါင္းေမာ့ရယ္ေမာတတ္ဖို႔ၾကိဳးစားေနတဲ့အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုပဲ..။
ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကိုကိုယ္အၾကည္အညိဳမဲ့စၿပဳလာတယ္။ေမွာ္ပညာရဲ႕အသက္ကုန္သြားခဲ့ၿပီလား။
ဒါေပမယ့္ကိုယ့္သစၥာတရားကေတာ့ၿပာစင္ေနတုန္းပဲ..။ၾကည့္တတ္ရင္ေတာ့ကိုယ္က အမွတ္မ႐ွိ
တတ္တဲ့စပယ္ပြင့္ေလးလိုေပါ့။ေခါင္းေမ့ာၾကည့္မိလို႔မွ အေမွာင္ေတြအံု႔ဆိုင္း ေနတာၿမင္ရတာ
ေတာင္ ကိုယ္က အလင္းေတြၿပန္ညွိေပးခ်င္ေနတုန္း။
ေမေမ……စိုက္ခဲ့တဲ့ အၿပာေရာင္ေတြအစားဘာလို႔မ်ားတိမ္တိုက္ေတြပဲရိတ္သိမ္းခဲ့ရတာလဲ…။

၂၀၀၃
အဆိုးဆံုးေတြကိုရင္ဆိုင္ၿဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ေက်ာက္မီးေသြးေတြမာေက်ာသြားတာအဆန္းမ
ဟုတ္ပါဘူး။ သံမဏိေတြအေသြးအေရာင္ေတာက္ေၿပာင္ခိုင္ခန္႔လာတာလည္းအဆန္းမဟုုတ္ပါ
ဘူး။သူတို႔မီးၿပင္းတို္က္ခံခဲ့ၾကရတယ္ေလ။ဘယ္သူေတြဘယ္လိုပဲတာ၀န္မဲ့မဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္
ၾကယ္စုေလးအတြက္ ၿပာလဲ့ေပးရဦးမယ္။
ကိုယ္အိပ္မက္အေဟာင္းေတြကေနႏုိးထႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၄
ကိုယ့္ကိုအားသစ္ေတြေပးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါ့။ အေၿခအေနေတြပိုမိုေမွာင္မိုက္သည္းထန္လာတဲ့ၾကားက
ကိုယ္ထူမတ္ထားႏို္င္ခဲ့တယ္။ကိုယ့္ေကာင္းကင္မွာၾကယ္စုကေလးေတြလည္းလင္းလက္တိုးပြား
လာခဲ့တယ္။ (ကိုယ္ပိုင္ေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့) ဒီၾကယ္စုေလးေတြအတြက္ကိုယ္ဟာအၿပာလြင္လြင္
ကိုပဲေပးခဲ့သင့္တာေပါ့ေနာ္။ဒါေပမယ့္ကြယ္…ေ႐ွ႕မွာကိုယ့္ကိုေစာင့္စားေနတဲ့ ၂၀၀၅…သူကကို္ယ့္
ကိုဘယ္လိုတရားခ်ဦးမွာလဲမသိဘူး။ကိုယ္ခ်စ္ၾကည္ဖို႔ၾကိဳးစားရဦးေတာ့မွာေပါ့…။ ။

မေနာ္ဟရီ


9 Comments:

kay said...

၂၀၀၅-၂၀၀၆-၂၀၀၇-၂၀---

ဆက္ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ပိုျပီး ရင့္က်က္တည္ျငိမ္တဲ့.. ၂၀၀၀ လြန္ သကၠရာဇ္မ်ားကို..ဖမ္းဆုပ္နိုင္ပါေစ။ မေနာ္--

Anonymous said...

Sayama, can i dump something here? because you shoed up your THE YEARS! you can remove this comment if it annoys you. JUST ABOUT THE YEARS but so unimaginable but TRUE STORY! it is called---Disconnected! Karmalogic And Testimony!!!!

DISCONNECTED! KARMALOGIC AND TESTIMONY!

DISCONNECTED
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1989).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1990).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1991).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1992).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1993).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1994).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1995).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1996).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1997).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1998).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (1999).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2000).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2001).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2002).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2003).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2004).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2005).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2006).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2007).
Dear mother,
I'll see you soon; I don't know how soon (2008).

Dear son,
I am unwell after you have disappeared from Rangoon
I think I'll be gone just about after your sister be born
I hope you bring the victory back very very soon (1988).

Hello Everyone,
My name is Inya Mahar.
I am 20 and looking for my brother (now).

Everyone knows above poem is a true story of mine
But I have to add a few lines to conclude before I die.

TESTIMONY AND KARMALOGIC
Dear little sister,
How could I explain to our mother
That I am a spy in the shoes of a freedom fighter
I have lied to my own parents
I have lied to my comradeship
I have lied to my nation and my alliances
I have lied to my religion and my promises
I have lied to my own life and my own love
I have lied to my own pride and my own heart
It is very sad that we, two have never met
The sadder thing is that you were misled by my secret
The saddest thing is I have taken my own life to pay back
Little sister,
Take care of yourself! I love you so much as red as my blood
Goodbye for now! Goodbye for ever! Goodbye for after forever!

With regrets,
Wonna Mahar!!!

[This poem is dedicated to-- once our respectable comrade who no longer with us!
We and your little sister always forgive you! "God bless you for your next start"!]

A'karikz Yannaing
THE SECOND SECOND

Anonymous said...

လူေတြဟာ ေသာက ေတာင္တန္းမွာ မျမင္ရတဲ႔ အနာဂါတ္ေတြ အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ဖို႔ ခရီးဆက္ ေနၾကသလိုကို ျမင္မိပါတယ္၊ စာေရးေကာင္းသမို႔ ဆက္ရန္ ရွိေသးသည္ကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။

pandora said...

မ ရဲ႕ သကၠရာဇ္ေတြ ဖတ္ရတာ ရင္ေမာသြားတယ္။

၂၀၀၅-၆-၇-၈ ဆက္ေရးမွာလားဟင္.. လို႕ေတာင္ မေမးရက္ေတာ့ပါဘူး။

ေပ်ာ္ရႊင္စရာသကၠရာဇ္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ပါေစေနာ္။

Moe Cho Thinn said...

မေနာ္ေရ
ေရးထားပုံေလး သိပ္လွတယ္။
ဆက္ရန္..ရွိေသးတယ္ လို႔ ထင္မိတယ္။
ဒါဖတ္ၿပီးေတာ႔ မေနာ္ရဲ႔ ၾကယ္ကေလးကို အစစအရာရာ အတြက္ ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါတယ္။

Nyein Chan Aung said...

အဆိုးေတြနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔ အေကာင္းေတြနဲ႔ေတြ႔ေတြ႔.. အင္အားရွိသည္ျဖစ္ေစ အင္အားမဲ့သည္ျဖစ္ေစ.. အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ေစ.. အမွတ္တရျဖစ္ေစ.. ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္.. ျဖတ္ၾကရဦးမယ္..။ လက္က်န္သကၠရာဇ္ေတြကို ဘယ္ေတာ့ေရးမွာလဲ..

:P said...

ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ အစ္မေရ.. ၂၀၀၈ ထိကိုေပါ့

Anonymous said...

ေဟး

၂၀၀၈ ကိုေတာ႔ေရးေနာ္
အားလံုးအတြက္အေျပာင္းအလဲမ်ားလြန္းတဲ႔နွစ္မို႔ပါ
ရွင္ေကာ က်မပါ တဆစ္ေတြခ်ိဳးေကြ႔ရတဲ႔နွစ္ေပါ႔
ကိုယ္ကေတာ႔အရင္ေကြ႔ျပီးျပီ
ရွင္ဘဲက်န္ေတာ႔တယ္
ကိုယ္ကေတာ႔ အေကြ႔လြန္ျပီး ပါရွန္းပင္လယ္ေကြ႔ေရာက္သြားတာ
ဟဲဟဲ

Anonymous said...

ေနာက္ပိုင္း ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ကူးအသစ္ေတြနဲ႔ စာပိုဒ္အသစ္ေတြမ်ား ျဖစ္ေနမွာလား။