မေနာ္ဟရီအတု

Thursday, October 30, 2008

ေက ..ကသူ႔ဘေလာ့ခ္မွာ..ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးတင္တာကိုေတြ႔ေတာ့ေတြးမိတယ္။
အင္း..သူကမွႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ပဲ႐ွိေသးတယ္။ ငါသာဆိုဘယ္ႏွစ္စိတ္ေလာက္မ်ား႐ွိလဲလို႔ေတြး
မိတာေလ..။
အရင္ကေတာ့ မေနာ္ဟရီဆိုတာလူတစ္မ်ိဳး…။ကိုယ္ေပါင္းခ်င္တဲ့သူမွေပါင္းတတ္တာ…ကိုယ္စိတ္
မပါတဲ့ေနရာမ်ားဆိုေၿခဦးေတာင္မလွည့္ဘူး…ကိုယ္တိုင္ကစကားသိပ္မေၿပာေပမယ့္ ရင္ဘတ္ခ်င္း
တူတဲ့သူေတြနဲ႔က်..ဆူလို႔ညံလို႔..တေမ့တေမာေၿပာတတ္တာ…။ကိုယ့္စိတ္နဲ႔မေတြ႕လို႔ကေတာ့ဟန္
ေဆာင္ပန္ေဆာင္ၿပံဳးၿပလိုက္ဖို႔ေတာင္၀န္ေလးတတ္သူေလ..။
လူေတြမ်ားတဲ့ေနရာေတြကိုေ႐ွာင္တတ္ၿပီး ..ထိုင္ေနတဲ့၀ိုင္းက လူငါးေယာက္ေလာက္ထက္ပိုလာရင္
ထထြက္သြားခ်င္တတ္ေသးတယ္။ သူတင္ကိုယ္တင္ေၿပာၾကေၾကးဆို ေ၀ါဟာရေတြမ်ားသေလာက္
ၿပန္ေၿပာဖို႔တံု႔ဆိုင္းေနတတ္တဲ့အတြက္..ေသခ်ာေပါက္ခံခဲ့ရၿပီးသားဆိုတဲ့ထဲက…။
အဲလိုလူကခုက်ေတာ့…ခပ္တည္တည္နဲ႔လူေတြကိုအသက္ပါပါမပါပါရယ္ၿပတတ္ေနၿပီ..ခၽြင္းခ်က္က
ေတာ့ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ၾကည့္မရေလာက္ေအာင္ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ေတာ့မၿဖစ္ဖို႔လိုတာေပါ့…။
စိတ္ထဲကပါပါမပါပါ..စကားေတြေၿပာတတ္ေနၿပီ…ဘယ္လိုလူဆိုဘယ္လိုစကားေလာက္ပဲေၿပာ..
ဆိုတာေတြလည္းအေတာ္နားလည္လာၿပီ..အရင္ကဆိုဘာသာေဗဒမတူလို႔ကေတာ့ တာ့တာ ပဲ.။
ခုဆို..ဒီလူကၿဖင့္ ရာသီဥတုအေၾကာင္းေလာက္ပဲေၿပာလို႔ရတဲ့သူ..ဒီလူကၿဖင့္စာအေၾကာင္းေပအ
ေၾကာင္းဆိုရင္…ဘယ္နားေလာက္ထိပဲေၿပာလို႔ရတယ္..ဒီလူကဆိုဘယ္ထိေၿပာလို႔ရတယ္..ဆိုတဲ့
ေဒတာေတြလည္းသိုမွီးေလ့လာထားၿပီးသား…..။အဲဒီအခ်ိန္မွာ..ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္ၿမင္ေနရတာက
ကိုငွက္သီခ်င္းထဲကလို..ငါဟာငါမဟုတ္ဘူး..ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့…။အဲဒီမွာတင္…ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္
ဟာကအတု ဘယ္ဟာကအစစ္ဆိုတာေတြၿမင္လာၿပီးဒီ ၀တၳဳမ်ိဳးေရးၿဖစ္ေတာ့တာပဲ..။

(ဒီစာမူက..ၿပီးခဲ့တဲ့ေအာက္တိုဘာ..၂၀၀၈ ရတီ မဂၢဇင္းမွာ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔အတူ
ပါသြားခဲ့တဲ့စာမူပါ…။ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းေၿပာခံလိုက္ရတဲ့ အင္တာဗ်ဴးၿဖစ္
ပါတယ္။ (ပါရမီကထူးတာကိုး ) ေၿဖတာေတြကိုၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္..ေဆာင့္
ၾကြားၾကြားတဲ့ေလ… း) ၿပီးေတာ့စာမူကေနာက္ဆံုးစာပုဒ္ စာၾကြင္းေလးလည္း
ၿဖဳတ္ခံလိုက္ရေသးတယ္။ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားလက္ခ်က္လား..ဘာလားေတာ့
ကိုသွ်ီ မွပဲသိမွာ..။)






မေနာ္ဟရီအတု

ဇာတ္လမ္းကေန႔လည္ကစ တာပါ။
အဲဒါကထင္တာလည္းၿဖစ္ႏိုင္တာပဲ။တကယ္တမ္းက ဘယ္တုန္းကတည္းကစေနမွန္းဘယ္သူမွေသခ်ာသိမွာမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္….ဘာတတ္ႏိုင္လို႔လဲ…။ေလာကၾကီးကဒီတိုင္းပဲ႐ွိေနခဲ့တာၾကာပဲၾကာလွၿပီ။
ၿပႆနာစခ်ိန္မွာ ALLY ကCity FM ရဲ႕ creator တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာ၊
ကဗ်ာဆရာ၊သီခ်င္းေရးဆရာ (လက္ေတာင္ေညာင္းတယ္ း( ) ဆရာကေလး ဧထက္ က outdoor ထြက္ၿပီးၿပန္လာတယ္။ ကားက သူ႔ကိုလမ္းထိပ္မွာပဲရပ္ေပးခဲ့ပံုပဲ။ ၃၆ လမ္းထဲကိုလမ္းေလွ်ာက္၀င္လာတယ္။ အဲဒီမွာတင္..လမ္းထိပ္ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ၊
ဆရာဦးဟိန္းလတ္တို႔၊ကိုရန္မ်ိဳးသိန္းတို႔နဲ႕ထိုင္စကားေၿပာေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ ကိုေတြ႕
တာပဲ..။ ဧထက္ နဲ႔ မေနာ္ဟရီက ေက်ာင္းမွာတည္းကသူငယ္ခ်င္း။ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ
အတူထုတ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။ မေနာ္ဟရီ ရဲ႕ “ပန္းေလွလမ္းခြဲ” ကဗ်ာစာအုပ္ကိုလည္း
ဧထက္ ပဲလုပ္ေပးခဲ့တာ..။
“ မေနာ္..မေတြ႕တာၾကာၿပီ”
“ ေအး…ဟုတ္တယ္..မအားတာနဲ႔မေရာက္ၿဖစ္တာ…လာေလ..လၻက္ရည္ေသာက္ဦး”
“ ဟင့္အင္း..ကၽြန္ေတာ္ ခုမွ Outdoor ကၿပန္လာတာ..ေနာက္မွေတြ႕မယ္..”
“ ေအး..ေအး..သြား..သြား..”
ဧထက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ေပၚၿပဴလာေရွ႕ကအၿဖတ္မွာ..အထဲက ကိုသွ်ီသူ
ေအာင္
ကလွမ္းေခၚတယ္။
“ကိုဧထက္..လာပါဦး”
ဧထက္ အထဲကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးၿပဴးသြားတယ္။
“ မေနာ္”
“ ေအး..မေနာ္ေရာက္ေနတာနဲ႕ လၻက္ရည္ဆိုင္သြားမလားလို႔လွမ္းေခၚတာ”
ဧထက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားတယ္။ လမ္းထိပ္ကိုဖ်တ္ကနဲ ၿပန္ကနဲ ၿပန္လွည့္ၾကည့္မိ
ေတာ့မလို႔။
“ဟို..ခုနက..လမ္းထိပ္မွာေတြ႕ခဲ့တာေရာ..”
“ဆရာ ဟိန္းလတ္လား ”
ကိုသွ်ီကေမးတယ္။ ဧထက္ေခါင္းကိုလိုတာထက္ပိုခါၿပတယ္။
“မဟုတ္ဘူး..မေနာ္ ..”
“ မေနာ္က..ဒီမွာေလ..”
“ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာ္ေလွ်ာက္သြားတာလား..ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကသြားတာလား..ဟာ ..ဒါလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး..”
ဧထက္ စိတ္အေတာ္ညစ္သြားတာကိုၾကည့္ၿပီး ကိုသွ်ီက ဘာမွနားမလည္ဘူး။ ႐ုံးခန္း
ထဲမွာ ကိုသွ်ီဆီေရာက္ေနတဲ့ ကုိသွ်ီ အမိ်ဳးသမီး မနီလာနဲ႔ ထိုင္စကားေၿပာေနတဲ့
မေနာ္ဟရီ ကေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးပဲ။သူမဟုတ္သလိုပဲ..။
ပင္ပမ္းရတဲ့အထဲ..ဧထက္ ဘာမွမေၿပာႏိုင္ေတာ့ဘူး..။ေခါင္းကို မသိမသာကုတ္ၿပီး
ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ALLY ထဲ၀င္မလို႔လုပ္ေတာ့ ေဘးကကပ္လ်က္ လၻက္ရည္ဆိုင္
ဖက္က လက္ခုပ္သံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္မိတယ္..။ၿမတ္စြာဘုရား..။ဒီမွာလည္း မေနာ္
ဟရီ တစ္ေယာက္..။ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္နဲ႔စကားေတြေၿပာေနၾကတာ..။ထံုးစံအတိုင္းရန္
ေတြၿဖစ္လို႔..။
“ လာဦးေလ..ဒီမွာ အဖြားၾကီးေရာက္ေနတယ္”
ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္ကိုေခါင္းပဲခါၿပခဲ့သလား၊ခ်ာကနဲပဲလွည့္ထြက္ခဲ့သလားေတာင္မသိဘူး။
အင္း…ဧထက္လိုပါရမီထူးတဲ့လူမို႔ေပါ့..။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို႐ူးသြားၿပီလို႔ေတာင္
ထင္မိမွာ။ ၾကည့္စမ္း…….မေနာ္ဟရီေတြနည္းနည္းေနာေနာလား..။သံုးေယာက္ေတာင္
ဘယ္ဟာအစစ္လဲ….။ေတြးရင္းေက်ာထဲကေတာင္စိမ့္ခ်င္လာတယ္။
စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ဖုန္းကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး Idea တိုက္ကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။
“ မေနာ္႐ွိလား ”
“႐ွိပါတယ္..ဘယ္သူလို႔ေၿပာေပးရမလဲ..”
ၿမတ္စြာဘုရား…။႐ွိတယ္တဲ့…။
စိတ္ထဲကဘုရားတ ေနတုန္းဖုန္းလာကိုင္တယ္။
“ ဧထက္ဆို…ေၿပာ..၊ဘာစာအုပ္႐ွာေပးရမလဲ၊ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..” တဲ့။
ေလသံကေတာ့ မေနာ္ဟရီ႕ေလသံပါပဲ။ထံုးစံအတိုင္းေငါ့ေတာ့ေတာ့နဲ႔ ။အခိ်ဳးမေၿပဘူး။
ခက္တာကဘယ္ဟာ မေနာ္ဟရီ အစစ္မွန္းမသိတဲ့အတြက္ ေၿပာစရာစကားမ႐ွိေတာ့
တာပါပဲ။ ဖုန္းကို“ဂြပ္”ကနဲေနေအာင္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။
မၾကာပါဘူး ။
တဆင့္စကားတဆင့္နားနဲ႔ၾကားရေတာ့တာပါပဲ..။
မေနာ္ဟရီေတြ…..မေနာ္ဟရီေတြ..။ပြစာတက္ေနတဲ့အေၾကာင္း….။
Ginzapan မွာလည္းမေနာ္ဟရီ တစ္ေယာက္..။ေမေဇာ္တို႔စံုတြဲရယ္၊ဆရာမာေဂ်ရယ္နဲ႔
စကားေၿပာေနတယ္တဲ့…။ ၄၉လမ္းက Lucky Seven မွာလည္း မေနာ္ဟရီတစ္
ေယာက္..။ခင္လိမၼာ တို႔ သီတာစိုးတို႔နဲ႔…။(ဘယ္လိုတြဲမိၾကမွန္းမသိဘူး၊ဘာမွမဆိုင္တဲ့
သံုးေယာက္လို႔လူေတြကေၿပာၾကတယ္တဲ့..)။ေ႐ႊခရားၾကီးမွာလည္းတစ္ေယာက္….
ေ၀မွဴးသြင္၊အၾကည္ေတာ္၊လူပန္႔ငယ္တို႔နဲ႔….။
“ဘုရား…ဘုရား ”ဆိုတဲ့အသံေတြပိုဆူလာတယ္။
ေခတ္ေနေလးေတာ့ဒုကၡပဲ..”
“ အင္းေလ..သူ႔အေမအစစ္ကိုသူခြဲတတ္ပါေတာ့မလား”
“ေအးေနာ္..”
“ေခတ္ေနကေတာ့..အေမပဲ..ခြဲတတ္မွာပါ..”
“ သူက ကေလးပဲ..”
ေ၀ဖန္သံေတြကပိုဆူလာတယ္။ ေ၀ဖန္တာကပိုက္ဆံေပးၿပီးမွတ္ပံုတင္ရတာမွမဟုတ္
တာ..။တခ်ိဳ႕ကေတာ့ဒီေလာက္ပြစာတက္ေနတဲ့မေနာ္ဟရီေတြထဲမွာ..တစ္ေယာက္က
ေတာ့ အစစ္ၿဖစ္မွာပဲလို႔ယံုၾကည္ၾကတယ္။တစ္ေယာက္မွ အစစ္မၿဖစ္ႏုိင္ဘူး..အစစ္က
ေပ်ာက္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆတဲ့သူကယူဆတယ္။
“မေနာ္..ေတာ့ဒုကၡေရာက္ေနၿပီလားမသိဘူး” လို႔ ပါးစပ္ဖ်ားေလးနဲ႔ ပူပင္ဟန္ၿပၿပီး၀မ္း
သာတဲ့သူက ၾကိတ္၀မ္းသာတယ္။သူထြက္ေၿပးသြားတာေနမွာပါလို႔ မစ တဲ့သူကမစ
တယ္။တၿခားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ႐ွိခ်င္႐ွိေနမွာေပါ့လို႔ အမနာပ ေၿပာတဲ့သူေတြက
ေၿပာတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးဆင္ၿပီး သူမ်ားကိုမေကာင္းေၿပာတတ္တဲ့သူေတြဆိုပိုဆိုး
ေသး..။ထြက္လာလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္းမီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြ..။ သူတို႔အရပ္နဲ႕သူတို႔
ဇာတ္ဟာ ဒီလိုပါလားဆိုတာကို ေက်ာခ်မိမွပဲသိရေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာတင္…စာနယ္ဇင္းထဲက တခ်ိဳ႕က..ငါတို႔စာနယ္ဇင္းေတြ အေရးၾကီးရင္ ဘယ္
ေလာက္ေသြးနီးတယ္ဆိုတာသိရေအာင္တဲ့…။ Manorhary Operation ကိုစတင္ဖို႔
လုပ္ၾကေတာ့တယ္။
“ငါတို႔စာနယ္ဇင္းေတြခ်ည္းပဲလား…..တၿခားေရာ”
“သူ႔မိဘေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္းေခၚမွေပါ့”
“ သူ႔မိသားစုက ဒီမွာမွမ႐ွိတာ..”
“ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ..”
“ Idea တိုက္ကလူေတြလည္းေခၚရမယ္..”
ကိုမ်ိဳးလာမွာပဲ..”
“ သူနဲ႔သိသမွ်လူေတြေခၚရမွာပဲ ”
“ အင္း…ဟုတ္တယ္..”
Operation အတြက္..Meeting လုပ္ဖို႔လူစုတာတင္အေတာ္ၾကာတယ္။
ေနရာအကူအညီေပးတဲ့ကိုေနမ်ိဳးေဆးကေတာ့ “ သိပ္ၾကာလို႔မၿဖစ္ဘူးေနာ္”လို႔သတိ
ေပးတယ္။ဟုတ္တယ္ေလ…သူ႔ Customer ေတြ႐ွိေသးတာကိုး..။
ဒီလိုလူစုေနတုန္းမွာတင္..မေနာ္ဟရီေတြက ဟိုတစ္ေယာက္ဒီတစ္ေယာက္…။အိမ္မွာ
မ႐ွိတတ္တဲ့သူကအိမ္မွာလည္း Stand By ..။႐ံုးမွာလည္းမမိတတ္တဲ့သူက ႐ုံးမွာ
Stand By ။ပြဲေတြတက္ေလ့မ႐ွိပဲနဲ႔ ခုက်ကာမွပြဲတိုင္းမွာေတြ႕ေနရေသးတယ္။ အခ်ိန္
တိုက္ေနေတာင္ ႏွစ္ေနရာလံုးမွာ ႐ွိေနတတ္တယ္တဲ့..။
သူတို႔ meeting စၾကတယ္။
သဘာပတိကဆရာ ဦး၀င္းၿငိမ္း နဲ႔ ဦးၿမတ္ခိုင္..။ အခမ္းမနားမွဴးက ကိုမ်ိဳး(ေၾကာင္ႏွစ္
ေကာင္)
…သူကအခမ္းအနားမွဴးလုပ္ေနက်ဆိုေတာ့…။
ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းကေတာ့ေၿပာ႐ွာတယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုသိပ္မသိဘူး…ဟိုတစ္ခါ..စာနယ္ဇင္းကာရာအိုေကပြဲမွာ ကိစၥတစ္
ခုလာတိုင္မွ ေသခ်ာေတြ႕ဖူးတာ….ေၿပာၾက..ေၿပာၾက..သိတဲ့သူေတြေၿပာၾက..”
…..ဆိုၿပီးက်န္လူေတြေၿပာဖို႔လမ္းဖြင့္ေပးတယ္။
ပထမဆံုးစေၿပာတာက ကိုေက်ာ္သီဟ (ဟသၤာတ)…
“ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့မေနာ္ဟရီက လူမႈဆက္ဆံေရးညံ့တယ္..” တဲ့။
ကိုလြမ္းေ၀ႏိုင္ကေခါင္းခါတယ္။
“ဘယ္ကလာ…စြာတာ..စြာတာ..” ……လို႔၀င္ေၿပာတယ္။
ကိုသွ်ီကေတာ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုအားမနာပါးမနားခ်ေလရဲ႕။
“ အူတူတူနဲ႕ပါ..” တဲ့။
ဇာတ္ညႊန္းဆရာကေတာ့ ကိုလြမ္းေ၀ႏုိင္ကိုေထာက္ခံတယ္။
“ ဟုတ္တယ္…မေနာ္ အစစ္က စြာတယ္..”
သူတို႔ေၿပာတာေတြက လိုရင္းမေရာက္ဘူး။လူတစ္ေယာက္ကို႐ွာေဖြဖို႔ လံုေလာက္တဲ့
Character ေတြမဟုတ္ဘူး..။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ က စံုနံ႔သာၿမတ္သစ္ ကို
႐ွာတယ္။ စံုန႔ံသာၿမတ္သစ္ ကဒီ၀ိုင္းထဲကိုမလာဘူး။ လာခြင့္မရဘူးထင္ပါရဲ႕။ အဲဒါနဲ႕
သူ႔ mobile phone ကိုပဲလွမ္းဆက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေၿပပါဘူး။ သူ…လံုး၀
(လံုး၀)မအားလို႔ ဒီအမႈကိုလက္မခံႏိုင္ပါဘူးလို႔ၿငင္းတယ္။ ဒါ့အၿပင္ ….
“ မေနာ္ နဲ႔မေတြ႕တာၾကာလို႔ …ၿမင္ရင္ေတာင္ မွတ္မိပါ့မလားမသိဘူး ” လို႔ေၿပာလို႔
ဆရာေဇာ္ေတာင္ စိတ္ေတြတိုလို႔…။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ idea မွာလုပ္တာမို႔ ကိုမ်ိဳး(ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္)ကိုအဓိကထားၿပီးေမးၾက
တယ္။ကိုမ်ိဳးကလည္းသိသေလာက္ေၿဖ႐ွာပါတယ္။ ( မေၿဖႏိုင္လို႔မေကာင္းဘူးေလ..
သူက အခမ္းအနားမွဴးကိုး… း) )
“ မေနာ္ဟရီ အစစ္က ေခါင္းမာတယ္..လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္..တဇြတ္ထိုး..ေက်းဇူးမသိ
တတ္ဘူး…သိခ်င္တဲ့ေနရာက်သိၿပီး..မသိခ်င္ရင္လညး္တံုးေနၿပန္ေရာ…” တဲ့။
ဒါလည္းသိပ္ၿပီးထိထိေရာက္ေရာက္မွမ႐ွိတာ…။တခိ်ဳ႕ကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႕စာ
နယ္ဇင္းေတြထဲေရာက္လာၿပီးထိုင္နားေထာင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကိုေၿပာခိုင္းတယ္.
မသႏၱာကလည္းသူ႔သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းသိထားသူပီပီ..ကိုမ်ိဳးေလ
သံအတိုင္း….
“ဟုတ္တယ္..သူက..တဇြတ္ထိုး..တေဇာက္ကန္း..ေပတယ္..”….လို႔မညွာမတာေၿပာတယ္။ သူ႔ေမာင္ရဲေက်ာ္စြာကေတာ့..သူ႔ထံုးစံအတိုင္းမ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔…
“ သူ႔ကို အာဖရိက ကလူ႐ိုင္းမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုက ..လူ၀ါနတ္ဘုရားမအၿဖစ္ကုိးကြယ္ၾက
တယ္။အဲဒီမ်ားထြက္သြားသလားမသိပါဘူး..”
.လို႔ေၿပာေတာ့ အားလံုးအံု႕အံု႕က်က္က်က္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြၿဖစ္ကုန္ၾကရတယ္။
ၿပီးရင္ ..ထံုးစံအတိုင္းရဲေက်ာ္စြာတို႔က တဖက္လွည့္ၿပီးရယ္ေနဦးမွာ။ ရဲေက်ာ္စြာနားကို
ကက္ဆက္ေသးေသးေလးေတြ အံုက်လာတယ္ဆိုရင္ပဲ အေၾကာင္းသိေနတဲ့ step ကဒီဇုိင္နာ မ်က္မွန္ထူထူနဲ႔ေမာင္္မ်ိဳးေက်ာ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္း ရဲေက်ာ္စြာကိုဆြဲထုတ္
သြားေလရဲ႕။
မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္က လက္ေထာက္ကထိက ေဒၚခင္သီတာ၀င္း ကေတာ့ ႐ႈံ႕မဲ့
ၿပီးေၿပာတယ္။
“ ဒီမိန္းမကေဒါသလည္းသိပ္ၾကီးတာ၊စိတ္ကလည္းၿမန္တယ္…ခုလည္းဘာေတြလုပ္ေန
တယ္မေၿပာတတ္ဘူး” တဲ့။ အဲဒီစကားကိုခပ္တည္တည္နဲ႔၀င္ေထာက္ခံလိုက္တာက…
အၾကည္ေတာ္ ပါ။
“ ဟုတ္တယ္၊သူကစိတ္သိပ္ၿမန္တာ..ေဒါသကလည္းၾကီးေသး..ေရာဂါကလည္းထူ
တယ္…စိတ္တိုရင္ေအာ္ၿပီးဖုန္းကိုပစ္ခ်တတ္တယ္..။ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ေသၿပီထင္တာပဲ..
ဒါေတြကသူ႔၀ိညာဥ္ကိုယ္ပြားေတြသရဲေၿခာက္တယ္ထင္တာပဲ..ခက္တာကတစ္ခုပဲ႐ွိ
တယ္..”
“ ဘာလဲ ”
“ သူေသလို႔ကၽြန္ေတာ္ကရယ္ေနမိရင္ဘယ္ေကာင္းမလဲ”
အၾကည္ေတာ့္စကားမို႔ရယ္ဖို႔ပဲၿပင္ေနၾကတဲ့သူေတြကရယ္ၾကပါတယ္။
“ ေ၀မွဴးသြင္” ကေတာ့မွတ္ခ်က္တစ္ခုကိုၾကြေစာင္းေစာင္း၊ေဆာင့္ၾကြားၾကြားနဲ႔၀င္
ေပးတယ္။
“ မေနာ္ကမွတ္ဥာဏ္လည္းမေကာင္ဘူး..ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးေတြကိုမွတ္မထား
ဘူး..မွားႏႈတ္ဆက္မိရင္တာ၀န္မယူဘူးေနာ္လို႔ေၿပာတတ္တယ္..” တဲ့။
“ ဘလိုင္းၾကီး”
“ အင္းေလ..ငၾကြား ”
အဲလိုၾကိတ္ၿပီး ၾသဘာေပးသံေတြေတာင္ထြက္လာတယ္။
လူပန္႔ငယ္”ကေတာ့သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ “လင္းဆက္”ကိုလွည့္ေၿပာတယ္။
“ မေနာ္အစစ္က ေတာ့ စကားနည္းတယ္၊အခ်စ္၀တၳဳလည္းေကာင္းေကာင္းမေရး
တတ္ဘူး…လူမႈေရးလည္းသိပ္မသိဘူး…”
လင္းဆက္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္ရင္းေထာက္ခံတယ္။
ကိုရဲ(သစၥာနီ)ကေတာ့..
“ သူကေမ့တတ္တယ္…စာမူေပးမယ္ဆိုတဲ့ရက္မွာေတာင္ေမ့ၿပီးလာမယူတတ္ဘူး ” ..တဲ့။
ေက်ာင္းဆရာ (ဒီဇိုင္းမ်ိဳးေဆြသန္း)က၀င္ေၿပာတယ္။
“ လူနဲ႔အပူနဲ႔မမွ်တာပါကိုရဲ ရာ…” တဲ့။
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံေတြကလည္းလိုရင္းသာမေရာက္တာ..ထြက္ေနတုန္းပဲ။
“ မေနာ္ဟရီ က..ေပ်ာ့ညံံ့တယ္..စိတ္ႏုတယ္..”
“ ဘယ္ကလာ..စိတ္မာတာ..ၿပတ္သားတာ..”
“ သူ႔ကိုအားေပးႏွစ္သိမ့္တာမ်ိဳး မၾကိဳက္တတ္ဘူး”
“ ေ၀ဖန္တာလည္းမခံခ်င္တတ္ဘူး”
“ ဒါကလူတိုင္းပါပဲ”
“ ေကာ္ဖီၾကိဳက္တယ္”
“ ေခါင္းကိုက္တတ္တဲ့ေရာဂါ႐ွိတယ္”
ဒါက တင္မိုးေ၀ရဲ႕ အဆိုတင္သြင္းမႈပါ…။ ဒါေပမယ့္..အေထာက္အကူမရတဲ့အတြက္
သဘာပတိေတြကပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ထုိင္ေနတဲ့
ေမာင္သစၥာ (သစၥာပိုင္စိုး) ကေတာ့ သူ႔ေဘးကမ်က္ေမွာင္ၾကီးၾကဳတ္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့
မ်ိဳးကိုမ်ိဳး ကိုေၿပာသလိုလိုနဲ႔ခပ္တုိးတိုးေရ႐ြတ္တယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကမေတြ႔တာၾကာလွၿပီ”
ပဥၥမံဒီ႐ုိင္းကေတာ့လက္ေၿမာက္အ႐ႈံးေပးတဲ့ေလသံနဲ႔…
“ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကေက်ာင္းတုန္းကတည္းကသိတာ။ဒါေပမယ့္သူ႔ကိုပံုမေဖာ္တတ္ဘူး”
…တဲ့။ေအးေရာ..။
ခုမွ Mr Guitarထဲကိုပ်ာယိပ်ာယာနဲ႔၀င္လာတဲ့ကိုၾကြက္နီ (သိမ္းတင္သား)ကေတာ့
အစမ႐ွိအဆံုးမ႐ွိနဲ႔ေၿပာေလရဲ႕။
“ သူကကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမီးပါ..ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမီးပါ..”တဲ့။
ဒီ Information ကလည္းဘာမွသံုးလို႔မရၿပန္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးၾကံရာမရရင္တစ္နည္းနည္းနဲ႔အားကိုးဖို႔ေခၚထားတဲ့ကိုဇာဏီ(ဆရာစံ
ဇာဏီဘို)
ကို၀ိုင္းေမးၾကရေတာ့တယ္။
“ ေဒၚမေနာ္က ၁၄ဂဏန္းသမားဆိုေတာ့ temperance ပဲ..ဘယ္ပံုမဆိုခ်က္ခ်င္း
ေၿပာင္းလဲပစ္ႏုိင္တာမို႔..သူ႔မွာပံုေသ characterမ႐ွိဘူး..႐ွာရခက္လိမ့္မယ္..”
အဲလိုေၿပာၿပီးတားေရာ့ကတ္တစ္ကတ္ဆြဲေတာ့..Magician ကတ္ထြက္လာတယ္။
ေဗဒင္က၀ိၾကီးကေခါင္းခါတယ္။ဘာမွမေၿပာဘူး။ Tarot card ၿမင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က
ဆရာဟိန္းလတ္ဆီခ်ဥ္းကပ္သြားၾကၿပန္တယ္။
“ ဒီကိစၥၾကီးက..”
“ဘယ္လိုၾကီးလဲ…”
ဆရာဟိန္းလတ္ကဒ္ေတြလည္းအလုပ္ေတြ႐ႈပ္ကုန္တယ္။အသံေတြကလည္းကၽြက္စိ
ကၽြက္စိနဲ႔ပိုထူထပ္လာတယ္။ အေၿဖကေတာ့ဟုတၱိပတၱိထြက္မလာဘူး။ကိုေနမ်ိဳးေဆး
ကနာရီတၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနၿပီ။စာနယ္ဇင္းသမားေတြကလည္းသူတို႔သိကၡာက်မခံႏုိင္
တဲ့အတြက္..အ႐ႈံးေပးဘို႔အစီအစဥ္႐ွိပံုမေပၚဘူး။တစ္ခုခုေတာ့ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မွလို႔တစ္
ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အၾကည့္ေတြနဲ႕လွမ္းေၿပာေနတယ္။
မေန႔တေန႔ကမွဒီေလာကထဲေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းတစ္ခြန္းေမးလို႔မွ ကိုယ္ေမးတဲ့သူ
ဘယ္သူမွန္းေရေရရာရာမသိ၊သိတဲ့တိုင္ဘာ ၀မ္းစာမွမပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ so called သတင္းသမားေတြ၊အယ္ဒီတာေတြကလည္းကက္ဆက္တကိုင္ကိုင္နဲ႔လူးလာေခါက္တံု႔
ေၿပးလို႔ေကာင္းတုန္း။ဟိုလူ႔နားကပ္သြားလိုက္ဒီလူ႔နားကပ္သြားလိုက္..။ေပ်ာက္ေနတဲ့
မေနာ္ဟရီ ေတြဆိုတာ..လူလား ဆန္လား ကိႏရီလားေတာင္ကြဲပံုမေပၚဘူး။
“ ကဲ..ကဲ..ကဲ”
ေအာင္ၿမင္ခန္႔ညားတဲ့အခမ္းအနာမွဴးရဲ႕အသံေၾကာင့္ အသံေတြၿငိမ္က်သြားတယ္။
အေၿဖတစ္ခုရၿပီလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၾကတာလည္းပါမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီၿငိမ္သက္သြားတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ စကား၀င္ေၿပာလုိက္သူက အခမ္းအနားမွဴး
အဟုတ္ဘူး။သူဘယ္သူလဲဆိုတာကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့သိခ်င္သိမွာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ..ေလာေလာဆယ္အေၿခအေနမွာက သူဘယ္သူလဲဆိုတာကအေရးမၾကီး
ဘူး..။သူ..ဘာေၿပာမလဲဆိုတာကအေရးၾကီးတာေလ..။
“ ၿပင္ပလကၡဏာေတြ၊သိပၸံနည္းက်အခ်က္မလက္ေတြအရ..ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာမွမလုပ္
ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး..”
” ဒါမ်ား”
“ သူေၿပာမွလား”
ထံုးစံအတိုင္းေ၀ဖန္သံတခ်ိဳ႕ကၾကိတ္ထြက္လာတယ္။ သဘာပတိၾကီးႏွစ္ေယာက္က
မ်က္ႏွာထားနဲ႔လွမ္းၾကည့္ၿပီး အခမ္းအနားမွဴးကခံုကိုေခါက္လိုက္ေတာ့မွ..ၿပန္ၿငိမ္သြား
တယ္။
“ သူေၿပာတာေက်းဇူးၿပဳၿပီးနားေထာင္လုိက္ပါဦး”
အခမ္းအနားမွဴးရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ..အဲဒီလူကစကားကုိဆက္တယ္။
“ အဲလိုနည္းေတြနဲ႔မရေတာ့ဘူးဆိုရင္..တစ္ခုပဲက်န္ပါေတာ့တယ္”
“ ကဲ..ေၿပာပါဦး”
ဆရာဦးဟိန္းလတ္ကစကားကို၀င္ေထာက္ေပးတယ္။
“ႏွလံုးသားနဲ႔႐ွာဖို႔ပါ”
အံုးကနဲအသံေတြၿပန္လွ်ံထြက္လာတယ္။
“ ငေပါ”
“ေအးေလ..ဘာလဲဟ..ႏွလံုးသားနဲ႔တဲ့”
“အေရးထဲမွ..”
“ဘာ၀င္႐ႈပ္တာလဲမသိဘူး…..”
“ဒါ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ေနတာမဟုတ္ဘူး”
ဒီတစ္ခါခံုထုရသူက သဘာပတိၾကီးေတြပါ။
“ ကဲ..႐ွင္းေအာင္ေၿပာပါေစဦး..”
အဲဒီလူကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးပဲ..။သူေၿပာခ်င္တာကိုဆက္ေၿပာတယ္။
“အဲဒီမေနာ္ဟရီဆိုတာ..ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး…ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ေတာ့႐ွာလို႔မရ
ႏိုင္ဘူး..ႏွလံုးသားနဲ႔႐ွာဖို႔ဆိုတာက္..မေနာ္ဟရီကို ႏွလံုးသားနဲ႔သိဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္”
“ မၿဖစ္ႏိုင္တာ”
“ဟုတ္ပ”
အသံတခ်ိဳ႕ထြက္လာေပမယ့္..သူကဆက္ေၿပာပါတယ္။
“ အဲဒီအတြက္..အသိႏိုင္ဆံုးလူက..ခုေလာေလာဆယ္မွာ တစ္ေယာက္႐ွိပါတယ္..
အဲဒါ..သူ႔သား..ေခတ္ေန..ပါပဲ”
ဒီေတာ့မွ..အသံတိတ္သြားေတာ့တယ္။
ဆိတ္ဆိတ္ေနၿခင္းဟာဘာဆိုလား..။
“ ဒီေလာက္အမ်ားၾကီးၿဖစ္ေနတဲ့ မေနာ္ဟရီ အတုေတြထဲမွာ..အစစ္ကိုႏွလံုးသားနဲ႔
ေ႐ြးႏုိင္မွာသူပဲ႐ွိႏိုင္မယ္ေလ..က်န္တဲ့မိတ္ေဆြေတြေတာ့ေနာက္စာရင္းထဲတို႔ထားရ
မွာေပါ့..။ကဲကဲ..ဒီေန႔အစည္းအေ၀းကိုဒီေလာက္နဲ႔ရပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွ ေခတ္ေနေလး
ကိုေခၚရေအာင္..ဟိုမွာ ဆိုင္႐ွင္ကနာရီတၾကည့္ၾကည့္ၿဖစ္ေနၿပီ..”
အခမ္းအနားမွဴးကအဲဒီလိုေၿပာၿပီး ဘယ္သူ႔ေထာက္ခံခ်က္မွမယူပဲ..ကိုေနမ်ိဳးေဆးမ်က္
ႏွာတစ္ခုတည္းနဲ႔ အခမ္းအနားကို႐ုပ္သိမ္းပစ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေန႔က်ရင္ေတာ့သူတို႔ကေလးကိုေခၚၿပီးပြစာတက္ေနတဲ့မေနာ္ဟရီေတြကိုလိုက္
ၿပမွာလား၊အဲဒီ မေနာ္ဟရီအတုေတြကိုစုစည္းခိုင္းထားၿပီး ေခတ္ေနကိုေ႐ြးခိုင္းမွာလား။
ဘယ္သူမွေသခ်ာမသိေသးဘူး။သူတို႔ေခၚတိုင္းေရာ..ေခါင္းေၾကာမာတဲ့ မေနာ္ဟရီ
ေတြကလာမွာတဲ့လား..။ဇာတ္ကေတာ့အေတာ္ၾကည့္လို႔ေကာင္းဦးမွာပါ။
အေကာင္းဆံုးအပိုင္းကေတာ့..ႏွလံုးသားနဲ႔ေ႐ြးခ်ယ္မယ့္အပိုင္းေပါ့။
အကယ္၍မ်ား..လြဲခဲ့သည္႐ွိေသာ္..။
မလြဲခဲ့သည့္တိုင္…မေ႐ြးႏိုင္ခဲ့သည္႐ွိေသာ္…
……………………….
ဇာတ္ကဘယ္လိုသိမ္းမယ္မသိေသးဘူး..။ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့…။
မေနာ္ဟရီ

စာၾကြင္း။ ။ အမွန္က..အစစ္ကိုမေတြ႕လို႔လည္းးဘာမွမၿဖစ္ပါဘူး။
သူမ႐ွိလို႔စာေပေလာကၾကီးဘာမွၿဖစ္သြားမွာမွမဟုတ္တာ..။
(စာေရးသူ)


သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ

Tuesday, October 28, 2008

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္


ေရခဲပန္းႏု၊ခ်စ္ေသာသူၿဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ အေရာင္အရိပ္ ရနံ႔ ႏွင့္
ကၽြႏု္ပ္၏ဘ၀အေမာအလြမ္း

ေရခဲပန္းႏု
ခလုပ္ကေလးႏွိပ္လိုက္ရင္
တိပ္ၾကိဳးေခြကသီခ်င္းထြက္လာမယ္
“မင္းလက္ကေလးကိုကိုင္ခ်င္စမ္းလွတယ္” ။

စက္႐ုပ္လို
မလႈပ္႐ွားခ်င္ပါဘူး
မုသားႏိုင္ငံမွာ
အၿပန္တရာေသပါေစ
အမွန္အတြက္တိုက္ပြဲ၀င္မယ္။

သံလြင္ၿမစ္မ်က္ႏွာၿပင္မွာ
ေမာေၿမရဲ႕ရာဇ၀င္ေတြ
ထင္ဟပ္ရဲပေနတယ္။

ရဲေဘာ္တို႔ေသြးၿဖင့္
ခ်ယ္ရီေမႊးလွေပရဲ႕။

ထိုအေတြ႕အၿမင္
ဤယေန႔တြင္
ေၾသာ္…ရင္ခုန္သံမ်ား
ၾကားပါေစ။

ေကာင္းကင္ဘံုမွာ
အိပ္မေပ်ာ္ခ်င္ပါဘူး။

ဒီေလာက
ဒီေၿမၾကီးေပၚမွာဘဲ
ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ၾကီး
အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ပါတယ္။

ေက်းဇူးမ်ားစြာတင္ပါရဲ႕
ဘုရားသခင္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေတာ္
မမူပါနဲ႔။

သိရိေခတၱရာမွ
ကဗ်ာဆရာေလးအသဲမွာ
ေရခဲပန္းႏု
ယုယပါေလာ့..အိုအေမ။

ယန္စီၿမစ္႐ုိးမွ
ေလွထိုးသူ႔ေတးကဗ်ာ
နား၀င္မွာၿငိမ့္ေညာင္းေအာင္
တမ္းမက္စရာေကာင္းလွေပတယ္။ ။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္


ခ်စ္ေသာသူၿဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ
အေရာင္ အရိပ္ ရနံ႔ ႏွင့္
ကၽြႏု္ပ္၏ ဘ၀အေမာ ဘ၀အလြမ္း


(၁)
“၇၄”ရထားေပၚမွ
ဘ၀အား႐ႈေမွ်ာ္ၾကည့္
အဘိဓမၼာနံ႔သင္းခဲ့ၿပီ။

၂၀ရာစုေနာက္ဆံုးပတ္
ကာလကားခ်ပ္႐ႈေမွ်ာ္ခင္း
ေနတစင္း လတစင္း
မင္းရယ္ ကိုယ္ရယ္
ခ်ိဳတယ္ ခါးတယ္
၂၅ႏွစ္ဘူတာ
ေနာက္မွာေ၀းက်န္ရစ္ပီ။

ပိေတာက္ေတ
ြေပါက္ကြဲလြင့္စင္
ေႏြရင္ၿပင္မွာ
ၾကင္နာသူယုယပါေလာ့။

(၂)
ေနေလာင္တဲ့သရက္သီး
ၿမီးမေနပါနဲ႔ေတာ့။

ကမၻာထဲမွာ
ကဗ်ာဆရာတေယာက္
ၿဖစ္ေၿမာက္ခဲ့ၿပီလား
ထိုပ်ားရည္ခ်ိဳ
ဘယ္လိုမက္မွန္းမသိပါ
ဒါနဲ႔ေလ
ဆံပင္ေတြသာ
႐ွည္႐ွည္လာခဲ့။
အိမ္တံစက္ၿမိတ္
ေက်ာင္းအရိပ္မွာ
အိပ္ေပ်ာ္ခ်မ္းၿမ
ငယ္ဘ၀ေလး
ဘယ္သူၿပန္ေပးမွာလဲ
ေ၀းၾကၿပီ။

သူငယ္ခ်င္းေတြ
လည္ပင္းဖက္ၾကီးလဲ
ခရီးခ်င္းမတူ
သူငယ္ခ်င္းငယ္ရီးစားေလးလဲ
သားသယ္အေမၿဖစ္လို႔
“အခ်စ္ဆိုတာ
ရင္မခုန္ေတာ့ပါ”..တဲ့။
ညစ္ပတ္စုတ္ေပ
အပုတ္နံ႔႐ွဴ
ၿမိဳ႕ၿပမွာလူၿဖစ္
ဗီတာမင္းဗရပစ္နဲ႕
အဆီ၀အစ္ထူထပ္ေတာ့
အသားအေရၿဖဴဖတ္ေဖ်ာ့။
တခ်ိဳ႕ကိုကား
ထားခဲ့ရသည္
႐ွိပါေစေတာ့
ပိေတာက္ေၾကလမ္းမွာ
ေႏြႏြမ္းခဲ့ပါၿပီ။

(၃)
စပါယ္ေတြၿမင္ရင္
အို…အသင္
ရင္ခုန္ပါေလာ့။
ေဟာင္းေသာ္လည္း
မႏြမ္းေသာအရာ
“ဒိုရာသန္းေအးရဲ႕ေလွကေလး”
မိုးေအးေအးမွာေမႊးလိုက္တာ။
ဒို႔ေခတ္ၿပဆို
ေရဒီယိုက
“အခ်စ္ဆိုတဲ့မွ်ားကေလး
အလစ္ကိုကြယ္တအားေၿပး”
စစ္ဗိုလ္မယားေလးလွတယ္
ပြဲေတာ္ေတြဟာလဲ
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့ပါဘူး
ဒို႔ေခါင္းေပၚမွာ
ေကာင္းကင္ၾကီးဟာ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္မွမဟုတ္ထာ။
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ….
ေနာက္ကိုအလယ္မလြန္ၾကနဲ႔ေတာ့ေနာ္။
ၾကည့္ပါအံုးကြယ္တို႔…….
“မ႐ွိခိုးႏိုး
မလွစုန္း႐ိုး”
႐ုိးသားမေနၾကနဲ႔ေတာ့
မိတ္ေဆြတို႔ရယ္။
ေနာင္ၾကီးတို႔
ေမာင္ၾကီးတို႔
အၿပစ္လာဖို႔ရင္ေတာ့
ေမတၱာပို႔ၾက႐ုံပဲေပါ့။

ေစတနာေတြ
ေထြတလာ
ေသပါေစ၊ေၾကပါေစေပါ့ဗ်ာ။

ရာသီခိ်ဳ၊
သစ္သီးခ်ိဳမွ
အပ်ိဳလုပ္ပ
မိတုတ္ရယ္။

(၄)
အရပ္ထဲက
“ေက်ာက္ခဲ”ဆိုတဲ့သူက
ဆဲတိုင္းေလ့႐ွိတယ္
“ေက်ာက္ခဲတဲ့ေဟ့
တခဲထဲ႐ွိတယ္
ဘာမွတ္သလဲ”
ေအာ္
“ကိုေက်ာက္ခဲႏွယ္ဗ်ာ
ေလာကၾကီးဆိုတာ
ေက်ာက္ခဲတခဲထဲနဲ႕
ၿဖစ္လာဒါမွမဟုတ္ထာ
ေလာကၾကီးထဲမွာ
ေက်ာက္ခဲတခဲထဲဘဲ
႐ွိဒါလဲမဟုတ္တာဗ်ာ”

ဘ၀ေစ်းခ်ိဳလို႔
ညီမေလးငိုတယ္
ေနညိဳပါၿပီကြယ္။

(၅)
စိတ္မ်ားကား
ပ်ားတုတ္ခံရသလိုပါဘဲ
အာသာငမ္းငမ္း
တမ္းမက္္မိပါရဲ႕
ခ်စ္လွစြာေသာ
သစၥာတရားရယ္။

လူ႔ေၿပမွာ
အသက္တရာမေနရ
အမႈတရာေတြ႕ရတဲ့
က်ေနာ္ကား
အသက္တရာေနခ်င္
အမႈတရာလည္းေတြ႕ခ်င္သူပင္။

ဘ၀ကို
ရင္ခုန္သလိုေနခ်င္တယ္.။

ဒါေပမဲ့က်
အခုမ်ားမွာ
လူသာမ႐ွိရင္
အဘိဓမၼာ
လူ႔သိကၡာတန္ဘိုး
ဘ၀ဟာအခိုးအေငြ႕ၿဖစ္
တမီးနစ္ဆိုတဲ့ထဲမွာဘဲ
အသာေလးေပ်ာက္သြားေတာ့မွာ။

အဘိဓမၼာအလံထူ
လူတေယာက္ၿဖစ္ခ်င္ပါဘိေတာ့
ခ်စ္တဲ့သူရယ္။

ေအာ္
သူဟာ
အီေကြတာအသဲမွ
အၿမဲစိမ္းသစ္ပင္ပါ။

(၆)
အိပ္မက္ဆိုးလို႔
အိပ္ရာကႏိုးခဲ့ရတယ္
အက်ိဳးမ်ားေပစြ။
တဖ်ိဳးဖ်ိဳးတဖ်တ္ဖ်တ္
လတ္ဆတ္ေသာစပယ္ရနံ႔မ်ား
တအားေမႊးလာတယ္
ဟို…အေ၀းက
ဟိုး…အေ၀းၾကီးက
ေသဆံုးသြားၿပီၿဖစ္တဲ့
ဒို႔ခ်စ္သူေတြရဲ႕ရင္ခုန္သံ
ဒီေလာကထဲမွာ
တုန္ခါေနေသးေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းသိရတယ္။
ဒို႔ေတြရဲ႕
ပ်ိဳ႐ြယ္မႈေတြ
အထုအေထာင္းခံေနရ
ရာသီေခါင္းေလာင္းထိုးသံမွာ
နာရီလက္တန္ေ႐ြ႕သြား
တံခါးတခ်ပ္ပိတ္ရင္
တံခါးတခ်ပ္ပြင့္သြားလိမ့္မယ္။
သူတို႔မုန္းလို႔
ဒို႔ႏွလံုးသား
ခါးမသြားပါဘူး။

(၇)
ကၽြႏု္ပ္၏ဘ၀တဆစ္
၁၉၇၁
ေလွကားထစ္ကား
အခ်စ္မ်ားၿဖင့္ရစ္ေခြ၏။
ေလွကားထစ္မ်ား
တထစ္ခ်င္းတက္
ေႏြရက္မ်ားလဲႏြမ္းေယာ္၏။
ပူေလာင္အိုက္စပ္ည
အိပ္ငိုက္က်သြားၿပီ။
ညအစြန္မွာ
ကၽြံေရာက္လာတဲ့ေလ
ေႏွာင္းပိေတာက္ေမႊးေရမ်ားႏွင့္
ညအားပက္ဖ်န္းသြားေလရဲ႕။
၀ါ႐ြက္မ်ားက
မွန္္တံခါးကို
တအားေၿပးပုတ္လိုက္ၾက၏။
အေ႐ွ႕သည္
နီရဲလာၿပီ။
အာ႐ုဏ္တံခါးအဖြင့္
ေနအပြင့္မွာ
ခ်စ္လွစြာေသာ
က်ေနာ့္ေလာကအိုေအစစ္
ခ်စ္သမီးေလး
ေမြးဖြားလာခဲ့ၿပီ
မဟူရာကိုကို
သက္ေတာ္ရာေက်ာ္႐ွည္ပါေစ။
သမီးတို႔ေခတ္မွာ
အခ်စ္ရသခ်ဳိ
ဂီတပြင့္ေ၀
ေက်ာင္းေတာ္ကေခါင္းေလာင္းသံ
ခ်ိဳေအးပါေစ။

(၈)

ဇကြဲနံပါတ္
လတ္ဆတ္လွေပတယ္။
တရံခါသာ
နာနတ္ရည္ရသ
ဘ၀ထဲစီးေမ်ာ
ေလာကကိုမုန္းလိုက္ထာ။
ခ်စ္သူမ်ားစြာ
စကားေဖာင္ဖြဲ႕
ဒို႔ေခတ္ရဲ႕ရသ
တၿမၿမခံစားလို႔
ရထားၿပတင္းမွာ
အဆင္းမြဲက်န္
အက်ည္းတန္အရာမ်ား
၀ါးသြားမွိန္သြား
အပူခ်ိန္တရာေက်ာ္
အနံ႔ေတြေညွာ္တယ္။
အေပ်ာ္ပြဲေတာ္မွာ
က်ေနာ္သစ္သီးမခူးေတာ့ပါဘူး။
ဒို႔အိပ္မက္ေတြ
တရိပ္ရိပ္႐ြက္လႊင့္
ဟိုး..မိုးၿမင့္အာကာမွာ
ႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္သိန္းသန္း
ေပ်ာ္စမ္းပါေစကြယ္။

(၉)
ဒူးယားရသ
ခါးလွတယ္။
မညာတတ္လို႔
ကဗ်ာစပ္တယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္
ကဗ်ာခ်စ္တယ္
အႏွစ္တေထာင္အသက္႐ွည္
အႏွစ္တေထာင္ရတက္ေပြလဲ
မ်က္ရည္မက်ခ်င္
ေနာင္တဘုရားထံ
အသနားမခံဒူးမတုပ္
မိုက္တဲ့အလုပ္ဆိုရင္လဲ
ငါမိုက္ခ်င္ေသးတယ္။
ရာသီေႏြဆံုးရင္
မိုးကေလးေစြမယ္
သေၿပေတြသီးမယ္
ရည္းစားသစ္ေပၚမယ္
ေနေအာက္မွ
ေတာက္ေတာက္ပပရဲရဲရင့္ရင့္
လြတ္လပ္မႈပန္းမ်ားပြင့္
ရန႔ံလြင့္ထံု
အို…ရင္ခုန္ရပါေစသား။

(၁၀)
လဖက္ရည္တခြက္ၿဖင့္
အသက္႐ွည္ပါေစသတည္း။
ပုေလြခ်ိဳ
အပ်ိဳေခ်ာ့တဲ့
ေတာညေနရီပန္းခ်ီကား
အပူေရာင္မ်ားနဲ႔ဖြဲ႕စည္းထားတယ္။
ဇာခန္းဆီး
မီးအိမ္လဲ့ၿပာ
တိုယိုတာ
ကို႐ုိလာရယ္
ကိုယ္လိုရာသြားေသေတာ့။
ဒို႔အေဆာက္အအံုေတာ္ၾကီးကေတာ့
ေလာ္လီေဖာက္ၿပားေနသတည္း။

(၁၁)
“ေအး”ေရ
“ေအး”ေရ
အေတြးထဲမွာ
လာလာမေႏွာက္နဲ႔ေနာ္
နားခိုခဲ့ေသာ
ေတာအုပ္ငယ္ကေလး
ေလာကၾကီးအလယ္
ခ်ာခ်ာလယ္။
တခ်ဳိ႕သည္ကား
ႏွလံုးသားတည့္
တရားနဲ႔ၿဖတ္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရသည္။
ဒို႔ဘ၀ေတြ
ညလိုမဲေမွာင္လ်က္
အသက္႐ွဴၾကပ္
ေဘးၾကပ္နံၾကပ္
ငတ္ၿပတ္ခ်ိဳ႕တဲ့
ဆင္းရဲတဲ့ေရာဂါရေနတယ္။
ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး
အိုးပင္ေစ်းတဲ့
ေဆးဆိုင္ဆိုင္းဘုတ္မွာ
ေၾကာင္ၿခစ္သလိုကုတ္ထားတယ္။
ပုလဲဒါယူ
ခ်စ္တဲ့သူေရ
အပူနဲ႔ေနာ္
ဒီဇမၺဴမွာ
ဒို႔ေတြလူၿဖစ္ၾကေတာ့မယ္။
“ပုလဲ”ရဲ႕
စြဲမက္ဖြယ္ရာ
ရက္ေကာ္တာေတး
လမ္းေဘးကခၽြဲေနရဲ႕။
“ခ်စ္ဦးသူတို႔ဖူးစာ
ဆံုပါေစသားရယ္လို႔
ဆုေတာင္းေပးပါလားကြယ္”။

(၁၂)
“ေနပူစပ္ခါး
မသြားပါနဲ႔သားရယ္”တဲ့
(ဓါးကိုေဘးမွာထားၿပီး
ဟိုးမားရဲ႕ကဗ်ာကိုဖတ္ရင္း
ဒီေလာကၾကီးကို
တဟုန္ထိုး ထိုးေဖာက္ႏိုင္တဲ့
လမ္းကို
သားေတြ႕ခဲ့ပါၿပီအေမ )
အဲဒီလို
“နပိုလီယံ”ဟာ
သူ႔အေမထံ
စာၿပန္ခဲ့ဘူးတယ္
ဟုတ္ကဲ့…အေမ
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါရဲ႕
ေနပူစပ္ခါးကိုဘဲ
သားသြားေတာ့မယ္။
စိမ္းလန္းတဲ့႐ုကၡေဗဒရသ
သားဘ၀ထဲရလာတဲ့အခါမွ
အေမ့အုတ္ဂူမွာ
သားလြမ္းသူ႔ပန္းေခြလာခ်ပါအံုးမယ္။

(၁၃)
အခုအခါႏႈိက္
ကံၾကမၼာအလံုးစံု
“ထီ”ေပၚပံုရ
ကံၾကံဳရင္ထီေပါက္လိမ့္
ေပ်ာ္စရာေတြေပ်ာက္႐ွခဲ့ၿပီ
စပြဲထိုးေလးဟာလဲ
ႏိုင္ငံအက်ိဳး
သယ္ပိုးသူပါဘဲတဲ့
အဲသလိုေတာ့ဆိုၾကရဲ႕။
အဲသလိုနဲ႔
ေနညိဳခဲ့ၿပန္ပီ။
ဘယ္လုိိကပ္မွာ
တပ္ပ်က္ခဲ့ေလလဲ
သားသယ္အေမ
႐ူးလို႔ေနပါေပါ့လား။
႐ွိပေလေစ-
ၾကည့္ေနသိေနတယ္။
ေနာင္ အႏွစ္တေထာင္မွ
“ေမာင္ေခ်ာႏြယ္”လူၿဖစ္ရင္လဲ
စိတ္ေတြမညစ္ပါဘူး
“ထီ”ေပါက္ရင္ေတာ့
ေနာက္လင္ယူမယ့္မယား႐ွိတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံေလးမွာ
ရင္ခုန္သံဂီတနဲ႔
ခ်စ္သမီးေလးကေစခ်င္ပါၿပီ။

(၁၄)
ခ်စ္တဲ့သူေရ
ဘ၀တန္ဘိုး
ေရမိုးခ်ိဳးရင္း
တိုးၿဖည့္ၾကစို႔ကြယ္။

ကၽြႏု္ပ္၏
ပစၥဳပၸန္၊အတိတ္
အရိပ္၊အနံ႔၊အဆင္း
အလင္း၊အေမွာင္၊အပူအေအး
ေတးသစ္၊အေရာင္သစ္
ၿဖစ္ေစ၊သစ္ေစ
ေခတ္ၾကီးမ်ားစြာ
ကာလသံုးပါး
ၿဖတ္သန္းသြားေသာ
ထားရာမေန၊ေစရာမသြား
တရားအတိုင္းေတာ္တည္ေစ။
ဘ၀အေမာေတြ
ေတာအုပ္အလယ္
ေခ်ာင္းငယ္အနား
ၿမစ္ကမ္းပါးထိပ္
သစ္ရိပ္ေတာင္ရိပ္
ၿမိဳ႕ရိပ္ၿပရိပ္
ခ်ိပ္ခဲ့ထားခဲ့
နားခဲ့ခိုခဲ့
စိုခဲ့ေၿခာက္ခဲ့
ေပ်ာက္ခဲ့႐ွခဲ့
ႏြမ္းသမွ်အေထြေထြ
အနာဂတ္ရသၿဖစ္ေစသတည္း။

အားလံုးဘဲ
သြားပါဦးမယ္။

(၁၅)

ႏွင္းေငြ႕သဇင္နံ႔
႐ွစ္ခြင္လံုးမွာ
မံႈးခ်ယ္သလို႔
တေဆာင္းသစ္ၿပန္အံုးေတာ့မယ္။

ေရေၿမေလမီး
ဓာတ္ၾကီးေလးပါးေၾကာင့္
ပန္းမ်ားလဲပြင့္ၾကကုန္၏။

ခ်စ္တဲ့သူေရ
ၿမစ္ေရစီးေတြ
ခရီးေရာက္လွေပါ့။

ေနာက္ဆဲ့ငါးႏွစ္ဆို
“မဟူရာကိုကို”အပ်ိဳၿဖစ္ေတာ့မယ္။

ေမာင္ေခ်ာႏြယ္


သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ

Monday, October 27, 2008

ေဖာ္ေ၀း

မီးေလာင္ၿပင္၊အရိပ္မ်ား၊ႏွလံုးသားမ်က္ႏွာ၊၃ၾကိမ္ေၿမာက္လက္ခေမာင္းခတ္ၿခင္း၊
အမည္မဲ့ေန႔ရက္မ်ား၊မိမိကိုယ္ကို႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိၿခင္း။


မီးေလာင္ၿပင္
အေလာင္းအမွတ္…သံုည
တေယာက္ၿပာက်သြားၿပန္ပီ။

တနဂၤေႏြမ်ားမွစေနမ်ား
ကိန္းဂဏန္းမ်ား႐ူးသြပ္မႈ
မကုသခ်င္ၾကပါနဲ႔။

ေက်ာက္တံုးအက္မွ
ေရေအးေအးတစက္သည္
အသက္ဆီမ်ားေ၀့ေနရဲ႕။

လိုက္ခဲ့ၾက…လိုက္ခဲ့ၾက
ဟို ..ေခ်ာက္ကမၻားေအာက္မွာ
အံ့ဖြယ္ပ နတ္တိုင္းၿပည္
ဆီဥေထာပတ္ပေဒသာတဲ့
ပါးကြက္သားရဲ႕ပ်က္လံုး
ၿပံဳးၿဖစ္ေအာင္ၿပံဳးပါ။

သင္ၿဖဴးဖ်ာတခ်ပ္
ယပ္ေတာင္တခုနဲ႔
ခုခံၾကသူေတြ
နယ္ေၿမမ႐ွိ။

လြင္ထီးေခါင္မွာ
လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း
ေဒါသနဲ႔ကန္းေနသူ
ဘယ္သူဘယ္၀ါမခြဲတတ္
ဖတ္မေနေတာ့ပါ။

အို…သူလား
ၿပဳတ္က်သြားေသာသူ႔ဘယ္လက္
ညာလက္ႏွင့္ကိုင္ကာ
ၿမိန္ေရ႐ွက္ေရကိုက္စား
႐ူးသြပ္သြားၿပီဘဲ
မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေတာ့။

ေရ…ေရ..
သူမေသေသး
ငါ့ေသြးကိုေသာက္ပါ့။

ေညွာ္နံ႔
ၿပာၿဖဴ
ေအာင့္မထားနဲ႔
ရဲရဲ႐ွဴၾက။

ကမၻာေၿမၾကီးသည္လဲ
နီရဲေနေပၿပီ။

အိပ္မက္လမ္းခြဲမွာ
ငါ့ကဗ်ာမ်ားၾကဲၿဖန္႔
ပံ့သကူအေၾကြစ
ကေလးမ်ားေပ်ာ္ၾကပါေစ။

ယမ္းနံ႔
မ်က္ရည္
ေသြး
ဇြန္လေမြးကေလးတေယာက္
ငါ့ေက်ာေပၚကေလွ်ာက္သြားပါ။

ဘယ္သူလဲ
ဘယ္သူေတြလဲဟင္
အသက္႐ွင္ေနေသးသူမ်ား
သြားစို႔။ ။
ေဖာ္ေ၀း


အရိပ္မ်ား

ကီလီေစ်းတန္း
ဆန္လမ္းမမွာ
ကဗ်ာတပုဒ္
ၾကြက္တအုပ္၀င္ဆြဲ
ၿပန္႔က်ဲတိတ္ဆိတ္
မ်က္ႏွာရိပ္ဘာသာစကား
တြားသြားေနရဲ႕။

ရန္ကုန္မႏၱေလးရထား
ခရီးသြားေတြ
ေတာ္လွန္ေရးေန႔ညကိုၿဖတ္ခိုက္
ဂ်ပန္ပါး႐ုိက္သတဲ့
လြတ္လပ္တဲ့ဗမာၿပည္အေၾကာင္း
စကားေကာင္းသြားၾကတယ္။

လူငယ္ေရးရာညေက်ာင္း
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံသာ
အလုပ္သမား႐ွာေဖြေရး႐ုံး
တ၀ံုး၀ံုးလႈပ္ရမ္း
ပန္းဆိုးတန္းထိပ္
မအိပ္တဲ့နာရီစင္ထဲ
စီး၀င္ေပ်ာက္သြား
၁၂-နာရီထိုးသံၾကားလိုက္ရတယ္။

အဲဒါ“ေန”
အဲဒါ“ေန”တဲ့
ေရွ႕ေနၾကီးတေယာက္
ၿခိမ္းေၿခာက္လိုက္တာ
ည….လသာသာထဲ
ေရဆြဲေနက်
ဥကၠလာကမိန္းမမ်ား
တဟားဟားရယ္။ ။
ေဖာ္ေ၀း


ႏွလံုးသားမ်က္ႏွာ

စိမ္းညိဳ႕ေတာရိပ္
တိတ္ဆိတ္ၿခင္းရဲ႕ညီးတြားသံ
နက္ေမွာင္႐ွည္လ်ား
ေအးစက္ေၿခလွမ္းမ်ား႐ွပ္႐ွပ္
႐ြာ၏ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ၿပပြဲမွာ။

ေရနံေၿမသပိတ္
အတိတ္ကိုလြမ္းစရာ
မဟာရန္ကုန္လမ္းမမ်ား
ေၿခသံၾကားမလားနားစြင့္တယ္။

ေခၽြးစီးမြန္းနစ္
အိပ္မၿဖစ္တဲ့ည
ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔
လူၿဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့“ေဂၚကီ”
ငါ့ဆီဖိတ္ခဲ့မိတာကို။

သမတ႐ံုေလွကား
မွန္ခ်ပ္မ်ားေၿခာက္လွန္႔ၿပ
ငါ့ကိုငါေ႐ွာင္ခဲ့ရဘူးတယ္။

နက္ၿဖန္မနက္မွ
စပါယ္ၿဖဴတကံုးသီ
ခ်စ္သူဆီအေရာက္သြား
ခြင့္လႊတ္ဖို႔စကားဆိုမယ္။ ။
ေဖာ္ေ၀း



၃ၾကိမ္ေၿမာက္လက္ခေမာင္းခတ္ၿခင္း


(၁)
အနက္ေရာင္တစ
ၿမက္ခင္းေပၚက်လာတယ္။

ဆည္းဆာဟာ
ညရဲ႕အက်ဥ္းသား
၀ပ္တြားသြား႐ွာေပါ့။

အမဲေရာင္
အနက္ေရာင္
အမႈိင္းေရာင္
ေကာင္မေလးမ်ား
ငါ့ႏွလံုးသားအသုဘ
ရယ္သံနဲ႔ပို႔လိုက္ၾကရဲ႕။

လွံစြပ္ဖ်ားမွာ
နားလွာတဲ့ပုဇင္း
ကိုယ္ခ်င္းစာမိရဲ႕
ေၿပးမလြတ္ခဲ့ပါ။

ဇာတ္စင္ေပၚမွာ
“ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ရင္
သုႆန္ထုတ္
ဒါးခုတ္သတ္ေစ”တဲ့
ပရိယာယ္ခိ်ဳ႕ငဲ့လိုက္တာ။

တခ်က္႐ုိက္
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်
ႏွစ္ခ်က္႐ုိက္
ေခါင္းၿပန္မတ္ထူ
အို…လူေတြမနဲပါလား
ေၿမက်သြားတဲ့ငါ့ေသြးမွာ
မ်က္ရည္ဘာေၾကာင့္ေရာသလဲ
၀မ္းမနဲခ်င္ဘူး။

“ဗ်ိဳ႕မိတ္ေဆြ
ဘယ္လိုလဲ” တဲ့
တေမးထဲေမးေနၾက
“ခနငယ္”တခုမဆံုးခင္
လူလံုးမၿပခ်င္ေသးပါ။

မ်က္စိကိုမွိတ္
နားကိုပိတ္ထား
ႏွလံုးသားမီးေတာက္ထဲမွာ
“ငါ”အစစ္လမ္းေလွ်ာက္
တက္ေခါက္သံၾကားပါစ။

လူ႐ႊန္းရဲ႕စိတၱဇဒိုင္ယာရီဟာ
ဘာ့ေၾကာင့္ရင္မွာၿငိပါ ပါလိမ့္။

လူမမာရဲ႕အိပ္ကပ္ထဲက
ထမင္းတနပ္စာေတာင္
“ေမွာင္”လို႔။

အႏူးညံ့ဆံုး
အခ်စ္ဦးရဲ႕ပါးၿပင္ဟာလဲ
“မဲ” လို႔။

“ဟဲ့…အကန္း
လမ္းကဒီမွာ ” တဲ့
[ ]
ေက်ာစပ္သြားပါသည္။

“ဆီကိုေရခ်ိဳး
ေဆး႐ိုးမီးလႈံ
စပါးေတာင္လိုပံု”
ေဆးလိပ္ခံုကမိန္းကေလး
ငိုခ်င္းေတးလဲခ်ိဳပါရဲ႕။

အႏွစ္ ၆၀၀၀ေက်ာ္
ပခံုးေပၚထမ္းပိုးလာတဲ့
ရာဇ၀င္အဖိုးအိုက
ဟဟေလးရယ္ေနတယ္။

(၂)
လၻက္ရည္တခြက္ရဲ႕
ၿပား ၅၀က
အခ်ိန္ကာလ စပြဲေပၚမွာ
ထယ္၀ါေနပါေပါ့လား။

ေအးစက္တဲ့
လၻက္ရည္ခြက္ထဲမွာ
ည…..လာမင္းမူၿပန္ေပါ့။

ခရမ္းေရာင္
ေကာင္မေလးရဲ႕အလွ
လၻက္ရည္က်က်တခြက္ထဲ
ေပ်ာ္၀င္သြားတယ္။

မလာနဲ႕ကြယ္
တခစ္ခစ္နဲ႔
ခ်စ္စရာ့ရယ္ေမာသံမွာ
ငါဖ်ားခဲ့ဘူးတယ္။

မ်က္နက္၀န္းမွ
စြဲမက္ဖြယ္အ႐ုဏ္ဦး
ငါၾကည္ႏူးခဲ့ဘူးတယ္။

“ေခ်ာင္းအစပ္မွာ
ပြင့္ဖတ္မ်ားစြာ
ေမ်ာပါလာၾက“
အိပ္မက္လွလွေလး
ညရဲ႕ေတးကိုသီၾကဴးေန။

ေဆးလိပ္တတိုရဲ႕
ႏုပ်ိဳခဲ့အတိတ္မွာ
လြမ္းစရာအိပ္မက္အၿဖစ္
ခ်စ္သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းခဲ့ေၾကာင္း
ေၿပာၿပႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။

ရဲရင္တဲ့အခ်စ္
ဆံုး႐ႈံးနစ္နာၿခင္းမ်ားေနရာ
ရင္မွာကိန္း၀ပ္
အို…ကၽြတ္လြတ္ေသာႏွင္းဆီ
အ႐ုဏ္မလာမီပြင့္စမ္းပ။

(၃)

အခ်ိန္နတ္ဘုရား
အသြားၿမန္လွ
ေႏြဆယ္ညႏွင့္အိပ္ရာထမ်က္ႏွာ
မၾကည္သာလွေပဘူး။

အံၾကိတ္လိုက္တဲ့
ငါတေယာက္ထဲရဲ႕
မိုးခ်ဳန္းသံမွာ
ကဗ်ာမွထြက္မလာရင္
အသက္႐ွင္ၿခင္းတရားကို
ငါသတ္မိလိမ့္မယ္။

ၿပည္သူၾကားမွ
ခံစားမႈမ်ား
ၿပားၿပား၀ပ္ေမွာက္
စာအုပ္စင္ေအာက္ေရာက္ခဲ့ရဲ႕
႐ွက္တယ္။

ငါ့ႏႈတ္ဖ်ားမွာ
တရားထူေထာင္
ကဗ်ာကေလွာင္လိမ့္မယ္။

၂၀ရာစုမ်က္၀န္းနဲ႔
“အနႏၲသူရိယ”ကိုမုန္းသူေတြ
ငါၿပံဳးၾကည့္ေနမိတယ္။

စကားထဲထိုင္
သတၱိၿပိဳင္ရင္း
ကြင္းမွားဆင္းၾက
“အလင္း”လာမွသိေတာ့မယ္။

ခေရကို
မေၾကြခင္
မပန္ဆင္ၾကပါဘူး။

(၄)
အနာဂတ္ရဲ႕
ရာဇ၀င္သုေတသန
ဗိမၼာန္မွာ
သက္ေသခံအၿဖစ္
ႏွစ္ေတြလေတြေနရစ္ပါေစ။ ။
ေဖာ္ေ၀း


အမည္မဲ့ေန႔ရက္မ်ား


ေနအ႐ုဏ္ကား
သံပတ္မကုန္ႏိုင္ေသးေခ်။

သမ႐ုိးက်၀ါက်
ပြဲေနပြဲထိုင္မိန္႔ခြန္း
ရာသီဖြဲ႕ကဗ်ာ
တေန႔တာလံုးညီးတြားေနတယ္။

ေဆးလိပ္တိုကို
သံုးေလးဖြာ႐ႈိက္
ႏွပ္ထားလိုက္ဦးမယ္။

ေရညွိတက္သစ္ကိုင္းေပၚမွာ
စာ၀ါေလးအေဖာ္ေပ်ာက္
ေဒါင္းေတာက္ေနသလားကြယ္။

ကေလးငါးေယာက္ေမ
ေရခပ္ေနတဲ့မိန္းမ
အလွသားေနာ္။

လၻက္ရည္ေၾကြးေတြေၾကာင့္
ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးေပါင္ခ်င္တယ္။

“ေ႐ွာလိုက္ပလား”
“တက်ပ္ေလာက္”
ဟိုဘက္ခံုမွာ
သေဘၤာေမွာက္ကုန္ပါၿပီ။

ကပ္ရက္စာအုပ္ဆိုင္မွာ
တခါမွမဖတ္ဘူးေသးတဲ့
(ဖတ္လဲမဖတ္ႏိုင္တဲ့)
မာ့က္စ္ရဲ႕အရင္းက်မ္းစာအုပ္
ေခါင္းကုတ္ငံုံ႔ေနရ႐ွာတယ္။

ထိုင္ခံုၾကားကဂ်ပိုးတသိုက္
ကိုက္လိုက္တာလဲလြန္ေရာေလ။

ဟိုခတ္လွမ္းလွမ္းက
မီးရထားဥၾသ
အေမာသံစြက္ေနရဲ႕။

ေနရပ္ၿပန္သူတို႔
လမ္းခုလပ္က်န္သူတို႔
ေနမင္းရဲ႕သက္ၿပင္းကိုေသာက္
ေမာေနေလာက္ၿပီ။

ေ႐ႊယံုနဲ႔ေ႐ႊက်ား
သက္ကယ္ရိတ္သြားသတဲ့
ေရဒီယိုစကားသံ
နားထဲၿပန္၀င္လာတယ္။

႐ြာကိုၿပန္ခဲ့ပါလား
အလကားဒုကၡခံခ်င္တယ္
ဂ႐ုဏာ႐ွင္သူငယ္ခ်င္းမ
ေမ့လိုက္ရၿပန္ဦးမယ္။

လမ္းမေပၚမွာ
ဖြာရရာၾကဲၿပန္႔သြား
အစိမ္းစက္မ်ားလႈပ္လာတယ္။

ေၿခသံ႐ွပ္႐ွပ္
ညေနခင္းၿဖတ္သြားၿပန္
နီက်န္က်န္ဆည္းဆာရိပ္
ေလာကတိတ္တဆိတ္ေလာင္ကၽြမ္းေနေပါ့။ ။
ေဖာ္ေ၀း


မိမိကိုယ္ကို႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိၿခင္း

(၁)
ပုလင္းအလြတ္ႏွစ္လံုး
စပြဲေဘးမွာတံုးလံုးလဲေနတယ္။

လာလာေလသူငယ္ခ်င္းတို႔
ဟင္းလင္းစၾကာ၀ဠာၾကီးထဲမွာ
တြယ္တာစရာဘာမွမ႐ွိ
ဘယ္သူသိသလဲမနက္ၿဖန္။

အေမွာင္ဆိုတာမ႐ွိ
အလင္းဆိုတာမ႐ွိ။

အစမ႐ွိ
အဆံုးမ႐ွိ
မသိ
မသိ
မသိ။

(၂)
ေတာင္ကုန္းဂမူ
ထံုးၿဖဴၿဖဴသာသုတ္လိုက္ပါ့
ငါ႐ွိခိုးလိုက္ပရေစ။

ႏြား႐ုိင္းသြင္းခ်ိန္
အိမ္ၿပန္ရမဲ့ေၿခလွမ္း
ေတာလမ္းေထာင္ေခ်ာက္တခု၌
လမိုက္သြားခ်ိန္ေရာက္ခဲ့တယ္။

စေလအညာက
ပုေလြဆရာရဲ႕ဖ်ားေယာင္းသံ
ေက်ာက္နံရံဂူ၀ထက္
ငါ့ေၿခရာဖ်က္မရပါ။

ေက်ာက္ေခတ္မွအႏုၿမဴ
လူ႔သမို္င္းေၾကာင္းအထပ္ထပ္
ငါကန္႔လန္႔ၿဖတ္ကူးခဲ့ေပါ့။

ငါ
(သို႔မဟုတ္)ေနာက္တေယာက္ငါ
ဖ်ားနာရင္း
အုိမင္းလာခဲ့ၿပီ။

(၃)

ေနပူၾကဲတဲမွာ
ငါတေယာက္ထဲရပ္ေနတယ္။

ေလာကအား
လက္၀ါးေပၚတင္
ၿဖစ္ညွစ္လိုက္ခ်င္တယ္။

၀ါး႐ံုေတာမွ
ဥၾသသံမြဲေၿခာက္ေၿခာက္
ငါ့နားကိုေဖာက္ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းေ႐ွ႕
ေကာင္မေလးရဲ႕ဘရာဇီယာမွာ
ငါ့ဆဲသံပါသြားတယ္။

လမ္းေဘးစင္ေပၚက
လွ်ပ္စစ္ဂီတာထဲ
ငါဆဲထဲ့လိုက္တယ္။

နေ၀တိန္ေတာင္
မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကုတ္
ကၽြႏု္ပ္ကိုသင္…
ၿမင္ရင္ မွတ္မိႏုိင္စြမ္းမ႐ွိပါ။

(၄)
ေၾကးေမာင္းတခ်က္အေခါက္မွာ
႐ြာ႐ုိးတေလွ်ာက္ေခြးအူသံ
ဆူညံဖံုးလႊမ္းသြားပါတယ္။

ေရနံဆီမီးခြက္္မွိတ္တုတ္
စာအုပ္ပံုအထပ္ထပ္ၾကား
ငါ့၀ိညဥ္ၿဖတ္သြားခ်ိန္
လမင္းမွိန္ေဖ်ာ့ေပးရတယ္။

မွတ္စုစာအုပ္ထဲမွာ
ကမၻာၾကီးခြဲစိတ္
အိပ္မက္ထဲကေတာ္လွန္ေရးသမား
မ်က္၀ါးထင္ထင္႐ႈ
သင္သတိၿပဳမိခဲ့သေလာ။

အ႐ုိက္ခံရေသာအခါ
သည္းထန္စြာငိုေၾကြး
အေၾကြးဆပ္ရမယ္
ေသြးတစက္အတြက္ေသြးတစက္
အသက္အတြက္အသက္
တက္ေခါက္သံထြက္လာတယ္
ၾကာၿပီ။
ၾကာပါၿပီ။

(၅)
ေဆြးေၿမ႕အိမ္အို
ေရမယိုေစရ
လွပတဲ့ဟာသေပကပဲ။

ေသြးေၿခဥ
ႏုႏုေဖြးေဖြး
ေၿခဖ်ားေလးရဲ႕ေအာက္မွာ
ငါဒူးေထာက္ခစားလိုက္တယ္။

အိမ္မ်ားလမ္းမ်ား
ၿမိဳ႕႐ြာမ်ား၊တိုင္းၿပည္မ်ား
ငါ့ႏွလံုးးသားေပါက္ကြဲသံ။

ထိမွန္ခံစားၾကေစေလာ့။

ခႏၶာကိုယ္ကိုအပိုင္းပိုင္းခ်ိဳး
ေ႐ွ႕တိုးေပးအပ္လိုက္ပါရဲ႕။

ဘ၀ကိုယူမလား
အနာဂတ္ကိုယူမလား
ငန္းေတာ္ၾကားမေလးေ႐ွ႕တြင္
“ယံုၾကည္ခ်က္”ပင္ေၾကာက္ဒူးဆတ္
ငါအားလံုးကိုသတ္ခဲ့တယ္။

ေ႐ႊနန္းေတာ္ဆီမွ
ရီေမာသံမ်ားအံက်လာ
ပါေတာ္မူေ႐ွ႕ပိုင္းရာဇ၀င္
အသင္မွတ္မိေသးပါစ။

လမ္းႏွစ္ခြဆံု၌
ေခါင္းငိုက္စိုက္ၿငိမ္သက္
မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ငါ
လာေလၾကည့္လွည့္
ငါမဟုတ္ဘူးၿငင္းခ်င္ၿပီ။

(၆)
အစာ၀ကာမွ
ဌာနၿပန္ခ်င္ၿပီကြဲ႕
ေတာသံကိုေပးသတဲ့ေလ။

ႏွစ္အတန္ၾကာ
ငါေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည့္
မိမိ၏၀ိညဥ္သ႑န္မ်ား
မုိးနံရံကားယားခြ
ေၿခာက္လွန္႔ၿပေနၾကၿပီ။

ေဆးစက္က်ရာ
ငါမ်ားစြာေမြးဖြား
က်ားခံတြင္းထဲကသမင္
ဘယ္သူမွအသက္မ႐ွင္ပါ။

သည္နယ္ေၿမကား
စီးတားထားၾကသည္။

ေန၀င္ခ်ိန္
တိမ္အဆင္အရင့္အႏုႏွင့္
ငါေခတ္ကိုထုဆစ္မည္။

မၿမင္စမ္းတန္း
လမ္းက်ဥ္း၌ကား
ခလုပ္တိုက္သံၾကားေပမယ္။

မိတ္ေဆြတို႔
မဟာေဂၚကီရဲ႕
ဒန္ကာႏွလံုးသားဟာ
႐ႈတ္ခ်သံၾကားမွာဖြားၿမင္တယ္။

အုတ္ဂူၿဖဴၿဖဴမွ
ေသာကႏွင့္ ရင္မ ေနေသာ
အို….အေမ
က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ
ေကာင္းကင္ၿပာ
ကမၻာၾကီး
အႏုပညာပစၥည္းေတြနဲ႔
ၿပီးၿပည့္စံုခဲ့ပါၿပီ။ ။
ေဖာ္ေ၀း


သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ

Sunday, October 26, 2008

ေအာင္ခ်ိမ့္

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေခတၱကားခ်ပ္၊ခရီး၊သိနားလည္သူတို႔၏ကစားနည္း
အဂၢါအယ္လင္ပိုး ၏ “၇၄”၀တၳဳ ၊ေရခ်ိဳးၿပီးစ၊ေလလြင့္ငွက္ေၿခရာ


က်ေနာ္ရဲ႕ေခတၱကားခ်ပ္

“ကာလနတ္ဆိုး
လက္ညိႈးနဲ႔တံေထြး
ကင္းေ၀းေသာကိုယ္
ၿဖစ္ရပါလို၏” ။

ဒီခပ္ေသာေသာ
ငါ့ရဲ႕ရယ္ေမာသံမွာ
ဒဏ္ရာေၿခာက္ၿခားဘြယ္
ငါ့ဘ၀ကြက္လပ္ငယ္မ်ား
ဘယ္ေလာက္ေသလြန္ပီးရပလဲ။

ေငးစိုက္ေမာလ်
အဲသလိုေတြးမိမွ်ၿဖင့္
ဘ၀ဟာ
သုညသို႔က်ဆင္း
တၿမွင္းၿမွင္းေဆြးခံစားရတယ္။

အလို၊ေရးေဘာ္က
“ဘ၀ကိုခင္သူ”တဲ့
ပဲပင္တြန္႔လက္ေရးေလး
ေက်းဇူးၾကီးမားေပစြ။

ဟုတ္တယ္
ငါဘ၀ကိုခင္ရမယ္။

အရသာခါးသက္
ၾကက္ဟင္းခါးဟင္း
စားရင္းစားရင္းခ်ိဳဘူးတယ္။

ဆယ္စုတစုမွာ
သူ႔အထုပၸတ္
မတ္တပ္ရပ္ေနဘို႔
အနိမ့္ဆံုး
(သို႔မဟုတ္) အၿမင့္ဆံုး
လံုးပမ္းေနေလရဲ႕ေလ။

တခါတေလ
စြန္းေပေသာအၿဖစ္
ခ်စ္ေသာသူေတြခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

သူ႔စိတ္ထဲကအၾကံ
ဘာကိုအံတုဘို႔ဆိုလား
ဖဲခ်ပ္မ်ားေဖာင္းပြမႈေအာက္
ေန႔နဲ႔ညေကာက္ယူ
ေဇာေခၽြးပူၿဖဴခဲ့
ေငြစကၠဴကိုရခ်င္တာဘဲ။

အို…အသံတုိ႔
အဖန္တရာငရဲ
၀ဲကေတာ့စုန္ဆန္
အ႐ြယ္၊ရင္ခုန္သံ
အာ႐ုံ႐ုပ္
မ႐ုပ္သိမ္းႏုိင္ေၾကာင္း
ၿပန္ၾကားတယ္။

က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕
ေဆးကုသခြင့္
မဆံုသင့္ခင္
အိပ္မက္တြင္အတိတ္ေရး
ထီေလးတေစာင္ထိုးထားတယ္။

အခ်စ္ေရ
ေန၀င္ေတာ့မယ္ကြယ္.။

မ်ဥ္းၾကားမွၿဖတ္ကူး
အရက္မူးသူတေယာက္
ကံေကာင္းေထာက္မပါေစ။

အလိုမတူဘဲ
သူမရဲ႕
အပ်ိဳစင္ေနာက္ဆံုးည
သခိ်ဳၤင္း၀ကေကြ႕ၿပန္…..ေလာ့..။


“ေလလြင့္ငွက္မ်ား”
စကားဆိုဘို႔လာေရာက္
ေႏြဦးေပါက္ပါေတာ့။ ။
ေအာင္ခ်ိမ့္


ခရီး

အိပ္မက္မ႐ွိသူ
သီခ်င္းမဆိုတတ္သူ
ငါမဟုတ္မူ၍။

ငါ့အသင္
ေၿခေဆးပါ
ေခါင္းေလွ်ာ္ပါ
ေရခ်ိဳးပါ
လာေလ..ဒို႔သြားၾကရေအာင္။

၀ိညဥ္မဲ့ေခတ္မ်ားနဲ႔
၂၄နာရီတို႔ထံမွ
ကံၾကမၼာအရေ႐ြးႏႈတ္
ေရဒီယိုခလုတ္ကိုႏွိပ္
သတင္းစာကိုလည္းပိတ္ခဲ့ပါ။

အစက္တစက္မွ
အၿခားအစက္တစက္သို႔
ဆက္သြယ္ၿပီးမ်ဥ္းေၿဖာင့္တေၾကာင္
ေညာင္းညာေနေရာေပါ့။

ႏွစ္ေပါင္းအေသာင္းအေထာင္
သိပ္သည္းစြာေမွာင္ခဲ့
အေရာင္၊ရနံ႔
ရသ၊လူ႔အခြင့္အေရး
ၿမင့္ၿမတ္ေသာကေလးငယ္
ခ်ိဳေႏြးေသာမိခင္ႏို႔
တို႔ထိတီးခတ္လိုက္ေသာအခါ
လက္မွတ္ထိုးထားေသာစာ႐ြက္
မိုးခ်ဳန္းပ်က္သံၾကားရတယ္။

အေတြ႔အၾကံဳႏုနယ္စဥ္
မ်က္ရည္ဆိုေသာအသင္
လူမသိခင္ခုန္ဆင္းသြားရဲ႕
သစၥာေဖာက္တေယာက္အမူအက်င့္နဲ႕။

လမ္းတူသူခ်င္းသာ
ဒဏ္ရာကိုေဆးကု
ေသြးတိတ္ေအာင္ၿပဳစုလို႔
ဒို႔ေနာက္ကလူေတြလဲသတိရေနမယ္။

“ေၾကာက္ၾကေဟ့၊ေၾကာက္ၾက”
ဒီေန႔ကိုသူတို႔ပိုင္သ သတဲ့
အို ထမင္းစားခဲ့
အို အသက္႐ွဴခဲ့သူမ်ားသို႔
ဆိုက္ေဗးရီးယားေရာက္
သစၥာတရားဟာ
က်န္းမာလ်က္႐ွိေၾကာင္းသတင္းရတယ္။

အိမ္ရယ္
အိပ္ယာရယ္
သံေယာဇဥ္မ်ားရယ္
ခ်စ္ေသာသူရယ္
ပူပင္ေပမယ့္ခနခြဲခဲ့ရ
ၿပန္ဆံုၾကေတာ့ပိုလို႔ေႏြးမယ္။

ေၿခေထာက္မ်ားရဲ႕ေအာက္
သမန္းညက္ေလာက္ေအာင္
“ဆက္ေလွ်ာက္ၾက”
“ေလွ်ာက္ၾက”
“ေလွ်ာက္ၾက”

လွ်ပ္တခါၿပက္
မ်က္ေတာင္တခါခတ္တိုင္းအံ့ဘြယ္ပ
၀ါက်၊ပုဒ္မ
စကားလံုး၊ေသြးနံ႕
အၿဖဴသန္႔သန္႔စပြဲခင္း
ဟင္းခြက္ေပါင္းငါးရာ
မုသာ၀ါဒနဲ႔
ဘာသာေဗဒတခုေလ
ကမ္းနားေရစပ္မွာထိုင္ေနရဲ႕။

“အလို”
ကိုင္းပင္ကဗ်ိဳင္းေတာင္
ေတာင္ပံလန္႔ပ်ံေၿပးသြားတယ္။

အို…လူ႔သမိုင္း
ေစာင့္ဆိုင္းမႈသမာဓိ
ၿပည့္၀ၿမဲၿပည့္၀ေတာ္မူပါအ႐ွင္။

ဟိမ၀ႏၱာ
ဂႏၳ၀င္ေၿမာက္ေတာအုပ္
လမ္း႐ႈပ္သည္ၿဖစ္ေစ
႐ွင္းသည္ၿဖစ္ေစ
ေ႐ႊၿပည္ေတာ္ၾကီးနီးပါၿပီ။

“လူ႔ဘ၀ကား
အိပ္မက္မွ်သာၿဖစ္၏”
သစ္ပင္ပ်ိဳပင္စည္၌
ထိုစာပိုဒ္အားေတြ႕ရမည္
ငါေရးသားခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေပသည္။
ေအာင္ခ်ိမ့္


သိနားလည္သူတို႔၏ကစားနည္း


ဘ၀ဆိုးအေၾကာင္း
တိုးတိုး - တုိးတိုး…
႐ိုး႐ိုးေလးနားထဲ၀င္လာရဲ႕။

“သိပါရေစကြယ္”ေပါ့ေလ
ကယ္တင္႐ွင္ေလသံနဲ႔
ငါ့ရဲ႕စပ္စုမႈေၾကာင့္ေပါ့။

ၿပီးေတာ့လဲ
တၿခားလူေတြလိုပါဘဲ
အိပ္လိုက္တာပါဘဲ။

“အ၀င္း”ဆိုတဲ့ဖာသည္မေလးကို
အဲသလိုေစာ္ကားမိပါတယ္။
ေအာင္ခ်ိမ့္
“ရင္ခုန္သံ (၄၉)” မွ


အဂၢါအယ္လင္ပိုး၏ “၇၄”၀တၳဳ

“သင္၏နာရီသည္လည္း
ေစ့ေရာက္လိမ့္မည္”။

တိတ္ဆိတ္ေၿခာက္ၿခားဘြယ္
ေနကြယ္ေဒါင့္မ်ားေနရာ
သမၼာက်မ္းစာေပၚက
လင္းႏို႔တို႔ေအာ္ဟစ္သံ
နံရံကိုထိစင္ၿပန္လာရဲ႕။

အတိုင္းအတာတခုအထိ
မသိစိတ္သိစိတ္အၿမံဳ
ယာယီရင္မခုန္တဲ့ႏွလံုးသား
ပိန္ခ်ံဳးေၿခာက္ကပ္စြာ
ကပ္သံုးပါးမွာေမ်ာေနတယ္။

……….“႐ွဴး”
မလုပ္နဲ႔၊မလုပ္နဲ႔
ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္
စမ္းေတာ့
သူ႔လမ္းသူသြားရမွာပါ
မၾကာခင္သူေသေတာ့မွာပါ
အမဂၤလာသတင္းဆိုး
ေအးစက္တိုးသက္လို႔။

“ဆုေတာင္းပတၳနာၿပဳပါတယ္”
တယ္လီဖုန္းထဲကတေစၦ
“ဆရာေဖ” ရဲ႕ေတးထပ္
မဖတ္ဖူးဘူးထင္သလား။

ပန္းခ်ီဆရာရဲ႕လက္ဟာ
ဖြဲ႕စည္းဆဲပန္းခ်ီကားခ်ပ္
အဆံုးသပ္စုတ္ခ်က္ကို
အလိုအေလ်ာက္သိႏိုင္စြမ္းတယ္။

ညစာစားပြဲမွ
ဂီတနဲ႔အခိ်ဳပြဲေတာ္မ်ားအတြက္
ေၾကကြဲရက္စက္မႈသူစိမ္း
ခ်စ္သူနဲ႔ခ်ိန္းထားသလိုေရာက္႐ွိလာမယ္။

ေနာက္က်ေနပါဘီ
ေနာက္က်ေနပါဘီ။

သင့္ကိုးကြယ္မႈ
ၿမိဳ႕လယ္နာရီရဲ႕ဒိုင္ခြက္
ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြတက္လို႔ေပါ့။

မၿဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔
မၿဖစ္ေသးတာကိုေတြးေခၚ
၁၀ၿပားတန္ေပါင္ခ်ိန္စက္ေပၚကအဆင္း
“အရင္းၾကီးၾကီးၿမွဳတ္ႏွံပါ” ဆိုတာရယ္
အႏႈတ္လကၡဏာ“၉၉”ေပါင္ရယ္
အံက်လာေတာ့တယ္။ ။
အန္က်လာေတာ့တယ္။ ။
ေအာင္ခ်ိမ့္


ေရခ်ိဳးၿပီးစ

ၿပီးရင္
ခန္းစီးနားကြယ္လို႕
ငယ္႐ြယ္သူတို႔ဘာ၀
ရင္ခုန္သံလြလြေလးကို
ေမွ်ာ္မယ္။

“ၾကည့္စမ္းကြယ္
သူဒီေန႔
မေန႔ကထက္လွေနတယ္”
ၿဖတ္သြားသူေတြေၿပာလိမ့္မယ္။

အေရာင္အေသြး
အေမႊးအထံု
အလွေဗဒနဲ႔မံႈသ
မွန္ခံုကသူထလိုက္ပါၿပီ။

ဟုတ္တယ္
ေရခ်ိဳးၿပီးတယ္ဆိုရင္
ဘယ္လိုဘဲၿဖစ္ၿဖစ္
ဒါ ….ၿဖစ္သင့္တယ္။

ႏုပ်ိဳဆဲမွာ
အသက္ေသြးပူေႏြးဆဲမွာ
ရင္ခုန္သံသန္မာဆဲမွာ
ဒါၿဖစ္သင့္တယ္။

က်န္းမာေရးေကာင္းသူေတြ
ေရခ်ိဳးၾကပါတယ္။

တခါေရခ်ိဳးၿပီးစ
တခါလွပါတယ္
ဘယ္ႏွစ္ခါခ်ိဳးခ်ိဳး
႐ုိးသြားမယ့္အလုပ္
ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။

သူေတာ္စင္တို႔စကားေတာ့
နားမေယာင္ၾကေလနဲ႔
ေႏြမွာ၊မိုးမွာ
ေဆာင္းမွာ
ေရခ်ိဳးၾကပါေလ။

တကယ္ေတာ့သိလား
အမာ႐ြတ္မ်က္ႏွာသနပ္ခါးလိန္းလို႔ေကာ
နာတာ႐ွည္ေရာဂါသည္ေရေမႊးဆြတ္
မုဆိုးမကမူၿပပေစ
အေသေကာင္ေရခ်ိဳးရင္လဲ
အပိုပါဘဲ။

႐ုိးသားမႈနဲ႔
တတ္စြမ္းႏုိင္တာၿပဳလုပ္
ကၽြႏု္ပ္တို႔ေရခိ်ဳးၾကရေအာင္။
ေအာင္ခ်ိမ့္


ေလလြင့္ငွက္ေၿခရာ

ေခတ္နဲ႔တူရဲ႕
ဟိုး…လိႈင္းၿဖဴၿဖဴတို႔အေပၚမွာ
မၾကာခင္ေက်ာ္လာခဲ့မယ္တဲ့
သြားႏွင့္တဲ့။

မိစၦာဒိဌိ
အယူ႐ွိသူ
ရာစုတခုလံုး
အႏုၿမဴဗံုးေဖာက္ခြဲခဲ့ရာ။

ေနာက္ဆံုးပတ္
“ကံဆိုးမ”ရထား
ထြက္ခြာသြားရာေနာက္အေၿပး
ဗီဇကမၼဇတိုက္ဆိုင္တာေလးနဲ႔
သူေမြးဖြားခဲ့ၿပန္ပါေရာ။

“ေရတေပါက္ေလာက္
ေသာက္ခ်င္လိုက္တာ”
မ်က္ႏွာတိုင္းတပ္ဆင္ထားၾက
လက္နက္ခ်လိုက္
ဘ၀ကို္မၿဖဳန္းတီးပစ္ႏုိင္ပါ။

“အေမကစိုးရိမ္တတ္တယ္”
ပိန္လိုက္တာေနာ္
ည ည အိပ္မေပ်ာ္ဘူးအေမ
တံခါးေခါက္သံၾကားၾကားေနရတယ္
ေသသူလား……..႐ွင္သူေတြလားဟင္။

သိဂၤါရ ရသ
ေတာက္ပစမ္းပါဘိ
မသိနားမလည္မႈအေပါင္းအား
သမားေကာင္းထံအပ္ႏွံရဲ႕။

ဤေလာကမွ
ခၽြင္းခ်က္မဲ့ “မေန႔” ႏွင့္
တိုေတာင္းေသာ “ယေန႔” ဟူ၍
သူလက္ခံရ႐ွိခဲ့ပါသည္။

ဤေလာကမွ
႐ွည္လ်ားေသာ“မနက္ၿဖန္”၌
မြဲၾကန္ေအာက္သိုးေသာအနံ႔အသက္မ်ား
သူမထားရက္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ ။
ေအာင္ခ်ိမ့္


ကၽြႏု္ပ္တို႔ရင္ထဲမွ
သင္တို႔၏ရင္ထဲသို႔



(၁)

က်ေနာ္၏အသဲႏွလံုးဘက္မွခုခံကာကြယ္
ေၿပာဆိုရန္အင္အားက်န္ေသးသည့္အတြက္
ဂုဏ္ယူလိုက္မိပါသည္။

(ဖူးခ်စ္)



သူ႔ရဲ ႔“ၾကိဳးစင္ေပၚကမွတ္စု” တခါဖတ္ၿပီးတိုင္းတခါတုန္လႈပ္ခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီမွတ္စုကို၊သူေသဆံုးေတာ့မယ္လို႔သိေနခ်ိန္၊ေသဒါဏ္အမိန္႔ၾကားသိၿပီးခ်ိန္မွာ
ေရးခဲ့တာပါပဲ…။အံ့ၾသဖြယ္ရာသူ႔မွတ္စုဟာ ေရးသားခဲ့တဲ့ကာလနဲ႔မထိုက္တန္စြာ
“အခ်စ္စိတ္”ေတြၿပည့္လွ်မ္းေနတယ္။ဤလူေလာကအားသူ႔အခ်စ္၊ဤလူသားတို႔
အားသူ႔အခ်စ္၊အနာဂါတ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအား သူ႔အခ်စ္၊ “သင္တို႔ကို ကၽြႏု္ပ္ ခ်စ္ခဲ့ေပသည္”တဲ့။
တကယ္လို႔သာက်ေနာ္တို႔ဟာ ေသရေတာ့မွာမလြဲမေသြသိ႐ွိေနတဲ့အခ်ိန္ ၊ေသအံ့မူးမူး
အခ်ိန္မွာေရာက္႐ွိေနလို႔ၿဖစ္ရင္၊သူ႔လို သူ႔ေခတ္ကို ႏူးညံ့ထက္႐ွစြာ၊စိတ္လက္႐ွည္စြာ၊
တည္ၿငိမ္စြာ စီကာပတ္ကံုး ေၿပာၿပေရးသားႏုိင္ခဲ့ပါ့မလား။ က်ေနာ္တို႔ဟာေနာင္တ နဲ႔
ငိုယိုေနသူေတြၿဖစ္မလား။ဆဲေရးက်ိမ္စာတိုက္ေနသူေတြၿဖစ္မလား။အဲသလို သံသယ
မ်ားနဲ႔ အေမွာင္ဆည္းဆာထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ဟာမိမိကိုယ္မိမိေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ၾကတယ္။

(၂)

တကယ္ေတာ့က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ အ၀ိဇၨာဖိစီးမႈေအာက္မွ“အၿမိဳက္ေရၾကည္”
ေလးတစ္ေပါက္ေလာက္နဲ႔ခရီးဆက္ေနရသူေတြပါပဲ။ေခတ္နဲ႔ ေလာကဓံရဲ ႔ ႐ုိက္ပုတ္မႈေၾကာင့္
ၿမဳတ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္နဲ႔ “ဘ၀အလြမ္း၊ဘ၀အေမာ”ေတြသာ ရင္မဆန္႔ေအာင္သယ္ေဆာင္ေနရ
တယ္..။လူငယ္ဘ၀ရဲ ႔ခြန္အားနဲ႔ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြဟာၿပန္မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ပဲ ကုန္ခမ္းခဲ့ရ
ပါၿပီ…။တခါတေလဘ၀ကိုၿငီးေငြ ႔မိတဲ့အထိ အနိဌာ႐ုံေတြဟာနီးနီးကပ္ကပ္ေအာ္ဟစ္ေနၾက
ေလရဲ ႔။ႏုိင္ငံေရး၊ အခ်စ္၊ဘ၀ ကိုခ်စ္တတ္လို႔သာဘဲ။“ ဘ၀ကိုၿငီးေငြ ႔တာေလာက္လူမဆန္
တာမ႐ွိဘူး” လို႔ေၿပာၿပခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ “လူသားဟာဒုကၡ၊ဗ်ာပါဒေရာက္႐ွိခ်ိန္မွာဆြံ ႔အေနေပမဲ့
ငါ့မွာေတာ့ ၊ငါခံစားရတာေတြကိုေဖာ္ၿပဘို႔၊ဘုရားေပးပါရမီ႐ွိတယ္” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးတပုိဒ္
ကိုသတိရေနၿခင္းနဲ႔က်ေနာ္ တို႔ “ဒီေန႔” ကိုရင္ဆိုင္ရဲခဲ့တယ္။


(၃)

လြန္ခဲ့တဲ့ “၁၀ႏွစ္”ကဆိုရင္က်ေနာ္တို႔ဟာ ခေလးသာသာေတြေပါ့။ အဲသလိုနဲ႔
၁၀ႏွစ္ကိုၿဖတ္သန္းခဲ့ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေ႐ွ ႔ကလူမ်ားရဲ ႔ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔မယဥ္ပါးခဲ့ရဘဲ၊
သူတို႔မခံစားဘူးတဲ့ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ ခါးခါးသီးသီးထိေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
ႏုပ်ိဳတဲ့ရင္ခုန္သံေတြဟာ အဆိပ္သင့္လို႔႔ဘဲ စကားသံေတြဟာၾကမ္းတမ္းေနတယ္။
ခ်စ္သူနဲ႔ဆံုတဲ့အခါေတာင္ ဥပကၡာစိတ္နဲ႔ တ၀က္ပဲခ်စ္ရတယ္ဆိုသလိုပါဘဲ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ
“လူ႔ဆက္ဆံေရး”ေတြဟာလဲဘဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ႐ႈပ္ေထြးနက္႐ႈိင္းစြာေကြ႔ေကာက္ေနေတာ့
တယ္..။ဒီလိုဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွလံုးသား ၊ခင္ဗ်ားတို႔ႏွလံုးသား၊သူတို႔ႏွလံုးသားမ်ားရဲ ႔ေခၚထူး
ပဲ့တင္မႈ မၿပဳႏုိင္ေတာ့ဘူးလား။အတြင္းသားကိုေရာမစူးစမ္းႏိွင္ေတာ့ဘူးလား ။မဟုတ္ပါရေစနဲ႔ ၊
မၿဖစ္ပါရေစနဲ႔။မိမိဘ၀နဲ႔ မိမိအတိုင္းအတာနဲ႔ မိမိအသံနဲ႔ ၊အားလံုးဟာေဆာင္႐ြက္ခဲ့ပါတယ္။
အခု “၇၄” အရိပ္တို႔လည္း႐ွည္ေမ်ာခဲ့ပါၿပီ..။ဘ၀ေတြလဲပြန္းပဲ့ခဲ့ပါၿပီ။အသံေတြလဲနာ
ခဲ့ပါၿပီ။က်ေနာ္တို႔ေကာင္းကင္မွာဘယ္လိုေကာင္းကင္ၾကီး႐ွိပါသလဲ။ဘယ္လိုေကာင္းကင္ၾကီး႐ွိ
ပါသလဲ။
က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေပၚမွာ ဘယ္လိုေကာင္းကင္ၾကီး႐ွိပါသလဲ။ “ဘ၀ဆိုတာတိုေတာင္း
တယ္” လို႔သိ႐ွိၿပီးတဲ့ေနာက္ ။ ဒီေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္မွာ ဆက္လက္လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ “ခရီး”
အတြက္ “ဖနပ္” ကိုေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ၿဖစ္ရပါေတာ့မယ္။ မိမိခရီးနဲ႔မိမိဖနပ္အတြက္ ၊လူ႔သက္တမ္း
တ၀က္ေလာက္က်ေနာ္တို႔ဟာ႐ွာေဖြခဲ့ၿပီးၿပီမဟုတ္ပါလား။
ဒီေကာင္းကင္ၾကီးေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ ကဗ်ာေတြေရးတယ္။ ကဗ်ာဆရာအၿဖစ္
မိမိကိုယ္ကို႐ွာေဖြေတြ ႔႐ွိခဲ့ပါတယ္။

(၄)

လူတိုင္းဟာ မိမိ “အလုပ္”ကိုေလးၿမတ္သင့္ပါတယ္။က်ေနာ္တို႔မိမိအလုပ္ကိုေလးၿမတ္
ဖို႔အတြက္အသက္႐ွဴေနပါတယ္။အခ်ိဳ ႔ကိုလည္းထားခဲ့ပါတယ္။တခ်ိဳ႕ကိုလည္းႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ေလးစားပါတယ္။

(၅)

တခ်ိဳ႕ကိုလည္းေက်းဇူးမ်ားစြာတင္ပါတယ္။ အခုမွစရမဲ့က်ေနာ္တို႔အတြက္ၿပန္ၾကည့္စရာ
ကားခ်ပ္မ်ားလိုအပ္လွပါတယ္။ ေသဆံုးမႈအဖန္ဖန္၊ေမြးဖြားမႈအဖန္ဖန္မွာ၊ က်ေနာ္တို႔ ရဲ႕အခုတခါ
ေမြးဖြားမႈဟာ ဤကမၻာထဲသို႔မိမဲ့၊ဖမဲ့ အလိုအေလ်ာက္ေရာက္႐ွိလာတယ္လို႔ မေတြးထင္သင့္ပါ။
က်ေနာ္တို႔ခရီးမွာ အခုထက္တိုင္ စိမ္းစိုေနတဲ့ကားခ်ပ္ကေတာ့ “စာေပသစ္”ပါပဲ။
“၇၀”အလြန္မွာမွတစစလႈပ္လြန္႕ၿပီးအ႐ြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ဆြဲခ်ဖ်က္ဆီးခံေနရတဲ့ “ေခတ္ေပၚကဗ်ာ”
ဟာ ၊လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သံုးေလးဆယ္က “ေ႐ြးခ်ယ္မႈ” ရဲ႕“စြန္႔စားခန္း”ကို စာနာႏိုင္ပါတယ္။ “ေလာက
အမြန္” “မတ္လေတာ္လွန္ေရး”နဲ႔ “တဟီတီသြားရေအာင္” ရဲ႕ဆက္သြယ္မႈမွာ -က်ေနာ္တို႔၀င္စား
ခဲ့ပါတယ္။
ေက်းဇူးမ်ားစြာတင္ပါတယ္။

(၆)

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း မံု႔တိုက္မွာဆံုၾကေတာ့ - “ႏွင္းထူထူထဲထဲက်ေနရင္”…ကို ဆင္ၿခင္ရင္း
ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနမိၾကတယ္။ “ခနငယ္”မ်ားၿဖတ္သန္းသြားေနသံဟာေၾကကြဲစရာေကာင္းလွပါ
တယ္။ ဒါၿဖင့္….“က်ေနာ္တို႔ ကဗ်ာကိုေဖာ္ၿပခ်င္တယ္ဗ်ာ” တဲ့။ “ က်ေနာ္တို႔ကဗ်ာ” တဲ့။ ဘယ္လို
ကဗ်ာပါလဲ။

(၇)

က်ေနာ္တို႔ခံစားေနရတာေတြကိုက်ေနာ္တို႔အသံနဲ ႔ေဖာ္ၿပတာဟာကဗ်ာၿဖစ္လိမ့္မယ္
ထင္တာဘဲ။ က်ေနာ္တို႔ကဗ်ာဆိုတာ ကေန႔ေခတ္ လူငယ္သံုးဦးရဲ႕အသံဘဲၿဖစ္ပါတယ္။ ႐ႈပ္ေထြး
နက္႐ႈိင္းေကြ႕ေကာက္ေသာၿဖတ္သန္းမႈကိုေဖာ္ၿပထားတာဘဲၿဖစ္ပါတယ္.။
ေဖာ္ၿပထားတယ္ဆိုေပမဲ့ “သ႐ုပ္မွန္နည္း” ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ သ႐ုပ္မွန္နည္း
မွတဆင့္ အာ႐ုံတံခါးေပါက္အားလံုးကစိမ့္၀င္လာတဲ့အိပ္မက္ ၊လူ ၊ထုထည္ ၊ အေရာင္၊ရနံ႕ ၊စစ္ ၊
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တို႔တိုးတက္မႈရဲ႕ “ၿဖစ္ေပၚမႈ”မ်ားပါဘဲ။အိပ္မက္၊အိပ္မက္နဲ႔ဘ၀ ၊ဘ၀နဲ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊
အနာဂတ္စသၿဖင့္႐ုပ္ပံုမ်ားစီးေမ်ာမႈပါဘဲ။ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္သူ ပန္းခ်ီဆရာၾကီး “ ပီကာဆို” ရဲ႕
“က်ဴဘစ္အၿမင္ေထာင့္မ်ား” ရဲ႕ “႐ြာယာနိကား” ပါဘဲ။ ဂုဏ္႐ွိတဲ့ “လူ႐ႊန္း” ရဲ႕ “စိတၱဇဒိုင္ယာရီ”
ပါဘဲ။ ပ်ိဳႏုဆဲ “ ဒဂုန္တာရာ” ရဲ႕ “ႏွင္းခဲပန္း”ပါဘဲ။
“ဤမွာစ၍ဤမွာဆံုး၏” ဆိုတဲ့ကဗ်ာကို က်ေနာ္တို႔မေရးတတ္လို႔ “ဒုတိယေရာဂါ”ကို
ရယ္ေမာၿပီးတဲ့အခါ “ငါ့လိုထိတ္လန္႔စရာကိုမေတြ႔ၾကံဳပါရေစနဲ႔” လို႔ကဗ်ာဆရာ ရဲ႕ရင္ခုန္သံၾကား
ေစခ်င္ပါတယ္။
ၾကီးၾကယ္တဲ့ဆိုင္းဘုတ္မ်ားဟာၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းမႈံမႊားသြားၿပီး အားေကာင္းတဲ့
အစက္ကေလးတစက္ရဲ႕အႏုစိပ္ပီသမႈေၾကာင့္ “အႏူးညံ့ဆံုးအခ်စ္ဦးရဲ႕ပါးၿပင္ဟာလဲ မဲလို႔ ”လို႔
ေၿပာၿပၿဖစ္ပါတယ္။
ပါးစပ္မွစကားတခြန္းထြက္ၿပီးတုိင္း ၊ရင္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့“နာက်ည္းမႈ”ဟာ “မြဲၾကန္
ေအာက္သိုးေသာအနံ႔အသက္မ်ား၊သူမ ထားရက္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ” လို႔စီး၀င္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ဟာက်ေနာ္တို႔ရဲ႕ကဗ်ာမ်ားကို ႐ုိးသားစြာေရးသားခဲ့ပါတယ္။ရင္ခုန္သံကိုဦး
စားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကာ က်ေနာ္တို႔ကဗ်ာေတြအေပၚထစ္ေငါ့ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့
“ေခတ္ေပၚကဗ်ာ”ရဲ႕ “စာဖတ္သူမ်ား”နဲ႔ “ေကာင္းမြန္တဲ့အခ်ိန္”ကိုက်ေနာ္တို႕အားကိုးပါရေစ။


(၈)

“တစိမ္းတရံစာ၏အိမ္မွေလွကားသည္မတ္ေစာက္၏” ဆိုတဲ့ စကား႐ွိပါတယ္။ စာ
ဖတ္သူမ်ားနဲ႔ စာခ်စ္သူမ်ားကိုက်ေနာ္တို႔ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ပါတယ္။


(၉)

လူဟာ ကမၻာထဲမွာေနထိုင္တဲ့အတြက္ သူေနထိုင္တဲ့ကမၻာကိုေနထို္င္ေကာင္းေအာင္
ၿပဳလုပ္ဖို႔တာ၀န္႐ွိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့၊ လိပ္ၿပာလံုလံုယံုၾကည္ၾကဘို႔လိုအပ္ပါတယ္။


(၁၀)

က်ေနာ္တို႔ေၿပာၿပႏုိင္သေလာက္ကိုေၿပာၿပၿခင္းဘဲၿဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕“တင္ၿပခ်က္”
မ်ားဟာ “ေႏြဦးေပါက္ရာသီဥတု” “လူသားတို႔၏အခ်စ္” “လတ္ဆတ္ေသာသစ္သီး” နဲ႔ “ သစ္႐ြက္
အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ” ရဲ႕အရသာကိုၿမီးစမ္းၾကည့္ဘို႔ “ေၾကာင္းလမ္းၿခင္း”ကလြဲလို႔.
….ဒိၿပင္ကိစၥေတာ့ အထူးေထြမ႐ွိပါ..။

ေလးစားစြာၿဖင့္
ေအာင္ခ်ိမ့္၊ေဖာ္ေ၀း၊ေမာင္ေခ်ာႏြယ္
၁၁၊ဂ်ဴလိုင္၊၁၉၇၄ ၊ရန္ကုန္။


သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ

ပထမအၾကိမ္
စက္တင္ဘာ
၁၉၇၄

အဖံုးပန္းခ်ီ
ၿမိဳးညြန္႔

စီစဥ္သူ
ေအာင္ခ်ိမ့္


သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ

သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ

ေအာင္ခ်ိမ့္
ေဖာ္ေ၀း
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္



သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ၊သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ၊သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ၊ သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ၊သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ၊သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ၊
သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ၊သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ၊သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ


သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ

ၿမန္မာ့ကဗ်ာသမိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္လူေၿပာမ်ားတသေနၾကတဲ့ “သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္
စက္ေသာဂီတ”
က ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ကစာအုပ္ၿဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္မမီလိုက္တဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္စာေတြကဗ်ာေတြဖတ္တဲ့ခ်ိန္မွာ ဒီစာအုပ္ကို မေတြ႕ဖူးခဲ့ပါဘူး။႐ွာရလည္းခက္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ေယာက္က တပုဒ္ေလာက္ေပးလိုက္ေနာက္တေယာက္က မဂၢဇင္းမွာတစ္ပုဒ္ေလာက္္ကိုးကားလိုက္ေတြပဲဖတ္ဖူးတာပါ။
ေနာက္၂၀၀၅ က်ေတာ့မွ အဲဒီစာအုပ္မူရင္းကို “ေ၀မွဴးသြင္” ဆီကရလိုက္တယ္။ စာအုပ္ကသူ႔စာအုပ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္မက ကိုယ္တိုင္လည္း ခဏေလာက္ဆိုၿပီး အေပ်ာက္႐ုိက္တာေတြခံထားရေတာ့၊ ဒီစာအုပ္ကို တစ္အုပ္လံုးလက္ေရးနဲ႔
ကိုယ္တိုင္မူရင္းစာအုပ္ပံုစံအတိုင္း ကူးယူခဲ့တယ္..။ေ၀မွဴးသြင္ကိုလည္း မိတၱဴဆြဲေပးလိုက္တယ္။ခု အဲဒီစာအုပ္ကေန ၿမန္မာစာလက္ကြက္ ခပ္ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္နဲ႔[ ;) ]႐ုိက္တင္ေပးလိုက္တာမို႔ စာမွားတာေတြဘာေတြဆိုရင္
ကၽြန္မကိုပဲအၿပစ္တင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာလံုးေပါင္းေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဟုိအရင္က သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့ေရးထံုးအတိုင္း
ကူးထားတာ မို႔ တမ်ိဳးၾကီးၿဖစ္ရင္ၿဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ဦးလိႈင္ကဗ်ာေတြတုန္းကလည္းကၽြန္မ ဒီတို္င္းစာလံုးေပါင္းမၿပင္ပဲ
တင္ေပးခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္။ သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ ကိုနားဆင္ခံစားေက်နပ္ႏုိင္ပါေစလို႔.....
(ခုခ်ိန္မွာ..ဒီသံုးေယာက္ထဲက ဦးေအာင္ခ်ိမ့္ တစ္ေယာက္ပဲသက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိပါေတာ့တယ္။ ဦးေဖာ္ေ၀းကေတာ့ဆံုးသြားတာ
အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ကၽြန္မတို႔မမီလိုက္ပါဘူး။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ (သူ႔ကိုခ်စ္ခင္သူေတြက ကုိေခ်ာ လို႔ေခၚၾကတယ္)ဆံုးတုန္းက
ေတာ့ လိုက္ပို႔ၿဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္မ ကမရင္းႏွီးပဲပို႔တဲ့သူေတြဆိုလို႔ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရပါတယ္။
ဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ဆရာဦးေအာင္ၿပည့္ နဲ႔ဆရာ၀သုန္တို႔ပါပဲ..။ဆရာ၀သုန္ဆိုလူခ်င္းတစ္ခါမွမေတြ႕ဘူးေပမယ့္
ကၽြန္မ ၀တၳဳတိုေတြကိုေတာ့သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုေတြဆြဲေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။)


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား၊ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္းနဲ႔

Saturday, October 25, 2008

“ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား”ကိုရက္ပိုင္းနဲ႔ကၽြန္မ..မေနမနား႐ုိက္ၿပီးတင္ေပးလိုက္တာကအေၾကာင္း
ႏွစ္ခ်က္႐ွိပါတယ္။ တစ္ခုကဦးလိႈင္ ရဲ ႔ ႔ကဗ်ာေတြကို (ခုဆိုဒီစာအုပ္က႐ွားပါးပစၥည္းၿဖစ္ေနၿပီမို႔)မဖတ္ဖူးေသးတဲ့သူေတြဖတ္ဖူး၊ေလ့လာဖူးေစခ်င္တဲ့
ေစတနာပါ ။ ေနာက္တစ္ခုက လာထားထားသြားတဲ့ ကြန္မင့္ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ။
သုခမိန္လိႈင္ရဲ ႔ “ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား” ကို“လူေတာ္ေတာ္မ်ားကအထင္
ၾကီးထားတဲ့စာအုပ္ဟာ ဘာမွလဲမဟုတ္ပါလား” ဆိုတာမ်ိဳး ေၿပာထားတာပါ..။အမွန္က လြတ္လပ္စြာသေဘာ
ကြဲလြဲပိုင္ခြင့္ေတာ႔လူတိုင္းမွာ႐ွိပါတယ္။ေစာ္ကားခြင့္ေတာ့မ႐ွိဘူးလို႔ကၽြန္မထင္တာပဲ။
ေ၀ဖန္တာပါဆိုရင္လည္း ငါဟာ သုခမိန္လိႈင္ကိုေ၀ဖန္ႏိုင္ေလာက္တဲ့သူလားဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၿပန္သံုးသပ္သင့္တယ္
လို႔ကၽြန္မေတာ့ထင္တယ္ေလ။
ကိုေဇယ်ာလင္း ကဟိုတေလာေလးကပဲ ဦးလိႈင္ ရဲ ႔ ကၽြန္မတို႔မဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္ပါသြားၿပီး၊လံုးခ်င္းၿပန္ထုတ္ထားတဲ့
“အင္ဒီ၀ါးဟိုးတို႔ကမၻာ” ဆိုတဲ့ကဗ်ာစာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ထားတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။သူ႔ေၿပာဆိုခ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
ဦးလိႈင္ ပရိသတ္ေတြကတစ္မ်ိဳးၿမင္ႏုိင္သလို ကိုေဇယ်ာလင္း ပရိသတ္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးၿမင္ႏုိင္တာပဲ။
အဲလိုပဲဘယ္သူ႔ပရိသတ္မွမဟုတ္တဲ့သူေတြကလည္းတစ္မ်ိဳးထပ္ေတြးႏုိင္ေသးတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာက သူသည္
“ ေဇယ်ာလင္း ”ၿဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သူမွာေၿပာခြင့္႐ွိေနတယ္။ သေဘာမတူတာတူတာက သူ႔အလုပ္မဟုတ္ဘူး ။
ေရးသူဟာ ေဇယ်ာလင္း ၿဖစ္တဲ့အတြက္ လူေတြကလည္း အာ႐ံု စိုက္ၾကတယ္။ ထင္႐ွားတဲ့ ၿပယုဒ္တစ္ခုကို ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး လို႔ ေၿပာလိုက္ရတာဟာ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့
လူငယ္ေတြ သိထားသင့္တယ္လို႔ထင္တာပဲ။
ကိုသိန္းေဇာ္ စကားနဲ႔ေၿပာ ရရင္ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေၿပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အမ်ားၾကီး
ၾကိဳးစားထားပါတယ္”
ဆိုတာမ်ိဳးမ်ားၿဖစ္ေနမလားလို႔လည္းေတြးမိတယ္။
ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေၿပာရတာလြယ္ပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးလို႔ေၿပာႏုိင္တဲ့ေနရာတစ္ခုကိုအရင္ေရာက္ထား
ေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲခက္တာပါ။ေနာက္တဆက္တည္းေၿပာခ်င္တာက “ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္း” အေၾကာင္းပါ။
ဒီရာဇ၀င္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ ကဗ်ာေတြမတင္ခင္ကတည္းက႐ွင္းထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ဘယ္သူေတြ နဲ႔ဘယ္လို
စခဲ့တယ္ဆိုတာကို။ ကၽြန္မတို႔ဟာ အဲဒီကတည္းက ကဗ်ာ အႏုပညာကိုပဲအဓိကထားလုပ္ခဲ့
ၾကတယ္ဆိုတာ လက္႐ွိ အႏုပညာကိုဆက္လုပ္ေနသူေတြကိုၾကည့္ရင္သိႏုိင္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာတူညီတဲ့ ကဗ်ာအေပၚယံုၾကည္သက္၀င္မႈ တစ္ခုတည္းနဲ႔ အစၿပဳခဲ့ၾက
တာၿဖစ္ပါတယ္။လူငယ္ပီပီ ၊အႏုပညာခံစားခ်က္အားေကာင္းၾကတဲ့သူေတြပီပီ ေခတ္ကိုထင္
ဟပ္ေစတဲ့ကဗ်ာမ်ိဳးေတြေရးရင္ေရးခဲ့ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးတည္ခ်က္ကေတာ့ အႏုပညာ
ပါပဲ။ဒီလိုေၿပာလို႔ ကၽြန္မကိုတစ္မ်ိဳးၿမင္ရင္ၿမင္လိမ့္မယ္..။ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ ကၽြန္မလိုလားတာက
တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္ဟာဘာလဲဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကိုထိန္႔ကဗ်ာ ထဲကလို ကႏၱာရ
ၿဖတ္ေနတဲ့ကုလားအုတ္ေတြပါ...႐ြက္ဖ်င္တဲထဲအရိပ္ခိုဖို႔ အစီအစဥ္မ႐ွိပါဘူး...။

ေနာက္ထပ္လည္းကၽြန္မ မအားလပ္တဲ့ၾကားက ဦးေအာင္ခ်ိမ့္၊ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ေဖာ္ေ၀း တို႔ ရဲ ႔
မွတ္တိုင္ တစ္ခုၿဖစ္တဲ့ “သစ္႐ြက္အေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ”ကိုတင္ေပးပါဦးမယ္။
သူတို႔ ရဲ ႔ၾကိဳးစားထားခဲ့မႈေတြကို ေလ့လာခံစားခ်င္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ လို႔
ေၿပာခ်င္ၾကမယ့္သူေတြအတြက္ပါ။


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားကိုစကၠဴအိတ္ထဲထည့္ၿခင္း

ေနာက္သံုးႏွစ္မွာ
ငါဟာဘာၿဖစ္မလဲ။

ဖင္မလီယာပိုင္႐ွင္လား။
ဂ်ိန္းေဖာင္ဒါရဲ ႔ခင္ပြန္းလား။
လဖက္ရည္ဆိုင္အလုပ္သမားလား။
လန္ဒန္သဗ်စ္ၿခံကသူေဌးေလးလား။
ဗီယက္နမ္ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္လား။
အစိုးရအက်ဥ္းသားလား။
အင္ဒီရာဂႏၵီရဲ ႔အတြင္းေရးမွဴးလား။

ေနာက္သံုးႏွစ္မွာ
ငါဟာဘာၿဖစ္မလဲ
ဘာၿဖစ္မလဲ။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား - ေနာက္ဆံုးပို႔စ္

ၿဖည့္စြက္ဖတ္႐ႈပါ

မိုးေရေတြထဲမွာဆိုတဲ့မာတိကာအညႊန္းမွာ“တနဂၤေႏြတခုရဲ ႔ခံစားမႈ”
က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ၿဖည့္စြက္ဖတ္႐ႈပါရန္။

ပုဂံစာအုပ္တိုက္မွစီစဥ္ေပး၊ၿဖန္႔ခ်ီေပးပါတယ္။

ဤတြင္ “ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား”ၿပီး၏..။


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

စိတ္ကူးထဲကခ်ိဳခ်ဥ္မ်ား

က်ေနာ္လိုခ်င္တာ
သံုးခု႐ွိပါတယ္။

ေမ႐ွင္ရဲ ႔ပ်ိဳ ႔မွာတမ္းဓါတ္ၿပား။
ပီကာဆိုရဲ ႔ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္။
၃၁လမ္းကဂြက္ေထာ္။

က်ေနာ္မလိုခ်င္တာသံုးခုကေတာ့
နစ္ဆင္၊သူ၏လမ္းစဥ္နဲ႔
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

အရက္ဆိုင္မွထခဲ့ၿပီးေနာက္

“ဂ်က္ကလင္း”ဟာ
“အိုနာစစ္”နဲ ႔
ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းစုပ္ေနပါေစ။

မင္းဟာ
မာရ္စကာဘရန္ဒီ
စဲလ္မီစီးကရက္
ဖီးယက္လိမ္ေမာ္ေရာင္
ဖူဂ်ီေတာင္ၿပာ
ခ်ီကာဂိုႏုိင္လြန္
ေ႐ွာင္ကြန္နရီရဲ ႔႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္ခတို႔ထက္
တန္ဖိုး႐ွိအခ်ိန္မ်ားမွာ
အလုပ္တစ္ခုအားလုပ္ပါ
ဘာေၾကာင့္
ဂ်က္ကလင္းရဲ ႔အတင္းေၿပာေနတာလဲ။

ပီးေတာ့၊ငါနဲ႔မင္းလဲ
“ဂ်က္ကလင္း”ကိုရမယ္ဆိုရင္
လိုခ်င္ၾကတာပဲမဟုတ္လား။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

ေပါင္မုံ႔စားသူမ်ားအေၾကာင္း

နက္စကဖီးရယ္
႐ွယ္နယ္နံပါတ္ငါးရယ္
စေတာ္ဘယ္ရီပင္ရယ္
သင္တို႔ကိုကၽြႏု္ပ္ေလးစားပါတယ္။

သင္တို႔ရဲ ႔အ႐ွင္သခင္“လူ”ေတြကေတာ့
“ဘယ္ရီကရင္းလိမ္းရတယ္”
“ဆံပင္တိုတိုညွပ္ရတယ္”
“ေကာလိပ္ပညာတတ္ရတယ္”
“ဘုရား႐ွိခိုးရတယ္”
“႐ြန္နယ္လ္ကားစီးရတယ္”
“ဗက္၆၉ေသာက္ရတယ္”
ဒီစာတမ္းေတြေ႐ွ ႔မွာၿပၿပီး
ေဒါသၿဖစ္ၾက အတင္းေၿပာၾက
အနာလိုၾက၊စိတ္ထားညစ္ၾက
ဒီလိုနဲ႔စစ္ဆိုတာၿဖစ္လာၾကတယ္။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

ေရႊ၀ါေရာင္သရက္သီး၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္

သရက္သီးေ႐ႊ၀ါေရာင္ငဲ့
စိမ္းေမွာင္႐ြက္ရင့္၊သရက္ပြင့္တို႔ၾကားမွ
သင့္ကိုခူးရပါေတာ့မည္။

ခြင့္လႊတ္ပါ
မ်က္ႏွာလွသူ၊အသဲလွသူ
ေငြၿဖဴေရာင္ “ခရစ္”ႏွင့္
ကၽြႏု္ပ္ခ်စ္သူစားရန္
သင့္အားခူးရပါေတာ့မည္။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

အိမ္ၿဖဴေတာ္အပ္ႏွင္းၿခင္း

သင္ဟာအညၾတတဦးပါ
သင္ “နစ္ကဆင္”ရဲ ႔“သမၼတ”ရာထူးရတဲ့အခါ
ေဗာ္ယဂါအနီ၊ကာဆီႏုိပြဲ႐ံု
ဥေရာပသက္တန္႔ေရာင္စံု
ရန္ကုန္ညေနခင္း၊ဟန္ေဂရီၿမိဳ ႔ေတာ္
ေမာ္စကို “ညၿဖဴ”မ်ားအား
လွပေစမလား၊ဗံုးၾကဲပစ္မလား
သင္ဟာ“ဟစ္တလာ”ရဲ ႔ဖခင္ၿဖစ္မလား။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

တနဂၤေႏြတခုရဲ ႔ခံစားမႈ
လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆိုင္က
သၾကားလံုးဟာခ်ိဳတယ္။

ဂ်ယ္ရီလူး၀စၥနဲ႔
သန္းႏြဲ ႔ကရီရတယ္။

ႏွင္းဆီမေလးရဲ ႔အၿပံဳးမ်ားဟာ
ငါ့ကိုဖမ္းစားသြားခဲ့တယ္။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

လွပတဲ့ရပ္ကြက္မ်ား
အမိုးနီနီအိမ္မ်ား
ေရဒီယိုေတးသံမ်ား
႐ွမ္ပိန္ေရာင္မီးပြင့္မ်ား
စႏၵယားေရာင္လမ္းမမ်ားနဲ႔
ခမ္းနားေပ့ၿမိဳ ႔ေတာ္ရဲ ႔ရပ္ကြက္မ်ား။

ရပ္ကြက္မွာေနသူမ်ားကား
အရက္သမား၊ဖဲသမား
ဖုရားလူၾကီး၊ၿမိဳ ႔သူဗိုလ္ကေတာ္
ဗိုက္သားေပၚတဲ့အရာ႐ွိမယားငယ္နဲ႔
အၿခားဟန္ေဆာင္ေကာင္းၾကသူမ်ား။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

ငွက္ေပ်ာသီးစားသူသို႔

လမ္းမအနက္ေရာင္ေပၚမွာ
ငွက္ေပ်ာခြံမပစ္ပါနဲ႔။

ဆူကာႏုိ၊နစ္ဆင္္
ဂၽြန္ဆင္၊ေဒါက္တာႏိုး
ဘားဒိုး၊ဂိုးလ္ဖင္းဂါးတို႔
နင္းမိသြားလွ်င္အေရးမၾကီးပါ။

ဇီးသီးေရာင္းသူေလး
ေဆးလိပ္သမေလး၊ေက်း႐ြာသူေလး
ၿမိဳ ႔ေက်ာင္းသူေလးမ်ား
နင္းမိသြားလွ်င္သနားစရာ။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

လဖက္ရည္တခြက္
ေငြလေရာင္ၿခည္ကို
ခ်စ္သူ႔ထမီထဲမွာထည့္ခ်င္တယ္။

ဆိုဖီယာလိုရင္းႏႈတ္ခမ္းကို
နမ္းစုတ္ခ်င္တယ္။

အားလံုးအာသာေၿပေအာင္
လဖက္ရည္တခြက္ပဲ ေသာက္လိုက္ပါတယ္။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

နံနက္႐ႈခင္း

ႏွင္းဆီေရာင္ေနမင္း
နံနက္ခင္းမွာစိမ္းလန္းေနတယ္။

ဘ၀ဟာ
ဂင္ဇာလမ္းမလား
ခ်က္စတာဖီးစီးကရက္လား
တက္ေန၀င္းလဖက္ရည္ဆိုင္လား
ဟႏြဳိင္တိုက္ပြဲလား၊ပဲရစ္ၿမိဳ ႔ေတာ္လား
ေကာ္နီဖရန္႔စစ္ ေတးသံလား
အေတြးမ်ားလႈပ္႐ွားေနတယ္။

ေဟာ၊ေၿမာက္ဖက္လမ္းမွာ
သရက္သီးသည္ေတာသူမေလး
ၿမိဳ ႔ကေက်ာင္းသူမေလး
အၿဖဴ၊အညိဳ၊အၿပာ၊အ၀ါ
အင္း ဒါဟာ ဘ၀ေပါ့။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

င႐ုပ္သီးဟာသၾကားလံုးမဟုတ္ပါ
ေ႐ႊဆံေတာ္ဘုရားမွာ
ၿခေသၤ့႐ုပ္ဟာထိုင္ေနတယ္။

သင္ဟာ ကမၻာထဲမွာ
မာမာေအးေတးသံ၊ဂ်ပန္ခ်ယ္ရီ
ႏွင္းဆီေရာင္မာဇဒါ၊ဧရာ၀တီည
ဆစ္ဒနီဂ်ံဳခင္း၊စပရင္းရာသီ
အီတလီအပ်ိဳမနဲ႔
အလွအပပစၥည္းေတြခ်ည္း
႐ွိေစခ်င္ရင္
သင္ငါေၿပာသလိုလုပ္ပါ။

ေ႐ႊဆံေတာ္ဘုရားကၿခေသၤ့႐ုပ္ကို
ေၿမမွာလဲက်ေအာင္
သင့္ရဲ ႔လက္သီးနဲ႔ထိုးပါ
ၿခေသၤ့႐ုပ္ဟာလဲက်သြားရင္
သင္ၿဖစ္ခ်င္တာ
ေတြၿဖစ္လိမ့္မယ္ေလ။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

ပိုက္ဆံမ႐ွိေသာေန႔မ်ား

စီးကရက္တစ္လိပ္
ေပါင္မံု႔တလံုး၊လဖက္ရည္တခြက္ပဲ
တမ္းတပါတယ္။

မာဇဒါ၊ရီေကာ္တာ
မႏၲေလးဘီယာ
ေဒါက္တာဇီဗားဂိုး႐ုပ္႐ွင္
တင္တင္လွရဲ ႔ေတးဂီတမ်ား
သတိမရႏုိင္ပါ။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

လဖက္ေရ

စီးကရက္တလိ

စီးကရက္
လဖက္ေရ
ေပါင္မံု႔

စီးကရက္


ဇဒါ၊ရီေကာ္တာ၊ဘီယာ၊ဇီဗားဂိုး႐ုပ္႐ွင္၊တင္တင္လွ၊ပုလဲ၊႐ႈိးေဒါင္း၊နစ္ကဆင္၊ ၁/၈ ေဒၚလာ၊မာဇဒါ၊ရီေကာ္တာ


သိဒၶတၳလိႈင္


ကဗ်ာကစီထားပံုက အဲလိုၾကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ အနီးစပ္ဆံုးတူေအာင္ေတာ့စီေပးလိုက္တယ္။
ဖိုတိုေ႐ွာ့နဲ႔ေသခ်ာလုပ္ၾကည့္ၿပီးရရင္ထပ္တင္ပါဦးမယ္။ခုေတာ့ ေက်ာ္ကသြားခ်င္တာနဲ႔ ..


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

Friday, October 24, 2008

အခန္းက်ဥ္းထဲကလူသံုးဦး

“ေရာဘတ္ကေနဒီ”ဟာ
ဆာရ္ဟန္ရဲ ႔က်ည္ဆန္နဲ႔ေသခဲ့တယ္။

“ဂိုးလ္ဖင္းဂါး”ဇာတ္ကားထဲမွာ
“႐ွယ္လီအီတန္”ဟာ
ေ႐ႊရည္သုတ္ၿပီးအသတ္ခံရတယ္။

မိန္းမရဲ ႔အနမ္းမ်ားက
“ပုသွ်ကင္”ကိုေသေစခဲ့တယ္။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

ပန္းသီးနီနီၿဖစ္ခ်င္တယ္

ပန္းသီးနီနီဟာ
ငါၿဖစ္ခ်င္တယ္။

ဟာေ၀ယံကၽြန္းကိုမသိဘူး။
ဘားဒိုးကိုမသိဘူး။
မာတနီကိုမသိဘူး။
အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားကိုမသိဘူး။
ဆိန္းၿမစ္ကိုမသိဘူး။
အစိမ္းေရာင္ေကာင္မေလးကိုမသိဘူး။

ပန္းသီးပင္ေအာက္မွာ
ေ၀ဒနာေတြကိုထားခဲ့မယ္။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

ဟိုႏုိလူလူမွာကုန္စံုဆိုင္ေလးဖြင့္မယ္
ဟိုႏုိလူလူမွာ
နာနတ္၀ိုင္၊မလိုင္ေခ်ာကလက္
၀က္သားစည္သြပ္ဗူး၊ေကာ္ဖီဗူး
ပစၥည္းထူးထူးဆန္းဆန္းေလးေတြေရာင္းဖို႔
၀ါေ႐ႊညိဳနီေဆးေရာင္စံုနဲ႔
ကုန္စံုဆိုင္ေလးဖြင့္မယ္။

ဗီသိုဗင္
လီနင္၊ဂ်က္ကလင္း
ေနမင္းေအာက္ကၿပည္သူမ်ားဘို႔
မရီၾကပါနဲ႔၊ဒါဟာ
နီလာရည္၊စိန္ရည္၊ၿမရည္လူးတဲ့
စိတ္ကူးထဲကရည္႐ြယ္ခ်က္ေလ..။

သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

မာရီလင္မြန္႐ုိးသို႔တမ္းၿခင္း

“ဆင္းရဲၿခင္းကဒုကၡ”တဲ့။

နီလာေရာင္ေရခ်ိဳးခန္း
ပဲရစ္ေရေမႊးၿဖန္းထားေသာပန္းၿခံ
မရမ္းေရာင္႐ွန္ပိန္၊ေရခဲစိမ္ “မာတီနီ”
ေငြၿခည္ေရာင္ေရခဲေသတၱာတို႔ၾကားမွာ
အဆိပ္ေသာက္ေသဆံုးသြားေသာ
ေဟာလီး၀ုဒ္၏ၾကယ္ပြင့္အၿပာ
အို၊မာရီလင္မြန္႐ုိး။

“ခ်မ္းသာၿခင္းမွာ
ဘာဒုကၡမ်ားေတြ႔ခဲ့သလဲ” ။


သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

သဗ်စ္သီးမ်ားမီးေလာင္ၿခင္း
အစိမ္းေရာင္ရဲရဲ၊သရက္ပြင့္တို႔အရိပ္မွာ
ခင့္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္စုပ္ၿပီး
သစ္ေတာ္သီး၊သၾကားသီး
ၾသဇာသီး၊စေတာ္ဘယ္ရီသီး
မာလကာသီးေတြခူးေနၾကတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ၊ဆိုဗီယက္ကလား
အေမရိကန္ကလား၊အႏုၿမဴမ်ားၿဖန္႔က်ဲလိုက္ရာ
ဂဂၤါၿမစ္၊ဆန္ဖရန္စစၥကိုတံတား
ဘီတယ္လ္ဓါတ္ၿပားကုမၸဏီ၊ပီကင္း
ခ်င္းေတာင္တန္း၊အေနာ္ရထာလမ္း
တို႔ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏အနမ္းမ်ား
မီးခိုးမိႈင္းၾကား၊အဆိပ္ေငြ ႔ၾကား
ေပ်ာက္ဆံုးသြား။

သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

သက္တန္႔ဟာလွတယ္
မိုးေၿပာင္ေၿပာင္မွာ
ခ်ယ္ရီေရာင္၊နီလာေရာင္
လိေမၼာ္သီးေရာင္၊ေဆးေရာင္စံုၿဖန္႔
အိုး သက္တန္႔။

“စုဘုရားလတ္”ေ႐ႊအက်ၤ ီ
“ပီကာဆို”အၿပာ၊ဖင္မလီယာအစိမ္းေရာင္
ေနေရာင္ရဲ ႔အနီ
ေဆးရည္ေတြကိုသင့္ကိုယ္ထဲမ်ား
ထည့္ထားသလား.။

ကၽြႏု္ပ္သည္ကား
စိတ္႐ုိင္းမ်ားၿခင္း၊မူးယစ္မိုက္မဲၿခင္း
ေဒါသၾကီးၿခင္း၊ဆိုးသြမ္းၿခင္း
မြဲညစ္ၿခင္း အေရာင္မ်ားၿဖင့္
အသင့္အား႐ွက္မိေပစြ..။

သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

ငါ့ရင္ထဲကေဟာင္ေကာင္ပ်ိဳၿဖဴ (အႏုပညာ)
“ေဟာင္ေကာင္ကမိန္းကေလး”
ေမႊးပ်ံ ႔တဲ့႐ုပ္႐ွင္ကား ၊ပတၱၿမား႐ံုမွာ
ေၿခာက္နာရီခြဲပြဲၾကည့္ရတယ္။

ဂ်ပန္မင္းသမီး “အာကီကို”ဟာ
အနီေရႊေရာင္ဂါ၀န္တိုနဲ႔
ေဟာင္ေကာင္က
ၾကက္မေလးလုပ္ရတယ္။

အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့
ေမွာက္ခါအိပ္လွဲ၊အေတြး၀ဲမွာ
အသဲထဲမွာ၊စိတ္ထဲမွာ
“အာကီကို”ကိုခ်စ္မိၿပီ။

သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

၂၂ (သို႔မဟုတ္)ကၽြႏု္ပ္၏႐ုပ္ပံုလႊာ
ေဆးၿပင္းလိပ္
ကိတ္မုန္႔၊ေက်ာက္ခဲ
ငရဲမီး၊လမင္း
ဂ်ံဳခင္း၊ပိေတာက္၀ါ
ဟစ္တလာ့ႏႈတ္ခမ္းေမြး
“ဒက္ဗလင္”ေမြးတဲ့သား
ဘီတယ္လ္ဓါတ္ၿပားမ်ား
အားလံုးဟာငါၿဖစ္တယ္..။
သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

အမွားၿပင္ဆင္မႈ

“သဗ်စ္သီးမ်ားမီးေလာင္ၿခင္း” ပထမပိုဒ္အဆံုးကို “မာလကာသီးေတြခူးေနတယ္”လို႔
ၿပင္ဆင္ဖတ္႐ႈၾကပါ။


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

မိုးေရေတြထဲမွာ

၂၂ (သို႔မဟုတ္)ကၽြႏု္ပ္၏႐ုပ္ပံုလႊာ ၁
ငါ့ရင္ထဲကေဟာင္ေကာင္လွပ်ိဳၿဖဴ ၂
သဗ်စ္သီးမ်ားမီးေလာင္ၿခင္း ၄
သက္တန္႔ဟာလွတယ္ ၅
ဟိုႏုိလူလူမွာကုန္စံုဆိုင္ေလးဖြင့္မယ္ ၆
မာရီလင္မြန္႐ုိးသို႔တမ္းၿခင္း ၇
ပန္းသီးနီနီၿဖစ္ခ်င္တယ္ ၈
အခန္းက်ဥ္းထဲကလူသံုးဦး ၁၀
ပိုက္ဆံမ႐ွိေသာေန႔မ်ား ၁၂
င႐ုပ္သီးဟာ သၾကားလံုးမဟုတ္ပါ ၁၄
နံနက္႐ႈခင္း ၁၆
ငွက္ေပ်ာသီးစားသူသို႔ ၁၇
လဖက္ရည္တစ္ခြက္ ၁၈
လွပတဲ့ရပ္ကြက္မ်ား ၂၀
ေနမင္းဟာ ခရမ္းေရာင္ၿဖစ္တယ္ ၂၂
အိမ္ၿဖဴေတာ္အပ္ႏွင္းၿခင္း ၂၄
ေ႐ႊ၀ါေရာင္သရက္သီး၏ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ၂၅
အရက္ဆိုင္မွထခဲ့ၿပီးေနာက္ ၂၆
ေပါင္မံု႔စားသူမ်ားအေၾကာင္း ၂၈
စိတ္ကူးထဲကခ်ိဳခ်ဥ္မ်ား ၂၉
ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားကို စကၠဴအိတ္ထဲထည့္ၿခင္း ၃၁


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

(၂)
မေန႔က တကၠသိုလ္ကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူက က်ေနာ္ ဆံပင္႐ွည္
တာကိုေၾကာက္လို႔တဲ့..။ဒါနဲ႔က်ေနာ္က ႐ုိး႐ုိးသားသားပဲၿပန္ေၿပာမိတယ္.။“လူေတြအားလံုး
ဟာေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္.။လူေတြဟာကိုယ္ခႏၶာထဲမွာအၿမဲတမ္း႐ွိေနတဲ့ ေလာဘ၊
ေဒါသ၊ေမာဟေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အၿမဲတမ္းၿပန္ေၾကာက္ေနသင့္ၾကပါတယ္.။
အဲလိုသာလူေတြဟာကိုယ့္ကိုယ္ကိုအၿမဲတမ္းၿပန္ေၾကာက္ေနၾကရင္ တၿခားဘယ္သူ႔မွ
ေၾကာက္တတ္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး ၊ၿပီးေတာ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေၾကာက္တတ္ေနတဲ့အတြက္
ကိုယ္ခႏၶာထဲမွာ႐ွိတဲ့ေၾကာက္စရာေတြကိုလည္း ဖယ္႐ွားတတ္ႏုိင္လာပါလိမ့္မယ္..” အဲလို
ပဲက်ေနာ္ေၿပာလိုက္မိတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ခ်ိဳၿမိန္တဲ့သစ္သီး ကိုစားၿပီးလူဟာ ေဒါသၿဖစ္ဖို႔၊႐ုိင္းစိုင္းဖို႔၊ၾကမ္းတမ္းဖို႔အင္အား
ေတြတိုးလာတယ္၊ဥပေဒဆိုတာ႐ွိလို႔လူကဥပေဒကိုေကြ ႔ေ႐ွာင္ၿပီးေဖာက္ၿပန္တယ္..။ဖရင့္စင္
နာထရာ လိုမင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေငြေၾကးဟာသိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရ ႐ွိပါတယ္..။
လယ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ ႔ စပါးစိုက္ခေငြေၾကးဟာလည္း ဒီလိုရဖို႔လူေတြဟာ စဥ္းစားေတြး
ေခၚႏုိင္သင့္ၾကပါၿပီ..။ဟုတ္ကဲ့..။အစဥ္အလာထဲမွာပဲေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ လူေတြအဖို႔ဒီလို လုပ္
သင့္တဲ့ “အမွန္”မ်ိဳးတစ္ခုကိုၿပလိုက္တဲ့အခါမွာလည္း ဟိုအေ၀းၾကီးကစိတ္ကူးယဥ္မႈတစ္ခုလို႔
ထင္ေနၾကမွာပါပဲ.။႐ုပ္႐ွင္႐ုံေအာက္မွာ၊ပန္းၿခံထဲမွာ၊ကုလားထိုင္ေပၚမွာ၊ဘုရားရင္ၿပင္ေတာ္ေပၚ
မွာ၊အိမ္မွာ၊လမ္းမွာ လူေတြဟာဘာေၾကာင့္ ဘာေတြလုပ္ေနၾကရသလဲဆိုတာလည္း တကယ္
တမ္းမွာေတာ့မသိၾကရပါဘူး.။ဒါေၾကာင့္ပဲေနနဲ႔လေအာက္မွာ လူကၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုမရေသးပါ
ဘူး။

(၃)
၇၀ခု ဂၽြန္လက ႐ိုးသားတဲ့ ခံစားမႈေလးေတြနဲ႔ “ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား”စာအုပ္ကေလးကိုေရးၿဖစ္
တယ္။စာအုပ္မထုတ္ေ၀ၿဖစ္ရင္လည္းကမၻာထဲမွာ လက္ေရးစာမူကိုဖတ္ၿပီးသြားတဲ့သူေတြက
ေၿပာၾကဆုိၾကရင္းတဆင့္စကားတဆင့္နဲ႔ ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားခ်င္ပ်ံ ႔ႏွံ႔သြားပေစဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးေလး
ေတြနဲ႔ေပါ့ေလ..။ကမၻာထဲေနထိုင္သူမို႔ကမၻာထဲမွာၾကားဖူးတဲ့ေနရာ ၊ပစၥည္း၊လူ အေခၚအေ၀ၚ
ေတြနဲ႔ပဲေရးခဲ့တယ္..။
အဲဒီတုန္းက ဂ်ိန္းေဖာင္ဒါက ေအာ္စကာဆုမရေသးဘူး။ အာရပ္ေပ်ာက္က်ားမယ္ လီလာ
ခါလတ္ ကလည္းေထာင္ထဲမွာခုေတာ့..၇၂။စိမ္လန္းတဲ့ ဂၽြန္လေရာက္လာၿပန္ၿပီေလ..။
၈ ၊ဂၽြန္ ၁၉၇၁ သိဒၶတၳလိႈင္


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

Thursday, October 23, 2008

ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ားဆိုတာ ဆရာသုခမိန္လိႈင္ ရဲ ့မွတ္တိုင္တစ္ခုလို႔ဆိုရင္မမွားပါဘူး..။ ကၽြန္မတို႔မေမြးခင္ကထုတ္ထားတဲ့စာအုပ္မို႔မီလိုက္
စရာအေၾကာင္းမ႐ွိေပမယ့္ ကဗ်ာေတြစာေတြစေရးေနကတည္းက ဒီစာအုပ္ကို ဖတ္ခ်င္ေနမိတာ..။ေနာက္ေတာ့ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စဖတ္
ရေပမယ့္ အကုန္မဟုတ္လို႔အားမရခဲ့ပါဘူး..သူမ်ားေတြၿပန္ညႊန္းတာ ကိုးကားတာေတြကိုဖတ္ရတာဆိုေတာ့ေလ...။ေနာက္ဆံုးက်အဲဒီ
စာအုပ္ေလးကိုကၽြန္မရလိုက္ပါတယ္..သစ္႐ြက္ေသမ်ားေပၚကရက္စက္ေသာဂီတ လိုေတာင္လက္ေရးမူကိုရတာမဟုတ္ပါဘူး..တကယ့္
မူရင္းစာအုပ္ကေလးကိုရတာပါ..အဲဒီစာအုပ္ေလးကို မတြန္႔မတိုလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုေဇာ္မိုးလြင္ (ကဗ်ာေရာစာေရာ အေရးေကာင္း
သူပါ..ခုေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္မွာေမြ႔ေပ်ာ္ရင္းစာေတြေရးေနေလရဲ ့.) ကိုကၽြန္မတကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
သိဒၶတၳလိႈင္ ဆိုတဲ့အမည္နဲ႔ေရးခဲ့တာၿဖစ္ပါတယ္...။
စာအုပ္ေလးကေတာ္ေတာ္ေလးေဟာင္းေနပါၿပီ..အဖံုးမ႐ွိေတာ့ဘူး ..ဆရာစံတိုးလက္ရာအဖံုးမ႐ွိေတာ့ေပမယ့္ အတြင္းက ဆရာေပၚဦး
သက္ရဲ ့ေရခံေတာ့႐ွိေသးတယ္...ၿပီးေတာ့ အတြင္းပံုေတြေရာေပါ့...
ပံုေတြကိုေနာက္မွ စကင္ဖတ္ၿပီးတင္ေပးပါ့မယ္...
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အၿမည္းေပးခ်င္ေသးတာမို႔ ႐ုိက္ထားၿပီးသမွ်တင္ေပးလိုက္ပါတယ္..။
သူ႔မူလစာအုပ္ထဲက စာသားေတြတစ္လံုးမက်န္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္..ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းကအစေပါ့... ။


ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား

အႏုပညာကိုလိုနီေလးတခု
ထူေထာင္ခ်င္ၾကတဲ့
လူငယ္တစ္စုရဲ ႔
ၾကိဳးပမ္းမႈ….။

ပံုႏွိပ္ၿခင္း
ပထမ

ေစာင္ေရ
၃၀၀၀

အဖံုး
စံတိုး

အတြင္း
ေပၚဦးသက္

ဘေလာက္မ်ား
အမ်ိဳးသား

အဖံုး႐ုိက္
ေ႐ႊစင္

စာအုပ္ခ်ဳပ္
တင္ေမလြင္

ေမာင္စိုးၿမင့္ (ပုသိမ္ေမာင္စိမ္းသူ)၊ခရမ္းေရာင္စာစဥ္ (၀၁၁၀၀)၊၂၂၊စကား၀ါလမ္း၊
ႏွင္းဆီကုန္း၊သဃၤန္းကၽြန္း၊ရန္ကုန္ကထုတ္ေ၀၍၊ေမာင္ကိုဦး(၀၇၃၆)၊၁၂၃၊ၿမန္မာ့ဂုဏ္ရည္လမ္း
ကန္ေတာ္ကေလး၊ရန္ကုန္ က “ကုမာရစက္”ၿဖင့္ပံုႏွိပ္ၿဖန္႔ခ်ိသည္..။

ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား
သိဒၶတၳလိႈင္


အသံသစ္မ်ားသည္လူငယ္မ်ားအားဘာသာစကားတမ်ိဳးၿဖင့္ေၿပာ၏။ယင္းဘာသာစကားသည္လူၾကီးမ်ားကိုဦးေႏွာက္ေၿခာက္ေစသည္..။
( Life -- ၆၉ ၊ဒီဇင္ဘာ)


အိုင္ယာလန္ၿပည္အား
ဆို႐ွယ္လစ္အလုပ္သမားသမၼတႏိုင္ငံထူေထာင္ရန္
ၾကံစည္ေနေသာ
အသက္ ၂၃ ႏွစ္႐ွိ
ဒူးေပၚဂါ၀န္၀တ္
အိုင္ယာလန္လံုမပ်ိဳ
အမတ္ “မစၥ ဘားနားဒဲ့ ဒက္ဗလင္”သို႔


ရာဇ၀င္
မနက္ခင္းေစာေစာေလးမွာ“ဂၽြန္လ၏မိုးေရမ်ား”စာအုပ္ကိုထုတ္မလို႔ဆိုၿပီးလာေခၚသူနဲ႔အတူ ၿပည္ - ရန္ကုန္ အၿမန္ရထားေလးေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ခဲ့ေတာ့ႏွင္းဆီေနက ဂၽြန္လရဲ ႔မိုးသားမိုး
ရိပ္ေတြၾကားမွာေပ်ာက္လို႔ေပါ့..။ရထားၿပတင္းေပါက္ကၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္ပင္၊လယ္ကြင္း
ၿမက္ခင္းၿပင္။ အဲဒီစိမ္းေအးမႈေလးေတြေၾကာင့္ၾကည္ႏူးရေတာ့မွာလား..။

(၁)
ကမၻာထဲမွာေတာ့ ဘုရားစင္ေလးေတြ၊ေပ်ာ္ပြဲစား႐ုံေလးေတြ၊စာအုပ္ဆိုင္ေလးေတြ၊ပန္းခ်ီၿပခန္း
ေလးေတြ၊ ေတးဂီတေဖ်ာ္ေၿဖပြဲေလးေတြနဲ႔ ၿပည့္လို႔ေပါ့ေလ။ဒါေပမယ့္ အဲဒီေအးခ်မ္းမႈေလးေတြ
ၾကားမွာပဲလူေတြမေၿပလည္ႏုိင္ၾကဘူးေနာ္။လူေတြရဲ ႔ငိုေၾကြးသံေတြ၊မေက်နပ္သံေတြ၊အံၾကိတ္
သံေတြ၊၀မ္းနည္းပူေဆြးသံေတြကမၻာထဲမွာၿပည့္လို႔မဟုတ္လား..။ဘုရားကိုးကြယ္ၾကတဲ့သူေတြ
မေၿပလည္ၾကဘူးတဲ့။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရႏုိင္ၾကတဲ့လူေတြအတြက္ပါပဲ.၊ဗုဒၶဘုရား၊ကားလ္မတ္အေတြးအေခၚ၊
လီနင္၀ါဒ စလို႔ေပါ့ေလ။ဘုရားၿဖစ္သြားၾကသူေတြ၊ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္အၾကီးအကဲၿဖစ္သြားၾက
သူၾကီးေတြဟာလဲ သူတို႔ရဲ ႔အ႐ုိးသားဆံုးခံစားရာက ရခဲ့တဲ့ဒႆနေတြနဲ႔လူေတြကိုေဟာေၿပာ
ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္.။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီကမၻာထဲမွာနားလည္ခဲ့ပါၿပီေလ..။လူေတြဟာကမၻာထဲမွာအစဥ္
အလာေတြကို လုပ္ကိုင္လည္ပတ္လႈပ္႐ွားရင္းနဲ႔ပဲ ေမြးဖြား၊ၾကီးၿပင္း၊ေသဆံုးဆိုတာေတြ
ကိုေက်ာ္ၿဖတ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။အမွန္ဆိုတာမ်ိဳးကိုလူေတြဟာ လုပ္ခြင့္မရၾက႐ွာပါဘူး။အ
မွန္တရားကိုေတြ႔သြားသူဆိုတာလည္းမ႐ွိသေလာက္႐ွားပါတယ္.။
အမွန္ဆိုတဲ့အဲဒီ အမွန္တရားဟာဘာမ်ားပါလဲ..။


၀သုန္ဤေၿမသက္ေသတည္သား
















မ႐ိုးမဆန္းလမ္းကေလး

Tuesday, October 21, 2008



မ႐ိုးမဆန္းလမ္းကေလး
မွားေလ့မွားထ႐ွိေသာေန႔စြဲမ်ားနဲ႔
ငါးမပါပဲအေအးမိခဲ့ရေသာအနာဂါတ္မ်ား
ကိုယ့္လက္မွတ္အတုေတြနဲ႔စာခ်ဳပ္အေစာင္ေစာင္
ပံုရိပ္ေယာင္ေတြၾကားမွာက်ဆံုးေနခဲ့ဖူးတာ
ငါလား……..။

အေလ့အထ႐ွိေသာဟုိင္းေ၀းလမ္းမ်ားအေၾကာင္း
ေခါင္းေလာင္းပန္းေတြပြင့္တတ္တဲ့ရာသီ
ခ်ည္တိုင္ေႏြးေႏြးမ်ားရဲ ႔ေအးစက္စက္ရာဇ၀င္
ညင္သာေသာႏူးညံံ့မႈမ်ား
အားလံုးဟာသံသယ၀င္စရာ….။

ေႏြဦးရာသီရဲ့ပထမဆံုးေန႔တစ္ေန႔
ေကြ႔ေကာက္႐ွည္လ်ားေနေသာကိုယ္တိုင္ေရးပံုၿပင္မ်ားနဲ႔
ကူး….ခတ္…..တြားသြား…စုန္ဆန္ရင္း
တန္ေၾကးၿမင့္သင္ခန္းစာမ်ားနဲ႔
နာဖ်ားပင့္သက္ေနခဲ့ရေသာ..လူတစ္ေယာက္…။

ခုေတာ့.......
မတ္ေစာက္အိပ္မက္မ်ား
ေဇာက္ထိုးသီခ်င္းမ်ား
မလတ္ဆတ္ေတာ့ေသာပြဲေတာ္မ်ား
အနားသပ္စကားလံုးမ်ား
အား…လံုး…
ခါး…………..စက္……..။

နိဒါန္းမွအဆံုးမသတ္ရေသးခင္
နိဂံုးဟာစတင္ခဲ့ၿပီလား…။ ။
မေနာ္ဟရီ


ပန္းကေလးႏွစ္ပြင့္ရဲ ႔ေကာင္းကင္ဘံု

Monday, October 20, 2008

၀တၳဳ...လို႔ေတာင္းဆိုၾကသူေတြအတြက္ပါ...ႏုိ၀င္ဘာ..ကလ်ာမဂၢဇင္းထဲမွာပါသြားတဲ့ ၀တၳဳေလးလည္းၿဖစ္ပါတယ္...
Nobody's Child ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးကိုခံစားၿပီးေရးထားတာပါ...အဲဒီသီခ်င္းေလးကိုနားေထာင္တိုင္းမ်က္ရည္က်ခဲ့ဖူးတယ္...
ခု..အဲဒီမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဒီ၀တၳဳကိုေရးပါတယ္...
ၿမန္မာစာ႐ိုက္ေနက်မဟုတ္တဲ့အတြက္...အေတာ္ၾကီးကိုပင္ပန္းတၾကီး႐ုိက္ထားရတာပါဆိုရင္ သနားၾကမလားမသိ.. း)


ပန္းကေလးႏွစ္ပြင့္ရဲ ႔ေကာင္းကင္ဘံု

ၿဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာေလႏုေအးတစ္ခ်က္ေၾကာင့္ဆံႏြယ္မ်ားကကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚေ၀့၀ဲလႈပ္ခတ္သြားရသလို လန္းဆန္းေအးၿမေသာအေတြ ့အထိကိုလည္းရ႐ွိလိုက္သည္..။နံနက္
ခင္း၏ေနေရာင္ၿခည္ႏုႏုေလးကလည္းခႏၶာကိုယ္ေပၚခပ္ေႏြးေႏြးေလးၿဖာက်ေန၏။ပန္းတခ်ိဳ ႔
(အမ်ိဳးအမည္မခြဲၿခားတတ္)၏ရနံ႔ကိုလည္းတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္႐ႉ႐ႈိက္ေနမိေသးသည္..။ ကဗ်ာ
ဆရာေတြဘယ္လိုခံစားမယ့္မနက္ခင္းမ်ိဳးလဲမသိ..။ကၽြန္မကေတာ့တိတ္ဆိတ္ေနမိဆဲ…။
“ေဟ့…ဒီဘက္ကို…ဒီဘက္ကိုေပး…”
“ဟာ….လြဲသြားၿပန္ၿပီ..”
“ဒီတစ္ခါမင္းအလွည့္..”
“ကဲ..စၿပီေနာ္..မိေအာင္ဖမ္း…”
“ဟား……..ေမာလိုက္တာ..”
“ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါတယ္ဟာ…”
ကေလးတစ္စုေပ်ာ္႐ႊင္စြာေဆာ့ကစားေနသံမ်ားကဆူညံသာယာေနသည္..။ငွက္ကေလးမ်ား
ေတးဆိုသလိုမ်ိဳး…။ဘာသာစကားမတူေသာ္လည္းနားေထာင္ေကာင္းလွသည္..။ေၿခေထာက္
တြင္စီးထားေသာဖိနပ္ကိုခၽြတ္ကာ..လက္ကေကာက္ကိုင္လုိက္ေတာ့…ေအးၿမေသာၿမက္ခင္း၏
အထိအေတြ႔က ကၽြန္မကိုေအးခ်မ္းသြားေစသည္..။ေနေရာင္ၿခည္ေအာက္ကၿမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း
ေလးကိုဘယ္ကေလးမဆိုႏွစ္လိုေပ်ာ္႐ႊင္ႏိုင္မည္ထင္သည္..။
“ အိုး..ဒီခံုေလးမွာခဏထိုင္မွပဲ…”
စိတ္ကူးႏွင့္အတူကေလးမ်ား၏အသံကိုဆက္နားေထာင္ရန္ခံုတန္းလ်ားေလးတြင္
ကၽြန္မအသာ၀င္ထိုင္လိုက္မိသည္..။
ကေလးေတြကေပ်ာ္႐ႊင္စြာေအာ္ဟစ္ကစားေနၾကတုန္း..။ရန္ၿဖစ္သံ၊စကားမ်ားသံ၊
မေက်မနပ္သံေလးမ်ားကိုလည္းၾကားေနရသည္..။သို႔ေသာ္၊သူတို႔ေလးေတြ၏ရန္ေထာင္
သံေလးေတြကိုလည္းၾကားေနရသည္..။သို႔ေသာ္..သူတို႔ေလးေတြ၏ရန္ေထာင္သံေလး
ေတြကိုကခ်စ္စရာေကာင္းေနၿပန္သည္..။မေက်မနပ္သံေလးေတြကိုကႏွစ္လိုဖြယ္ရာ..။
“မင္းကညစ္တာကိုး..”
“မင္းကအရင္ညစ္တာေလ..”
“ေတာ္ၿပီ..ငါမကစားခ်င္ေတာ့ဘူး..”
“အဲလိုေတာ့..မလုပ္နဲ႔ေလ..”
“ဟုတ္သားပဲ….သူငယ္ခ်င္း..ခ်င္းေတြကို ”
ကၽြန္မၿပံဳးမိသည္..။
သူတို႔ရန္ၿဖစ္သံေလးေတြကအသည္းယားစဖြယ္..။သူတို႔ေလးေတြထဲမွာ သံတမန္ေလးေတြ
လည္းပါသည္..။ကၽြန္မေရာငယ္ငယ္ကဒီလိုကစားခဲ့ဖူးသလား..။ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ..။ဟင့္အင္း..။
မသိဘူး..။မကစားခဲ့ရဘူးထင္သည္..။ကစားခ်င္စိတ္ရွိၿပီးမကစားခဲ့ရတာလား..။မကစားခ်င္
လို႔ကိုမကစားတာလား..။ကစားခြင့္မရတာလား..ဆိုတာကိုကၽြန္မ..မမွတ္မိေတာ့..။မမွတ္္မိ
ေတာ့တာလား…ၿပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တာလားလည္းမေရရာေတာ့..။
ထိုစဥ္…
ညင္သာေသာေၿခလွမ္းေလးႏွင့္ကေလးတစ္ေယာက္ကၽြန္မနားလာထိုင္သည္..။
ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလး.။အသက္ရွဴသံမွန္မွန္ေလးကလြဲလို႔သူ႔ပံုစံကသက္ရွိအရုပ္
ကေလးတစ္ေယာက္လို႔ထင္ခ်င္စရာ..။
“ဟိတ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဟိုမွာ..ကေလးေတြကစားေနၾကတယ္”
“ဟုတ္တယ္..သူတို႔ကစားေနၾကတယ္”
“ကေလးေရာ..မကစားဘူးလား”
“………………………”
ကေလးကမေၿဖ..။
“သူတို႔လိုကစားပါလား”
ကၽြန္မအားမရစြာထပ္ေၿပာမိ၏။
“ဟင့္အင္း”
“ဟင့္အင္း….ဘာလို႔လဲ”
“သူတို႔က..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မကစားခ်င္ၾကဘူး”
“ဘာလို႔လဲ…ရန္ၿဖစ္ထားလို႔လား၊ရန္ၿဖစ္လည္းခဏပါပဲ..အားလံုးဟာသူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း
ပဲေလ…”
“ဟင့္အင္း..ရန္မၿဖစ္ပါဘူး…၊သူတို႔ကမကစားခ်င္တာပါ…အင္း..သားလည္းသူတို႔နဲ႔မကစား
ခ်င္ပါဘူး..”
ကေလးကေတြးေတြးဆဆေလသံေလးႏွင့္ဆို၏..။
“မကစားခ်င္ဘူး..ဟုတ္လား…၊ဘာလို႔လဲ…”
“……………………….”
ကေလးကမေၿဖၿပန္..။တိတ္ဆိတ္ေနသည္..။
“ဘာလို႔လဲ..ကေလးရဲ ႔..”
“ကၽြန္ေတာ့္မွာ..မိဘမ႐ွိဘူး”
“အိုး….ဘာဆိုင္လို႔လဲ..”
႐ုတ္တရက္ၾကီးတံု႔ၿပန္လိုက္သည့္ကၽြန္မအသံတြင္ တုန္လႈိင္းတခ်ိဳ ႔ပါ၀င္သြားတာ က
ကေလးငယ္မသိေလာက္ဟုေၿဖေတြးေတြးလိုက္သည္..။
“ဆိုင္တယ္…ကၽြန္ေတာ္ကဟိုဖက္ကမိဘမဲ့ေက်ာင္းကေလ..”
“အို..မိဘမဲ့တာနဲ႔သူတို႔နဲ႔မကစားရေတာ့ဘူးလား…….မဟုတ္တာ”
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္သူကမွအလိုမ႐ွိၾကပါဘူး..”
ကေလးငယ္၏စကားလံုးမ်ားကတိမ္၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုရပ္သြားၿပန္သည္..။
“ဘာလို႔လဲ..ဘာလို႔အလိုမ႐ွိရမွာလဲကြယ္”
“ဟုတ္တယ္..ကၽြန္ေတာ့္ကိုမိဘေတြကလည္းအလိုမ႐ွိလို႔စြန္႔ပစ္ၾကတယ္..သူငယ္ခ်င္းေတြ
ကလည္းအလိုမ႐ွိၾကဘူး..ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကမ်က္စိမၿမင္ဘူးေလ..”
“အိုး”
ကၽြန္မရင္ထဲနစ္နစ္စူးစူးေလးၿဖစ္သြားရသည္..။
“ဟုတ္တယ္..ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘယ္သူေမြးခဲ့မွန္းဘယ္သူမွမသိၾကဘူး..အေဖအေမဆိုတာကို
မသိဘဲ႐ွင္သန္ခဲ့ရတယ္..”
ကေလးငယ္၏စကားသံေလးမ်ားကႏူးညံ့ေၾကကြဲေနသည္..။ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြေၿဗာင္း
ဆန္ကုန္၏။
“ေက်ာင္းမွာကေလးေမြးစားမယ့္သူေတြလာၾကတယ္..ဒါေပမယ့္မ်က္စိမၿမင္တဲ့အတြက္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေ႐ွာင္သြားၾကတယ္..မ်က္စိမၿမင္မွန္းမသိခင္ဆိုရင္ေတာ့ ..သူတို႔ကၽြန္ေတာ့္
ဆီပဲအရင္ေရာက္လာတတ္ၾကတယ္….တစ္ခါမွကိုယ့္ကိုယ္ကုိမၿမင္ဘူးေပမယ့္ ဆရာမက
ေၿပာတယ္..သားဆံပင္ေတြက ညိဳညိဳေခြေခြလိပ္လိပ္ကေလးေတြနဲ႔သိပ္ေခ်ာတာတဲ့..
ဟုတ္လားဟင္..”
႐ုတ္တရက္ကၽြန္မဆြံ ႔အ သြားရၿပီးမွကပ်ာကယာေၿဖရ၏..။
“အိုး..သိပ္ဟုတ္တာေပါ့..ကေလးရယ္..”
“ဒါေပမယ့္..အနားေရာက္လို႔သိပ္လွေပမယ့္ ေသေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြကို ေတြ႔ၿပီး မ်က္စိမၿမင္
တာကိုသိသြားရင္..အားလံုးေနာက္ဆုတ္သြားၾကတာခ်ည္းပါပဲ…”
“သားမ်က္လံုးေတြကသိပ္လွတာပဲ..”
“ဟုတ္လား…..ဒါေပမယ့္ၿမင္မွမၿမင္ရတာ..”
“အဲလိုလည္းမဟုတ္ေသးပါဘူး..ကေလးရယ္…”
“အစကေတာ့..ခုလိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မနက္ခင္းေတြမွာ ..ဒီမွာလာကစားဖို႔ၾကိဳးစားတယ္..။
သူတို႔လည္းကေလးေမြးစားဖို႔လာတဲ့သူေတြလိုပဲ..အစပိုင္းမွာလိုလိုလားလားေခၚၾကတယ္။
ၿပီးမွ..မိဘမဲ့ေက်ာင္းကလာၿပီး..မ်က္စိလည္းမၿမင္ဘူးဆိုတာလည္းသိေရာ..ထိုင္ခိုင္းထား
ေတာ့တာပါပဲ..”
ကၽြန္မဘာေၿပာရမွန္းမသိ၍တိတ္ဆိတ္ေနမိသည္..။
တကယ္ဆိုတစ္စံုတစ္ရာၿပန္ေၿပာ၍ကေလးကိုကၽြန္မႏွစ္သိမ့္အားေပးသင့္သည္ပဲ..။
ကၽြန္မကေလးငယ္ကိုဘယ္လိုေၿဖသိမ့္ေပးရမလဲ…။
“ဒါဆို..တို႔ႏွစ္ေယာက္ကစားၾကမယ္ေလ…”
ကေလးကသက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ကိုအသာခ်၏..။
“မကစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး…ကစားလည္းမကစားတတ္ပါဘူး ”
“ဒီလိုပါပဲ..တို႔လည္းမကစားတတ္ပါဘူး”
ကေလးကခပ္ဖြဖြေလးတစ္ခ်က္ရယ္၏။ရယ္မွာေပါ့..။မကစားတတ္တဲ့သူက သူ႔ကိုကစားဖို႔စေၿပာခဲ့သည္ကိုး..။
“ဒါဆို..ကေလးဘာလုပ္ခ်င္လဲ.ဟင္..”
ကေလးကတစ္ခ်က္ေတြေတြေလးစဥ္းစားၿပီးမွေလးနက္ၿပတ္သားစြာေၿပာ၏..။
“ကၽြန္ေတာ္…ေကာင္းကင္ဘံုကိုသြားခ်င္တယ္..”
ကၽြန္မရင္ထဲ ငလ်င္တစ္ခုၿဖတ္သန္းလႈပ္ခတ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
“အို…ကေလးရယ္..”
“ဟုတ္တယ္…ေကာင္းကင္ ဘံုကိုသြားခ်င္တယ္..အဲဒီမွာဆို..ကန္းေနတဲ့သူေတြ
အားလံုးၿမင္ႏိုင္တယ္တဲ့..ဟုတ္လားဟင္..”
“အိုး…သိပ္ဟုတ္တာေပါ့..ကေလးရယ္..”
ကၽြန္မ..ကေလးငယ္ကိုလွမ္းစမ္းကာဖက္ထားလိုက္မိသည္..။ကေလးကလည္းကၽြန္မ
ကိုအသာၿပန္ဖက္ထား၏..။
“အဲဒါ ..အမွန္ပဲလားဟင္”
“အမွန္ပဲေပါ့ကြယ္..”
ထိုစဥ္…
မိဘမဲ့ေက်ာင္းကေလးဆီမွေခါင္းေလာင္းသံၾကားလိုက္ရသည္..။ကေလးငယ္က..
ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲမွ အသာ႐ုန္းထြက္လိုက္ရင္း….
“ေဟာ…ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘုရား႐ွိခိုးရေတာ့မယ္…သြားေတာ့မယ္ေနာ္..”
“ဟုတ္သားပဲ..ဒီေန႔တနဂၤေႏြေန႔…”
“ေက်ာင္းနားေရာက္ရင္လက္ၿပလိုက္မယ္…ၾကည့္ေနေနာ္…”
“ေကာင္းပါၿပီကြယ္…”
“ေကာင္းကင္ဘံုသြားတဲ့အခါက်ရင္လည္း..ကၽြန္ေတာ္သတိရေနမွာပါ..”
“တို႔လည္းလိုက္မွာေပါ့..ကေလးရယ္..”
“ဒါဆို..တူတူသြားမယ္ေနာ္..”
“ဒါေပါ့..”
“တာ့တာ…ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနေနာ္..”
“ၾကည့္ေနပါတယ္…တာ့တာ..”
ေၿခသံဖြဖြကေလး တၿဖည္းၿဖည္းေ၀းသြားေတာ့သည္..။
ကၽြန္မလည္းတစ္ခ်ိန္က..ကၽြန္မေနခဲ့ဘူးေသာေနရာေလး႐ွိရာေလွ်ာက္ခဲ့လိုက္သည္..။
မၿမင္ရေသာ္လည္းကၽြန္မကိုလက္ၿပေနမည့္ဆံပင္ညိဳညိဳေခြေခြေလးမ်ားႏွင့္ မ်က္လံုးသိပ္လွ
ေသာမ်က္စိမၿမင္သည့္ကေလးတစ္ေယာက္၏႐ုပ္ပံုလႊာကို အာ႐ံုထဲၿမင္ေယာင္ေနမိသည္..။
တစ္ခုပဲ..ကေလးငယ္သိမသြား..။
ကၽြန္မသည္လည္းသူ႔လိုပင္ မ်က္စိမၿမင္ေသာ..မိဘကစြန္႔ပစ္ခဲ့၍မိဘမဲ့ေဂဟာတြင္ၾကီး
ၿပင္းခဲ့ရေသာ..ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ပမာ ႐ုိင္းစိုင္းစြာ ႐ွင္သန္ခဲ့ရေသာကေလးငယ္တစ္ေယာက္
ၿဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုတာ…………။ ။
To Innocent Orphans ……..

မေနာ္ဟရီ


ကစားပြဲ


ကစားပြဲ
ငါ့နန္းၿမိဳ ႔႐ိုးေလးမတည္ႏုိင္ၿခင္း၏ကုလားဖန္ဖဲခ်ပ္မ်ား
စကားစၿမည္၀ိုင္းမ်ား၏ပဒိုင္းနံ႔သင္းေသာညေနခင္း
ငရမန္ကန္း၏ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား
ရင္ၾကားမေစ့ႏုိင္ေတာ့ေသာတိုက္ပြဲမ်ား၏တလင္းၿပင္ထဲ
ကဲ….ပြဲကေတာ့စေနခဲ့ၿပီ.။

ဒ႑ာရီဆန္ေသာအဘိဓမၼာမ်ား၏အေယာင္ေဆာင္မႈအသေခၤ်
ပံုၿပင္ေတြေန၀င္သြားခဲ့တာတစ္ေထာင့္တစ္ညတိုင္ခဲ့ၿပီ
ရယ္ေမာၿခင္းအားစတင္ပ်က္စဲခဲ့ေသာေန႔
ဒါဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ ႔၏နက္႐ႈိင္းေသာနာရီမ်ား
ကပ္ကမၻာကုန္သည္ထိမပ်က္မယြင္းတည္ေနမည္ဆိုသည့္“ခ်စ္ၿခင္း”
ၿပင္းထန္ေသာ အတိႆယ၀ုတၱိမ်ား
ငါ့အားခ်စ္မက္ေစခဲ့…..မတင့္တယ္ခဲ့ေသာပြဲ၏အလယ္မွာ…။

ကိုယ့္ခံတပ္ကိုယ္ၿပန္လည္ဖ်က္ၿဖိဳခဲ့ရေသာဆုတ္ခြာၿခင္း
ကတိမတည္ပဲၿပန္လည္ၿမင့္တက္လာခဲ့သည့္ေလာကဓံဒီေရမ်ား
ေၿခာက္ေၿခာက္ၿခားၿခားေတြကလည္းပ်င္းစရာ…
ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္တခ်ိဳ ႔ကိုၿပန္လည္႐ုိက်ိဳးညြတ္တြားမိရင္း
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုခပ္ၿပင္းၿပင္းညည္းဆိုေနမိ..
စည္းမ႐ွိိ…၀ါးမ႐ွိ…နရီမ႐ွိေသာ….ပြဲ၏အဆံုးမွာ…။ ။
မေနာ္ဟရီ
၁၉.၁၀.၂၀၀၈


ငါမသိေသာပိုးဖလံမ်ား…...........

Friday, October 17, 2008




ငါမသိေသာပိုးဖလံမ်ား…ပိုးဖလံမ်ားကမသိခဲ့ေသာငါ

၁၉၉၆
ဒါ..ငါေတာက္ေလွ်ာက္မွားခဲ့တဲ့သကၠရာဇ္ေပါ့
နတ္ဆိုးေတြေဆာ့ကစားတဲ့ပြဲမွာ
ငါက..ဘုမသိဘမသိ..အ၀ါကဒ္ၿပခံခဲ့ရတယ္..။

အဲဒီကတည္းက
ငါ့ကံဇာတာကိုတြက္ၾကည့္ခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာ
ခုေနခါမွာေတာ့
ေၾကာ့ကြင္းအထပ္ထပ္နဲ႔၀ကၤဘာ
ငါကိုယ္တုိင္ဟာ..ပေဟဠိပုစၦာၿဖစ္ခဲ့
ဘယ္သူဟာငါ့ကိုၿဖည္ထုတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ..။

တကယ္ေတာ့
ကံၾကမၼာဆိုတာ “အက်င့္ပ်က္ရာသီဥတု”တစ္ခုမွန္း
ေၾကာင္ေတာင္ကန္းခဲ့တဲ့ငါက …ခုမွသိရတယ္
ေနကြယ္လို႔ကြယ္မွန္းမသိ
လေရာင္မဲ့လို႔မဲ့မွန္းမသိ
ပိရိေသသပ္လိုက္တဲ့ပဥၥလက္လွည့္ကြက္ေတြ
ဘုရားေရ..ငါတကယ္ညံ့ခဲ့တာပါလား..။

အဲဒီေတာ့မွ
ငါ့ကိုယ္ငါအလန္႔တၾကားၿပန္လြမ္းဆြတ္
မိုးတိမ္ညိဳ ႔ညိဳ ႔ေတြငါ့ဆီညြတ္ေကြးလာတဲ့အထိ..။

ဘယ္သူဟာ…ငါ့ကိုလွည့္စားညံ့သက္ေစခဲ့တာလဲ
ေအာင္ပြဲရတံပိုးမႈတ္သံေတြငါၾကားေနရ
အဲဒါ..မာရ္နတ္ရဲ ႔ဘယ္ဘက္ရင္အံုဆီကလား
သိဂၤ ါရအမွားမ်ား၏ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေသာ၀ိဘစၦ
အတံုးအ႐ံုးအေတာင္ေသေနေသာပိုးဖလံမ်ား
တရားရဖို႔ဆိုတာလည္းလြယ္တာမွမဟုတ္တာ..။

မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္မ်ားကြာက်ခဲ့ေသာညေန
အသက္႐ႈရန္ေမ့ေလ်ာ့ေနေသာနာရီမ်ား
ဘုရားသခင္…
ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနေသာခံႏိုင္ရည္မ်ားေပးပါ
ေ႐ွ ႔မွာ..၂၀၀၄
ေသြး တေအးေအးနဲ႔ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္လို႔…။ ။
မေနာ္ဟရီ